Mαριάννα Tουμασάτου "Από τότε σχεδόν που υπάρχει ιδιωτική τηλεόραση, γίναμε φιλενάδες!" | Συνεντεύξεις - planbemag.gr
Plan Be Mag
Συνεντεύξεις

Mαριάννα Tουμασάτου
“Από τότε σχεδόν που υπάρχει ιδιωτική τηλεόραση, γίναμε φιλενάδες!”

Παιδευτήκαμε μέχρι να βρούμε μέρα και ώρα να τα πούμε. Ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός για τη Μαριάννα Τουμασάτου, ειδικά φέτος που τρέχει και σίριαλ, και θέατρο. Πάντα, όμως, βρίσκει τρόπο να διασκεδάσει τις καταστάσεις. Γιατί, πάνω απ’ όλα, είναι άνθρωπος με χιούμορ. Και όσο κι αν ο ρόλος της στην τηλεόραση την ήθελε πέρυσι κακιά, η τάξη φέτος αποκαθίσταται: επιτέλους θα την (ξανα)αγαπήσουμε! Γιατί το να τη μισούμε ήταν, αν μη τι άλλο, παράταιρο.  

Συνέντευξη στη Μαρία Λυσάνδρου

Ας μιλήσουμε λίγο για τον Χρόνο. Είστε από τους ανθρώπους που τον διαχειρίζονται ή τρέχετε να τα προλάβετε όλα και… γίνεται ένας χαμός;
Τρέχω να τα προλάβω όλα! Τώρα, πλέον, μπορώ και τον διαχειρίζομαι καλά. Αλλά δεν θυμάμαι και ποτέ τον εαυτό μου να μην κάνει 500 πράγματα!

Είστε, δηλαδή, από εκείνους τους ανθρώπους που δεν μπορούν να καθίσουν λίγο ήσυχοι;
Ούτε εγώ μπορώ να καθίσω ήσυχη, αλλά ούτε κι ο κόσμος με αφήνει να καθίσω ήσυχη. Νομίζω ότι είναι και οι συνθήκες της ζωής μου τέτοιες, δεν είμαι μόνο εγώ που το παράγω.
Στην οικογένειά μας με πειράζουν όλοι, γιατί κάθε φορά που θα πω “Αχ, αύριο έχω ρεπό, θα καθίσω”, θα ανοίξει κάποιος σωλήνας, θα σπάσει ένα κεραμίδι… Είμαι λίγο “μαγνήτης” της ταλαιπώριας! (γέλια)

Εσάς, προσωπικά, νιώθετε ότι σας έχει φερθεί καλά ο χρόνος;
Νομίζω καλά. Είναι αχαριστία να πω ότι με ταλαιπώρησε.
Κάποια στιγμή που πονούσε ο αστράγαλός μου και είχα πάει σε έναν συγκλονιστικό γιατρό άκρου-ποδός, εκείνος μου είπε “Δεν πονάει, παιδάκι μου, ψυχολογικό είναι. Το πόδι σου είναι μια χαρά, οι αρθρώσεις σου είναι πολύ πιο νέας γυναίκας. Πες μου λίγο το πρόγραμμα της ημέρας σου, για να καταλάβω πάνω-κάτω”. Όταν του είπα, μου λέει “Όχι, αγάπη μου! Γι’ αυτό είναι πιο νέα τα κόκαλά σου από σένα! Δεν σε προλαβαίνει ο χρόνος”!

Όταν λοιπόν βρίσκετε χρόνο, και δεν σπάει κανένα κεραμίδι ή σωλήνας, πώς σας αρέσει να τον αξιοποιείτε;
Νομίζω ότι ή θα ξαπλώσω στο κρεβάτι να κάνω ότι έχω “πεθάνει” για να μη μου μιλάει κανείς, ή θα πάω να περιποιηθώ τον εαυτό μου. Είναι ένα ινστιτούτο στη γειτονιά μου και η διευθύντρια είναι φίλη μου, ξέρει σε τι κατάσταση ελεεινή από την κούραση είμαι και φροντίζει πάντα να μου βρει χρόνο για να κάνω ένα μασάζ, μια ενυδάτωση – κάτι, βρε παιδάκι μου, για να πω κι εγώ ότι έκανα για μένα…
Παλιά δεν το έκανα ποτέ αυτό. Της πεθεράς μου, του άνδρα μου έχει μαλλιάσει η γλώσσα τους… Έτσι αναγκάζομαι να φροντίζω τον εαυτό μου, γιατί και ο χρόνος δεν είναι τόσο κολακευτικός όσο παλιά. Ναι μεν δεν μου φέρθηκε άσχημα, αλλά πέρασε, όπως και να το κάνεις!

Στη σειρά “Γυναίκα χωρίς όνομα”, στον ΑΝΤ1, στην οποία πρωταγωνιστείτε, ο χαρακτήρας σας, η Κάτια, είναι μια γυναίκα εξαιρετικά σκληρή – τουλάχιστον ήταν την περσινή σεζόν. Παρ’ όλα αυτά, μιλώντας γι’ αυτήν σε μια συνέντευξή σας στον Γρηγόρη Αρναούτογλου, είχατε πει “Σκέψου τι πέρασε η ίδια, με ποιον άνθρωπο ήταν παντρεμένη, πώς της πήραν το παιδί της…”. Είστε άνθρωπος που δίνει πάντα στον άλλο μια ευκαιρία; Που δεν κρίνει, δηλαδή, τον απέναντι μόνο από την επιφάνεια;
Νομίζω ναι. Ίσως όχι πάντα επιτυχώς, αλλά η πρόθεσή μου είναι πάντα αυτή. Για όλους θα βρω πρώτα μια δικαιολογία. Για να φτάσω σε σημείο να κακοχαρακτηρίσω έναν άνθρωπο, έχω εξαντλήσει πρώτα οτιδήποτε θετικό θα μπορούσα να έχω σκεφτεί γι’ αυτόν. Πρώτα δικαιολογώ και μετά αρνούμαι τους ανθρώπους.

Από την άλλη, το να είναι κανείς μονίμως καχύποπτος είναι λίγο ψυχοφθόρο νομίζω…
Με κουράζει, με κουράζει… Προτιμώ, δηλαδή, “να την πατήσω”, παρά να περάσω όλη τη ζωή μου προφυλασσόμενη. Το να μην είναι ο απέναντι αυτό που δείχνει, δεν είναι δικό μου ελάττωμα, αυτουνού είναι! Ας εκτεθεί εκείνος από το να εκτεθώ εγώ, μαυρίζοντας την ψυχή μου με αρνητικές σκέψεις και φόβο…

Πάντως, η Κάτια φέτος είναι άλλος άνθρωπος!
Νομίζω ότι αυτός ο “άλλος” άνθρωπος δεν είναι άλλος· αυτή είναι η Κάτια. Όταν έφυγε από το χωριό ούσα έγκυος και προδομένη από παντού και πριν ο Δημήτρης ανακατευτεί στη ζωή της, ήταν ένα καλό πλάσμα. Η ρίζα της, το κύτταρό της είναι ενός καλού ανθρώπου, ενός ανθρώπου που πονάει τον άλλο και τον συντρέχει. Η ζωή, όμως, της φέρθηκε με τον χειρότερο τρόπο και η καθημερινή τριβή με έναν άνθρωπο τόσο αρνητικό, ο οποίος έχει προδώσει τον αδερφό του για λεφτά, έχει κάνει, έχει ράνει… την έχει οδηγήσει σε άσχημα μονοπάτια. Και πάνω σε αυτά τα μονοπάτια πάτησε.
Η πίκρα της απώλειας του παιδιού νομίζω ότι την έκανε να έχει μεγαλύτερη ανάγκη την εκδίκηση, για να μην πεθάνει και η ίδια πριν της ώρας της. Άμα είσαι καλός, το συναίσθημα ρέει. Και όταν ρέει το συναίσθημα, ο πόνος μεγαλώνει. Άρα, νομίζω ότι αυτή η συμπεριφορά ήταν η άμυνά της, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δικαιολογούνται οι πράξεις της – άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Απλώς αιτιολογώ μια συνθήκη· τουλάχιστον αυτή που εγώ ως ηθοποιός χρειάστηκε να μελετήσω για να κάνω τη δουλειά μου.
Η αμνησία την επαναφέρει στην αρχική της φύση. Οπότε, βλέπουμε έναν καλό άνθρωπο, που κρύβει μεν μια δύναμη μέσα του, αλλά είναι φοβισμένος.


Δεν μπορώ εγώ να κάνω σερί δράματα. Πλακώνομαι, δεν μπορώ. Θέλω και λίγο το “ντιριντάχτα” μου!


toumasatou2

Ακούγοντάς σας να μιλάτε για την Κάτια, βλέπω ότι αγαπάτε αυτόν τον χαρακτήρα. Και πώς να μην τον αγαπάτε, θα μου πείτε, όταν “ζείτε” καθημερινά μαζί του επί δύο χρόνια… Σας συμβαίνει κάθε φορά αυτό;
Αυτεπάγγελτα γίνεται, σαν υπνοθεραπεία είναι. Δηλαδή αυτά που αισθάνομαι για την ηρωίδα, την όποια ηρωίδα έχω κάθε φορά συντροφιά μου (το παρελθόν της που δεν είναι γραμμένο στα κείμενα, το “υλικό” από το οποίο είναι φτιαγμένη), τα αισθάνομαι την ώρα που παίζω, χωρίς να κάτσω με χαρτί και μολύβι να πω “Αυτή μάλλον έκανε αυτό όταν ήταν μικρή”. Γίνονται τα πράγματα, σαν κάποιος να μου τα ψιθυρίζει στο αυτί.

Πόσο εύκολο είναι να “απεμπλακεί” κανείς από έναν χαρακτήρα που υποδύεται κάθε μέρα, επί 10 ώρες σε ένα γύρισμα; Δεν σας φθείρει αυτό;
Άλλες φορές γίνεται αυτόματα και χωρίς καμία προσπάθεια, και άλλες φορές δεν μπορεί να γίνει ό,τι κι αν κάνεις. Είναι πάντα θέμα της συγκεκριμένης μέρας, των σκηνών, σε τι κατάσταση σε βρίσκουν, πόσο σε εξαντλούν, πόσο σε δικαιώνουν, πόσο σε λυτρώνουν· είναι ένας συνδυασμός άπειρων πραγμάτων, που κάθε φορά έχει κι άλλο αποτέλεσμα.

Πόσες φορές σας έχουν πει “Δεν σου πάει καθόλου αυτός ο κακός χαρακτήρας που κάνεις φέτος”;
Δεν θα μου πουν αν “μου πάει” ή “δεν μου πάει”, αλλά “Γιατί κάνεις την κακιά;”! Άλλος μου είπε ότι θέλει να μου σπάσει τα μούτρα! Διάφορα έχω ακούσει!

Αυτό δεν είναι επιτυχία, όμως;
Ε, μάλλον! Εντάξει, έχω ακούσει κι άλλα: “Παρότι είσαι τόσο κακιά, ρε παιδί μου, σε συμπαθούμε!”. Υπήρχε και αυτή η κατηγορία.
Έτσι κι αλλιώς, δεν θα αρέσουμε σε όλους. Έχουμε αριθμούς από το 1 μέχρι το 10, και στη θετική, και στην αρνητική γκάμα. Ο καθένας παίρνει έναν αριθμό για σένα και στον δίνει.

Πώς αντιδράτε στις όχι καλές κριτικές που μπορεί να ακούσετε – είτε επαγγελματικές, είτε από τον κόσμο;
Συνήθως τις κριτικές ούτε τις διαβάζω, ούτε με απασχολούν. Ο επαγγελματίας είναι ένας άνθρωπος που έχει κι αυτός τη γνώμη του. Ούτε είναι υποχρεωμένος να του αρέσω, ούτε είναι υποχρεωτικό να είμαι καλή για να του αρέσω. Το ίδιο ισχύει και για τους άλλους ανθρώπους. Μπορεί καποιανού να του αρέσω και καποιανού όχι – και οι δύο δίκιο έχουν!

Δεν “βαραίνει”, δηλαδή, για εσάς κάποια γνώμη περισσότερο; Του κόσμου, ας πούμε;
Όχι! Ούτε και με την καλή κριτική θα βγω και θα πω “Αχ, εντάξει, ωραία, είμαι συγκλονιστική”! Αυτό μπορώ, έτσι το διαχειρίζομαι, έτσι ξέρω, τόση είμαι· ούτε περισσότερη θα γίνω, ούτε και λιγότερη.

Φέτος, στο καστ έχει ενταχθεί και ο Αλέξανδρος Σταύρου. Εξαιρουμένου, όμως, του συζύγου σας, υπάρχει κάποιος συμπρωταγωνιστής σας, με τον οποίο να νιώθετε ότι έχετε άμεση επικοινωνία και χημεία;
Με πολλούς. Και με πολλές! Σε κάθε δουλειά υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μια λίγο πιο “τσιμπημένη” χημεία. Και γι’ αυτό, μέσα στα χρόνια, έχω και πολλές φιλίες…

Είστε, όντως, από τους ανθρώπους που έχουν πολλούς φίλους από τον χώρο.
Καλέ, γιατί να μην έχω; Μια χαρά χώρος είναι!

Ρωτάω γιατί, όσο να ’ναι, είναι ιδιαίτερος χώρος…
Θέλω να σας πω ότι ο χώρος μας δεν διαφέρει καθόλου επί της ουσίας από μία τράπεζα. Πιστεύετε ότι όλοι οι υπάλληλοι στην τράπεζα συμπαθιούνται μεταξύ τους; Δεν θα γίνουν ίντριγκες; Θεωρείτε ότι δεν κάνουνε διάφορα “νόστιμα” και εκεί; Μια χαρά τα κάνουνε! Και στην τράπεζα, και στα νοσοκομεία, και στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, και στα στρατά – όπου θες! Απλά στα δικά μας, επειδή οι άνθρωποι είναι γνωστοί, τα βλέπεις!
Αν τσακωθεί στον δρόμο η Κικίτσα με τη Μαρίτσα, και την Κικίτσα με τη Μαρίτσα τις ξέρεις, θα πας να το πεις σε 50, οι 50 θα το πουν σε άλλους 50, και οι 50 θα γίνουν 1.050! Εάν την Κικίτσα και τη Μαρίτσα δεν τις ξέρει κανένας, θα πεις “Είδα σήμερα δυο γυναίκες που ξεμαλλιαστήκανε”! Κι αυτό δεν θα πάει παραπέρα, δεν το μαθαίνει κανείς.

Είστε άνθρωπος που μπορεί να μείνει και εκτός τηλεόρασης, αν οι προτάσεις που έχει μπροστά του νιώθει ότι δεν του ταιριάζουν;
Το βιοποριστικό μου το εξυπηρετώ από τις δουλειές μου, είτε είναι τηλεόραση, είτε θέατρο, είτε και τα δύο μαζί. Όπως όλοι οι άνθρωποι, κι εμείς άλλες φορές έχουμε μεγαλύτερη ευχέρεια οικονομική, άλλες φορές δεν την έχουμε. Οπότε, κάποιες φορές, ακόμα κι αν μια πρόταση δεν είναι 100% αυτό που θα ήθελες να κάνεις, αποφασίζεις να το κάνεις, γιατί από αυτό ζεις, με αυτό θα πληρώσεις τις υποχρεώσεις σου, τα χρέη σου, τα έξοδά σου…
Αν είσαι στις περιόδους που είσαι πιο καλά οικονομικά, έχεις τη δυνατότητα να πεις, ακόμα κι αν κάτι σ’ αρέσει, “Ξέρεις κάτι, θα πάρω μια ανάσα”.

Εσείς τηλεόραση παρακολουθείτε; Προλαβαίνετε;
Δεν προλαβαίνω, όχι. Σηκώνομαι 6:10 κάθε πρωί και κοιμάμαι ό,τι ώρα τελειώσουν οι δουλειές. Θα γυρίσω το απόγευμα αργά. Το απόγευμα, αν δεν έχω θέατρο, θα ασχοληθώ με το παιδί μου μέχρι να πέσει για ύπνο. Να δω λίγο τον άντρα μου, να πούμε δυο κουβέντες… Θα ανάψω και την τηλεόραση, αλλά συνήθως εκείνη είναι και η ώρα που “σκουντουφλάω” από τη νύστα!

Οπότε, δεν παρακολουθείτε κάτι συγκεκριμένα.
Όχι, δεν προλαβαίνω να παρακολουθώ κάτι συστηματικά. Εδώ δεν προλαβαίνω να δω τη δική μου τη σειρά! Ό,τι προλάβω κάνα σαββατοκύριακο.

Είστε από τους ανθρώπους, δηλαδή, που κάθονται να δουν τη σειρά στην οποία παίζουν; Γιατί είναι πολλοί που λένε “Όχι, εγώ δεν κάθομαι ποτέ να δω τον εαυτό μου”…
Θέλω να βλέπω τη σειρά μια φορά. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα δουν και θα ξαναδούν. Βέβαια, έχω πάρα πολλά κενά πάντα, ειδικά όταν παίζει νωρίς, γιατί είμαι στη δουλειά. Ή, αν παίζει βράδυ, γιατί είμαι στο θέατρο.
Επειδή η “Γυναίκα χωρίς όνομα” είναι καθημερινή, δεν είναι εύκολο μέσα στο σαββατοκύριακο να το παρακολουθήσω, γιατί θα πρέπει να κάτσω να δω συνεχόμενα 5 ώρες τηλεόραση! Δεν μπορώ να το κάνω αυτό! Θα δω 1-2 επεισόδια. Δεν είναι ότι θα κάτσω να δω μόνο τον εαυτό μου σε 5 επεισόδια· θα δω 2 επεισόδια ολοκληρωμένα: τη ροή του, πώς δένει, πώς πάει…
Γενικά, είμαι ένας άνθρωπος που θα ήθελα πάρα πολύ να αράζω στην τηλεόραση και να βλέπω ταινίες και σίριαλ. Να είμαι ξεκούραστη, να είναι σαββατοκύριακο, να είμαστε παρέα και να δούμε, ας πούμε, μια ωραία ταινία – αυτό μου αρέσει πολύ. Την αγαπάω την τηλεόραση.

Αυτό δεν είναι και εντελώς άσχετο με το ότι, στο μυαλό μας, είστε ένας άνθρωπος συνδεδεμένος με την τηλεόραση…
Μα από τότε σχεδόν που υπάρχει ιδιωτική τηλεόραση, γίναμε φιλενάδες!

Εμείς στην τηλεόραση σας μάθαμε μέσα από τα σίριαλ. Βέβαια, σε ερώτηση που σας έχει γίνει παλαιότερα για το αν θα σκεφτόσασταν να κάνετε και κάτι άλλο, είχατε πει “Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για όλα, εγώ προτιμώ να κάνω τη δουλειά μου”.
Ακριβώς. Αλλά, σε δύο χρόνια, μπορεί να νιώσω ότι μπορώ! Δεν είμαι ο άνθρωπος που, άμα πει κάτι στις 5 Ιανουαρίου του 2003, θα πεθάνει και με αυτό! Δεν είμαι τρελή, βέβαια, για να λέω άλλα το πρωί και άλλα το βράδυ… Όμως οι άνθρωποι αλλάζουν. Μπορεί να κάτσω με κάποιον και να μου πει “Την έχεις σκεφτεί αυτή την οπτική;”, την οποία εγώ δεν είχα σκεφτεί ποτέ μου, και να μου να ανοίξει έναν άλλον ορίζοντα.
Δεν θεωρώ πως ό,τι λέω είναι τόσο σπουδαίο, που πρέπει οπωσδήποτε να το κρατήσω με νύχια και με δόντια – “Παναγιά μου, αφού το είπα, έτσι είναι!”. Όχι! Μπορεί κάποιος άλλος να με πείσει ότι κάνω λάθος. Εδώ είμαι για να αλλάξω. Ή να μην αλλάξω.

Άρα, δεν αποκλείετε εσείς το να κάνετε κάτι διαφορετικό στη συνέχεια…
Τίποτα δεν αποκλείω, γιατί τίποτα δεν μένει ίδιο. Αλλιώς συζητάς τώρα, υπό μια άλλη συνθήκη συζητάς αύριο. Δεν τα ξέρω όλα σε αυτή τη ζωή, για να είμαι τόσο σίγουρη ότι δεν υπάρχει και κάποια άλλη άποψη που μπορεί να μου ανοίξει έναν άλλον δρόμο…

Πέρα από την τηλεόραση, όμως, φέτος έχετε και θέατρο. Έχετε ήδη ξεκινήσει στο Θέατρο Διάνα, με την παράσταση “Νούρα, ένα πένθιμο μπλουζ”. Είναι μαζί σας και η Ανδριάνα Μπάμπαλη…
Η Ανδριάνα Μπάμπαλη, ο Γιάννης Χαντέλης, η Θεώνη Φύτρου και η Δανάη Αλυσανδράτου. Η πρωτότυπη μουσική είναι του Ανδρέα Καρανίκα, ενώ το κείμενο και τη σκηνοθεσία τα υπογράφει η Βάσια Αργέντη.

Μιλήστε μου λίγο γι’ αυτή την παράσταση, περί τίνος πρόκειται. Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πείτε το “ναι”, παρά το τόσο φορτωμένο σας πρόγραμμα;
Είναι ένα εξαιρετικό κείμενο, εξαιρετικό. Το έργο από μόνο του είναι υπέροχο, το χαρακτηρίζει μεγάλη κοινωνική ευαισθησία. Και όταν ξέρεις ότι το έχει γράψει ένα νέο κορίτσι, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο υπέροχα.

Έχει να κάνει με το προσφυγικό;
Με το προσφυγικό, ναι. Η δική μου ηρωίδα είναι μια Σύρια πρόσφυγας που φεύγει από τη φωτιά του πολέμου για μια καλύτερη ζωή· για μια ζωή έστω…

Αυτό τώρα είναι ένα πολύ μεγάλο ζήτημα, το οποίο τα τελευταία χρόνια μας αφορά άμεσα εδώ, στην Ελλάδα…
Θα έπρεπε να μας αφορά είτε είναι στη χώρα μας, είτε όχι. Δεν θεωρώ ότι υπάρχει κανείς που θέλει να θεωρεί τον εαυτό του “άνθρωπο” και μένει αδιάφορος στον πόνο του άλλου ανθρώπου – όποιο κι αν είναι το χρώμα του, όποια κι αν είναι η γλώσσα του, όποιο κι αν είναι το θρήσκευμά του.
Τι με νοιάζει εμένα αν ένα παιδάκι είναι μαύρο ή ανήκει στη θρησκεία των μουσουλμάνων, όταν πεινάει; Δεν με ενδιαφέρει τίποτα από αυτά. Με ενδιαφέρει να φάει και να έχει ίσα δικαιώματα σε αυτή τη ζωή, για ένα καλύτερο μέλλον. Δεν έχουν δικαίωμα στο αύριο μόνο τα ξανθά γαλανομάτικα. Και το λέω εγώ, που η κόρη μου είναι ξανθιά γαλανομάτα. Δεν έχει δικαιώματα μόνο η… “Αρεία φυλή”.

Πιστεύετε ότι οι Έλληνες, ως κοινωνία, ειδικά τώρα που ζούμε το πρόβλημα από κοντά, νιώθουμε ότι μας αφορά;
Φοβάμαι πως μας αφορά όσο παρακολουθούμε το δελτίο ειδήσεων και στεναχωριόμαστε με τα παιδάκια με τα κομμένα πόδια… Και, μετά, ποστάρουμε στο instagram το καινούργιο μανό.
Η ζωή τα έχει όλα, βεβαίως. Ούτε θα σταματήσουμε να ποστάρουμε στο instagram το καινούργιο μανό, ούτε τίποτα. Αλλά ας έχουμε κάνει κάτι, και μετά μπορούμε να ποστάρουμε ό,τι θέλουμε. Γιατί κάποτε από τη Σμύρνη φύγανε Έλληνες. Έλληνες πνιγόντουσαν στο Αιγαίο· δεν έχουν πνιγεί μόνο Σύριοι και Κούρδοι.
Την προσφυγιά την ξέρει η χώρα μας. Ξαφνικά, το παρελθόν σου κόβεται στη μέση. Ένα σπίτι που ήξερες την κάθε του γωνιά, που ήξερες πού είναι από την μπλούζα σου, μέχρι το αλάτι, δεν το δικαιούσαι πια – ούτε και το αλάτι σου, ούτε και την μπλούζα σου…


To προσφυγικό μάς αφορά όσο παρακολουθούμε το δελτίο ειδήσεων και στεναχωριόμαστε με τα παιδάκια με τα κομμένα πόδια… Και, μετά, ποστάρουμε στο instagram το καινούργιο μανό.


Γιατί να έρθει κάποιος να δει αυτή την παράσταση, ειδικά σε σχέση με αυτά που συζητάμε;
Εάν δεν έχει καταλάβει πόσο σημαντικό πράγμα είναι, νομίζω ότι η παράσταση θα τον βοηθήσει να καταλάβει, να αγγίξει το συναίσθημά του. Το συναίσθημα ανοίγει άπειρες πόρτες… Αν έχει το συναίσθημα έτσι κι αλλιώς, νομίζω ότι θα μοιραστεί μαζί μας αυτή την ανάγκη να κάνουμε κάτι.

Σκέφτομαι ότι αυτή η παράσταση θα χρειάζεται μεγάλα ψυχικά αποθέματα από τον ηθοποιό, γιατί αγγίζει ένα θέμα πολύ σοβαρό και “βαρύ”. Παράλληλα, και ο ρόλος της Κάτιας βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε περίεργη φάση, επίσης “βαριά”. Υπάρχει κάτι που να σας βοηθάει να αποφορτιστείτε;
Υπάρχουν φορές που δεν θες και να αποφορτιστείς. Έχεις ανάγκη να παραμείνει η “φόρτιση”, για να σου θυμίζει τα πράγματα που πρέπει να θυμάσαι.
Εγώ μπορώ να κάνω και αστεία ενδιαμέσως των σκηνών. Το χρειάζομαι! Και στη ζωή το κάνω αυτό. Δεν το κάνω μόνο σε μια ιστορία όπου δανείζεται ο ήρωας τα χαρακτηριστικά μου, κι εγώ δανείζομαι τη ζωή του. Σε τραγικά γεγονότα της ζωής μου, κάνω “καραγκιοζιλίκια” ατελείωτα. Γιατί η ζωή είναι από μόνη της βαριά, δεν θέλω να τη βαρύνω περισσότερο. Μπορεί να είμαι “ελαφριά”, ποιος ξέρει…

Μα το χιούμορ είναι ένας μηχανισμός που βοηθάει πολύ κόσμο. Φτάνει να είναι καλό!
Εμένα μου είναι απαραίτητο. Δεν μπορώ αλλιώς να λειτουργήσω. Όταν συμβαίνουν πράγματα και είμαι μόνη μου, δεν υπάρχει ένας άνθρωπος, είτε ξένος είτε γνωστός, με χιούμορ δίπλα μου, να το μοιραστούμε, αισθάνομαι ότι είμαι η τρελή που γελάει μόνη της…

Ο ηθοποιός μπορεί να παίξει κωμωδία, αλλά και δράμα. Νιώθετε να είστε λίγο πιο κοντά σε κάτι από τα δύο;
Στην κωμωδία. Δεν μπορώ εγώ να κάνω σερί δράματα. Πλακώνομαι, δεν μπορώ! Θέλω και λίγο το “ντιριντάχτα” μου!

Στο “Κάτι κουρασμένα παλικάρια”, πάντως, το προηγούμενο σας σίριαλ στον ΑΝΤ1, είχα γελάσει πάρα πολύ, πρέπει να σας πω…
Κι εγώ πάρα πολύ, πάρα πολύ όμως! Ωραία περνάω και με τα δραματικά, αλλά με το άλλο “ξαλεγράριζα”! Έτρωγε μια τούμπα o χαρακτήρας μου, η Νικολέτα, πολύ ωραία πέρναγα εγώ με την τούμπα! Μου φαινόμουν τόσο γελοία την ώρα που έπεφτα, που το ευχαριστιόμουν αφάνταστα! Μου άρεσε πολύ η Νικολέτα μου…

Να, είδατε, μου λέτε τώρα “η Νικολέτα μου”. Αυτό που λέγαμε πριν! Μου δίνετε την εντύπωση ότι τους χαρακτήρες σας τους αγαπάτε πολύ.
Ακριβώς! Τις αγαπάω όλες – και τις καλές, και τις κακές, και τις μουρλές, και τις ισορροπημένες… Καλά, δεν έχω και πολλές ισορροπημένες, αλλά τέλος πάντων! (γέλια)

Τι άλλο να σας ρωτήσω που δεν έχω σκεφτεί να ρωτήσω;
“Πόσο κάνει 4 + 4;”. 8! (γέλια)

Υπάρχει κάτι άλλο, με το οποίο καταπιάνεστε εκτός δουλειάς;
Θα ήθελα να πούμε για τη Μονάδα Ανακουφιστικής Αγωγής “Τζένη Καρέζη”. Είναι μία μονάδα που υπάρχει πολλά χρόνια, υπό την καθοδήγηση της Κυριακής Μυστακίδου, η οποία τυχαίνει να είναι πολύ φίλη μου. Ένα πλάσμα… εντάξει, respect! Παλεύει χρόνια στον ιατρικό τομέα, με λατρεία για τον άνθρωπο. Προσπαθώ, λοιπόν, και εκεί να βοηθάω όσο μπορώ.

Λέγοντας “βοηθάω”;
Περισσότερο στη διοργάνωση και στην επικοινωνία του πράγματος. Στις παρουσιάσεις, στις ημερίδες, σε όλα αυτά προσπαθώ να είμαι παρούσα, για να το μαθαίνει ο κόσμος. Έχει μεγάλη σημασία να γνωρίζει ο κόσμος ότι υπάρχει μία μονάδα, η οποία είναι δωρεάν, όπου οι άνθρωποι με χρόνιες παθήσεις μπορούν να απευθυνθούν και να βοηθηθούν όσο δεν πάει ο νους τους.

Αν και θεμελιώδους σημασίας, η αλήθεια είναι ότι η Ανακουφιστική Φροντίδα είναι υποτιμημένη στην Ελλάδα…
Ναι, όντως. Η Ελλάδα πρωτοάκουσε την ιστορία της Ανακουφιστικής Αγωγής από τη Μυστακίδου. Είναι η πρωτοπόρος της Ανακουφιστικής Αγωγής και είμαι πολύ περήφανη για αυτήν!

Και πώς μπορεί κανείς να απευθυνθεί στη Μονάδα, αν το θελήσει;
Η διεύθυνση είναι Κορινθίας 27. Η Μονάδα είναι στον 1ο όροφο. Το τηλέφωνο είναι 210-7707669. Αξίζει τον κόπο.
Είναι σημαντικό να πω ότι η Μονάδα αυτή δεν είναι μόνο για το “φινάλε”· είναι και για τη ζωή! Υπάρχουν και άνθρωποι που το μέλλον είναι μπροστά τους, απλά αντιμετωπίζουν ένα χρόνιο πρόβλημα, αναπνευστικό ας πούμε, και χρειάζονται βοήθεια στη διαχείρισή του. Η αξιοπρέπεια και το να μην πονάμε όταν είμαστε υπό το καθεστώς μιας αρρώστιας, είναι πολύ σημαντικά. Δηλαδή, γιατί πρέπει να ανέβω τον “Γολγοθά” με τα πόδια και να πονάω; Ας ανέβω με το ασανσέρ!