Βρεθήκαμε στο καμαρίνι της, σε ένα διάλειμμα από τα γυρίσματα του YFSF. “Είσαι σίγουρη ότι τα ρώτησες όλα; Σκέψου, ρώτησέ με ό,τι θες!”, μου είπε δύο φορές – παρόλο που ο χρόνος μας ήταν περιορισμένος, παρόλο που η ίδια είχε να διαβάσει για το επόμενο γύρισμα.
Κι αυτό ίσως ήταν το πιο συγκινητικό χαρακτηριστικό της, το ότι σου έλεγε με τον τρόπο της “Έχω βρεθεί στη θέση σου, ξέρω πώς είναι… δεν θα κάνουμε μισές δουλειές, όσο λίγος κι αν είναι ο χρόνος μας”… Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, η Μαρία Μπεκατώρου να είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που εκπέμπει μέσα από την τηλεόραση: αληθινή, “καθαρή”. Σου μιλάει, χαμογελάει και σε κοιτάει στα μάτια.
Συνέντευξη στη Mαρία Λυσάνδρου
– Πέμπτη σεζόν φέτος για το Your Face Sounds Familiar (YFSF), το οποίο και πάει εξαιρετικά, κερδίζοντας εκ νέου το κοινό. Πού αποδίδεις εσύ τη φετινή επιτυχία;
Άλλαξε πάρα πολύ φέτος, προς το καλύτερο. Είναι πάρα πολύ ωραίο το σκηνικό, η εικόνα κερδίζει πολύ. Είναι μια διαφορετική εικόνα από εκείνη που ξέραμε για το YFSF, εδώ τουλάχιστον, στην Ελλάδα. Από πίσω υπάρχει μια πολύ δυνατή ομάδα, μια πολύ καλή κριτική επιτροπή – χωρίς, βέβαια, να υποτιμώ τις προηγούμενες.
Aλλά, όντως, αυτό που κυρίως έχει αλλάξει φέτος είναι η εικόνα· και όταν η εικόνα είναι τόσο ωραία, τα πάντα φαίνονται πιο “δυνατά”. Τα σκηνικά, η τεχνολογία – όλο αυτό το πράγμα είναι τρομερό. Είναι άνθρωποι από πίσω που κουράζονται απίστευτα πολύ, τι να σου πω… Είμαστε τόσο μικροί, εμείς οι υπόλοιποι, μπροστά τους. Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι, εμείς δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα!
– Έχω, λοιπόν, μια απορία ως τηλεθεάτρια: Ναι, το show είναι φιλανθρωπικό· ναι, δεν υπάρχουν αποχωρήσεις, άρα λογικά δεν υφίσταται και ανταγωνισμός… Πώς γίνεται, όμως, να είναι όλοι τόσο “υπεράνω” στο θέμα της βαθμολογίας; Εντύπωση μου κάνει.
Έτσι είναι! Έχουν γίνει φίλοι, νομίζω ότι είναι η πιο δεμένη ομάδα που είχαμε, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Και προσπαθούν όλοι για το καλύτερο!
Αν δεις ακόμα και τον τρόπο που ψηφίζουν, όταν έρχεται η ώρα να δώσουν τα δικά τους πεντάρια… ένα φαβορί μπορεί να δώσει τους 5 βαθμούς του στο άλλο φαβορί! Λειτουργούν αντικειμενικά.
– Απλώς σκέφτομαι ότι κάποιος που έχει κάνει μια Χ προσπάθεια, μια ολόκληρη εβδομάδα, δεν μπορεί να μη στεναχωριέται αν παίρνει συχνά τριάρια…
Κι όμως, όχι, γιατί κάθε Κυριακή είναι διαφορετική! Τη μία Κυριακή παίρνουν κάποιοι καλό βαθμό, την επόμενη κάποιοι άλλοι.
– Έχεις κάποιον παίκτη του YFSF που να είναι ο αγαπημένος σου από όλες τις χρονιές; Εξαιρούμε τη φετινή σεζόν.
“Αγαπημένο” όχι, δεν μπορώ να το πω αυτό. Αλλά μπορώ να πω ότι θυμάμαι πάντα με αγάπη τον Θανάση Αλευρά…
– Νομίζω ότι εμένα αυτός είναι ο αγαπημένος μου…
Εντάξει, εγώ έβλεπα την προσπάθεια όλων, πέρα από εκείνη του Θανάση. Αλλά τον νιώθω πιο κοντά μου, επειδή κρατήσαμε επαφή, αγαπηθήκαμε μέσα από το YFSF. Kαι για τον Κώστα Μαρτάκη ισχύει αυτό, μετά που γνωριστήκαμε πιο πολύ. Γενικά, όμως, έχουν περάσει πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι από το show.
– Και πολλοί που δεν τους “το ’χες” κιόλας…
Ναι, βέβαια!
Αν με ρωτήσεις σήμερα, με την εμπειρία των δύο χρόνων, θα σου πω ότι το Still Standing είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει μέχρι στιγμής!
– Υπήρξε ποτέ κάποια μεταμόρφωση που να σε ζόρισε λιγάκι, που να είπες “Ρε παιδί μου, αυτό τώρα δεν θα αντέξω να το δω…”;
Αυτό που θυμάμαι πολύ έντονα ήταν το “Μαμά γερνάω”…
– Με την Αποστολία Ζώη, την 3η σεζόν, ή με τον Πασχάλη Τσαρούχα;
Με την Αποστολία Ζώη. Και με τον Πασχάλη φέτος, αλλά τότε ήμουν σε μια περίοδο λίγο περίεργη συναισθηματικά· με είχε επηρεάσει πάρα πολύ. Αφού έλεγα ότι ήθελα να κρυφτώ κάπου, να μην ακούω… Είναι καταπληκτικό τραγούδι. Έχουν γίνει πολύ συγκινητικά πράγματα στο YFSF, πάρα πολλές φορές, πάρα πολλές…
Και φέτος θα ξεχώριζα τη στιγμή που ξαναβρεθήκαμε τα Καρντάσιανς μαζί, η ομάδα: με τον Δημήτρη (Σταρόβα) και τον Γρηγόρη (Αρναούτογλου). Εκεί συγκινήθηκα εγώ πάρα πολύ.
– Δεν έχεις μόνο το YFSF, όμως… Υπάρχει και το Still Standing. Κατ’ αρχάς, η ερώτηση-κόλαφος: Πόσο βαθιά είναι αυτή η καταπακτή;
Α, δεν μπορώ να σου πω! Πάντως είναι πολύ ωραία! (γέλια)
– Μα καλά, οι παίκτες δεν φοβούνται;
Κάποιοι μπορεί και να φοβούνται. Αλλά αν τους ρωτήσεις μετά, θα σου πουν ότι ήταν μια φανταστική εμπειρία.
– Και πέφτουν και εκεί που δεν το περιμένουν…
Ε, μα, αυτά είναι τα ωραία!
– Γιατί έρχονται οι άνθρωποι να παίξουν, τι έχεις καταλάβει; Επειδή έχουν ανάγκη τα χρήματα; Επειδή έχουν ανάγκη να περάσουν καλά…;
Κατ’ αρχάς, θα σου πω ότι αυτό που συμβαίνει φέτος στο Still Standing είναι μοναδικό.
Υπάρχουν παίκτες που πηγαίνουν χρόνια σε τηλεπαιχνίδια, να το πούμε κι αυτό… Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, που μου έχουν πει ότι φέτος αποφάσισαν για πρώτη φορά να έρθουν, για να ζήσουν την εμπειρία στο Still Standing, για να γνωριστούμε – οπότε για μένα αυτό μετράει πάρα πολύ.
Κάποιοι μου έχουν πει ότι ήρθαν, γιατί ήθελαν τα παιδιά τους να τους δουν να πέφτουν! Για κάποιους άλλους δήλωσαν συμμετοχή τα παιδιά τους, χωρίς να το ξέρουν οι ίδιοι. Είναι και κάποιοι που έρχονται για τα χρήματα, φυσικά, μα εννοείται…
– Τα τελευταία χρόνια, έχουμε δει πολλά τηλεπαιχνίδια, τα οποία έχουν παρουσιάσει, πέρα από τους επαγγελματίες παρουσιαστές, και ηθοποιοί, τραγουδιστές, stand-up comedians… Είναι όντως τόσο εύκολο, που μπορεί να το κάνει οποιοσδήποτε;
Δεν είναι καθόλου εύκολο…
Λοιπόν, θα σ’ τα πω με τη σειρά. Όταν ο Γιάννης Λάτσιος μου είχε πει ότι με σκέφτεται για το τηλεπαιχνίδι, γούρλωσα τα μάτια μου. Αν με ρωτήσεις σήμερα, με την εμπειρία των δύο χρόνων, θα σου πω ότι είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει μέχρι στιγμής!
– Γιατί;
Θα σου πω γιατί. Πρέπει επίσης να σου πω ότι, σε όλο τον κόσμο, το Still Standing παρουσιάζεται από άνδρες· είμαι η μόνη γυναίκα παρουσιάστρια του συγκεκριμένου παιχνιδιού!
– Υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που οι παρουσιαστές είναι μόνο άνδρες;
Αυτό δεν το ξέρω… Αλλά, όσον αφορά εμένα, είναι δύσκολο γιατί είναι ένα παιχνίδι γνώσεων. Πρέπει να κρατάω ισορροπίες· είναι τόσο-όσο. Πρέπει να είμαι πάντα διαβασμένη, δεν πρέπει να αφαιρεθώ ούτε δευτερόλεπτο. Πρέπει να κάνω χιούμορ τη στιγμή που πρέπει, έχω απέναντί μου ανθρώπους που μπορεί να φοβούνται και λίγο πριν πέσουν, γι’ αυτό και πρέπει λίγο να τους “κουλαντρίσω”, πώς να σου το πω…
Απαιτείται να είμαι μονίμως σε εγρήγορση, όλες αυτές τις ώρες που κρατάνε τα γυρίσματα. Γιατί τα γυρίσματα κρατάνε από τη 1 το μεσημέρι, μέχρι τη 1 τη νύχτα!
– Όντως ακούγεται δύσκολο…
Είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει, αλλά θα σου πω κάτι: Νιώθω τέτοια ηθική ικανοποίηση που το κατάφερα…
Για εμένα το Still Standing ήταν το μεγαλύτερο στοίχημα – για εμένα προσωπικά, όχι για τον κόσμο, για να τεστάρω τις δυνάμεις μου. Μέχρι τότε είχα κάνει μόνο ψυχαγωγία, πολλή ψυχαγωγία. Αυτό είναι κάτι άλλο.
Επίσης, προβάλλεται σε μια ζώνη πολύ ανταγωνιστική. Και φέτος, δόξα τω Θεώ, είχαμε καλά δείγματα, οι αλλαγές που κάναμε άρεσαν στον κόσμο… Είμαι πολύ χαρούμενη!
– Πράγματι, έχεις κάνει πολλή ψυχαγωγία. Ξεκίνησες από ένα μικρότερο κανάλι, το Τηλεάστυ (TeleCity αρχικά, ART πιο μετά), και σε κάποια στιγμή έκανες το μεγάλο άλμα. Ποιος είναι, κατά τη γνώμη σου, ο παράγοντας-κλειδί για να κάνει κάποιος ένα τέτοιο επαγγελματικό άλμα: Το timing; Η πολλή δουλειά; Η ιδιαιτερότητα παρουσιαστή και εκπομπής; Η τύχη; Τι από όλα;
Είναι όλα αυτά μαζί. Εγώ δούλεψα 20 χρόνια και μετά έγινα γνωστή. Είναι η πολλή δουλειά – η ασταμάτητη δουλειά, μέχρι και σήμερα. Είναι η υπομονή, είναι η αγάπη για τη γνώση, για το καινούργιο, είναι η εμπειρία, είναι η τύχη… Και είναι και η σωστή στιγμή, για να γίνουν συγκεκριμένα, σωστά πράγματα. Δεν γίνεται να παίζει ρόλο μόνο ένα πράγμα.
– Ποιο είναι το σημαντικότερο πράγμα που σου έχουν μάθει εκείνα τα χρόνια στο Τηλεάστυ;
Αυτό που σίγουρα έμαθα είναι να μοιράζομαι την αλήθεια μου και να μην προσποιούμαι ποτέ. Έχω κάνει εκπομπή και σε πολύ δύσκολες στιγμές. Δεν θα είμαι μίζερη μεν, αλλά δεν θα δείξω και ότι πετάω από τη χαρά μου… κατάλαβες;
Επειδή στο Τηλεάστυ είχα απόλυτη ελευθερία στον λόγο, εγώ έφτιαχνα την εκπομπή κ.λπ., έμαθα κατ’ αρχήν τηλεόραση. Έκανα μοντάζ, σπίκαρα τα θέματά μου, έκανα ρεπορτάζ στον δρόμο… Τι να σου πω, έκανα τα πάντα!
Πήρα συνεντεύξεις από πολιτικούς, γιατρούς, καλλιτέχνες, ηθοποιούς, εικαστικούς… Ακόμα και αυτή η εναλλαγή των καλεσμένων, το ότι έπρεπε να διαβάζω για να μπορώ να τους υποδεχτώ αξιοπρεπώς, ήταν πολύ μεγάλο σχολείο… πολύ μεγάλο!
Καλό είναι στη ζωή μας να φιλτράρουμε και να “ξεσκαρτάρουμε”. Πώς “ξεσκαρτάρεις” την ντουλάπα σου και κρατάς αυτά που θέλεις, ενώ αυτά που δεν θες, τα πετάς; Έτσι πρέπει να γίνεται, όσο σκληρό κι αν είναι.
– Και ποιο είναι το σημαντικότερο πράγμα που σου έχουν μάθει τα τελευταία χρόνια, στα μεγάλα κανάλια;
Βασικά, έχω μάθει να αντιλαμβάνομαι τι γίνεται γύρω μου. Γιατί, σε αυτόν τον χώρο, είμαστε “περικυκλωμένοι” από πολύ κόσμο… Έχω μάθει να μην παρασύρομαι και να εκτιμώ τους ανθρώπους που έχουν αλήθεια και με προσεγγίζουν αληθινά.
– Πόσο εύκολο είναι αυτό, σε έναν τέτοιο λαμπερό και προβεβλημένο χώρο;
Δεν είναι εύκολο, αλλά το έχω καταφέρει. Έχω μάθει να μην εμπιστεύομαι ανθρώπους που πιστεύω ότι δεν αξίζει να εμπιστευτώ. Αυτό. Στη ζωή μου υπάρχουν λίγοι άνθρωποι και καλοί. Έχω πολύ καλούς συνεργάτες, οπότε…
– Φαίνεσαι ένας άνθρωπος που έχει πολλές ευαισθησίες, έχεις καθαρό βλέμμα, αυτό το εισπράττουμε ως τηλεθεατές. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, πώς μπορεί να επιβιώσει ένας ευαίσθητος άνθρωπος σε ένα τόσο σκληρό κόσμο, όπως αυτόν της τηλεόρασης…
Στην αρχή ήταν δύσκολο. Ήταν πολύ δύσκολο… Με βοήθησε ο Αντώνης (ο άνδρας μου) πολύ, γιατί το ζήσαμε μαζί όλο αυτό και ήταν η ισορροπία μου στο σπίτι. Είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό. Ε, μετά νομίζω η οικογένειά μου, η ανατροφή μου… Μεγάλωσα με μια οικογένεια πολύ αγαπημένη, με γονείς που μου δίδαξαν αρχές, ευγένεια, ήθος – όλα αυτά νομίζω ότι δεν τα έχασα. Επίσης, δεν είχα ποτέ δίψα ούτε για προβολή, ούτε για δόξα…
– Αυτό ίσως είναι το σημαντικότερο…
Νόμιζα ότι θα μείνω για πάντα εκεί, στο TeleCity. Όταν έγινε, λοιπόν, αυτή η μετάβαση, ήρθε τόσο ωραία και χαλαρά, που είχα την ισορροπία και μπόρεσα να το αντιμετωπίσω.
– Μερικούς μήνες πριν, ήσουν ένα από τα πρόσωπα της βραβευμένης ενημερωτικής καμπάνιας “Κάνουμε θόρυβο για μια αθόρυβη νόσο”, η οποία αφορούσε την Ηπατίτιδα C. Γενικά “το ’χεις” με τις αρρώστιες; Είσαι ψύχραιμη σε τέτοιες περιπτώσεις;
Όχι, καθόλου! Θα σου πω, όμως, κάτι. Αν και δεν είμαι ψύχραιμη, στην πιο δύσκολη αρρώστια που έτυχε στην οικογένειά μου, στην αρρώστια του μπαμπά μου, ήμουν τέρας ψυχραιμίας. Αν μου έλεγες, δηλαδή, “πες μου μια στιγμή στη ζωή σου, που εσύ βγάζεις το καπέλο στον εαυτό σου”, θα μου έβγαζα το καπέλο εκεί.
Γενικώς, όμως, δεν είμαι ψύχραιμη. Γι’ αυτό και είμαι πάντα πολύ προσεκτική – είμαι της πρόληψης. Πηγαίνω τακτικά στον γιατρό, για να κάνω τις εξετάσεις που πρέπει να κάνει μια γυναίκα. Χωρίς υπερβολές, αλλά προσέχω. Δεν τα αφήνω αυτά στην τύχη τους… Και έχω βάλει και τον Αντώνη σ’ αυτόν τον δρόμο.
– Λένε ότι, καμιά φορά, η αρρώστια μπορεί να είναι πολύ μεγάλος δάσκαλος. Σε βάζει στη διαδικασία να αναθεωρήσεις απόψεις, τρόπο ζωής…
Έτσι είναι. Κοινότυπο μεν, αλλά έτσι είναι: αναθεωρείς.
– Από άλλους σταθμούς παρακολουθείς καμιά εκπομπή ή δεν προλαβαίνεις;
Δεν προλαβαίνω… Όμως μου αρέσει το Master Chef πολύ! Δεν έχω χρόνο να παρακολουθήσω πολύ, αλλά μου αρέσει. Είχα παρουσιάσει κι εγώ το Master Chef Junior παλιά… Πολύ ωραία δουλειά, καλοδουλεμένο πρόγραμμα.
– Στο αυτοκίνητο τι μουσική ακούς;
Ακούω παλιά ελληνικά τραγούδια.
– Σε όλες τις περιπτώσεις; Και χαρούμενη και στεναχωρημένη;
Σε όλα! Είναι συγκεκριμένος ο σταθμός!
– Και πώς τα πας με όλα αυτά στο YFSF; Γιατί, κατά καιρούς, έχει κάτι περίεργα – κάτι ραπ, κάτι ποπ, κάτι ξένα ροκ…
Είμαι η περίπτωση ανθρώπου που αγαπά τόσο πολύ τη μουσική, οπότε έχω μάθει να τα εκτιμώ όλα. Έχω μεγαλώσει μέσα στη μουσική! Όταν έχουμε, λοιπόν, τέτοια παλιά τραγούδια, “το ρίχνω έξω” κι εγώ, από πίσω, στο καμαρινάκι μου.
– Έχω διαβάσει πολλά από αυτά που γράφεις στο προσωπικό σου blog, το Maria’s Diary, και έχω ξεχωρίσει ένα απόσπασμα από το πρώτο σου κείμενο αυτής της χρονιάς: “…δεν θέλει πολλά η αγάπη. Και να σας πω και κάτι, ας λέμε την αλήθεια κατάμουτρα. Και ας ξεκαθαρίσουμε ποιοι άνθρωποι μάς κάνουν καλό. Ας μην δηλητηριάζουμε την ψυχή μας και ας μην χαλάμε τον χρόνο μας εκεί που δεν αξίζει…”.
Έτσι είναι! Πώς να σου το πω τώρα… αυτό το έμαθα μέσα από τα χρόνια της δουλειάς. Εγώ έχω πάρει τη ζωή μου στα χέρια μου από πολύ μικρή, δουλεύω από 18 χρόνων ασταμάτητα. Που σημαίνει ότι, δόξα τω Θεώ, δεν έχω μείνει ποτέ χωρίς δουλειά. Γι’ αυτό, τις στιγμές που θέλω να χαλαρώσω… ε, δεν θέλω να τις μοιράζομαι ούτε με ανθρώπους που με μιζεριάζουν, ούτε με ανθρώπους που φέρνουν κακή ενέργεια μαζί τους. Εγώ θέλω άλλους ανθρώπους. Αυτό!
Καλό είναι στη ζωή μας να φιλτράρουμε, να ξεχωρίζουμε και να “ξεσκαρτάρουμε”. Τώρα, γιατί ταρακουνιόμαστε κάποιες φορές, επειδή κάτι έγινε με έναν φίλο; Τι να σου πω… Πρέπει να γίνονται αυτά τα “ξεσκαρταρίσματα” – σε όλα τα επίπεδα. Πώς “ξεσκαρτάρεις” την ντουλάπα σου και κρατάς αυτά που θέλεις, ενώ αυτά που δεν θες, τα πετάς; Έτσι πρέπει να γίνεται, όσο σκληρό κι αν είναι. Πρέπει να προστατεύουμε τον εαυτό μας. 45 χρόνων είμαι πια. Παθαίνεις και μαθαίνεις…
– Διαβάζοντας το blog σου, δεν μπορώ να μην κάνω την παρατήρηση… Γράφεις: “Πήγα διακοπές με τον Αντώνη μου” ή “Είμαι εδώ με την Υβόννη μου”, “Πήγα σήμερα στην εκπομπή του Νίκου μου”. Αυτό το “μου”… μου φαίνεται τόσο γλυκό…
Μα αυτοί είναι οι άνθρωποί μου εμένα, διάλεξες τώρα να μου τους πεις… Δεν ξέρω, μπορεί αυτό το “μου” να θέλει περαιτέρω ψυχολογική ανάλυση… Εντάξει, ο Αντώνης είναι η καρδιά μου ολόκληρη, τον εξαιρούμε! Η Υβόννη (Μπόζνιακ) είναι η καρδιά μου, και ο Νίκος (Μουτσινάς) είναι μέσα στην καρδούλα μου. Φίλοι μου, τι να σου πω. Είναι “δικοί μου” και είμαι “δική τους”, τους ανήκω και μου ανήκουν.
