Η «Ρένα» είναι ίσως η παράσταση της χρονιάς. Μια παράσταση που έχει συζητηθεί πολύ, που έχει αγαπηθεί πολύ. Γι’ αυτό και θα περιοδεύσει σε όλη την Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι. Η Υρώ Μανέ μας μιλά γι’ αυτό το φωτεινό πλάσμα στο οποίο έxει αφοσιωθεί τους τελευταίους μήνες, για όλα όσα της έχει μάθει, αλλά και για το αν, τελικά, η Ρένα είναι ο ρόλος της ζωής της…
συνέντευξη στη Μαρία Λυσάνδρου
Έχετε κάποιο κριτήριο με το οποίο επιλέγετε τους ρόλους σας; Ποιο στοιχείο, συνήθως, είναι εκείνο που σας κάνει να πείτε το “ναι” σε έναν ρόλο;
Είναι το ένστικτο που, την ώρα που διαβάζω, θα κινητοποιήσει κάτι στο εσωτερικό μου “σύμπαν”, ώστε να με κάνει να πω «Αχ, θα ήθελα πάρα πολύ να υποδυθώ αυτόν τον χαρακτήρα!». Δεν έχω κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά∙ πρέπει κάτι να αγγίξει την ψυχή μου.
Στην περίπτωση της «Ρένας» του Αυγούστου Κορτώ, τι ήταν αυτό το “κάτι”;
Ήταν, κατ’ αρχάς, η ατμόσφαιρα του βιβλίου και η αίσθηση ότι ήταν μιας άλλης εποχής, πολύ μακρινής. Ήταν ένας χαρακτήρας πολύπλοκος, χαρισματικός, γοητευτικός, ιδιαίτερος, ώστε ήταν πρόκληση για μένα το να μπω σε αυτή τη διαδικασία και σε αυτή την περιπέτεια.
Επιπλέον, ήταν και αυτό που διακατείχε τον ψυχισμό της Ρένας, ένα μήνυμα που έφερε ως χαρακτήρας: η χαρά της ζωής, η διάθεσή της… Ακόμη και την ώρα που είναι μια υπέργηρη γυναίκα, προτρέπει τους δημοσιογράφους που της παίρνουν τη συνέντευξη να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.
Ήταν αυτή η αίσθηση που είχα διαβάζοντάς το… Ότι, δηλαδή, δεν είχε απομείνει στην ψυχή της κανένα στοιχείο χυδαιότητας, εξαιτίας του επαγγέλματος που έκανε από μικρό παιδί. Και αυτό το βρήκα συναρπαστικό.
Αν και υποψιάζομαι ότι εμμέσως μου έχετε απαντήσει, εγώ θα σας ρωτήσω παρ’ όλα αυτά: Σας έχει μάθει κάτι ο χαρακτήρας αυτός;
Όλα αυτά που σας είπα πριν, συν τη γενναιότητα, τη μαχητικότητα, το ανυπότακτο του πνεύματός της και της ψυχής της. Και, κυρίως, το ότι βλέπει τα πράγματα, μέσα από όλες τις δυσκολίες και τα δύσβατα μονοπάτια που πέρασε, αισιόδοξα και φωτεινά.
Αυτό είναι, ουσιαστικά, εκείνο που μαθαίνει η Ρένα και στον κόσμο που την αγαπάει τόσο πολύ.
Επειδή την έχω δει την παράσταση, θα συμφωνήσω απόλυτα…
Μα δεν είναι έτσι; Πολύ χαίρομαι! Γιατί άλλο να το λέω εγώ, που υποδύομαι αυτόν τον χαρακτήρα, ο οποίος με γοητεύει και με συνεπαίρνει επί σκηνής…
Τελικά, τέτοιες, παρεξηγημένες από την κοινωνία, προσωπικότητες, είναι και πιο φιλοσοφημένες;
Ξέρετε, δεν μου έχει τύχει να γνωρίσω τέτοιες υπάρξεις στον διάβα της ζωής μου, που να ασκούν αυτό το επάγγελμα…
Δεν μιλάω απαραίτητα γι’ αυτό το επάγγελμα. Εννοώ ανθρώπους που ζουν στο περιθώριο για τον όποιο λόγο…
Ακριβώς. Άνθρωποι που πέρασαν από άλλες διαδρομές, αυτό που λέμε «δεν τους πιάνει το μάτι σου», που είναι μακριά από τον δικό μας τρόπο ζωής συνολικότερα, βλέπεις ότι όντως έχουν μια φιλοσοφία ζωής και ένα “απόσταγμα” τόσο ισχυρό και τόσο κατασταλαγμένο, ώστε νιώθεις πολύ ταπεινός απέναντί τους. Πώς να το πω… σαν εσύ να μην έχεις γνωρίσει τίποτα από τον κόσμο αυτό, όταν συναντάς τέτοιους ανθρώπους. Έτσι νιώθω εγώ.
Θα λέγατε ότι η Ρένα είναι, αν όχι Ο Ρόλος, ένας από τους σημαντικότερους ρόλους που έχετε ερμηνεύσει μέχρι στιγμής;
Κοιτάξτε, επειδή τώρα λειτουργώ με ένα αίσθημα απόλυτης αφοσίωσης και έρωτα με τη Ρένα, νομίζω ότι “ναι”. Πραγματικά υπάρχει αυτό.
Αφήνω, βέβαια, την Ερασμία από τον «Συμβολαιογράφο», που ήταν κι αυτή μια μαγική στιγμή για μένα. Νομίζω ότι, αν δεν είχα κάνει εκείνο τον ρόλο, δεν ξέρω αν θα τολμούσα να κάνω τη Ρένα. Εκείνος ήταν ένας ρόλος καθοριστικός για να δυναμώσει εμένα την ίδια, την εμπιστοσύνη μου ακόμα ακόμα στον εαυτό μου και στα εκφραστικά μου μέσα, ώστε να μπορέσω μετά να αγγίξω τον χαρακτήρα της Ρένας.
Το να ερμηνεύσει ένας ηθοποιός έναν μονόλογο, είναι ενός είδους καταξίωση για τον ίδιο; Το να “κρατήσει”, δηλαδή, μόνος του μια ολόκληρη παράσταση… Στην προκειμένη περίπτωση, βέβαια, έχετε και τους τρεις δημοσιογράφους, ωστόσο η Ρένα μονοπωλεί τη σκηνή…
Εγώ τουλάχιστον, από την εμπειρία μου σας μιλώ, όταν ξεκίνησε να γίνει η παράσταση του «Συμβολαιογράφου», ούτε καν έμπαινα στη διαδικασία να σκεφτώ ότι ο μονόλογος είναι ενός είδους καταξίωση. Απλά ήταν ισχυρό το κίνητρο, γιατί ένιωθα ότι ήταν ένας πάρα πολύ δύσκολος ρόλος, και ακραία απαιτητικό το να υπάρξω 70 λεπτά μόνη μου εντελώς επί σκηνής.
Αντίστοιχα, τώρα, η Ρένα έχει αυτά τα κοντινά χαρακτηριστικά. Βεβαίως, τώρα έχω τρεις εξαιρετικούς συναδέλφους κοντά μου, αλλά σίγουρα το βάρος πέφτει σε εμένα. Παρ’ όλα αυτά, η καταξίωση δεν είναι κίνητρο και κριτήριο για μένα. Καθόλου.
Βέβαια, για το ευρύ κοινό, για τους συναδέλφους, αλλά και γενικότερα για τον χώρο μας, η ερμηνεία ενός μονολόγου σίγουρα θεωρείται κάτι πολύ ισχυρό…
Δεν είναι ένα επίτευγμα; Όπως και να το κάνεις…
Ναι, είναι. Δεν είναι απλό, δηλαδή, να συμβεί αυτό το πράγμα∙ πρέπει να έχεις πολύ καλά ασκημένα τα εκφραστικά σου μέσα. Να έχεις πολύ γερές “αποσκευές”. Θέλει μια προετοιμασία χρόνων για να φτάσεις στο σημείο να πεις ότι θα κάνεις έναν μονόλογο.
Και το θέμα δεν είναι να τον κάνεις. Το θέμα είναι να επιτύχει και να αγαπηθεί, αυτό είναι το στοίχημα. Γιατί, ξέρετε, μονολόγους κάνουμε από τη δραματική σχολή. Αλλά το να μπορέσεις να επικοινωνήσεις έναν ολόκληρο κόσμο και έναν χαρακτήρα μόνος σου, νομίζω ότι είναι ένα πράγμα πολύ δύσκολο, ένα είδος άκρως απαιτητικό.
Πάντως, έτσι το εισπράττει και ο «από κάτω». Ως κάτι απαιτητικό.
Σίγουρα ξεπερνάς τον εαυτό σου και σίγουρα φτάνεις στα όριά σου. Γιατί αυτό είναι η επιτυχία: το ότι μπαίνεις σε μια περιπέτεια, το ότι είσαι έτοιμος να βρεθείς όπου σε πάει αυτός ο δρόμος του μονολόγου, ο απόλυτα μοναχικός στη σκηνή…
Η Ρένα είναι ένα πλάσμα πολύ φωτεινό και μαγικό για εμένα. Είναι από αυτά τα πλάσματα τα εξωπραγματικά, που θα ήθελες τόσο πολύ να είναι αληθινά. Που λες «πω, πω, τι ωραία θα ήταν η ζωή, αν υπήρχαν τέτοιου τύπου άνθρωποι και ψυχισμοί»… Όχι ότι δεν υπάρχουν! Σίγουρα υπάρχουν, απλώς εδώ ο χαρακτήρας εξωραΐζεται και λιγάκι εξιδανικεύεται. Έχει, πάντως, και αυτή τη γοητεία, έχει αυτή την “αχλή” του εξωπραγματικού η Ρένα.
Θα πάτε περιοδεία με την παράσταση, έτσι;
Ναι, ναι… Αρχίζουμε από Καβάλα!
Τον χειμώνα θα σας δούμε κάπου, κατ’ αρχάς θεατρικά, ενδεχομένως και τηλεοπτικά;
Κοιτάξτε, τώρα είμαι απόλυτα δεμένη στο “άρμα” της Ρένας και, μέχρι να σταματήσει το κοινό να επιζητά την παρουσία και τη δική μου και όλων μας επί σκηνής, δεν έχω να λογαριάσω και να προγραμματίσω τίποτα άλλο.
Θα το συνεχίσετε, λοιπόν, και του χρόνου;
Ναι, γι’ αυτό σας το λέω. Καθόλου απίθανο να προχωρήσει έτσι, γιατί είναι μια πολύ επιτυχημένη παράσταση. Ο κόσμος θέλει να τη δει και δεν προλαβαίνει. Παίξαμε ήδη Αθήνα, και ξέρω ότι έχει μείνει πάρα πολύς κόσμος που δεν έχει δει ακόμα την παράσταση. Οπότε, σκεφτόμαστε να τη συνεχίσουμε.
Τηλεοπτικά;
Τηλεοπτικά δεν έχω κάτι, όχι. Δεν έχω κάτι αφ’ ενός επειδή είναι πολύ απαιτητική η όλη διαδικασία με τη «Ρένα» και, αφ’ ετέρου, είναι τέτοιο το καλοκαίρι με την περιοδεία, που δεν θα μπορούσα να αφήσω τη «Ρένα» και να κάνω κάτι άλλο. Πρέπει κανείς να πάρει μια απόφαση, η οποία θα τον δικαιώνει, ώστε και ο ίδιος να μην το μετανιώσει. Οπότε, εμένα ήταν σαφής η απόφασή μου: προτίμησα να κάνω τη «Ρένα». Όλα τα άλλα έρχονται μετά!
Ιnfo box
«Ρένα», του Αυγούστου Κορτώ
Θεατρική διασκευή: Στέλιος Χατζηαδαμίδης
Σκηνοθεσία: Νικαίτη Κοντούρη
Στον ρόλο της Ρένας, η Υρώ Μανέ.
Συμπρωταγωνιστούν: Άγης Εμμανουήλ, Κωνσταντίνος Φάμης, Μιχάλης Αβρατόγλου.
Μαζί τους στη σκηνή, οι μουσικοί Παναγιώτης Τσεβάς και Κώστας Νικολόπουλος.
Σταθμοί περιοδείας:
17 ΙΟΥΛΙΟΥ: ΛΙΒΑΔΕΙΑ, ΑΝΟΙΧΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΡΥΑΣ
18 ΙΟΥΛΙΟΥ: ΒΟΛΟΣ, ΘΕΡΙΝΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Μ. ΜΕΡΚΟΥΡΗ
21 ΙΟΥΛΙΟΥ: ΚΕΡΚΥΡΑ, ΘΕΑΤΡΟ ΜΟΝ ΡΕΠΟ ΡΕΝΑΣ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ
22 ΙΟΥΛΙΟΥ: ΙΩΑΝΝΙΝΑ, ΥΠΑΙΘΡΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΗΜ ΦΡΟΝΤΖΟΥ
23 ΙΟΥΛΙΟΥ: ΛΕΥΚΑΔΑ, ΑΝΟΙΧΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ
24 ΙΟΥΛΙΟΥ: ΤΡΙΠΟΛΗ, ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΣΟΥΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
26 ΙΟΥΛΙΟΥ: ΧΑΝΙΑ, ΘΕΑΤΡΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΤΑΦΡΟΥ
27 ΙΟΥΛΙΟΥ: ΗΡΑΚΛΕΙΟ, ΚΗΠΟΘΕΑΤΡΟ Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
29 ΙΟΥΛΙΟΥ: ΣΗΤΕΙΑ, ΑΛΣΟΣ ΧΛΟΥΒΕΡΑΚΗ
30 ΙΟΥΛΙΟΥ: ΡΕΘΥΜΝΟ, ΘΕΑΤΡΟ ΕΡΩΦΙΛΗ – ΦΟΡΤΕΤΖΑ
1 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: ΠΑΤΡΑ, ΡΩΜΑΪΚΟ ΩΔΕΙΟ
2 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: ΖΑΚΥΝΘΟΣ, ΥΠΑΙΘΡΙΟ ΘΕΑΤΡΟ
5 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: ΜΥΤΙΛΗΝΗ, ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΣΤΡΟΥ
7 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: ΧΙΟΣ, ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΣΤΡΟΜΗΝΑ «ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ»
11 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: ΡΟΔΟΣ, ΘΕΑΤΡΟ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗΣ ΤΑΦΡΟΥ
12 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: ΚΩΣ, ΝΕΟ ΣΤΑΔΙΟ ΑΝΤΑΓΟΡΑΣ
