Μαρία Λυσάνδρου
_Καριέρα – οικογένεια – φροντίδα της ίδιας της Ταμίλα: Με ποια σειρά θα τα βάζατε;
Δυσκολεύομαι να τα βάλω στη σειρά… Αυτό που πιστεύω είναι ότι τα πάντα ξεκινούν από τον εαυτό μας. Πιστεύω ότι, αν ο άνθρωπος δεν τα έχει βρει με τον εαυτό του, αν δεν έχει ωριμάσει, δεν μπορεί να ανταποκριθεί και στα υπόλοιπα. Με την ωριμότητα αλλάζει και ο τρόπος σκέψης σχετικά με τα τρία αυτά στοιχεία.
Κρίνοντας από τον εαυτό μου, εκ των υστέρων μπορώ να πω ότι, αν δεν κάνω πράγματα που μου αρέσουν και τα αγαπώ, δεν είμαι καλά. Και αυτό έχει αντίκτυπο και στο πώς λειτουργώ σε όλα τα υπόλοιπα…
_Θα ξαναρωτήσω, λοιπόν, λίγο διαφορετικά: Καριέρα – οικογένεια – φροντίδα της Ταμίλα. Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σας έδωσε καθένα από αυτά;
Από τη στιγμή που γίνεσαι μητέρα, συνειδητοποιείς ότι οτιδήποτε άλλο κάνεις θα είναι «λιγότερο». Αυτό είναι γεγονός.
Γενικά θα έλεγα ότι, ως άνθρωπος, έχω πολύ μεγάλη «περιέργεια». Γι’ αυτό και θέλω να συναναστρέφομαι με ανθρώπους που έχουν ενδιαφέρον, από τους οποίους θα μάθω πράγματα, θα μου ανοίξουν άλλες «πόρτες», θα με βάλουν στη διαδικασία να σκεφτώ πράγματα που δεν είχα σκεφτεί προηγουμένως. Οπότε θα έλεγα ότι, μέσα από αυτόν τον «δρόμο», ασχολούμαι τελικά και με τον εαυτό μου.
Τώρα, αν εξαιρέσουμε τη μητρότητα, η επαγγελματική μου πορεία σίγουρα είχε την πρώτη θέση.
_Και τι μάθατε μέσα από αυτή τη συνθήκη;
Ότι δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Κάπου χάνεις…
«Ο Θεός μοιράζει τα πράγματα», λέει ο ήρωας ενός έργου. Σε κάποιον δίνει εξυπνάδα, σε κάποιον ομορφιά, σε κάποιον ταλέντο… Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να διεκδικούμε και να παλεύουμε γι’ αυτά που θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας.
Για μένα πάντα υπάρχει «plan b», όταν δεν λειτουργεί αυτό που ήθελα αρχικά. Έχει σημασία, ωστόσο, να καταλάβεις εσύ πρώτα τι θέλεις και μετά να προσπαθήσεις να το κάνεις πράξη. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, πρέπει να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου…
_Παράλληλα είστε και καθηγήτρια υποκριτικής. Αν ρωτούσαμε ένα μαθητή σας ποιο είναι το πιο χαρακτηριστικό πράγμα που έχει μάθει από εσάς, τι νομίζετε ότι θα μας απαντούσε;
Το είπε ο Γιάννης Στάνκογλου, που ήταν μαθητής μου: «Το πρωταρχικό πράγμα που έμαθα από τη δασκάλα μου είναι ότι η υποκριτική είναι παιχνίδι». Είναι μια άλλη πραγματικότητα, την οποία δημιουργείς, και κάθε βράδυ προτείνεις τους κανόνες αυτού του παιχνιδιού στο θέατρο. Από εκεί και πέρα, ο θεατής, ξέροντας αυτούς τους κανόνες, μπαίνει ή δεν μπαίνει στο δικό σου παιχνίδι. Έτσι, αρχίζει να συμπάσχει με αυτό που βλέπει. Για να γίνει αυτό, όμως, το παιχνίδι πρέπει να περιέχει μια αλήθεια.
_Στο Χόλιγουντ υπάρχει ολόκληρο κίνημα σχετικά με την ανισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών ηθοποιών. Οι γυναίκες πάντα είναι πιο «ριγμένες» σε διάφορους τομείς – στο οικονομικό, στην «αναγνώριση» της δουλειάς τους… Εσείς το έχετε αντιμετωπίσει αυτό ως κατάσταση;
Μα όλο το παγκόσμιο θέατρο στηρίζεται σε άνδρες πρωταγωνιστές: Βασιλιάς Ληρ, Μάκμπεθ, Ριχάρδος… Οι γυναίκες «χάνονται» σε αυτό το πλήθος! (Βέβαια, υπάρχει και η Αντιγόνη…)
Αυτό που με ρωτάτε, όμως, είναι λίγο διαφορετικό. Νομίζω ότι πρόκειται για κοινωνικό φαινόμενο, δεν αφορά μόνο το θέατρο. Απλώς συζητάμε για το θέατρο, το σινεμά και την τηλεόραση, γιατί αυτός ο χώρος βρίσκεται στα φώτα.
Είναι ευρύτερο κοινωνικό θέμα, λοιπόν, το πώς αντιμετωπίζεται η γυναίκα όταν πάει να πιάσει μια δουλειά, αλλά και το ποια θα είναι η αμοιβή της. Είχα δει ένα ντοκιμαντέρ για την εποχή της κρίσης στην Αμερική, μετά το 2000, που έδειχνε πώς είχαν αλλάξει οι ρόλοι. Ο άνδρας καθόταν στο σπίτι να κάνει babysitting και η γυναίκα πήγαινε να δουλέψει, γιατί αυτό συνέφερε περισσότερο τον επιχειρηματία: μια γυναίκα πληρωνόταν λιγότερο. Έτσι, όμως, αλλάζουν οι ρόλοι, κι αυτό φέρνει παράλληλα μια ανισορροπία…
Δεν μπορώ να το σχολιάσω σε προσωπικό επίπεδο, αυτό είναι κάτι ευρύτερο. Πολλές φορές, φτάνουμε να διεκδικούμε τα αυτονόητα. Υπάρχει μια οπισθοδρόμηση, σαν να χρειάζεται να ξανα-διεκδικήσουμε πράγματα που έχουμε ήδη κατακτήσει. Αυτή την αίσθηση έχω…
_Βλέπω, πάντως, ότι γενικά είστε ευαισθητοποιημένη και στα κοινωνικά θέματα, και στην πολιτική…
Θεωρώ ότι ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να είναι έξω από την κοινωνία. Οτιδήποτε κάνουμε είναι πολιτική πράξη, εγώ έτσι το βλέπω. Πρέπει να έχεις μια άποψη γι’ αυτά που συμβαίνουν, να τα ερευνάς. Το θέατρο είναι «εδώ και τώρα» – η «Αντιγόνη», ας πούμε. Ψάχνουμε να δούμε σήμερα τι έχει να μας πει, αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα. Αυτό είναι το θέατρο για μένα.
Ας πάρουμε την ταινία «Σμύρνη μου, αγαπημένη»: Τι έχει να μας πει σήμερα; Δεν φτιάχτηκε για να κάνει μια λαογραφία των ιστορικών γεγονότων. Υπάρχουν άλλα είδη γι’ αυτή τη δουλειά, υπάρχουν ντοκιμαντέρ, δεν χρειάζεται να το κάνουμε έργο τέχνης. Καταλαβαίνετε πώς το εννοώ…
Θεωρώ ότι ένας καλλιτέχνης δεν µπορεί να είναι έξω από την κοινωνία. Οτιδήποτε κάνουµε είναι πολιτική πράξη.
_Και τι ωραία ταινία…
Πολύ μεγάλη παραγωγή. Και τρομερή εμπειρία για εμάς, τρομερή! Παρόλο που έχω κάνει ταινίες στο εξωτερικό, και στην Αμερική έχω κάνει… Σας πληροφορώ ότι, σε αυτή την παραγωγή, τα μεγέθη ήταν αντίστοιχα. Δεν είχαμε να ζηλέψουμε τίποτα!
_Μα και το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλαίσθητο. Και πόσο κλάμα στο τέλος…
Ειδικά το δεύτερο μέρος είναι «καταστροφή». Υπάρχουν σκηνές πολύ «δυνατές»…
_Και θίγει κι ένα θέμα που, δυστυχώς, έχει καταστεί πολύ επίκαιρο τελευταία – το προσφυγικό.
Τεράστιο θέμα… Ο κόσμος δεν μαθαίνει, δεν μαθαίνει τίποτα από αυτά τα ιστορικά γεγονότα. Πρέπει συνέχεια να τα υπενθυμίζεις. Αλλά και που τα υπενθυμίζεις, τι καταφέρνεις;
Δεν έχει νόημα να μείνουμε στα πολιτικά ζητήματα, αλλά σε αυτό που προκαλεί αυτόν τον απέραντο ανθρώπινο πόνο.
Ουσιαστικά, η ταινία ξεκινά από τη Μυτιλήνη το 2015, όπου καταφθάνουν προσφυγικές ροές. Πάμε εκατό χρόνια πίσω, παρακολουθούμε πώς εξελίχθηκε η ιστορία και, τελικά, επιστρέφουμε στο παρόν. Και τι βλέπουμε; Πάλι τα ίδια…
Η Τέχνη δεν μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό. Μπορεί να παίξει τον ρόλο της αφύπνισης.
_Κι όμως, ό,τι και να λέμε, η Ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται, με ελάχιστες παραλλαγές. Θα σταματήσουν ποτέ οι άνθρωποι να γίνονται πρόσφυγες, εξαιτίας «παιχνιδιών» για τα οποία δεν φέρουν καμιά ευθύνη;
Ξέρετε, η πρώτη μου παράσταση ήταν «Το κτήνος στο φεγγάρι», και η ηρωίδα μου ήταν μια Αρμένισσα που μεταναστεύει στην Αμερική. Λίγο-πολύ, το έργο διαδραματιζόταν σε μια εποχή κοντινή της «Σμύρνης». Και θυμάμαι, τότε που έπαιζα στο «Από μηχανής Θέατρο», η πλατεία Κουμουνδούρου ήταν γεμάτη πρόσφυγες, ήταν Κούρδοι… Από τότε που ήρθα, μέχρι σήμερα, θυμάμαι παντού πρόσφυγες.
Κανείς δεν θέλει να είναι πρόσφυγας. Θέλει να μείνει στον τόπο του, να έχει το σπίτι του, να ζήσει ειρηνικά με τα παιδιά του και την οικογένειά του…
Εγώ πιστεύω ότι ο κόσμος της Τέχνης πρέπει να πρεσβεύει την ειρήνη. Η Τέχνη δεν έχει σύνορα, τα σύνορα είναι για τους πολιτικούς.
_Είναι φοβερό, πάντως, το πόσο εύκολα μπορείς να ταυτιστείς με τους ήρωες μιας ταινίας σε άλλη γλώσσα, από μια άλλη χώρα, με την οποία μπορεί να μην έχεις καμία σχέση. Η ανθρώπινη ψυχή είναι ίδια…
Εδώ έρχεται ο πλουραλισμός της Τέχνης, σε όλες της τις μορφές. Είμαστε όλοι διαφορετικοί – διαφορετικοί πολιτισμοί, διαφορετική ψυχοσύνθεση. Μόνο με τη διάθεση τού να ενωθούμε μπορούμε να καταλάβουμε τον άλλον.
Εγώ θεωρώ ότι η γλώσσα είναι μεν ένας τρόπος επικοινωνίας, αλλά δεν είναι και ο μοναδικός. Υπάρχουν και άλλες «γλώσσες»: ο χορός, η επιστήμη, τα μαθηματικά, η μουσική… Ο Γιόζεφ Μπρόντσκι είπε ότι «η Τέχνη είναι ο προορισμός του ανθρώπου».
Ο πόλεμος είναι πολύ άδικη συνθήκη για τον άνθρωπο. Η Τέχνη είναι η μοναδική «γέφυρα πολιτισμού» που μπορεί να ενώσει τα έθνη, δεν υπάρχει άλλη. Θα έλεγα ότι εμάς, τους καλλιτέχνες, θα έπρεπε να μας χρησιμοποιήσουν γι’ αυτόν τον σκοπό.
_Δεν έχετε κρύψει ποτέ την αγάπη σας για την Ελλάδα. Θέλω, λοιπόν, λίγο να σας «τσεκάρω»: Πείτε μου, ας πούμε, ένα αγαπημένο σας μέρος εδώ.
Ε, δεν μπορώ να παραλείψω την Ακρόπολη… Και θυμάμαι όταν έδωσα εξετάσεις στο πανεπιστήμιο, έτυχε ερώτηση για την Ακρόπολη!
Αγαπάω την Πλάκα, τα δρομάκια της, αγαπάω αυτή την ενέργεια που υπάρχει, αυτή την ατμόσφαιρα… Επίσης, αγαπάω τα νησιά! Θα πήγαινα ξανά ευχαρίστως στη Μήλο…
Η Ελλάδα είναι πολύ ξεχωριστός τόπος και έχει να διδάξει πολλά. Το σκεφτόμουν χθες… Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψει κανείς το τι μπορεί να αισθάνεται γι’ αυτή τη χώρα, όταν μεγαλώνει σε μια οικογένεια με πατέρα φιλέλληνα. Ο πατέρας μου είχε πολύ σημαντικές και ουσιαστικές γνώσεις.
_Άρα, το ελληνικό πνεύμα υπήρχε πάντα στο σπίτι.
Ναι, ήταν πάντα εκεί – από τους αρχαίους φιλοσόφους, μέχρι και τη μουσική του Θεοδωράκη! Εντάξει, αυτό ήταν τρομερό… Καμιά φορά λέω «πώς χόρευα αυτή τη μουσική του Θεοδωράκη 5 χρόνων;».
_Και θα σας ρωτούσα ποιο είδος ελληνικής μουσικής αγαπάτε…
Τα ρεμπέτικα μου αρέσουν πολύ! Και τα νησιώτικα!
Με όλα αυτά που σας περιγράφω, κι ενώ ξέρουμε ότι η Ελλάδα έδωσε τα φώτα του Πολιτισμού στην Ευρώπη, τελευταία μοιάζει σαν να προσπαθούμε εμείς να πάρουμε φώτα από εκεί. Κι αυτό με θλίβει.
_Και πού το αποδίδετε αυτό;
Όλα τα αποδίδω στον άνθρωπο…
_Πιστεύετε ότι ενδεχομένως να μη γνωρίζουμε καλά την ιστορία μας, ώστε να την υποστηρίξουμε και μέσω των Τεχνών;
Αυτό που λέτε τώρα είναι ένα σύνδρομο που θα μπορούσε να εμφανίσει οποιαδήποτε κοινωνία. Υπάρχει ένας συγγραφέας, Κρας λέγεται, ο οποίος έγραψε για την εξάρτηση από το Διαδίκτυο. Λέει, λοιπόν, ότι παλιά έκανε πολύ μεγάλες «βουτιές» στη θάλασσα (της γνώσης), παρατηρούσε όσα συμβαίνουν στον βυθό, έβγαινε, ξαναβουτούσε, σκεφτόταν όλα αυτά που είχε ανακαλύψει. Ενώ τώρα «έχω γίνει ένας μάστερ του σέρφινγκ, ο οποίος κυκλοφορεί με ένα σερφ πάνω στη θάλασσα, με τεράστια ταχύτητα, και δεν μου περνάει καν από το μυαλό να βουτήξω…».
Η ταχύτητα της πληροφόρησης σήμερα είναι κάτι το αδιανόητο. Και πληροφόρηση, η οποία, πολλές φορές, δεν στηρίζεται και πουθενά. Ζούμε πλέον σε έναν ψηφιακό κόσμο, πρέπει να το καταλάβουμε αυτό. Και οι επιστήμονες λένε ότι, από αυτή την ψηφιακή εξάρτηση, ο εγκέφαλος παθαίνει την ίδια βλάβη, όπως αν είσαι ναρκομανής ή αλκοολικός. Φανταστείτε τώρα…
_Μα είναι φοβερό ότι υπάρχουν ακόμα και κλινικές απεξάρτησης από τα online παιχνίδια…
Και ξέρετε τι σκεφτόμουν; Με όλα αυτά που ακούμε να γίνονται στην Αμερική… πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να πάρει ένα όπλο και να πυροβολήσει.
Εγώ αυτό άρχισα να το συνδέω με τα ψηφιακά παιχνίδια. Tο παιδάκι παίζει και σκοτώνει έναν, κι αυτός, ο ένας, στο παιχνίδι σηκώνεται μετά και συνεχίζει. Νομίζω ότι όλο αυτό κάπως αποτυπώνεται μέσα στο κεφάλι. Το θέμα είναι ότι αυτός που πυροβολείς στην πραγματικότητα, δεν θα ξανασηκωθεί…
Μέσα από όλα αυτά, αρχίζει το μυαλό μας και «παίζει παιχνίδια». Η μεγαλύτερη ασθένεια είναι τα ψυχολογικά του καθενός, η κατάθλιψη.
_Σ’ αυτόν τον κόσμο του Ίντερνετ ανήκουν και τα social media. Εσείς πώς ακριβώς τα αντιλαμβάνεστε: Χρήσιμο εργαλείο προώθησης της δουλειάς ενός καλλιτέχνη; Ή μήπως κάπου χάθηκε η μπάλα; Είχα ακούσει ένα νεαρό ηθοποιό να λέει ότι, πολλές φορές, αναθέτουν ρόλους σε κάποιους ανάλογα με το πόσους followers έχουν…
Κι εγώ το έχω ακούσει αυτό και αρνούμαι να το πιστέψω. Αρνούμαι, πραγματικά.
Δεν θα σας πω κάτι καινούργιο: τα social media ή τα χρησιμοποιείς, ή σε χρησιμοποιούν. Στη δική μου περίπτωση, προσπαθώ ο βασικός λόγος να είναι η προώθηση της δουλειάς μου.
Τελευταία σκεφτόμαστε με τη συνεργάτη μου, χρησιμοποιώντας (το τονίζω) τα social, να δημιουργήσουμε μια δράση τύπου «Πάμε μαζί». Νομίζω ότι θα έχει ενδιαφέρον…
_Δηλαδή;
Μέσα από αυτό θα μπορείς είτε να βοηθήσεις κόσμο, είτε να κάνεις κάποιες δραστηριότητες μαζί μου, είτε να έρθεις ένα ταξίδι μαζί μου, να κάνουμε μια απόδραση, να κάνουμε γιόγκα… Να μαζεύονται άνθρωποι με τους οποίους μοιραζόμαστε τον ίδιο τρόπο σκέψης και να κάνουμε κάτι μαζί. Να κοιτάμε ο ένας τον άλλον στα μάτια, να μην είναι αυτό το «πατάω ένα κουμπί και ακολουθώ».
Τώρα το οργανώνουμε. Γιατί η ζωντανή ανθρώπινη επαφή δεν πρέπει να χαθεί. Εδώ κοντεύουμε σιγά-σιγά να την ξεχάσουμε…
Δεν φοβάµαι να το πω: Η «Σκοτεινή Θάλασσα» δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα αντίστοιχες ξένες σειρές.
_Μα έχουμε καταντήσει πια μια φωτογραφία και ένα όνομα στα social…
Θα σας πω κάτι. Έβγαλα ένα βίντεο στο γύρισμα για να το ανεβάσω και ήθελα να κάνω tag τους συντελεστές. Ξέρετε ότι οι περισσότεροι δεν είχαν Instagram; Και, για κάποιον λόγο, χάρηκα μέσα μου! Τα νέα παιδιά είχαν, βέβαια.
Υπάρχουν και κάποια προφίλ που είναι λίγο πιο ψαγμένα, υπάρχουν κι αυτά… Το θέμα είναι να μην αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να σε προσεγγίσει ένας παραγωγός, βλέποντας μόνο πόσους ακόλουθους έχεις. Για τα δικά μου τα μέτρα, θα έπρεπε να επιλέξει αυτόν που έχει τους λιγότερους!
Από την άλλη, βεβαίως, ξέρω ότι τα social έχουν πάρει κι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι από τη διαφημιστική «πίτα», κι αυτό είναι σημαντικό. Αλλά μην τα ισοπεδώνουμε όλα…
Υπάρχουν σπουδαία παιδιά, δεν το συζητώ. Αλλά θέλει πολλή αντίσταση. Αν θες να είσαι προσωπικότητα, πρέπει να αντιστέκεσαι, να μην παρασύρεσαι από το ρεύμα. Είναι αυτό από το οποίο ξεκινήσαμε τη συνέντευξη. Χρειάζεται λίγο να καταλάβεις εσύ ποιος είσαι, τι πρεσβεύεις, τι θέλεις. Λίγο να πλησιάσεις τον εαυτό σου.
_Και να ξέρεις ποιος είσαι πραγματικά, κι όχι αυτό που προβάλλεις. Γιατί, πολλές φορές, η εικόνα σου στα social media δεν είναι στ’ αλήθεια εσύ.
Ξέρετε τι σκέφτομαι; Ωραία, ακόμα και αυτό να συμβαίνει, αρκεί κανείς να ξέρει βαθιά μέσα του ότι η αλήθεια είναι άλλη και ότι αυτό το κάνει για κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Να μη λέμε ψέματα στον εαυτό μας.
Ξέρω πολύ καλούς νέους ηθοποιούς που ψάχνονται, που σπουδάζουν, που είναι ανήσυχοι – της ηλικίας του γιου μου, και μικρότεροι. Εγώ πιστεύω ότι αυτές οι μικρότερες γενιές βλέπουν λίγο διαφορετικά τον κόσμο, κι αυτό είναι μεγάλη ελπίδα…
_Πρωταγωνιστείτε σε δύο ταινίες που προβλήθηκαν στο Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών του Βερολίνου, στα τέλη Μαρτίου: στο «Σμύρνη μου, αγαπημένη» και στον «Ράφτη».
Ναι, ναι… Η «Σμύρνη» άνοιξε το Φεστιβάλ, και τη δεύτερη μέρα προβλήθηκε ο «Ράφτης».
_Μιλήστε μου λίγο και για τον «Ράφτη», όπου συμπρωταγωνιστείτε με τον Δημήτρη Ήμελλο…
Είναι μια πολύ τρυφερή, πολύ ανθρώπινη ταινία. Μιλάει για αξίες που χάνονται σιγά-σιγά, για το πώς πρέπει να προσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα της ζωής. Είναι η ιστορία ενός ράφτη, ο οποίος ράβει ανδρικά κοστούμια και προσπαθεί, ο έρμος, να συμβαδίσει με την εποχή. Το μήνυμα εδώ είναι: Να προσαρμόζεσαι στα νέα δεδομένα, χωρίς όμως να χάνεις τη δική σου αξία.
_Και ήταν και υποψήφια για το βραβείο καλύτερης ξένης ταινίας στα Ιαπωνικά Κινηματογραφικά Βραβεία, έτσι δεν είναι;
Και να σας πω… κανείς δεν περίμενε ότι θα αγκαλιαστεί τόσο πολύ από τόσα φεστιβάλ, ότι θα πάρει τόσα βραβεία, κι ότι θα έρθει και η διάκριση στην Ιαπωνία. Μιλάμε για τα ιαπωνικά «Όσκαρ»!
Να, αυτό που λέγαμε… Μια ταινία, η οποία μιλάει για τις ανθρώπινες αξίες, που είναι τρυφερή, που είναι ρομαντική, και ξαφνικά βλέπουμε ότι «έχει να πει πράγματα» και στον Ιάπωνα, και στον Κινέζο, και στον Ιταλό, και στον Καναδό… Αυτό είναι για μένα η Τέχνη! Από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη, είχε παντού θερμή υποδοχή.
Η ταινία ήταν συνυποψήφια με άλλες τέσσερις ταινίες, πολύ σημαντικές παραγωγές. Εμείς πήραμε τιμητική διάκριση. Το «Όσκαρ» μας το έφαγε ο Τζέιμς Μποντ! (γέλια)
_Ναι, αλλά τι μεγάλη επιτυχία να είσαι συνυποψήφιος με τον Τζέιμς Μποντ! Άσε, δε, που ο Τζέιμς Μποντ δεν είναι και απλή ταινία. Είναι brand name.
Αυτό ακριβώς!
Ο «Ράφτης» είναι ελληνο-γερμανο-βελγική παραγωγή. Στη Γερμανία έκοψε 800.000 εισιτήρια! Να πω κάτι, όμως; Το κράτος εκεί στηρίζει πάρα πολύ τον πολιτισμό και το σινεμά. Διατέθηκε ένα σοβαρό ποσό γι’ αυτή την προώθηση.
Κάναμε ξεχωριστό τουρ τον Αύγουστο, και εγώ, και ο κύριος Ήμελλος, και η σκηνοθέτις μας, η Σόνια Λίζα Κέντερμαν, σε όλες τις πόλεις της Γερμανίας. Σας πληροφορώ ότι οι κινηματογράφοι ακόμα και στο πιο μακρινό χωριό ήταν τελευταίας τεχνολογίας! Ήταν να τους θαυμάζεις!
_Να μιλήσουμε, όμως, και για τη «Σκοτεινή θάλασσα», στο MEGA…
Ασυναίσθητα, όταν κάνεις τηλεόραση, ψάχνεις καλλιτεχνικό «άλλοθι» στο θέατρο. Φέτος είναι από τις λίγες φορές που δεν μου συνέβη αυτό. Πραγματικά είμαι πάρα πολύ χαρούμενη για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που υπάρχει στην τηλεόραση. Είναι πολύ ωραίοι και οι συντελεστές, και ήρθε όλο κι «έδεσε», δημιουργώντας μια σειρά με αυτή την κινηματογραφική αφήγηση. Και δεν φοβάμαι να το πω: πρόκειται για μια σειρά που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα αντίστοιχες ξένες σειρές…
Έτσι μπορείς να εκπαιδεύσεις και το μάτι του τηλεθεατή – όποιου θέλει να εκπαιδευτεί, έτσι; Γιατί εύκολη «τροφή» υπάρχει παντού. Είναι «πρόταση» το να βάλεις τον τηλεθεατή να σκεφτεί, να παρακολουθήσει την ψυχολογία, τις αντιδράσεις, τη λεπτομέρεια στον ήρωα. Νομίζω ότι αξίζει.
_Στη σειρά υποδύεστε την Όλγα Γκορίτσα, μία γυναίκα με πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα, εκρηκτική, η οποία πέρασε διάφορα στο παρελθόν. Είναι η μητέρα της Άννας, η οποία αγνοείται. Μιλήστε μου λίγο γι’ αυτήν.
Πράγματι, είναι ιδιαίτερος χαρακτήρας. Υποδυόμενη την Όλγα, εγώ στηρίχθηκα και σε αυτή την ψυχοσύνθεση της «απόλυτης μάνας» που, ό,τι και να κάνει το παιδί της, για εκείνη θα είναι πάντα το παιδί της. Βγαίνει το παιδί μου από τη φυλακή, και λέω «Καλώς το καμάρι μου!». Καμιά φορά, όταν βλέπω το επεισόδιο, λέω «Πώς σκέφτεται αυτή η γυναίκα;».
Η Όλγα προσπαθεί να προστατεύσει τα παιδιά της. Κουβαλάει κι ένα σκοτεινό παρελθόν… Αλλά έχει και μια ωραία σχέση με τον σύζυγο, παρόλο που έρχονται σε σύγκρουση πού και πού. Εγώ πιστεύω ότι αγαπιούνται πάρα πολύ. Μπορεί να μαλώνουν, αλλά αυτό πιο πολύ ανανεώνει τη σχέση. Δεν υπάρχει αδιαφορία, δεν υπάρχει ρουτίνα.
_Η συγκεκριμένη ηρωίδα έχει και ρωσική καταγωγή. Αυτό το στοιχείο σας βοήθησε καθόλου να καταλάβετε καλύτερα την όλη ιδιοσυγκρασία της;
Κοιτάξτε, εγώ μπορώ σίγουρα να γνωρίζω καλύτερα από κάποιον άλλο τι γινόταν στη δεκαετία του ’90 στη Ρωσία. Παρόλο που εγώ έφυγα το ’91, έχω «υλικό», ξέρω από τους δικούς μου ανθρώπους πώς ήταν τα πράγματα εκείνη την περίοδο, πώς ένιωθαν οι ίδιοι.
Τώρα, αν αυτό με βοήθησε να κατανοήσω τον χαρακτήρα της, δεν ξέρω… Γιατί κάθε χαρακτήρας είναι διαφορετικός, ανεξάρτητα από την καταγωγή του. Όλοι κουβαλάνε ένα σκοτεινό παρελθόν, όλοι… Το γεγονός ότι η Όλγα είναι ξένη, έχει προσθέσει κάτι στην ιστορία. Αυτό θα έλεγα εγώ.
_Πάντως είναι καλοδουλεμένο το σενάριο…
Ο Ζαχαρίας Μαυροειδής, ο Σπύρος Κρίμπαλης και ο Κωστής Σαμαράς έχουν κάνει φοβερή δουλειά. Παρέδωσαν ένα σενάριο με πάρα πολύ βάθος και τρομερά ωραίους χαρακτήρες. Επιπλέον, έλαβαν υπ’ όψιν και τους ηθοποιούς που ερμηνεύουμε τους ρόλους, υπήρχε πάντα μια συνεννόηση σ’ αυτό το κομμάτι.
Αλλά και η πλοκή έχει πολύ ενδιαφέρον, δεν τους ξεφεύγει τίποτα. Αυτός που παρακολουθεί τη σειρά πρέπει να είναι πάρα πολύ προσεκτικός, γιατί αν εμφανιστεί μια λεπτομέρεια και τη χάσει, μπορεί μετά να μην καταλαβαίνει τι γίνεται. Χρειάζεται να δουλεύει το μυαλό…
_Παίζει ρόλο, φυσικά, και η σκηνοθεσία.
Πρέπει να πούμε εδώ ότι, πάνω από όλα αυτά, είναι η ματιά του σκηνοθέτη, του Γρηγόρη Καραντινάκη, ο οποίος προτείνει μια συγκεκριμένη αισθητική. Και από την αρχή είχε λόγο στα πάντα: δικές του οι επιλογές στα πρόσωπα, είχε λόγο μέχρι και στην επιλογή του συνθέτη! Είναι ένας άνθρωπος που ξέρει ακριβώς πού θέλει να το πάει. Όλα περνούν μέσα από το δικό του όραμα για τη σειρά.
_Για την εξέλιξη της ιστορίας έχουμε καμιά αποκάλυψη;
Η σειρά παιζόταν δύο φορές την εβδομάδα, τώρα θα παίζεται μία. Οπότε, έχουμε μέλλον… Έχουμε να ανακαλύψουμε πολλά πράγματα!