“Πεινάω”. Το μόνο που στριφογυρίζει στο κεφάλι μου αυτή την περίοδο – όλες τις μέρες, όλες τις ώρες. Και μετά έρχονται και τα οράματα: ένα ταψί (ω, ναι, ταψί) παστίτσιο, μια οικογενειακή πίτσα special, ένα ταψί (ω, ναι, ταψί) γαλακτομπούρεκο· ο μαζοχισμός δεν έχει όρια, αν μπεις στη διαδικασία “θέλω να χάσω 3 κιλάκια μέχρι τα Χριστούγεννα”. Και “θέλω να τα χάσω”, όχι μόνο για να είμαι στα καλύτερά μου τις γιορτές. Οοοοόχι… Να τα χάσω, για να μπορώ εκείνες τις μέρες να φάω όσο θέλω! Το τέλος της λογικής.
Κι αναρωτιέμαι: Πότε ξεστρατίσαμε τόσο από το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων; Πότε έγινε κύριο μέλημά μας το περιδρόμιασμα (ας το παραδεχτούμε: λέμε “γιορτές” και σκεφτόμαστε μελομακάρονα και κουραμπιέδες); Πότε τα Χριστούγεννα έγιναν συνώνυμα μιας αγχωτικής διαδικασίας – να ψωνίσεις για σένα, για τους άλλους, να στολίσεις το τέλειο δέντρο, να φτιάξεις το τέλειο τραπέζι, να είσαι τέλειος εμφανισιακά· να είσαι ευτυχισμένος…;
Η απάντηση είναι: Εξαρχής.
Τραπεζώματα, δώρα και “στολίσματα” κάθε είδους υπήρχαν πάντα στο πρόγραμμα. Μόνο που, παλαιότερα, αυτά λειτουργούσαν κυρίως ως αφορμή για να μαζευτούν οικογένεια και φίλοι, να μιλήσουν, να γελάσουν, να επανασυνδεθούν – όχι να βγάλουν τα απωθημένα τους στο φαΐ και στο αλκοόλ, ξεσαλώνοντας επί ένα δεκαήμερο, λες κι έρχεται το τέλος του κόσμου. Ούτε να μεταμφιεστούν σε γιορτινή καρικατούρα του εαυτού τους, πασχίζοντας να εντυπωσιάσουν τον περίγυρο και καταπιέζοντας το “μέσα τους”, που μπορεί να μην αντέχει πάντα τόση… χρυσόσκονη.
Τα Χριστούγεννα δεν είναι γιορτή του θεαθήναι, ούτε του… βαρυστομαχιάζειν (ή μήπως είναι;). Θα μπω, δηλαδή, περισσότερο στο πνεύμα, αν φάω δύο –άντε τρία, άντε τέσσερα– μελομακάρονα παραπάνω; (…πειράζει που σκέφτομαι “ναι”;) Τελικά, κάπως έτσι τη φτιάχνουμε στο μυαλό μας μεγαλώνοντας. Πόσες φορές έχουμε σκεφτεί, όντες πλέον ενήλικοι, ότι η όλη εορταστική “φιοριτούρα” δεν μας κάνει αίσθηση; Ότι το μόνο θετικό είναι πως, επιτέλους, θα κάνουμε λίγες μέρες διακοπές;
Κι όμως, η περίοδος των Χριστουγέννων έχει μια μαγεία (κι ας έχει “εμπορικοποιηθεί” κι αυτή, με “προϊόντα” τύπου Χάρι Πότερ). Και μέσα στα καθημερινά μας άγχη, αυτό ακριβώς μας λείπει: αυτή η μαγεία που μετατρέπει ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο σε σημείο θαυμάτων, που κάνει τα μάτια των παιδιών να λάμπουν όταν βρίσκουν δώρα από κάτω, που κάνει τους ανθρώπους να ονειρεύονται βλέποντας τα φωτάκια ν’ αναβοσβήνουν, επιστρέφοντας για λίγο στα χρόνια της αθωότητας. Μπορούμε, άραγε, να ξαναβρούμε αυτή τη χριστουγεννιάτικη μαγεία; Ε, κι αν κανένα μελομακάρονο παραπάνω βοηθήσει, χαλάλι: θα είναι για ιερό σκοπό…
Χρόνια μας πολλά!
Μαρία Σ. Λυσάνδρου
