Για πολύ καιρό συνηθίζαμε να λέμε ότι ο Έλληνας δεν σηκώνεται από τον καναπέ του. Μάλλον ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε. Ο Έλληνας όχι μόνο έχει εγκαταλείψει τον καναπέ, αλλά τρέχει κιόλας. Τρέχει μεταφορικά, με τις δουλειές και τις υποχρεώσεις, αλλά τρέχει και κυριολεκτικά: βάζει αθλητικά και παίρνει τους δρόμους, τα πάρκα, τα πεζοδρόμια, τα βουνά, τις παραλίες… Όπου τον βολεύει, τέλος πάντων!
της Λίλας Σταμπούλογλου
Εννοείται ότι παίρνει μέρος και σε Μαραθωνίους. Στον τάδε για καλό σκοπό, στον δείνα για διασκέδαση, στον άλλο για εκτόνωση. Οργανώνει και κανένα ταξιδάκι για να τρέξει και στον Μαραθώνιο που γίνεται στην εξοχή και στο νησάκι. Δεν είναι τυχαίο που, πλέον, οι αγώνες δρόμου είναι δεκαπλάσιοι από το παρελθόν: 120 οργανώνονται ετησίως στη χώρα, κάθε Κυριακή έχει κι από έναν κάπου – όρεξη να έχεις, να τρέχεις. Κι όπως φαίνεται από τις χιλιάδες συμμετοχές, έχουμε.
Είναι γεγονός ότι το δρομικό κίνημα στην Ελλάδα έχει γιγαντωθεί. Και όπως όλα δείχνουν, έχει δημιουργηθεί και μια αθλητική εξάρτηση· με λίγα λόγια, πολλοί που ξεκινούν το τρέξιμο, το κάνουν κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Αυτό έδειξε και μια έρευνα των Τμημάτων Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, και Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, που διενεργήθηκε λίγα χρόνια πριν. Οι δρομείς θεωρούν ότι το να τρέχουν αποτελεί σημαντικό μέρος της ζωής τους. Το παραπάνω είναι ίσως και το πιο ενδιαφέρον συμπέρασμα της έρευνας, το ότι έχουμε δηλαδή εξαρτηθεί και τρέχουμε ακόμα κι αν δεν έχουμε διάθεση. Με άλλα λόγια, το τρέξιμο τείνει να γίνει για αρκετούς Έλληνες σαν το ψωμί που αγοράζουμε απ’ τον φούρνο.
Γιατί σηκωνόμαστε από τον καναπέ;
Με τη διάθεση να εξακριβώσω πώς σηκώνεται κάποιος από τον καναπέ για να τρέξει και πώς αποκτά εξάρτηση με αυτό, ανέκρινα μερικούς… εξαρτημένους δρομείς φίλους μου.
“Γιατί τρέχεις;”, ρώτησα την εικαστικό Άννα Παπαλεξάνδρου, που συστηματικά παίρνει τα βουνά (κυριολεκτικά) και γεμίζει τον τοίχο της στο facebook με φωτογραφίες εν κινήσει, με φόντο πλαγιές και μαγευτικά τοπία: “Γιατί εκτονώνομαι και νιώθω πιο γερή απ’ τη μέρα που ξεκίνησα”, μου λέει.
Παρόμοια απάντηση πήρα κι από τους υπόλοιπους. Η βελτίωση της φυσικής κατάστασης μοιάζει να είναι κοινός τόπος για όλους και ένας βασικός λόγος που επιλέγουν να γίνουν δρομείς: “…για να έχω καλύτερη υγεία, φυσική κατάσταση, ψυχολογία, να μειώσω το άγχος και να αυξήσω την υπομονή και την επιμονή μου”, μου απαντά ο Δημήτρης, εκπαιδευτικός.
Στην περίπτωση μιας άλλης φίλης δρομέα, της δημοσιογράφου Μαρίας Ζαφειράτου, η εκκίνηση έγινε πριν λίγα χρόνια στο 1ο Spetses Mini Marathon: “Πριν δεν είχα καμία επαφή με το άθλημα και δεν συμπαθούσα καν το τρέξιμο. Μετά όμως μπήκα στο τριπάκι”, μου λέει. Το ίδιο και ο άνδρας της, ο επίσης δημοσιογράφος, Στέλιος Σοφιανός, με τον οποίο τρέχουν συνήθως μαζί: “Έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Τραβάει ο ένας τον άλλον κατά τη διάρκεια του αγώνα, σχολιάζουμε, πειράζουμε ο ένας τον άλλον. Ε, αν δω ότι μένει πίσω, “ανοίγω” το βήμα μου και τον περιμένω στον τερματισμό…”, λέει η Μαρία.
“Λαμβάνουμε μέρος σε αγώνες που είναι εκτός Αθηνών, ώστε να κάνουμε και ένα ωραίο διήμερο, να δούμε φίλους, να χαλαρώσουμε. Ποτέ δεν τρέχουμε στην Αθήνα. Το σκεπτικό μου είναι: να σηκωθώ κυριακάτικα, να κατέβω στο κέντρο για να τρέξω 10 χλμ. και να ξαναγυρίσω σπίτι; Ποτέ! Εμείς είμαστε εκ-δρομείς!”, συμπληρώνει ο Στέλιος. Κάπως έτσι το φανταζόμουν κι εγώ. Δεν είναι δυνατόν τόσοι άνθρωποι να τρέχουν, επειδή “την είδαν” ξαφνικά αθλητές.
Το μυστικό της “εξάρτησης” του δρομέα της διπλανής πόρτας, του φίλου μας που τον βλέπουμε στα σόσιαλ να βγάζει σέλφι τρέχοντας, πρέπει να βρίσκεται στο ότι, μέσα απ’ αυτό, πρωτίστως διασκεδάζει: “Δεν προπονούμαστε για να βγάλουμε καλύτερους χρόνους στο τρέξιμο”, λέει η Μαρία. “Προπονούμαστε για να διατηρούμαστε σε καλή κατάσταση, και τρέχουμε σε αγώνες σε εντελώς ερασιτεχνικό επίπεδο, γιατί έχει πλάκα”.
“Έχει πλάκα”. Νομίζω ότι αυτή είναι και η φράση-κλειδί. Αν κάτι έχει πλάκα, αν διασκεδάζουμε μ’ αυτό, τότε κολλάμε ευκολότερα. Και πώς να μη διασκεδάσεις με το τρέξιμο, όταν μπορείς να το συνδυάσεις με εκδρομές, δραστηριότητες και παρέα; Τρέχεις μαζί με το ταίρι σου, με τους φίλους σου, κάνεις χαβαλέ, κανονίζεις αποδράσεις, ανοίγει το μάτι σου, αναπνέεις οξυγόνο, ξεφεύγεις.
Και, βέβαια, με το τρέξιμο αλλάζει και ο τρόπος ζωής σου: “…με βοήθησε να κόψω το κάπνισμα και να έχω καλύτερη φυσική κατάσταση και περισσότερη ηρεμία, αυτοπεποίθηση και εσωτερική ικανοποίηση”, λέει ο Δημήτρης.
“Έχουν αλλάξει οι διατροφικές μας συνήθειες, ο ύπνος, οι παρέες μας, οι δραστηριότητές μας, τα ενδιαφέροντά μας, η καθημερινότητά μας γενικότερα, προς το καλύτερο. Το ότι γέννησα τόσο εύκολα και επανήλθα τόσο γρήγορα στα κιλά και τις προπονήσεις μου, νομίζω ότι οφείλεται στο τρέξιμο, και αυτός είναι ένας λόγος που δε θα το σταματήσω ποτέ”, λέει η Άννα, που κι αυτή τρέχει παρέα με τον άνδρα της, φανατικό δρομέα επίσης.
Η Άννα τρέχει και μαζί με το μωρό της. Μπροστά το καρότσι, πίσω εκείνη. Τη ρωτάω πώς είναι σαν αίσθηση να τρέχεις με το παιδί σου: “Όταν την έχω μαζί μου τρέχω ξένοιαστα, είμαι πιο ήρεμη από όταν π.χ. την αφήνω στη γιαγιά της, που κοιτάω το κινητό μου 3 φορές το λεπτό”, μου απαντά. Και, βέβαια, το καρότσι είναι ειδικό. “Υπάρχουν, δηλαδή, ειδικά καρότσια για γονείς δρομείς”, όπως μου λέει.
Φαντάζονται, άραγε, τη ζωή τους χωρίς τρέξιμο οι δρομείς φίλοι μου; Ο Δημήτρης τη φαντάζεται, δεν θα είχε πρόβλημα να κάνει κολύμπι ή κάτι άλλο, για παράδειγμα. Και η Μαρία με τον Στέλιο το ίδιο. Μπορούν να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς να τρέχουν, όμως δεν θέλουν να τη φανταστούν χωρίς άσκηση και χωρίς αθλητισμό: “Είναι διέξοδος, είναι η τέλεια εκτόνωση και οι ώρες που αφιερώνω αποκλειστικά στη φροντίδα του εαυτού μου. Όχι, δεν θέλω να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτά”, λέει η Μαρία. Όσο για την Άννα: “Ονειρεύομαι να γίνω μια ζαρωμένη γριά που θα τρέχει Μαραθώνιο”, μου λέει γελώντας.
Μήπως ήρθε η ώρα να βάλεις αθλητικά και να αρχίσεις κι εσύ το τρέξιμο; Και, πού ξέρεις, μπορεί και να εξαρτηθείς… Αν μη τι άλλο, είναι από τις εξαρτήσεις που ευχόμαστε όλοι ν’ αποκτήσουμε στη ζωή.