Περίμενα να συναντήσω έναν τύπο με “υφάκι”, που θα διέκοπτε συνεχώς τη συνομιλία μας για να μιλήσει στο τηλέφωνο, που θα αρνιόταν, ενδεχομένως, να απαντήσει σε κάποιες ερωτήσεις ή θα κοιτούσε το άπειρο δείχνοντας επιδεικτικά ότι βαριέται τις συνεντεύξεις και τα σχετικά. Όταν πρωτοξεκίνησε την καριέρα του ο Αποστόλης Τότσικας, ήμουν πεπεισμένος ότι πρόκειται για άλλο ένα πρόσωπο που υπερ-προβάλλεται από τα ΜΜΕ λόγω της ωραίας του εμφάνισης. Στην πορεία και παρακολουθώντας κάποιες δουλειές του, κατάλαβα ότι η εικόνα συνοδεύεται και από λόγο, έκφραση, ταλέντο. Εξακολουθούσα, ωστόσο, να θεωρώ σίγουρο πως η εικόνα αυτή θα διαμόρφωνε ένα χαρακτήρα λίγο πιο “δήθεν”… Κι όμως, σε κοιτάει στα μάτια όταν σου μιλάει, είναι χαλαρός, προσγειωμένος, κάνει πλάκα, στηρίζει με πάθος τις δουλειές του και καταφέρνει να σε πείσει μέσα σε λίγα λεπτά για το πόσο αγαπάει την τέχνη του, αλλά και τα άτομα που επέλεξε να έχει στη ζωή του.
Συνέντευξη στον Θεόδουλο Παπαβασιλείου
– Πόσο δύσκολο είναι να ισορροπήσεις ή, καλύτερα, να προλάβεις μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο οικογένεια, θέατρο και καθημερινό σίριαλ;
Συνήθως, όταν είσαι λίγο πριν την πρεμιέρα και τρέχεις και με ένα καθημερινό, τα πράγματα είναι λίγο μες στην τρέλα. Γιατί φεύγεις από το γύρισμα να πας στην πρόβα, να ετοιμαστείς, υπάρχει και το άγχος και όλα αυτά. Αλλά για την οικογένεια πάντα βρίσκεις χρόνο. Η περίοδος πριν την πρεμιέρα στο θέατρο ήταν αυτή που έτρεχα και δεν έφτανα. Τώρα χαλαρώνω λίγο, γιατί κάνουμε πλέον τις παραστάσεις, δεν κάνουμε πολύωρες πρόβες, οπότε είναι καλύτερα τα πράγματα.
– Με δεδομένη τη μεγάλη επιθυμία που είχες από μικρός να αποκτήσεις παιδιά, θεωρείς ότι τώρα έχεις τον χρόνο που θα ήθελες να αφιερώσεις στα δίδυμα;
Πάντα τον ψάχνεις και τον βρίσκεις. Ο χρόνος είναι θέμα ποιότητας. Εγώ βρίσκω, θεωρώ, αυτό τον χρόνο. Άλλωστε, κάνω αυτό που έκανα πάντα: θέατρο και τηλεόραση, όπως σχεδόν κάθε χρόνο. Δεν κάνω πέντε δουλειές, κάνω δύο και, δόξα τω Θεώ, όλα πάνε καλά. Δεν έχει αλλάξει κάτι, απλά τρέχουμε όπως όλοι, για να υπερκεράσουμε το πρόβλημα της κρίσης.
Αλλά, εντάξει, δεν μου αρέσει να μεμψιμοιρώ, ίσα-ίσα που θέλω να είμαι πάντα θετικός και θέλω να το μεταφέρω και στην οικογένειά μου αυτό.
– Έχεις συνειδητοποιήσει τις αλλαγές που έφερε η πατρότητα στον Αποστόλη; Είναι ξεκάθαρες ή ακόμη είναι “θολό το τοπίο”;
Κοίταξε να δεις, είναι συνδυασμός του ότι μεγαλώνεις έτσι κι αλλιώς και ωριμάζεις, και του ότι στην εξίσωση έχουν μπει άλλα δύο άτομα, για τα οποία πρέπει να είσαι εκεί… Εγώ που το ήθελα και ήταν πάντα το όνειρό μου να κάνω οικογένεια, νομίζω ότι είμαι κερδισμένος και στα δύο σημεία.
– Αυτή η νέα εξίσωση έχει αλλάξει και τον τρόπο που βλέπεις κάποια θέματα; Στον επαγγελματικό τομέα, για παράδειγμα, μπορεί να έγινες λίγο πιο δεκτικός σε πράγματα που δεν έκανες παλαιότερα;
Έχω την τύχη να μπορώ να επιλέγω από τις προτάσεις που μου γίνονται, αυτές που κατά τη δική μου γνώμη είναι καλύτερες για μένα. Οπότε, όχι, εκεί δεν υπάρχει κάποια έκπτωση ως προς αυτό.
– Στο πώς βλέπεις τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας; Κάνεις καθόλου σκέψεις τύπου “Σε τι κόσμο έχω φέρει τα παιδιά μου;”…
Σκέφτομαι ότι είναι μια πολύ δύσκολη περίοδος και έχει μεγάλη σημασία το πώς θα μεγαλώσεις τα παιδιά σου, ειδικά σε αυτήν την κοινωνία. Παρόλα αυτά, ό,τι και να κάνεις, δεν είναι όλα στο χέρι σου. Στο σπίτι μπορεί να λες διάφορα, αλλά, άμα πάνε σχολείο μετά, αλλάζουν τα πράγματα. Αρχίζουν, ξέρεις, να επηρεάζονται και από εξωτερικούς παράγοντες.
– Δεν φαντάζομαι να έχεις αρχίσει τα σενάρια “Και τι θα κάνω όταν θα μου φέρει ο γιος μου τη σχέση του” ή, πόσο μάλλον, “η κόρη μου τη σχέση της”;
Καθόλου, καθόλου. Δεν έχω τέτοια θέματα. Μέχρι τότε θα έχω πάρει μια άδεια όπλου και θα τους κυνηγάω!
Όχι, αλίμονο! Δεν είμαι καθόλου τέτοιος τύπος και, έτσι κι αλλιώς, έχουμε ακόμα καιρό για να το σκεφτούμε αυτό!
– Είσαι η ιδανική περίπτωση για να σχολιάσουμε λίγο το “πριν” και το “μετά” της τηλεόρασης. Γιατί ακριβώς ξεκίνησες όταν ακόμη μιλούσαμε για τις χρυσές εποχές της και είσαι ένας ηθοποιός που εξακολουθεί να δρα και στην περίοδο της κρίσης. Πώς βιώνεις αυτές τις αλλαγές;
Κοίτα, έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Αλλάζουν οι συνεργάτες, αλλάζουν τα μυαλά. Εγώ προσωπικά δεν θεωρώ ότι έχω αλλάξει ως προς την αντιμετώπιση αυτού που κάνω. Εντάξει, σίγουρα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, πιο γρήγορα ίσως…
– Η κρίση έχει επηρεάσει την ποιότητα;
Σίγουρα έχει επηρεάσει την ποιότητα. Εγώ, όπως σου είπα και προηγουμένως, νιώθω τυχερός που έχω τη δυνατότητα να επιλέξω κάποια πράγματα. Αυτό μου δίνει και τη δυνατότητα να μπορώ να μπω και σε άλλα μονοπάτια, γιατί δεν μου αρέσει να χαρακτηρίζομαι από κάτι. Θέλω κάθε φορά να κάνω διαφορετικά πράγματα. Εντάξει, τα οικονομικά έχουν αλλάξει, είναι αυτός ο φαύλος κύκλος στον οποίο έχουμε μπει όλοι με το οικονομικό και με το “τι θα γίνει μετά”… Παρόλα αυτά, εγώ είμαι πολύ ευχαριστημένος με αυτό που μου δίνεται και που έχω και προσπαθώ, έχοντας φτιάξει πολύ καλές συνθήκες δουλειάς με τα παιδιά που συνεργάζομαι.
– Στο κινηματογραφικό τοπίο; Από τη συμμετοχή σου στο “Τέλος του χρόνου” του Θανάση Τότσικα, όταν πρωτοξεκίνησες, και στις “Νύφες” του Παντελή Βούλγαρη λίγο αργότερα, μέχρι και σήμερα τι έχει αλλάξει;
Δεν έχω εντοπίσει ακόμα ουσιαστικές αλλαγές, να σου πω την αλήθεια. Σίγουρα έχει μικρύνει η ομάδα των ατόμων. Στο σινεμά, όταν εγώ πρωτοξεκίνησα με τις “Νύφες”, ήμασταν εκατό άτομα συνεργείο και κόσμος περιφερειακός. Τώρα έχει αλλάξει αυτός ο αριθμός. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι πέφτει η ποιότητα της δουλειάς αναγκαστικά. Εξαρτάται από το τι σενάριο έχεις και πώς το δουλεύεις. Και στις ταινίες γίνονται τα πράγματα γρήγορα. Αλλά εγώ δεν αντιμετωπίζω το γρήγορο ως πρόχειρο, απλά προσπαθώ να προσαρμοστώ σε αυτή την πραγματικότητα. Το σινεμά είναι ένα είδος που εγώ το αγαπώ πάρα πολύ και πάντα μου λείπει όταν δεν το έχω.
– Τελικά, μπορούμε να κάνουμε καλά πράγματα και με λιγότερα μέσα;
Σίγουρα. Απλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνει κατεστημένο. Γιατί έχει αρχίσει και γίνεται κατεστημένο στο μυαλό πολλών το “Ε, αφού δουλεύεις, δεν πειράζει και να μην πληρωθείς”, “Κερδίζεις στο ψυχολογικό κομμάτι” κ.λπ. Αυτά είναι χαζομάρες.
Στη δουλειά πρέπει να πληρωνόμαστε, να υπάρχει ένα αντίτιμο, για να υπάρχει αυτή η επαγγελματική συμπεριφορά απέναντι στον εργαζόμενο, τον εργοδότη και στους εργαζόμενους μεταξύ τους.
– Ο ξενόγλωσσος κινηματογράφος είναι κάτι που επιδιώκεις;
Μου αρέσει, πάντα μου άρεσε και πάντα θα μου αρέσει. Εμένα το όνειρό μου είναι να μπορώ να συνεργάζομαι με ανθρώπους από όλο τον πλανήτη, δηλαδή και με Γάλλους και με Άγγλους, και με Αμερικάνους, και με Βέλγους, και με Σουηδούς…
– Επανερχόμενος στην εξίσωση που λέγαμε πριν, σε μια παλιότερη συνέντευξή σου είχες πει ότι “αν προκύψει κάτι καλό στο εξωτερικό, και εγώ και η Ρούλα παίρνουμε τα μπογαλάκια μας και πάμε και οι δύο έξω”. Τώρα θα μπορούσατε να πάρετε μια τέτοια απόφαση έχοντας δύο παιδιά;
Αυτό δεν αλλάζει. Δεν αλλάζει κάτι όταν μια οικογένεια είναι δεμένη. Είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια και, άλλωστε, μια ταινία δεν κρατάει για χρόνια. Κρατάει τρεις μήνες, ένα μήνα στην πιο απλή περίπτωση. Αλλά, ξέρεις, μπορείς να το κυνηγήσεις και από εδώ.
– Είχα διαβάσει κάπου πως, όταν είδες την ταινία “Αναπαράσταση” του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, στην οποία πρωταγωνιστούσε ο πατέρας σου, Γιάννης Τότσικας, είπες “Θέλω να γίνω ηθοποιός!”. Γιατί σε επηρέασε τόσο πολύ αυτή η ταινία;
Ήταν πολύ συγκλονιστική και αποκαλυπτική αυτή η στιγμή για μένα και για το τι θέλω να κάνω. Γιατί όταν είδα αυτή την ταινία, ο τρόπος κινηματογράφησης ήταν τέτοιος, που νόμιζα ότι έβλεπα ντοκιμαντέρ. Είχε τόση αλήθεια και ήταν τόσο πραγματική και, βλέποντας τον πατέρα μου, τον τρόπο που έπαιζε, έβλεπα την αληθινή ζωή. Ήταν πάντα αυτό που ήθελα να πετύχω στην υποκριτική μου και με επηρέασε πολύ. Να είμαι, δηλαδή, αληθινός και στη στιγμή πάνω. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό για μένα και αυτό ήταν που με ώθησε να θέλω ακόμα πιο πολύ να είμαι ηθοποιός. Αρχικά υποσυνείδητα και μετά συνειδητά.
– Λόγω του πατέρα σου, έχεις μεγαλώσει σε θεατρικές σκηνές, σε γυρίσματα, είχες πολλά σχετικά ερεθίσματα και εικόνες. Αυτό που είχες στο μυαλό σου για το επάγγελμα πριν γίνεις ηθοποιός, πόσο απέχει από αυτό που ζεις τώρα;
Εντάξει, πολλά ανατρέπονται στην πράξη, έτσι; Αλλά τα όνειρα δεν παύουν να είναι όνειρα. Δεν σταματάω και δεν υποκύπτω στις ανάγκες της εποχής, όσο μπορώ. Παλιά, μέσα από τις παρέες και τους φίλους του πατέρα μου, έβλεπα πόσο απλοί άνθρωποι ήταν όλοι αυτοί οι μεγάλοι ηθοποιοί και πόσο ζούσαν τη ζωή τους στα άκρα…
Με ρωτάς ποια είναι η διαφορά… Υπήρχε πιο πολύ μεράκι παλιότερα. Ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου η τέχνη, ρε παιδί μου, χωρίς να βάζω ταμπέλες στην τέχνη. Όλα είναι Τέχνη. Το θέμα είναι από ποια οπτική γωνία το βλέπεις.
– Τι λείπει από τη δική σου τη γενιά, το “ζω στα άκρα” ή η απλότητα;
Και τα δύο, εν μέρει. Αλλά νομίζω ότι, όσο εργάζεσαι, αρχίζεις και αφαιρείς πράγματα που δεν έχουν πολλή ουσία και σε απομακρύνουν από τη δουλειά σου. Παλιότερα έβγαινα έξω, έπινα ποτά με τους φίλους μου. Τώρα δεν με ενδιαφέρει να το κάνω αυτό. Προτιμώ να κάτσω να διαβάσω ένα σενάριο, το θεατρικό μου ή οτιδήποτε άλλο, παρά να σπαταλιέμαι χωρίς λόγο έξω. Νομίζω ότι, τώρα και με την οικογένεια, έχω κατασταλάξει και στα πιο απλά. Πάντα ήμουν του απλού και της παρέας, αλλά τώρα νομίζω έχω ηρεμήσει πιο πολύ ακόμη.
– Τι σε έκανε να πεις “ναι” στο “Παρθένα Ζωή”, δεδομένου ότι είχες περάσει τις δυσκολίες ενός καθημερινού σίριαλ για τρία χρόνια σερί;
Κοίτα, ένα καθημερινό είναι έτσι κι αλλιώς κουραστικό από τη φύση του. Είναι πολλοί οι λόγοι που με έκαναν να πω το “ναι”. Είναι ο Αντ1 που δουλεύουμε χρόνια και έχουμε πάρα πολύ καλές σχέσεις, είναι μια κωμωδία που ήταν κάτι που ήθελα να κάνω, είναι ένα καλογραμμένο σενάριο, το οποίο μπορείς να το “μιλήσεις”, είναι σύγχρονες οι ατάκες του, είναι πολύ καλό το team που το δουλεύει, συνεργάτες και παλιοί φίλοι, πολύ καλοί επαγγελματίες του χώρου…
– Τι θεωρείς ότι μπορεί να “προσθέσει” και τι να “αφαιρέσει” ένα καθημερινό σίριαλ σε ένα ηθοποιό;
Δεν θεωρώ ότι αφαιρεί κάτι. Ίσα-ίσα, είσαι συνέχεια σε πράξη.
Είναι καθαρά πρακτικό το επάγγελμα και όσο το αφήνεις, ξέρεις, θέλεις τον διπλάσιο χρόνο για να επανέλθεις σε αυτά που κάνεις. Οπότε, το να δουλεύεις κάθε μέρα πάνω σε ένα πράγμα το οποίο αλλάζει, σε “ψήνει” ακόμα πιο πολύ. Και αυτό είναι κάτι που σου δίνει σίγουρα πολλά περισσότερα πράγματα. Το θέμα είναι να υπάρχει ομαδικότητα σε αυτή τη δουλειά που κάνεις, να είναι δηλαδή όλοι “ένα”.
Με τα παιδιά που δουλεύουμε τώρα, και με τους παλιούς και με τους νέους, έχουμε αναπτύξει μια πολύ ωραία σχέση και έτσι έχουμε μια χημεία και περνάμε πολύ καλά. Εγώ, έτσι κι αλλιώς, δεν μπορώ να μην περνάω καλά σε μια δουλειά. Δεν θεωρώ ότι η τέχνη πρέπει να είναι επώδυνη, όχι τουλάχιστον όταν είμαστε όλοι μαζεμένοι σε μία πρόβα ή μπροστά στις κάμερες. Πίσω μπορεί για τον καθένα να είναι κάτι διαφορετικό. Αλλά θεωρώ ότι, μέσα από την τεχνική, μέσα από τον πειραματισμό, μπορεί να βγάλεις πράγματα.
Είμαι κατά των ανθρώπων της τέχνης που σε παίρνουν για να σε κάνουν να υποφέρεις. Δεν το καταλάβαινα αυτό ποτέ και πάντα το θεωρούσα άδικο για όλους τους συνεργάτες.
– Γιατί έχεις τόση αγάπη στην κωμωδία;
Η κωμωδία είναι το είδος στο οποίο φαίνεται η αντοχή σου, φαίνεται η πραγματική σου κράση σε αυτό τον χώρο. Είναι δύσκολο πράγμα… Εντάξει, είναι και εύκολο, αν θέλεις να το κάνεις χωρίς να σε ενδιαφέρει καθόλου, με χοντροκομμένα αστεία κ.λπ.
Θεωρώ ότι υπάρχουν πολύ λεπτές υφές σε αυτό το “ύφασμα” που λέγεται “κωμωδία” και είναι δύσκολο να κάνεις έναν άνθρωπο να γελάσει. Να γελάσει, όμως, πραγματικά. Και αυτό επιδιώκω. Η κωμωδία είναι δύσκολη από τη φύση της, γιατί έχει να κάνει με το timing, έχει να κάνει με το αστείο της στιγμής, έχει να κάνει με το να είσαι πολύ alert και να μπορείς να αυτοσχεδιάσεις πάνω σε κάτι που μπορεί να σου συμβεί ξαφνικά. Όχι πως στο δράμα δεν συμβαίνει αυτό, αλλά στην κωμωδία πρέπει να είσαι ακόμα πιο alert.
Ναι, μπορεί να υπάρχει ιδιωτική ζωή, αν το θέτεις κοινωνικά. Από εκεί και πέρα, είναι πόσο θες εσύ να παρεισφρέουν πράγματα στη ζωή σου.
– Η υπερβολική έμφαση που δόθηκε στην αρχή της καριέρας σου στο θέμα της εμφάνισής σου, με τους κλασικούς χαρακτηρισμούς “ζεν πρεμιέ” κ.λπ., σε κολάκευε ή σε άγχωνε; Σ’ έβαλε σε μία διαδικασία να θέλεις να αποδείξεις ότι δεν είσαι απλά ένα ωραίο πρόσωπο, αλλά και ένας καλός ηθοποιός;
Βασικά δεν με ενδιέφερε καθόλου, γιατί ποτέ δεν είχα καλή σχέση με την εικόνα μου. Δεν με ενδιέφερε το πώς είμαι και πώς θα βγω. Με ενδιέφερε να είμαι αυτό που έπρεπε: ούτε να είμαι παραπάνω από τον ρόλο, ούτε λιγότερο από τον ρόλο.
Από ’κει και πέρα, στην Ελλάδα προ κρίσης είχαν μπει πολλές ταμπέλες, οι οποίες τώρα, όπως βλέπεις, έχουν ισοπεδωθεί – και ευτυχώς που έχουν ισοπεδωθεί. Δεν μπορώ να ζητάω συγνώμη που έχω μια καλή εμφάνιση. Απέδειξα στους σκηνοθέτες και στους παραγωγούς ότι δεν με ενδιαφέρει αυτό το πράγμα. Με ενδιαφέρει τι ρόλος είναι αυτός που κάνω. Πάσχει; Έχει εμμονές; Έχει προβλήματα; Τι έχει; Αυτό με ενδιαφέρει, η ουσία του χαρακτήρα.
– Πιστεύεις ότι η συμμετοχή σου στην “Οδύσσεια” του Γουίλσον έδωσε μια απάντηση σε όποιον είχε ακόμη αμφιβολίες;
Κοίταξε να δεις, εγώ αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι δύο οντισιόν έχω κάνει στη ζωή μου. Η μία ήταν με τον Πίτερ Στάιν και η άλλη με τον Γουίλσον. Και, προφανώς, είδαν κάτι σε εμένα και με επέλεξαν. Από ’κεί και πέρα, δεν με ενδιαφέρει να κλείσω κάποια στόματα ή να απαντήσω κάπου. Δεν έχω τέτοια λαγνεία με το “Αχ, σας εκδικήθηκα” ή με το “Με εκδικηθήκατε”.
Και επειδή το έχω ζήσει, όπως λέγαμε, με τους παλιούς και έχω δει πώς είναι τα πράγματα στην καρδιά τους και στην ουσία τους, ποτέ δεν στεκόμουν στην επιφάνεια, κοιτούσα το μέσα. Γιατί η επιφάνεια μπορεί να αλλάξει και να γίνει μια άλλη, πολύ ωραία. Αλλά το θέμα είναι μέσα τι γίνεται και το πόσο το επάγγελμά σου θες να σε κάνει καλύτερο και σαν άνθρωπο. Είναι πολύ σημαντικό αυτό.
– Εκτός από αυτές τις δύο, ποιες άλλες θεωρείς πιο σημαντικές στιγμές στη μέχρι τώρα πορεία σου;
Σίγουρα αυτές οι δύο, κάποια θεατρικά που έχω κάνει, όπως το “Φιλί της γυναίκας αράχνης”, οι “Πνεύμονες” που έκανα με τον Λάλο πέρυσι…
– Υπάρχουν και δουλειές για τις οποίες έχεις μετανιώσει, που δεν θα τις επέλεγες τώρα;
Όχι, δεν έχω μετανιώσει για δουλειές που έχω κάνει. Γιατί πάντα από κάθε δουλειά κάτι παίρνεις.
– Είτε καλό είτε κακό…
Ναι, εμένα δεν μου άρεσε να μιλάω γενικά. Μου άρεσε να βλέπω, να παρατηρώ και ήμουν πολύ τυχερός γιατί, από την πρώτη δουλειά, τις “Νύφες”, συνεργάστηκα με ανθρώπους όπως ο Berkoff, που είχε δουλέψει με τον Stanley Kubrick, με τον Damian Lewis, ο οποίος ήταν μετά στο Homeland και τώρα κάνει το Billions.
Δούλεψα με ανθρώπους, οι οποίοι ήταν πολύ ουσιαστικοί στη δουλειά τους, πολύ επαγγελματίες. Η πρώτη μου δουλειά ήταν αυτή, οπότε δεν έχω άλλα κριτήρια από το να είμαι όσο πιο επαγγελματίας γίνεται. Είχα την τύχη να δουλέψω και στο εξωτερικό, να κάνω μια γερμανική ταινία, έκανα και μία μικρού μήκους γαλλική, έκανα και μια ταινία στην Αμερική.
– Αθόρυβα όλα…
Δηλαδή τι; Να βγαίνω να λέω;
– Πολλοί συνάδελφοί σου, από τον ευρύτερο καλλιτεχνικό χώρο, “διατυμπανίζουν” πολλά πράγματα πολύ πριν τα κάνουν.
Εντάξει, δεν πειράζει. Καλά να είναι. Αυτοί ξέρουν καλύτερα! Καθένας ορίζει τον δικό του χώρο και τις δικές του δυνατότητες.
– Για πες μου λίγο, εν έτει 2017, έχουμε ιδιωτικές ζωές;
Ναι, μπορεί να υπάρχει ιδιωτική ζωή, αν το θέτεις σε κοινωνικό επίπεδο. Από εκεί και πέρα, είναι πόσο θες εσύ να παρεισφρέουν πράγματα στη ζωή σου.
Αλλά θεατρικά, ναι, έχουμε “Ιδιωτικές ζωές”, με τη Ζέτα Μακρυπούλια, σε σκηνοθεσία Αλέξη Ρίγλη, στο Θέατρο Γκλόρια, Τετάρτη με Κυριακή, με Γιώργο Παπαπαύλου, Έφη Γούση, Γεωργιάννα Νταλάρα, Αμαλία Αρσένη, Παναγιώτη Σούλη, Μιχάλη Οικονόμου.
Tα όνειρα δεν παύουν να είναι όνειρα. Δεν σταματάω και δεν υποκύπτω στις ανάγκες της εποχής, όσο μπορώ.
– Και τι απασχολεί τις “Ιδιωτικές ζωές” των ηρώων στο Γκλόρια;
Εκεί βλέπουμε ουσιαστικά τα όνειρα που θέλαμε να γίνουν και δεν έγιναν, και στην πορεία συνειδητοποιήσαμε ότι κάποια πράγματα που τα είχαμε πολύ ψηλά, τελικά δεν είναι και τόσο ιδανικά. Γενικά το έργο μιλάει πάρα πολύ για το μη πραγματοποιήσιμο όνειρο.
– Εσύ έχεις ανεκπλήρωτα όνειρα ή όνειρα που έχεις αναθεωρήσει τα τελευταία χρόνια;
Ανεκπλήρωτα θα έχω μέχρι να πεθάνω, έτσι κι αλλιώς. Δεν θεωρώ ότι σταματάει αυτό. Κάποια θεωρώ ότι τα έχω πραγματοποιήσει…
– Με τη Ζέτα Μακρυπούλια είστε χρόνια φίλοι, έχετε δουλέψει ξανά μαζί. Σου εμπνέει ασφάλεια να δουλεύεις με φίλους σου;
Βέβαια! Ειδικά με τη Ζέτα, που είναι μια γυναίκα που ξέρει τον χώρο απ’ έξω και ανακατωτά, δουλεύει από πάρα πολύ μικρή και έχει τεράστια εμπειρία σε αυτό που κάνει. Ούσα και φίλη μου κιόλας, κάνει τα πράγματα ακόμα καλύτερα.
Αυτή η κοπέλα είναι τόσο καλός άνθρωπος και τόσο χωρίς φιοριτούρες, πολύ “to the point”, και αυτό είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ στους ανθρώπους. Και είναι και πολύ καλή ηθοποιός. Από εκεί και πέρα, νιώθω πολλή ασφάλεια στη σκηνή και γενικά περνάμε πολύ καλά, γελάμε πάρα πολύ και με τον υπόλοιπο θίασο. Άλλοι, με τα χρόνια της Ζέτας στον χώρο, θα είχαν ένα ύφος όχι χιλίων, αλλά και δύο χιλιάδων καρδιναλίων! Οπότε, εγώ αυτό το εκτιμώ και μου αρέσει σε έναν άνθρωπο.
– Έχεις ήδη αρχίσει να προγραμματίζεις πράγματα για μετά τις “Ιδιωτικές ζωές” και την “Παρθένα Ζωή” ή είναι νωρίς ακόμη;
Προς το παρόν, είμαι αφοσιωμένος σε αυτά και επεξεργάζομαι διάφορες προτάσεις, οι οποίες δεν είναι ανακοινώσιμες ακόμα.
– Άλλα καλλιτεχνικά απωθημένα έχεις;
Η μουσική μού αρέσει πάρα πολύ και θα ήθελα κάποια στιγμή να επενδύσω χρόνο και φαιά ουσία πάνω σε αυτό το πράγμα.
– Ντραμς;
Και στα ντραμς και στην κιθάρα, και γενικά στη σύνθεση κομματιών.
– Γράφεις;
Κάποιες δικές μου ιδέες τις γράφω, είτε τις μουρμουράω πάνω στο recorder, είτε τις παίζω στα τύμπανα ή στην κιθάρα… Έχω άπειρες ιδέες και είναι θέμα χρόνου να αφοσιωθώ σε αυτό, γιατί είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ.
Θεωρώ τη μουσική την ύψιστη μορφή Τέχνης, όπως και τον χορό. Απλά η μουσική εμένα με έχει κερδίσει.
– Τι άλλο μπορεί να σε αποσυμφορήσει μετά από μια δύσκολη μέρα;
Βασικά η οικογένεια μου πια και, αν είναι αργά, και καμιά σειρά. Βλέπω πολλές ξένες σειρές. Μου αρέσουν πάρα πολύ. Μπορεί να βλέπω και είκοσι σειρές παράλληλα!
– Ένα θετικό motto που έχεις για τη ζωή;
Δίνε τον καλύτερό σου εαυτό κάθε μέρα και μην περιμένεις κάτι σε αντάλλαγμα. Απλά να είσαι αυτό που είσαι και να προχωράς μπροστά. Ο καλύτερος δυνατός τρόπος να ζήσεις τη ζωή σου είναι να είσαι αληθινός και όσο πιο “ζωντανός” μπορείς.
