Μαρία Λυσάνδρου
Η Ανθή Βούλγαρη είναι όπως ακριβώς την περιμένεις, παρακολουθώντας την κάθε πρωί στο «Κοινωνία Ώρα Mega». Ένα κορίτσι λαμπερό, ετοιμόλογο και με χιούμορ. Είπαμε πολλά: Για την εκπομπή που παρουσιάζει στο MEGA με τον Ιορδάνη Χασαπόπουλο, για τη θέση της γυναίκας στην Ενημέρωση, για τον αλληλοσεβασμό και την αγάπη που μπορούν να γίνουν «όπλα» απέναντι σε κάθε είδος ρατσισμού, για την τεράστια δυσκολία τού να μεταδίδεις τραγικά γεγονότα που αφορούν τον τόπο σου… «Τι θα ήταν καλό να πούμε γενικώς για σένα;», τη ρώτησα ενώ πίναμε τον καφέ μας. «Χαμόγελο – αισιοδοξία – θετική ενέργεια. Αυτά είναι τα βασικότερα στοιχεία που με χαρακτηρίζουν», μου απάντησε σχεδόν αυτόματα. Μετά από 1,5 ώρα μαζί της, προσυπογράφω.
Φέτος ξεκινήσατε με πρωτιά στο «Κοινωνία Ώρα Mega», μαζί με τον Ιορδάνη Χασαπόπουλο. Ποια ήταν η τελευταία σου σκέψη πριν ξεκινήσει εκείνη η πρώτη εκπομπή, και ποιο το πρώτο που σκέφτηκες με το που τελείωσε;
Πάντα έχω ένα άγχος με το που πατάω το πόδι μου στο στούντιο, ακόμα και τώρα. Έκανα, λοιπόν, τον σταυρό μου και είπα «Παναγιά μου, βοήθα μας».
Μα ακόμα έχεις άγχος; Μετά από τόσα χρόνια…;
Έχω μια ανασφάλεια για το τι μπορεί να προκύψει στην εκπομπή και πώς θα το διαχειριστούμε στον αέρα… Οπότε, με το που τελειώσαμε, είπα «Ωραία, πέρασε η πρώτη εκπομπή… Πάμε!».
Σκέφτομαι ότι η τηλεόραση πλέον έχει να συναγωνιστεί και το Διαδίκτυο. Είναι πολύ εύκολο να μπεις σ’ ένα site και να πάρεις την πληροφορία μέσα από δύο παραγράφους. Τι είναι αυτό, πιστεύεις, που πρέπει να εφεύρει η τηλεόραση, ώστε «να παίξει στα ίσα» το Ίντερνετ;
Θεωρώ πως αυτό που κάνει τη διαφορά στην τηλεόραση είναι το ότι, πέρα από την πληροφορία, παίρνεις και την άποψη. Εμείς έχουμε μια διαδραστική σχέση με το κοινό κατά τη διάρκεια της εκπομπής. Είναι φορές που διαφωνούμε και ανοιχτά, στον αέρα. Αυτό, λοιπόν, κάνει τη διαφορά: ουσιαστικά, είμαστε μια μεγάλη παρέα.
Τώρα, το να βγω και να πω ότι τα ξέρω όλα… Αυτή η «ξερολίαση» εμένα δεν μου αρέσει, δεν είναι και του στυλ μας – κανενός από τους δύο. Σου μεταφέρω την πληροφορία, σου λέω την άποψή μου, χωρίς όμως να θέλω να σου την περάσω σώνει και ντε (πολύ βασικό αυτό). Και, επιπλέον, συζητάω μαζί σου μέσω των μηνυμάτων, για να δω κι εσύ τι σκέφτεσαι. Είναι σημαντικό να καταλαβαίνω και να μεταφέρω και τον παλμό του κόσμου, εκεί που ο ίδιος δεν μπορεί να έχει βήμα όπως εγώ.
Μια και το εξειδικεύσαμε στις ενημερωτικές εκπομπές, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι, τα τελευταία χρόνια, «παίζει» πολύ στις πρωινές εκπομπές το δίδυμο «άνδρας – γυναίκα». Τι διαφορετικό θεωρείς ότι έχει να προσφέρει ο καθένας σε ένα τέτοιο format;
Κοίτα… το ζευγάρι «άνδρας-γυναίκα» υπάρχει στις πρωινές εκπομπές τα πολύ τελευταία χρόνια. Πιο πριν, οι περισσότεροι παρουσιαστές ενημερωτικών εκπομπών ήταν άνδρες, δεν προτιμούσαν ιδιαίτερα τις γυναίκες στο κομμάτι της ενημέρωσης.
Σ’ αυτό που με ρωτάς, θα πω ότι ίσως κάποια πράγματα της καθημερινότητας οι γυναίκες τα αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά, τα βλέπουμε από μία άλλη οπτική γωνία. Επίσης, θεωρώ ότι είναι και όμορφο να βλέπεις μία γυναικεία παρουσία το πρωί στην τηλεόραση. Και, εν τέλει: Γιατί όχι; Και οι γυναίκες δημοσιογράφοι είμαστε! Δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο να μη μας εμπιστευτούν σε μια ενημερωτική εκπομπή.
Περί στερεοτύπων
Έχεις πει ότι, τον πρώτο καιρό, είχες περάσει λίγο δύσκολα με τον τρόπο που σε αντιμετώπιζαν κάποιοι καλεσμένοι στην εκπομπή, οι οποίοι έδειχναν να μη σε υπολογίζουν το ίδιο με τον άνδρα συμπαρουσιαστή σου. Αυτό πώς αντιμετωπίζεται;
Με ψυχραιμία και χιούμορ…
Νομίζω ότι έπαιζε ρόλο, αφ’ ενός, το ότι ήμουν γυναίκα και, αφ’ ετέρου, το νεαρό της ηλικίας μου.
Εγώ θα προσθέσω και την εμφάνιση. Γιατί, κακά τα ψέματα, η ωραία εμφάνιση πολλές φορές λειτουργεί ανασταλτικά για μια γυναίκα σε μια προβεβλημένη θέση.
Όταν, όμως, ξέρεις ότι αυτή τη δουλειά την κάνεις χρόνια και έχεις πίσω σου κάποιες σπουδές, λες «εγώ θα πάω και, θες-δεν-θες, κάποια στιγμή θα με αποδεχτείς»! Και, να σου πω την αλήθεια, εμένα πρώτα με αποδέχτηκε το κοινό και μετά αναγκάστηκαν να με αποδεχτούν κάποιοι που δυσκολευόντουσαν. Γι’ αυτό και νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη απέναντι στο κοινό, σου το λέω μέσα από την ψυχή μου.
Αλλά η αποδοχή θέλει δουλειά, έτσι; Τίποτα δεν σου χαρίζεται. Και, να σου πω την αλήθεια, ήμουν έτοιμη γι’ αυτό. Πήγα προετοιμασμένη. Καλώς ή κακώς, η τηλεόραση έχει άλλη δύναμη. Εγώ στην τηλεόραση έκανα ψυχαγωγία, αλλά πάντα ήμουν στην ενημέρωση. Ίσως αυτό να τους είχε γεννήσει κάποιες αμφιβολίες, δεν το αποκλείω.
Είναι αξιοσημείωτο, πάντως, ότι στη χώρα μας έχουμε πλέον πολλές γυναίκες παρουσιάστριες των κεντρικών δελτίων ειδήσεων…
Εγώ χαίρομαι πάρα πολύ γι’ αυτό! Έχει αποδειχθεί ότι, όσο καλά μπορεί να κάνει τη δουλειά αυτή ένας άνδρας, εξίσου καλά μπορεί να την κάνει και μια γυναίκα.
Συζητούσα πρόσφατα με ένα φίλο, ο οποίος μου έλεγε ότι «καλή η γυναικεία ενδυνάμωση, καλό είναι που προβάλλεται τόσο, αλλά τείνουμε να φτάσουμε στο άλλο άκρο: εδώ έχουν αρχίσει οι άνδρες να υφίστανται μία μορφή ρατσισμού!». Θέλω λίγο την άποψή σου.
Θα σου πω… Εγώ δεν είμαι φεμινίστρια· είμαι υπέρ της ισότητας. Θεωρώ ότι κάθε φύλο έχει τα χαρίσματά του. Μυϊκά, ας πούμε, οι γυναίκες δεν μπορούμε να κάνουμε όλα όσα μπορούν να κάνουν οι άνδρες. Οι γυναίκες σκεφτόμαστε πιο πολύπλοκα, αλλά πνευματικά μπορούμε να φτάσουμε στα ίδια επίπεδα και να συμπορευτούμε.
Νομίζω ότι, όσο υπάρχει αυτός ο ρατσισμός και η αντιμετώπιση «είσαι γυναίκα, αυτό δεν μπορείς να το κάνεις», υπάρχει και ανάγκη να τονίζουμε ότι μπορούμε να κάνουμε κάποια πράγματα εξίσου καλά με τους άνδρες.
Η αλήθεια είναι ότι, τον τελευταίο καιρό, υπάρχουν φορές που παρατηρώ μία υπερβολή… Νομίζω ότι μπορούμε να συνυπάρξουμε αρμονικά με το άλλο φύλο, χωρίς να χρειάζονται όλα αυτά.
Εγώ τους αγαπώ τους άνδρες. Απλά ξέρεις τι μ’ εκνευρίζει; Που ακόμα υπάρχει, μέσα στον γάμο, η αντίληψη ότι, ναι, να δουλεύει η γυναίκα, αλλά θα πρέπει και να καθαρίζει, και να σιδερώνει, και να μαγειρεύει, και να αναλαμβάνει τα παιδιά… Ενώ ο άνδρας απλά δουλεύει, γυρνάει στο σπίτι και κάθεται. Για μένα το σωστό είναι, εφόσον δουλεύουμε και οι δύο, να κάνουμε και οι δύο στο σπίτι ό,τι μπορεί ο καθένας, και να αφιερώνουμε και οι δύο χρόνο για τη διαπαιδαγώγηση και τη φροντίδα των παιδιών μας.
Είναι πολύ ωραίο να συμπορεύεσαι, αντί να είσαι μονίμως σε μία κόντρα. Κι αυτό ισχύει και για τις συνεργασίες άνδρα-γυναίκας. Όταν υπάρχει σεβασμός, υπάρχει και η απαραίτητη συνεννόηση.
Eµένα πρώτα µε αποδέχτηκε το κοινό και µετά αναγκάστηκαν να µε αποδεχτούν κάποιοι που δυσκολευόντουσαν. Γι’ αυτό και νιώθω τεράστια ευγνωµοσύνη…
Για πες ένα παράδειγμα…
Στη δική μας περίπτωση, ας πούμε, τα αθλητικά αλλιώς τα αντιλαμβάνεται ο Ιορδάνης, αλλιώς εγώ, που δεν τα ξέρω καθόλου. Οπότε, αφήνω τον Ιορδάνη να χειριστεί τα θέματα αυτά. Αντίθετα, τα θέματα π.χ. που έχουν να κάνουν με τη μητρότητα, θα τα αναλάβω εγώ…
Με λίγα λόγια, άνδρες και γυναίκες διαχειριζόμαστε καλύτερα διαφορετικά πράγματα. Όταν ενώνουμε τις δυνάμεις μας, αυτό είναι υπέροχο! Το αποτέλεσμα είναι πιο άρτιο.
Κοίτα, είναι φορές που, όντως, ευνουχίζονται κάπως οι άνδρες. Κι εμείς, παρασυρόμενες από το instagram και όλο αυτό το fake που υπάρχει, ίσως ζητάμε από αυτούς υπερβολικά πράγματα. Νομίζω ότι χρειάζεται μια ισορροπία: Ούτε οι γυναίκες πρέπει να χάσουμε τη φύση μας, ούτε οι άνδρες πρέπει να χάσουν το ωραίο χαρακτηριστικό του gentleman, του φλερτ και της διεκδίκησης. Η απάντηση και πάλι είναι «αγάπη και κατανόηση». Βλέπεις, τελικά, που αυτό είναι το κλειδί για όλα;
Οι καταστροφικές πλημμύρες και η προσωπική εμπλοκή
«Στέκω μικρή και αδύναμη, μόνο προσευχές ψελλίζω», έγραψες κάποια στιγμή, αναφερόμενη στις καταστροφικές πλημμύρες γενικότερα στη Θεσσαλία, και ειδικότερα στον Βόλο, που είναι και ο τόπος καταγωγής σου. Πώς βίωσες αυτά τα συγκλονιστικά γεγονότα ως δημοσιογράφος που βρίσκεται μεν στην πρώτη γραμμή της ενημέρωσης, αλλά παράλληλα τα όσα συμβαίνουν τον αφορούν και προσωπικά;
Είναι σοκαριστικό να βλέπεις τον τόπο σου να καταστρέφεται και να πρέπει να το περιγράφεις. Ήταν πραγματικά δύσκολο να ακούω συγχωριανούς μου να ουρλιάζουν για βοήθεια και να μην μπορώ να κάνω τίποτα άλλο, από το να μεταδίδω την έκκλησή τους. Τόσες μέρες μετά, και ακόμη δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω…
Θρηνώ για τον χαμό τόσων ψυχών, για τον πνιγμό τόσων ζώων, για την καταστροφή τόσων περιουσιών και αγχώνομαι για την καθημερινότητα της οικογένειας μου που ζει στον Βόλο.
Ακούω τους ειδικούς να μιλάνε για την ακαταλληλότητα του νερού και σκέφτομαι «πώς θα τα βγάλουν πέρα»;
Σε πολλές περιπτώσεις, στην εκπομπή λειτουργήσατε ως ο «ενδιάμεσος κρίκος» μεταξύ πλημμυροπαθών και σωστικών συνεργείων. Πόσο συνέβαλαν, τελικά, τα ΜΜΕ στην αντιμετώπιση της όλης κατάστασης; Θα έπρεπε να είναι κι αυτό μέρος του ρόλου τους ή μήπως είναι ενδεικτικό των κενών που υπάρχουν στη διαχείριση τέτοιων ακραίων φαινομένων;
Την Κυριακή πριν τη Θεομηνία ήμουν στο Πήλιο. Δεν είχε έρθει κανένα προειδοποιητικό μήνυμα. Θεωρώ πως ο κρατικός μηχανισμός δεν έδειξε τα κατάλληλα αντανακλαστικά!
Σαφώς το φαινόμενο ήταν ιστορικά πρωτοφανές. Ίσως, όμως, να είχαν σωθεί ζωές και να μην είχαμε τόσες πολλές ζημιές, αν είχαν γίνει τα κατάλληλα έργα και αν είχε προειδοποιηθεί ο κόσμος.
Τελικά, αποδεικνύεται ότι ο εθελοντισμός και η αλληλεγγύη είναι τα δυνατά μας όπλα στα δύσκολα. Ωστόσο, υπάρχει ευδιάκριτη γραμμή που να ορίζει πού θα έπρεπε να τελειώνει αυτή η εθελοντική προσφορά και πού ξεκινά η υποχρέωση της πολιτείας να μεριμνά για τους πολίτες της;
Θαυμάζω και υποκλίνομαι στους εθελοντές. Είναι εκεί από την πρώτη στιγμή. Έβαλαν τα γυαλιά στο κράτος. Το μόνο καλό που έχει βγει από αυτό είναι ότι δείξαμε πως υπάρχει ακόμη ανθρωπιά και αγάπη για τον συνάνθρωπο.
Κι αν σε ρωτούσα «Τελικά, τι έφταιξε και φτάσαμε σ’ αυτή την αδιανόητη καταστροφή»; Πού καταλήγεις, μετά από τόσες ημέρες μετάδοσης των εξελίξεων;
Οι κτηνοτρόφοι φωνάζουν ότι θα μπορούσαν να είχαν σώσει πολλά από τα ζώα τους. Ακόμη και την επόμενη ημέρα, βλέπουμε πως υπάρχει φοβερή καθυστέρηση στα αντανακλαστικά της κρατικής και τοπικής αυτοδιοίκησης! Μαθαίνουμε πως υπήρχε αντιπλημμυρικό σχέδιο, το οποίο δεν μπήκε ποτέ σε εφαρμογή.
Το ποιος ή ποιοι ευθύνονται θα το βρει η Δικαιοσύνη. Όμως κι εμείς, οι δημοσιογράφοι, είμαστε υποχρεωμένοι να ρωτάμε και να μην αφήσουμε το θέμα να ξεχαστεί.
Προσωπική κοσμοθεωρία…
Έχεις πει ότι, με αφορμή ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας σου στο παρελθόν, έμαθες ότι κάποτε πρέπει να σταματάμε, να κάνουμε λίγο πίσω και να παρατηρούμε. Τι παρατηρείς, λοιπόν, τώρα, που παλιά δεν είχες τον χρόνο ή το καθαρό μυαλό να παρατηρήσεις;
Παλιά ήμουν κάθετη. Σκεφτόμουν κάτι, κι έλεγα «αυτό είναι». Παρατηρώντας απ’ έξω τη ζωή πώς «τρέχει», συνειδητοποίησα ότι η ζωή δεν είναι μονόδρομος. Έχει πολλές πόρτες και πολλά μονοπάτια για ν’ ακολουθήσεις.
Δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει μόνο μία «σωστή» γνώμη για κάτι. Όταν μάθεις να αποδέχεσαι τους γύρω σου, τη διαφορετική άποψη ή τους διαφορετικούς ρυθμούς που μπορεί να έχει κάποιος, αρχίζεις κι εσύ να δείχνεις μεγαλύτερη κατανόηση – κι αυτό, τελικά, κάνει και τη ζωή πιο εύκολη… Αυτό το «σταματάω λίγο και παρατηρώ» είναι εκείνο που σου δίνει την ώθηση.
Και, τελικά, μετά από αυτή την περιπέτεια, πού κατέληξες; YOLO; Ζούμε μόνο μια φορά, άρα ζούμε συνεχώς «στο κόκκινο» εκμεταλλευόμενοι κάθε στιγμή; Ή μαθαίνουμε τα όριά μας και προσέχουμε για να έχουμε;
Κοίτα… YOLO: Πάμε να κάνουμε ό,τι μας αρέσει και ό,τι μας ιντριγκάρει. Αλλά με αγάπη, κατανόηση και ηρεμία. Όσο μεγαλώνουμε, τη θέλουμε αυτή την ηρεμία. Πρέπει να λαμβάνεις υπ’ όψιν πάντα τα όρια της σωματικής και της ψυχικής αντοχής σου. Για μένα αυτός είναι κανόνας απαράβατος.
Τι θεωρείς ότι κάνουμε λάθος, οι περισσότεροι, στο θέμα της υγείας μας;
Δεν «μας ακούμε». Αν κάτσεις και σκεφτείς φάσεις της ζωής σου που δεν ήσουν καλά, θα δεις ότι σε είχε προειδοποιήσει και το μυαλό σου, και το σώμα σου.
Είναι σοκαριστικό να βλέπεις τον τόπο σου να καταστρέφεται και να πρέπει να το περιγράφεις.
Δεν είναι τυχαίο που, στη χώρα μας τουλάχιστον, δεν έχουμε ιδιαίτερα αναπτυγμένη αυτή την κουλτούρα της πρόληψης. Πρέπει πρώτα να μας συμβεί κάτι για να φροντίσουμε τον εαυτό μας…
Ε, ναι… Δεν πάμε από μόνοι μας να κάνουμε μια εξέταση αίματος, δεν φροντίζουμε το σώμα μας, δεν προσέχουμε τι τρώμε… Αυτά θέλουν μια ροή, πρέπει να γίνουν τρόπος ζωής.
Δεν αγαπάμε τον εαυτό μας. Όταν αρχίσεις να αγαπάς τον εαυτό σου, νομίζω ότι αρχίζεις και να τον φροντίζεις. Και δεν εννοώ μόνο σωματικά, αλλά και ψυχικά.
Πόσο εύκολο, όμως, είναι αυτό στην πράξη;
Εύκολο είναι· εμείς είμαστε που το κάνουμε πολύπλοκο. Είναι απλά τα πράγματα, πάρα πολύ απλά: Τι μας γεμίζει; Το κρατάμε! Τι μας ζορίζει; Το διώχνουμε! Εγώ το λέω και το πρωί στην εκπομπή… «Ξεκινήστε με αγάπη!». Όταν ξυπνάς με αυτή τη διάθεση, αλλάζει όλη σου η μέρα.
Κατ’ αρχάς, χαμογελάς στον εαυτό σου το πρωί και λες «Πάω να κάνω το καλύτερο που μπορώ. Κι ό,τι γίνει!». Δοκιμάστε το! Είναι challenge αυτό!
Μου ανέφερες πριν το instagram. Αν κοιτάξει κανείς τον δικό σου λογαριασμό, θα δει ότι σε ακολουθεί πραγματικά πολύ κόσμος. Αυτό πώς λειτουργεί σε σένα; Είναι περιοριστικό ή απελευθερωτικό στον τρόπο με τον οποίο θα επιλέξεις να εκφραστείς;
Εάν δεν έκανα τη δουλειά που κάνω, νομίζω ότι δεν θα είχα instagram. Αλλά είναι ένας τρόπος για να επικοινωνώ με τους τηλεθεατές και τις τηλεθεάτριες. Πολλές φορές έχω εκφράσει τις απόψεις μου στο instagram, ακόμα και για θέματα που δεν αφορούν την εκπομπή.
Για μένα είναι απελευθερωτικό, θα σου έλεγα. Και είναι, φυσικά, και εργαλείο της δουλειάς μου.
Καμιά φορά σκέφτομαι ότι, ακόμα κι εμείς, που το έχουμε και ως εργαλείο της δουλειάς, έχουμε καταντήσει «σκλάβοι» των social media…
Εγώ δεν βρίσκω τον λόγο, όταν πάω κάπου, ανά τρία λεπτά να ανεβάζω και κάτι. Ορισμένες φορές, νιώθω ότι χάνουμε τις στιγμές της προσωπικής μας ζωής και ζούμε στον ψεύτικο κόσμο των social media…
Δεν τα δαιμονοποιώ σε καμία περίπτωση! Αλλά και εδώ χρειάζεται ένα μέτρο.
Τι σε «χαλάει» σ’ αυτόν τον ψηφιακό κόσμο;
Αισθάνομαι, κάποιες φορές, ότι βγαίνουν λάθος πρότυπα – όλος αυτός ο πλούτος… Στη ζωή μπορείς να περνάς όμορφα και με πιο απλά πράγματα. Καταλαβαίνω ότι όλοι θέλουν το «κάτι παραπάνω», αλλά… παιδιά, αυτό θέλει δουλειά. Θέλει να θέτεις στόχους και να δουλεύεις για να τους φτάσεις. Δεν μπορεί να είσαι σε ένα πλανήτη χαμένος…
Όπως δεν συμφωνώ και με τα πρότυπα ομορφιάς που προβάλλονται: δεν μπορούμε να είμαστε όλες δίμετρες, αδύνατες και με μεγάλο στήθος! Νιώθω ότι όλα τα κορίτσια πια θέλουν να είναι ίδια…
Θα ήθελα, κάποια στιγμή, να ξεκινήσω μια καμπάνια για το πώς οι γυναίκες θα πρέπει να διαχειριζόμαστε το σώμα μας, ώστε να μπορέσουμε να βιώσουμε αργότερα τη μητρότητα. Στα σχολεία δεν υπάρχει τέτοιου τύπου εκπαίδευση.
Το θέμα της μητρότητας είναι κάτι με το οποίο χρειάζεται να «αναμετρηθεί» μια γυναίκα σήμερα, ισορροπώντας μεταξύ των κοινωνικών επιταγών, των δικών της αναγκών, των δικών της δεδομένων ζωής… Πες μου εσύ πώς το σκέφτεσαι.
Ξέρεις, ακούω πολλές κοπέλες στην ηλικία μου, που λένε «Δεν μπορώ να κάνω παιδί. Γιατί δεν βρήκα τον κατάλληλο, γιατί δεν θέλω…» – χίλια «γιατί»…
Παίζει πολύ, ας πούμε, η κατάψυξη ωαρίων. Θέλω, όμως, να γίνει μια καμπάνια σοβαρή, να ενημερωθεί ο κόσμος: Ποιοι είναι οι κίνδυνοι, ποια τα οφέλη; Είμαστε πολύ πίσω ως κράτος σ’ αυτά τα θέματα.
Όπως, επίσης, και η ερώτηση, τύπου «Θα κάνετε παιδί;». Κι αυτό μ’ ενοχλεί! Γιατί πρέπει να θεωρείται δεδομένο; Δεν ξέρεις σε τι φάση βρίσκεται ο άλλος. Μπορεί να κάνει; Και κυρίως: Θέλει;
Τα σχόλια κάτω από τις αναρτήσεις σου τα διαβάζεις; Σ’ επηρεάζουν καθόλου;
Τα διαβάζω, ναι. Παλιά μ’ επηρέαζαν, αλλά συνειδητοποίησα ότι, αφού είμαστε εκτεθειμένοι, πρέπει να δέχομαι και τα θετικά, και τα αρνητικά. Υπάρχουν και αρνητικά σχόλια που γίνονται με ωραίο τρόπο – αυτά και θα τα διαβάσω, και θα τα λάβω υπ’ όψιν μου. Μ’ εκνευρίζει μόνο όταν αισθάνομαι ότι πίσω από ένα σχόλιο υπάρχει κακεντρέχεια.
Στις 27 Μαΐου, στη γιορτή του Αγίου Ιωάννη του Ρώσσου, τον οποίο θεωρείς προστάτη σου, είχες αναρτήσει ένα ωραίο κείμενο, το οποίο κατέληγε στη φράση «Να πιστεύετε, παιδιά…». Σε μια εποχή που γενικώς η θρησκεία έχει λίγο «δαιμονοποιηθεί», δεν διστάζεις να εκφράσεις ανοιχτά την πίστη σου στον Θεό…
Είχα ένα δάσκαλο, τον Χρήστο Πασαλάρη, ο οποίος μας έλεγε «Πρέπει να είστε αληθινοί, για να σας αγαπήσει και να σας αποδεχτεί ο κόσμος». Εμένα αυτή είναι η αλήθεια μου, δεν κρύφτηκα ποτέ. Κι αν με δεις και στην εκπομπή, και τον σταυρό μου κάνω, και «πρώτα ο Θεός» θα πω… Αλλά αυτό είμαι εγώ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σέβομαι τα «πιστεύω» του άλλου.
Δεν σε φόβισε, λοιπόν, η κριτική.
Όχι, δεν με φόβισε. Μερικοί γράφουν κάποια σχόλια από κάτω, αλλά πραγματικά δεν μ’ αφορούν, δεν μ’ ακουμπάνε.
Μελλοντικά σχέδια και… μαθήματα
Πέρα από την εκπομπή, καταπιάνεσαι καθόλου με κάτι άλλο;
Έχω στα σκαριά ένα podcast που θα ασχολείται γενικώς με το Περιβάλλον. Υπολογίζω ότι θα ξεκινήσει γύρω στον Οκτώβριο. Με απασχολούν πάρα πολύ τα θέματα που έχουν να κάνουν με την κλιματική αλλαγή… Πώς μπορούμε να προστατεύσουμε τη χλωρίδα μας; Τι μπορούμε να κάνουμε για τα ζώα; Δεν έχω ακούσει ένα σχέδιο σοβαρό γι’ αυτό το θέμα!
Σ’ αυτό το podcast θα συζητάω με επιστήμονες, θα παρουσιάζω έρευνες… Το περιβαλλοντικό είναι ένα θέμα πολύ σοβαρό και το θεωρώ φοβερά ενδιαφέρον.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σου έδωσε η τηλεόραση;
Αρχικά ότι, για να βγεις μπροστά, πρέπει να είσαι πάντα διαβασμένος, χρειάζεται δουλειά. Δεν είναι απλά «βάφομαι, χτενίζομαι και βγαίνω». Πρέπει να σεβαστείς τον τηλεθεατή, για να σε σεβαστεί κι εκείνος. Η δύναμή σου είναι ο κόσμος.
Άρα: Πρέπει να δουλεύεις πολύ, με συνέπεια, και να είσαι αληθινός. Νομίζω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα.
Υπάρχει κάποια συμβουλή που σου έδωσε, ξεκινώντας, ο Ιορδάνης Χασαπόπουλος, την οποία έχεις κρατήσει;
Ο Ιορδάνης δεν δίνει συμβουλές. Απλά, μέσα από τις συζητήσεις που κάνουμε και μέσα από την εμπειρία του, παίρνω πράγματα.
Τι έχεις «κλέψει», λοιπόν, από εκείνον, δουλεύοντας μαζί του τα τελευταία χρόνια;
Την ψυχραιμία του, την ηρεμία με την οποία διαχειρίζεται κάποια πράγματα. Όταν πρωτοξεκίνησα, εγώ ήμουν λίγο πιο… «γιούρια!». (γέλια) Νομίζω ότι έχω φτάσει σε ένα καλό σημείο ψύχραιμης διαχείρισης των πραγμάτων.
Και ποια δεξιότητα έχεις αναπτύξει δουλεύοντας στην τηλεόραση;
Τον αυτοσαρκασμό! Κάποτε έλεγα «αχ, μην πω κάτι λάθος»… Τελικά, είπα «Ανθή, κάνε το καλύτερο που μπορείς, κι αν κάνεις και λάθος, θα το παραδεχτείς». Και κοτσάνες έχω πετάξει, αλλά… εντάξει. Το αντιμετωπίζω με χιούμορ, και προχωράμε!
Και είναι και τα τραγούδια της εκπομπής…
Τα τραγούδια που μπαίνουν στην εκπομπή τα επιλέγω εγώ!
Αλήθεια; Και με ποιο σκεπτικό τα επιλέγεις;
Κοίτα, τα τραγούδια είναι βασικό στοιχείο της εκπομπής. Βασικά, τα επιλέγουμε μαζί με τον Ιορδάνη. Κι έχουμε και τη μουσική επιμελήτρια της εκπομπής, η οποία μας λέει τη γνώμη της, αν κάπου το παρακάνουμε. Τα βάζουμε, πάντως, ανάλογα με το θέμα, με την ψυχολογία μας… Εντάξει, δεν μας πετυχαίνει πάντα… (γέλια)
Εγώ το πρωί, ρε παιδί μου, δεν μπορώ να ξυπνήσω με χαλαρό τραγούδι. Αυτό το έχει αποδεχτεί ο Ιορδάνης, και μ’ αφήνει να βάζω ό,τι θέλω! (γέλια) Αλλά, εντάξει, επειδή ο ίδιος ακούει άλλη μουσική, έχουμε μια ποικιλία. Βάζουμε απ’ όλα.
Πρέπει να σου πω ότι μου έκαναν και πρόταση να κάνω την dj σε πάρτι!
Παροτρύνεις πολύ συχνά τους τηλεθεατές να χαμογελάνε. Θέλω, λοιπόν, να μου συμπληρώσεις τη φράση: «Να χαμογελάτε, γιατί…»;
…γιατί χανόμαστε! Το χαμόγελο δεν μπορεί να σου το κλέψει κανείς. Μ’ αυτό μπορείς να πολεμήσεις τα πάντα! Τι πιο όμορφο;