Η σχολική χρονιά μόλις τελείωσε και, εκτός από τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές, μία χαρά και μία ανακούφιση, όσο να πεις, τη νιώθουν και οι γονείς!
γράφει η Βίκυ Κόρδα
Γονείς… ήρωες!
Εκ πείρας ορμώμενη, ένα έχω να σας πω, μεταξύ μας πάντα: “Είμαι μία από εσάς…”. Είμαι. Ναι, αλλά τι ακριβώς είμαι;
Θα σας απαντήσω ευθύς αμέσως, με το χέρι στην καρδιά. Είμαι μαμά ή, για να το θέσω πιο παραστατικά, είμαι ένας δεκαθλητής πρώτης γραμμής.
Ένας πρωταθλητής, σκληρά προπονημένος, για να τρέχει δρόμους ταχύτητας, μεγάλων αποστάσεων, αλλά και δρόμους με εμπόδια, πολύ απαιτητικά τις πιο πολλές φορές: από το να ξυπνήσει τα βλαστάρια του το πρωί γλυκά, ώστε να ανοίξουν μάτι εγκαίρως, να ντυθούν, να πλυθούν, να χτενιστούν, να φάνε πρωινό, αλλά και να φρεσκάρουν μια φορίτσα την ορθογραφία τους, χωρίς ξεσπάσματα και φωνές, μέχρι και το να βάλει ένα χεράκι στη συγγραφή φιλόδοξων εργασιών για τον Όμηρο ή να σπαζοκεφαλιάσει μαζί τους σε μια απέλπιδα προσπάθεια επίλυσης μαθηματικών παραστάσεων-σιδηροδρόμων…
Θα μπορούσε, κάλλιστα, να με αποκαλέσει κανείς και πολυμήχανη μαμά, κάτι σαν ένα θηλυκό Οδυσσέα, χάριν της εφευρετικότητας και του “στροφαρίσματος” που απαιτεί το να είσαι εργαζόμενος γονιός, τροφός, παιδαγωγός, παντογνώστης, ψύχραιμος ακροατής και σύμβουλος, πρόθυμος σύντροφος στο παιχνίδι, αξιόλογος συμπαίκτης στο ποδόσφαιρο και ακροβάτης πάνω σε τεντωμένο –μονίμως– σκοινί…
Κάτι σας θυμίζει;
Ελήλυθεν η ώρα!
Και ναι, ελήλυθεν η ώρα! Ποια ώρα; Η ώρα της ξεκούρασης! Η ώρα να βγούμε από την πρίζα και να κάνουμε ένα update στον εαυτό μας και στη ζωή μας.
Σε μια χώρα που το εκ-παιδευτικό σύστημα μάς εκ-παιδεύει για μήνες, το καλοκαίρι μοιάζει να είναι το Σαββατοκύριακο όλης της χρονιάς. Όταν η περισσότερη δουλειά γίνεται στο σπίτι – παρά τις πραγματικά φιλότιμες προσπάθειες των εκπαιδευτικών και, μάλιστα, υπό αντίξοες συνθήκες· όταν τα απογεύματά μας είναι φορτωμένα με εξωσχολικές δραστηριότητες· όταν όλα γίνονται με την ψυχή στο στόμα και σε προκαθορισμένη ώρα, τότε, ναι, το καλοκαίρι μπορούμε επιτέλους να κατεβάσουμε ταχύτητα.
Το χωριό μάς καλεί, όβερ!
Ένα από τα χαρακτηριστικά της κουλτούρας μας είναι ότι διατηρούμε στενούς δεσμούς με την ευρύτερη οικογένειά μας – γιαγιάδες, παππούδες, θείους κ.λπ. Και ενώ το καλοκαίρι πολλοί από εμάς ψάχνουν εναγωνίως τρόπους να απασχολήσουν τα παιδιά τους δημιουργικά (βλ. summer camps), έρχονται οι συγγενείς και προθυμοποιούνται να φιλοξενήσουν τα βασανάκια μας για λίγες μέρες, ή και περισσότερες, έχοντας προφανώς άγνοια κινδύνου, αλλά περίσσια αγάπη! Και μπορεί αρχικά να διστάζουμε, γιατί –κακά τα ψέματα– τα αγαπάμε τα βασανάκια μας και υποφέρουμε χωρίς αυτά, αλλά στο μυαλό μας τριγυρίζουν τα θετικά του χωριού: Θα πάρουν καθαρό αέρα, δεν θα έχουν πρόσβαση σε τεχνολογία, θα έχουν κάμποσα ξαδερφάκια για παιχνίδι και μια ανεμελιά που είχαμε κι εμείς στην ηλικία τους (δυστυχώς δυσεύρετη στην εποχή μας), αλλά –να μην ξεχνιόμαστε– οι γιαγιάδες θα φροντίσουν να τα κάνουν και “θρεφτάρια”, με την καλή έννοια, ταΐζοντάς τα φρέσκα λαχανικά, αγνό κρεατάκι και αυγουλάκια κατευθείαν από το κοτέτσι (από την παραγωγή στην κατανάλωση δηλαδή!).
Πες ναι, πες ναι!
Και όσο και αν δυσκολευόμαστε να το αποφασίσουμε, δεν είναι τελικά καθόλου κακή ιδέα. Γιατί και τα παιδιά μας θα περάσουν όμορφα και θα μας επιθυμήσουν και θα μας εκτιμήσουν, ενδεχομένως, λίγο παραπάνω. Αλλά και γιατί έχουμε και εμείς οι γονείς ψυχή! Γιατί είμαστε –κάπου μεταξύ των πολλαπλών ρόλων μας– και άνθρωποι με ενδιαφέροντα και επιθυμίες, βρε αδερφέ, που όλο τον χειμώνα μπαίνουν στο περιθώριο.
Το καλοκαίρι είναι η ευκαιρία μας! Είναι η ώρα που δεν χρειάζεται να μαγειρέψουμε, να μελετήσουμε, να κάνουμε τον ταξιτζή από το φροντιστήριο στο γήπεδο και αντίστροφα… Είναι η ώρα να εξαφανίσουμε τα ρολόγια, να ξαπλώσουμε στον καναπέ, να ακούσουμε την αγαπημένη μας μουσική, να τελειώσουμε επιτέλους το βιβλίο μας (το οποίο “παιδεύουμε” καιρό), να κάνουμε ένα pause από την καθημερινή μας τρέλα και να φορτίσουμε μπαταρίες. Είναι η ώρα της θαυματουργής ταβανοθεραπείας!
Είναι μια δραστική θεραπεία, αν θέλουμε να αντεπεξέλθουμε με επιτυχία στις υποχρεώσεις της επόμενης χρονιάς και να γλιτώσουμε την… ψυχοθεραπεία. Ας τη δοκιμάσουμε, λοιπόν, χωρίς τύψεις, αλλά πάντα με τη δέουσα προσοχή στην προτεινόμενη δοσολογία!
