“Χαλαρή και ακομπλεξάριστη”. Αυτό είναι το πρώτο που σκέφτεσαι, γνωρίζοντας τη Ζέτα Δούκα. Μιλώντας περισσότερο μαζί της, ανακαλύπτεις κι άλλα: “ανήσυχη”, φιλοσοφημένη, συγκροτημένη… Η ίδια λέει ότι πάντα προσπαθούσε να είναι η τέλεια κόρη, η τέλεια φίλη, η τέλεια μαθήτρια: φάνηκε ξεκάθαρα – από τον λόγο της, τον τρόπο σκέψης της, την ευγένειά της. Το μόνο που έμενε, ήταν να διαπρέψει και ως συνεντευξιαζόμενη (κι ας καταλήξαμε στο ότι, τελικά, η τελειότητα είναι ουτοπία). Άριστα 10, Ζέτα.
συνεντεύξη στη Μαρία Λυσάνδρου
– “Αν έχω υποτιμήσει κάποιον στη ζωή μου, αυτός ήμουν εγώ”, έχεις πει παλαιότερα. Πώς μπορεί κανείς να πέσει σε μια τέτοια παγίδα; Γιατί όλοι πέφτουμε, σε κάποια στιγμή…
Εύκολα! Όταν λέω ότι έχω υποτιμήσει τον εαυτό μου, εννοώ ότι δεν έχω τραβήξει τον σωστό δρόμο και, κάποιες φορές, του έχω κάνει μεγάλο κακό: από το να μην του δώσω αυτά που χρειάζεται, μέχρι να του απαγορεύω πράγματα, τα οποία ήταν ζωτικής σημασίας γι’ αυτόν.
Την αυτοεκτίμηση, την αυτοπεποίθηση και την αυτογνωσία (αυτά μπαίνουν στο ίδιο “καλάθι”) είναι πάρα πολύ δύσκολο να τις εφαρμόσεις στη ζωή σου, στην πράξη. Χρειάζεσαι, κατ’ αρχάς, να έχεις πολύ καλούς γονείς και ένα περιβάλλον στο οποίο θα κινείσαι από πολύ μικρή ηλικία –μη σου πω από την κοιλιά της μαμάς σου– που να ξέρει τι του γίνεται, να έχει περάσει και το ίδιο από μία διαδικασία αυτογνωσίας. Επιπλέον, χρειάζεται και ένα εξαιρετικό εκπαιδευτικό περιβάλλον. Έτσι, κι εσύ ο ίδιος θα μπορείς να καταλάβεις από μικρή ηλικία ότι τα “θέλω” σου και τα “πρέπει” σου είναι μοναδικά.
– Και πόσο εύκολο είναι να συνυπάρξουν όλα αυτά τα δεδομένα;
Αυτό έχει έναν τεράστιο βαθμό δυσκολίας, κινείται στα όρια της φαντασίας.
Ωστόσο, υπάρχουν άνθρωποι που, από μικρή ηλικία, έχουν κάποια εφόδια παραπάνω και μπορούν να τραβήξουν τον δικό τους δρόμο λίγο καλύτερα. Εγώ δεν ήμουν ένας από αυτούς…
Και το λέω χωρίς να θέλω να ρίξω βάρος ή ευθύνες σε κανέναν, γιατί οι άνθρωποι οι οποίοι με περιέβαλλαν, είτε αυτοί ήταν το οικογενειακό μου περιβάλλον, είτε το εκπαιδευτικό μου περιβάλλον, με αντιμετώπιζαν με πολύ μεγάλη αγάπη – αυτό που ήξεραν, αυτό έκαναν. Αλλά, τελικά, αυτό που εγώ λάμβανα δεν ήταν εκείνο που ήθελα, προκειμένου ως Ζέτα, με τα δικά μου εφόδια και εργαλεία, να προχωρήσω πιο εύκολα στη ζωή μου.
– Λίγο κλισέ η ερώτηση, αλλά θα την κάνω: Η μητρότητα άλλαξε καθόλου τον τρόπο σκέψης σου; Έχεις αντιληφθεί λίγο διαφορετικά τον κόσμο και τον εαυτό σου, μέσα από το παιδί;
Οπωσδήποτε! Κατ’ αρχάς, αυτό το δημιούργημα που λέγεται “άνθρωπος” είναι τέλειο. Το ανθρώπινο μυαλό, ο ανθρώπινος οργανισμός είναι ένα αριστούργημα, είναι η τέλεια μηχανή! Αυτό, λοιπόν, το αντιλαμβάνεσαι βλέποντας τον άνθρωπο από τη στιγμή της γέννησής του και παρακολουθώντας το πώς εξελίσσεται. Είναι πολύ μεγάλο μάθημα, ούτως ή άλλως.
Δεύτερον, καταλαβαίνεις και εσύ, ως άνθρωπος, τι δουλειά έχεις κάνει με τον εαυτό σου, βλέπεις ότι οι αντοχές σου και οι δυνάμεις σου είναι παραπάνω από όσα εσύ θεωρούσες ότι διαθέτεις. Επίσης, έχω μάθει να είμαι υπομονετική και να δέχομαι πράγματα, τα οποία προηγουμένως δεν μπορούσα να δεχτώ με τίποτα!
– Όπως;
Ας πούμε το ότι δεν είμαι τέλεια. Η τελειομανία ήταν κάτι το οποίο με διακατείχε από μικρή – πάντα κυνηγούσα αυτό το ουτοπικό πράγμα: το να είσαι η τέλεια μαθήτρια, η τέλεια μάνα, η τέλεια κόρη, η τέλεια φίλη, η τέλεια επαγγελματίας… Δεν γίνεται αυτό. Και η στιγμή που το καταλαβαίνεις είναι σπαρακτική. Δεν είναι εύκολο να αντιληφθείς και να αφομοιώσεις το γεγονός ότι δεν είσαι τέλειος, και ότι δεν πειράζει!
– Αυτό το “δεν πειράζει”, όμως, είναι και το σημαντικότερο, δεν είναι;
Βεβαίως. Αλλά είναι σαν να καταρρέει ένα οικοδόμημα, το οποίο έχτιζες τόσα χρόνια – με σαθρά θεμέλια, δεν λέω όχι. Αυτό μου έμαθε, εμένα τουλάχιστον, η μητρότητα: ότι δεν είμαι τέλεια, αλλά δεν πειράζει! Κάνω τα λάθη που κάνουν σχεδόν όλοι οι γονείς, έχω τις ίδιες ευαισθησίες, κάνω τις ίδιες υποχωρήσεις…
Είμαι από τους γονείς που έχουν κάνει δουλειά με τον εαυτό τους και φροντίζω συνεχώς να ενημερώνομαι, συνεχώς προσπαθώ να δω τι άτομο είναι το παιδί μου, και όχι να του φορέσω ένα “καπέλο” που θέλω εγώ.
– Θεωρείς ότι, αν γινόσουν μητέρα σε μικρότερη ηλικία, θα το αντιλαμβανόσουν με τον ίδιο τρόπο; Τελικά, το να είσαι λίγο μεγαλύτερη, σε κάνει και πιο ώριμη απέναντι στη μητρότητα;
Αυτό σίγουρα. Εξαρτάται, βέβαια, και από τη δουλειά που κάνεις με τον εαυτό σου. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που, από τα 20 μέχρι τα 40, δεν έχουν και πολύ μεγάλη διαφορά! Έχει να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεσαι τη ζωή, και προχωράς και ο ίδιος.
Για να μιλήσω επί προσωπικού, θεωρώ ότι στη ζωή μάλλον όλα τα πράγματα έχουν τη σειρά τους. Τουλάχιστον στο δικό μου το μυαλό, η μητρότητα πρέπει να έρχεται ως μία συνέχεια τού να έχεις βρει τον εαυτό σου, το τι δουλειά θέλεις να κάνεις, να είσαι καλά σ’ αυτή τη δουλειά και να έχεις πετύχει και πέντε πράγματα στο βιοποριστικό – όσο αυτό είναι δυνατό στην Ελλάδα… Έτσι, θα είσαι και λίγο πιο ήσυχος, ώστε να μπορείς να αφοσιωθείς στο παιδί.
Τουλάχιστον στο δικό μου το μυαλό, η μητρότητα πρέπει να έρχεται ως μία συνέχεια τού να έχεις βρει τον εαυτό σου.
– Φέτος πρωταγωνίστησες στη θεατρική παράσταση “Γοργόνες και Μάγκες”. Γενικώς, βλέπουμε τελευταία (την επόμενη σεζόν ακόμα περισσότερο) μία θεατρική “αναβίωση” των ταινιών του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Πού το αποδίδεις εσύ αυτό;
Οι παραστάσεις αυτές είναι στα γονίδιά μας, είναι σε αυτά που μας κάνουν να περνάμε καλά, γιατί αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας μέσα από τους ήρωες των συγκεκριμένων ταινιών. Γι’ αυτό, νομίζω, αναβιώνουν τέτοιες ταινίες στο θέατρο.
Οι “Γοργόνες και Μάγκες”, βέβαια, είναι μια παράσταση που στήθηκε πάρα πολύ καλά. Οι άνθρωποι που ήρθαν και την είδαν, έρχονταν αρχικά για να δουν τον τίτλο “Γοργόνες και Μάγκες”, να δουν ποιος παίζει ποιον, πώς θα αποδοθούν οι χαρακτήρες… Κι όμως, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, μέσα στα πρώτα πέντε λεπτά είχαν ξεχάσει ότι παρακολουθούν ουσιαστικά την αναβίωση της ταινίας και παρακολουθούσαν την ίδια την παράσταση.
Το θεατρικό “Γοργόνες και Μάγκες” αποτέλεσε ένα πολύ επιτυχημένο, αυτόνομο καλλιτεχνικό γεγονός. Πέτυχε, δηλαδή, η συνταγή! Ήταν μία πολύ ευτυχής συγκυρία. Τελικά, αν υπάρχει συνταγή επιτυχίας, είναι το να προσπαθήσεις να παραγάγεις κάτι πολύ καλό, που να μην προσβάλλει τον θεατή, και να χαίρεται να το πράττει και ο άνθρωπος που είναι επί σκηνής.
– Υπάρχουν, ωστόσο, άνθρωποι που έχουν πει ότι “αυτά τα έργα δεν πρέπει να τα αγγίζουμε”, ότι συχνά “κακοποιούνται” με τον τρόπο που παρουσιάζονται. Πώς το σχολιάζεις εσύ αυτό;
Εξαρτάται από το πώς γίνεται. Εγώ θεωρώ ότι οι ταινίες έχουν το δικαίωμα να μεταφέρονται στο θεατρικό σανίδι. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι, το οποίο δεν μπορείς “να πειράξεις”. Αρκεί αυτό το “πείραγμα” να γίνεται με απόλυτο σεβασμό και αγάπη για το έργο, αλλά και για το ίδιο το θέατρο. Γιατί το θέατρο έχει τους δικούς του κανόνες, δεν μπορείς εκεί να παίξεις με κανόνες άλλου καλλιτεχνικού είδους. Είναι πολύ δύσκολο, πρέπει να το σεβαστείς.
Κοίτα να δεις… αν οι δημιουργοί μιας ταινίας, ή οι άνθρωποι που παραχωρούν τα δικαιώματα αν δεν είναι εν ζωή ο δημιουργός, ο Δαλιανίδης στην προκειμένη, αλλά και ο Πλέσσας ή ο Παπαδόπουλος, δίνουν το πράσινο φως ώστε να δουν το “παιδί” τους και θεατρικά, τότε ποιοι είμαστε εμείς που θα πούμε “Όχι, αυτό απαγορεύεται να το κάνεις”; Τα πάντα είναι στη διακριτική ευχέρεια του δημιουργού-“γονιού”.
– Φέτος είχε έρθει να δει την παράσταση και η Μαίρη Χρονοπούλου, της οποίας τον ρόλο υποδύεσαι.
Να σου πω ότι και η κυρία Χρονοπούλου ήταν πολύ διστακτική όταν ήρθε, ήταν πολύ επιφυλακτική…
– Γιατί αυτό;
Κατ’ αρχάς, από τότε που έμαθε ότι η ταινία θα μεταφερθεί στο θέατρο, δεν έδειξε μεγάλο ενθουσιασμό. Έδειξε επιφύλαξη, με την έννοια της ανησυχίας: “Πώς θα ανέβει κάτι τόσο επιτυχημένο κινηματογραφικά, πώς θα γίνει εκεί;”. Ένας πολύ καλός της φίλος, ο Μάκης Δελαπόρτας, ο οποίος είναι και εξαιρετικός άνθρωπος, της είπε “Έλα να το δούμε και μετά το κρίνουμε…”. Αυτό είναι πολύ σημαντικό: δεν μπορείς να κρίνεις κάποιον πριν τον δεις. Είναι ανοησία!
Η κυρία Χρονοπούλου είναι ένας πολύ έξυπνος και ακριβοδίκαιος άνθρωπος, γι’ αυτό και συμφώνησε. Ήρθε, λοιπόν, να το δει και βγήκε κατενθουσιασμένη. Είπε, μάλιστα, ότι υπήρχαν και σκηνές στο θεατρικό έργο που ήταν ακόμα καλύτερες και από το κινηματογραφικό.
– Εσύ πώς ένιωσες, γνωρίζοντας ότι σε παρακολουθούσε η κυρία Χρονοπούλου; Πώς είναι να κάθεται από κάτω ο άνθρωπος, ο οποίος είχε πρωτοπαίξει –και χαρακτηρίσει– τον ρόλο που υποδύεσαι;
Είχα πολύ μεγάλη αγωνία… Είναι πολύ μεγάλο πράγμα! Τρέφω πολύ μεγάλο σεβασμό και αγάπη προς τους ανθρώπους που, ουσιαστικά, με μεγάλωσαν μέσα από τις ταινίες ή τα θεατρικά. Από παιδί παρακολουθούσα θέατρο και κινηματογράφο, και όλους αυτούς τους ανθρώπους τους θεωρώ θρύλους, κάτι άπιαστο, τεράστιο!
Τη Μαίρη Χρονοπούλου δεν την είδα μόνο ως Φλώρα στο κινηματογραφικό έργο, ως τον άνθρωπο που ερμήνευσε τον ρόλο που έπαιζα. Δεν μπήκα εξαρχής στη διαδικασία σύγκρισης, ούτε κόπιας – αυτό θα ήταν ανοησία και προσβλητικό, και για την κυρία Χρονοπούλου και για μένα. Ένιωσα ότι είχα από κάτω έναν θρύλο και ήθελα να βγει ευχαριστημένη από αυτά που θα έβλεπε. Δεν ήθελα να την απογοητεύσω.
– Τελικά, υπήρξε δικαίωση!
Ναι, ναι! Αλλά σε σχέση με τους μεγάλους ανθρώπους, θα κάνω μια μικρή προσθήκη: είναι τεράστιο γεγονός για μένα το ότι συνυπήρξα για πεντέμιση μήνες με τον Γιάννη Βογιατζή. Αυτός ο άνθρωπος είναι δώρο ζωής! Είναι πολύ μεγάλη ιστορία να τον γνωρίσεις και να σου μιλήσει, να σε κοιτάξει, να συγχρωτιστείς μαζί του. Είναι ένας άνθρωπος εξαιρετικός…
– Η παράσταση θα κάνει και περιοδεία το καλοκαίρι…
Ναι, όλο τον Ιούνιο. Και στην επαρχία, αλλά και σε κάποια θέατρα της Αττικής.
– Θα συνεχίσετε και του χρόνου;
Όχι, του χρόνου δεν θα συνεχιστεί η παράσταση “Γοργόνες και Μάγκες”. Ήταν μια απόφαση του Γιώργου του Βάλαρη να σταματήσει το έργο στη μεγάλη του δόξα – και συμφωνώ μαζί του. Το τέλος της περιοδείας, στις 3 Ιουλίου, θα είναι και το τέλος των παραστάσεων.
– Είσαι ένα άτομο που, γενικώς, ασχολείται με το θέμα “ευ ζην”. Τελικά, πού έχεις καταλήξει: Η καλή ψυχολογία οδηγεί και στην καλή διατροφή ή η καλή διατροφή οδηγεί στην καλή ψυχολογία;
Είναι αμφίδρομο. Και σε κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικό.
Κοίτα, όλα είναι ψυχοσωματικά. Όλα μπλέκουν την ψυχή και το σώμα, σε μικρότερη ή μεγαλύτερη αναλογία. Υπάρχουν περιπτώσεις που για να είσαι καλά, πρέπει να τρέφεσαι καλά, με την έννοια ότι μπορεί να σου λείπουν κάποιες ουσίες, κάποιες βιταμίνες και ιχνοστοιχεία που ευθύνονται για την κακή ψυχολογική σου κατάσταση. Συμβαίνει αυτό! Κάνεις κάποιες εξετάσεις και βλέπεις τι σου λείπει.
Σαφώς, όμως, ο τομέας “ψυχολογία”, το πώς αισθάνεσαι με τον εαυτό σου και το περιβάλλον σου, είναι για μένα το Α και το Ω σε σχέση με αυτό που λέμε “ευζωία”. Νομίζω ότι το σημαντικότερο είναι να αισθάνεσαι καλά με εσένα και με αυτά που κάνεις. Αυτό το δύσκολο πράγμα που λέγαμε πριν…
– Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, είσαι και πρέσβειρα μιας καμπάνιας γνωστών προβιοτικών. Τα τελευταία χρόνια, τα προβιοτικά έχουν αρχίσει να γίνονται πολύ δημοφιλή. Παλαιότερα δεν γνωρίζαμε πολλά για τη χρησιμότητά τους…
Παλιά οι άνθρωποι έτρωγαν άλλα πράγματα: οι γονείς μας τρώγανε γιαούρτια με πέτσα. Αυτή είναι μεγάλη πηγή προβιοτικών. Κανονικά, τα προβιοτικά είναι ουσίες που θα έπρεπε λαμβάνουμε από τη διατροφή μας, αλλά δεν γίνεται αυτό.
– Αυτή η ανάγκη δημιουργείται λόγω τού ότι ο σύγχρονος τρόπος ζωής δεν μας επιτρέπει να τρεφόμαστε σωστά ή, τελικά, δεν ξέρουμε πώς να τραφούμε σωστά;
Είναι ένας συνδυασμός, νομίζω. Είτε δεν ξέρουμε, είτε ζούμε σε πόλεις που ο ρυθμός ζωής μας δεν μας επιτρέπει να εφαρμόσουμε αυτά που ξέρουμε. Το γεγονός είναι ότι πέντε πράγματα που γνωρίζουμε πλέον για το σώμα μας, για το πώς μπορεί να λειτουργεί σωστά, πρέπει να τα εφαρμόζουμε. Άρα τα προβιοτικά, όπως και όλα τα συμπληρώματα διατροφής, έρχονται ουσιαστικά να υποκαταστήσουν κάτι το οποίο θα έπρεπε να παίρνεις μέσω της διατροφής σου, αλλά για κάποιο λόγο δεν το παίρνεις.
Τα συγκεκριμένα είναι προϊόντα, τα οποία πραγματικά μπορείς να παίρνεις κάθε μέρα. Υπάρχει μια λανθασμένη εντύπωση για τα προβιοτικά, γι’ αυτό και συνήθως τα λαμβάνουμε όταν παίρνουμε αντιβίωση ή όταν έχουμε προβλήματα με το έντερό μας. Όχι, είναι συμπληρώματα που μπορούμε να λαμβάνουμε κάθε μέρα για να λειτουργεί σωστά το έντερό μας, ανεξάρτητα από το αν αυτό έχει ιδιαίτερα προβλήματα ή όχι.
– Και, όπως είναι γνωστό, “το έντερο είναι ο δεύτερός μας εγκέφαλος”…
Έχουμε δύο εγκεφάλους. Τον εγκέφαλο που είναι στο κεφάλι μας και το έντερό μας, που βρίσκεται λίγο πιο κάτω και βοηθά στη διατήρηση της καλής μας υγείας. Αν το έντερο δεν λειτουργεί σωστά, τίποτα δεν λειτουργεί σωστά. Επιπλέον, είναι και υποδοχέας μεγάλων συναισθηματικών, στρεσογόνων καταστάσεων. Άρα, αν έχεις ένα “αδύναμο” έντερο, οι καταστάσεις αυτές μπορεί να σου δημιουργήσουν προβλήματα, τελικά.
– Είσαι ένας άνθρωπος που έχει δουλέψει αρκετά στην τηλεόραση – και ως πρωταγωνίστρια σε σειρές, αλλά και ως παρουσιάστρια σε διάφορες εκπομπές. Σε ποια φάση βλέπεις να βρίσκεται η ελληνική τηλεόραση αυτή την περίοδο; Είναι σε μια διαδικασία να επανακάμψει ή έχουμε δρόμο ακόμα;
Είμαι ο πλέον αναρμόδιος άνθρωπος να μιλήσει για την τηλεόραση, με την έννοια ότι δεν παρακολουθώ στενά τι γίνεται. Ωστόσο, κάποια βήματα σε σχέση με τη μυθοπλασία, σε σχέση με αυτά που και εμείς οι ηθοποιοί μπορούμε να υποστηρίξουμε, αρχίζουν και γίνονται ξανά. Φαίνεται ότι οι παραγωγοί, τα κανάλια αρχίζουν σιγά-σιγά να παίρνουν αποφάσεις σε σχέση με τη δημιουργία νέων σειρών.
Από εκεί και πέρα, ναι, συμφωνώ ότι η τηλεόραση δεν έχει καλό επίπεδο τώρα πια. Όλο αυτό το πράγμα με τα reality και την κλειδαρότρυπα, το να παρακολουθείς οι άνθρωποι τι θα φορέσουν, πώς θα ερωτευτούν, τι θα μαγειρέψουν… Έχουμε λίγο ξεφύγει. Μέσα σε αυτά υπάρχουν και κάποια προϊόντα καλά δομημένα που μπορείς να τα παρακολουθήσεις. Υπάρχουν, όμως, και κάτι άλλα…
– Ενδεχομένως αυτά να είναι και η εύκολη λύση…
Είναι και η εύκολη λύση, είναι φθηνές παραγωγές.
Θεωρώ ότι η τηλεόραση είναι ένα μέσο, το οποίο έχει πολύ μεγάλη δύναμη ακόμα. Μπαίνει στα σπίτια των ανθρώπων – και μην κοιτάς μόνο την Αθήνα και τα μεγάλα αστικά κέντρα. Δες και λίγο παραέξω: είναι η συντροφιά κάποιων ανθρώπων, γι’ αυτό και οφείλουμε όλοι μας να την κάνουμε καλύτερη.
Εγώ προσπαθώ να κάνω μία εκπομπή ανάλογη με εκείνη που είχα κάνει παλαιότερα, λίγο πιο εμπλουτισμένη στο καλλιτεχνικό και κοινωνικό επίπεδο. Ηταν, μάλιστα, να την κάνω με την ΕΡΤ.
– Μιλάμε για την εκπομπή που θα βλέπαμε από την ΕΡΤ2;
Ναι. Αφορούσε στη θεματολογία μου, έτσι μου είχε γίνει μια πρόταση. Τελικά δεν προέκυψε, γιατί είχε κάποια διαφωνία το κανάλι με την παραγωγό.
Ωστόσο, ήταν μια εκπομπή που θεωρώ ότι είχε να προσφέρει στη σημερινή εποχή. Αυτό το θέμα, το καλλιτεχνικο-κοινωνικο-πολιτιστικο-ιατρικο-ψυχολογικό, είναι σημαντικό ως πρόταση πια.
Υπάρχει μια κατάθεση πρότασης από μία εταιρεία παραγωγής σε κάποια κανάλια για εκπομπή και εύχομαι να ευοδωθεί. Είμαι πολύ ανοιχτή σε κάτι τέτοιο.
– Εφόσον δεν “ευδοκίμησε” τελικά η συνεργασία με την ΕΡΤ, υπάρχει περίπτωση να δούμε την εκπομπή κάπου αλλού;
Το προσπαθώ. Υπάρχει μια κατάθεση πρότασης από μία εταιρεία παραγωγής σε κάποια κανάλια για εκπομπή και εύχομαι να ευοδωθεί. Είμαι πολύ ανοιχτή σε κάτι τέτοιο, γιατί με ενδιαφέρει αυτή η θεματολογία και πιστεύω ότι μπορώ να την κάνω και καλά.
Δεν είμαι παρουσιάστρια, ούτε προσπαθώ να μπω στο πλαίσιο αυτό. Επειδή, όμως, ως άνθρωπο με ενδιαφέρουν πολύ τα θέματα αυτά, νομίζω ότι μπορώ να ταυτιστώ με τον άνθρωπο που θα παρακολουθεί την εκπομπή και να ρωτήσω αυτά που εκείνος θα ήθελε να ρωτήσει έναν συνεντευξιαζόμενο.
– Και ενώ η εκπομπή βρίσκεται σε κατάσταση αναμονής, έχεις ξεκινήσει και μια άλλη προσπάθεια, στον χώρο του Διαδικτύου: την ιστοσελίδα all4z.gr.
Ναι, είναι μια ιστοσελίδα που κινείται σε επίπεδο καλλιτεχνικό, κοινωνικό, ιατρικό, ψυχολογικό, ταξιδιωτικό… Γενικώς καλύπτει μια ευρεία θεματολογία, με εξαίρεση τα οικονομικά, πολιτικά και gossip θέματα.
– Και πώς γεννήθηκε η ιδέα για το all4z.gr;
Μου είχαν γίνει προτάσεις να έχω δικό μου blog σε κάποια δημοφιλή sites, από πέρυσι κιόλας. Έτσι, μπήκα στη διαδικασία να ερευνήσω περισσότερο το τι είδους ιστοσελίδες υπάρχουν στο Διαδίκτυο. Μια ιστοσελίδα μου άρεσε “γι’ αυτό”, μια άλλη μου άρεσε “για εκείνο”, μία τρίτη μου άρεσε για κάτι άλλο, αλλά πουθενά δεν τα έβρισκα όλα συγκεντρωμένα – τουλάχιστον αυτά που ήθελα εγώ να διαβάζω.
Είπα, λοιπόν, “Γιατί να μην ξεκινήσω κάτι, το οποίο θα μου άρεσε να διαβάζω και εγώ η ίδια;”. Έτσι γεννήθηκε αυτή η ιδέα. Βρήκα τους κατάλληλους ανθρώπους, τις φίλες μου, οι οποίες είναι πολύ καταρτισμένες, η καθεμία και σε έναν διαφορετικό τομέα.
– Είστε, λοιπόν, πέντε άτομα…
Η μία είναι αθλήτρια, είναι στα ΜΜΕ και έχει κάνει ένα πολύ ωραίο μεταπτυχιακό στο Bocconi στα social media and arts: η Κατερίνα Σάπαρη. Η Στέλλα Καραγιαννίδου δουλεύει στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης και γνωρίζει πολύ καλά το κομμάτι των σειρών, του κινηματογράφου, αλλά και των βιβλίων. Η Κία Παπαδοπούλου, από την άλλη, γνωρίζει πολύ καλά τα ιατρικά, το κομμάτι της Υγείας. Ένα άλλο, μικρότερο κορίτσι, η Ελισάβετ Μιχαλοπούλου, η οποία είναι ενδυματολόγος και σχεδιάστρια μόδας, μας γράφει τα θέματα της μόδας και οτιδήποτε αφορά σε αυτά. Εγώ διατηρώ ένα δικό μου blog, ενώ από μία φορά την εβδομάδα γράφω ένα “uneaZy story”, όπως λέω, μια ανήσυχη ιστορία, κάτι το οποίο θέλω εγώ να μοιραστώ. Επιπλέον, έχω και το κομμάτι του παιδιού.
Είναι σημαντικό να πω ότι δεν κάνουμε ανακύκλωση! Τα κείμενα είναι πρωτότυπα, είναι γραμμένα σε πολύ ωραία γλώσσα… Δεν κάνουμε copy-paste, όπως συμβαίνει στις περισσότερες ιστοσελίδες. Τα κείμενα αφορούν σε πράγματα τα οποία ενδιαφέρουν εμάς. Έτσι βλέπουμε και τον παλμό του κόσμου, είναι ωραίο να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας μαζί τους.
Είναι ένα site που απευθύνεται σε σκεπτόμενους, ωραίους ανθρώπους, με εναλλακτικά ενδιαφέροντα. Είναι κλασάτο, είναι elegant, έχει αυτή τη φινέτσα και το φινίρισμα, το οποίο εγώ θεωρώ ωραίο για το μάτι. Θα χαρακτήριζα το all4z.gr “ένα προσιτό premium site”.
– Μου άρεσε το motto σας: “An eaZy magazine 4 uneaZy people”.
Mε λίγα λόγια, είναι ένα ήσυχο περιοδικό, για ανθρώπους που “δεν κάθονται στα αυγά τους”, που τους αρέσει να ρωτούν, να μαθαίνουν, να ταξιδεύουν, να διαβάζουν…
– Διάβασα ένα πολύ ωραίο κείμενο που έχεις γράψει, με τίτλο “Κάποιες σκέψεις”: 4+4+4 πράγματα που έχεις καταλάβει για τη ζωή όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ξέρω ποια από αυτές τις 12 διαπιστώσεις ξεχωρίζεις εσύ, αλλά εμένα μου “έμεινε” το “μην υποτιμάς ποτέ κανέναν, γιατί δεν ξέρεις πότε και πώς θα τον βρεις μπροστά σου”…
Αυτό ήταν κάτι που μου είπε η γιαγιά μου, είναι από τα πράγματα που θέλω να μεταφέρω στην κόρη μου…
Νομίζω ότι, κατά κάποιον τρόπο, η τελευταία διαπίστωση που αφορά στην αυτογνωσία τα συνοψίζει όλα. Πρέπει πρώτα να μάθεις τον εαυτό σου, για να μπορέσεις μετά να κάνεις οτιδήποτε άλλο. Κάνε ό,τι μπορείς για να μάθεις τον εαυτό σου!
– Και αυτό πώς το καταφέρνεις;
Με το να είμαι “ανοιχτή”. Ακόμα και σήμερα, εδώ: εγώ μαθαίνω κάτι από σένα.
Από τη στιγμή που ζεις και κινείσαι σε ένα ευρύ κοινωνικό περιβάλλον, από τη στιγμή που επιλέγεις να εργάζεσαι, να είσαι μητέρα, να είσαι φίλη, να είσαι σύντροφος… οφείλεις να έχεις μεν τη θέση σου και κάποια όρια βασικά για σένα, αλλά θα πρέπει και να “ανοίξεις” σε οτιδήποτε ωραίο, σε οτιδήποτε έξυπνο, σε οτιδήποτε καλοπροαίρετο ακούς. Πρέπει να είσαι ωραίος υποδοχέας!
Photo Credits: Κώστας Μητρόπουλος
Νεκτάριος Κουρής (Παράσταση “Γοργόνες και Μάγκες”)
Οι “Γοργόνες και Μάγκες” σε περιοδεία
- Θέατρο Πέτρας, Πετρούπολη, Σάββατο, 16 Ιουνίου 2018
- Βεάκειο Θέατρο, Πειραιάς, Κυριακή και Δευτέρα, 17 και 18 Ιουνίου 2018
- Θέατρο Δάσους, Θεσσαλονίκη, Πέμπτη – Σάββατο, 21 – 23 Ιουνίου 2018
- Θέατρο ΕΗΜ – Φρόντζου, Ιωάννινα, Κυριακή, 24 Ιουνίου 2018
- Υπαίθριο Θέατρο “Γεώργιος Παππάς”, Αίγιο, Δευτέρα, 25 Ιουνίου 2018
- Παλαιά Σφαγεία, Πάτρα, Τρίτη, 26 Ιουνίου 2018
- Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας, Πέμπτη, 28 Ιουνίου 2018
- Κηποθέατρο Παπάγου, Παρασκευή, 29 Ιουνίου 2018
- Θέατρο Αλίκη Βουγιουκλάκη, Βριλήσσια, Σάββατο, 30 Ιουνίου 2018
- Ευριπίδειο Θέατρο, Σαλαμίνα, Τρίτη, 03 Ιουλίου 2018
* Όλες οι παραστάσεις αρχίζουν στις 21:15.
