Μαρία Λυσάνδρου
«Για τον κάθε άνθρωπο υπάρχει ένας δρόµος που πρέπει να διανύσει. Η καρδιά, αργά ή γρήγορα, θα σε βγάλει εκεί», µου λέει η Μελίνα Ασλανίδου στην κουβέντα που κάναµε σ’ αυτό το τεύχος. Η ίδια είναι πεπεισµένη ότι τίποτα δεν µπορεί να σε αποπροσανατολίσει από εκείνο που είσαι φτιαγµένος να ζήσεις – ακόµα κι αν χρειαστεί να περιπλανηθείς πρώτα σε µονοπάτια που άλλοι σου έχουν υποδείξει.
Συνειδητοποιώ ότι αυτό το τεύχος είναι ένα τεύχος «της καρδιάς». Γεµάτο µε παραδείγµατα ανθρώπων που άφησαν τα όσα πρόσταζε η ψυχή τους να λειτουργήσουν ως πυξίδα στον δρόµο της ζωής τους:
Η Μελίνα Ασλανίδου, έχοντας κάνει σπουδές παντελώς άσχετες µε τη µουσική, ακολούθησε αυτό που ήξερε από πάντα ότι είναι ο δικός της «δρόµος» – το τραγούδι. Κι ας µην τα βρήκε όλα εύκολα· η λαχτάρα της να κάνει αυτό που αγαπούσε ήταν ισχυρότερη από τις όποιες δυσκολίες.
Ο Δηµήτρης Παπανικολάου, αν και άγγιξε πολλούς µε τις µπασκετικές κορυφές που είχε κατακτήσει ως αθλητής, την πραγµατική διαφορά στις ζωές των ανθρώπων την έκανε όταν αποφάσισε να ανοίξει την καρδιά του και να µιλήσει για τον αυτισµό, δίνοντας µαθήµατα δύναµης και ανθρωπιάς.
Ο Γιώργος Χατζηπιερής, ένας δικηγόρος από την Κύπρο, µε στρωµένο επαγγελµατικό δρόµο, έκανε το µεράκι του πράξη, γράφοντας τον «Τεµπέλη δράκο», το πιο επιτυχηµένο παιδικό µουσικό project των τελευταίων δεκαετιών, το οποίο έντυσαν µε τη φωνή τους σηµαντικοί καλλιτέχνες.
Εξαίρεση ή ο κανόνας οι άνθρωποι αυτοί; Ειλικρινά δεν ξέρω. Ίσως και τα δύο: Η εξαίρεση σε µια κοινωνία, όπου η επιλογή «δρόµου ζωής» γίνεται συνήθως –ή, τουλάχιστον, µέχρι τώρα– µε όρους χρησιµοθηρικούς. Αλλά, παράλληλα, ο κανόνας σε µια κοινωνία που σιγά-σιγά «ανοίγει», ενθαρρύνοντας τα µέλη της να εκφραστούν ελεύθερα, σπάζοντας όλα εκείνα τα στερεότυπα που µας καταδυναστεύουν από τη µέρα που γεννιόµαστε.
Αρκεί, όµως, µόνο να θέλει κάτι η καρδιά σου; Ποιος σου εγγυάται ότι θα είσαι όντως καλός σ’ αυτό; Ή ότι θα µπορέσεις να βιοποριστείς επιλέγοντάς το;
Ίσως αν η σχολική εκπαίδευση είχε διαφορετική φιλοσοφία, να ήµασταν κι εµείς σε θέση να γνωρίζουµε από νωρίς αν κάτι που φάνταζε όνειρο ζωής ήταν, πράγµατι, ένας δρόµος που µας ταιριάζει. Ίσως αν δινόταν περισσότερη έµφαση στον επαγγελµατικό προσανατολισµό, ενθαρρύνοντας τις συναντήσεις των παιδιών µε σχολικούς συµβούλους και ψυχολόγους, οι εργαζόµενοι του εκάστοτε «αύριο» να ένιωθαν πιο ικανοποιηµένοι µε τις επιλογές τους.
Και ίσως αν φρόντιζαν να µας µάθουν στο σχολείο ότι ο άνθρωπος είναι πολυδιάστατος, να απέτρεπαν την ανάπτυξη µιας µονοδιάστατης οπτικής για τη ζωή: Ποιος είπε π.χ. ότι ένας γιατρός δεν µπορεί να παίζει παράλληλα και σε µια µπάντα, χωρίς απαραίτητα να το κάνει επαγγελµατικά; Εξετάσαµε ποτέ αν αυτή του η παράλληλη ενασχόληση τον βοηθάει να γίνεται καλύτερος γιατρός;
«Μπορεί η σύνθεση ενός παιδικού τραγουδιού να σε κάνει καλύτερο δικηγόρο;», ρωτάω τον Γιώργο Χατζηπιερή. «Σίγουρα! Γιατί σε κάνει να βλέπεις τα πράγµατα µε µια αθωότητα, βοηθώντας σε να ξεχωρίσεις τι είναι τελικά ουσιαστικό και τι όχι. Έτσι επικεντρώνεσαι στην ουσία», απαντά χωρίς δεύτερη σκέψη.
Αν είµαστε, λοιπόν, ουσιαστικά χαρούµενοι, αν φροντίζουµε να καταπιανόµαστε µε πράγµατα που κάνουν την ψυχή µας να χαµογελάει, ίσως βρούµε ευκολότερα εσωτερική γαλήνη. Διότι η καθηµερινότητα είναι πολύ απαιτητική, και δεν έχουµε την «πολυτέλεια» να την αντιµετωπίζουµε ζώντας µονίµως καταπιεσµένοι.
Αν είµαστε τυχεροί, θα ασχοληθούµε µε κάτι που αγαπάµε. Αν είµαστε λιγότερο τυχεροί, ας είµαστε τουλάχιστον προνοητικοί, επιλέγοντας παράλληλες ασχολίες που µας κρατάνε ψυχικά και πνευµατικά υγιείς.
«Αν, µετά από τόσα χρόνια καριέρας, είχες την ευκαιρία να συµβουλεύσεις κάτι τον νεαρό εαυτό σου, τι θα ήταν αυτό;», ρωτάω τη Μελίνα. «Ακολούθα την καρδιά σου, αυτή ξέρει!». Και, όντως, ήξερε.
