Θεόδουλος Παπαβασιλείου
Η άνοιξη ήταν πάντα µπερδευτική. Ή, καλύτερα, είναι η πιο σχιζοφρενής εποχή του χρόνου. Τη µια µέρα λες «Καλοκαίρι, ρε φίλε!», βγαίνεις µε κοντοµάνικο, σαγιονάρες, αντηλιακό. Και πέντε λεπτά µετά φυσάει, βρέχει, κάνει ψοφόκρυο, αρπάζεις πνευµονία και είσαι σε φάση «φίλινγκ µπλεστ» µε κουβερτούλα στον καναπέ του σπιτιού σου. Την επόµενη, ξαναβγαίνει ο ήλιος και λες να πας µια βόλτα να τον χαρείς, να ξελαµπικάρεις λίγο, αλλά τσουπ, χάνεται και, ξαφνικά, βρίσκεσαι στη Σαχάρα. Σκόνη παντού, στα µάτια, στη µύτη, στο αυτοκίνητο, στο µπαλκόνι. Γείτσες!
Κάπως έτσι µπερδευτική είναι γενικότερα και η ζωή µας αυτή την περίοδο. Όχι πως τις προηγούµενες περιόδους έβγαζες κανα νόηµα, αλλά anyway, όλα καλά, προχωράµε! Είµαστε σε ένα συνεχές «ζέστη, κρύο, ξαστεριά και καταχνιά», και κάπως έτσι πρέπει να πορευτούµε.
Είναι φορές που νιώθεις αυτό που λένε πολλοί, ότι ζούµε στην καλύτερη χώρα του κόσµου. Έχεις θάλασσα, έχεις φως (όταν δεν έχει σκόνη), έχεις επιλογές για όλα τα γούστα. Πολιτιστικές, για παράδειγµα. Είµαστε µία χώρα που έχει δυσανάλογα πολλές για το µέγεθός της θεατρικές παραστάσεις. Διαλέγεις και παίρνεις. Δες αν θες το υπέροχο «Σ’ εσάς που µε ακούτε», την «Κληρονοµιά µας», το «Μια άλλη Θήβα», ή ακόµη και πιο εναλλακτικές προτάσεις (και είναι πολλές αυτές) που δείχνουν ότι οι καλλιτέχνες είναι σε ένα οργασµό δηµιουργίας και αναδηµιουργίας. Κι αυτό είναι ωραίο.
Μετά έχεις τις βόλτες. Πας στην Πλάκα και νιώθεις ότι είσαι σε άλλη εποχή. Περπατάς βράδυ στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου υπό την φωτισµένη Ακρόπολη και ανοίγει η ψυχή σου. Βλέπεις κόσµο να βολτάρει χαλαρά, µουσικούς του δρόµου που συνοδεύουν µε ήχους τη διαδροµή σου. Σταµατάς µπροστά σε έναν από αυτούς και κοιτάς τη γαλήνη, τη χαρά που έχει γι’ αυτό που κάνει. Κι ας µην υπάρχει κανένα κέρµα στο κουτάκι που έχει µπροστά του. Και αναρωτιέσαι: το κάνει για το µεροκάµατο, για το µεράκι, για χόµπι; Πώς ζει; Έχει λύσει τα προβλήµατά του γιατί είναι πλούσιος και κάνει ό,τι γουστάρει, ή έχει λύσει τα προβλήµατά του γιατί επέλεξε να ζει όπως γουστάρει; Οεο;
Και πριν προλάβεις να απαντήσεις σε κάποιο από τα παραπάνω ερωτήµατα, η ρουτίνα σε καταπίνει. Η “σκόνη” της καθηµερινότητας. Πήξιµο στη δουλειά, πήξιµο στους δρόµους, πήξιµο µυαλού για όλα αυτά που έπρεπε να είναι διαφορετικά σε αυτή τη χώρα, αλλά δεν αλλάζουν µε τίποτα και µας τρώνε το µέσα και το έξω µας καθηµερινά. Και αναρωτιέσαι ξανά: γιατί η καλύτερη χώρα για να ζεις, είναι παράλληλα –σε κάποιους τοµείς– η χειρότερη για να διαβιώνεις;
Και πριν προλάβεις να απαντήσεις στο παραπάνω, σκέφτεσαι ότι έρχεται το Πάσχα. Η καλύτερη εποχή για να φας σαν να µην υπάρχει αύριο, και να ξανασυναντήσεις συγγενείς που δεν θυµόσουν καν ότι είχες, οι οποίοι θα σου θυµίσουν µε περισσή χαρά όσα δεν έκανες και δεν πέτυχες µέχρι τώρα στη ζωή σου. Ούτε γάµο, ούτε παιδιά, ούτε λεφτά, πού πας ρε καηµένε να κάνεις Πάσχα στο χωριό;
Παρόλα ταύτα, θα ανεβάσεις στα social media τα πιο επιµελώς επιλεγµένα στιγµιότυπα, ώστε να φαίνεται ότι περνάς τέλεια και νιώθεις ευλογηµένος και τυχερός, και δεν συµµαζεύεται. Κι αφού νιώθεις τόση αγαλλίαση και ευλογία, ε Πάσχα είναι, λες να συγχωρέσεις, να αναθεωρήσεις, να ξαναξεκινήσεις, να δείξεις κι εσύ αυτό το ψυχικό σθένος που επιβάλλεται για τις µεγάλες αλλαγές. Ένεκα οι ηµέρες.
Ε, και κάπου εκεί λες «ινάφ». Καµία συγχώρεση, καµία αναθεώρηση. Μόνο καµιά σόδα, και προχωράµε…
