Θυμάμαι τις παλιές, καλές εποχές, τότε που είχαμε την πολυτέλεια να περιμένουμε (εντός πολλών εισαγωγικών) το Φθινόπωρο για να μελαγχολήσουμε. Λίγο το τέλος της ζέστης και των διακοπών, λίγο τα λόγια του παπά, λίγο τα κίτρινα φύλλα, οι συννεφιές, οι βροχούλες κι ό,τι άλλο γλυκανάλατο υπήρχε στο ρεπερτόριο της εν λόγω εποχής, ήταν ικανό να μας ρίξει στα πατώματα κι ακόμη παρακάτω.
Η κρίση που ζούμε τα τελευταία χρόνια κατόρθωσε, μεταξύ άλλων, να αφαιρέσει από το Φθινόπωρο το αποκλειστικό προνόμιο της μελαγχολίας και να το μοιράσει απλόχερα σε όλες τις εποχές του χρόνου. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, τα πατώματα μας πάνε πολύ!
Η μελαγχολία δεν είναι σημάδι των καιρών, αλλά οι ίδιοι οι καιροί που ζούμε αυτοπροσώπως. Οι διακοπές που δεν μπόρεσες να κάνεις, τα Χριστούγεννα που δεν μπορείς να προγραμματίσεις, ο Γολγοθάς που περνάς καθημερινά με τα προβλήματα της καθημερινότητας σε κρατούν σε μια μελαγχολική εγρήγορση, που δεν χρειάζεται βροχούλες και φυλλαράκια στο έδαφος για να ενταθεί.
Φυσικά, το φετινό Φθινόπωρο μπήκε δυναμικά: με λίγο από τηλεοπτικές άδειες και το επερχόμενο μαύρο, το οποίο θα πέσει στα κανάλια που δεν “τα κατάφεραν”, με λίγη αβεβαιότητα για χιλιάδες εργαζόμενους που εργάζονται στον χώρο των ΜΜΕ και όχι μόνο, λίγο από ΔΕΘ με υποσχέσεις και τα γνωστά “όλα καλά, έρχονται τα καλύτερα”, λίγο από φόρους και μία σόδα χωρίς πάγο. Ε, δεν θέλει και πολύ ακόμη για να… παραμείνεις στα πατώματα!
Αλλά και πάλι, τη διαφορά δεν την κάνει η εποχή. Τη διαφορά θα την κάνουμε εμείς, αν αποφασίσουμε να δούμε τα πράγματα λίγο αλλιώς. Δύσκολο μεν, δεδομένων των συνθηκών, εφικτό δε, λόγω του ότι δεν πάει άλλο! Ας σηκωθούμε λίγο από το πάτωμα, ας βρούμε κάποιες νέες μικρές χαρές που κυκλοφορούν εκεί έξω, ας δουλέψουμε λίγο σε νέες ισορροπίες κι ας σπάσουμε, έστω και όπως – όπως, αρχικά, το σερί της μελαγχολίας.
Το γυαλίσαμε το πάτωμα. Ας το περπατήσουμε λίγο τώρα…
Θεόδουλος Παπαβασιλείου
t.papavasiliou@tpb.gr
