Ας πρόσεχες πσυχούλα μου

Ψηθήκατεεεεεεε; Έχουμε ήδη λαλήσει από τον καύσωνα και ακόμη βρισκόμαστε στα μέσα Ιουνίου. 40 βαθμοί, καίει το κορμί, η λύση είναι μία, πάμε παραλία. Ε, παραλία ή καναπέ και άραγμα προτίμησαν οι περισσότεροι πριν από λίγες ημέρες, αγνοώντας επιδεικτικά την κάλπη και όλους αυτούς που περίμεναν από τους ψηφοφόρους λίγη αγάπη, προδέρμ κι ένα σταυρό προτίμησης.

Και όσο μεγάλη ήταν η αποχή στις πρόσφατες Ευρωεκλογές, άλλη τόση και ακόμα μεγαλύτερη ήταν η κατακραυγή και η κατακεραύνωση από τους σοσιαλμιντιάδες που έκραζαν τα αποτελέσματα και τους εκλεγέντες βουλευτές.

“Λουστείτε τους τώρα”, “μπράβο μας που στέλνουμε τέτοια κελεπούρια στην Ευρωβουλή”, “πόσο βόδια είμαστε τελικά” και άλλα τέτοια τσιτάτα και αγαπησιάρικα στάτους γέμισαν τις ροές μας, σε τέτοιο βαθμό, που σε έκαναν να αναρωτιέσαι: Εσύ ψήφισες, πσυχούλα μου, ή κάνεις αντιπολίτευση με το ποντίκι και το σκρολάρισμα; Ήρεμα ρωτάω.

Γιατί, αν όλοι αυτοί που έβριζαν και φώναζαν πως είναι κρίμα κι άδικο (για σου Νατασάρα με τα σουξέ σου!) πήγαιναν στις κάλπες, σίγουρα θα είχαμε άλλα αποτελέσματα και άλλους εκπροσώπους στην Ευρωβουλή. Αμ δε, όμως…

Το πιθανότερο και κλασικότερο σενάριο είναι να απείχαν, γιατί λίγο η ζέστη, λίγο τα λόγια του παπά, λίγο η βαρεμάρα, λίγο το “ποιος χέστ.κε” (έφαγα το “η” για να μη με λογοκρίνουν και γιατί φαίνεται λίγο πιο κυριλάτη και μυστήρια η λέξη έτσι), δεν ψήφισαν μεν, έχουν άποψη δε. Και είναι έξαλλοι με όλα.

Είναι σαν αυτούς που ντάλα καλοκαίρι πάνε στην παραλία Κυριακή στις 14:00 και βρίζουν ασυστόλως, επειδή δεν βρήκαν ξαπλώστρα. Νωρίς μας ήρθες πσυχούλα μου. Να σηκωθούμε να αράξεις;

Είναι σαν τους άλλους που μουτζώνουν το μπουρδέλο το κράτος που δεν τιμωρεί, δεν ελέγχει και τέτοια, και καπνίζουν στα μουλωχτά ή και φόρα παρτίδα σε μαγαζιά που απαγορεύεται το κάπνισμα, αγνοώντας κανόνες και νόμους.

Ή σαν τους άλλους που πάλι τα βάζουν με το μπουρδέλο το κράτος για τις καθυστερήσεις στο δημόσιο, τα ρουσφέτια, τις αναμονές, και όλο και πάνε να χωθούν με κάποιο βύσμα ή με λαμογιά για να εξυπηρετηθούν πρώτοι και καλύτεροι.

Όλα αυτά είναι μικρά και ανώδυνα παραδείγματα. Υπάρχουν δεκάδες άλλα που δείχνουν ότι μας βολεύει περισσότερο να κρίνουμε παρά να αντιδρούμε εμπράκτως ή να συμμορφωνόμαστε με κανόνες, ακόμη και αν οι άλλοι τους αγνοούν. Μας αρέσει να καταδικάζουμε πράξεις και συμπεριφορές που, όμως, “ε, δεν έγινε και κάτι” αν τις “αξιοποιήσουμε” κι εμείς στις κατάλληλες περιπτώσεις, με ένα “όλοι έτσι κάνουν μωρέ” για ελαφρυντικό…

Δεν πάει, όμως, έτσι το πράμα πσυχούλες μου. Δεν δικαιούμαι να αντιδρώ για κάτι στο οποίο αρνούμαι να συμμετέχω ως υπεύθυνος πολίτης, απαξιώνοντάς το επιδεικτικά.

Η όποια κυβέρνηση, αντιπολίτευση, ο όποιος δήμαρχος, δημοτικός σύμβουλος, βουλευτής ή ευρωβουλευτής κ.λπ. βρίσκονται στη θέση που βρίσκονται, είναι γιατί τους επέλεξε η πλειοψηφία.

Και η πλειοψηφία “φτιάχνεται” από αυτούς που συμμετέχουν στις εκλογικές αναμετρήσεις. Αν αυτοί είναι κατά κύριο λόγο “χαβαλετζήδες”, ακραίοι ή ανίκανοι για τα δικά σου μάτια, ε αυτοί ψήφισαν, τι να κάνουμε; Ας μην απαξίωναν οι σοβαροί και ικανοί την ψήφο τους, να είχαμε άλλα αποτελέσματα.

Δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Αντιθέτως, είμαστε υπόλογοι της απάθειάς μας και γινόμαστε έρμαιο των επιλογών άλλων, που δεν ταιριάζουν με τα πιστεύω μας, με αυτό που θέλουμε για τα παιδιά μας, με την κουλτούρα μίας σύγχρονης κοινωνίας και ούτω καθεξής. Ποιος φταίει; Αυτοί ή εμείς;

Ας είμαστε πιο προσεχτικοί στο μέλλον, πσυχούλες μου. Και, κυρίως, πιο ενεργοί και σοβαροί. Δεν βγαίνει αλλιώς, μάνα μου…