Ο Γιάννης Μαθές είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Ιδιαίτερη για τα δεδομένα της εποχής, που οι περισσότεροι ψάχνουν τις εύκολες λύσεις για να μπορέσουν να ξεχωρίσουν έστω και για λίγο. Ο Γιάννης λατρεύει την ποίηση, επιμένει στον καλό στίχο και πάντα θέλει μέσα από τη μουσική και την ερμηνεία του να μας δίνει μικρές ιστορίες, γεμάτες αναμνήσεις, όνειρα και συναίσθημα…
Συνέντευξη στον Θεόδουλο Παπαβασιλείου
– Έχεις συμπληρώσει 20 χρόνια –επισήμως– στο τραγούδι. Αλήθεια, τι θυμάσαι από το ξεκίνημα και τις πρώτες μουσικές σου συναντήσεις;
Θυμάμαι σαν χθες την πρώτη μου δουλειά με τη Δήμητρα Γαλάνη. Στα 19 μου, με πήρε σε συναυλίες μαζί της. Με “έσπρωχνε” μπροστά στη σκηνή, εκείνη πήγαινε πίσω, υποφωτισμένη, και λέγαμε μαζί το “Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί”. Αυτά δεν ξεχνιούνται ποτέ!
– Ποιους θεωρείς τους πιο σημαντικούς σταθμούς της πορείας σου μέχρι τώρα;
Η μαθητεία μου κοντά στον τεράστιο συνθέτη, Γιάννη Σπανό, και τον ιστορικό παραγωγό, Γιώργο Μακράκη, που απέφερε τον πρώτο προσωπικό μου δίσκο, ως ερμηνευτή, το 2004. Την ίδια χρονιά, τραγούδησα με τη Βίκυ Μοσχολιού. Δυο χρόνια αργότερα, με τον Γιώργο Μαρίνο. Μετά με τη Μαρινέλλα. Τον Γιάννη Πάριο.
Η συμμετοχή μου σε μεγάλες μουσικοθεατρικές παραστάσεις για τη ζωή και το έργο του Μίκη Θεοδωράκη, το “Ταξίδι στον Σταυρό του Νότου” του Νίκου Καββαδία και του Θάνου Μικρούτσικου. Οι συναυλίες με τον Μάνο Ελευθερίου. Μεγάλο σχολείο, δίπλα σ’ αυτούς τους σπουδαίους δασκάλους.
Η σημαντικότερη στιγμή για μένα, όμως, είναι η γνωριμία μου με τον νέο στιχουργό Μάνο Σαγκρή, η οποία “ξύπνησε” και τη συνθετική μου πλευρά. Το 2015 βραβευτήκαμε από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και τον Δημήτρη Παπαδημητρίου, για το τραγούδι μας “Οι αιρετικοί” και πέρυσι κυκλοφόρησε το “Ανήλικο”, το πρώτο μας ολοκληρωμένο album, από τις εκδόσεις Μικρή Άρκτος. Το τραγούδι μας, “Παιδί”, πήρε την πρώτη θέση στον Διαγωνισμό Νέων Δημιουργών στο 39ο River Party, ενώ ο δίσκος συγκαταλέχθηκε στο top 10 των καλύτερων για το 2018.
Από τους πιο σημαντικούς σταθμούς, επίσης, είναι το “Απευθείας στην καρδιά” που γράψαμε φέτος για τη φωνή της Άλκηστης Πρωτοψάλτη!
– Και οι πιο δύσκολοι, “ζόρικοι” σταθμοί; Υπήρχαν στιγμές, για παράδειγμα, που ένιωσες αδικημένος, “μπλοκαρισμένος” ίσως από τον τρόπο που λειτουργούν τα πράγματα στη μουσική σκηνή της Ελλάδας;
Οι πιο ζόρικες ήταν οι στιγμές της αναζήτησης των καλλιτεχνικών μου κατευθύνσεων. Μπήκα στη μουσική το 2000, τότε που η καλή εποχή της δισκογραφίας σιγά σιγά τελείωνε. Αυτό γεννούσε μια πρόκληση: να στηριχτείς στα πόδια σου χωρίς καμία πλάτη και να διαχειριστείς τον εαυτό σου μόνος σου. Κάθε φορά σε νέα χωράφια. Η σύνθεση. Η ενορχήστρωση. Μουσική για το θέατρο ή τον κινηματογράφο. Τραγούδι, πρόζα, χορογραφίες για τη συμμετοχή μου στις μουσικοθεατρικές παραγωγές. Το στήσιμο ενός προγράμματος, επίσης. Η εικόνα στα τραγούδια. Τα video. Τα γραφιστικά. Με τον Μάνο Σαγκρή δουλεύουμε πολύ πάνω σε όλα αυτά.
Αυτά είναι τα δικά μου “ζόρια”. Αγαπημένα όμως. Τα διάλεξα. Αδικημένος δεν έχω αισθανθεί ποτέ. Πιστεύω πως στη ζωή παίρνουμε αυτό που μας αξίζει, και ο απολογισμός έρχεται στο τέλος της διαδρομής.
Αν με “μπλοκάρει” κάτι, είναι το γεγονός ότι στη μουσική σκηνή λείπει το “έργο” και ο “σκηνοθέτης”. Λείπει το “μαζί” των πρωταγωνιστών. Αισθάνομαι, πολλές φορές, ότι το πράγμα περιορίζεται στην αγωνία του ενός να ξεχωρίσει, με στόχο να συντηρηθεί η μοναδική του περσόνα.
– Τα τραγούδια σου είναι μικρές ιστορίες για τον έρωτα, τη ζωή, την ενηλικίωση… Το επεδίωξες αυτό ή προέκυψε μέσα από τη συνάντησή σου με τον Μάνο;
Χρόνια έψαχνα τη γραφή του Μάνου. Ευαισθησία, υπαρξιακά νοήματα, ποιητικότητα και ρεαλισμός, σε συνδυασμό. Τα τραγούδια ήρθαν μετά από αμέτρητες ώρες ουσιαστικής επαφής και βαθιάς εξομολόγησης και από τις δυο πλευρές. Και είπαμε να τα πούμε όλα. Από τα παιδικά μας χρόνια, μέχρι ό,τι μας απασχολεί σήμερα.
– Ποιες ανθρώπινες ιστορίες σε αγγίζουν πιο πολύ;
Αυτές που εμπεριέχουν αλήθεια. Από παιδί, δεν αγαπούσα και πολύ το φανταστικό μέρος του παραμυθιού. Είχα μια αίσθηση ότι πίσω απ’ αυτό κρυβόταν μια περίεργη “εξουσία”. Μια ανάγκη του παραμυθά να θολώνει τα νερά, χάριν ενός παιχνιδιού εντυπώσεων.
Η αλήθεια μιας έκφρασης, μιας ιστορίας, ενός αισθήματος, μπορεί να μην εντυπωσιάζει πάντα και αμέσως, κρύβει όμως μέσα της μια συγκινητική υπομονή. Είναι σαν μια ψύχραιμη δύναμη που δε θέλει να σε κερδίσει, αλλά απλώς να συμπορευτεί μαζί σου στον χρόνο.
– Ποια ανάγκη σε οδήγησε στην επανεκτέλεση του τραγουδιού “Το κακό του έρωτα”;
Το τραγούδι, όπως βρίσκεται στο album, το ξεχώρισε αμέσως ο Δημήτρης Βραχνός, γνωστός ραδιοφωνικός παραγωγός. Εκείνος μου έδωσε την ιδέα να δοκιμάσω να “φανερώσω” την πρώτη ουσία του που, στην αρχική εκδοχή, είναι βαλμένη σε πιο “μυστικές” ατμόσφαιρες.
Η οπτική αυτή, από έναν γνώστη και λάτρη του ελληνικού τραγουδιού, με τιμά ιδιαιτέρως και λειτουργεί για μένα σαν πρόκληση.
– Η συνεργασία με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη πώς προέκυψε και τι σου έχει δώσει αυτή η μουσική συνάντηση;
Η αφορμή δόθηκε με τη συναυλία της στο Ηρώδειο, τον περασμένο Οκτώβρη. Ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία να τραγουδάω μαζί της στο σπουδαιότερο θέατρο του κόσμου. Αργότερα, στις πρόβες για το Gazarte, προέκυψε το “Απευθείας στην καρδιά”, σε μουσική δική μου και στίχους του Μάνου.
Το να αποδέχεται το υλικό μου ένας μύθος του ελληνικού τραγουδιού και της εφηβείας μου, για μένα λειτουργεί κατά κάποιον τρόπο σαν μια μικρή υπαρξιακή δικαίωση. Από την άλλη, μιλάμε για ένα συγκλονιστικό σεμινάριο επαγγελματισμού, αφοσίωσης, ήθους, θετικής ενέργειας και, το πιο σοβαρό απ’ όλα, ένα παράδειγμα για το πώς ένας άνθρωπος διαχειρίζεται άψογα τον χρόνο και τις στιγμές της ζωής του, χωρίς να πάει τίποτε χαμένο – με απόλυτο σεβασμό, δηλαδή, στην ίδια του την ύπαρξη.
– Τι αναμένουμε από σένα στο άμεσο μέλλον;
Καλοκαιρινή περιοδεία με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη σε όλη την Ελλάδα, μία μοναδική συναυλία στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής στις 22 Ιουνίου με την Ελένη Πέτα, με μουσικές συγγένειες από την Ελλάδα και τον Κόσμο και, φυσικά, καινούρια τραγούδια με τον Μάνο Σαγκρή!
Ιδιαίτερη θέση στα σχέδια μετά το καλοκαίρι, η επανάληψη της θεατρικής παράστασης “Η γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια”, σε σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη, στο Θέατρο Θησείον, η οποία μου χάρισε υποψηφιότητα για το Βραβείο Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής, στα 9α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης.
Photo credits: Ζωή Μαστραντώνη
