Για να πάρεις το δίπλωµα οδήγησης, χρειάζεται να «πάρεις» πρώτα τα σήµατα. Αν γνωρίζεις τη σήµανση, θεωρητικά έχεις τις βάσεις για να οδηγήσεις – νόµιµα, προσεκτικά, αποφεύγοντας κακοτοπιές, ατυχήµατα, δυστυχήµατα…
Αναρωτιέµαι: Θα µπορούσε µια τέτοια «σήµανση» να µας φανεί χρήσιµη και στη ζωή; Θα µπορούσε να µας προετοιµάσει για το πώς να αποφεύγουµε τις στεναχώριες και τις συνεχείς απογοητεύσεις; Γιατί, αν το καλοσκεφτούµε, µια «πίστα» είναι και η ζωή. Το πόσο «µάγκας» οδηγός είναι ο καθένας αποδεικνύεται στην πράξη.
Κατ’ αρχάς, ας ορίσουµε το «µάγκας». Γιατί εδώ υπάρχει παρεξήγηση. «Μάγκας» οδηγός –και στον δρόµο, και στη ζωή– είναι εκείνος που ξέρει πότε «τον παίρνει» να επιταχύνει, αλλά και πότε πρέπει να ρίξει την ταχύτητα. Είναι εκείνος που ξέρει πώς να ελίσσεται για να φτάσει γρήγορα και χωρίς απώλειες στον προορισµό του, αλλά και που φέρεται υπεύθυνα «στο τιµόνι», ειδικά αν στο ταξίδι του έχει και συνεπιβάτες.
Θα µπορούσε, λοιπόν, µια προειδοποιητική σήµανση να µας γλυτώσει από τις στεναχώριες και τον πόνο;
– Ένα «προσοχή, κίνδυνος», εκεί που η δουλειά και οι συναναστροφές κρύβουν τοξικά περιβάλλοντα, µη ορατά εκ πρώτης όψεως.
– Ένα «stop», εκεί που πάµε να προχωρήσουµε µπροστά, χωρίς να αντιληφθούµε τον άλλον που έρχεται µε φόρα για να µας ανακόψει την πορεία.
– Ένα «ολισθηρό οδόστρωµα», εκεί που κάποιος πάει να µας πετάξει την… µπανανόφλουδα, για να γλιστρήσουµε και να τσακιστούµε.
– Ένα «αδιέξοδο», εκεί που είναι βέβαιο ότι η καρδιά µας θα πληγωθεί.
Αν υπήρχαν όλα αυτά, πόσο «µάγκες» οδηγοί θα αποδεικνυόµασταν στη ζωή; Θα αποφεύγαµε τα δυστυχήµατα; Θα γλυτώναµε τον πόνο;
Κι όµως, «ο πόνος είναι τροµερός εκπαιδευτής», λέει ο Σταµάτης Κραουνάκης. Ο άνθρωπος που είναι πιο ευάλωτος στον πόνο, είναι και πιο σοφός. Αν δεν πάθεις, δεν θα µάθεις. Αν δεν πάθεις, δεν θα ζήσεις…
Όχι, στη ζωή δεν έχει νόηµα η σήµανση. Αν υπήρχε, θα ήταν κάτι που θα βλέπαµε µεν, έτσι για να είµαστε υποψιασµένοι, αλλά θα αγνοούσαµε.
Αυτό δεν κάνουµε όλοι, έτσι κι αλλιώς; Και το «αδιέξοδο» βλέπουµε, και τον «µονόδροµο» βλέπουµε, µε φωτάκια led ν’ αναβοσβήνουν γύρω-γύρω. Αλλά… η καρδιά, οι επιθυµίες και οι φιλοδοξίες δεν καταλαβαίνουν από σηµάνσεις. Οδηγούν χωρίς δίπλωµα. Κι ίσως αυτή να είναι η µόνη περίπτωση που η αγνόηση των προειδοποιήσεων σε κάνει καλύτερο «οδηγό».
Φτάνει να ξέρεις πού ακριβώς πας και πού θες να φτάσεις. Από εκεί και πέρα, όσα πάθεις στον δρόµο, προειδοποιούµενος ή µη, µόνο να σε διδάξουν µπορούν.
Πώς το λέει εκείνο το τραγούδι του Σταµάτη µε τον Φοίβο ∆εληβοριά… «Άµα δεν ξέρεις από µόνος σου πού πας / κανείς αέρας δεν θα ‘ρθει να σε φυσήξει… / Άµα δεν µάθεις να κοιτάς όπου αγαπάς / και να ‘ναι δίπλα σου κανείς, δεν θα σ’ το δείξει / Ξέρω πού πάω…».
Μαρία Λυσάνδρου
m.lysandrou@tpb.gr
