Συνεχώς ακούμε για “διαζύγια-βόμβες”. Άλλοι ξαφνιαζόμαστε, άλλοι λυπόμαστε και άλλοι ανακουφιζόμαστε(;) που δεν είμαστε οι μόνοι διαζευγμένοι πάνω στη γη. Πράγματι, δεν είμαστε οι μόνοι. Εξακολουθούμε, όμως, να είμαστε μόνοι;
της Βίκυς Κόρδα
Μονά-ζυγά
Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, τα διαζύγια, από συνολικά 6.156 το 1992, εκτοξεύθηκαν στα 14.427 το 2014. Αυτό σημαίνει ότι, τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότεροι ενήλικοι καταγράφονται ως ‘μονάδες’.
Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς πως όλοι εμείς οι ‘ελεύθεροι και ωραίοι’ θα είχαμε την τάση να σχηματίζουμε εκ νέου ‘δυάδες’, να αποζητούμε εκ νέου, ίσως και πιο επισταμένως αυτή τη φορά, την επικοινωνία και την επαφή με άλλους ανθρώπους που βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση.
Και όμως, κάτι τέτοιο δεν το συναντάμε συχνά. Ή, έστω, δεν το συναντάμε όσο συχνά θα περίμενε κανείς στην εποχή μας, στην οποία κάποια ταμπού για τις ανθρώπινες σχέσεις έχουν ξεθωριάσει.
Και δημιουργείται, αυτόματα, ο εξής προβληματισμός: “Αφού υπάρχουν τόσοι άνθρωποι μόνοι, γιατί υπάρχουν τόσοι άνθρωποι μόνοι;”. Μήπως κάτι δεν κάνουμε σωστά;
Πιο καλή η μοναξιά;
Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι μετά τον χωρισμό τους ‘περνούν και μόνοι τους καλά’. Ίσως, μάλιστα, και πολύ καλύτερα από πριν. Απολαμβάνουν την ηρεμία τους και επικεντρώνονται στην ανατροφή των παιδιών τους, στην καριέρα τους, στην προσωπική τους εξέλιξη, στα ενδιαφέροντά τους. Απολύτως σεβαστό.
Αλλά εξίσου σεβαστή είναι και η επιθυμία μιας άλλης μερίδας ανθρώπων για συντροφικότητα. Μια ζεστή ‘καλημέρα’ το πρωί, ένας περίπατος, μια συνάντηση για φαγητό, καθώς και άλλα απλά και συνάμα όμορφα πράγματα, αντισταθμίζουν το βαρύ, καθημερινό τους πρόγραμμα και αποτελούν γι’ αυτούς πηγή χαράς και αισιοδοξίας.
Τι γίνεται, όμως, με όλους εκείνους που θέλουν, αλλά δεν μπορούν; Η ηλικία και το γεγονός ότι έχουν ήδη ‘ζήσει τη ζωή τους’, οι οικογενειακές και επαγγελματικές υποχρεώσεις τους, η εσωστρέφεια και η έλλειψη θάρρους και αυτοπεποίθησης, μεταξύ άλλων, έρχονται να προστεθούν στα εμπόδια που συναντούν στην επικοινωνία τους οι single parents. Όντως, όμως, δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν; Μήπως μπορούν, αλλά δεν τολμούν;
Επικοινωνία και επαφή
“Δεν μπορώ να συνεννοηθώ με κανέναν”, “Δεν βρίσκω έναν άνθρωπο να με καταλαβαίνει” και άλλες τέτοιες εκφράσεις τις χρησιμοποιούμε συχνά, ιδίως όταν απογοητευόμαστε από τους γύρω μας.
Η επικοινωνία εύκολα μπορεί να ναυαγήσει, εάν ο πομπός δεν ξέρει τι θέλει να επικοινωνήσει, αν δεν το μεταφέρει σωστά στον δέκτη, αν ο δέκτης δεν είναι σε mood να τον ακούσει και να τον καταλάβει, αν το περιβάλλον δεν είναι πρόσφορο, αν οι συνθήκες δεν βοηθούν, αν έχει ζέστη, αν βρέχει, αν χιονίζει κ.ο.κ.!
Εντάξει, συμφωνούμε όλοι πως η επικοινωνία είναι εύθραυστη. Είναι και πολύτιμη, όμως. Και αναφερόμαστε στη ‘διά ζώσης’ επικοινωνία, στην επικοινωνία δηλαδή δύο ανθρώπων που συνυπάρχουν και συνδιαλέγονται στον ίδιο χώρο, την ίδια στιγμή, όχι μόνο λεκτικά, αλλά και με νεύματα και εκφράσεις που ενισχύουν τα λεγόμενά τους.
Ο τολμηρός νικά (ακόμη και αν χάσει)
Μήπως, όποιος θέλει πραγματικά να επικοινωνήσει με τους γύρω του, τελικά μπορεί; Και μήπως η επικοινωνία έχει περισσότερες πιθανότητες να ευοδωθεί, αν πρώτοι εμείς τολμήσουμε μια φιλότιμη προσπάθεια;
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως οι καλές προθέσεις και η ειλικρίνεια των επικοινωνούντων αποτελούν τη βάση για μία επιτυχημένη συνεννόηση. Τουτέστιν, αν ξέρουμε εμείς ποιοι είμαστε και τι θέλουμε και αν όλα αυτά τα επικοινωνήσουμε στον απέναντί μας με εντιμότητα, τότε είναι πολύ πιθανό να συμπαρασύρουμε και εκείνον σε μια ‘ανοικτή’ επικοινωνία και να γίνουν όλα πιο εύκολα και ξεκάθαρα.
Απλές προϋποθέσεις επικοινωνίας, που, ωστόσο, φαντάζουν σε πολλούς περίπλοκες. Και αυτό, γιατί στην εποχή μας αλληλεπιδρούμε με απίστευτη άνεση μόνο όταν μας προστατεύει μία οθόνη, η οποία, βεβαίως, μας προσφέρει και το απαραίτητο ρετούς, προκειμένου να φαινόμαστε ελκυστικοί, κομψοί, γοητευτικοί και συμβατοί με το ρεύμα της εποχής.
Όσο ωραίοι, όμως, και αν φαινόμαστε μέσω μιας οθόνης, η on line επικοινωνία με τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ομορφιά της ‘πρόσωπο με πρόσωπο’ επικοινωνίας και, τελικά, την ομορφιά τη δική μας, την απλή και ανθρώπινη, τη ζεστασιά, το χιούμορ, το ενδιαφέρον, το νοιάξιμο. Τίποτα δεν μπορεί να αναμετρηθεί με την αληθινή επικοινωνία.
Και είναι βέβαιο ότι, αν το τολμήσουμε, θα έχουμε κερδίσει σε αναμνήσεις, εμπειρίες και γνώση, είτε ‘φάμε τα μούτρα μας’ είτε όχι. Είναι αυτό που κάποιοι αποκαλούν “win-win situation” ή, όπως λέμε πολύ απλά, “Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα”.
Γιατί, λοιπόν, να μην το τολμήσουμε;
