Είναι ταλαντούχοι, είναι ωραίοι, είναι λαμπεροί. Η Ιωάννα και ο Κωνσταντίνος πρωταγωνιστούν φέτος σε ένα έργο πανέξυπνο, ανατρεπτικό, μια επιτομή του βρετανικού χιούμορ: το “Alarms”, του Μάικλ Φρέιν. Ευρηματικό το trailer, “ψαγμένοι” οι συντελεστές, μυστήριο το περιεχόμενο της παράστασης. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, αυτόν τον χειμώνα, από τις 10 Νοεμβρίου, στο Θέατρο Άλφα.Ιδέα θα γελάσουμε πολύ.
συνεντεύξη στη Μαρία Λυσάνδρου
– Eίχα ρωτήσει τον Κωνσταντίνο πριν μέρες “Τι να συζητήσουμε για το έργο, αφού ακόμα είστε σε φάση πρόβας; Περί τίνος πρόκειται;”. Μου είχε πει “Τώρα το βρίσκουμε!”. Μέχρι στιγμής, έχετε βρει τίποτα;
Ιωάννα: Εγώ πιστεύω ότι κάθε παράσταση είναι μια διαδικασία που δεν σταματάει καθόλου. Μέχρι να τελειώσει, ανακαλύπτεις πράγματα. Συζητάμε συνεχώς, κάνουμε δοκιμές – αν και εγώ, προσωπικά, πολλά θεωρώ ότι τα βλέπω από την πρώτη ανάγνωση. Ό,τι κι αν βρω ενδιάμεσα, τελικά η πρώτη ματιά αποδεικνύεται και η πιο σωστή.
Το όμορφο στην ομάδα αυτή είναι ότι όλα είναι αποτέλεσμα μιας ωραίας έρευνας. Έχεις τη χαρά να ανακαλύπτεις τους χαρακτήρες, να πηγαίνεις από πολλούς δρόμους – ίσως και να αυτοαναιρείσαι.
Κωνσταντίνος: Συμφωνώ με την Ιωάννα. Εγώ, βέβαια, για πρώτη φορά στη ζωή μου, έχω και τον ρόλο του μεταφραστή σ’ αυτήν την ιστορία. Ήμουν αυτός που βρήκε το έργο. Και είχα πολύ καιρό να διαβάσω ένα έργο που να μου αρέσει τόσο πολύ!
– Τι ήταν αυτό που σε έκανε να πεις “Αυτό το έργο θέλω να το μεταφράσω”;
Κωνσταντίνος: Το βρήκα ιδιοφυές ως προς τη δομή του. Το φανταζόμουν ως κοινό όταν το διάβαζα, το εικονοποιούσα λίγο και γελούσα, ενθουσιαζόμουν! Έλεγα “Μα πώς το σκέφτηκε αυτό ο συγγραφέας;”. Αργότερα, στη μετάφραση, ανακάλυψα χίλια δυο άλλα πράγματα…
Ιωάννα: Εγώ δεν το είχα ξαναδιαβάσει το κείμενο, μου το έδωσε ο Κωνσταντίνος. Στην πρώτη ανάγνωση, λοιπόν, είχα κι εγώ τις ίδιες αντιδράσεις! Γελούσα, μετά τον έπαιρνα τηλέφωνο και του έλεγα “Είναι πάρα πολύ έξυπνο! Απορώ πώς δεν έχει παιχτεί τόσο καιρό στην Ελλάδα!”. Νομίζω ότι αποτύπωσε με έναν αριστοτεχνικό τρόπο το βρετανικό χιούμορ.
– Το καταλαβαίνουμε στην Ελλάδα το βρετανικό χιούμορ, σε όλο του το εύρος;
Ιωάννα: Γιατί όχι; Δεν βλέπουμε ταινίες; Δεν γελάμε;
– Ρωτάω, επειδή το βρετανικό χιούμορ μπορεί να είναι πολύ ιδιαίτερο καμιά φορά…
Κωνσταντίνος: Ξέρεις, έχουμε ένα κακό: χρησιμοποιούμε χαρακτηρισμούς-ομπρέλες για πολλά πράγματα: λέμε “βρετανικό χιούμορ” και συνήθως εννοούμε το παράλογο χιούμορ, το λίγο φλεγματικό, πολύ “διανοητικό”, το οποίο μάλλον δεν πολυ-καταλαβαίνουμε κιόλας.
Κι όμως, βρετανικό χιούμορ είναι και οι Monty Python! Αυτό το “λαϊκό” χιούμορ…
Ιωάννα: Γελάς, όμως, γελάς! Όταν κάτι είναι αληθινό, δεν πάει να είναι ελληνικό, βρετανικό, αμερικάνικο… Νομίζω ότι το χιούμορ είναι ένα.
– Άρα, θα γελάσουμε.
Κωνσταντίνος: Σίγουρα θα γελάσουμε! Δεν νομίζω ότι θα κλάψει κανείς.
Ιωάννα: Υπάρχουν πολλά στοιχεία: είναι και κωμωδία, γίνεται και κομεντί σε κάποια στιγμή, είναι και φάρσα… Νομίζω ότι σε αυτό το έργο εμπεριέχονται όλα τα είδη της κωμωδίας, σε στιγμές!
– Είναι αυτό το “ανοίγει μια πόρτα, κλείνει η απέναντι, βγαίνει ο ένας, μπαίνει ο άλλος”;
Κωνσταντίνος: Ναι, έχει κι αυτό το στοιχείο.
Ιωάννα: Είναι ένα έργο πάρα πολύ γρήγορο.
– Έχω διαβάσει ότι πρόκειται για μια φάρσα προφητική – μια και είναι γραμμένο το 1998. Πού έχει “πέσει μέσα” σ’ αυτά που είχε ψυχανεμιστεί ο Μάικλ Φρέιν;
Ιωάννα: Μίλησε πολύ για την εξέλιξη της τεχνολογίας. Πλέον δεν έχουμε, βέβαια, τις ηλεκτρικές συσκευές που χρησιμοποιούσαν τότε, η τεχνολογία έχει αλλάξει.
Αυτό που κάνει το έργο σύγχρονο, πέρα από την καλλιτεχνική του αξία, είναι ότι μιλάει για την αποξένωση που βιώνουμε λόγω της τεχνολογίας. Φυσικά και σε πολλές περιπτώσεις η τεχνολογία ενώνει (έχεις, ας πούμε, τη δυνατότητα να επικοινωνήσεις μέσω Ίντερνετ), αλλά βλέπεις και παρέες, στις οποίες οι άνθρωποι είναι μονίμως με το κινητό, ζευγάρια δεν μιλάνε μεταξύ τους…
– Αυτό είναι το θέμα που πραγματεύεται η παράσταση, δηλαδή;
Κωνσταντίνος: Το έργο χωρίζεται σε δύο κομμάτια. Καθένας από εμάς παίζει από δύο ρόλους. Στο πρώτο κομμάτι, είμαστε ζευγάρι με την Ιωάννα, και ο Γιώργος (Βουρδαμής) με τη Νεφέλη (Κουρή). Στο δεύτερο, είμαι εγώ με τη Νεφέλη και ο Γιώργος με την Ιωάννα. Και οι οκτώ χαρακτήρες μεταξύ τους είναι πολύ διαφορετικοί. Αλλά είναι σαν αυτά τα δύο περιστατικά να λαμβάνουν χώρα στον ίδιο πλανήτη, στην ίδια στιγμή του χρόνου, στο ίδιο σύμπαν.
Στο πρώτο μέρος, τέσσερις φίλοι συναντιούνται ένα απόγευμα σε ένα σπίτι, όπου αρχίζουν να τους “επιτίθενται” ήχοι από τηλεφωνητές, χρονοδιακόπτες, ανιχνευτές καπνού, συναγερμούς κ.λπ., και ψάχνουν να βρουν την άκρη. Στο δεύτερο μέρος, υπάρχουν δύο πανομοιότυπα δωμάτια ξενοδοχείου, στα οποία βλέπουμε δύο ζευγάρια, διαφορετικά μεταξύ τους, να δρουν και να αλληλεπιδρούν.
– Τι συμπέρασμα έχετε βγάλει, λοιπόν: με τεχνολογία ή χωρίς, μπορεί κανείς να γλυτώσει, τελικά, τη μοναξιά σε μια σχέση;
Ιωάννα: Αυτό είναι ένα βασικό ερώτημα…
Κωνσταντίνος: Πάντως, αν έχω καταλάβει καλά το έργο, δεν σχολιάζει τα αντικείμενα της τεχνολογίας ως αιτία της αποξένωσης. Τα βάζει στη βάση της αφορμής για να μην είμαστε μαζί. Δηλαδή “Από τι να πιαστώ για να μην είμαι μαζί σου, ενώ είμαστε παντρεμένοι; Θα πιαστώ από τον τηλεφωνητή, θα πιαστώ από τη σιδερώστρα…”.
Με αυτήν την έννοια, και ο Τσέχωφ μια μοναξιά περιγράφει, χωρίς να υπάρχουν όλα αυτά.
Ιωάννα: Κατ’ αρχάς, δεν είναι τυχαίο το ότι ο Μάικλ Φρέιν υπήρξε ένας από τους καλύτερους μεταφραστές του Τσέχωφ.
Κωνσταντίνος: Είναι τεράστιο κεφάλαιο για την αγγλική θεατρική παιδεία ο Μάικλ Φρέιν. Διδάσκεται στην Αγγλία αυτός ο συγγραφέας…
– Στο έργο θίγεται καθόλου το θέμα “άνδρες-γυναίκες”;
Ιωάννα: Φωτίζονται και οι δύο πλευρές. Νομίζω ότι ο θεατής θα μπει στη θέση του κάθε χαρακτήρα, σε όλο το έργο.
Κωνσταντίνος: Ο συγγραφέας είναι πολύ δίκαιος, πάντως, στο πώς αντιμετωπίζει τον άνδρα και πώς τη γυναίκα. Ο ίδιος μπαίνει το ίδιο καλά στη θέση και των δύο ταυτόχρονα.
Είναι ένα έργο που δεν έχει πρωταγωνιστή – ούτε κατά διάνοια! Είναι σαν να έχει πάρει την πίτσα και να την έχει κόψει σταυρωτά. Πρόκειται για τέσσερις πρωταγωνιστές σε κάθε μέρος, απόλυτα ίσους μεταξύ τους.
– Ταυτίζεστε με κανέναν από αυτούς;
Κωνσταντίνος: Δεν είναι τυχαίο το πού μας οδήγησε η ανάγνωση του έργου. Και εγώ που το διάβαζα και το μετέφραζα έκλινα κάπου, και η Ιωάννα μου είπε “Εγώ προς τα εκεί κλίνω”…
Ιωάννα: Δεν είχαμε μιλήσει γι’ αυτό με τον Κωνσταντίνο. Μου είχε πει απλά “Διάβασε το έργο, δες αν σου αρέσει”. Από την αρχή, όμως, είχα φανταστεί ποιος ρόλος είναι πιο κοντά σε μένα. Δεν του είπα τίποτα και περίμενα να δω τι θα μου δώσει ο ίδιος. Και, όντως, μου έδωσε τους ρόλους που πίστευα κι εγώ ότι είναι πιο κοντά μου! Δεν είμαι ο χαρακτήρας αυτός, αλλά υπάρχει μια διαδρομή, μέσα από την οποία μπορώ να τον προσεγγίσω καλύτερα.
– Αν ήταν να χαρακτηρίσουμε το έργο αυτό, τι θα λέγαμε;
Κωνσταντίνος: Κατ’ αρχάς, να πω ότι πρόκειται για μια ξεκαρδιστική κωμωδία. Είναι ένα έργο πολύ γρήγορο, καταιγιστικό και ακραία κωμικό.
Το οποιοδήποτε θεωρητικό υπόβαθρο συζητάμε τώρα είναι προεκτάσεις που θα πάρει ο θεατής σπίτι του. Τη στιγμή, όμως, που θα βλέπει την παράσταση, δεν θα έχει χρόνο αντίδρασης – θα γελάει! Όταν πάει μετά να πιει ένα ποτό…
Ιωάννα: …εκεί θα καταλάβει, νομίζω, τις ατάκες.
– Ας πούμε, τότε, ότι μια παρέα βλέπει την παράσταση και πάει μετά για ποτό. Τι είναι αυτό που εσείς θεωρείτε ότι θα συζητήσει;
Ιωάννα: Πρόκειται για ένα έργο που δεν έχει ξαναπαιχτεί στην Ελλάδα, θα το δουν για πρώτη φορά. Νομίζω ότι αυτό θα είναι ένα βασικό θέμα συζήτησης, και αυτό είναι που το κάνει ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση για κάποιον να έρθει να το δει.
Κωνσταντίνος: Είναι ένα έργο που μιλάει για την εποχή του, αλλά και για την εποχή μας. Μιλάει για όλα – για έρωτα, για πόνο, για θάνατο, για την ψυχή, για τα πάθη της, για τα γέλια μας, για τις χαρές μας· δεν αφήνει τίποτα απ’ έξω.
Ιωάννα: Το ποιο στοιχείο του έργου θα αγγίξει κάθε θεατή είναι καθαρά προσωπικό. Πιστεύω ότι, σε μια παράσταση που περνάς καλά, πολλές φορές γελάς επειδή κάπου βλέπεις τον εαυτό σου μέσα στους χαρακτήρες.
– Το τρέιλερ της παράστασης είναι ένα τρέιλερ καταστροφής: τέσσερις άνθρωποι σπάτε ό,τι βρίσκεται μπροστά σας! Να υποθέσω ότι αυτό είναι μάλλον μεταφορικό… ή όχι;
Κωνσταντίνος: Θα δούμε, θα δούμε! Κάποια στιγμή, ο δικός μου χαρακτήρας συνθλίβει μια συσκευή κάπου, αλλά θα το δούμε αν θα το κάνουμε επί σκηνής ή off σκηνής.
Χτυπάει μια συσκευή και ξαναχτυπάει, και ξαναχτυπάει… Της λέω “Κλείσε” και κλείνει, μετά ξαναχτυπάει… Ε, εκεί πραγματικά τη συνθλίβω! Τι να γίνει, αφού μου σπάει τα νεύρα;
Ιωάννα: Δεν θέλουμε να αποκαλύψουμε απόλυτα τα πάντα. Με αυτό το σκεπτικό έγινε και το τρέιλερ: το θέμα είναι να εμπνεύσεις κάποιον για να έρθει να δει το έργο.
Είναι και ο τρόπος που δουλεύουν τα παιδιά – και ο Κωνσταντίνος Μπιμπής, και ο Κώστας Γάκης που μας σκηνοθετεί. Πάντοτε η ματιά είναι άλλη από αυτή που εσύ νομίζεις ότι θα συναντήσεις σε ένα έργο· σε πάνε από άλλα μονοπάτια τα παιδιά αυτά. Ο Κώστας, ο σκηνοθέτης μας, είναι ένας άνθρωπος με πολύ μεγάλη φαντασία.
Δεν είναι τυχαίο αυτό το πάντρεμα Μπιμπή και Γάκη. Γι’ αυτό και όλο αυτό που έχουν στήσει εδώ, στο “Άλφα.Ιδέα”, είναι διαφορετικό: βλέπεις κάθε χρόνο παραστάσεις που δεν σου θυμίζουν καμία άλλη. Και πάνε πάντα καλά…
– Δεν παθαίνετε λίγο… κρίση προσωπικότητας, όταν την ίδια σεζόν έχετε να παίξετε από δύο ρόλους στο θέατρο, και τους ρόλους σας στην τηλεόραση (φέτος ο ένας στο “Κάνε γονείς να δεις καλό” στον ΑΝΤ1, ο άλλος στο “Σόι σου” στον ALPHA); Καλά, εσύ, Κωνσταντίνε, έχεις και τον ρόλο στην παράσταση “Οι κάτω απ’ τα αστέρια”…
Κωνσταντίνος: Και οκτώ στον “Ίωνα”…
Ιωάννα: Όταν είσαι επαγγελματίας, είναι λογικό να έχεις κάποια τεχνική από πίσω σου, να έχεις τον έλεγχο και τα γκέμια του εαυτού σου, του συναισθήματός σου. Ναι μεν είναι πολύ δύσκολο και από θέμα ωρών (είναι δύσκολο να έχεις και γύρισμα, και θέατρο), αλλά είναι και υπέροχο ταυτόχρονα!
Κατ’ αρχάς, κάθε παράσταση δεν είναι ίδια. Δεν είμαι μηχανή, δεν έχω αυτόματο πιλότο για να παίζω με τον ίδιο τρόπο κάθε μέρα. Πάω, βέβαια, με βάση τη σκηνοθετική οδηγία, αλλά κάποιες φορές μπορώ να το εμπλουτίσω με διαφορετικό τρόπο.
Κωνσταντίνος: Χρειάζεσαι ισορροπίες στη δουλειά, τις οποίες βρίσκεις στην πορεία, δουλεύοντας. Η δουλειά, όμως, έχει και τις δυσκολίες της. Για να μην ευλογάμε και τα γένια μας συνέχεια…
– Κι όμως, δεν είναι τόσο χειροπιαστό το πράγμα, ώστε να το “κουμαντάρεις” πάντα…
Ιωάννα: Κοίτα, πρέπει να υπάρχει συνειδητότητα σε αυτό που κάνεις. Κι όταν υπάρχει συνειδητότητα, δεν παίζεις τυχαία· ξέρεις ακριβώς τι κάνεις επί σκηνής. Έχεις τον έλεγχο του σώματός σου και γι’ αυτό πιστεύω ότι μπορείς να ορίσεις και το συναίσθημά σου.
Οι πρόβες για εμένα είναι μια πολύ επίπονη διαδικασία, γιατί ψάχνω να βρω συνέχεια πράγματα, σκάβω, σκάβω… και προσπαθώ να βρω τα “πατήματα” του ρόλου. Εκεί πέρα έχω πολύ μεγάλη αγωνία, αλλά και πάλι αυτό δεν έχει επίπτωση στη δουλειά: το πρωί που πάω στο γύρισμα για το “Σόι σου” και κάνω την Αντωνία, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Δεν μεταφέρω τον χαρακτήρα.
– Ας γυρίσουμε λίγο στην παράσταση. Να πούμε και τους υπόλοιπους συντελεστές;
Κωνσταντίνος: Στη σκηνή, πέρα από εμάς, είναι και η Νεφέλη Κουρή με τον Γιώργο Βουρδαμή. Εξαιρετικοί ηθοποιοί! Με τον Γιώργο είχαμε δουλέψει και παλαιότερα, στον “Οιδίποδα”. Με τη Νεφέλη έχουμε την τιμή και τη χαρά να δουλεύουμε τώρα για πρώτη φορά. Αντώνης Χαλκιάς στα σκηνικά, στα κοστούμια η Βασιλική Σύρμα, στα φώτα η Χριστίνα Θανάσουλα. Σκηνοθεσία Κώστας Γάκης, φυσικά! Κι εγώ έχω κάνει τη μετάφραση.
Ιωάννα: Και έχει κάνει υπέροχη δουλειά…
Κωνσταντίνος: Δεν πήγε η Φιλολογία τελείως στράφι, λοιπόν!
– Αν και δεν είναι αυτονόητο ότι, αν έχεις κάνει Φιλολογία, μπορείς οπωσδήποτε και να μεταφράσεις…
Ιωάννα: Ο Κωνσταντίνος τραγουδάει, παίζει, μεταφράζει, τα κάνει όλα μες στο θέατρο. Είναι πολυτάλαντος…
Κωνσταντίνος: …και πολύ νέος! (γέλια)
“Alarms”, του Μάικλ Φρέιν
Από 10 Νοεμβρίου: Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή στις 19:00
Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μπιμπής
Σκηνοθεσία: Κώστας Γάκης
Ερμηνεύουν: Κωνσταντίνος Μπιμπής, Ιωάννα Ασημακοπούλου, Νεφέλη Κουρή, Γιώργος Βουρδαμής
Θέατρο Άλφα.Ιδέα
28ης Οκτωβρίου (Πατησίων) 37 και Στουρνάρη 51
Τηλ. κρατήσεων: 210-5238742
Προπώληση εισιτηρίων: viva.gr
