Η αφορμή για τη συνάντηση ήταν η μεγάλη συναυλία που θα δώσει στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι, στις 23 Ιουνίου – εγγυημένη επιτυχία εκ των προτέρων, όπως και όλες του οι εμφανίσεις. Η εγκαρδιότητα με την οποία χαιρέτισε τον ντελιβερά της γειτονιάς του, η χαλαρότητά του, μέχρι και η διάθεσή του να προτείνει τα καλύτερα φαλάφελ της περιοχής, επιβεβαιώνουν αυτό που υποψιάζεσαι βλέποντάς τον στην τηλεόραση: Ούτε οι μονίμως sold-out συναυλίες, ούτε η μεγάλη αναγνωρισιμότητα, ούτε οι ορκισμένοι fans έχουν “γράψει” πάνω του. Είναι καθαρός.
Και είναι εντυπωσιακό το πώς ο Κωστής Μαραβέγιας, ως άνθρωπος, καταφέρνει να μένει απόλυτα συνεπής με τη μουσική του: Αδύνατον να μη σε κάνει να χαμογελάσεις.
Συνέντευξη στη Μαρία Λυσάνδρου
Κατ’ αρχάς, θέλω να μου πεις αν εξακολουθείς να πιστεύεις ότι το μόνο πράγμα που χρειάζεται ν’ αλλάξεις πάνω σου είναι “η στάση του σώματος όταν παίζεις ρακέτες”…
Το διάβασες αυτό; (γέλια) Έπαιζα ρακέτες με μια πολύ καλή μου φίλη και μας έβγαζε φωτογραφίες ο αδελφός μου με μια πολύ ωραία φωτογραφική μηχανή που είχε πάρει, με τηλεφακό. Και βλέπουμε μετά τις φωτογραφίες… χάλια! Πολύ σφιγμένος μυϊκά, με κάτι απίθανες εκφράσεις.
Αυτό, όμως, δείχνει μια ένταση στο παιχνίδι…
Θα ’λεγα ότι πιο πολύ δείχνει έναν άνθρωπο που είναι άχαρος και δεν έχει κάποια κλίση στη σωματικότητα που απαιτείται στα αθλήματα. Δεν είχα ποτέ ιδιαίτερο ταλέντο στα αθλήματα, αν και αγαπώ πάρα πολύ το μπάσκετ. Παίζω τακτικά με φίλους μου, αλλά φαντάζομαι πως, αν με βγάλουν κι εκεί φωτογραφίες, κάπως έτσι θα είμαι πάλι. Τουλάχιστον είμαι εύστοχος!
Δίποντα ή τρίποντα; Ή καρφώματα;
Δεν είμαι καλός στα τρίποντα. Και να σου πω κάτι; Τα τρίποντα καμιά φορά δεν μου αρέσουν, γιατί είναι πολύ… εντυπωσιασμός. Εμένα μου αρέσουν τα ταπεινά, κοντινά, καλά σουτ. Και αυτό είναι φιλοσοφία ζωής.
Απλά σουτ ή “α λα Γκάλης”, με ελιγμούς;
Ό,τι πιο απλό και αποτελεσματικό! Δεν είμαι πολύ του “θεαθήναι”. Αν μπορεί κάτι να γίνει με απλό τρόπο, είναι το καλύτερο. Δεν χρειάζεται ο σύνθετος.
Άρα, ενδεχομένως, αυτό να είναι και ένα προσωπικό σου στυλ… Με τον χορό πώς τα πας;
Το στυλ φανερώνει λίγο και την ελευθερία που ο καθένας αισθάνεται, την αυτοπεποίθηση που έχει…
Στον χορό γενικώς δεν έχω πρόβλημα να εκφραστώ σωματικά, να κινήσω το σώμα μου. Δεν είμαι άρρυθμος, αυτό είναι σίγουρο. Το να είσαι καλός χορευτής, όμως, είναι κάτι άλλο. Εγώ δεν είμαι σε καμία περίπτωση χορευτής, είμαι ένας άνθρωπος που αγαπά να χορεύει.
Είπες ότι η στάση του σώματος έχει να κάνει και με την αυτοπεποίθηση.
Και με την ελευθερία. Γιατί αυτά πάνε μαζί.
Μη μου πεις ότι έχεις θέμα αυτοπεποίθησης…
Όχι, προφανώς. Αλλά, σε κάτι που δεν είναι οικείο σε μένα, φυσικά και έχω μια ανασφάλεια.
Νομίζω ότι, από μια ηλικία και μετά, καλώς ή κακώς, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να εκδηλώσουμε κάποιες πτυχές του εαυτού μας. Είναι λίγο όπως απομακρύνεται στον ορίζοντα ένα καράβι και φεύγει. Το βλέπεις, το βλέπεις… και σε κάποια στιγμή έχει χαθεί, ενώ εσύ ξέρεις ότι ταξιδεύει. Κάπως έτσι είναι και τα ταλέντα μας όσο μεγαλώνουμε. Αν δεν τα έχουμε αξιοποιήσει, δεν μπορούμε να τα πιάσουμε ξαφνικά στην τρίτη ηλικία.
Αν και, πρόσφατα, μου το ανέτρεψε αυτό ένας φίλος, γιατί μου έδειξε έναν Ιάπωνα που έγινε μοντέλο στα 70 – και ξακουστό κιόλας! Και λέω “κοίτα να δεις”…
Στο ‘Τhe Voice’ δεν είχαν έρθει άνθρωποι, οι οποίοι αντικειμενικά ήταν σε ηλικία που δεν “ενδείκνυται” για ένα τέτοιο παιχνίδι;
Ναι, αλλά είχαν το ταλέντο. Πρόσεξε: δεν συζητάω το να υπάρχει το ταλέντο και να το αξιοποιήσεις σε μεγάλη ηλικία. Εγώ λέω να μην υπάρχει και να το ξέρεις ότι δεν υπάρχει. Εκεί είναι το δύσκολο!
Ε, άμα δεν υπάρχει, τότε γιατί να πας;
Μην το λες αυτό… Μπορεί κάποιος να θέλει να κάνει κάτι στο οποίο δεν έχει κλίση, επειδή του φαίνεται γοητευτικό. Αυτά σε σχέση με το σώμα πάντα, έτσι; Με το πνεύμα, όχι, δεν είναι το ίδιο. Το πνεύμα πάντα έχει τη σπίθα που χρειάζεται. Αλλά, σωματικά, πώς να το κάνουμε; Αφού δεν είμαι καλός στα αθλήματα!
Στη σκηνή, πάντως, είσαι αεικίνητος. Γενικά πηγαινοέρχεσαι.
Ναι, αλλά είναι πολύ διαφορετικό από το να παίζεις μπάσκετ ή κάτι άλλο.
Στη σκηνή η ουσία είναι η μουσική και μετά έρχεται η σωματικότητα, ο χορός, η στάση του σώματος… Η μουσική χρειάζεται ένα μουσικό όργανο ή τη φωνή, τουλάχιστον.
Γιατί “Κωστής” και όχι Κώστας;
Ρώτα τους γονείς μου! Με βαφτίσανε Κωστή. Κι ο νονός έβαλε το χέρι του. Εκεί, στα μέρη μας (Μεσολόγγι, Αγρίνιο…), είναι πολύ συνηθισμένο το “Κωστής”.
Σε ενοχλεί αν σε πει κάποιος “Κώστα”;
Με λένε στην Κρήτη κυρίως, δεν ξέρω γιατί. Όχι, δε με ενοχλεί.
Από την άλλη, όμως, το “Κωστής” δημιουργεί μια ωραία εγγύτητα στο να σε προσφωνήσουν με τον τρόπο που εσύ θέλεις… Αισθάνεσαι ότι ο άλλος σε ξέρει λίγο καλύτερα. Τι να λέμε… μέχρι και “Δημήτρη” μ’ έχουν πει!
Ακορντεόν ή πιάνο;
Ωραία ερώτηση… Όταν θα χρειαστεί να τσεκάρω κάτι που έχω γράψει, στο πιάνο κάθομαι, ποτέ στο ακορντεόν. Το ακορντεόν είναι για τη συναυλία – έτσι είσαι κοντά στον κόσμο, δεν χρειάζεται να καθίσεις κάπου ακίνητος. Επίσης, είναι ωραίο γιατί το αγκαλιάζεις, αναπνέεις μαζί του, μπορείς τις φράσεις σου να τις εκφράσεις πιο ωραία… Είναι σαν το καλό σου ρούχο: δεν το βάζεις κάθε μέρα, το βάζεις σε μια ειδική περίσταση και το ευχαριστιέσαι.
Στην καθημερινότητά μου, πιάνο σίγουρα. Έχει μεγάλη έκταση, μπορεί να κάνει μια προσομοίωση ορχήστρας, στο πιάνο μπορείς ευκολότερα να ενορχηστρώσεις κάτι για μεγαλύτερα σύνολα.
Το ακορντεόν, γενικώς, δεν χρησιμοποιείται πολύ στα σύγχρονα ακούσματα. Επειδή, όμως, οι ενορχηστρώσεις των τραγουδιών σου περιέχουν αρκετά ακορντεόν, νομίζω ότι πλέον έχει γίνει κάπως πιο οικείο στο αυτί.
Μακάρι, χαίρομαι που το λες… Κοίτα, η αλήθεια είναι ότι έχει έντονο γαλλικό και ρωσικό ταμπεραμέντο. Επίσης, έχει και μια νοσταλγική νότα. Πολλές φορές το ακούω από ανθρώπους που παίζουν στον δρόμο, που θέλουν να έχουν έναν πιο “γεμάτο” ήχο.
Ξέρεις ποιοι άλλοι είχαν πολύ ακορντεόν; Οι Πυξ Λαξ! Θυμάσαι;
Έχω την εντύπωση ότι, επειδή παίζεις ενώ τραγουδάς, από σένα δεν “εκπέμπεται” μόνο ο ήχος του ακορντεόν – είναι και η εικόνα μαζί…
Μακάρι τα μουσικά όργανα να περνάνε στον κόσμο και στα νέα παιδιά, και να γίνονται αφορμή για να ασχοληθούν με τη μουσική. Για μένα είναι ζωτικής σημασίας αυτό.
Η μουσική είναι μια μεγάλη διέξοδος, είναι ψυχοθεραπεία, δημιουργεί μία μεγαλύτερη ψυχική ευγένεια, συναισθηματική νοημοσύνη… Θεωρώ ότι η μουσική είναι καταλύτης στην εξέλιξη ενός ανθρώπου.
Όποιο είδος κι αν είναι αυτή η μουσική;
Όχι όποιο είδος και να ’ναι. Υπάρχουν κάποια άκρα που δεν είναι σίγουρο ότι λειτουργούν ευεργετικά στον ψυχισμό ενός ανθρώπου, γιατί δημιουργούν ίσως κάτι σκοτεινό και αρνητικό. Αλλά και πάλι εντάξει…
Δεν μιλάμε για τη heavy metal αυτή τη στιγμή…
Όχι. Η heavy metal έχει κάποια ωραία στοιχεία. Θα ήταν πολύ άδικο να κάνουμε έναν τέτοιον αφορισμό.
Ξέρεις τι… είναι κάποιες μουσικές που ίσως εγώ να μην καταλαβαίνω, αυτό που λέμε “νέα μουσική”, η μετεξέλιξη της Κλασικής και της μουσικής για ορχήστρα. Ας πούμε, ένα κομμάτι του John Cage, που είναι ένα έργο μόνο με παύσεις, χωρίς καθόλου μουσική. Μπαίνει ένας πιανίστας, βάζει την παρτιτούρα, κάθεται στο σκαμπό και σε τρία λεπτά χειροκροτάνε και φεύγει…
Ναι, αλλά “και η παύση είναι μουσική”…
Ναι, αλλά μόνο παύσεις δεν είναι μουσική!
Οι παύσεις είναι πολύ σημαντικές στη μουσική, διότι είναι ανάσες και αναπνοές. Έτσι, ένα μουσικό όργανο αποκτά ομορφιά και πληρότητα. Όπως ο άνθρωπος ανασαίνει, όπως η καρδιά χτυπάει με τον τρόπο που χτυπάει, έχει τον ρυθμό της…
Οι πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις με βρίσκουν λίγο δύσπιστο ως προς το πόσο καλό κάνουν στην εν γένει εξέλιξη της μουσικής, τελικά.
Είσαι από τους ανθρώπους που διαχωρίζουν τη μουσική σε είδη; Και μιλάω γι’ αυτόν τον διαχωρισμό, στον οποίο υπάρχει μία υποβόσκουσα υποτίμηση ή υπερτίμηση, αναλόγως…
Όχι, δεν είμαι. Κατ’ αρχάς, δεν πιστεύω πολύ στην “καλή” ή “κακή” μουσική. Καταλαβαίνω ότι κάποια μουσική μπορεί να έχει δουλευτεί περισσότερο και να μου αρέσει εμένα πιο πολύ ή, αντίστοιχα, κάποια άλλη να μην αρέσει σε μένα, αλλά να αρέσει σε πολύ άλλο κόσμο. Όλα αυτά είναι υποκειμενικά.
Έχω διαβάσει κάποια βιβλία, γιατί πάντα με απασχολούσε η φιλοσοφία της αισθητικής. Και, ξέρεις, έφτασα στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί κάποιος με σιγουριά να πει τι είναι ωραίο και τι όχι. Διότι, με τις υπάρχουσες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, κάτι που σήμερα είναι “καλό”, μετά από χρόνια μπορεί να θεωρείται πολύ εύκολο και φθηνό. Δεν ξέρεις, δηλαδή, πώς εξελίσσεται αυτό το πράγμα…
Μια άσχημη οικονομικο-κοινωνική κατάσταση, όπως στην Ελλάδα σήμερα, συμβάλλει στο να στραφεί ο κόσμος στο πιο εύκολο και εύπεπτο ή συμβάλλει στο να στραφεί σε κάτι πιο δουλεμένο, πιο “λυτρωτικό” για την ψυχή του;
Όταν κάτι δεν πάει καλά γύρω σου, ίσως να μην έχεις την ανάγκη να φτάσεις απαραίτητα σε κάτι βαθύτερο. Ίσως, όμως, να έχεις και την ανάγκη να φτάσεις σε κάτι, κατ’ εσέ, πιο αληθινό και πιο άμεσο. Μπορεί να έχεις ανάγκη να αισθανθείς μια αληθινή φωνή.
Τι σημαίνει “αληθινή φωνή”; Κάποιος που μπορεί να έχει κάνει και κάτι ρηχό, αλλά το έχει κάνει με αγάπη, έχει δώσει τον εαυτό του σ’ αυτό. Αυτό είναι μια εκλέπτυνση κατ’ εμέ – δεν είναι ανάγκη κάτι να είναι “δυσνόητο” για ένα απλό αυτί.
Οπότε θεωρώ ότι, σε περιόδους κρίσης, υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη να βρει κάποιος κάτι πιο ουσιαστικό και αληθινό, από άλλα που μπορεί να μην έχουν την ίδια ειλικρινή πρόθεση, με αποτέλεσμα να ανθεί μια ματαιότητα και ένα “ρε γαμώτο, τσάμπα χρόνο επένδυσα, τσάμπα χρήματα πλήρωσα να το δω αυτό…”.
Το ότι συμμετείχες στο ‘The Voice’ σε έκανε καθόλου να δεις με άλλο μάτι κάποια είδη μουσικής που από μόνος σου ίσως να μην καθόσουν να ακούσεις;
Ναι, βέβαια, άκουσα μουσικές που δεν ακούω σπίτι μου. Και δεν το λέω διπλωματικά. Δεν υποτιμώ κάποια είδη μουσικής. Δηλαδή και η λαϊκή μουσική, και η “έντεχνη”, όπως τη λένε, και η χιπ-χοπ έχουν καλές και κακές στιγμές – κατ’ εμέ, πάντα.
Άκουσα όμορφα τραγούδια, άκουσα και τραγούδια που μου ήταν πιο δυσάρεστα, δεν μου άρεσαν πολύ ως μελωδίες και ως ενορχηστρώσεις. Αλλά, γενικά, βρίσκω πάντα μια γοητεία σε όλα τα είδη της μουσικής, κι ας μην τα έχω μελετήσει, κι ας μην τα κατανοώ πλήρως.
Πάντως, είσαι η ζωντανή απόδειξη ότι ένα τηλεοπτικό παιχνίδι δεν συνεπάγεται απαραίτητα μόνο μουσικές “της μόδας”. Από τη δική σου ομάδα είχαμε ακούσει πολύ Χατζηδάκι, ιταλικά τραγούδια, ρεμπέτικα… κάτι στο οποίο, όπως αποδείχθηκε, ανταποκρίθηκε και ο κόσμος: κέρδισες!
Είναι σημαντικό που ακούγονται τόσα διαφορετικά τραγούδια και μουσικές σε ένα παιχνίδι λαϊκής απήχησης και αποδοχής. Και αυτό το έκανα όχι με ύφος διδακτισμού, αλλά γιατί πραγματικά αυτή είναι η μουσική που αγαπώ και θεώρησα ότι έχει μια θέση ακόμα και στην ποπ κουλτούρα μιας τηλεοπτικής εκπομπής. Γιατί όχι;
Προσωπικά, πιστεύω πολύ στην ποπ κουλτούρα και θεωρώ ότι είναι καλό να ανεβάσει και τον πήχη σε ποιοτικά στάνταρ, όσον αφορά τη διαδικασία παραγωγής, σύνθεσης και ενορχήστρωσης. Οπότε, είναι πολύ συγκινητικό να βλέπω τα παιδιά να έρχονται στις συναυλίες και να τραγουδούν Χατζηδάκι, να τραγουδούν Χιώτη… Και δεν συμβαίνει μόνο με εμένα. Συμβαίνει και με τους Ιμάμ Μπαϊλντί, και με την Ελεωνόρα, και με τη Νατάσα…
Με το πρώτο άκουσμα, η κριτική επιτροπή του παιχνιδιού φαινόταν λίγο αταίριαστη. Τελικά, η χημεία σας ήταν φοβερή… Οπότε, εντάξει, σε ένα παιχνίδι συνυπήρξες. Θα συνεργαζόσουν ποτέ και σε εμφανίσεις με μια ομάδα τόσο ετερόκλητη;
Αν υπήρχε ένα μικρό –ελπίζω να μην ακουστεί βαρύγδουπο– “καλλιτεχνικό όραμα” να στηρίξουμε, αν υπήρχε δηλαδή μια καλλιτεχνική βάση που θα μας έκανε όλους να αισθανόμαστε όμορφα και δημιουργικοί, θα το έκανα, φυσικά.
Ρωτάω γιατί, γενικώς, έχεις μία “μοναχική πορεία” σε επίπεδο εμφανίσεων…
Λες για εμφανίσεις σε ένα μαγαζί τον χειμώνα, ας πούμε; Αυτό δεν το έχω κάνει ούτε με τον κολλητό μου, τον Μουζουράκη – σκέψου!
Δεν έχει να κάνει τόσο με το τι ρεπερτόριο έχει ο καθένας, ποια είναι τα ερεθίσματα κ.λπ. Η “περιπέτεια” αυτή με την μπάντα μου, τους μουσικούς και τους guests που φέρνω στις συναυλίες μου, ακόμα με καλύπτει καλλιτεχνικά. Αργότερα θα ήθελα να κάνω μια σύμπραξη καλλιτεχνική. Όχι όμως μόνο για εμφανίσεις, να έχει προηγηθεί και μια δουλειά δισκογραφική. Να μη γίνει “Πόσους έχεις εσύ; Χίλια άτομα.”, “Εσύ πόσους μαζεύεις; Άλλους χίλιους.”, “Άντε τώρα να τα βάλουμε μαζί…”. Αυτό δε μου αρέσει καθόλου.
Τα τραγούδια σου είναι, ως επί το πλείστον, χαρούμενα. Εσύ, ως Κωστής, είσαι μινόρε ή ματζόρε;
Και τα δύο. Είμαι και μινόρε. Αλίμονο αν ήμουν μέσα σ’ αυτή την τρελή χαρά συνέχεια. Έχω και τραγούδια πιο εσωστρεφή. Παρόλα αυτά, και αισθητικά μου αρέσει η ματζόρε μουσική διάθεση. Μου αρέσει…
Αυτό που αισθάνομαι είναι ότι έχω μια θετική διάθεση αντιμετώπισης των καταστάσεων. Πολλές φορές είναι επίπονο και δύσκολο να το πετύχω, αλλά ως άνθρωπος γενικότερα προσπαθώ να προσεγγίζω με θετικό τρόπο οτιδήποτε μου συμβαίνει. Ακόμα και κάτι που μπορεί κάποιος να απορρίψει εκ πρώτης ανάγνωσης, εγώ το παιδεύω. Κάνω πολλαπλές αναγνώσεις – αυτό μπορεί να συμβαίνει με μια σχέση, με μια δημιουργία, με μια γνωριμία… Έχω αυτή τη φιλοσοφία.
Άρα είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας, δεν είναι θέμα ρεπερτορίου…
Ναι, είναι ιδιοσυγκρασιακό. Αλλά και η ιδιοσυγκρασία απαιτεί προσπάθεια.
Θα μπορούσαμε να αφεθούμε εύκολα σε μια διαρκή κατάσταση λύπης και μελαγχολίας. Θα μπορούσαμε να αφεθούμε εύκολα σε μια κατάσταση απόρριψης των άλλων που είναι διαφορετικοί από εμάς. Θεωρώ ότι απαιτεί μια καλλιέργεια αυτό. Όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα και τις αρνητικές σκέψεις να τα κρύψεις κάπου βαθιά ή να τα εξαφανίσεις δεν γίνεται…
Στη δική σου περίπτωση, αυτή η θετικότητα δεν είναι μόνο θέμα μελωδιών. Είναι και τα “χαρούμενα” εξώφυλλα των cd, είναι και τα ωραία τα πουκάμισα, τα εμπριμέ… Αναρωτιέμαι αν όλα αυτά είναι μέρος μιας εικόνας που θέλεις να βγάλεις προς τα έξω.
Σίγουρα δεν το έχω σχεδιάσει. Αλλά, από την άλλη, έχω στοχαστεί λίγο πάνω σε αυτό. Αυτή τη στιγμή μιλάω για την πιο ουσιαστική στάση μου στα πράγματα και προσπαθώ να κάνω μια αυτο-ανάλυση: Με έναν τρόπο, έχω σκεφτεί τι σημαίνει να ζεις σήμερα, τι σημαίνει απώλεια, ποια είναι τα πιο ουσιαστικά στοιχεία που με συγκινούν στη ζωή και στους ανθρώπους. Όλα αυτά, λοιπόν, έχουν δημιουργήσει έναν κόσμο που αγαπώ και τον οποίο βγάζω και δημιουργικά. Αλλά αυτό θέλει και δουλειά. Δεν γεννήθηκα έτσι, με τόση χαρά και αισιοδοξία. Προφανώς και όχι…
Τι σε συγκινεί, λοιπόν, στους ανθρώπους; Τι θα σε συγκινούσε τόσο σε μια σχέση ή σε έναν άνθρωπο άσχετο που θα γνώριζες κάπου, ώστε να σε βάλει στη διαδικασία να γράψεις κάτι;
Με συγκινεί πάρα πολύ το να είναι το κέντρο της καθημερινότητας ο άνθρωπος. Με συγκινεί πάρα πολύ η ανθρωπιά, με συγκινεί η ζεστασιά, με συγκινεί το χαμόγελο, με συγκινεί όταν βλέπω ανθρώπους που έρχονται με θετική διάθεση να συνδιαλλαγούν μεταξύ τους. Θεωρώ ότι η αλληλεγγύη είναι κάτι που μαθαίνεται, κάτι που εξελίσσεται, κάτι που μπορεί να είναι καταλύτης για τη ζωή.
Και στην Τέχνη, επίσης, μου αρέσουν περιπτώσεις όπως ο Όζου, ο Ιάπωνας σκηνοθέτης, ή ο Άκι Καουρισμάκι, ο Φινλανδός… Αυτή η ανθρωποκεντρική ματιά με συγκινεί.
Και οι αδυναμίες των ανθρώπων μου αρέσουν, προσπαθώ να τις κατανοώ και να μην είμαι απόλυτος. Μου αρέσει να πηγαίνω σε βάθος σε οτιδήποτε παρατηρώ και να βρίσκω πίσω από αυτό τις αιτίες που μπορεί να το έχουν κάνει να φαίνεται δυσάρεστο και αρνητικό.
Δεν μένεις, δηλαδή, στην επιφάνεια…
Ναι, ακριβώς. Θέλω να κατανοήσω γιατί αυτός ο άνθρωπος συμπεριφέρθηκε έτσι. Επειδή, προφανώς, κάτι του έχει συμβεί, κάτι δεν έχει πάει καλά στο παρελθόν, κάτι κουβαλάει και θέλει να το διώξει από πάνω του. Είναι λεπτές αυτές οι διαφορές, πολύ λεπτές.
Είμαστε ίδιοι οι πιο πολλοί άνθρωποι, έχουμε πολύ λεπτές διαφορές και εκφάνσεις συμπεριφορών. Θα μπορούσαν να είναι όλα αλλιώς, με μικρές αλλαγές στην πορεία μας. Με συμβάντα διαφορετικά, θα μπορούσαμε να ήμασταν κάτι άλλο.
Αυτό είναι το πρόβλημά μας σήμερα, το ότι δεν προσπαθούμε να κατανοήσουμε τον απέναντι;
Δεν το έχουμε εξασκήσει.
Μήπως οι καταστάσεις μάς έχουν “κλείσει”, μας έχουν κάνει να μην έχουμε το κουράγιο να μάθουμε τον άλλο;
Οι καταστάσεις πάντα θα είναι περίεργες – και σε προσωπικό επίπεδο, και σε συλλογικό, και σε κοινωνικό. Μπορεί να μην έχουμε πάντα οικονομική κρίση, αλλά θα έχουμε μια προσωπική κρίση, θα έχουμε υποστεί μια κοινωνική αδικία… Αυτό χρειάζεται εξάσκηση, να σκεφτείς, να στοχαστείς. Δεν θέλει μια επιπόλαιη ανάγνωση.
Σε παλαιότερη συνέντευξη, στην ερώτηση “Ως τι θα ήθελες να επιστρέψεις στη ζωή;”, απάντησες “Ως το τελευταίο βαγόνι του μετρό”. Γιατί;
Έλα ντε! Πολλές φορές, ξέρεις, κάνουμε συνεντεύξεις σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μας και πάντα προβάλλουν μια έκφραση του εαυτού μας διαφορετική.
Θα σου πω, όμως, για το τελευταίο βαγόνι. Εκεί μπαίνουν συνήθως οι ποδηλάτες. Μου αρέσει η μετακίνηση και αυτή η αίσθηση ελευθερίας που σου δίνει το ποδήλατο, αυτή η παιδικότητα που αναδύει…
Μάλλον γι’ αυτό: Επειδή στο τελευταίο συνωστίζονται οι ποδηλάτες με τους υπόλοιπους επιβάτες που δεν έχουν γνώση, δημιουργείται έτσι το πιο ενδιαφέρον βαγόνι ενός μέσου που μετακινεί κόσμο σε διαφορετικά μέρη. Και, για μένα, η μετακίνηση και η ροή είναι η ουσία της ζωής.
Παλιά χρησιμοποιούσες πολύ το ποδήλατο. Τώρα;
Το έχω ελαττώσει αρκετά, γιατί έχω βρεθεί σε δυσάρεστες θέσεις με οδηγούς αυτοκινήτων… Τώρα το μέσο μεταφοράς είναι τα πόδια. Μένοντας στο κέντρο, μου αρέσει να κινούμαι έτσι. Πηγαίνω παντού με τα πόδια!
Σε αυτό το τεύχος υπάρχει ένα κείμενο που αναλύει το γιατί οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν ποδήλατο στις μετακινήσεις τους είναι και οι πιο ευτυχισμένοι…
Παιδί μου είναι αλήθεια! Είναι ευτυχία!
Είναι αυτή η αίσθηση ελευθερίας. Ουσιαστικά κάνεις και σωματική άσκηση, αλλά χαζεύεις συγχρόνως και στον δρόμο (πάντα με λίγη προσοχή, για να μη φας τα μούτρα σου…). Δεν κάνει θόρυβο, είναι ευγενικό προς το περιβάλλον – μπορώ να βρω πάρα πολλούς λόγους!
Έχει αρχίσει εδώ και μέρες η προπώληση εισιτηρίων για τη συναυλία στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι, στις 23 Ιουνίου. Μονίμως τα εισιτήρια για τις συναυλίες σου εξαφανίζονται μέσα σε λίγες ώρες. Τώρα, με την Τεχνόπολη, μου φαίνεται ότι οι αριθμοί θα είναι λίγο διαστημικοί…
Είναι μεγάλη η Τεχνόπολη. Θα είμαστε πολλοί…
Έχεις κάτι άλλο στην Αθήνα ή ξεκινάς αμέσως περιοδεία;
Όχι, δεν έχω κάτι άλλο στην Αθήνα. Έχω Ηράκλειο Κρήτης στα τέλη Ιουνίου. Είναι και η Πάτρα 10 Ιουνίου…
Πέρα από τις συναυλίες, όμως, γράφεις μουσική και για το θέατρο.
Τώρα γράφω μουσική για τη “Λυσιστράτη”. Σκηνοθετεί ο Γιάννης Μπέζος και παίζουν ο ίδιος, ο Πέτρος Φιλιππίδης, ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, η Ναταλία Τσαλίκη…
Έχεις ξαναγράψει για θέατρο, έτσι;
Έχω ξαναγράψει, ναι… Πάντα γράφω ένα παιδικό τον χρόνο, έναν Αριστοφάνη (όπως έχει εξελιχθεί, με τον Μπέζο κάθε χρόνο), και έκανα και άλλη μία μουσική φέτος για μια ωραία παράσταση στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, για την Ειρήνη Φαναριώτη, στο “Κορίτσι του Λύκου”.
Για το σινεμά;
Έχω γράψει. Έχω γράψει για το ‘Amore mio’ του Χρήστου Δήμα, έχω βάλει τρία τραγούδια σε μία ταινία γαλλική, το ‘Voir du pays’, που πήγε στις Κάννες. Γράφω, γράφω… γενικά δουλεύω με την εικόνα, μου αρέσει πολύ.
Θα δοκίμαζες ποτέ να βγεις και μπροστά; Ή δεν το ’χεις καθόλου;
Στο θέατρο; Νομίζω ότι θα μπορούσα να το κάνω, αλλά δεν το ’χω. Έχουν γίνει κατά καιρούς κάποιες προτάσεις, χλιαρές, δεν τις προχώρησα.
Το εκτελεστικό κομμάτι, το να εκτεθώ και να κάνω κάτι, δεν με συγκινεί τόσο, όσο το “από πίσω”, το δημιουργικό. Εμένα με συγκινεί η σύνθεση, η δημιουργία, η πρώτη ύλη – εκεί που γεννιούνται τα πράγματα…
Ο Κωστής Μαραβέγιας στην Τεχνόπολη, στις 23 Ιουνίου
Ο Κωστής Μαραβέγιας καλωσορίζει το καλοκαίρι με μια μεγάλη συναυλία-πάρτυ στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, στο Γκάζι, με αγαπημένα τραγούδια, παλιά και καινούργια. Την Παρασκευή 23 Ιουνίου, στις 21:00, θα γίνουμε όλοι μέρος μιας μεγάλης γιορτής, με βασικό μήνυμα τη μουσική, την αγάπη, τη χαρά και την ελπίδα, που τόσο έχουμε ανάγκη. Γιατί κάθε συναυλία του Κωστή Μαραβέγια είναι “εμπειρία” – και η 23η Ιουνίου δεν θα μπορούσε ν’ αποτελέσει εξαίρεση!
