“Πώς μπορείς και παρακολουθείς αυτές τις ιατρικές σειρές, με τα αίματα, τα διαμελισμένα σώματα και όλες αυτές τις splutter εικόνες από εγχειρήσεις; Ειλικρινά τώρα!”, μου είχε πει ένας φίλος πριν από μερικά χρόνια, όταν προσπαθούσα με ενθουσιασμό να περιγράψω ένα επεισόδιο του Grey’s Anatomy. “Μα δεν δείχνουν μόνο εγχειρήσεις! Βλέπεις παράλληλα και τις ανθρώπινες ιστορίες, τις ζωές των γιατρών… Είναι σαν οποιαδήποτε άλλη σειρά!”, του είχα πει τότε, θεωρώντας ότι αυτή ήταν η απάντηση. Τελικά, καταλήγω στο ότι δεν ήταν.
Δεν είναι λίγες οι ιατρικές σειρές που αποδεικνύονται εξαιρετικά δημοφιλείς διεθνώς, αποσπώντας πολλά τηλεοπτικά και ιατρικά βραβεία, και αποτελώντας έμπνευση μέχρι και για την αντιμετώπιση πραγματικών σοβαρών περιστατικών, όπως σημειώνεται στο άρθρο περί “Ιατρικού Χόλιγουντ” σ’ αυτό το τεύχος. Τι είναι αυτό, όμως, που τους εξασφαλίζει κάθε φορά και μια επόμενη σεζόν, και μια επόμενη, εξοικειώνοντας τον μέσο τηλεθεατή με ασθενείς “ανοιγμένους” πάνω στο χειρουργικό τραπέζι και με όρους τύπου λεμφοίδημα, τραχειοτομή ή 10άρι χειρουργικό νυστέρι;
Το πράγμα ξεκαθάρισε ένα καλοκαιρινό απόγευμα όταν, παρακολουθώντας το House MD με έναν πολύ δικό μου άνθρωπο που περνούσε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, εκείνος μου είπε: “Ξέρεις πόσες φορές σκέφτηκα ότι έτσι ακριβώς θα ήθελα να είναι ο γιατρός μου; Αν υπήρχε πραγματικά, θα ήθελα να είναι ο Dr. House! Με πολλές γνώσεις, να “βλέπει” πράγματα που οι υπόλοιποι αγνοούν, να έχει συνδυαστική σκέψη, να σου εμπνέει εμπιστοσύνη…”. Και, φυσικά, να σώζει όλους τους ασθενείς.
Θέλουμε τόσο να πιστέψουμε ότι αυτοί οι χαρακτήρες υπάρχουν, που στο μυαλό μας τους αντιλαμβανόμαστε σχεδόν ως αληθινούς. Και όντως: είναι δύσκολο να αποδεχτείς τον Hugh Laurie σε οποιονδήποτε άλλο ρόλο, πέρα από εκείνον του Dr. House, ή την Ellen Pompeo σε κάποιον άλλον, πέρα από τον ρόλο της Meredith Grey. Αν είσαι φανατικός των σειρών αυτών, είναι σχεδόν ιερόσυλο ακόμα και να το σκεφτείς…
Αυτό είναι, λοιπόν. Σε μια εποχή που ακούμε συνεχώς για πρωτοεμφανιζόμενες ασθένειες, που μαθαίνουμε για όλο και περισσότερους γνωστούς μας που έχουν αρρωστήσει, που το Σύστημα Υγείας κρίνεται αναξιόπιστο (κάτι που δεν αποτελεί μόνο ελληνικό “προνόμιο”· εμφανίζεται και αλλού, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό), που όλο και νεότεροι άνθρωποι χάνονται αιφνίδια… έχουμε ανάγκη να νιώσουμε ότι το νοσοκομείο μπορεί να γίνει μια “Αυλή των Θαυμάτων”. Ότι υπάρχουν γιατροί που στο χειρουργείο μετατρέπονται σε “μικρούς θεούς” (ας αντιπαρέλθουμε την όποια έπαρση των τηλεοπτικών γιατρών. Χαλάλι.). Ότι πάντα υπάρχει ελπίδα, ακόμα κι αν κάποιος θεωρείται “χαμένη υπόθεση”.
Έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε στο θαύμα. Και αυτές οι σειρές τρέφουν αυτή μας την πίστη. Όπως την τρέφουν και πολλοί πραγματικοί γιατροί εκεί έξω, που αποδεικνύουν ότι, κάποιες φορές, η Ιατρική μπορεί όντως να πετύχει το ακατόρθωτο.
Μαρία Λυσάνδρου
m.lysandrou@tpb.gr