Και τι δεν έχει γραφτεί γι’ αυτήν; Κείμενα που υμνούν την αγάπη, την υπομονή και την ευρηματικότητά της, ποιήματα για το μεγαλείο της ψυχής και την αυτοθυσία της. Άρθρα, βιβλία, στίχοι, θεατρικά, σε όλες τις γλώσσες, από ανθρώπους σε κάθε γωνιά της γης, που προσπαθούν να περιγράψουν με λόγια –πράγμα δύσκολο– μια μορφή που παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή όλων μας. Στη ζωή γενικά…
Μάνα είναι αυτή που θα κλάψει και θα γελάσει μαζί σου. Αυτή που –ανεξαρτήτως αν έχει χρήματα ή όχι– θα βρει τρόπο να σε χαρτζιλικώσει όταν το χρειάζεσαι. Μάνα είναι αυτή που θα κοιμηθεί μόνο αφού κλείσεις την πόρτα του σπιτιού, γυρνώντας από ένα ξενύχτι. Είναι αυτή που θα νοιαστεί αν έφαγες, αν κοιμήθηκες, αν κουράστηκες, αν πληγώθηκες, αν λούστηκες, αν ξύστηκες, αν φτερνίστηκες, αν αρρώστησες, αν μίλησες, γιατί δεν μίλησες, αν έφτασες, αν περνάς καλά κι “αν σε ταλαιπωρεί αυτή η ακατονόμαστη που σε σέρνει απ’ το φουστάνι της και σε κάνει ό,τι θέλει, τέτοια όνειρα είχα εγώ για σένα;”…
Μάνα είναι αυτή –ίσως και η μοναδική– που σε βλέπει πάντα αδύνατο και σκάει από τη στεναχώρια, ψελλίζοντας καταρρακωμένη “γιατί δεν τρως τίποτα παιδί μου, έχεις ρέψει”, την ίδια ώρα που εσύ προσπαθείς με κόπο, μόχθο, βαθιές ανάσες και κινήσεις που θα ζήλευε και ο καλύτερος ακροβάτης, να κουμπώσεις το τζιν σου.
Είναι αυτή, επίσης, που με 40 βαθμούς θα σου πει να πάρεις καλού κακού μαζί σου μια ζακέτα “γιατί δεν ξέρεις παιδί μου, ύπουλο πράμα ο καιρός, μη μας βρει κάνα κακό απ’ το πουθενά”.
Μάνα είναι αυτή που θα χρησιμοποιήσει το συναίσθημα όσο δεν πάει για να σε πείσει για κάτι, ενώ την ίδια ώρα θα σου πει με τρεμάμενη φωνή “δική σου είναι η ζωή, παιδί μου, κάνε ό,τι νομίζεις”. Κι αν σου βαστάει, κάνε!
Εκτός από το συναίσθημα, μόνιμοι σύντροφοι και πιστοί υπερασπιστές της στις δύσκολες στιγμές είναι τα παιδιά της γειτόνισσας, της θείας, της ξαδέρφης, της κουμπάρας, ενδεχομένως και τα παιδιά του Tρίτου Kόσμου “που να φάνε δεν έχουν, φάε εσύ μάνα μου, μια μπουκιά έμεινε”. Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε! Γιατί τα παιδιά όλου του κόσμου μπορούν να δώσουν, ανά πάσα στιγμή, τα κατάλληλα παραδείγματα σε μια δύσκολη λογομαχία: “Ναι, αλλά η κόρη της Τούλας παντρεύτηκε”, “Ο γιος, όμως, της Μαίρης πήρε το πτυχίο” και άλλα τόσα παιδιά που κατάφεραν να κάνουν περήφανη τη μάνα τους, την ώρα που η δική σου στέκεται σχεδόν ατιμασμένη μπροστά στα καμώματά σου.
Κάποιοι ίσως θεωρούν υπερβολικά τα παραπάνω. Κάποιοι άλλοι ίσως θυμηθούν τη δική τους περίπτωση. Όλοι όμως, σίγουρα, έχουν πολλά περιστατικά και ιστορίες να διηγηθούν για τη δική τους μητέρα. Γι’ αυτό το πλάσμα που αγαπάμε για τη μοναδική γοητεία που ασκεί μέσα από τις πράξεις, τις σκέψεις, τα λόγια, αλλά και τη γλυκιά υπερβολή της.
Θεόδουλος Παπαβασιλείου
t.papavasiliou@tpb.gr