“Κι ήμουν έξω απ’ τα τρένα / ταξιδιώτης δίχως θέση / όταν με βρήκες / κι ήμουν έξω απ’ τα τρένα / ξεχασμένη αποσκευή / κι ήμουν έξω απ’ τα τρένα / ξεχασμένη αποσκευή / κι εσύ με πήρες…”.
Παρακολουθώ στην τηλεόραση μια συναυλία αφιερωμένη στον Κύπριο συνθέτη Μάριο Τόκα. Κάθε φορά κολλάω σ’ αυτό το τραγούδι. Από μικρή, τότε που οι γονείς μου έβαζαν τον δίσκο κάτι Κυριακές πρωί, κι εγώ ακούγοντας την Αλεξίου σκεφτόμουν με το μυαλουδάκι μου πόση ζεστασιά μπορεί να νιώσει μια αποσκευή παρατημένη σε μια αποβάθρα, όταν βρεθεί ένας επιβάτης να την πάρει, για να μη μένει εκεί, μόνη της. Γιατί, στο μυαλό ενός παιδιού, ακόμα και τα άψυχα αντικείμενα έχουν ανάγκη από… ολοκλήρωση.
“Νομίζω ότι ολόκληρος και αυτόφωτος πρέπει να είσαι από μόνος σου. Όχι, δεν μας χρωστάει κανείς τίποτα. Ο καθένας έχει τον παράδεισο που του αξίζει”, λέει κατηγορηματικά ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης στην κουβέντα που κάνουμε περί σχέσεων, με αφορμή τον “Κύκλο του Έρωτα” στον οποίο πρωταγωνιστεί. Ίσως γιατί, αν δεν νιώθουμε ολόκληροι από μόνοι μας, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε και το πραγματικό μεγαλείο τού “μαζί”, που μας κάνει να ανθίζουμε μέσα σε μια σχέση.
“Να ανθίζουμε”… Αυτό μου θυμίζει μια ροζ γλαστρούλα με μια βριέζια που έχω στο σπίτι, θεωρώντας εξαρχής ότι η μόνη ομορφιά της είναι ένα πλακουτσωτό σκληρό “άνθος” στη μέση των μακριών πράσινων φύλλων της. Μέχρι που χρειάστηκε να λείψω σε ταξίδι. Της έβαλα λίγο νεράκι, κατέβασα τα ρολά και την άφησα στο απόλυτο σκοτάδι για 6 μέρες. Κι όταν γύρισα, με “εκδικήθηκε” με τον ωραιότερο τρόπο: ξεπετάγοντας ένα πανέμορφο, βαθύ λιλά, λουλούδι στο πλάι· εκεί, μέσα στο σκοτάδι. Γεννώντας ζωή χωρίς το “δεκανίκι” του ήλιου. Ένα ολοκληρωμένο σύστημα από μόνη της.
Όπως η ζωή άνθισε και σε ένα δωμάτιο του γυναικολογικού τμήματος ενός νοσοκομείου, όπου τέσσερις διαφορετικές γυναίκες συνυπήρξαν για λίγο, περνώντας μια δοκιμασία που “τραυμάτιζε” την πηγή ολοκλήρωσης (ναι, αυτή είναι η λέξη) της κοινής πορείας ενός ζευγαριού: το γυναικείο αναπαραγωγικό σύστημα. Η Σταυρούλα, η Γωγώ, η Άννα και η Μαρία… ένα διαρκές χαμόγελο, πιο ισχυρό από την αγωνία, τον πόνο και την ταλαιπωρία – ένα “ηλιόλουστο” δωμάτιο, σε μια “σκοτεινή” διαδικασία για τον ευαίσθητο γυναικείο ψυχισμό. Συνεννοημένες σιωπηλά να είναι δυνατές πρώτα για τον εαυτό τους και μετά η μία για την άλλη.
Γιατί, τελικά, οι άνθρωποι έχουμε την ελευθερία της επιλογής: θα είμαστε εκείνη η ξεχασμένη αποσκευή στην αποβάθρα που περιμένει κάποιον να την πάρει ή εκείνη η γλαστρούλα που ανθίζει μόνη της μέσα στο σκοτάδι;
Μαρία Λυσάνδρου
m.lysandrou@tpb.gr