Δεν θέλει να “φιλτράρει” αυτά που λέει, γιατί πιστεύει πολύ στην ειλικρίνεια, χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς της, που εντοπίζεις από τα πρώτα λεπτά που μιλάς μαζί της. Θα σου πει για το σκασμένο λάστιχο που την έκανε να καθυστερήσει λίγο στο ραντεβού, για τη μετακόμιση που σκέφτεται να κάνει, γι’ αυτά που την ενόχλησαν ή την ενθουσίασαν τις τελευταίες μέρες. Ακόμη κι όταν πατήσεις το “κουμπάκι” της ηχογράφησης, δεν θα προσπαθήσει να περιορίσει τα όποια συναισθήματα ή σκέψεις της με τον φόβο ότι θα βγει κάτι “λάθος” προς τα έξω. Η Ζουγανέλη στη σκηνή, είναι ίδια με την Ελεωνόρα στην καθημερινότητά της. Μια γυναίκα που θέλει να αγαπάει με πάθος ό,τι κάνει, να γοητεύει, να γοητεύεται και να δίνει στους δικούς της ανθρώπους ένα κομμάτι από την ψυχή της. Έτσι, “χωρίς εξηγήσεις”…
Συνέντευξη στον Θεόδουλο Παπαβασιλείου
Σε μια συνέντευξη σε “αγχώνουν” περισσότερο οι ερωτήσεις ή οι απαντήσεις;
Δεv με αγχώνει κάτι, δεν έχω με τις συνεντεύξεις φόβο. Ποτέ δεν είχα, ούτε όταν πρωτοξεκίνησα.
Αν διαβάσεις τις συνεντεύξεις που έδωσες από την αρχή της πορείας σου μέχρι τώρα, θα σου δώσουν μια σαφή εικόνα των συναισθημάτων, της ψυχολογικής κατάστασης που ήσουν την εκάστοτε περίοδο ή μια γενική, θολή εικόνα;
Συνήθως ναι. Υπάρχουν συνεντεύξεις που έχουν αποτυπώσει ακριβώς το πώς αισθανόμουν την κάθε στιγμή. Κάποιες άλλες που ήταν, για παράδειγμα, 25 δικές μου φράσεις ενωμένες σε μία πρόταση, εντάξει, εκεί δεν υπάρχει πραγματικότητα, αλλά είναι και αυτό μες στο παιχνίδι. Ούτως ή άλλως δεν έχει να κάνει μόνο με το τι λες, έχει να κάνει και με την αντίληψη του αποδέκτη, το πώς ο άλλος αντιλαμβάνεται αυτά που λες, αλλά και πώς αντιλαμβάνεται εσένα ως προσωπικότητα.
Όσο περνά ο καιρός, αυτολογοκρίνεσαι; Φιλτράρεις περισσότερο αυτά που λες, αυτά που θέλεις να βγάλεις προς τα έξω;
Προσπαθώ να κάνω το αντίθετο. Προσπαθώ να είμαι ακόμα πιο ειλικρινής. Πιστεύω πολύ στην ειλικρίνεια. Πιστεύω ότι αυτά τα πράγματα κάποια στιγμή φαίνονται, οπότε, όσο πιο γρήγορα αντιμετωπίσεις τις συνέπειες του ποιος είσαι, τόσο καλύτερα είναι.
Θες να μου πεις ότι η διασημότητα, ας το πούμε έτσι, δεν έχει αφαιρέσει κάτι από τον αυθορμητισμό σου;
Καθόλου! Αυτό που έχει αφαιρέσει από τον αυθορμητισμό μου είναι η κριτική που έχω υποστεί. Όσον αφορά δηλαδή την αγάπη του κόσμου και την αποδοχή και το ότι με χαιρετούν, μου μιλούν, το ότι μπορεί να μου πουν κάτι που δεν τους άρεσε ή όχι, καθόλου δεν με επηρέασε. Η κριτική πολλές φορές με έχει σταματήσει. Τώρα είμαι σε καλύτερη φάση. Προσπαθώ να φιλτράρω την κριτική, όχι εμένα και τις απόψεις μου.
Σε επηρέασε τόσο πολύ;
Με επηρέασε αρκετά χωρίς να το καταλάβω. Θα μπορούσε και πιο πολύ. Eκεί που βρέθηκα ευάλωτη, εκεί που άρχισα να αμφιβάλλω για το ποια είμαι, τότε η κριτική ήρθε και μου χτύπησε πιο έντονα την πόρτα. Αυτή είναι μια στιγμή που την περνάμε όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το αν αυτό που κάνουμε το εκθέτουμε ή όχι…
Επέλεξες στις καινούριες σου παραστάσεις να δώσεις τον τίτλο “Χωρίς εξηγήσεις” και από εκείνη τη στιγμή καλείσαι συνεχώς να δώσεις εξηγήσεις γιατί επέλεξες αυτόν τον τίτλο.
Ναι! Βασικά, έχω την ανάγκη πάντα να υπάρχει στις παραστάσεις μου τίτλος, γιατί κάπως με “κεντράρει”. Είναι τελείως δικό μου βοήθημα, δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι. Είναι μια δική μου επικεφαλίδα στο τι θέλω να παρουσιάσω, γιατί είναι τόσα πολλά αυτά…
Η ανάγκη σου για κάποιο τίτλο έχει να κάνει και με τη σχέση σου με το θέατρο;
Σίγουρα. Πάντα οι παραστάσεις μου έχουν στοιχεία από το θέατρο, είτε είναι τίτλος, είτε σκηνοθέτης, είτε ένα σκηνικό, είτε ένα σκαμπό. Πάντα φροντίζω να υπάρχει το θέατρο σε αυτό που κάνω, γιατί το αγαπώ πολύ και γιατί μου χαρίζει πολύ εύκολα τα δώρα του. Εμένα ο τίτλος με κάνει όλα αυτά που έχω στο κεφάλι μου σκόρπια, όλα τα τραγούδια που θα ήθελα να πω στη ζωή μου, όλα τα πράγματα για τα οποία θέλω να μιλήσω, να τα βάλω σε μία τάξη. Λέω “oκ, δε γίνεται να τα κάνεις όλα αυτά σε ένα πρόγραμμα, οπότε βάλε μια επικεφαλίδα και κάνε ένα πρόγραμμα βάσει αυτής της επικεφαλίδας”. Το “Χωρίς εξηγήσεις” είναι ένα τραγούδι από το δίσκο μου, αλλά είναι και κάτι παραπάνω… Έκανα ένα μικρό διάλειμμα, ξεκουράστηκα και πολλά πράγματα μπήκαν στη θέση τους, τακτοποιήθηκαν. Και αυτό που συνειδητοποίησα είναι ότι δεν χρειάζεται ούτε να απολογούμαστε για τα πάντα, ούτε να εξηγούμε τα πάντα στους άλλους, μα και στον εαυτό μας. Θεωρώ ότι πάντα έρχονται οι άνθρωποι στη ζωή μας και μας αποδέχονται και μας στηρίζουν, χωρίς να χρειάζεται να τους εξηγούμε τα πάντα. Σε αυτούς που χρειάζεται να δίνουμε εξηγήσεις, θεωρώ ότι δεν είναι άνθρωποι που μας αγαπούν πραγματικά.
Εσύ έδινες κατά κύριο λόγο εξηγήσεις στον εαυτό σου ή σε τρίτους;
Στον εαυτό μου. Αυτό είναι το πιο κουραστικό. Στους τρίτους είναι πιο ευχάριστο, γιατί έχει και το κομμάτι της επικοινωνίας. Το πιο κουραστικό είναι να δίνεις εξηγήσεις στον εαυτό σου.
Ήταν εξηγήσεις για να στηρίξουν μια απόφαση που πήρες ή ενοχικές;
Φυσικά ενοχικές! Όλο έπρεπε να απολογούμαι γιατί κάνω αυτό, γιατί κάνω εκείνο, μόλις έκανα κάτι και αισθανόμουν χαρά “όχι, μήπως δεν ήταν σωστό” και “γιατί δεν έκανες εκείνο;”, που αυτό μας κάνει κάποια στιγμή να μην χαιρόμαστε για αυτό που κάνουμε, γιατί έχουμε την αγωνία “ωχ, τώρα τι; Σε ποιον θα πούμε κάτι;”. Είναι λίγο περίεργο αυτό το κομμάτι με τις εξηγήσεις.
Η μετάβαση από τα πρώτα βήματα της καριέρας σου, από μια μικρή ομάδα ανθρώπων που σε ακολουθούσε, στο σήμερα και στους χιλιάδες θαυμαστές, φίλους της Ζουγανέλη, τι έδωσε και τι πήρε από την Ελεωνόρα;
Μόνο έδωσε. Η αλήθεια είναι ότι απολαμβάνω πάρα πολύ αυτό που μου συμβαίνει και νιώθω και πάρα πολύ τυχερή για αυτό. Η δουλειά αυτή δεν μου άρεσε από την αρχή. Άρχισε να μου αρέσει όταν πραγματικά ασχολήθηκα με αυτήν και ανακάλυψα τι σημαίνει και σε πόσα επίπεδα μπορείς να δουλέψεις, πόσο μπορείς να την εντάξεις στην καθημερινότητά σου, από πού μπορείς να αντλήσεις έμπνευση, πόσο μπορεί κάτι να σε σταματήσει… Έχω καταφέρει να μην είμαι άλλος άνθρωπος στη σκηνή και άλλος στην καθημερινότητα και αυτό έγινε με πάρα πολλή δική μου προσωπική δουλειά, αλλά και βοήθεια από τους ανθρώπους γύρω μου. Οι συνεργάτες μου ήταν έτσι, η οικογένειά μου είναι έτσι, οι φίλοι μου με αντέχουν, όλα με βοήθησαν στο να μπορώ σήμερα να λέω ότι χαίρομαι για την αγάπη, την αποδοχή αυτού που είμαι στη σκηνή. Με κάνει να νιώθω αποδοχή κι αυτού που είμαι στη ζωή και για μένα είναι ό,τι πιο όμορφο μπορούσε να μου χαρίσει η ζωή αυτή.
Θεωρείς ότι κατάφερες να πετύχεις μια υγιή ισορροπία προσωπικής και επαγγελματικής ζωής μέχρι τώρα;
Νομίζω πως ναι. Σαφώς και η προσωπική μου ζωή κλονίζεται κάποια διαστήματα, όπως και η επαγγελματική μου, αλλά το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό.
Θα υπάρχει σαφώς και ένα μπέρδεμα μεταξύ προσωπικής και επαγγελματικής ζωής. Φαντάζομαι πολλές φορές τους συνεργάτες σου τους θεωρείς κομμάτι της προσωπικής σου ζωής…
Είναι κομμάτι της προσωπικής μου ζωής οι συνεργάτες μου και δεν είμαι πολύ φίλη με τη λέξη “επαγγελματικότητα”, με την έννοια ότι αυτό που κάνω δεν νιώθω ότι είναι επάγγελμα. Είμαι συνεπής σε αυτό που κάνω, έχω πολλή πειθαρχία, μου αρέσει πάρα πολύ, για αυτό και μπορώ να αφήσω τα πάντα, προκειμένου να βρεθώ με τους συνεργάτες μου, με τη μουσική, με το κοινό μου… Αλλά δεν νιώθω ότι το έχω κάνει επάγγελμα αυτό. Είναι πολύ μεγάλη μου αγάπη για να πω, ναι, είναι το επάγγελμά μου.
Ρεπερτοριακά τι έχει αλλάξει αυτά τα χρόνια της πορείας σου; Έχει αλλάξει ο τρόπος που επιλέγεις τα τραγούδια, το κριτήριό σου; Σε “καταδυναστεύει” η ανάγκη για “σουξέ”, “να βρω ένα τραγούδι που σίγουρα θα αρέσει στον κόσμο”…;
Είμαι σίγουρη ότι έχει αλλάξει το κριτήριό μου, χωρίς να μπορώ να καθορίσω το πώς ακριβώς. Επειδή έχουν αλλάξει όλα τα πράγματα στη ζωή μου, από τη γεύση μου, την αισθητική μου, που καθημερινά αλλάζει και χαίρομαι πολύ για αυτό, σίγουρα έχει αλλάξει και ο τρόπος που επιλέγω τα τραγούδια μου. Δεν νομίζω, όμως, ότι διαλέγω ένα τραγούδι γιατί αισθάνομαι ότι θα γίνει σουξέ. Σίγουρα διαλέγω ένα τραγούδι για το οποίο αισθάνομαι ασφαλής, με την έννοια ότι δημιουργεί κάτι μέσα μου, για να μπορώ να το επικοινωνήσω. Με ενδιαφέρει να επικοινωνηθεί το τραγούδι μου με το κοινό, δεν είμαι υπεράνω αυτού, δηλαδή δεν λέω “α, θα βγάλω ένα άλμπουμ κι ας μην το ακούσει κανείς, εγώ θα είμαι περήφανη”. Δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Νιώθω περήφανη όταν τα τραγούδια μου τα αγαπάει ο κόσμος.
Υπάρχει “καλό” και “κακό” τραγούδι;
Δεν υπάρχει καλό και κακό τραγούδι, δεν υπάρχει καλό και κακό στη ζωή γενικότερα. Για μένα δεν υπάρχει καλή πράξη και κακή πράξη. Δεν υπάρχει καλός άνθρωπος και κακός άνθρωπος. Έχουμε όλοι τα ίδια υλικά και, ανάλογα τη στιγμή, χρησιμοποιούμε και άλλα. Έτσι είναι και τα τραγούδια. Υπάρχουν στιγμές για κάποια τραγούδια και στιγμές για κάποια άλλα τραγούδια. Το καλό είναι να μπορούμε να τα ξεχωρίζουμε μόνοι μας αυτά όλα τα υπέροχα πράγματα που υπάρχουν και να ξέρουμε τι θα φάμε, ποια ώρα θα το φάμε, τι θα ακούσουμε, ποια ώρα θα το ακούσουμε. Τα ίδια πράγματα μπορούν να είναι καλά και κακά.
Έχεις κάνει στην πορεία σου πάρα πολύ σημαντικές συνεργασίες. Εγώ, όμως, θέλω να σταθώ σε δύο πολύ σημαντικές συναντήσεις που είχες. Η μία με τη Μελίνα Μερκούρη και η άλλη με την Εντίθ Πιαφ. Τι σου έχουν αφήσει αυτές οι δύο σπουδαίες γυναίκες;
Με τη Μελίνα ήταν πιο ευχάριστα τα πράγματα. Ήταν μία τρομερά ισχυρή φυσιογνωμία, η οποία με γοήτευσε πάρα πολύ. Με γοήτευσε, επίσης, τόσο πολύ το ότι θα κάνω μία παράσταση στην οποία θα πω τα τραγούδια της που αγαπάω από παιδί, που θα βρεθώ στο Ηρώδειο, που δεν σκέφτηκα καθόλου αν μπορώ να το κάνω ή όχι. Μπήκα πολύ γρήγορα σε όλο αυτό. Αυτό είναι ένα στοιχείο που αγαπάω στον εαυτό μου, το ότι ακόμα ερωτεύομαι και γοητεύομαι με πολύ πάθος αυτό που έρχεται στο δρόμο μου, χωρίς να το σκεφτώ, και θα ήθελα να μην το χάσω. Μπήκα σε αυτή τη διαδικασία, έμαθα πολλά, ήταν μια πάρα πολύ ωραία παράσταση, μου έχει μείνει ένα cd που έχω τραγουδήσει εγώ αυτά τα υπέροχα τραγούδια και είναι μία προίκα για μένα. Ήταν μία πάρα πολύ λαμπερή προσωπικότητα η Μελίνα, που απλά προσπάθησα να πάρω λίγο από αυτή τη λάμψη της, από την προσωπικότητα που έμπαινε και γύριζαν οι πάντες και δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά η Μελίνα και ήταν όλα πολύ έξω και στο φως. Με την Εντίθ ήταν ακριβώς το αντίθετο.
Πάμε στο σκοτάδι τώρα…
Πήγα εντελώς στο σκοτάδι. Χωρίς να σημαίνει ότι η Εντίθ δεν ήταν ένα λαμπερό πλάσμα, μια πολύ σπουδαία προσωπικότητα και μια πάρα πολύ σπουδαία ερμηνεύτρια. Αλλά εμένα με συνεπήρε το σκοτάδι της. Στην Εντίθ οφείλω πάρα πολλά, είναι ένα κομμάτι της ζωής μου πάρα πολύ μεγάλο. Έχω δεθεί πάρα πολύ μαζί της. Είμαι και ένας άνθρωπος που δεν πιστεύω μόνο σε ό,τι βλέπουμε και υπάρχει, αλλά θεωρώ ότι κάποια πράγματα γίνονται, γιατί είναι να μας πάνε κάπου. Η Εντίθ εμένα με πήγε σε πολύ δύσκολα μονοπάτια, σε πολύ μεγάλα συναισθήματα, ακραία, και μέσα από αυτά αναγνώρισα τον εαυτό μου, το πώς έβλεπα τη ζωή, το πώς παρερμήνευα κάποια πράγματα. Ήταν μεγάλη δασκάλα η Εντίθ και βέβαια την παράσταση αυτή δεν την κατάλαβα, γιατί ήμουν πάρα πολύ μέσα σε αυτό, με μαγικό τρόπο ξεπερνούσα όλο αυτό που ζούσα την ώρα που έβγαινα στη σκηνή και μετά ξαναβυθιζόμουν. Άργησα πολύ να απαλλαγώ από την Εντίθ και να θέλω να είμαι ξανά ως Ελεωνόρα μόνη μου! Ναι, άργησα πολύ να την αφήσω και άργησε νομίζω και αυτή να με αφήσει. Ήταν πολύ σπουδαία στιγμή για μένα.
Αυτή η επιστροφή στο θέατρο σε έβαλε καθόλου στο τριπάκι να πεις “ρε, μήπως να…”;
Πάρα πολύ! Την περιοδεία που έκανα ακριβώς μετά την Εντίθ, δεν είμαι σίγουρη αν την είχα ανάγκη πραγματικά ή αν την έκανα για να πω “όχι, εντάξει, εγώ είμαι τραγουδίστρια”! Πιο πολύ νιώθω ότι είπα, “κάτσε να δω τώρα, θυμάμαι ότι είμαι τραγουδίστρια ή θα ζω για πάντα εκεί;”. Και τώρα μπορώ να σου πω ότι μου αρέσει, γιατί τραγουδάω σαν ηθοποιός, αισθάνομαι, δεν τραγουδάω μόνο την ώρα της σκηνής. Όλο το θέμα “τραγούδι”, δηλαδή το πώς στήνω τις παραστάσεις, το πώς μιλάω με τους μουσικούς, το πόσες πρόβες κάνω, δεν έχει καμία σχέση με τους μουσικούς. Το κάνω σαν ηθοποιός. Και στο θέατρο μπήκα ως τραγουδίστρια, που αυτό μου έδωσε μια πάλι μεγάλη ευκολία… Ήταν πολύ καλό το ότι μπήκα στο θέατρο με την ανεμελιά του τραγουδιού.
Κάτι ακούστηκε για κινηματογράφο. Ισχύει;
Ναι, ο κινηματογράφος ισχύει. Θα σου πω μετά από δύο χρόνια τι ήταν ο κινηματογράφος για μένα! Προς το παρόν, θα κάνω μια ταινία που σκηνοθετεί ο Αλέξης Καρδαράς και στην οποία θα πρωταγωνιστούν ο Στέλιος ο Μάινας και ο Γιάννης ο Στάνκογλου. Η ταινία λέγεται “Φαντασία” και έχει να κάνει με τη μουσική, με το ελληνικό λαϊκό τραγούδι μια εποχή που είχε αρχίσει λίγο να πέφτει, να χάνει την παλιά του αίγλη. Κάνω ένα κορίτσι που μεγαλώνει σε ένα “σκυλάδικο”, με την ωραία ατμόσφαιρα της επαρχίας, έρχεται σε επαφή με αυτό τον κόσμο, κάνει και η ίδια μια καριέρα ως τραγουδίστρια και βιώνει διάφορα πράγματα. Έχει πολύ ενδιαφέρον και προφανώς θα έχει και μουσικό ενδιαφέρον για μένα, γιατί θα χρειαστεί να τραγουδήσω κάποια τραγούδια και ο Μίνως Μάτσας θα μας ξαναφέρει κοντά, γιατί θα κάνει τη μουσική για την ταινία…
Πότε ξεκινούν τα γυρίσματα;
Θα ξεκινήσουν τον Σεπτέμβρη που μας έρχεται.
Σε εξιτάρει, φαντάζομαι, που θα δοκιμάσεις κάτι καινούριο…
Πάρα πολύ! Έχω πολλή αγωνία και μου αρέσει πάρα πολύ η ιδέα. Εμένα, γενικά, μου αρέσει να δουλεύω, πάρα πολύ. Και μόλις μου είπε ο σκηνοθέτης ότι για ενάμιση μήνα θα είμαι τουλάχιστον 8 ώρες κάθε μέρα κάπου, τρελάθηκα, λέω “ναι με χαρά, τέλεια”!
Είστε μια μουσική παρέα και αναφέρομαι στους Μουζουράκη, Μαραβέγια, Μποφίλιου, Χαρούλη, στους Ιμάμ Μπαϊλντί κ.λπ…. Κατ’ αρχάς αυτή η παρέα φτιάχτηκε στην πορεία ή προϋπήρχαν κάποιες φιλίες;
Κάποιες γνωριμίες και σχέσεις προϋπήρχαν σίγουρα και κάποιες δημιουργήθηκαν αργότερα.
Τι διαφορετικό θεωρείς ότι δώσατε καλλιτεχνικά εσείς, οι καλλιτέχνες της παρέας αυτής που λέμε και αγαπηθήκατε τόσο πολύ από τον κόσμο;
Δεν ξέρω αν δώσαμε κάτι ουσιαστικά διαφορετικό. Απλά θεωρώ ότι είμαστε άνθρωποι, που η εποχή μάς έφερε κοντά, οι συνθήκες μάς έφεραν κοντά και ερχόμενος ο καθένας από το δικό του δρόμο, έτυχε να συναντηθούμε στη συγκεκριμένη περιοχή, οπότε κάπως τα βήματά μας, οι επιλογές μας, μάς έκαναν να φαντάζουμε μια παρέα. Ήμασταν αποδέκτες αυτής της κατάστασης. Δεν νιώθω ότι κάποιος από εμάς ήθελε να τραβήξει εντελώς μοναχική πορεία, οπότε αυτό άρχισε να γίνεται πιο οικείο και σε μας. Θεωρώ ότι είναι πολύ βοηθητικό, δεν πιστεύω σε κανέναν που είναι μόνος. Εδώ υπάρχει μια ασφάλεια, μια υποστηρικτική αγκαλιά από πίσω, χωρίς αυτό όμως να είναι δεσμευτικό. Είναι μια αποδοχή, ότι είναι ωραίο που είμαστε μια γενιά.
Θεωρείς ότι μια ομάδα ανθρώπων που έχουν τόσο ευρεία αποδοχή, κυρίως από τη νέα γενιά, θα “έπρεπε” παράλληλα να έχουν και μια πιο δυνατή φωνή όσον αφορά τα “ζόρια” που ζούμε αυτή την περίοδο;
Θεωρώ ότι, χωρίς να χρειάζεται απαραίτητα να κατέβεις στο δρόμο, η θέση όλων μας φαίνεται από τις επιλογές μας, από τη ζωή μας, από την καθημερινότητά μας. Δυστυχώς, δεν είναι φανερή σε όλο τον κόσμο, αλλά οι άνθρωποι στο περιβάλλον μου, οι γνωστοί μου, αυτοί που έρχονται σε επαφή μαζί μου, νομίζω ότι αντιλαμβάνονται τη θέση μου στη ζωή και τα πράγματα. Από εκεί και πέρα, όσον αφορά τον πολιτικό λόγο ή την πολιτική θέση ή την κομματική θέση ή την πολιτικοποιημένη, σε αυτό είμαι λίγο επιφυλακτική. Κατ’ αρχάς γιατί τα πράγματα παρερμηνεύονται και, όταν τα πράγματα παρερμηνεύονται, σημαίνει ότι υπάρχει ή πολύς θυμός ή “σκόνη” στη σκέψη των ανθρώπων. Οπότε, δεν υπάρχει λόγος να εκθέτεις κάτι, το οποίο μπορεί να παρερμηνευθεί και, επιπλέον, δεν νιώθω ότι μπορούμε όλοι να έχουμε θέση επ’ αυτού. Νομίζω ότι όλοι βιώνουμε όπως βιώνουμε την καθημερινότητα, προσπαθούμε να αντεπεξέλθουμε σε αυτήν ο καθένας από τη μεριά του, με έναν τίμιο τρόπο και καθαρό και, από εκεί και πέρα, δεν είναι απαραίτητο να μιλάμε όλοι, να παίρνουμε θέση…
Εσένα τι σε ενοχλεί περισσότερο από την καθημερινότητά μας, από αυτό που ζούμε τώρα; Τι σε στεναχωρεί; Τι σε θυμώνει ή σε ενοχλεί;
Με θυμώνει πολύ το ότι καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτό το “δεν πάει πουθενά”, ένα σταμάτημα, που σε μένα δεν αρέσει καθόλου. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να ονειρεύονται, να οραματίζονται, για να μπορούν να κινούνται προς τα εκεί, προς στο όραμά τους. Η πραγματικότητα πια σε σταματάει ανελέητα, οπότε αυτό αυτόματα μάς έχει περιορίσει πολύ και τις δυνατότητές μας και το όραμά μας και την ελπίδα μας και αυτό έχει επηρεάσει πάρα πολύ και τις σχέσεις.
Τι είναι αυτό που θα σου δώσει δύναμη και θα σε κάνει να νιώσεις πιο δυνατή, πιο αισιόδοξη;
Προσπαθώ στο δικό μου κόσμο, στη δική μου καθημερινότητα, να βρίσκω τη δύναμη να ξεπερνάω τα εμπόδια και τους φόβους και κάπως έτσι πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε και όλοι, ούτως ώστε αυτό που μας έχουν πείσει ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα, ότι όλα είναι μάταια, μήπως καταφέρουμε με τους προσωπικούς μας μικρούς αγώνες και το ανατρέψουμε. Πάρα πολλοί νέοι άνθρωποι περιμένουν να ζήσουν, να έχουν επιλογές και δεν είναι πολύ ευχάριστο αυτό, να υπάρχει μια ματαιότητα. Κι εγώ είμαι και από τους τυχερούς που στη ζωή έχω πετύχει κάποια πράγματα και κάποιοι στόχοι μου έχουν επιτευχθεί. Αλλά υπάρχουν και κάποια παιδιά που τώρα ξεκινούν, τα βλέπω και λέω “Παναγία μου”! Πραγματικά η δύναμή τους με αφοπλίζει, πώς μπορούν μέσα σε όλο αυτό να πουν “όχι, εγώ θα κάνω αυτό!”.
Η τελευταία σου δουλειά έχει κλείσει ένα χρόνο και κάτι. Έχεις μπει στη διαδικασία αναζήτησης νέου υλικού;
Ναι. Ακούω τραγούδια, κάνω λίγα demo… Δεν ξέρω, φυσικά, πότε θα κυκλοφορήσει ο νέος μου δίσκος. Αυτό είναι κάτι που δεν έχω καταφέρει ποτέ να προγραμματίσω.
Η τελευταία συνεργασία σου με τους Μίνωα Μάτσα και Ελένη Φωτάκη, απέδωσε ένα πολύ ωραίο αποτέλεσμα. Θα κινηθείς στα ίδια μονοπάτια;
Ήταν μια πάρα πολύ ωραία στιγμή για μένα αυτή, και με την Ελένη και με τον Μίνωα. Νομίζω ότι και οι τρεις μας πήραμε ο ένας από τον άλλον. Και μάθαμε ο ένας από τον άλλον. Η πρώτη μου αίσθηση για τον επόμενο δίσκο είναι ότι πάει για πολυσυλλεκτικός. Αλλά δεν ξέρω, θα δείξει…
Θέλω να κλείσουμε με μερικές εξηγήσεις, για το “Χωρίς εξηγήσεις” που μας παρουσιάζεις αυτή την περίοδο στο Άνοδος Stage…
Είναι ένα πρόγραμμα με αρκετά δικά μου τραγούδια, από τον καινούριο μου δίσκο, αλλά και από τις παλιές μου δουλειές, με τραγούδια που αγαπάω πολύ, που σημαίνουν κάτι για εμένα αυτή την περίοδο ή που ήθελα πολύ να μοιραστώ με τον κόσμο. Δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω κάπως αλλιώς αυτό το πρόγραμμα. Είναι ένα πρόγραμμα που είμαι εγώ. Και είμαι και πολύ χαρούμενη, γιατί φέτος η επιλογή των τραγουδιών έγινε από εμένα, επειδή είχα χρόνο όλο το καλοκαίρι και δεν χρειάστηκε η βοήθεια κάποιου επιμελητή, κάποιου μουσικού παραγωγού. Οπότε χαίρομαι γιατί είναι όλα τραγούδια που ήθελα εγώ ή οι συνεργάτες μου. Άλλαξα και ορχήστρα και, όταν γίνεται μια τέτοια αλλαγή και παίρνεις κάποια άλλα όργανα, διαλέγεις και τραγούδια βάσει αυτών. Επηρεάζονται όλα και είμαι πολύ χαρούμενη και για τα τραγούδια μου, για τους συνεργάτες μου, την μπάντα μου και για τους ανθρώπους που είναι δίπλα μου. Πραγματικά το απολαμβάνω!
H Ελεωνόρα Ζουγανέλη εμφανίζεται στο Άνοδος Live Stage (Πειραιώς 183) από το Σάββατο 11 Φεβρουαρίου και για πέντε Σάββατα. Τηλ. Επικοινωνίας – κρατήσεις: 210-3468100
