Μαθήματα ζωής: Μαρία Μάρκου Ψάχνοντας την πραγματική δύναμη που κρύβουμε μέσα μας | Συνεντεύξεις - planbemag.gr
Plan Be Mag
Συνεντεύξεις

Μαθήματα ζωής: Μαρία Μάρκου Ψάχνοντας την πραγματική δύναμη που κρύβουμε μέσα μας

«Και έμεινα για τριάντα λεπτά μέσα στη βροχή, περιμένοντας την αστυνομία να ειδοποιήσει τον ιδιοκτήτη να μετακινήσει το αυτοκίνητό του». Αυτά τα λόγια με έκαναν να σκεφτώ, την επόμενη φορά που θα παρκάρω δίπλα σε θέση ΑμεΑ, να κρατήσω τις αποστάσεις. Ένας ΑμεΑ έχει ανάγκη από χώρο, για να μετακινηθεί με το αμαξίδιό του από και προς το αυτοκίνητό του. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, και ούτε θα το σκεφτόμουν, αν δεν είχα μιλήσει με τη Μαρία.

της Μαρίας Τσουλλόφτα

Η Μαρία Μάρκου είναι μια νέα κοπέλα 28 χρονών, η οποία βρίσκεται καθηλωμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο τα τελευταία έντεκα χρόνια. Με ολική αναπηρία κάτω άκρων, ύστερα από ένα τροχαίο ατύχημα με τη μηχανή, ομολογεί ότι έκανε διάφορες τρέλες, όπως όλα τα παιδιά σε αυτή την ηλικία, χωρίς να αντιλαμβάνεται τις συνέπειες που θα προκαλούσαν. «Βιάστηκα να μεγαλώσω, οδηγούσα μηχανάκι!», λέει στους μαθητές της όταν την ρωτούν.
Και συμπληρώνει ότι είναι επιλογή του καθένα να παίζει με τον κίνδυνο, αλλά και υποχρέωση απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό να γνωρίζει και για τις συνέπειες των επιλογών του. Γι’ αυτό και τονίζει τη σημασία της οδηγικής παιδείας που πρέπει όλοι να έχουν, ξεκινώντας από τα βασικά: σεβασμός στον δρόμο, κράνος και ζώνη.

Στην ερώτηση αν την ενοχλεί που είναι ΑμεΑ, η απάντηση έρχεται αβίαστα: «Γιατί να με ενοχλεί;». Δεν έχει νιώσει τον κοινωνικό ρατσισμό, αλλά την έλλειψη σεβασμού από μία μερίδα ανθρώπων που δεν γνωρίζουν και αδιαφορούν. Τα άτομα με αναπηρίες είναι ισότιμα και ικανά να εργαστούν, να αθληθούν, να κάνουν οτιδήποτε κάνουν και οι αρτιμελείς, με κάποιο βαθμό δυσκολίας, αναλόγως πάντα με το είδος της αναπηρίας.
Ωστόσο, η Μαρία θεωρεί ότι αρκετοί συνάνθρωποί μας δυσκολεύουν την καθημερινότητα των ΑμεΑ, λόγω έλλειψης ενσυναίσθησης και σεβασμού, γι’ αυτό και αναφέρεται σε ένα δικό της παράδειγμα, όταν αναγκάστηκε κάποτε να μείνει για μισή ώρα μέσα στη βροχή, φορτωμένη με τα ψώνια, απλά και μόνο επειδή δεν χωρούσε να περάσει το αμαξίδιο ανάμεσα στα δύο αυτοκίνητα.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος με κινητικές δυσκολίες στην καθημερινότητά του είναι πάρα πολλά: έλλειψη προσβασιμότητας σε δημόσιους ή ιδιωτικούς χώρους, σε πεζοδρόμια, ράμπες και κτήρια, η δε έλλειψη χώρων υγιεινής για ΑμεΑ σε πολλά κτήρια είναι απογοητευτική. Τη ζωή δεν τη δυσκολεύει μόνο η αναπηρία, αλλά και η απουσία οργάνωσης, θέλησης και γνώσης από τον συνάνθρωπο, όποιος και αν είναι αυτός.
«Η ζωή, όμως, συνεχίζεται, και προέχει να προσπαθείς μέρα με τη μέρα να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος και να βοηθάς τους συνανθρώπους σου που το έχουν ανάγκη», λέει η Μαρία, υποστηρίζοντας ότι δεν είναι απαραίτητο να προβάλει κάποιος τον προσωπικό του, χαραγμένο, δρόμο, αλλά το πώς ο καθένας μπορεί να φτιάξει τον δικό του. Πιστεύει ότι οι υψηλοί στόχοι βοηθούν να είναι κάποιος δραστήριος, να έχει θέληση για ζωή και να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορεί. «Δεν είναι απαραίτητο να είσαι πάντα στην κορυφή. Το σημαντικότερο είναι τα όσα θα διδαχθείς μέσα από τη διαδρομή που θα ακολουθήσεις για να φτάσεις εκεί». Αυτό είναι το “πιστεύω” της και το υποστηρίζει κάθε μέρα.
Ομολογεί ότι το ατύχημά της μπορεί να την έχει κάνει λίγο πιο σκληρή, αλλά και πιο δυνατή. «Δυστυχώς, μέσα σε δευτερόλεπτα μπορεί να ανατραπεί όλη σου η ζωή. Ωστόσο, για να μπορέσεις να προχωρήσεις, πρέπει να βρεις την πραγματική δύναμη που κρύβεις μέσα σου… Το κυριότερο μάθημα που έχω διδαχθεί από όλο αυτό, είναι ότι τα πάντα μπορούν να γίνουν κατορθωτά, όσο δύσκολα και να είναι τα πράγματα στην ζωή μας. Και πως, μέχρι το τέλος, πρέπει να ζεις τη ζωή σου. Άλλωστε, είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή!».
Στην ερώτηση τι θα άλλαζε αν γυρνούσε πίσω τον χρόνο, η ίδια λέει «Τίποτα απολύτως! Είμαι της άποψης πως ό,τι έγινε ήταν για να συμβεί. Το ποιοι είμαστε σήμερα είναι καθαρά αποτέλεσμα των όσων έχουμε ζήσει».

Και για το τέλος, αφήνει αυτό: «Μη φύγεις χωρίς να αγκαλιάσεις την τολμηρή περιπέτεια που έπρεπε να είναι η ζωή σου».

Ποια είναι η Μαρία Μάρκου
Η Μαρία Μάρκου γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στο κυπριακό Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας.
Είναι αθλήτρια της Κυπριακής Εθνικής Παραολυμπιακής Ομάδας στο άθλημα της άρσης βαρών σε πάγκο, εκπροσωπώντας τη χώρα της σε διεθνείς αγώνες. Έχει διατελέσει αρχηγός στην ομάδα “Apollon Wheelchair Basketball”, ανδρική ομάδα καλαθοσφαίρισης στην Κύπρο, και μέλος της Κυπριακής Εθνικής Ομάδας Καλαθοσφαίρισης με Αμαξίδιο. Είναι η μοναδική γυναίκα που έχει κληθεί από την πρώτη μέρα της δημιουργίας της συγκεκριμένης ομάδας, εκπροσωπώντας τη χώρα σε διεθνείς αγώνες. Τέλος, έχει εκπροσωπήσει την Κύπρο σε διεθνείς αγώνες και ως αθλήτρια κολύμβησης.