Πάει κι ο Σεπτέμβρης, έληξε και η τελευταία παράταση των διακοπών και επιστρέψαμε φουλ στη ρουτίνα και τα… νεύρα μας! Οι διακοπές μοιάζουν ξεθωριασμένη ανάμνηση, οι ελπίδες χάθηκαν, το γέλιο έσβησε, τα πάντα μοιάζουν μάταια και οι στόχοι που βάλαμε για τη νέα σεζόν, αντικαταστάθηκαν ήδη με ένα “έλα μωρέ τώρα, θα δούμε”. Το μόνο φως που τρεμοσβήνει στον ορίζοντα είναι η αργία της 28ης Οκτωβρίου που “πέφτει” Δευτέρα, αλλά τρέμει και σβήνει οριστικά στη σκέψη ότι “δεν έχω λεφτά, σπίτι θα κάτσω πάλι, άτιμη κοινωνία” και τέτοια.
Είναι μαγική η ικανότητά μας να αλλάζουμε διαθέσεις, να παρατάμε όνειρα, να βουλιάζουμε σε μια βαρετή καθημερινότητα και να τα βλέπουμε όλα μαύρα από τη μία στιγμή στην άλλη.
Και εκνευριζόμαστε με τον εαυτό μας και λέμε θα αλλάξουμε, θα δούμε αλλιώς τα πράγματα. Και μετά εκνευριζόμαστε με αυτούς που είναι υπεραισιόδοξοι και τα βλέπουν όλα άσπρα και ρόδινα, και σου πετάνε ατάκες τύπου “όλα καλά θα πάνε”, “χαμογέλασε!” και τα συναφή. ΝΑ, ΧΑΜΟΓΕΛΑΩ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΩΡΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ; ΗΡΕΜΑ ΡΩΤΑΩ. Κι ας τους ζηλεύουμε κατά βάθος, επειδή κι εμείς θα θέλαμε να είχαμε λίγη από τη χαλαρότητα και τη θετική διάθεση που δείχνουν ακόμη και σε πολύ δύσκολες καταστάσεις.
Τα νεύρα μας είναι σε ετοιμότητα ανά πάσα ώρα και στιγμή και ενεργοποιούνται αυτομάτως με το πρώτο ερέθισμα. Μια κόρνα από το πίσω αυτοκίνητο, μια γιαγιά που πάει να σου φάει τη σειρά στην τράπεζα, ένας γείτονας που παίζει μουσική στη διαπασών, μια αγενής πωλήτρια (άσχετα αν εσύ είσαι πιο αγενής από αυτήν), κάποιοι που περνούν απέναντι τον δρόμο με το πάσο τους κι εσύ βιάζεσαι να περάσεις, μια παρέα στο μετρό που μιλά ασταμάτητα πάνω απ’ το κεφάλι σου, ένας κύριος που πέρασε από δίπλα σου και ανέπνεε εκνευριστικά…
Νεύρα παντού και για τα πάντα. Νεύρα που, πολλές φορές, δεν ξέρουμε από πού προέρχονται – ή ξέρουμε και δεν θέλουμε να το αντιμετωπίσουμε. Γιατί ευκολότερο είναι να μουντζώσουμε ένα μαλάκα στη Βουλιαγμένης που κόλλησε από πίσω μας και κορνάρει, παρά να δούμε τι πάει λάθος στη δική μας ζωή. Πιο βολικό είναι να στήσουμε ένα καβγαδάκι σε τράπεζα ή σε μια δημόσια υπηρεσία, από το να μπούμε σε μια διαδικασία να “ισιώσουμε” κάποια “στραβά” της δικής μας καθημερινότητας.
Είναι οι καιροί περίεργοι, είμαστε περίεργοι κι εμείς, κι όλα γίνονται πιο… περίεργα απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Νεύρα υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν. Το θέμα είναι να μάθουμε να τα διαχειριζόμαστε. Να βρούμε τους τρόπους που ταιριάζουν σε μας για να ισορροπήσουμε ό,τι μπορούμε στη ζωή μας. Και μπορούμε να ισορροπήσουμε πολλά, αν αποφασίσουμε να ασχοληθούμε λίγο με εμάς. Αλλά αυτό είναι το κλειδί. Να το αποφασίσουμε.
Αν το πετύχουμε, τότε ίσως μπορέσουμε κάποια στιγμή να οδηγούμε ανέμελοι στους δρόμους και, ακούγοντας τις κόρνες τού από πίσω, να σκεφτόμαστε “ΡΕ, ΤΟΝ ΜΑΛΑΚΑ, ΠΟΣΟ ΟΜΟΡΦΑ ΚΟΡΝΑΡΕΙ. ΗΡΕΜΑ ΤΟ ΛΕΩ”…
Θεόδουλος Παπαβασιλείου
t.papavasiliou@tpb.gr
