Θεόδουλος ΠαπαβασιλείουΈχεις ανεβάσει δύσκολες παραστάσεις, όχι «εύπεπτες» και εμπορικές, θα έλεγε κανείς, όπως αυτή που είναι αφιερωμένη στο έργο του Μπωντλαίρ. Τι σε οδηγεί σε αυτές τις επιλογές;
Αυτή η ερώτηση με κατατρώει σαν σαράκι από τα πρώτα χρόνια που βγήκα στο θέατρο. Η εποχή μας κατακλύζεται από εύπεπτα θεάματα, γιατί έχει περάσει στη συνείδηση του κόσμου ότι αυτά πουλάνε ή ότι αυτά χρειάζεται για να ξεχαστεί από τα προβλήματά του και να περάσει καλά. Κάτι που έχει αρχίσει να λησμονείται, όμως, είναι το μεγάλο πνευματικό κομμάτι που υπάρχει στην Τέχνη, που σαφώς θέλει μύηση. Ναι, θέλει μελέτη, ναι, δεν είναι εύπεπτο, αλλά το κέρδος που σου προσφέρει ψυχικά και νοητικά είναι πολύ μεγαλύτερο από το να δεις κάτι και να διασκεδάσεις μόνο. Οι καλλιτέχνες τείνουν να θεωρούνται μόνο διασκεδαστές πια, κι αυτό είναι θλιβερό και λάθος.
Οι αναφορές, τα διαβάσματα, οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει, ο χαρακτήρας μου, οι προσωπικές ανησυχίες, ο συνδυασμός όλων αυτών, μ’ έχουν οδηγήσει στη δημιουργία πιο ψαγμένων, αν θες, παραστάσεων ή ρόλων, ή ακόμα και έργων, αφού ασχολούμαι με τη θεατρική συγγραφή εντατικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα απορρίψω ή δεν θα χαρώ να ‘μαι μέρος μιας πιο εμπορικής κατά κόσμον δουλειάς. Το ‘χω κάνει και θα το ξανακάνω.
Ανεβαίνουν 100άδες θεατρικά έργα κάθε χρόνο. Έχουμε ισορροπία από άποψη ρεπερτορίου; Καλύπτονται όλα τα είδη και γούστα ή θεωρείς ότι υπερτερεί το κλασικό, το δοκιμασμένο, σε σχέση με το καινούριο, το εναλλακτικό, το διαφορετικό;
Βάλε ένα ακόμα μηδενικό και κάν’ το 1000άδες. Πιο πολλές σκηνές κι από Λονδίνο έχουμε! Κρατάει γερά τα θεατρικά σκήπτρα η Αθήνα!
Κοίτα, έχουμε πολύ εναλλακτικό ρεπερτόριο και ωραίο, δυνατό. Πραγματικά υπάρχει η μαγιά εκεί για το αυριανό θέατρο. Για τους αυριανούς δημιουργούς. Απλά αυτοί οι θίασοι συνήθως δεν έχουν παραγωγή για να στηρίξουν επικοινωνιακά αυτές τις δουλειές, οπότε δεν φτάνουν στο ευρύ κοινό.
Τα πάντα είναι επικοινωνία σήμερα. Marketing και promo. Θέλει budget, ας μη γελιόμαστε. Πόσο να πολεμάς με τα social και με γνωστούς; Περιορισμένη απήχηση θα ‘χεις. Όσες παραστάσεις μπορούν να υποστηρίξουν οικονομικά το επικοινωνιακό τους κομμάτι, έχουν και πιο πολλές πιθανότητες να ακουστούν. Το mouth to mouth θέλει χρόνο, κι όταν τέτοιου είδους εναλλακτικές δουλειές ανεβαίνουν για ένα ή δυο μήνες, δεν προλαβαίνει.
Το γυμνό έχει θέση σε πολλές παραστάσεις που συμμετέχεις είτε ως δημιουργός και σκηνοθέτης, είτε ως ηθοποιός. Έτυχε; Γίνεται και λίγο επί τούτου επειδή πουλάει; Ή το γυμνό υπάρχει καθαρά επειδή το απαιτεί η αισθητική και η υπόθεση της εκάστοτε παράστασης;
Το γυμνό μού αρέσει σκηνικά. Μου αρέσει αισθητικά. Μου αρέσει να το βλέπω σε παραστάσεις που δένει και ενισχύει τα νοήματα ή την ατμόσφαιρα μιας σκηνής. Όχι χωρίς λόγο. Όχι για να προκαλέσει. Έχω κάνει πολλές φορές γυμνό ο ίδιος επί σκηνής και πάντα εξυπηρετούσε τη σκηνή, τον ρόλο και το συναίσθημα που έπρεπε να βγει.
Η φύση της δουλειάς του ηθοποιού είναι η έκθεση. Σωματική και ψυχική. Αν έχει ντροπή ή αναστολές οποιουδήποτε τύπου, καλύτερα να μην το ακολουθήσει.
Έχουμε ως θεατές απενοχοποιήσει το γυμνό ή σοκάρει ακόμη;
Το γυμνό είναι συχνό φαινόμενο πλέον στις παραστάσεις. Αν έχει απενεχοποιηθεί δεν μπορώ να το πω. Ένα γυμνό κορμί, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, πάντα προκαλεί το βλέμμα. Τα γυμνά αγάλματα. Οι γυμνές φιγούρες στους πίνακες. Οι γυμνοί αθλητές. Πάντα οι καλλιτέχνες έβρισκαν τρόπο κάπως κάτι να καλύψουν ή να μην τονίσουν, για να μην προκαλεί. Ειδικά το ανδρικό γυμνό και, κυρίως, το frontal.
Νομίζω έχουμε δρόμο ακόμα να κάνουμε, μέχρι να νιώθουμε απόλυτα άνετα στη θέα ενός γυμνού σώματος. Δεν ξέρω αν αυτό είναι κι εφικτό να γίνει, γιατί διεγείρει ενστικτώδη γενετήσια αισθήματα, όσο κι αν κάποια στιγμή μπορεί να μην το προσέξεις ή να σε παρασύρει η δράση. Από την άλλη, το ερώτημα είναι: Θέλουμε να απενοχοποιηθεί και να μη σοκάρει καθόλου; Να μη δημιουργεί μια ένταση στη θέα του; Έστω μικρή; Στιγμιαία; Θέλουμε να περνάει απαρατήρητο; Αν υποθέσουμε ότι μπορεί να συμβεί αυτό; Το θέλουμε;
Πολύ θέατρο, λίγη τηλεόραση. Επιλογή ή συγκυρίες;
Έχεις ακούσει τη θεωρία που λέει πως «ό,τι κυνηγάς με μανία, αντί να το πλησιάζεις, απομακρύνεται»; Είτε είναι στις σχέσεις, είτε σε άλλες εκφάνσεις της ζωής;
Δεν έρχεται σε αντίθεση με το άλλο που μας μαθαίνουν; Ότι πρέπει να κυνηγάμε αυτό που θέλουμε και να μην το βάζουμε ποτέ κάτω;
Η σχέση μου με την τηλεόραση επαληθεύει την πρώτη θεωρία. Βγαίνοντας από τη σχολή, έπεσα με τα μούτρα στα casting, στις εταιρείες παραγωγής. Σε όσες ακροάσεις τηλεοπτικές μάθαινα, γιατί υπάρχουν και πολλές που απλώς δεν μαθαίνονται. Αυτές που δεν ξέρεις πώς και γιατί είναι όλοι οι βασικοί ρόλοι ήδη κλεισμένοι. Βιογραφικά παντού, όπου άκουγα ότι ψάχνουν κόσμο. Δεν καθόταν τίποτα.
Πρώτη εμφάνιση τηλεοπτική στο τελευταίο εορταστικό επεισόδιο του «Κανείς δεν λέει Σ’ αγαπώ», με Καραμίχο και Παπαχαραλάμπους, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ρήγα. Και λίγο μετά, δύο επεισόδια στο καθημερινό «Έρωτας» με Γρηγόρη Βαλτινό, Κατερίνα Διδασκάλου και Κοραλία Καράντη. Κάποια στιγμή κουράστηκα και αφιερώθηκα στο θέατρο, το οποίο ποτέ δεν κυνήγησα ιδιαίτερα, κι ερχόταν αβίαστα στη ζωή μου. Οπότε, αυτό διαμόρφωσε τη πορεία μου.
Ο κινηματογράφος, που ήταν κι η πρώτη μου δουλειά, όντας ακόμα σπουδαστής στη δραματική σχολή, με τη συμμετοχή στη χολιγουντιανή ταινία «Lara Croft II», μου ‘χει φερθεί πιο καλά. Πρόσφατα κράτησα τον κεντρικό ρόλο στην ταινία «Εξορία» του Βασίλη Μαζωμένου, καθώς και έναν ρόλο στην επόμενη ταινία του «Καθαρτήριο». Και οι δύο θα βγουν φέτος στις αίθουσες. Τώρα που δεν κυνηγάω πια με λύσσα τη τηλεόραση, κάτι έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται στο βάθος. Η σεζόν ξεκίνησε με συμμετοχή στο «Αυτή η Νύχτα μένει», και αναμένουμε…
Ποιους θεωρείς, μέχρι στιγμής, τους πιο σημαντικούς σταθμούς της πορείας σου;
Σίγουρα το ανέβασμα του πρώτου μου έργου «Διονυσιακή Νύχτα», στο κεντρικό θέατρο Αθηνών. Είχα τη χαρά να κρατάει το βασικό ρόλο η Μπέτυ Λιβανού, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη. Το ανέβασμα του έργου μου «Παιδιά του πατρός» και τη συνεργασία με τον Σπύρο Φωκά, τον οποίο πάντρεψα μετά με την τωρινή του σύζυγο. Εμπειρία να σκηνοθετείς και να συνυπάρχεις στη σκηνή με ένα τέτοιο θρύλο καλλιτέχνη και σπουδαίο άνθρωπο. Η συνεργασία και στενή σχέση με τη Μαριάννα Τόλη. Μεγάλη απώλεια. Η έκδοση θεατρικών και ποιητικών μου έργων.
Κάποιοι σταθμοί που κουβαλώ με σεβασμό και ευγνωμοσύνη…
Έχεις κάποιο απωθημένο, κάποια παράσταση που θα ήθελες πολύ να ανεβάσεις ή να συμμετάσχεις σε αυτή;
Πολλά απωθημένα, κι απορώ με συναδέλφους που λεν ότι δεν έχουν κανένα! Να παίξω πιο πολύ κινηματογράφο. Να γυριστεί ένα σενάριό μου μεγάλου μήκους. Να συμμετάσχω σε σειρά στο Netflix. Να ανέβουν έργα μου σε κεντρικές σκηνές. Να ερμηνεύσω ρόλους κλασικούς, να σκηνοθετήσω έργα… Πολλά!
Τι άλλο να αναμένουμε από σένα το επόμενο διάστημα;
Προς το παρόν, ολοκληρώνονται οι παραστάσεις του «Μπωντλαίρ», που ίσως επαναληφθούν μέσα στη σεζόν. Υπάρχει το σχέδιο για θεατρική μεταφορά του Επιταφίου του Περικλή. Ίδωμεν…
Έχω ένα τραγούδι βασισμένο σε ένα ποίημά μου που ‘χε μελοποιήσει η Μαριάννα. Πρόκειται για μια Gay rock ballad. Δεν έχει ξαναβγεί κάτι τέτοιο στην ελληνική, τουλάχιστον, αγορά. Ένα τραγούδι εμπνευσμένο από την ταινία «Brokeback Mountain». Θα μπω σύντομα στο studio να το γράψω.
