Θεόδουλος Παπαβασιλείου
Ο Ιάσονας Μανδηλάς έκανε πρωταθλητισμό μέχρι τα 17, μετά βρέθηκε στην Αμερική με μια βαλίτσα στο χέρι έχοντας πάρει υποτροφία για ένα summer camp και, αμέσως μετά, πέρασε μία ζόρικη, αλλά πολύ δημιουργική περίοδο στο Λονδίνο. Επέστρεψε στην Ελλάδα, διεκδίκησε μόνος του τη θέση του στα όνειρά του, και βρέθηκε να πρωταγωνιστεί στο Ηρώδειο με την Καμεράτα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Όταν αποφάσισε να κάνει coming out, δέχτηκε επικριτικά και υβριστικά σχόλια, ακόμη και σωματική βία στο μετρό γιατί είχε βαμμένα νύχια. Αλλά νιώθει καλά, δεν φοβάται, αισθάνεται περήφανος που με την ιστορία του βοήθησε πολλούς γονείς και παιδιά, και είναι πλήρως αφοσιωμένος στη μεγάλη του αγάπη: τη μουσική.
Η πορεία σου χωρίζεται σε πολλά «πριν» και «μετά». Ας το πάμε από την αρχή. Πρωταθλητισμός μέχρι τα 17. Πώς ήταν αυτή η περίοδος και τι σου προσέφερε;
Ήμουν ένα παιδί αρκετά κλειστό, στο σχολείο δεν είχα παρέες και είχα πάρα πολλή ενέργεια, οπότε οι προπονήσεις ήταν το μέρος όπου μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου με ανθρώπους που με καταλάβαιναν, με αποδέχονταν και είχαμε κοινούς στόχους. Ο πρωταθλητισμός πραγματικά με διαμόρφωσε ως άνθρωπο. Με έκανε να έχω πάντα το κεφάλι χαμηλά, να μη σταματάω να προπονούμαι, να εξελίσσομαι, να βάζω συνέχεια υψηλότερους στόχους και, πάνω απ’ όλα, να σέβομαι τον απέναντι μου.
Μετά έρχεται μία ανατροπή και παίρνεις μία βαλίτσα για Αμερική. Πώς πήρες την απόφαση αυτή και πώς βίωσες αυτή την εμπειρία;
Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι πολλές φορές τον δεκαεπτάχρονο Ιάσονα, με τη βαλίτσα στο χέρι, να προσγειώνεται στη Νέα Υόρκη. Πραγματικά τον θαυμάζω εκείνον τον Ιάσονα, δεν ξέρω πως το έκανα.
Όλα ξεκίνησαν από ένα σεμινάριο/ακρόαση που διεξάχθηκε στην Αθήνα και πήρα μια υποτροφία για ένα summer camp που θα γινόταν στη Μασαχουσέτη. Αυτός ο ένας μήνας στην Αμερική με έκανε πραγματικά ατρόμητο, σκεφτόμουν ότι αφού κατάφερα αυτό, μπορούσα να καταφέρω τα πάντα. Δεν φοβόμουν τίποτα. Αν δεν είχα πάρει εκείνη την υποτροφία, πολύ πιθανόν να μην ήμουν τώρα καλλιτέχνης και να είχα γίνει προπονητής.
Αμέσως μετά έρχεται το Λονδίνο, όπου συνεργάστηκες με χορευτές του Michael Jackson, χορογράφους της Kylie Minogue, χόρεψες στο πλάι του Robbie Williams. Μετάνιωσες που δεν συνέχισες εκεί και γύρισες Ελλάδα;
Μετά από τρία χρόνια σπουδών στο Λονδίνο, σε μια από τις καλύτερες, αλλά και δυσκολότερες σχολές Musical Theater στην Αγγλία, πραγματικά δεν είχα κάτι άλλο μέσα μου για να δώσω. Θυμάμαι, κάθε μέρα, είχα ένα ημερολόγιο και, επί τρία χρόνια, έσβηνα την κάθε μέρα τρεις φορές, λες και ήμουν στη φυλακή (γέλια). Πρόσφατα μιλούσα με την μαμά μου και της είπα «Κρίμα που δεν έμεινα μετά τη σχολή στο Λονδίνο, δεν περνούσα και τόσο χάλια» και μου απάντησε «Μάλλον δεν θυμάσαι ότι με έπαιρνες κάθε μέρα τηλέφωνο και έκλαιγες με τις ώρες».
Έκανα τόσα όνειρά μου πραγματικότητα εδώ, που δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή ότι έκανα λάθος που γύρισα. Όμως θα ήθελα να ξαναπάω στο Λονδίνο, έτσι να μείνω για λίγο καιρό και να δοκιμάσω τις αντοχές μου.
Ερχόμενος εδώ, τα πρώτα σου βήματα τα “έστρωσες” μόνος, δεν περίμενες να δρομολογήσει κάποιος άλλος τα πράγματα για σένα ή να έρθουν από μόνα τους, σωστά;
Σωστά! Δεν ήξερα κανέναν, δεν είχα ούτε έναν άνθρωπο μέσα στον χώρο, πέρα από τη καθηγήτρια του χορού μου. Άκουσα για μια οντισιόν για ένα musical που γινόταν την περίοδο που βρισκόμουν στην Ελλάδα, και όλα ξεκίνησαν από εκεί. Από εκείνη την οντισιόν πήρα τον πρώτο μου ρόλο και δεν σταμάτησα να δουλεύω για 10 χρόνια.
Βέβαια, πέρα από τύχη, χρειάστηκε και πολλή προσωπική δουλειά. Άρπαξα κάθε ευκαιρία, είπα πολλά «όχι», ήμουν πάντα παρών και έδινα συνέχεια το 110% του εαυτού μου.
Ποιες θεωρείς τις πιο σημαντικές επαγγελματικές σου στιγμές μέχρι τώρα;
Χωρίς δεύτερη σκέψη, η πρώτη ήταν όταν πήρα τον πρώτο μου πρωταγωνιστικό ρόλο και έπαιξα στο Ηρώδειο με την Καμεράτα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Επίσης, όταν ήμουν μέλος της ελληνικής αποστολής στην Eurovision το 2017 σαν backing vocalist και backing dancer. Και, τέλος, όταν τραγούδησα με την Έλενα Παπαρίζου στα Mad Awards.
Ας πάμε σε ένα άλλο «πριν» και «μετά» της ζωής σου. Πώς ένιωθες πριν το coming out;
Με πίεζε το γεγονός ότι όλος μου ο κύκλος γνώριζε για εμένα, αλλά μπροστά στις κάμερες έπρεπε να παίζω ένα παιχνίδι, το οποίο δεν ξέρω καν για ποιον λόγο το έκανα. Απλώς αυτό ήταν το σύνηθες και παγιδεύτηκα χωρίς να το καταλάβω. Αλλά κάποιες ερωτήσεις από δημοσιογράφους πραγματικά με έφερναν σε πολύ δύσκολη θέση. Βέβαια, ίσως να τους χρωστάω και ένα «ευχαριστώ», γιατί αλλιώς μπορεί να μην είχα πάρει αυτή την απόφαση.
Και μετά; Αφού δήλωσες δημόσια ότι είσαι ομοφυλόφιλος, δέχτηκες περίεργα βλέμματα, μηνύματα υβριστικά, σκληρά, μέχρι και μπουνιά στο μετρό από άγνωστους.
Εννοείται. Αλλά δέχτηκα και πάρα πολλή αγάπη, και εγώ κρατάω μόνο αυτό. Haters gonna hate.
Πίστεψε µε, είναι καλύτερα να χάσεις ανθρώπους από τη ζωή σου, από το να χάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό στην προσπάθειά σου να τους ικανοποιήσεις.
Τελικά, «άξιζε τον κόπο» να μιλήσεις γι’ αυτό ή ήταν (και ίσως είναι) δύσκολο το αντίτιμο;
Μακάρι να μπορούσα να σου δείξω όλα τα μηνύματα που δέχτηκα εκείνη τη μέρα από παιδιά, μαμάδες και μπαμπάδες. Το ότι κατάφερα να βοηθήσω ανθρώπους λέγοντας απλώς την αλήθεια μου, είναι ό,τι σπουδαιότερο έχω κάνει στη ζωή μου.
Τώρα πώς νιώθεις, πώς σε αντιμετωπίζουν και πώς διαχειρίζεσαι τα όποια αρνητικά σχόλια ή αντιδράσεις;
Νιώθω καλύτερα από ποτέ σε αυτό το κομμάτι, στο να εκφράζομαι δηλαδή και να μη φοβάμαι. Δεν με αγγίζουν τα αρνητικά σχόλια και δεν με άγγιζαν ποτέ. Λόγω τού ότι δεχόμουν bullying στο σχολείο, έμαθα από μικρή ηλικία ότι αυτοί που κάνουν bullying είναι άνθρωποι θυμωμένοι και πληγωμένοι, απλώς χρειάζονται έναν σάκο του μποξ για να ξεσπάσουν, και ότι δεν έχει να κάνει σε κανένα επίπεδο με εμένα προσωπικά. Αν δεν ξεσπούσαν πάνω μου, θα ξεσπούσαν σε κάποιον άλλον.
Αυτή η κλισέ δήλωση «δεν με ενδιαφέρει τι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του, αλλά δεν μ’ αρέσει να το δείχνει» πώς ακούγεται στα δικά σου αυτιά;
Τα ίδια άτομα που το λένε αυτό, είναι τα ίδια άτομα που ανεβάζουν φωτογραφίες στα social με τις οικογένειες τους, που κρατιούνται χέρι- χέρι στο δρόμο, που φιλιούνται μέσα στα clubs, που δηλώνουν στις εφημερίδες ότι παντρεύονται και πετάνε βεγγαλικά έξω από τις εκκλησίες, οπότε μου ακούγεται το λιγότερο υποκριτικό.
Τι θα συμβούλευες κάποιον που «παλεύει» με το θέμα της αποδοχής της σεξουαλικής του ταυτότητας ή που βρίσκεται σε ένα περιβάλλον συντηρητικό που δεν του επιτρέπει να εκφραστεί, να μιλήσει, να απελευθερωθεί;
Θα τον/την/το συμβούλευα να απομακρυνθεί το συντομότερο δυνατόν από αυτό το περιβάλλον. Το ξέρω ότι ακούγεται πολύ δύσκολο και κάποιες φορές μπορεί να υπάρχει και θέμα επιβίωσης, αλλά πίστεψε με, είναι καλύτερα να χάσεις ανθρώπους από τη ζωή σου από το να χάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, στην προσπάθειά σου να τους ικανοποιήσεις.
Και να κλείσουμε με τα επαγγελματικά. Τι κάνεις αυτή την περίοδο και τι να αναμένουμε από σένα στο άμεσο μέλλον;
Αυτή την περίοδο εμφανίζομαι στο “Parfait” κάθε Παρασκευή και Σάββατο, και βρίσκομαι πάλι στο studio και ηχογραφώ κομμάτια. So, stay tuned…
