Ένιωσε ότι καταφεύγει σε κλισέ, λέγοντας ότι “στην ουσία δεν υπάρχει σωματική αναπηρία, αλλά μόνο νοητική”. Κι όμως, η φράση αυτή ισχύει. Τουλάχιστον για τον Παραολυμπιονίκη Αντώνη Τσαπατάκη, ο οποίος νιώθει πάνω απ’ όλα πρωταθλητής της ζωής και μετά πρωταθλητής της πισίνας. Κι επειδή μια τέτοια στάση ζωής δεν είναι πάντα και αυτονόητη, ο ίδιος έχει αφιερωθεί στην προσπάθεια ενημέρωσης για το θέμα των ΑμεΑ και κινητοποίησης των ανθρώπων να ψάξουν μέσα τους και να νικήσουν τους δαίμονές τους – σωματικούς και μη. Και το καταφέρνει. Γιατί έχει αποδείξει ότι ξέρει να κάνει πράξη τέτοια “κλισέ” καλύτερα από τον καθένα…
Συνέντευξη στη Μαρία Λυσάνδρου
Στις 18 Μαρτίου ανέβηκες στη σκηνή του TedExAUEB, στην Τεχνόπολη Αθηνών, για να μιλήσεις για το πώς κάθε γεγονός στη ζωή σου έχει συμβάλει σαν ξεχωριστή ψηφίδα στην πορεία σου, δημιουργώντας έτσι ένα “ψηφιδωτό”. Αν εξαιρέσουμε το ατύχημά σου με τη μηχανή, το οποίο ήταν καθοριστικής σημασίας, ποιο γεγονός θα ξεχώριζες εσύ ως σημείο-κλειδί στη ζωή σου;
Η πρώτη μέρα που πήγα στο κολυμβητήριο ξανά μετά το ατύχημα, η πρώτη βουτιά, η πρώτη είσοδός μου στο νερό μετά από το ατύχημα. Αυτό το γεγονός είναι η βάση όλων – ούτε οι νίκες, ούτε τίποτα άλλο… Αυτό ήταν που τα έφερε όλα αυτά, εκείνη η μέρα, αν και δε θυμάμαι ποια είναι ακριβώς. Η πρώτη είσοδός μου στο νερό μετά το ατύχημα ήταν εκείνη που έφτιαξε ξανά το μέλλον μου.
Θυμάσαι καθόλου πώς ένιωσες τότε; Όχι μόνο συναισθηματικά, αλλά και σωματικά…
Κοίτα, για μένα δεν ήταν “κάτι” το να μπω σε μια πισίνα. Το έκανα ήδη κάποιους μήνες πριν. Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πόσο μακριά μπορούσε να φτάσει αυτή η ιστορία… Το μόνο συναίσθημα που με κυρίευε εκείνη τη στιγμή ήταν το αν θα καταφέρω να φτάσω από τη μία άκρη της πισίνας στην άλλη – όχι αν φοβόμουν ή οτιδήποτε άλλο. Απλά ήθελα και πίστευα ότι θα είμαι ο ίδιος όπως πριν. Εντάξει, αυτό δεν έγινε ποτέ, γιατί δεν μπόρεσα να φτάσω στην άλλη άκρη. Αλλά ήταν καλό που δεν έφτασα, γιατί έπρεπε μετά να βάλω τα δυνατά μου. Επομένως προσπάθησα και, μέσα από αυτή την προσπάθεια, βγήκαν και πολλές άλλες καλές προσπάθειες.
Από τη στιγμή που ξαναμπήκες στην πισίνα, πόσος καιρός μεσολάβησε μέχρι να πάρεις μέρος στους πρώτους αγώνες;
Α, δεν ήταν πολύς… Μaximum τρεις μήνες. Είχαμε πάει στο Πρώτο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα απλά για να δούμε τη διοργάνωση, έτσι για βόλτα. Τελικά, πήρα τρία χρυσά μετάλλια και έκανα δύο πανελλήνια ρεκόρ, σχεδόν χωρίς προπόνηση! Τότε έκανα τέσσερις-πέντε προπονήσεις την εβδομάδα, και ούτε… Και ήμουν και τριάντα κιλά πάνω.
Εσύ πού το αποδίδεις αυτό; Στη μεγάλη προ-σπάθεια που κατέβαλες ή στα μεγάλα ψυχικά σου αποθέματα, στο ότι το ήθελες τόσο πολύ;
Αυτό είναι συνδυασμός. Δηλαδή καί το ήθελα και κατέβαλα πολλή προσπάθεια. Δεν μπορεί απλά να θέλεις κάτι χωρίς να καταβάλεις προσπάθεια. Ούτε πιστεύω αποκλειστικά στο ταλέντο. Μπορεί κάποιος να έχει μια κλίση, ok, αλλά μέχρι εκεί. Όταν δεν προπονείσαι και δεν προσπαθείς, δεν πα να έχεις το μεγαλύτερο ταλέντο, δεν καταφέρνεις τίποτα. Επομένως, οφείλεται στην προσπάθεια και μόνο στην προσπάθεια.
Ένα τόσο σοβαρό ατύχημα, όπως ήταν το δικό σου, φαντάζομαι μπορεί να λειτουργήσει ακραία – είτε να κάνει τον άνθρωπο να παραιτηθεί από την όρεξη να ζήσει, είτε να τον πεισμώσει, να τον κάνει να διψάει για ζωή, παρά τις δυσκολίες. Εσύ ποιο θεωρείς ότι είναι το μυστικό για να κάνει αυτό το κλικ ο διακόπτης του μυαλού και να γυρίσει στο “on”;
Μα δεν έχει σημασία… Το “on” για τον καθένα είναι κάτι διαφορετικό. Δεν σημαίνει ότι ο άλλος παραιτήθηκε από τη ζωή επειδή δεν ξεκίνησε να κολυμπάει ή δεν προσπάθησε να ξαναγίνει καλά.
Η αποδοχή και μόνο αυτού που σου συμβαίνει σημαίνει ότι συνεχίζεις να ζεις. Το ότι συνεχίζεις να ζεις είναι ο μεγαλύτερος διακόπτης. Το αν εσύ προσπαθείς να κάνεις πράγματα που δεν έκανες πριν είναι δικό σου θέμα… και πολύ αξιέπαινο. Επομένως, δεν θα πρέπει να επαινούμε μόνο αυτούς που προσπάθησαν να γίνουν πρωταθλητές ή έκαναν πράγματα στη ζωή τους μετά από αυτό. Πρέπει να επαινούμε αυτούς που το αποδέχτηκαν. Εκεί είναι το μυστικό.
Δεν έχει σημασία αν θα τρέξεις για να σε δει ο κόσμος. Δεν το κάνεις για τον κόσμο. Το κάνεις για σένα. Αν δεν αποδεχθείς την κατάσταση, οδεύεις προς τον ψυχικό θάνατο.
Δεν έχεις υπ’ όψιν σου ανθρώπους, όμως, οι οποίοι μπορεί μεν να αποδέχθηκαν την κατάσταση, αλλά να κλείστηκαν στον εαυτό τους, ενδεχομένως να κλείστηκαν και στο σπίτι, ζώντας χωρίς να “ζουν”;
Ναι, γνωρίζω τέτοιους ανθρώπους. Γι’ αυτό και προσπαθώ οι ομιλίες μου να δίνουν στους άλλους ένα κίνητρο, να ξεσηκώνουν τα συναισθήματα για ζωή, να σε βοηθούν να ξεκινήσεις από την αρχή αυτό που άφησες στη μέση τότε.
Επομένως, ναι, υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι… Αλλά το θέμα δεν είναι ότι εγώ θα τους δώσω όρεξη για ζωή. Θα πρέπει να το κάνουν οι άνθρωποι που έχουν δίπλα τους – αυτοί και μόνο αυτοί. Αλλά κυρίως οι ίδιοι. Όταν δεν υπάρχει όρεξη από τους ίδιους, τότε δε θα υπάρξει και από τους άλλους. Αυτά είναι αλληλένδετα.
Έχεις γράψει ένα παραμύθι, “Το όνειρο”, με κεντρικό θέμα την ισότητα και με ήρωα τον μικρό Τόνυ, ο οποίος είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο. Υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που το βιβλίο αυτό επέλεξες να είναι παιδικό και όχι, ας πούμε, να έχει τη μορφή ενός διηγήματος για ενήλικες;
Κοίταξε να δεις, ο όρος “παραμύθι” εδώ είναι λίγο αμφίσημος. Δηλαδή δεν αναφέρεται αποκλειστικά σε παιδιά. Αναφέρεται και σε μεγάλους. Εγώ ήθελα να πιάνει και τις δύο πλευρές, και κυρίως τα παιδιά. Γιατί τα παιδιά είναι οι συνεχιστές και, κυρίως, γιατί αυτά ακόμα χτίζουν την προσωπικότητά τους. Επομένως, όλοι πρέπει να συμβάλλουμε συνεχώς προς το καλό της Παιδείας, αν θέλουμε να δει καλό αυτός ο τόπος, αν θέλουμε να δει καλό αυτή η κοινωνία. Τα παιδιά είναι το μέλλον.
Πιστεύεις ότι στην Ελλάδα υπάρχει πρόβλημα με το θέμα “Παιδεία”; Ειδικότερα στο θέμα της ίσης αντιμετώπισης του “διαφορετικού”;
Σαφέστατα υπάρχει! Όταν ο άνθρωπος δεν έχει μορφωθεί πάνω στο κομμάτι της ισότητας, όταν η Παιδεία είναι ελλιπής, τότε μην περιμένεις και πολλά. Είσαι υποανάπτυκτος. Ο λαός είναι αυτός που κάνει μία χώρα, δεν κάνει η χώρα τον λαό. Όταν ο λαός είναι υποανάπτυκτος, τότε και η χώρα είναι υποανάπτυκτη. Και οι συνέπειες είναι τραγικές…
Πόσο εύκολο είναι, τώρα που το βλέπεις από πρώτο χέρι, να ζεις ως ΑμεΑ στην Ελλάδα; Πέρα από τις αντικειμενικές πρακτικές δυσκολίες, έχεις αντιμετωπίσει ποτέ ρατσιστική συμπεριφορά; Είμαστε λίγο “αρτιμελείς στο σώμα, ανάπηροι στο μυαλό” σ’ αυτά τα θέματα στην Ελλάδα;
Το έχω πει πολλές φορές ότι δεν έχω αντιμετωπίσει ρατσιστική συμπεριφορά, γιατί πολύ απλά δεν αφήνω τον άλλο να με λυπηθεί ή να με δει ως διαφορετικό. Ίσως τον έχω φοβίσει με το πόσα πράγματα κάνω, σε επίπεδο που ο άλλος να αμφιβάλλει αν μπορεί και ο ίδιος να με κοντράρει. Αυτό είναι πολύ καλό, αλλά δεν είναι κάτι ιδιαίτερο που έχω εγώ. Όλοι μας το έχουμε, ανάπηροι και μη. Και θα πρέπει όλοι να σκάψουμε μέσα μας βαθιά, γιατί ενδόμυχα έχουμε τη δύναμη να καταλάβουμε πόσο ίδιοι είμαστε όλοι, ότι στην ουσία δεν υπάρχει διαφορετικότητα.
Ένας άνθρωπος, όμως, ο οποίος ενδεχομένως να είναι πιο κλειστός ή πιο φοβισμένος, ή να μην έχει αποδεχθεί την κατάστασή του, δεν είναι πιθανό να είναι και πιο ευάλωτος απέναντι σε ρατσιστικές συμπεριφορές;
Ναι, είναι πολύ πιθανό γιατί το επιτρέπεις στον άλλο, είσαι τρωτός μπροστά του. Έτσι κι εκείνος σε κοιτάει με τα μάτια και βλέπει έναν κατσούφη, να το πούμε έτσι λαϊκά, έναν άνθρωπο τελείως απροστάτευτο από τη δύναμη της καρδιάς του. Διότι με την ψυχική σου δύναμη προστατεύεσαι. Δεν προστατεύεσαι ούτε με τα μπράτσα, ούτε με το ύψος…
Εσύ είσαι γενικώς ένας άνθρωπος που προσπαθεί να κινητοποιήσει τους άλλους. Μιλάς δημόσια για το ότι δεν πρέπει κανείς να σταματάει να αγωνίζεται, δεν πρέπει να σταματάει να ονειρεύεται, παρά τις αναποδιές ή τα εμπόδια που μπορεί να συναντήσει. Πώς σου έχει γεννηθεί αυτή η ανάγκη για ευαισθητοποίηση των ανθρώπων, ΑμεΑ και μη, και ποιες αντιδράσεις συναντάς από τους ανθρώπους με τους οποίους μιλάς, ιδιαίτερα από τα παιδιά;
Οι αντιδράσεις είναι αυτές που με έκαναν να θέλω να κινητοποιηθώ ως προς αυτό το κομμάτι και να μιλάω σε ανθρώπους. Αυτές οι αντιδράσεις που είχαμε τον πρώτο καιρό που άρχισα να κάνω τις πρώτες μου νίκες, όταν έβγαινα έξω το βράδυ και ερχόταν ο διπλανός, μεγαλύτερος ή ίδιας ηλικίας, με έπιανε χωρίς να γνωριζόμαστε, μου έσφιγγε το χέρι και μου έλεγε “Μπράβο σου, μου δίνεις δύναμη!”.
Όλο αυτό το πράγμα, λοιπόν, με έκανε να αντιληφθώ ότι έχω “κάτι”, κάνω κάτι καλό, προσφέρω στο κοινωνικό σύνολο. Εφόσον, λοιπόν, αντιλήφθηκα αυτό το πράγμα, είπα να κάνω κάτι σε μεγαλύτερο εύρος, να περάσει το μήνυμά μου, να περάσει αυτή τη δύναμη που μου έδωσαν κι εμένα οι άνθρωποι να ξανασταθώ στα πόδια μου.
Βλέπεις να πιάνει τόπο; Έρχονται τώρα άνθρωποι να σου πουν τώρα “ρε παιδί μου, σε άκουσα και άλλαξε η κοσμοθεωρία μου”;
Βέβαια… Εντάξει, τα πρώτα χρόνια ούτε το όνομά μου δεν ξέρανε. Τώρα που με έχουν μάθει λίγο, λαμβάνω μηνύματα, βλέπω ανθρώπους στον δρόμο να μου μιλούν, να μου λένε ότι χάρη σ’ εμένα ξεκίνησαν να ασχολούνται με τον αθλητισμό ενώ ήταν ανάπηροι και πριν δεν είχαν τι να κάνουν. Μου λένε “εσένα είδαμε και προσπαθήσαμε να ξανασταθούμε στα πόδια μας”. Αλλιώς δεν θα συνέχιζα να το κάνω μέχρι τώρα.
Στην ουσία, δεν πάω εγώ να πω “Ελάτε να σας μιλήσω”. Έρχονται άλλοι και μου κάνουν προτάσεις. Αυτό μάλλον σημαίνει ότι ο λόγος μου έχει ένα βάρος και ένα θετικό αντίκτυπο… Αυτό είναι το σημαντικότερο στη ζωή για μένα. Ούτε τα μετάλλια, ούτε τα λεφτά, ούτε η δουλειά. Να ενδιαφέρεσαι για το κοινό καλό, για να κάνεις τον κόσμο καλύτερο.
Δηλαδή, εάν ήταν να βάλεις σε μια ζυγαριά τα μετάλλιά σου και τις μέχρι τώρα επιτυχίες σου (που είναι και μεγάλες, και πολλές), μαζί με το κοινωνικό έργο που επιτελείς, μου λες ότι αυτό βαραίνει περισσότερο για σένα;
Αυτά ούτε καν “ζυγίζονται”. Μιλάμε για άλλη μονάδα μέτρησης. Μπορείς να “ζυγίσεις” το πόσο ελεύθερος είσαι; Όχι! Ή είσαι ελεύθερος ή δεν είσαι ελεύθερος! Επομένως, δεν μπορείς να πεις ότι τα μετάλλια έχουν βάρος στη ζυγαριά. Έχουν ένα βάρος, το οποίο μετράει ως δείκτης της προσπάθειάς σου. Αυτό το μετάλλιο μπορεί να δώσει δύναμη. Αλλά για να τη δώσει, πρέπει κι εσύ να είσαι κάτι.
Άρα, λες ότι τα μετάλλια υπήρξαν για σένα ένα σκαλοπάτι για να δώσεις δύναμη και σε άλλους…
Πρέπει να είσαι πρωταθλητής ζωής, για να δώσουν τα μετάλλιά σου δύναμη. Δεν έχουν σημασία από μόνα τους τα χρυσά μετάλλια ως μετάλλια. Έχει σημασία το ότι αθλείσαι για τη ζωή και ότι προσπαθείς. Επομένως, έχουμε να κάνουμε με διαφορετική μονάδα μέτρησης. Μεγαλύτερη είναι η δύναμη του λόγου, το μετάλλιο μπορεί απλά να σε κάνει ματαιόδοξο…
Τι να σου πει το χρυσό, τι να σου πουν οι παγκόσμιες διακρίσεις, όταν έχεις δέκα ανθρώπους δίπλα σου να σου λένε: “Φίλε, ήμουν ν’ αυτοκτονήσω πριν ένα χρόνο και, βλέποντας εσένα, ξαναστάθηκα στα πόδια μου”;
Αυτό είναι όντως φοβερό… Έχεις επιστρέψει κανονικά στην Αστυνομία ή ακόμα περιμένεις να σε ειδοποιήσουν;
Ακόμα περιμένω… έχουμε τρέξιμο με τα γραφειοκρατικά, αλλά η ροή είναι κανονική.
Κατ’ αρχάς, αν επιστρέψεις, πού θα είσαι;
Θα είμαι στο Αθλητικό Τμήμα της Αστυνομίας, σ’ αυτό που συμπεριλαμβάνονται αθλητές παγκόσμιας κλάσης, οι οποίοι έχουν ορισμένες υπηρεσίες αναλόγως και των προπονήσεών τους. Αυτό υπάγεται σε τμήμα της Αθήνας…
Οι συνάδελφοί σου πώς σε αντιμετωπίζουν; Είχες κάποιες πρώτες αντιδράσεις;
Βέβαια, μιλάω με τους συναδέλφους. Μου δείχνουν ότι χαίρονται για μένα, μου λένε “Μπράβο σου που, μέσα από μια προσπάθεια δέκα χρόνων, επιτέλους ξαναβρέθηκες στην οικογένεια της Ελληνικής Αστυνομίας και αποκαταστάθηκε κάτι τόσο άδικο”. Γιατί, σαν άτομο με αναπηρία, οι δυνατότητές μου είναι περιορισμένες, με την έννοια ότι υπάρχουν δυο-τρεις δουλειές που δεν μπορώ να τις κάνω. Οι γνώσεις μου εμένα δεν είναι να διδάσκω, δεν είναι πανεπιστημιακές… Έχω γνώσεις στο κολύμπι, έχω χειρωνακτικές γνώσεις… Επομένως, για μένα η επαγγελματική αποκατάσταση ήταν κάπως περιορισμένη. Και, επιπλέον, το πρόβλημα με την αναπηρία καθιστούσε την επαγγελματική αποκατάσταση πολύ δύσκολη.
Έχεις περίπου εικόνα για το πότε μπορεί να επιστρέψεις κανονικά;
Από μέρα σε μέρα!
Σαν επαγγελματίας πια, και επίσημα, για δώσε μια λεκτική κλήση σε όλους αυτούς που παρκάρουν στις ράμπες και δυσκολεύουν τη μετακίνηση των ανθρώπων με αναπηρία. Μίλησέ μου λίγο γι’ αυτό το θέμα…
Και πιστεύεις ότι θα έπρεπε να είμαι αστυνομικός για να μιλήσω γι’ αυτό;
Πρόσφατα μίλησα σε έναν παιδικό σταθμό στη Θεσσαλονίκη. Μπορείς να καταλάβεις ότι τα παιδιά δεν ήταν μεγάλης ηλικίας, αλλά ήταν ικανά να καταλάβουν το πρόβλημα με τις ράμπες, γιατί και αυτά είναι συνεπιβάτες στο αυτοκίνητο του πατέρα τους. Μου είπαν, λοιπόν, δυο-τρία παιδάκια που είχαν παρακολουθήσει τον πατέρα τους να παρκάρει ότι του έλεγαν: “Όχι εδώ! Από εδώ περνούν τα αμαξίδια!”.
Ένα παιδί 5 χρόνων είναι ικανότερο να καταλάβει το πρόβλημα, από αυτόν που είναι 40. Καταλαβαίνει αν θα πρέπει να παρκάρει εκεί ή όχι. Πιστεύω ότι αυτό και μόνο τα λέει όλα. Και με εξέπληξε, γιατί δεν περίμενα να το ακούσω από παιδάκια 5 ή 4 χρόνων…
Πολύ απλά, τα παιδιά έχουν καταλάβει κάτι που δεν έχουν καταλάβει ο ενήλικος, ο μεσήλικας και ο υπερήλικας: ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι. Αύριο μπορεί να μας χτυπήσει ένα αυτοκίνητο και να μην μπορούμε να μετακινηθούμε με τα πόδια πια, αλλά μόνο με αμαξίδιο, και να έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν άλλον οδηγό που, στην ουσία, ήμασταν εμείς την προηγούμενη μέρα.
Εσύ, πριν το ατύχημα, ήσουν καθόλου ενήμερος γι’ αυτά τα θέματα; Θυμάσαι;
Όχι, δεν ήμουν ενήμερος. Και όπου το άκουγα, γύριζα από την άλλη και έφευγα. Φοβόμουν, πίστευα ότι δε θα μπορούσα να αντιμετωπίσω κάτι τέτοιο, αν μου τύχαινε. Το δυστύχημα το έπαθα σε μια εποχή που δεν οδηγούσα αμάξι πολύ καιρό, αλλά δεν υπήρχαν τότε και πολλές ράμπες για να μετακινηθούν τα άτομα με αναπηρία στον δρόμο. Προφανώς, όταν δεν βλέπεις πολλές ράμπες, τότε δεν σκέφτεσαι και αυτούς τους ανθρώπους…
Δεν μιλάω απαραίτητα για τις ράμπες. Γενικά ήσουν ευαισθητοποιημένος ως προς το θέμα των ατόμων με αναπηρία;
Στο σχολείο μάς μιλούσαν για άλλα πράγματα, για πράγματα του παρελθόντος, για πράγματα “προϊστορικά”, τα οποία δεν ωφελούν πουθενά στην κοινωνία…
Άρα, θεωρείς ότι και εσύ χρειαζόσουν έναν άνθρωπο να σου μιλήσει γι’ αυτά τα θέματα…
Αν είχα τη δυνατότητα, όπως αυτά τα παιδάκια, να μου μιλήσει κι εμένα κάποιος τότε, υπήρχε μία πιθανότητα, έστω και μικρή, να μην είχα πάθει αυτό που έπαθα. Βέβαια, πιθανολογούμε αυτή τη στιγμή…
Γι’ αυτό πηγαίνω στα σχολεία και μιλάω στα παιδιά, γενικά μιλάω σε εκδηλώσεις – για να αποκαταστήσω αυτό το κενό που υπήρχε. Γιατί δεν υπήρχε κάποιος σαν εμένα να έρθει και να μου μιλήσει στο σχολείο, να μου εκθέσει το πρόβλημα ξεκάθαρα. Κάνα βίντεο μας έδειχναν, αλλά με το βίντεο τι συναισθήματα να λάβεις… Αν όμως το έχεις μπροστά σου, απτό, το συγκεκριμένο θέμα, τότε ίσως να το συνειδητοποιήσεις περισσότερο.
Πέρα από τις αθλητικές σου επιτυχίες, έγινες ευρύτερα γνωστός και από τη συμμετοχή σου πέρυσι στην εκπομπή ‘World Party’ που είχε γυριστεί στο Ντουμπάι, στην οποία απέδειξες ότι, τελικά, καμιά αναπηρία δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο, ακόμα κι αν θες να ζήσεις τη ζωή στα άκρα. Είχε συζητηθεί πολύ αυτή η εκπομπή…
Θα πω κάτι κλισέ τώρα: στην ουσία, η αναπηρία είναι απλά νοητική, δεν υπάρχει σωματική αναπηρία. Η σωματική αναπηρία θα έπρεπε να είχε άλλη έννοια, δεν ξέρω, να υπήρχε κάτι που να μη μας κατηγοριοποιεί πάλι. Το ότι κατηγοριοποιούμε τα άτομα με αναπηρία είναι αυτό που προκαλεί τον άλλο να σκεφτεί “Γιατί τον φωνάζουν διαφορετικά; Γιατί τον αποκαλούν διαφορετικά;”.
Αλλά, όχι! Εμείς αποδείξαμε στην εκπομπή αυτή ότι μια παρέα μπορεί να έχει μέλος ένα άτομο με αναπηρία χωρίς να περιορίζεται, αλλά και ότι ένα άτομο με αναπηρία μπορεί να κάνει παρέα με αυτά τα άτομα.
Περιορισμός υπάρχει στους κοντόφθαλμους και στους αμόρφωτους. Ο περιορισμός είναι μόνο νοητικός, δεν έχει να κάνει με δυνατότητες…
Μια και έχεις αποδείξει στην πράξη ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα, θα λάμβανες ποτέ μέρος σε ένα παιχνίδι σαν το ‘Survivor’; Πιστεύεις ότι θα ήταν εφικτό κάτι τέτοιο, θα έφτανες μέχρι εκεί;
Κοίταξε να δεις, το μόνο πρόβλημά μου εμένα είναι το φαγητό! Πραγματικά γίνομαι λίγο γκρινιάρης. Αλλά, εντάξει, δεν αμφιβάλλω για τις δυνατότητές μου. Λίγο πρόβλημα θα είχα μόνο με το καρότσι στην άμμο, αλλά φαντάζομαι ότι θα μπορούσα να βρω μια λύση. Θα μπορούσα να τροποποιήσω λίγο το καρότσι μου και να γίνω το ίδιο ανταγωνιστικός με τους άλλους!
Θα πήγαινες δηλαδή, θα το δοκίμαζες!
Έχω τραβήξει άλλα τόσα… Εκεί θα κολλήσω;
Σε έχουν ρωτήσει σε πολλές συνεντεύξεις για τις γυναίκες. Θέλω, λοιπόν, να σε ρωτήσω το εξής: Σε μια εποχή που, ομολογουμένως, οι σχέσεις των δύο φύλων περνούν κρίση, εντοπίζεις εσύ κάποιου τύπου “αναπηρία” στον τρόπο προσέγγισης, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο ασκείται το φλερτ μεταξύ ανδρών και γυναικών;
Θα σου πω με μία φράση κάτι που με έκανε πρόσφατα να το καταλάβω πιο απτά, που με συγκλόνισε: οι ανθρώπινες σχέσεις, οι σχέσεις γυναίκας με άντρα, έχουν γίνει πλέον δεδομένα ενός υπολογιστή και του Διαδικτύου. Αυτό και μόνο. Τώρα, κρίνε εσύ η ίδια αν υπάρχει αναπηρία εκεί ή όχι…
Σε τέτοιους ζόρικους καιρούς, το κολύμπι θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ένα είδος ψυχοθεραπείας;
Θα μπορούσε να είναι μια ψυχολογική διέξοδος. Όχι απαραίτητα το κολύμπι σε πισίνα. Βουτώντας στη θάλασσα και ξεκινώντας να κολυμπάς, να απομακρύνεσαι και να σκέφτεσαι, είναι σα να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου που σε ακούει στωικά και παράλληλα σε βοηθάει. Γιατί, τελικά, τα λες στον εαυτό σου. Και, επειδή πάντα οι απαντήσεις υπάρχουν μέσα μας, τελικά βρίσκεις τη λύση σ’ αυτό που σε απασχολεί.
Άρα, μέσα στη θάλασσα ηρεμείς και βρίσκεις λύσεις…
Ψάχνεις συνειρμούς και νομίζεις ότι μιλάς σε κάποιον. Στην πραγματικότητα, όμως, έχεις έρθει σε μια επαφή με τη λογική σου και παίρνεις τις απαντήσεις από τον ίδιο σου τον εαυτό, ενώ εσύ νομίζεις ότι σου τις δίνει το κολύμπι, το ότι ξέφυγες. Όχι. Απλά συγκεντρώθηκες σε αυτό που ήθελες να λύσεις.
Αν κάποιος θέλει να αθληθεί, γιατί να προτιμήσει το κολύμπι; Σωματικά, δηλαδή, πώς βοηθάει;
Οποιοσδήποτε γιατρός, ειδικά σε περιπτώσεις ορθοπεδικών προβλημάτων, επιβάλλει την άσκηση μέσα σε νερό. Έχει να κάνει με τη βαρύτητα, την άνωση, και αποτελεί το καλύτερο άθλημα ως προς την επούλωση γενικά τραυματισμών ορθοπεδικού χαρακτήρα.
Πισίνα ή θάλασσα;
Εντάξει, δεν το συζητάμε τώρα… Η θάλασσα είναι κλάσεις ανώτερη. Η πισίνα είναι περιορισμένος χώρος. Η θάλασσα δεν έχει περιορισμούς. Αυτό και μόνο αυτό…
Η θάλασσα είναι και ζωντανή, η πισίνα είναι στατική.
Ακριβώς έτσι!
Για πες μου, λοιπόν… Τι χρειάζεται να κάνει κάποιος για να γίνει “Τσαπατάκης” στον τρόπο αντιμετώπισης της ζωής;
Όλοι είμαστε Τσαπατάκης, Λυσάνδρου, Παπαδόπουλος, Παπαδάκης…
Εσύ βλέπεις μια διαφορετικότητα σε μένα. Όχι, δεν υπάρχει διαφορετικότητα στον Τσαπατάκη, ούτε στον Παπαδόπουλο. Είναι όλοι το ίδιο. Πρέπει απλά να αγαπάς αυτό που θες! Αν αγαπάς αυτό που θες και αυτό που είσαι, τότε εκεί τελειώνουν όλα, έχεις επιτύχει. Τότε θα έχεις βρει τον στόχο σου, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Γιατί θα προσπαθήσεις. Και όταν προσπαθείς, τότε είσαι δυνατός.
