Όχι, δεν τη ρώτησα για 100ή φορά γιατί τη θεωρούν γουρλού. Σ’ αυτή την κουβέντα, αποφασίσαμε να πούμε άλλα: για τη μελαγχολία του Σεπτέμβρη, για τότε που ο μπαμπάς της την πήγαινε στο γήπεδο να δουν τον Άρη, για τον λόγο που θέλει ν’ ανοίξει η γη να την καταπιεί κάτι καλοκαίρια στα σαλόνια των πλοίων… Η Ρένια Λουιζίδου είναι “πληθωρική”, ετοιμόλογη και μονίμως χαμογελαστή, εκπέμποντας μια ζεστασιά που σε κάνει πραγματικά να θέλεις να κάνεις παρέα μαζί της. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να είναι τυχαίο το όνομα του τηλεοπτικού της χαρακτήρα, με τον οποίο η ίδια νιώθει πιο κοντά όλα αυτά τα χρόνια: “Χαρά”.
Συνέντευξη στη Μαρία Λυσάνδρου
_Ποια είναι η πρώτη ευτυχισμένη σας ανάμνηση που σας έρχεται στο μυαλό;
Είναι κάτι μακράς διάρκειας καλοκαιρινές διακοπές, να κάνω βουτιές στους ώμους του αδερφού μου στα κύματα, στην Αγία Τριάδα… Ήταν τεράστια η χαρά μου, βουτιές με κολοτούμπες από την εξέδρα, θάλασσα και καλοκαιρινή ανεμελιά, ποδήλατο πολύ…
_Είστε της θάλασσας ή του βουνού;
Είμαι και των δύο! (γέλια) Αλλά είμαι πιο εξοικειωμένη με τη θάλασσα, τρελαίνομαι για τη θάλασσα… Το καλοκαίρι είναι πάντα μια εποχή που γκρινιάζω μονίμως για τη ζέστη, αλλά πάντα την απολαμβάνω τρομερά.
Τα τελευταία χρόνια έχω “ανακαλύψει” και το βουνό. Κάτι ο άντρας μου, που έχει “κόλλημα” με την ορειβασία και την αναρρίχηση…
_Κάνετε αναρρίχηση;
Εγώ αναρρίχηση; Όχι! Έχω ακροφοβία! Δεν κάνω τίποτα που έχει να κάνει με ύψη, αλλά ό,τι είναι στο έδαφος, περπάτημα, φαράγγια και τέτοια, τα κάνω πολύ ευχαρίστως!
_Είστε από τους ανθρώπους που μελαγχολούν τον Σεπτέμβρη; Ή είστε από εκείνους που λένε «ok, γεμίσαμε μπαταρίες και πάμε!»;
Τον Σεπτέμβρη μελαγχολούσα στα 12 χρόνια του σχολείου! (γέλια) Τώρα πια όχι, παρότι στη δική μου δουλειά ο Σεπτέμβρης είναι πάρα πολύ πιεσμένη περίοδος. Συνήθως αρχίζουν όλα μαζί, πρόβες, γυρίσματα… πάντα είναι ένα “τρελοκομείο”.
Αλλά, όχι, δεν με πιάνει μελαγχολία. Τώρα πια μου αρέσει. Μεγάλωσα… Τώρα μου αρέσουν όλες οι εποχές, βρίσκω σε καθεμία και κάτι! Μεγαλώνοντας, αρχίζεις να βρίσκεις πιο πολύτιμο τον χρόνο, σου αρέσουν όλα λίγο παραπάνω. Τις κόβεις τις πολλές τις γκρίνιες!
_Η πρώτη ευτυχισμένη ανάμνηση από τη δουλειά;
Ωχ, ξέρω κι εγώ… Για πολλά χρόνια, σχεδόν 10, με καταλάμβανε τόσο πολύ το άγχος και η αγωνία για το αν “κάνω” ή “δεν κάνω” γι’ αυτή τη δουλειά, που μου εμπόδιζε λίγο την απόλυτη χαρά.
Άργησα, ίσως, να αισθανθώ ότι έχω κάποια “πατήματα”… Όχι ότι έφυγε η αγωνία, η αγωνία δεν φεύγει ποτέ. Αντιθέτως, πολλαπλασιάζεται με τα χρόνια, γιατί προστίθεται σε αυτήν και ένα μέρος ευθύνης που συνειδητοποιείς ότι έχεις. Αλλά είναι άλλης ποιότητας αγωνία. Εμένα μου πήρε πάρα πολύ καιρό να νιώσω ηθοποιός, να νιώσω ότι μπορώ να το λέω.
_Γιατί όμως; Είναι άλλοι που λένε «Εγώ είμαι γεννημένος ηθοποιός, το αισθανόμουν από μικρός!»…
Το τι αισθάνεσαι εσύ για τον εαυτό σου, με το τι ισχύει στην πραγματικότητα, πολλές φορές μπορεί να είναι μια θλιβερή αντίθεση…
Θέλει πολλά πράγματα μαζί αυτή η δουλειά. Εκτός από τη βασική ικανότητα, αυτό δηλαδή που λέμε “ταλέντο”, θέλει και μελέτη, θέλει εκπαίδευση, υπομονή. Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι εύκολο να αισθανθείς εξαρχής ότι τα διαθέτεις όλα αυτά. Πέραν τού ότι είμαι ανασφαλής άνθρωπος στη βάση μου και χωρίς καμιά σπουδαία αυτοπεποίθηση, νομίζω ότι θέλεις περίπου μια δεκαετία για να πεις ότι καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται. Παραμένει μια σύνθετη διαδικασία.
Αλλά πρόκειται για την πιο ωραία δουλειά του κόσμου, αυτή είναι η αλήθεια! Τα γύρω-γύρω μπορεί να είναι πολύ δύσκολα, μπορεί να θέλουν γερό στομάχι και αντοχές, να είναι βαρετά και ματαιόδοξα, καμιά φορά… Από αυτά τα «γύρω-γύρω», αυτά τα 30 χρόνια, έχω έρθει κάποιες φορές να πω «Τι το ’θελα, η χριστιανή, και τυραννιέμαι έτσι;». Αλλά όταν το θέμα έρθει στον “πυρήνα” της δουλειάς, είναι πράγματι η πιο ωραία δουλειά του κόσμου! Οπότε, μετά τα ξεχνάω όλα…
_Πώς μπορεί ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων να συνδιαλλαγεί στη δουλειά με ανθρώπους που έχουν τόσο διαφορετική ιδιοσυγκρασία, που ένιωθαν “ηθοποιάρες” εξαρχής;
Ούτε στην επαγγελματική μου ζωή, ούτε και στο φιλικό μου περιβάλλον ψάχνω τους ανθρώπους που μου μοιάζουν. Δεν ψάχνω τον “καθρέφτη” μου, θέλω κάποιον να με παρασύρει, να με βοηθήσει σε άλλους δρόμους. Αν συμφωνείς με τους ανθρώπους στις βασικές αρχές των πραγμάτων, τι είναι ζωή, τι είναι άνθρωπος, στο πώς αναπτύσσουν την προσωπικότητά τους, το να διαφέρουν από σένα μπορεί να έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον.
Ως άνθρωπος έχω γενικώς μια «κοινωνική εξωστρέφεια». Όταν είμαι με άλλους ανθρώπους θα μιλήσω, θα γελάσω – κι αυτό θα κρατήσει μία ώρα, δύο… Μετά πρέπει να πάω σπίτι μου, να μπω σε ένα πλαίσιο πιο προστατευμένο, πιο ήρεμο. Δεν μπορώ να ζήσω όλο μου το 24ωρο έτσι· τρελαίνομαι.
_Έχω διαβάσει ότι σας αρέσουν πολύ τα ταξίδια.
Ναι, μου αρέσουν πολύ, είναι η αλήθεια. Ταξίδεψα περισσότερο από περιέργεια, ας πούμε. Δεν ονειρεύομαι να πάω κάπου που να είναι “υποχρεωτικά” πεντάμορφα και να είμαι μέσα σε μια συνθήκη φοβερής χλιδής, ή δεν ξέρω τι. Έχω περιέργεια να κυκλοφορήσω στον δρόμο, να δω την καθημερινότητα… Δηλαδή, αν ήμουν πολύ πλούσια και είχα χρόνο, θα επέλεγα να πηγαίνω να κάθομαι 2-3 μήνες σε ένα μέρος.
Προσπάθησα να ταξιδέψω λίγο στην Ασία, λίγο στην Αφρική, λίγο Λατινική Αμερική, να δω διάφορες εκδοχές του πλανήτη. Αυτό συνδυάστηκε και με την παιδική ηλικία του γιου μου, τον οποίο παίρναμε πάντοτε μαζί μας. Μας φάνηκε η πιο ενδιαφέρουσα “μόρφωση” που μπορούσαμε, κατ’ αρχάς, να δώσουμε στο παιδί μας, να του δείξουμε πώς είναι ο κόσμος. Και νομίζω ότι αυτή η μικρή περιήγηση στον κόσμο αποτυπώθηκε στον τρόπο με τον οποίο διαμορφώθηκε η προσωπικότητά του.
Μετά μας κόπηκε λίγο η “φόρα” με την οικονομική κρίση… Αυτά τα τελευταία 10 χρόνια με έχουν κάνει γενικώς πιο συγκρατημένη.
_Δεν ξέρεις και τι σου ξημερώνει…
Αυτό το πράγμα, το ότι μέσα σε 3-4 μήνες μπορούν να “τιναχτούν” όλα στον αέρα, είναι ένα βίωμα το οποίο δεν νομίζω ότι προλαβαίνω να το αποβάλω στη ζωή που μου απομένει! (γέλια)
Επίσης, και από πλευράς κλιματικής αλλαγής, νομίζω ότι πρέπει να είμαστε λίγο πιο υπεύθυνοι στο κομμάτι “ταξίδια”. Καλά θα ήταν π.χ. να μην μπαίνουμε σ’ ένα αεροπλάνο για «ψύλλου πήδημα», αν θέλουμε τα παιδιά μας να έχουν καθαρό αέρα να αναπνεύσουν σε 20-30 χρόνια.
Απορώ γιατί δεν είναι αυτό το πρώτο θέμα συζήτησης στην “ατζέντα” μας. Εντάξει, τώρα βέβαια είναι ο κορονοϊός που μας έπεσε πολύ άσχημα στο κεφάλι… Έχουμε περάσει πάρα πολλά χρόνια μιλώντας αποκλειστικά για την Οικονομία – οι αγορές, και πάλι οι αγορές, και δώσ’ του οι αγορές… Αλλά τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και στο θέμα του κλίματος. Είναι ο απόλυτος “στρουθοκαμηλισμός” αυτό που συμβαίνει.
Αφήνουμε ένα κοριτσάκι από τη Σουηδία (την Γκρέτα Τούνμπεργκ) να μπαίνει μπροστά και να προσπαθεί να «πάρει στην πλάτη του» ένα ολόκληρο κίνημα, με ηγέτες παγκοσμίως που είναι στα όρια της παραφροσύνης – σαν τον Τραμπ, σαν τον Μπολσονάρου. Ούτε στην αρχαία Ρώμη τέτοια τρέλα, δηλαδή…
Έχω πίστη, όμως, στη νεότερη γενιά. Παίρνοντας ένα feedback από τον γιο μου, βλέπω ότι ευτυχώς αυτές οι ηλικίες είναι πιο ευαισθητοποιημένες.
Από τους ρόλους που έχω παίξει στην τηλεόραση, η Χαρά είναι σίγουρα αυτός που είναι πιο κοντά σε μένα.
_Υπάρχει, όμως, και ο αντίλογος, που λέει ότι σήμερα τα παιδιά είναι κολλημένα σε μια οθόνη, δεν έχουν επαφή με το τι γίνεται γύρω τους.
Νομίζω ότι μια χαρά επαφή έχουν και ξέρουν πολύ καλύτερα από ό,τι τους “χρεώνουμε” εμείς. Είναι αυτό που πάντα η προηγούμενη γενιά δεν καταλαβαίνει την επόμενη.
Εμείς, δεδομένου ότι είμαστε, υποτίθεται, και σε πιο ώριμη ηλικία, τις οθόνες, τα κινητά και τα Instagram τα διαχειριζόμαστε με πολύ ηλιθιότερο τρόπο από ό,τι τα πιτσιρίκια! (γέλια) Δεν ξέρω με τι μούτρα συνέχεια «τη λέμε» στους μικρότερους…
_Και εδώ θα κάνω μια κρίσιμη ερώτηση, μια και είστε Θεσσαλονικιά: Θεσσαλονίκη ή Αθήνα;
Τώρα, κοίτα να δεις… Για πάρα πολλά χρόνια, ίσως επειδή εδώ έκανα τη δουλειά που αγαπάω, ίσως επειδή εδώ γνώρισα τον άντρα μου, έκανα το παιδί μου, ήμουν σίγουρη ότι… Αθήνα! Μεγαλώνοντας, η Αθήνα με κουράζει. Μου πέφτει μεγάλη, μου πέφτει θορυβώδης, “βαβουριάρα”.
Θα μπορούσα πολύ άνετα να γυρίσω στη Θεσσαλονίκη, αν δεν ήταν η δουλειά στη μέση. Αν και νομίζω ότι, αν αποφάσιζα ποτέ να “ξεκουβαληθώ”, δεν θα ήταν για να πάω από μία πόλη σε άλλη πόλη· θα δοκίμαζα κάτι λίγο πιο ήσυχο. Νομίζω…
_Έχετε μια ταύτιση με τη Χαρά από το «Καφέ» σ’ αυτό!
Ναι, ναι! Κάτι αρπάζω! Αλλά, γενικώς, δεν είμαι και πολύ των αλλαγών. Εδώ δυσκολεύομαι να αλλάξω το Χαλάνδρι… (γέλια)
_Aς πούμε ότι είστε κάπου έξω και ακούγεται ξαφνικά η μουσική από την «Πολίτικη Κουζίνα». Τι είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό σας;
Η Ευανθία (Ρεμπούτσικα) έγραψε μια “μουσικάρα”, η οποία νομίζω ότι απογείωσε την ταινία ακόμα παραπάνω. Πέτυχε μια “φλέβα”, μας λάβωσε την καρδιά…
Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται είναι η επίδραση που έχει αυτή η μουσική επάνω μου.
_Μπορείτε να τη δείτε «απ’ έξω» την ταινία, παρόλο που εσείς είστε “μέσα”;
Τώρα πια ναι, μπορώ να τη δω ως τρίτος, ως θεατής ή ακροατής. Είναι πλέον πολλά τα χρόνια από το 2003 που γυρίστηκε…
Ε, το δεύτερο που θα μου συμβεί είναι ότι θα ντραπώ! Πάντα μου συμβαίνει αυτό… Καμιά φορά, όταν παίζει επαναλήψεις το καλοκαίρι στην τηλεόραση, και διασχίζοντας το σαλόνι του πλοίου με τα εκατοντάδες άτομα ακούω τη φωνή μου, θέλω να πεθάνω εκείνη την ώρα! Να ανοίξει η γη να πάω στο αμπάρι! Είναι αμήχανη στιγμή, πολύ.
_Έρχονται εύκολα να σας μιλήσουν; Θεωρώ ότι είστε ένας άνθρωπος που εμπνέει γενικώς μια οικειότητα…
Έρχονται, έρχονται… Ναι, νομίζω ότι τους εμπνέω οικειότητα. Το έχει αυτό το πράγμα η τηλεόραση, κατ’ αρχήν. Ακριβώς επειδή μπαίνεις με το «έτσι θέλω» στο σπίτι τους.
Στο θέατρο ο άλλος πρέπει να αποφασίσει να σηκωθεί από τον καναπέ του, να ντυθεί, να κάνει μια διαδρομή και να έρθει να σε δει. Στην τηλεόραση δεν είναι έτσι. Μπορεί απλά να είναι ανοιχτή η τηλεόραση στο σπίτι, κι εσύ να υπάρχεις μέσα στην καθημερινότητα του άλλου…
_Έχετε μετρήσει πόσες φορές έχετε αυτοχαστουκιστεί στην «Πολίτικη Κουζίνα»;
Όχι! Πολλές, ε; (γέλια)
_Φαντάζομαι ότι είναι από τις δουλειές για τις οποίες είστε περήφανη…
Ε, βέβαια… Επειδή η οικογένειά μου ήρθε από τη Μικρά Ασία, οι τρεις από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου ήταν από τη Σμύρνη και ο ένας ήταν από τα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης, αυτό ήταν πολλαπλάσια σημαντικό για μένα.
Είναι μνήμες μου, τους “ξέρω” αυτούς τους ανθρώπους, με μεγάλωσαν τέτοιου είδους άνθρωποι, έχω μέσα μου μια επίγνωση αυτής της καταγωγής. Το νιώθω, δηλαδή, ότι είμαι Μικρασιάτισσα.
_Μετά από αυτή την ιστορία της μετατροπής της Αγια-Σοφιάς σε τέμενος, θα πηγαίνατε ξανά στην Κωνσταντινούπολη; Θα το αποφασίζατε εύκολα, τουλάχιστον;
Όχι. Όχι εύκολα… Και όχι με αφορμή μόνο την Αγία Σοφία, αλλά τον Ερντογάν γενικότερα. Δεν είναι πολύ φιλικό το περιβάλλον αυτή τη στιγμή. Παρότι είμαι παραπάνω από πεπεισμένη ότι δεν είναι απλώς θέμα των δύο λαών – είναι καθαρά θέμα πολιτικής.
_Είστε άνθρωπος που παρακολουθεί γενικώς τις πολιτικές εξελίξεις;
Ναι. Παρακολουθώ τα πάντα που έχουν να κάνουν με την πολιτική. Είμαι ο άνθρωπος που θα ξυπνήσει το πρωί και, με τον καφέ και το τσιγάρο, θα μπει στο Ίντερνετ. Και θα το κάνω κι άλλες φορές μέσα στη μέρα.
Δεν ξέρω πώς μπορεί να λες «Δεν με νοιάζει» ή «Δεν ξέρω τι γίνεται». Από μια ηλικία και μετά, καταλαβαίνεις απολύτως ότι είναι “πλαστό” το να θεωρείς ότι ζεις ανεξάρτητα από το τι γίνεται γύρω σου. Επηρεάζεται η καθημερινότητά σου από αυτό που γίνεται γύρω-τριγύρω. Πρέπει να βλέπεις τη ζωή σου σαν μέρος ενός μεγαλύτερου “κάδρου”. Δεν αρχίζει και τελειώνει το “κάδρο” σε εσένα, στον μικρόκοσμό σου, στο σπίτι σου…
Και ένα μέρος των δυσκολιών που περνάμε είναι ακριβώς γιατί έχουμε στρέψει ο καθένας την προσοχή του στην ατομική του επιβίωση, στην ατομική του ευτυχία, στην ατομική του πρόοδο. Δεν μπορείς, όμως, να ζήσεις “ερήμην” όλων των υπόλοιπων συνιστωσών.
_Ασχολείστε όντως και με το ποδόσφαιρο; Ρωτάω, επειδή θέλω λίγο να πάμε κόντρα στο ταμπού ότι οι γυναίκες είναι άσχετες… (γέλια)
Συνήθως με κοροϊδεύουν γι’ αυτό! (γέλια) Λοιπόν, με έπαιρνε ο πατέρας μου στο γήπεδο όταν ήμουν μικρή. Μεγάλωσα στου Χαριλάου, πηγαίναμε και βλέπαμε τον Άρη Θεσσαλονίκης. Κι έτσι, έμαθα να μου αρέσει το ποδόσφαιρο. Πραγματικά πιστεύω ότι είναι ο βασιλιάς των σπορ! Αλλά και μπάσκετ παρακολουθώ ευχαρίστως.
_Ε, ειδικά εσείς που ήσασταν και Άρης…
Ακριβώς! Εγώ έζησα στην εφηβεία μου και στα φοιτητικά μου χρόνια τη μεγάλη ακμή του “τεράστιου” Άρη στο μπάσκετ. Έχω δει πάρα πολύ μπάσκετ και μου αρέσει πολύ, αλλά… αυτό που έχει το ποδόσφαιρο δεν το έχει κανένα άθλημα.
Εντάξει, η κατάσταση στο ποδόσφαιρο μπορεί να γίνει πολύ απογοητευτική, σε πολλούς τομείς. Είναι ένας χώρος που φλερτάρει πολύ με “σκοτεινά” μονοπάτια. Για κάποια χρόνια σταμάτησα να βλέπω· φανατικά, εννοώ. Έβλεπα μόνο κορυφαία γεγονότα, γιατί και ο άντρας μου είναι πιο πολύ «του μπάσκετ». Όμως ο γιος μου βγήκε «του ποδοσφαίρου», με δική του πρωτοβουλία!
_“Αρειανός” και ο γιος σας;
Ε, ναι, εκ των πραγμάτων! Ο Βίκτωρας, λοιπόν, ξανάφερε το ποδόσφαιρο στο σπίτι. Υπάρχουν τώρα και όλες αυτές οι πλατφόρμες που μπορούμε να δούμε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και τέτοια… Είναι μία «ένοχη απόλαυση» το ποδόσφαιρο!
_Γιατί ένοχη;
Γιατί φωνάζουμε, τσιρίζουμε, βρίζουμε, ο σκύλος κρύβεται και τέτοια! (γέλια)
_Ας έρθουμε λίγο στο «Καφέ της Χαράς»… Θα ξεκινήσω από το τραγούδι των τίτλων, του Μιχάλη Χατζηγιάννη, το οποίο λέει: «Βάλε έναν καφέ κι έλα κάτσε πλάι / λέμε δεν κολλάει το γυαλί που σπάει». Εσείς τι πιστεύετε; Ισχύει αυτό;
Μάλλον ναι. Και λέω “μάλλον”, γιατί οι πράξεις της ζωής συνήθως αποδεικνύουν ότι κάθε περίπτωση είναι τελείως διαφορετική.
Δύο άνθρωποι έχουν τη δική τους ιστορία και κάθε φορά που πας να συγκρίνεις μία σχέση με μια άλλη, είναι αδιέξοδο. Το “ντουέτο” που κάνουν δύο άνθρωποι συγκεκριμένοι μαζί, σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή, δεν επαναλαμβάνεται στην πραγματικότητα…
_Ούτε και μεταξύ τους;
Θέλω να πω ότι συνήθως είναι δύσκολο να είναι ξανά μαζί δύο άνθρωποι, αφού έχει διαρραγεί η σχέση. Αλλά μπορεί και να συμβεί. Το να μην έχει συμβεί σε μένα ή σε σένα, δεν σημαίνει ότι θα συμβούλευα κάποια φίλη μου που θα με ρωτούσε «Άσ’ το, δεν γίνεται». Γιατί μπορεί αυτοί οι δύο να μπορέσουν! Ο καθένας μας με διαφορετικό παρτενέρ είμαστε άλλος άνθρωπος, άλλα πράγματα σου βγαίνουν.
Αυτό είναι και το ενδιαφέρον στη ζωή, το ότι δεν υπάρχουν καλούπια και νόρμες. Οπότε, όλα “παίζουν”!
_Πείτε μου λίγο για τη Χαρά. Βρήκαμε πριν ένα κοινό σας στοιχείο: θα μπορούσατε κάποια στιγμή να πείτε «Φεύγω από την πόλη και πάω να ζήσω κάπου εκτός». Άλλα κοινά έχετε;
Έχω αρκετά κομμάτια που θα μπορούσαν να μοιάζουν με τη Χαρά. Μάλλον, ανάποδα: Από τους ρόλους που έχω παίξει στην τηλεόραση, η Χαρά είναι σίγουρα αυτός που είναι πιο κοντά σε μένα. Δεν είναι, ας πούμε, η Χαρούλα από το «Σόι»…
_«Χαρούλα»! Σας κυνηγάει το όνομα;
Ναι, κάτι τους κάνω με τη… χαρά! (γέλια)
Αυτή η “ταύτιση” γίνεται αρκετά συχνά στην τηλεόραση, όταν μια δουλειά κρατάει π.χ. τρία χρόνια, όπως το πρώτο «Καφέ της Χαράς»: το σενάριο γράφεται παράλληλα και «πάνω στον ηθοποιό» που παίζει τον ρόλο.
Δεν έχω, όμως, τόση τρέλα όση έχει η Χαρά. Να, μάνι-μάνι, πριν σου έλεγα ότι δεν είμαι εύκολη στις αλλαγές· η Χαρά έχει κάνει 800 αλλαγές στη ζωή της: έχει κάνει παιδί μόνη της, έχει “κότσια” που εγώ δεν ξέρω αν θα είχα, να είμαι συνειδητά ανύπαντρη μητέρα, ας πούμε. Έχει πάει στην Αυστραλία… Η Χαρά έχει πολύ πιο δυναμικά και χαώδη στοιχεία από εμένα, είναι και λίγο “τσίρκο”, και λίγο “φουρ-φουρ”, “ανάβει” πολύ εύκολα…
_Θα σας δούμε πιο πολύ φέτος στη σειρά;
Θα είμαι συνέχεια φέτος – από τον Νοέμβριο και μετά δηλαδή, γιατί μέχρι τότε θα παίζονται τα επεισόδια που είχαν γυριστεί τους προηγούμενους μήνες.
Δεν μπορούσα να είμαι σερί στην καινούργια πρώτη σεζόν, ήταν θέμα συντονισμού των προγραμμάτων. Όταν πρωτοξεκινήσαμε γυρίσματα, είχα άλλες δουλειές που έτρεχαν…
Το τι αισθάνεσαι εσύ για τον εαυτό σου, με το τι ισχύει στην πραγματικότητα, πολλές φορές μπορεί να είναι μια θλιβερή αντίθεση…
_Πού αποδίδετε εσείς την τόσο μεγάλη επιτυχία αυτής της σειράς;
Νομίζω ότι είναι ένα έντιμο σίριαλ, με την έννοια ότι «δεν πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες». Είναι μια τρυφερή κωμωδία για όλη την οικογένεια. Έχει, πώς να το πω… έχει κάτι αθώο, μια αγαπησιάρικη διάθεση.
Ακόμα και οι δολιότητες που κάνει ο Πώποτας έχουν κάτι παιδιάστικο, δεν είναι κάτι “μαύρο”, παρότι ο ίδιος κάνει τερατώδη πράγματα. Είναι αστείος κακός. Σίγουρα θυμίζει μια Ελλάδα λίγο προηγούμενη…
_Νομίζω ότι, γενικώς, «Το Καφέ της Χαράς» θυμίζει κάτι από ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου…
Αυτό ήθελα να πω, ακριβώς! Όταν το βλέπεις, έχεις την ίδια, γλυκιά, νοσταλγική αίσθηση που έχεις όταν βλέπεις τις ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Αν υπάρχει το αντίστοιχό τους στα σημερινά τηλεοπτικά δεδομένα, νομίζω ότι το «Καφέ της Χαράς» ανήκει σε αυτού του είδους τις σειρές.
Και είναι και μια σειρά κάπως… ο Χάρης το λέει ωραία: “χειροποίητη”! Επειδή γράφουν το σενάριο μόνο οι δυο τους, με την Άννα Χατζησοφιά, χωρίς ομάδα. Ούτε γυρίζουμε με δύο διαφορετικά συνεργεία. Είναι πολύ πιο κουραστικό έτσι, αλλά νομίζω ότι κι αυτό παίζει τον ρόλο του στην όλη ατμόσφαιρα.
_Έχετε προνοήσει καθόλου, σε περίπτωση που έχουμε πάλι απρόοπτες εξελίξεις με τον κορονοϊό;
Έχουμε δουλέψει όλο τον Ιούνιο και όλο τον Ιούλιο, και έχουμε ολοκληρώσει γύρω στα 10 επεισόδια, για να υπάρχει ένα “στοκ”. Αλλά αυτά αντιστοιχούν σε δύο μήνες προβολής. Θέλω να πω ότι, αν ξανα-έχουμε lockdown, ενδεχομένως να υπάρξει πρόβλημα σε όλες τις σειρές γενικότερα. Ελπίζουμε όλοι ότι δεν θα ξανασυμβεί.
Το χειρότερο είναι μήπως χρειαστεί lockdown και δεν μπορέσουμε να το αντέξουμε οικονομικά. Και εκεί ο Θεός να μας βοηθήσει τι θα κάνουμε…
_Χρειάζεται, όμως, και ο κόσμος να φανεί λίγο πιο υπεύθυνος στην τήρηση των μέτρων…
Φωνάζουν κάθε μέρα για τις μάσκες, για τα μέτρα, αλλά δεν ξέρω…
_Εσείς βλέπετε να τα τηρούμε;
Νομίζω ότι το παίρνουμε λίγο πιο επιπόλαια από ό,τι θα έπρεπε. Είναι μια πραγματικότητα που θα κρατήσει για κάποιους μήνες ακόμα, και πρέπει να συντονιστούμε σε αυτήν.
Αναγκαζόμαστε τώρα να μπούμε σε διαδικασίες «πρόστιμο αν δεν βάλεις τη μάσκα». Μα δεν είναι θέμα προστίμου, είναι θέμα να καταλάβεις ότι κι εσύ ο ίδιος κινδυνεύεις. Εδώ, μπορείς να φέρεις τον ιό, να μην έχεις κανένα απολύτως σύμπτωμα και να είσαι «κινούμενη βόμβα» για τους υπόλοιπους! Αυτό είναι που κάνει την πολύ μεγάλη διαφορά.
_Παρόλο που υπάρχουν πολλά ερωτηματικά ως προς τα θεατρικά δρώμενα, ποιο είναι το δικό σας πλάνο γι’ αυτή τη σεζόν;
Θα είμαι στις «Μάγισσες του Σάλεμ» του Άρθουρ Μίλερ, σε σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη, με τον κύριο Νικήτα Τσακίρογλου, τον Άκη Σακελλαρίου, την Ιωάννα Παππά, τον Γεράσιμο Σκαφιδά και ένα μεγάλο θίασο. Στο Θέατρο “Εμπορικόν” θα είμαστε, εφόσον το επιτρέπουν οι εξελίξεις.
Τα έχω συνυπολογίσει όλα στο κεφάλι μου. Μπορεί να κάνουμε τις πρόβες άδικα και ο κόσμος να φοβηθεί να έρθει, να μην είναι βιώσιμες οι παραστάσεις. Αλλά δεν μπορείς και να «τραβήξεις χειρόφρενο» στη ζωή.
