Είχα φτάσει στη συνέντευξη ταλαιπωρημένη και σε ένταση, για να συναντήσω έναν άνθρωπο – επιτομή της ηρεμίας. “Μην αρχίσουμε αμέσως”, μου είπε. “Ας τα πούμε λίγο πρώτα, μέχρι να ηρεμήσεις”. Και, έτσι, καταλήξαμε να μου λέει εκείνος για το χωριό του, για τους φίλους του, εγώ για τα “μαθήματα” που έχω πάρει όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τη δουλειά… Αυτή η μεταδοτική ηρεμία, λοιπόν, είναι ταλέντο – και μάλλον σπάνιο για έναν παίκτη επιθετικό, που τον περιμένεις πιο “φορτσάτο” ως χαρακτήρα. Γι’ αυτό και μου έγινε ξεκάθαρο από νωρίς ότι, σ’ αυτή την κουβέντα με τον Τάσο Μπακασέτα, δεν θα είχα να κάνω καθόλου με έναν “προβλέψιμο” ποδοσφαιριστή. Και δεν έπεσα έξω…
Συνέντευξη στην Mαρία Λυσάνδρου
– Μπαίνεις στο ΟΑΚΑ και ο κόσμος φωνάζει συνθήματα, μέσα σε αυτή τη φοβερή ατμόσφαιρα του γηπέδου. Υπάρχει κάποιο σύνθημα, το οποίο σε φορτίζει όταν το ακούς; Το πρώτο που σου έρχεται στο μυαλό.
Γενικά όταν ακούς συνθήματα, αυτό σε φορτίζει συναισθηματικά και σου δίνει ένα έξτρα κίνητρο. Αλλά υπάρχει μια ιδιαιτερότητα στο ΟΑΚΑ: είναι μεγάλο ως γήπεδο και δεν έχει την ακουστική που έχουν άλλα, μικρότερα στάδια, υπάρχει και το ταρτάν που ξεχωρίζει το γήπεδο… Οπότε, συνήθως δεν είναι τόσο ένα συγκεκριμένο σύνθημα που κάνει τη διαφορά, όσο το σύνθημα στο οποίο συμμετέχει όλο το γήπεδο, αυτό που έρχεται στ’ αυτιά σου πιο έντονα.
– Άρα, ο ρόλος του κόσμου είναι πάντα σημαντικός για την απόδοση της ομάδας…
Ναι, δίνει μια έξτρα ώθηση στον παίκτη – όταν είναι, βέβαια, με το μέρος του! Υπάρχουν και περιπτώσεις που η ομάδα είναι πίσω στο σκορ, με αποτέλεσμα ο κόσμος να σε αποδοκιμάζει. Και εκεί, όμως, πρέπει να μπορείς να το διαχειριστείς.
– Έχεις δει κάποιο σύνθημα γραμμένο που να σου άρεσε;
Όταν είχαμε παίξει με τη Ντιναμό Κιέβου για το Europa League, είχα δει ένα πανό κατά του ρατσισμού· ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ.
– Πιστεύεις ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να παίξει ρόλο σε τέτοια κοινωνικά θέματα;
Πολύ μεγάλο…
– Για πες μου ένα παράδειγμα.
Ας μιλήσω για την ομάδα μου… Μετά τις πλημμύρες στη Μάνδρα Αττικής, με πρωτοβουλία της ΑΕΚ, αλλά και του κόσμου, σε ένα παιχνίδι με τον Πλατανιά μαζεύτηκαν κάποια τρόφιμα, και όλα τα χρήματα πήγαν στους πλημμυροπαθείς. Ήταν μια κίνηση αλληλεγγύης, με την οποία συμφωνώ. Με αυτόν τον τρόπο δείχνουμε ότι όχι μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά κάθε άθλημα μπορεί να προχωρά σε τέτοιου είδους πρωτοβουλίες.
– Θα σου εκφράσω τώρα προσωπικές απορίες: Όταν είσαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, μοιραία, σε κάποια στιγμή θα αλλάξεις ομάδα. Πόσο εύκολο είναι να διαχειριστείς ψυχολογικά κάτι τέτοιο; Πώς μπορείς, δηλαδή, να λειτουργήσεις αυτόματα ομαδικά με ανθρώπους που γνωρίζεις ένα μήνα;
Εντάξει, είναι λίγο δύσκολο το θέμα της προσαρμογής. Αλλά όταν αγωνίζεσαι σε υψηλό επίπεδο, πρέπει να μπορείς να διαχειριστείς μια τέτοια κατάσταση από την αρχή, για να μη χάσεις χρόνο και να μπεις κατευθείαν μέσα στην ομάδα.
Θέλει προσπάθεια… Συναναστρέφεσαι 25 διαφορετικούς συμπαίκτες από εκείνους που είχες στην προηγούμενη ομάδα. Και δεν είναι μόνο αυτό: Είναι άλλος και ο προπονητής, πρέπει να καταλάβεις τα “θέλω” του – κι αυτό είναι πολύ σημαντικό, για να σε υπολογίζει και εκείνος.
– Και τι γίνεται όταν ο προπονητής δεν είναι Έλληνας; Μιλάει άλλη γλώσσα, πολλές φορές δεν μιλάει καν Αγγλικά, με αποτέλεσμα τα πάντα να περνούν μέσα από το φίλτρο του διερμηνέα… Πόσο εύκολο είναι να αντιληφθείς και να εμπνευστείς από τα “θέλω” ενός προπονητή, με τον οποίο δεν μπορείς να έχεις άμεση επικοινωνία;
Και αυτό το κομμάτι έχει μια δυσκολία… Γιατί, ενδεχομένως, ο διερμηνέας να μην μπορεί πάντα να μεταφέρει επακριβώς κάποιες λέξεις-κλειδιά που ίσως χρησιμοποιεί ο προπονητής. Στην πραγματικότητα, κατανοείς ένα ρεζουμέ των όσων λέγονται και, από εκεί και πέρα, μαθαίνεις πώς δουλεύει ο προπονητής σιγά-σιγά.
– Αρκεί αυτό;
Αρκεί. Ίσως δεν κάνει τη διαφορά…
Ο προπονητής είναι το Α και το Ω μιας ομάδας. Γι’ αυτό και είναι πολύ δύσκολη η θέση του: έχει να διαχειριστεί 25 διαφορετικές προσωπικότητες, κάποιους πιθανόν να τους έχει αδικήσει. Πρέπει να είναι διορατικός, έξυπνος και να ξέρει να ελέγχει μια τέτοια ιδιαίτερη κατάσταση.
– Ας πούμε ότι, ok, έχεις αλλάξει ομάδα και έχεις καταφέρει να εγκλιματιστείς. Τι γίνεται όταν χρειαστεί να παίξεις ενάντια στην παλιά σου ομάδα;
Αναλόγως τι παρελθόν έχεις σε αυτήν την ομάδα. Αν έχεις κακό παρελθόν, θα έχεις έξτρα πίεση, για να αποδείξεις και στον εαυτό σου, μπορεί και στην ομάδα, ότι κακώς σε είχαν χειριστεί με τον τρόπο που σε χειρίστηκαν. Όταν, όμως, είσαι σε ένα περιβάλλον από το οποίο έχεις ωραίες αναμνήσεις, είναι πιο εύκολο να αντεπεξέλθεις.
– Στην περίπτωσή σου έχει ένα ειδικό βάρος η ερώτηση, γιατί είσαι επιθετικός. Άρα, είναι πολύ πιθανό και να σκοράρεις κατά της παλιάς σου ομάδας. Τι κάνεις τότε; Πανηγυρίζεις, δεν πανηγυρίζεις…;
Αυτό είναι στον κάθε ποδοσφαιριστή, το πώς θα λειτουργήσει εκείνη τη στιγμή. Εγώ δεν θα πανηγύριζα.
Έχω παίξει στον Αστέρα Τρίπολης τα πρώτα χρόνια, στον Πανιώνιο έζησα πολύ ωραίες στιγμές… Νομίζω ότι, σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν θα πανηγύριζα. Εκτός απροόπτου, βέβαια! Αν, τώρα, ένα γκολ μπει στα τελευταία λεπτά και κρίνει τον αγώνα, ίσως να μην μπορέσεις να ελέγξεις τα συναισθήματά σου… μπορεί και να σπάσεις. Είναι η φόρτιση της στιγμής.
– Και κάτι άλλο δύσκολο: Ο αθλητικός Τύπος είναι εξαιρετικά σκληρός. Αν είναι να γράψει κάτι καλό για σένα, μπορεί να σε κάνει βασιλιά. Αν είναι να γράψει κάτι κακό, όμως, μπορεί και να σε ισοπεδώσει… Πώς διαχειρίζεσαι ένα αρνητικό δημοσίευμα; Σου έχει τύχει ποτέ;
Προφανώς μου έχει τύχει, προφανώς! Γιατί η περσινή μου χρονιά στην ΑΕΚ δεν ήταν ανάλογη των προσδοκιών – και των δικών μου, και της ομάδας, και του κόσμου, και των δημοσιογράφων… Εντάξει, προσπαθούσα να μην μπαίνω στη διαδικασία να διαβάσω αρνητικά σχόλια. Αλλά ούτε και τώρα τα διαβάζω, που μπορεί να γράφουν και θετικά πράγματα για μένα.
– Και πώς το κάνεις αυτό; Υπάρχει τρόπος να το αποφύγεις;
Εντάξει, όσο μπορείς… Μπορείς να το αποφύγεις σε ένα βαθμό. Να μην μπαίνεις στη διαδικασία να διαβάζεις τα πάντα. Κάποια site που δεν ασχολούνται τόσο ειδικά με τις ομάδες, αλλά ασχολούνται με το σύνολο, τα παρακολουθώ. Μου αρέσει να διαβάζω τα αθλητικά, τα νέα, τα πάντα!
Εμένα δεν μου αρέσει και ο ακραίος τρόπος με τον οποίο λειτουργεί μια μερίδα δημοσιογράφων. Πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο σε αυτά που γράφονται. Είναι κακό μετά από ένα καλό παιχνίδι να σε ανεβάζουν τόσο πολύ (και ειδικά τα πιο νέα παιδιά, που ίσως να μην μπορούν να το διαχειριστούν), και μετά από ένα “φτωχό” παιχνίδι να υπάρχει ισοπέδωση.
Γράφονται και διάφορα για εμάς, τους ποδοσφαιριστές – για την προσωπική μας ζωή, τα λεγόμενά μας. Λέει ο άλλος “εντάξει, ποδοσφαιριστής είναι…”.
– Θεωρείς ότι είναι λίγο παρεξηγημένοι οι ποδοσφαιριστές;
Ναι, πολύ παρεξηγημένοι… Γιατί δεν είναι όλοι οι ποδοσφαιριστές ίδιοι. Ίσως, εν μέρει, να έχουν δίκιο: υπάρχουν κάποιοι που πραγματικά δεν ενδιαφέρονται να βγάλουν ένα διαφορετικό προφίλ προς τα έξω.
Εγώ, όμως, πιστεύω ότι οι ποδοσφαιριστές έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης στο τι παρουσιάζουν προς τα έξω, τι εικόνα βγάζουν στα μικρά παιδιά. Αλλά θεωρώ ότι την ίδια ευθύνη έχουν και οι δημοσιογράφοι, γιατί διατυπώνουν μια άποψη και τη μεταφέρουν στον κόσμο. Και υπάρχει κόσμος που παρακολουθεί συγκεκριμένους δημοσιογράφους και υιοθετεί τις απόψεις τους. Άρα, καταλήγουμε στο ίδιο: χρειάζεται προσοχή σε ό,τι γράφεται.
– Ο Τύπος μπορεί να είναι σκληρός, αλλά οι φίλαθλοι είναι ακόμα πιο σκληροί. Τι γίνεται όταν κατεβαίνεις στο γήπεδο και σε γιουχάρει η κερκίδα; Όχι των άλλων, η δική σου…
Αυτό είναι πραγματικά πολύ δύσκολο. Εντάξει, εγώ δεν έχω ζήσει πολύ έντονα μια τέτοια κατάσταση, αλλά και πάλι είμαι της άποψης ότι ο παίκτης, υπό οποιανδήποτε συνθήκη, πρέπει να δίνει τον καλύτερό του εαυτό μέσα στο γήπεδο και να μην επηρεάζεται από τίποτα – όσο αυτό είναι δυνατό.
– Μου είπες πριν ότι οι παίκτες αποτελούν παράδειγμα για τα μικρά παιδιά. Σε ποιους τομείς θεωρείς ότι χρειάζεται προσοχή;
Πολύ μεγάλη προσοχή χρειάζεται στις δηλώσεις, σε αυτά που λες. Και μετά καθρέφτης είναι το γήπεδο.
– Η συμπεριφορά μέσα στον αγώνα, δηλαδή;
Η συμπεριφορά στον αγώνα, ένας πανηγυρισμός που μπορεί να ξεφύγει. Υπάρχει μεν η ένταση της στιγμής, αλλά πρέπει να προσέχουμε τι κινήσεις κάνουμε.
Μετά είναι και η ακεραιότητα χαρακτήρα – να αποφεύγουμε τους καβγάδες όσο μπορούμε, να βοηθάμε τον συμπαίκτη μας…
– Πιστεύεις ότι, στην Ελλάδα, είμαστε σε καλό επίπεδο ως προς αυτόν τον τομέα ή θέλουμε δουλειά ακόμα;
Πιστεύω ότι έχουν βελτιωθεί τα πράγματα, αλλά έχουμε ακόμα δρόμο…
– Είναι θέμα παιδείας; Είναι θέμα χαρακτήρα των παικτών;
Θέμα παιδείας. Πρώτα απ’ όλα, παίζουν ρόλο οι γονείς για το πώς θα βγει ένα παιδάκι στην κοινωνία. Και, ύστερα, πολύ μεγάλο ρόλο παίζουν και οι καθηγητές στα σχολεία: για το πώς θα περάσουν κάποια μηνύματα στο παιδί, να μην παρατήσει ποτέ ένα όνειρο που έχει, ό,τι κι αν ακολουθήσει τελικά στη ζωή του… Γιατί, κακά τα ψέματα, δεν μπορεί όλα τα παιδιά να είναι άριστοι μαθητές. Υπάρχουν κάποια που μπορεί να τους αρέσει να γίνουν, για παράδειγμα, ηλεκτρολόγοι. Είμαι πολύ υπέρ τού να ακολουθείς ένα επάγγελμα που σου αρέσει και σε εκφράζει.
– Θεωρείς ότι τα έχουμε λίγο υποτιμημένα τα χειρωνακτικά/πρακτικά επαγγέλματα; Επαγγέλματα που, μεταξύ μας, ενδεχομένως να είναι και καλύτερα από πλευράς αποκατάστασης, σε σχέση με άλλες πιο “ακαδημαϊκές” δουλειές…
Ότι υπάρχει αυτό στην κοινωνία, υπάρχει! Άλλη μεταχείριση έχει ένας γιατρός, άλλη μεταχείριση έχει ένας ηλεκτρολόγος. Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει… Το θέμα είναι να ακολουθεί ο καθένας αυτό που πραγματικά του αρέσει. Γιατί έτσι, μέσα από τη δουλειά του, θα είναι χαρούμενος και στη ζωή του.
– Πρόσφατα έκανες μια ανάρτηση στο Instagram: Ανέβασες μια μαύρη φωτογραφία, με λεζάντα “Το ελληνικό ποδόσφαιρο πενθεί. Άστε μας να παίξουμε την μπαλίτσα μας”. Θέλω να μου πεις ακριβώς τις σκέψεις σου όταν το έγραψες αυτό.
Ήταν πολλά αυτά που με έκαναν να το γράψω. Είναι αυτά που γίνονται στο ελληνικό ποδόσφαιρο τους τελευταίους 2-3 μήνες. Είτε αγωνιζόμαστε σε ένα πολύ κακό γήπεδο, είτε δεν γίνονται κάποιοι αγώνες, είτε παίζονται ντέρμπι χωρίς κόσμο – πράγμα πολύ άσχημο και για τον κόσμο, αλλά και για τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές…
– Μα γι’ αυτό σε ρώτησα πριν αν επηρεάζει ο κόσμος την ομάδα. Γιατί το να παίζεις σε ένα άδειο γήπεδο…
…είναι ό,τι χειρότερο! Παίξαμε, ας πούμε, το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ. Ήταν πολύ όμορφο που παίξαμε με κόσμο. Όλοι οι παίκτες θέλουμε να παίζουμε με γεμάτες τις κερκίδες, και όχι να παίζουμε σε ένα παιχνίδι “κεκλεισμένων των θυρών”, που ουσιαστικά είναι σαν φιλικό. Δεν νιώθεις ότι παίζεις σε ντέρμπι κορυφής.
Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι αποτελείς παράδειγμα για πολλά παιδιά και ότι η συμπεριφορά σου, λόγω επαγγέλματος, έχει έναν αντίκτυπο στην κοινωνία, πρέπει να κάνεις κάτι.
– Μιλάμε για το ΠΑΟΚ-ΑΕΚ, στην Τούμπα, που διακόπηκε στο 89’, με όλες τις γνωστές εξελίξεις που επακολούθησαν…
Ε, από μία φάση και μετά, δημιουργήθηκαν όλες αυτές οι άσχημες εικόνες. Είναι και καινούργια παιδιά που ονειρεύονται να παίξουν σε ένα τέτοιο επίπεδο, και αυτές οι εικόνες τον τελευταίο καιρό τους απομακρύνουν, τους βάζουν σε δεύτερες σκέψεις. Είναι πραγματικά πολύ λυπηρό για το ελληνικό ποδόσφαιρο.
– Και πώς είναι να είσαι παίκτης σε έναν τέτοιον αγώνα, ο οποίος διακόπτεται επεισοδιακά από πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με το παιχνίδι; Ποια είναι τα συναισθήματά σου εκείνη την ώρα;
Πολύ άσχημα συναισθήματα. Σίγουρα θλίψη γι’ αυτό που βλέπεις να γίνεται εκείνη τη στιγμή: ότι κανείς δεν ασχολείται με το ποδόσφαιρο, με την ουσία δηλαδή, αλλά με κάτι άλλο. Αντί να είναι οι παίκτες οι πρωταγωνιστές, πρωταγωνιστούν όλα όσα γίνονται έξω από το γήπεδο. Έτσι, οι ποδοσφαιριστές γίνονται ουσιαστικά κομπάρσοι.
– Αν εσύ, αυτή τη στιγμή, είχες έναν γιο και σου έλεγε “Μπαμπά, θέλω να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής στην Ελλάδα”, τι θα του έλεγες;
Θα τον στήριζα, όπως στήριξε κι εμένα η οικογένειά μου. Είναι πολύ σημαντικό…
– Βλέποντας όλα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στο ελληνικό ποδόσφαιρο…;
Όπως σου είπα και πριν, είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά να ακολουθούν αυτό που πραγματικά τους αρέσει. Αν ήθελε πολύ να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, εγώ θα τον στήριζα. Κι εμένα η οικογένειά μου με στήριξε στα πάντα, για να μπορέσω να φτάσω σε αυτό το επίπεδο.
Θα του έλεγα από την αρχή, όμως, ότι ο δρόμος που θα αντιμετωπίσει δεν θα είναι μια ευθεία. Θα υπάρχουν πολλά σκαμπανεβάσματα, θα υπάρχουν μέρες που θα στεναχωρηθεί πολύ, που θα κλάψει και θα νιώσει αδικία. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο, δεν είναι κάτι εύκολο… Αλλά είναι πολύ σημαντικό να κυνηγήσει το όνειρό του και να μην τα παρατήσει ποτέ!
– …ενδεχομένως και να προσέχει τους διάφορους “καλοθελητές” που μπορεί να βρεθούν δίπλα του και να γίνουν η “αυλή” του; Πόσο καθαρό μυαλό χρειάζεται για να κρίνεις κάποιον που σε προσεγγίζει, είτε επειδή έχεις πάει σε μια μεγάλη ομάδα, είτε επειδή “έγινες όνομα”;
Όντως, πρέπει να έχεις πολύ καθαρό μυαλό. Πιστεύω ότι, αν είχα παιδί, θα ήξερα πώς να το κατευθύνω, κυρίως γιατί σε αυτόν τον χώρο υπήρξα και υπάρχω αυτή τη στιγμή.
Αν έχεις περάσει δύσκολες στιγμές και έχεις καταλάβει ποιοι άνθρωποι σε στηρίζουν, μετά είναι εύκολο να καταλάβεις ποιος είναι πραγματικά κοντά σου και ποιος όχι. Αλλά πρώτα, πιστεύω, πρέπει να περάσεις δύσκολα. Είναι πολύ σημαντικό. Και όταν μετά το ξεπεράσεις, γίνεσαι ακόμα πιο δυνατός.
– Έχεις αντιμετωπίσει καμιά τέτοια περίπτωση;
Ναι, έχω αντιμετωπίσει τέτοιες στιγμές. Ευτυχώς είδα κάποια πράγματα από νωρίς, με καθαρό βλέμμα. Σε μια άσχημη στιγμή, τους ήμουν αδιάφορος, γιατί δεν μπορούσαν να εκμεταλλευτούν κάτι… Αλλά δεν με απασχολεί καθόλου. Ξέρω ποιοι άνθρωποι είναι δίπλα μου και νιώθω ευλογημένος για την οικογένεια που με έχει μεγαλώσει.
– Γενικά εσύ εκφράζεις τη γνώμη σου δημόσια για διάφορα θέματα. Πού έχεις καταλήξει, τελικά; Είναι υπέρ ή κατά ενός ποδοσφαιριστή να τοποθετείται δημόσια και για θέματα μη ποδοσφαιρικά;
Αυτό είναι στην κρίση του καθενός. Η άποψή μου είναι ότι, όταν είσαι γνωστός και σε παρακολουθούν κάποιοι άνθρωποι, πρέπει να συμμετέχεις σε τέτοιου είδους συζητήσεις και να λες τη γνώμη σου, αν θεωρείς ότι αυτό μπορεί κάπου να βοηθήσει.
– Εσύ μπορεί να το κάνεις για καλό, αλλά μήπως μπορεί, τελικά, να χαρακτηριστείς “κάπως”;
Το παν, για μένα, είναι να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου σχετικά με αυτό που πας να κάνεις. Όταν εγώ νιώσω ότι πρέπει να βγω και να μιλήσω για κάτι, θα το κάνω.
Εγώ έχω ασχοληθεί περισσότερο με θέματα που αφορούν τον αθλητισμό, κυρίως στο επίπεδο που επηρεάζει τα παιδιά. Θα υπάρξουν κάποιοι που πιθανόν να με κριτικάρουν γι’ αυτά που θα πω. Παρόλα αυτά, νομίζω ότι μεγαλύτερες αντιδράσεις προκαλείς αν ασχολείσαι με την πολιτική. Σε τέτοια θέματα δεν επεμβαίνω, γιατί θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή δεν έχω τις κατάλληλες γνώσεις ώστε να μπορώ να εκφέρω και άποψη.
Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι αποτελείς παράδειγμα για πολλά παιδιά και ότι η συμπεριφορά σου, λόγω επαγγέλματος, έχει έναν αντίκτυπο στην κοινωνία, πρέπει να κάνεις κάτι. Έτσι κι εγώ θεώρησα ότι πρέπει να βελτιωθώ σε κάποιους τομείς. Όταν ένιωσα ότι είμαι σε ένα καλό επίπεδο, πήρα το θάρρος να εκφράσω την άποψή μου δημόσια.
– Αυτό που έγραψες στο Instagram ήταν μια τοποθέτηση. Κάποιος άλλος θα μπορούσε να μην πει τίποτα, για να έχει και το κεφάλι του ήσυχο. Πιο παλιά, είχες τοποθετηθεί στο θέμα της Ηριάννας, ας πούμε. Δεν σκέφτηκες ότι αυτό μπορεί να ξένιζε κάποιους ή να έκανε κακό στην εικόνα σου;
Προφανώς και κάποιους τους ξένισε. Αλλά από τη στιγμή που πληροφορήθηκα την κατάσταση αυτή, διάβασα κάποια άρθρα, έμαθα για την υπόθεση, θεώρησα πολύ άδικο το να στερείται μια κοπέλα την ελευθερία της. Γιατί κι εμείς βιώνουμε την αδικία μέσα στο ποδόσφαιρο… Δεν έχει να κάνει με την πολιτική αυτή η κίνησή μου.
Δεν φοβάμαι να πω τη γνώμη μου. Καλώς ή κακώς, δεν μπορούμε να τα έχουμε καλά με όλους. Αν γίνεται κάτι τέτοιο, κάτι δεν πάει καλά.
– Το πιστεύεις αυτό;
Ναι, ναι… Ακόμα και με τους δύο μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές, τον Ρονάλντο και τον Μέσι, δεν συμφωνούν όλοι! Κάποιοι είναι με τον Ρονάλντο, κάποιοι είναι με τον Μέσι. Έτσι είναι και τώρα. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλο τον κόσμο.
– Τώρα, όμως, δεν μπορώ να μη ρωτήσω: Ρονάλντο ή Μέσι;
Εγώ είμαι… Μέσι!
– Ναι, ε; Γιατί;
Διότι ποδοσφαιρικά πιστεύω ότι είναι ένας παίκτης που μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να αλλάξει τη ροή ενός αγώνα με μια ατομική ενέργεια, πράγμα που λείπει από τον Ρονάλντο. Αλλά, βέβαια, ο Ρονάλντο είναι ένας παίκτης που έχει φτιαχτεί για να σπάει κάθε ρεκόρ… Και ως προσωπικότητα τείνω πιο πολύ προς τον Μέσι: είναι πιο χαμηλών τόνων.
– Άρα, να υποθέσω ότι είσαι Μπαρτσελόνα, δεν είσαι Ρεάλ…
Δεν είμαι τόσο με ομάδες, να σου πω την αλήθεια. Πλέον, είμαι περισσότερο με παίκτες. Τώρα έχω κάποιους παίκτες που μου αρέσουν πάρα πολύ και, βάσει αυτών, μου αρέσει να παρακολουθώ και τις ομάδες.
– Να μη σε ρωτήσω, λοιπόν, ποιες ομάδες υποστηρίζεις στα μεγάλα πρωταθλήματα του εξωτερικού.
Παλιά υποστήριζα πολύ την Άρσεναλ, λόγω του Ανρί, που μου άρεσε πολύ ως παίκτης. Τώρα δεν μπορώ να πω ότι υποστηρίζω κάποια ομάδα φανατικά.
– Ωραία, να το πάμε αλλιώς: Αν σου δινόταν η ευκαιρία, πού θα σου άρεσε να αγωνιστείς εκτός Ελλάδος;
Θα μου άρεσε να αγωνιστώ στο πρωτάθλημα της Ισπανίας.
– Γιατί;
Μου αρέσει πάρα πολύ ως πρωτάθλημα, μου αρέσει το ποδόσφαιρο που παίζουν. Και θα ήθελα πάρα πολύ να παίξω στο Μπερναμπέου και στο Καμπ Νόου.
– Πιο πολύ στο Καμπ Νόου, αν κρίνω από την προτίμηση στον Μέσι…
Η Ρεάλ έχει πολύ μεγάλη δυναμική ως ομάδα. Κακά τα ψέματα, είναι η βασίλισσα του ποδοσφαίρου – άσχετα με τα όσα γράφονται για τη Ρεάλ και τον βασιλιά…
Όχι, εντάξει, δεν έχω πρόβλημα με τον Ρονάλντο. Μέσα μου τον θαυμάζω γι’ αυτά που έχει καταφέρει: ξεκίνησε από τη Σπόρτινγκ Λισαβόνας, πήγε στη Μάντσεστερ, στη Ρεάλ· έχει δουλέψει πάρα πολύ ως ποδοσφαιριστής για να φτάσει σε αυτό το επίπεδο. Πιστεύω ότι έχει δουλέψει πιο πολύ από τον Μέσι, γιατί δεν είχε το ταλέντο του. Είναι ένας άνθρωπος που είχε στόχο, ήθελε να πετύχει όσο τίποτε άλλο και το κατάφερε.
– Όταν ήσουν μικρός, σαν ποιον ήθελες να γίνεις;
Ήθελα να γίνω σαν τον Αντριάνο. Βραζιλιάνος, ήταν στην Ίντερ. Είχε αριστερό πόδι, όπως έχω κι εγώ, και γι’ αυτό είχα ταυτιστεί. Προσπαθούσα να βρω έναν ποδοσφαιριστή όσο πιο κοντά γίνεται στα δικά μου χαρακτηριστικά.
– Και μια και λέμε για Ιταλία… Είναι σχετικά πρόσφατο το περιστατικό με τον Αστόρι, τον αρχηγό της Φιορεντίνα, που “έφυγε” απρόσμενα. Παρόλα αυτά, η Φιορεντίνα ανανέωσε το συμβόλαιό του, για να παίρνει η γυναίκα του και το παιδάκι του τα χρήματα. Θέλω να μου πεις τι μηνύματα στέλνει μια τέτοια κίνηση προς τα έξω, σε σχέση με το ποδόσφαιρο. Τι σε κάνει να σκέφτεσαι “Ρε παιδί μου, είμαι περήφανος που είμαι ποδοσφαιριστής! Δεν είμαστε μόνο 22 άνθρωποι που κλωτσάμε μια μπάλα και τελείωσε”…
Εντάξει, αυτό με τον Αστόρι ήταν πολύ μεγάλο σοκ. Αυτό εμένα μου δείχνει ότι πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή, και όχι να αναλωνόμαστε συνεχώς σε σκέψεις και καταστάσεις. Όμως είναι πολύ δύσκολο να φτάσεις αυτό το επίπεδο σκέψης…
Από εκεί και πέρα, δεν χωράνε πολλά λόγια γι’ αυτή την κίνηση της Φιορεντίνα. Αυτό που έκανε δείχνει πραγματικά ποιος είναι ο αθλητισμός και τι μπορεί να προσφέρει. Ήταν τεράστια κίνηση αυτή και πρέπει να γίνει παράδειγμα. Αυτές είναι καταστάσεις που σε “μεγαλώνουν” ως σύλλογο, δίνοντας το παράδειγμα και σε άλλους συλλόγους, και στους ποδοσφαιριστές, και στον κόσμο.
Δεν ήταν τυχαίο, όμως, ότι είδα πάρα πολλά posts για τον Αστόρι, που μιλούσαν για έναν άνθρωπο, ο οποίος ήταν συνέχεια με το χαμόγελο, ένας πραγματικός αρχηγός – και αυτό σίγουρα μετράει. Γιατί θα είχε προσφέρει πολλά όχι μόνο στο γήπεδο, αλλά και εξω-αγωνιστικά.
– Θέλω να μου πεις τι σημαίνει για σένα, στην πράξη, “πραγματικός αρχηγός”. Ποια χαρακτηριστικά θα έπρεπε να έχει, για να σε εμπνεύσει εσένα ως παίκτη;
Πρέπει να είναι ταπεινός, για αρχή. Ειδικά όταν πηγαίνεις για πρωταθλητισμό, πρέπει να είσαι ταπεινός, για να είσαι συγκεντρωμένος στον στόχο σου, τον οποίο θα πετύχεις μετά από πάρα πολλά παιχνίδια.
Δεύτερον, πρέπει να είναι πολύ δυνατός χαρακτήρας. Γιατί, ανά πάσα ώρα και στιγμή, μέσα στο παιχνίδι, είτε η ομάδα του είναι πίσω στο σκορ, είτε μπροστά, πρέπει να κάνει τη διαφορά μέσα στο γήπεδο: να επιβραβεύει τον συμπαίκτη του όταν είναι καλός, να τον στηρίζει όταν κάνει λάθη, να μιλάει μέσα στα αποδυτήρια πριν τον αγώνα για να δίνει δύναμη στους άλλους παίκτες…
Και, τρίτον, να είναι καλός άνθρωπος. Να μη λειτουργεί με δόλο απέναντι σε κάποιον συμπαίκτη του (γιατί υπάρχουν κι αυτά μέσα στις ομάδες, ξέρεις… Ειδικά όταν κάνεις πρωταθλητισμό). Με λίγα λόγια, να είναι πρότυπο – και για τους συμπαίκτες του, αλλά και για τους νεότερους παίκτες που έρχονται από την Aκαδημία.
Photo credits: INTIME sports & news photo agency
