Ο Σεπτέμβρης είναι λίγο σαν τη ‘Δευτέρα’ της χρονιάς: “Από Σεπτέμβρη δίαιτα”, “Από Σεπτέμβρη τέρμα το κάπνισμα”, “Από Σεπτέμβρη τέλος οι τοξικές συναναστροφές”… Και τι κάνουμε από όλα αυτά; Ελάχιστα, έως καθόλου. Το πνεύμα πρόθυμον, το σώμα όμως;
Δεν μπορώ, λοιπόν, να μην σκεφτώ: Μήπως, τελικά, αυτό το “Από Σεπτέμβρη…” (και κάθε “Από…”) μας μπλοκάρει αντί να μας ξεμπλοκάρει;
Η λήψη αποφάσεων –και, κυρίως, η τήρησή τους– θέλει πολύ μεγάλη Τέχνη. Ειδικά η λήψη των λιγότερο κρίσιμων αποφάσεων. Διότι: μια απόφαση εξαιρετικά κρίσιμης σημασίας (π.χ. να μεταναστεύσεις όταν πλέον δεν μπορείς να βγάλεις στη χώρα σου τα προς το ζην ή να κόψεις το κάπνισμα λόγω ενός πολύ σοβαρού προβλήματος υγείας) λαμβάνεται ευκολότερα. Γιατί συνήθως δεν έχεις άλλη επιλογή. Είναι μονόδρομος. Είναι είτε αυτό, είτε το χάος.
Αντίθετα, μια λιγότερο σοβαρή απόφαση (σημαντική μεν, μη επιτακτική δε) θέλει μαγκιά για να τεθεί σε εφαρμογή: το να χάσεις εκείνα τα πέντε κιλάκια που πήρες και δεν χωράς πια στα παντελόνια (εντάξει, δεν είναι ότι δείχνω και τόσο απαράδεκτη/ος, δεν χάθηκε ο κόσμος…), το ν’ αρχίσεις γυμναστική γιατί παραείναι καθιστική η ζωή σου (εντάξει, μια χαρά αισθάνομαι, δεν είναι ότι έχω και κανένα σοβαρό πρόβλημα…), το να πάρεις ένα τηλέφωνο τους γονείς σου που δεν προλαβαίνεις να δεις λόγω βεβαρημένου προγράμματος (εντάξει, δεν με παρεξηγούν, ξέρουν ότι τρέχω από το πρωί μέχρι το βράδυ)…
Και όλα αυτά, γιατί ακριβώς έχεις επιλογή. Την επιλογή της αναβολής, την επιλογή της αυτο-δικαιολόγησης. Και ο Σεπτέμβρης (η Δευτέρα, η αρχή του μήνα, η αρχή του χρόνου κ.λπ., κ.λπ.) είναι το τέλειο πάτημα.
Αυτό το “Από…” είναι πολυτέλεια. Θα πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί όταν μπορούμε να το πούμε· κάποιοι δεν μπορούν. Σημαίνει ότι “μας παίρνει”, ότι έχουμε κι άλλο περιθώριο. Το κακό είναι ότι, παράλληλα, μας κοιμίζει. Θέτοντας χαλαρά ως σημείο αυτο-συνέτισης τον –όποιο– Σεπτέμβρη, μπορεί να σκαλώσουμε επ’ αόριστον στον “Αύγουστο” ή να ανακαλύψουμε ξαφνικά (και, μερικές φορές, άγρια) ότι δεν υπάρχει πλέον η πολυτέλεια της επομένης της 31ης Αυγούστου.
Από τη θεωρία στην πράξη, βέβαια, είναι πολλά τα χιλιόμετρα. Αλλά η ικανοποίηση των μείον 5 κιλών στη ζυγαριά, η ευεξία και η ανανεωμένη διάθεση μετά την άσκηση και, κυρίως, η χαρά των γονιών μας επειδή δείξαμε ότι τους σκεφτόμαστε, αξίζουν καμιά φορά αυτά τα χιλιόμετρα να τα τρέξουμε ως Γιουσέιν Μπολτ και όχι ως Σαΐντ Αουίτα.
Άρα, γιατί “από Σεπτέμβρη”, και όχι “από αύριο”; Γιατί όχι “από τώρα”;
Μαρία Σ. Λυσάνδρου
