Αλλάζει, προσαρμόζεται, μεταμορφώνεται μόνο για τις ανάγκες ενός ρόλου. Στην εκτός οθόνης ζωή παραμένει σταθερός στις αξίες, στα πιστεύω του, στις παλιές του συνήθειες. Η μεγάλη επιτυχία της σειράς “Τατουάζ”, στην οποία πρωταγωνιστεί, θα μπορούσε να φέρει τα πάνω-κάτω στη ζωή του. Ωστόσο, καταφέρνει με έναν μοναδικό τρόπο να βλέπει τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις και να δίνει “ύψος” μόνο σε αυτά που έχουν νόημα και αξία. Ο Στέφανος Μιχαήλ είναι το αντιπροσωπευτικό παράδειγμα ενός νέου και ταλαντούχου ανθρώπου, που μπορεί να συνδυάσει την επιτυχία με την ουσία, νιώθοντας παράλληλα ευγνωμοσύνη για τις όμορφες στιγμές που ζει και τους ξεχωριστούς ανθρώπους που έχει δίπλα του.
Συνεντεύξη στον Θεόδουλο Παπαβασιλείου
– Δασονόμος ή στρατιωτικός ήταν το πρώτο σου δίλημμα ως προς το τι θα κάνεις επαγγελματικά. Μετά ξεκίνησες σπουδές στα τουριστικά και κατέληξες ηθοποιός. Πώς προέκυψε αυτό το “μπέρδεμα”;
Δασονόμος ξεκίνησα να σπουδάζω λόγω της μητέρας μου. Η ίδια είναι από την Αυστρία και επέμενε να σπουδάσουμε εκεί – και εγώ, και η αδερφή μου. Κι επειδή αγαπώ τη φύση πάρα πολύ, αποφάσισα να πάω δασονόμος. Άντεξα ένα-δυο μήνες. Δεν ήθελα άλλο να λείπω από τον τόπο μου. Οπότε επέστρεψα στην Κύπρο και ξεκίνησα σπουδές στα τουριστικά. Παράλληλα, παρακολούθησα με 2-3 άτομα, καθαρά ερασιτεχνικά κάποια μαθήματα θεάτρου. Στο διάστημα των σπουδών μου στα τουριστικά, γνώρισα τον Κούλη Νικολάου εντελώς τυχαία, όταν πήγα μια μέρα να κάνω έναν μικρό ρόλο σε μια σειρά. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα…
– Το επάγγελμα του στρατιωτικού πώς προέκυψε ως σκέψη;
Ήταν κάτι που μου άρεσε. Ως άνθρωπος έχω κάποια ιδανικά, κάποιες αξίες που τις πιστεύω πάρα πολύ. Αγαπώ πάρα πολύ την πατρίδα μου, αγαπώ την Ελλάδα, ξέρω Ιστορία και πάντα ήθελα να ασχοληθώ με τον στρατό. Τελικά, δεν προέκυψε.
– Η ενασχόληση με την τηλεόραση ξεκίνησε περίπου πριν 7 χρόνια, έτσι;
Ναι.
– Τότε ήσουν 20 χρόνων. Πώς μπόρεσες, αλήθεια, να διαχειριστείς όλη αυτήν την αλλαγή; Γιατί η επιτυχία ήρθε σχετικά νωρίς…
Προσωπικά, για μένα δεν έχει αλλάξει τίποτε. Μόνο το ότι υπήρχε μια προσοχή έξω στον δρόμο από τον κόσμο. Σιγά-σιγά ήρθε όλο αυτό, δεν ήταν από τη μία μέρα στην άλλη. Και θεωρώ ότι η διαχείρισή του έχει να κάνει με τον χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου. Εγώ δεν το άφησα να με επηρεάσει.
Ξέρω ότι είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι, δηλαδή έχουμε μια πραγματικότητα, έχουμε και τον ρόλο και την προβολή κάποιου στην τηλεόραση. Είναι φυσικά επακόλουθα όλα αυτά. Εγώ τα θεωρώ δευτερεύοντα στη ζωή μου. Υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα που μπορεί να κάνει ή να ζήσει κάποιος, από το να σε αναγνωρίζουν στον δρόμο…
– Όπως;
Όπως να μεγαλώσεις σε μια σωστή οικογένεια, να είσαι προσγειωμένος, να μην ξεχνάς τους φίλους σου με τη δουλειά, τις σχέσεις που είχες πριν, να τις έχεις ακόμα και μετά την αναγνωρισιμότητα. Εγώ τα θεωρώ πιο μεγάλα πράγματα αυτά και πιο σημαντικά.
– Και από όσα ξέρω, έχεις πετύχει να κρατήσεις τις ισορροπίες αυτές…
Το έχω πετύχει, όχι γιατί το επιδίωξα, αλλά γιατί απλά έτσι είμαι, αυτός είμαι. Αυτά έχουν πιο πολλή σημασία στη ζωή μου!
– Αυτό έχει να κάνει και με την ανατροφή κάποιου;
Μάλλον θα έχει να κάνει με την ανατροφή και με το πώς μεγαλώνει κάποιος από μικρός, πώς τον μεγαλώνουν οι γονείς, η οικογένειά του.
– Και κρατάς τις παλιές συνήθειες: μένεις στο χωριό σου, την Καλαβασό, πας στο καφενείο, πας για ψάρεμα, κυνήγι…
Αυτά είναι που με γεμίζουν, αυτά είναι… εγώ! Δεν θέλω να χάσω τον εαυτό μου και να γίνω κάποιος άλλος, λόγω αναγνωρισιμότητας. Όλο αυτό μπορεί να είναι παροδικό. Σήμερα έχεις αναγνωρισιμότητα, έχεις επιτυχία, όπως είχαμε με το “Μπρούσκο” και τώρα με το “Τατουάζ”. Σε κάποια φάση ίσως αυτό “ξεφουσκώσει”. Μπορεί και όχι. Μπορεί να “ξεφουσκώσει” και να “φουσκώσει” ξανά. Όπως και να ’χει, δεν είναι κάτι από το οποίο πρέπει να κρατιέσαι και να ζεις βάσει αυτού.
– Υπάρχουν συνήθειες που αναγκάστηκες να κόψεις λόγω έλλειψης χρόνου και σε στεναχωρεί αυτό;
Να τις κόψω εντελώς, όχι. Αλλά γενικά τις μείωσα λόγω προγράμματος. Η αλήθεια είναι ότι έκοψα φέτος το ποδόσφαιρο που έπαιζα, λόγω έλλειψης χρόνου. Εντάξει, είναι πράγματα, είναι θυσίες που πρέπει να κάνεις για να είσαι σε αυτήν τη δουλειά.
– Η αναγνωρισιμότητα, τώρα που είναι και στο peak της λόγω “Τατουάζ”, είναι κάτι που σε κάνει να νιώθεις δικαίωση για τη δουλειά που κάνεις ή μπορεί και κάποιες φορές να σ’ ενοχλεί;
Είναι κάτι που, ναι, σε κάνει να νιώθεις δικαίωση. Είναι πάρα πολύ όμορφο το συναίσθημα να βλέπεις τον κόσμο να σε αναγνωρίζει, να σε αγαπάει, να σε εκτιμά γι’ αυτό που είσαι. Όταν τους κάνεις θετική εντύπωση, σημαίνει ότι είσαι καλός σε αυτό που κάνεις. Είναι η ανταμοιβή μας από τον κόσμο. Ο κόσμος είναι που μας κρατάει στην κορυφή και που μας στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια. Δεν έχω να πω τίποτα άλλο εκτός από ένα μεγάλο “ευχαριστώ”!
Υπάρχουν, όμως, και στιγμές που μπορεί να γίνει και λίγο κουραστικό. Όποιος είπε ότι δεν έχει τύχει ποτέ να τον κουράσει όλο αυτό ή ότι του άρεσαν όλα, τότε λέει ψέματα. Γιατί μερικές φορές ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι είσαι άνθρωπος κι εσύ και δεν είσαι… μασκότ, πώς να το πω;
– Ρομπότ;
Ή, καλύτερα, δεν είσαι αξιοθέατο! Αυτό, αξιοθέατο!
– Οι ανάγκες για πολύωρα γυρίσματα που έχουν σειρές, όπως είναι το “Μπρούσκο” και το “Τατουάζ”, δεν ενέχουν τον κίνδυνο να μπλέξει εντελώς η προσωπική με την επαγγελματική ζωή; Να γίνουν ένα πράγμα;
Έχει μεγάλη βάση αυτό που λες, γιατί όντως έτσι είναι. Είναι σαν να έχουμε δύο οικογένειες. Γιατί, όταν είσαι 12 ώρες με τους ίδιους ανθρώπους σχεδόν κάθε μέρα, υπάρχει μια οικειότητα. Είναι σαν να έρχεσαι στο σπίτι σου μαζί τους κάθε μέρα. Τώρα, αν λες για το ερωτικό κομμάτι… Η προσωπική ζωή, πίστεψέ με, έρχεται δεύτερη με αυτήν τη δουλειά. Και είναι κρίμα που συμβαίνει. Αλλά αυτή είναι η φύση της.
– Είναι μια ισορροπία που θέλεις να επαναφέρεις κάποια στιγμή;
Εγώ προσπαθώ να έχω τη ζυγαριά όσο πιο κοντά γίνεται στη μέση, δηλαδή να τα ζυγίζω και να είναι πάνω-κάτω το ίδιο. Αλλά είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο.
– Θα σου πω μερικά ονόματα και θέλω να μου σχολιάσεις, να μου πεις τι σου έρχεται στο μυαλό όταν τα ακούς: Χρηστάκης και Μαριάννα…
Δεν έχω λόγια για να περιγράψω το τι αισθάνομαι γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Είναι γονείς μου, είναι οι άνθρωποι που με δυσκολίες κατάφεραν να φτάσουν εδώ που είναι σήμερα. Έχουν βασανιστεί πάρα πολύ στη ζωή τους, έχουν περάσει δύσκολα. Μαζί τους και εγώ και η αδερφή μου. Αλλά μέσα σε όλες αυτές τις δυσκολίες που περνούσαμε, έβλεπες ότι το μοναδικό πράγμα που παίζει ρόλο στη ζωή είναι να υπάρχει αγάπη. Με την αγάπη τα καταφέρνεις όλα. Και τους έχω ως παράδειγμα στη ζωή μου. Και ό,τι και να κάνω σκέφτομαι αυτούς – δηλαδή αν θα τους προσβάλει αυτό που θα κάνω, αν θα τους κάνει να νιώσουν περήφανοι…
– Είσαι άτομο που θα μπορούσες να συμβιβάσεις τις προσδοκίες και τα “θέλω” σου, με μόνο σκοπό να κάνεις περήφανους τους γονείς σου; Ή θέλεις απλά μέσα από τις καθαρά δικές σου επιλογές να το πετύχεις αυτό;
Όχι, από τις δικές μου επιλογές θέλω να το πετύχω αυτό. Γιατί εννοείται ότι είμαστε αυτόβουλοι άνθρωποι. Αν ήταν έτσι, θα έμενα και στην Αυστρία να σπουδάσω, να κάνω τη δασονομία που ήθελε η μάνα μου να σπουδάσω τότε.
– Εξακολουθείς να βοηθάς τον πατέρα σου στα μελίσσια;
Ναι, τον βοηθώ. Όποτε έχω χρόνο προσπαθώ, γιατί είναι μια πολύ δύσκολη δουλειά και αυτή, έχει πάρα πολύ κόπο. Ό,τι μπορώ και εγώ, με τη σειρά μου, κάνω.
– Σίμπα και Φίγκο…
Τα σκυλάκια μου! Κοίτα, είναι και αυτά μέλη της οικογένειας πλέον. Κομμάτια της ζωής μας. Έχουμε μια πολύ ωραία σχέση, ειδικά όταν είσαι και κυνηγός….
Υπάρχει πολύς κόσμος που δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό ή νομίζει ότι το κυνήγι είναι μόνο “Βγαίνω στο βουνό και σκοτώνω”. Δεν είναι αυτό. Για να είσαι σωστός κυνηγός, πρέπει να υπάρχει σεβασμός προς τη φύση και σ’ αυτό που σου δίνει η φύση, να το εκτιμάς και να το φροντίζεις. Όχι για να το σκοτώνεις, αλλά για να το βλέπεις να αυξάνεται και να παίρνεις κι εσύ το μερίδιο που σου ανήκει. Ο άνθρωπος από τη φύση του ήταν κυνηγός. Και εγώ είμαι φιλόζωος και εγώ αγαπάω τα ζώα, αλλά είναι δυο διαφορετικά πράγματα… Το έκαναν να ακούγεται εγκληματικό…
– Για τη Ραφαέλα τι έχεις να μου πεις;
Η Ραφαέλα είναι η μικρή μου αδερφή, την οποία υπεραγαπώ, τη λατρεύω. Την παντρεύουμε φέτος και εύχομαι να έχει μια ευτυχισμένη ζωή.
– Κούλης Νικολάου και Ανδρέας Γεωργίου…
Επίσης μέλη της οικογένειάς μου! Είναι οι άνθρωποι που με εμπιστεύτηκαν, είναι οι άνθρωποι που με στήριξαν, που με ανακάλυψαν και μου έδωσαν όλα αυτά που έχω σήμερα στο επαγγελματικό κομμάτι. Χωρίς αυτούς και τη Βάνα Δημητρίου, δεν θα βρισκόμουν στο σημείο που βρίσκομαι τώρα. Δεν θα κάναμε αυτήν τη συνέντευξη…
– Δανάη Παππά…
Συμπρωταγωνίστρια. Εξαιρετικό παιδί. Μια κοπέλα που είναι “στρατιώτης” στη δουλειά. Χαίρομαι που έχω την τύχη να δουλεύω μαζί της, έχουμε μια ωραία χημεία και το κλίμα είναι πάρα πολύ ευχάριστο στα γυρίσματα. Της εύχομαι το καλύτερο, δηλαδή να συνεχίσει όπως ξεκίνησε!
– Η κόρη μίας συναδέλφου, που είναι στην εφηβεία τώρα, έχει μια αφίσα δική σου στο δωμάτιο της, η μάνα μου ζήτησε να σε ρωτήσω τι θα γίνει μετά στο “Τατουάζ”, έχω φίλους στην ηλικία μου, γυναίκες και άντρες, που βλέπουν φανατικά τη σειρά… Γιατί θεωρείς ότι κατάφερε το “Τατουάζ” να κερδίσει τόσους πολλούς και διαφορετικούς τηλεθεατές;
Αρχικά, πιστεύω ότι δόθηκε στους συντελεστές της σειράς η ευκαιρία με το “Μπρούσκο” να δείξουν τι πραγματικά μπορούν να κάνουν, σε μια περίοδο που η Ελλάδα δεν είχε παραγωγές, που ήταν δύσκολη περίοδος για την ελληνική τηλεόραση. Έτσι, ήρθε μια κυπριακή παραγωγή να δείξει τι μπορεί να κάνει. Με τον τρόπο αυτό “χτίστηκαν” κάποια ονόματα, έγιναν γνωστά, ο κόσμος αγάπησε τη δουλειά του Ανδρέα Γεωργίου, του Κούλη Νικολάου και της Βάνας Δημητρίου. Αυτή η συνταγή, αυτή η τριπλέτα, ήταν κάτι που έμεινε στο μυαλό του κόσμου και ταυτίστηκε με την επιτυχία.
Γίνεται το “Μπρούσκο”, πάμε καλά 4 χρόνια και μετά κάνουμε το “Τατουάζ”, το οποίο είναι κάτι διαφορετικό. Είναι αστυνομικό, έχει μέσα λίγο θρίλερ, είναι μια δουλειά που δεν υπήρξε ποτέ αντίστοιχη στην ελληνική τηλεόραση, τόσο καλογυρισμένη, με εξωτερικά γυρίσματα. Όλος ο κόσμος που δουλεύει, οι make-up artists, οι ηθοποιοί, όλοι και όλα είναι καταπληκτικά, και πιστεύω ότι αυτό είναι που κράτησε τον κόσμο.
Δεν δίνω τροφή σε πράγματα στα οποία δεν πρέπει να δώσω, δεν μπλέκω σε καταστάσεις που δεν υπάρχει λόγος να μπλέξω, δεν μου αρέσει η ίντριγκα. Μου αρέσει το balance στη ζωή, η ηρεμία.
– Για έναν ηθοποιό, είτε νέο είτε παλιό, δεν είναι λίγο ψυχοφθόρο αυτό το καθημερινό;
Είναι πολύ κουραστικό. Κοίτα, υπάρχει ένας διαχωρισμός μεταξύ, νέου και παλιού ηθοποιού: ο παλιός ηθοποιός έχει την εμπειρία, έχει “χτίσει” το όνομά του, δικαιούται να κάνει και τα παράπονά του. Ο νέος ηθοποιός πρέπει να είναι “στρατιώτης”, να κάνει αυτό που του λένε. Θα έχει, βέβαια, πάντα τη γνώμη και την άποψή του, αλλά σημασία έχει να προσπαθεί, να “δίνει πόνο”, να ταλαιπωρηθεί αυτά τα πρώτα χρόνια, μέχρι και αυτός να αποκτήσει την εμπειρία που έχουν οι παλιοί. Είναι ψυχοφθόρο στο κομμάτι ότι είναι λίγες οι ώρες για την προσωπική ζωή. Αυτό είναι το μόνο θέμα.
– Θεωρείς ότι υπάρχει κίνδυνος, όσο ευνοϊκά μπορεί να σταθεί ένα καθημερινό σίριαλ για έναν νέο ηθοποιό, άλλο τόσο να του κάνει και κακό; Να τον “κάψει” η συνεχής έκθεση ή η ταύτισή του με ρόλους σε καθημερινά σίριαλ;
Δεν ξέρω. Μπορεί να συμβεί και αυτό. Δεν το αποκλείω. Αλλά, αν σε κάθε σίριαλ κάνεις έναν διαφορετικό ρόλο από αυτόν που έκανες στο προηγούμενο, τότε ο κόσμος ταυτίζεται κάθε φορά με τον καινούργιο ρόλο. Γι’ αυτό, είτε καθημερινό κάνεις, είτε εβδομαδιαίο, είτε ταινία, ο κόσμος πάλι θα ταυτιστεί μαζί σου.
– Εσύ ταυτίζεσαι με τους ρόλους; Μεταφέρεις κομμάτια του ρόλου σου στην προσωπική σου ζωή;
Όχι, ποτέ! Είναι άλλος χαρακτήρας, άλλος άνθρωπος ο ρόλος για εμένα. Και αυτό είναι το δύσκολο, να μπορείς να κάνεις κάποιον που δεν είσαι. Αυτός είναι ο ηθοποιός: να κάνεις πράγματα, τα οποία είναι κόντρα σε αυτά που θα έκανες εσύ.
– Το θέατρο εξακολουθεί να σε φοβίζει;
Εξακολουθεί να με “φοβίζει”, δε θα το κρύψω. Γιατί, όπως είναι γνωστό, εγώ δεν πήγα ποτέ σε Δραματική Σχολή, δεν έχω τη θεατρική παιδεία που απαιτείται στο θέατρο. Είχα αρκετές προτάσεις, αλλά δεν προχώρησα λόγω και του χρόνου. Όταν είσαι στο καθημερινό, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Θα πρέπει να εγκαταλείψεις εντελώς τις δικές σου συνήθειες άμα θες να συνδυάσεις καθημερινό και θέατρο, και αυτό δεν μπορώ να το κάνω εγώ, σαν Στέφανος.
Δεν ξέρω στο μέλλον αν προκύψει. Αν, παρ’ ελπίδα, δεν έχουμε δουλειά πλέον στην τηλεόραση, μπορεί να ασχοληθώ κάπως, να κάνω κάποια μαθήματα σε μια σχολή, δεν ξέρω… Δεν μου αρέσει να προβλέπω το μέλλον, ούτε να κάνω σχέδια. Μου αρέσει από αυτό που έρχεται να αρπάζω το καλό και να πετάω το κακό.
– Σε παλαιότερές σου συνεντεύξεις, πριν το μεγάλο “μπαμ” του “Τατουάζ”, έλεγες ευκολότερα “Είμαι σε σχέση”, “Έχω χωρίσει”… Τώρα που σε “κυνηγούν” πιο πολύ τα ΜΜΕ, φιλτράρεις περισσότερο το τι θα βγάλεις προς τα έξω όσον αφορά την προσωπική σου ζωή;
Μα αφού δεν “παίζει” κάτι για να πρέπει να το κρύψω! Αλλά και το να έχεις σχέση, νομίζω δεν αφορά τον κόσμο. Και στο κάτω-κάτω, αν εγώ έχω σχέση τώρα, γιατί να δώσω δικαιώματα και τροφή στον οποιονδήποτε θέλει να πουλήσει ή σε μια ιστοσελίδα ή σε ένα περιοδικό, να ασχοληθεί με αυτό…
– Τα παρακολουθείς αυτά που γράφονται; Σε ενοχλούν; Τα διαβάζεις;
Αυτά που βγήκαν για εμένα και τη Δανάη Παππά, εννοείς;
– Αυτά τα έχεις διαψεύσει. Γενικότερα μιλάω. Ό,τι μπορεί να γραφτεί που να μην έχει να κάνει με τα επαγγελματικά σου, αλλά με την προσωπική σου ζωή.
Αυτά είναι φυσικά επακόλουθα στη δουλειά που κάνουμε, οπότε ο καθένας μπορεί να γράψει ό,τι γουστάρει ή ό,τι πιστεύει. Εγώ, άμα ερωτηθώ ευθέως, μπορώ να το διαψεύσω ή να πω ότι όντως έτσι είναι.
– Το ότι πολλές φορές επικεντρώνονται στο θέμα της εξωτερικής εμφάνισης είναι κάτι που σε ενοχλεί ή σε κολακεύει;
Καλά, αυτό ήταν πιο έντονο στις αρχές. Η αλήθεια είναι ότι, και αυτό μπορώ να το παραδεχθώ, ναι, η εξωτερική μου εμφάνιση ήταν ένας λόγος που με βοήθησε να μπω σε αυτήν τη δουλειά.
– Αυτό συνέβη και συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις. Το μετά είναι το θέμα…
Αυτό είναι το θέμα, το πόσο κράτησε. Γιατί μπορεί να είσαι ένας ωραίος άντρας ή μια ωραία γυναίκα, να μπεις κάπου απλά για να τραβήξεις κόσμο και το μόνο που έχεις να δώσεις στον κόσμο να είναι η φάτσα σου!
– Είσαι άτομο που θα φροντίσει την εικόνα του; Προσέχεις τη διατροφή σου, πας γυμναστήριο…;
Μου αρέσει να έχω μια καλή φυσική κατάσταση. Γυμναστήριο και ποδόσφαιρο, όπως σου έλεγα πριν, έχουν περιοριστεί δυστυχώς λόγω χρόνου. Δεν προλαβαίνω και μου λείπουν. Προσπαθώ μέσω της διατροφής, αν και μου αρέσει πάρα πολύ το φαγητό. Άμα το βρω μπροστά μου, δεν θα πω “Δεν θα φάω, γιατί πρέπει να προσέξω”! Προσπαθώ να μην τα βλέπω μπροστά μου, για να μην τα τρώω! Τα γλυκά, τα τηγανητά μου αρέσουν πάρα πολύ, τα junk food!
– Επανέρχομαι σε ένα θέμα που έθιξες νωρίτερα. Έχεις πει σε πολλές συνεντεύξεις ότι αγαπάς πάρα πολύ τον τόπο σου. Θα μπορούσε κάτι να σε κάνει να τον αφήσεις; Μια μεγάλη επαγγελματική ευκαιρία, για παράδειγμα;
Θα μπορούσε να με κάνει κάτι να αφήσω τον τόπο μου, μια καλή δουλειά, μια καλή πρόταση, αλλά και πάλι δεν θα τον άφηνα για πάντα.
– Τι είναι αυτό που αγαπάς ιδιαίτερα στον τόπο σου; Και τι σε ενοχλεί είτε στον τόπο, είτε στη νοοτροπία των ανθρώπων κ.λπ.; Μιλάω και για την Κύπρο και για την Ελλάδα, δεν τις διαχωρίζω.
Ούτε εγώ τις διαχωρίζω. Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι η Ελλάδα και η Κύπρος είναι το ίδιο πράγμα. Είμαστε κομμάτι του Ελληνισμού. Σ’ αυτό που λέω τώρα, αυτή την αλήθεια, αυτό το ιστορικό δεδομένο, μπορεί να αντιδράσουν με ένα “Άκου τι λέει τώρα αυτός!”. Σε αυτά τα σημεία φτάσαμε. Δυστυχώς, αυτό είναι κάτι που δεν μου αρέσει στην κοινωνία.
Μου αρέσει η κουλτούρα, μου αρέσει η παράδοση, μου αρέσει η ιστορία που έχουν οι χώρες μας, οι τόποι μας. Νιώθω περήφανος που είμαι Κύπριος, που είμαι Ελληνοκύπριος, νιώθω περήφανος για όλα όσα έκαναν οι πρόγονοί μας και λυπάμαι που βλέπω την κοινωνία να τα αφήνει πίσω, να τα ξεχνά, να την κάνουν να τα ξεχνά. Που την αφήνουν να ξεχάσει την Ιστορία, το ποιοι είμαστε, τι ήμασταν – και δεν ξέρω και τον λόγο που συμβαίνει αυτό, δυστυχώς. Να μη μας ενδιαφέρει τίποτα άλλο, πέρα από τα likes στο facebook και στο instagram!
– Εσύ τι σχέση έχεις με τα social media;
Επαγγελματική και ενημερωτική. Αυτή είναι η σχέση που έχω.
– Είναι ένα κομμάτι που το διαχειρίζεσαι μόνος σου ή έχεις κάποιους συνεργάτες γι’ αυτό;
Όχι, μόνος μου το διαχειρίζομαι, αλλά εγώ θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτό! Και πραγματικά εύχομαι να μην εμφανίζονταν ποτέ αυτά, να μην υπήρχε το Ιnternet!
– Τόσο πολύ;
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι κάνει μόνο κακό. Δυστυχώς. Αποξενώνει τον κόσμο, δίνει λάθος πληροφορίες, τις πιο πολλές φορές, μας κάνει να ψάχνουμε νόημα σε ανούσια πράγματα, να ξεχνάμε τις πραγματικές αξίες που υπάρχουν στη ζωή, τις όμορφες στιγμές που μπορείς να δεις με τα μάτια σου εκτός της οθόνης του τηλεφώνου ή του υπολογιστή. Ένα παράδειγμα: ταξιδεύεις με το αυτοκίνητο, βλέπεις ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα, δεν δίνεις σημασία. Άμα το δεις σε μια φωτογραφία, λες “Α, τι ηλιοβασίλεμα είναι αυτό!”.
– Είναι πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό που λες… Τι θα σε κάνει χαρούμενο, αισιόδοξο κατά τη διάρκεια της ημέρας; Γενικότερα, ποια είναι αυτά τα πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις ωραία;
Οι φίλοι μου, η οικογένειά μου, το σπίτι μου. Γενικά, μου αρέσει να υπάρχει μια σταθερότητα στη ζωή μου. Δεν μου αρέσουν τα σκαμπανεβάσματα καθόλου. Και γι’ αυτό φροντίζω πάντα να υπάρχει αυτή η σταθερότητα, το κανονίζω εγώ. Δεν δίνω τροφή σε πράγματα στα οποία δεν πρέπει να δώσω, δεν μπλέκω σε καταστάσεις που δεν υπάρχει λόγος να μπλέξω, δεν μου αρέσει η ίντριγκα. Μου αρέσει το balance στη ζωή, η ηρεμία.
– Έχεις βάλει κάποιο επαγγελματικό στόχο για το 2018;
Στόχος μου για το 2018 είναι να συνεχίσουμε με την ίδια όρεξη που αρχίσαμε, να κάνουμε αυτό που κάνουμε.
– Και σε προσωπικό επίπεδο;
Σε προσωπικό επίπεδο, στόχος μου είναι πάντα ο ίδιος: να μείνω εγώ αυτός που είμαι και να απολαμβάνω τη ζωή μου όπως την απολαμβάνω.
