Καταρχάς να ευχηθώ χρόνια πολλά στις Κατερίνες που γιόρταζαν χθες. Και στους Στέλιους και στις Στέλλες που γιορτάζουν σήμερα. Και στον Ανδρέα, την Βαρβάρα, τον Νίκο, την Νικολέττα, την Άννα, τον Σπύρο, την Σπυριδούλα, τον Λευτέρη, την Ελευθερία που γιορτάζουν τις επόμενες ημέρες. Χρόνια πολλά γενικά και προς πάσα κατεύθυνση, γιατί όλο και κάποιο τιμώμενο πρόσωπο υπάρχει σε κάθε σπίτι αυτή την περίοδο.
Γιορτές πολλές, λαμπιόνια ήδη πολλά και παντού και μια χαρά, μια ευφορία, θέλοντας και μη, αρχίζεις να την νιώθεις, μπαίνοντας σε μία διαφορετική διάθεση. Έστω και σταδιακά, κάτι αλλάζει τριγύρω. Έστω και προσωρινά, έχεις πιο όμορφες εικόνες και σκέψεις να γεμίζουν όποια γωνιά του μυαλού σου έχει μείνει άδεια από τα προβλήματα και το άγχος της καθημερινότητας.
Η ανάγκη για όμορφες εικόνες γίνεται μέρα με τη μέρα πιο έντονη. Η ρουτίνα μας μαστίζεται από αριθμούς, προβλήματα και αγωνία για το αύριο, την ίδια ώρα που κάποια ξεχασμένα όνειρα του χθες, προσπαθούν εναγωνίως να ξαναβγούν στην επιφάνεια, να αναπνεύσουν και να δώσουν και σε μας μια ανάσα πιο αισιόδοξη.
Κι αφού πάρουμε την ανάσα αυτή, θα αρχίσουμε να δυσκολευόμαστε να πάρουμε ανάσα από το φαΐ και τα κάθε είδους εορταστικά τραπεζώματα, που θα κρατήσουν μέχρι και τις αρχές του νέου έτους. Κάθε τραπέζι και καημός, κάθε καημός και σόδα και όλα αυτά σε ένα φόντο γεμάτο από συγγενείς, φίλους, γνωστούς και άγνωστους, βαβούρα, γέλια, τραγούδια, συγκίνηση, αναμνήσεις και παρελθοντομελλοντολογίες για να περάσει ευχάριστα η ώρα.
Κι αφού περάσει η ώρα, ελπίζουμε να περάσει και η κατήφεια που όχι μόνο μας έχει χτυπήσει την πόρτα τα τελευταία χρόνια, αλλά έχει μπαστακωθεί στην είσοδο του σπιτιού μας και μας χαιρετάει ειρωνικά κάθε φορά που μπαινοβγαίνουμε σ’ αυτό.
Παλιότερα, κάποιοι από εμάς θεωρούσαμε όλες αυτές τις μαζώξεις και τις γιορτές κουραστικές, ενδεχομένως και υπερβολικές. Τώρα, που κουραστήκαμε σωματικά και ψυχικά από πιο ουσιαστικά θέματα, συνειδητοποιούμε την ανάγκη να έχουμε όλο και πιο κοντά μας ανθρώπους που αγαπάμε και μας προσφέρουν αυτήν τη ζεστασιά που χρειαζόμαστε στην παρούσα φάση. Ακόμη και οι υπερβολές, η βαβούρα, η γραφική επανάληψη, η βαρεμάρα της “τυπικής υποχρέωσης”, μπορούν να μας δώσουν μια χαρά που παλιότερα αγνοούσαμε ή που απλά χανόταν κάπου στη ροή της πιο χαλαρής ρουτίνας μας.
Οι οικογένειες και οι παρέες είναι οι σταθερές που μπορούν να κάνουν τη διαφορά στην ασταθή μας πραγματικότητα. “Διανθισμένες” με την –έστω– περαστική λάμψη των ημερών, μπορούν να μας δώσουν πίσω το χαμόγελο και ένα κομμάτι από τον πιο αισιόδοξο εαυτό μας. Από ‘κει και πέρα, ας προσπαθήσουμε να τα κρατήσουμε με νύχια και δόντια και στην χωρίς λαμπιόνια καθημερινότητά μας…
Θεόδουλος Παπαβασιλείου
t.papavasiliou@tpb.gr
