Μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις. Και χίλιες εικόνες μπορούν να είναι “ίσες” με μια ζωή. Αλήθεια, αν μαζέψουμε τα άλμπουμ των γονιών μας, αν ξεθάψουμε από τα συρτάρια τις φωτογραφικές μας αναμνήσεις, αν αραδιάσουμε στη σειρά memory sticks και αρχεία υπολογιστών, δεν θα ξεδιπλωθεί μπροστά μας μια ολόκληρη ζωή;
Φωτογραφίες από το πρώτο κλάμα, το πρώτο γέλιο, τα πρώτα βήματα, τη βάφτιση, το σχολείο, τη γειτονιά, τα party, τις αλάνες, τα οικογενειακά τραπέζια, τα γενέθλια, τις γιορτές, το στρατό, τα φοιτητικά χρόνια, τα ταξίδια, τα “ξίδια”, τις χαρές, τις λύπες, τις τρέλες, τις πόζες…
Εικόνες, στιγμές, συναισθήματα. Αν το καλοσκεφτούμε, εμείς επιλέγουμε τις αναμνήσεις μας. Κι όταν ανατρέχουμε σ’ αυτές, “χαζεύοντας” παλιές φωτογραφίες, αναγνωρίζουμε στο φόντο και τα συναισθήματα της δεδομένης στιγμής. Χαρά, μοναξιά, χαβαλές, λύπη, περηφάνια, απογοήτευση, φάση ό,τι να ‘ναι…
Οι φωτογραφίες είναι στιγμές από τη ζωή μας. Ακόμη κι αν μιλάμε για προσεχτικά επιλεγμένες λήψεις, δεν παύουν να αποτυπώνουν ένα κομμάτι της πορείας μας. Αν μπορούμε, λοιπόν, έστω και μερικώς να σκηνοθετήσουμε τη ζωή μας, ας προσπαθήσουμε να διαλέξουμε ένα καλύτερο φόντο. Επιλέγοντας να απαθανατίσουμε μόνο τη μιζέρια, την κακοκεφιά, την παθητική στάση, την απογοήτευση, το μόνο που θα πετύχουμε είναι να έχουμε ένα βαρετό έργο, το οποίο, όταν ανατρέξουμε σ’ αυτό λίγα χρόνια μετά, θα δούμε σε fast forward, απλά και μόνο για να θυμηθούμε τα σημεία κλειδιά της υπόθεσης.
Αν υπάρχουν…
Εκεί έξω μπορούμε να βρούμε πολλά σημεία που αξίζουν μια λήψη. Αν τα επιλέξουμε, θα προσθέσουμε στις αναμνήσεις μας ένα χαμόγελο, μια αισιόδοξη εικόνα, μια εναλλακτική ματιά. Κι ας κρατήσει μια στιγμή. Πολλές φορές είναι υπεραρκετή για να τονώσει λίγο το σενάριό μας. Αργότερα βλέπουμε. Το φόντο αλλάζει καθημερινά. Το ίδιο κι εμείς. Κάπου, κάπως, κάποτε, ίσως ταιριάξουμε απόλυτα…
