Αν κάποιος πει ότι αυτό το καλοκαίρι δεν είναι διαφορετικό, ψεύδεται ασυστόλως! Κατ’ αρχάς, πότε µπήκε το καλοκαίρι, πότε φτάσαµε σχεδόν στο φινάλε του, πότε πέρασαν τα δύο τρίτα του 2020, κανείς δεν µπορεί να πει µε σιγουριά.
Κάθε χρόνο περιµέναµε τον Αύγουστο πώς και πώς, για «να φύγουµε, Νίκο µου, να φύγουµε, να πληρώσουµε και να φύγουµε». Να πάµε να αράξουµε σε ένα νησί, να στριµωχτούµε σε ένα µπιτσόµπαρο, να αγκαλιαστούµε, να φιληθούµε, να ερωτευτούµε, να γίνουν πράγµατα επιτέλους.
Φέτος κοιτάµε µουδιασµένοι το ηµερολόγιο, ακόµη πιο µουδιασµένοι τα οικονοµικά µας, µετράµε κρούσµατα στις πύλες εισόδου της χώρας και αναζητάµε απεγνωσµένα µία πύλη εξόδου από αυτό που ζούµε τους τελευταίους µήνες.
Και µετράµε πόσα καλοκαίρια µας έχουν φύγει απ’ τα χέρια, είτε λόγω αναβλητικότητας, είτε λόγω κάποιας απροσδιόριστης και αδικαιολόγητης µιζέριας. Πάντα, όταν δεν µπορείς να κάνεις κάτι που θεωρείς δεδοµένο, νιώθεις ότι σου λείπει απίστευτα, ότι καταπιέζεσαι, χάνεις την ελευθερία σου.
Ακόµη κι αν λες ότι «αυτό το καλοκαίρι θέλω να γλεντήσω, τίποτα να µην σκεφτώ», δεν µπορείς να είσαι συνεπής στα λεγόµενα και στους στόχους σου, όσο και να το θες. Πώς να µην σκεφτείς τίποτα, πσυχούλα µου, όταν πρέπει να πλένεις καλά τα χεράκια σου πριν και µετά από κάθε κοκτεϊλάρα; Πώς να γλεντήσεις χαλαρά, όταν σε ακουµπάνε οι δίπλα που επίσης θέλουν να γλεντήσουν, τίποτα να µην σκεφτούν, και λούζεσαι µετά µε αντισηπτικό για να ξορκίσεις το κακό; Δεν γίνεται µάνα µου. ΗΡΕΜΑ Σ’ ΤΟ ΛΕΩ.
Και τώρα τι κάνουµε; Κλεινόµαστε στο σπίτι και κλαίµε τη µοίρα µας; Ξεχνάµε τα πάντα και διακοπάρουµε σαν να µην υπάρχει ούτε αύριο, ούτε κορονοϊός; Κανένα από τα προηγούµενα;
Κανένα. Το ότι δεν µπορούµε να κάνουµε όσα θα µπορούσαµε ή όσα είχαµε στο µυαλό µας, δεν σηµαίνει ότι πρέπει να φορέσουµε µαύρη πλερέζα και από το «καλοκαιρινές διακοπές για πάντα», να το ρίξουµε στο «άνοιξε πέτρα να κλειστώ, ήλιος να µην, ήλιος να µην µε βλέπει». Ούτε, όµως, το «τα γράφω όλα και κάνω ζωάρα» είναι δείγµα σοβαρότητας, καθώς αποδεδειγµένα οι όποιες αποφάσεις και δράσεις µας τη δεδοµένη περίοδο, περισσότερο από κάθε άλλη, επηρεάζουν και όλους τους υπόλοιπους.
Μπορούµε να πάµε διακοπές, αλλά να είµαστε πιο προσεκτικοί. Μπορούµε να περάσουµε όµορφες στιγµές µε φίλους, στα χωριά µας, στα εξοχικά µας, ακόµη και στην πόλη, χωρίς να µας καταδυναστεύει η ιδέα τού «θα µπορούσαµε να είµαστε κάπου αλλού». Μπορούµε να κάνουµε τα µπάνια µας, µπορούµε να κάνουµε τις βόλτες µας, µπορούµε να αλλάξουµε παραστάσεις και να ξεφύγουµε από τη ρουτίνα µας κάπως αλλιώς. Ας το δούµε σαν πρόκληση, σαν ευκαιρία να βρούµε εναλλακτικές λύσεις, κι ας µην είναι όλο το νησί ένα βότσαλο στα πόδια µας. ΕΛΕΟΣ ΚΑΠΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΥΣ!
Θεόδουλος Παπαβασιλείου
t.papavasiliou@tpb.gr
