Ώρα για καµ µπακ στα θέλω µας

Τσίτα µπόµπα και µε τα νεύρα κρόσσια µου γυρίσατε από τις διακοπές, πσυχούλες µου. Περνούσατε υπέροχα εκεί που καλοκαιριάσατε και είστε έξαλλοι που γυρίσατε εδώ στη µαυρίλα που θα ξεχειµωνιάσετε; Περάσατε χάλια κι εκεί, περνάτε χάλια κι εδώ; Όλα λάθος πάντως. Κόρνα, µούντζα και βρισίδι πάνε σύννεφο στους τίγκα πλέον δρόµους, µε το καληµέρα σας. Ψάχνεις να βρεις ένα χαµόγελο, ένα µειδίαµα έστω στα διπλανά αυτοκίνητα, αλλά µάταια. Νεύρα, νεύρα, νεύρα, α ναι κι ένας κύριος που καθαρίζει τη µυτούλα του. Καλή σεζόν και σε σας!

Τσίτα µπόµπα και µε τα νεύρα κρόσσια µου γυρίσατε από τις διακοπές, πσυχούλες µου. Περνούσατε υπέροχα εκεί που καλοκαιριάσατε και είστε έξαλλοι που γυρίσατε εδώ στη µαυρίλα που θα ξεχειµωνιάσετε; Περάσατε χάλια κι εκεί, περνάτε χάλια κι εδώ; Όλα λάθος πάντως. Κόρνα, µούντζα και βρισίδι πάνε σύννεφο στους τίγκα πλέον δρόµους, µε το καληµέρα σας. Ψάχνεις να βρεις ένα χαµόγελο, ένα µειδίαµα έστω στα διπλανά αυτοκίνητα, αλλά µάταια. Νεύρα, νεύρα, νεύρα, α ναι κι ένας κύριος που καθαρίζει τη µυτούλα του. Καλή σεζόν και σε σας!

Τα νεύρα µεταφέρονται µετά από τους δρόµους στο γραφείο, όπου θα τα καταπιέσεις για να ανεχτείς συναδέλφους, προϊσταµένους και καταστάσεις, χαµογελώντας ανά τακτά χρονικά διαστήµατα για να µη νοµίσουν ότι είσαι κανάς πτωχός και µίζερος. Και κάπως έτσι θα περάσει και η µέρα στη δουλειά, θα ξεκινήσεις µία δεύτερη γύρα µούντζας, κόρνας και “πού πας ρε καραγκιόζη;” στοn δρόµο της επιστροφής για το σπίτι κι όλα καλά, όλα ανθηρά.

Εκεί δεν θα καταπιεστείς. Μάλλον. Γιατί, αν έχεις παιδιά, θα “πρέπει” να µάθεις τα νέα της ηµέρας τους. Αν έχεις σύζυγο, θα πρέπει να πείτε επίσης τα νέα της ηµέρας, να λύσετε κανά έκτακτο πρόβληµα και µετά να αράξεις στον καναπέ φωνάζοντας χαµηλοφώνως “αφήκετέ µε µόνο µου”. Αν αράξεις. Γιατί µπορεί να µένεις σε ένα µικρό σπίτι, ένεκα η ακρίβεια, ένεκα η άτιµη η κοινωνία, και να πρέπει να στριµωχτείτε όλοι σε ένα µικρό σαλόνι και να αρχίσετε τις διαπραγµατεύσεις για το τι θα προβληθεί στην τηλεόραση, ώστε να κλείσει ευχάριστα η µέρα. Αχ ναι!

Αν είσαι εργένης, κάνεις σκιπ όλα τα παραπάνω και πας κατευθείαν καναπέ και στο “αφήκετέ µε µόνο µου”. Κι εκεί στη µοναξιά σου θα αρχίσεις να βρίζεις την τύχη σου, τις επιλογές σου που ευθύνονται για τη µοναξιά σου, για τα χάλια οικονοµικά σου και θα τα βάλεις ξανά µε την άτιµη την κοινωνία, που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους ρίχνει στα τάρταρα.

Κι αν όλα τα παραπάνω µοιάζουν λίγο “τσιµπηµένα” σε κάποιους, σε πολλούς άλλους θα φανούν µια τυπική περιγραφή της καθηµερινότητάς τους. Γιατί, κακά τα ψέµατα, πολλοί έχουµε εγκλωβιστεί σε κάτι που δεν µας κάνει, δεν µας γεµίζει, δεν µας ικανοποιεί, αλλά δεν µπορούµε να το συγκεκριµενοποιήσουµε. Είναι η δουλειά; Είναι η οικογένεια που κάναµε, ενώ δεν ήµασταν έτοιµοι; Είναι η οικογένεια που ποτέ δεν κάναµε, ενώ κατά βάθος θέλαµε; Είναι η καριέρα που πήγε τόσο καλά και δεν άφησε χώρο σε τίποτα άλλο, ή που πήγε τόσο µέτρια που σε οδηγεί καθηµερινά σε ένα αίσθηµα ηµι-αποτυχίας;

Είναι πολλά τα νεύρα, Άρη. Κι αν δεν είναι αυτά το µέγιστο ρεντ φλαγκ, που λεν και στο χωριό µου, ότι κάτι δεν πάει καλά, τότε τι είναι; Κι αν δεν µπούµε στη διαδικασία να το ψάξουµε, γιατί όχι µε τη βοήθεια κάποιου ειδικού, τότε τι θα κάνουµε; Θα φάµε και τα υπόλοιπα χρόνια µέσα στα νεύρα και τη θλίψη και το αίσθηµα του ανικανοποίητου, ρίχνοντάς τα όλα στη φθινοπωρινή µελαγχολία, στην κακιά τη µέρα, στη δύσκολη ζωή, στην άτιµη την κοινωνία;

Είµαστε για πολύ περισσότερα από µία ζωή συµβιβασµένη, µέτρια και ανεπαρκή. Όλοι ανεξαιρέτως. Φτάνει να βρούµε τη διάθεση να ασχοληθούµε µε µας και να βρούµε αυτό που θα µας κάνει να χαµογελάσουµε αβίαστα. Αυτό που θα µας δώσει κίνητρο και λείπει από την τωρινή µας φάση. Δεν περνάµε φάση. Είµαστε σε µία συνεχή αφασία, και πρέπει να βγούµε από αυτήν και να διεκδικήσουµε, να ξαναζήσουµε, να ζωντανέψουµε. Είστε ένα κάνουµε ένα καλό καµ µπακ στα θέλω µας; Ε; Καταπληκτικές µου πσυχούλες; ❤