Θεόδουλος Παπαβασιλείου
Βρισκόµαστε στον απόηχο της Eurovision, τα τα τα, µπαίνουµε σιγά σιγά στο καλοκαίρι, τα τα τα, αρχίσαµε να ονειρευόµαστε νησιά και διακοπές, τα τα τα, και γενικά είµαστε σε µία φάση α πα πα τα τα τα. Συνεννοηθήκαµε; Μπα…
Ανάµεσα σε όλα αυτά τα µουσικοχορευτικά και καλοκαιρινά µοτίβα, έχουµε και µία καθηµερινότητα που µας πιέζει από παντού. Με κόρνες στους πηγµένους δρόµους που τα τα τα τα νεύρα µας κουρέλια κάνουν, µε εκκρεµότητες στο σπίτι, στη δουλειά, µε αφρικανική σκόνη και µε µια ακρίβεια που καλπάζει, µετατρέποντας τα µουσικοχορευτικά και καλοκαιρινά µοτίβα σε χορό του Ζαλόγγου υπό λασπώδη βροχή. Kαι στο βάθος ευρωεκλογές.
Ποιος νοιάζεται για τις ευρωεκλογές; Λίγοι, δυστυχώς. Και γιατί «δυστυχώς»; Γιατί πάντα γκρινιάζουµε για όλα, µας φταίνε οι πάντες και τα πάντα και, όταν έρχεται η ώρα να πάρουµε αποφάσεις, το ρίχνουµε στο τα τα τα τα, κι άσε να µας φέρει ό,τι θέλει µετά.
Δεν πάει έτσι όµως. Αν θέλουµε «πόνος µη µας έρθει µακάρι», κι αν µας απογοήτευσε ο τάδε ή ο δείνα πολιτικός γιατί είναι liar, liar, liar (για να παίξουµε και λίγο το σουξέ της Κύπρου), θα πρέπει να λαµβάνουµε σοβαρά υπ’ όψιν όλες τις εκλογικές διαδικασίες, να επιλέγουµε τους άξιους, να µαυρίζουµε τους liars και να έχουµε επιλεκτική ακοή στα υπερβολικά θα θα θα θα. Αλλιώς κάθε που χαράζει, θα µας τρώει το µαράζι. Ντα;
Θα πρέπει, κάποια στιγµή, να συνειδητοποιήσουµε ότι επιβάλλεται να συµµετέχουµε στα κοινά, αν θέλουµε να έχουµε και άποψη, αλλά και δύναµη να διαµορφώνουµε το µέλλον µας. Κάθε εκλογική διαδικασία είναι σηµαντική. Από τα µαθητικά συµβούλια, µέχρι την εκλογή ενός “τοπικού άρχοντα” σε ένα αποµακρυσµένο χωριό της Ελλάδας.
Με την ψήφο µας επιλέγουµε αυτούς που θα µας εκπροσωπήσουν. Αυτούς που θα µιλήσουν εκ µέρους µας, που θα µεταφέρουν τη φωνή και το πρόβληµά µας εκεί που λαµβάνονται οι αποφάσεις. Η ψήφος δεν είναι για να τιµωρήσουµε ή για να κάνουµε χαβαλέ. Είναι για να διεκδικήσουµε κάτι καλύτερο, και αυτό θα επιτευχθεί µόνο µετά από σοβαρή σκέψη και καλό «ξεσκαρτάρισµα».
Για πολλά χρόνια ψηφίζαµε χρώµατα, γιατί έτσι µάθαµε, αυτό κληρονοµήσαµε και το θεωρούσαµε χρέος µας να συνεχίσουµε τις παραδόσεις. Ψηφίζαµε αυτούς που µας έταζαν περισσότερα, χωρίς να µπούµε στη διαδικασία να σκεφτούµε εάν είναι εφικτό να µας τα προσφέρουν. Ψηφίζαµε ό,τι πιο περιθωριακό κυκλοφορούσε στην «αγορά» των ψηφοδελτίων για να σπάσουµε πλάκα. Κι αυτή η πλάκα πολλές φορές απεδείχθη ξινή και επικίνδυνη. Τέλος, ψηφίζαµε αποχή, παραλία, βόλτα για καφέ, γιατί «έλα µωρέ, όλοι ίδιοι είναι, ποιος χέστΜΠΙΜΠ για εµάς;»…
Και κάπως έτσι αφήναµε τα πράγµατα στην τύχη τους και βρίζαµε µετά την τύχη µας που είχαµε τον κάθε ανίκανο σε θέση ευθύνης. Μα ποιος τον έβαλε εκεί πσυχούλα µου; Ήρεµα ρωτάω!
Οι εκπρόσωποί µας στη Βουλή, στην Ευρωβουλή και σε κάθε εκλεγµένο σώµα είναι η δύναµη που έχουµε για να αλλάξουµε τα πράγµατα προς το καλύτερο. Κι αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουµε και να κάνουµε το καθήκον µας.
Ναι, θα ψηφίζουµε και στη Eurovision, και σε µουσικά, θεατρικά και άλλα βραβεία, εννοείται! Και εκεί επιλογές υπάρχουν, άποψη έχουµε, τι ταιριάζει στο γούστο µας ξέρουµε, γιατί να µην το επιλέξουµε και να το επιβραβεύσουµε µε την ψήφο µας;
Αλλά δεν είναι όλες οι φάσεις «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τα τα τα». Έχει και µάθηµα σολφέζ η φάση, αν δεν θες να ζεις στην παραφωνία…
