Τον έχουμε δει σε συναυλίες ως κιθαρίστα, στην τηλεόραση ως παρουσιαστή, πάνω στη σκηνή ως ηθοποιό… Φέτος δοκιμάζει κι άλλον έναν ρόλο, εκείνον του κριτή στο “Your Face Sounds Familiar”, στον ΑΝΤ1. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, όποια κι αν είναι η συνθήκη, ο Δημήτρης Σταρόβας σε κάνει πάντα να χαμογελάς. Ακόμα κι αν είναι να σε βαθμολογήσει με… 3.
συνέντευξη στη Μαρία Λυσάνδρου
– Τελικά είναι εύκολη δουλειά να είναι κανείς κριτής σε ένα show όπως το “Your Face Sounds Familiar”, όπου θα πρέπει να κρίνει συναδέλφους, αλλά και ανθρώπους που είναι χρόνια στη δουλειά; Όπως και να το κάνουμε, κάποιες καταστάσεις χρειάζονται ιδιαίτερο χειρισμό…
Εγώ γενικά το έχω σαν αρχή μου: Δεν έχει σημασία πού βρίσκομαι ή ποιος είναι απέναντι· για μένα είναι ανάγκη εσωτερική να πω αυτό που νιώθω. Όχι ότι θα προσβάλω κάποιον… Τώρα, επιμέρους, μπορεί να κάνω κάποιες “εκπτώσεις”, ανάλογα με την περίπτωση.
Το συγκεκριμένο show, όμως, έχει μια “ασπίδα”, δεν είναι κάποιος διαγωνισμός. Δηλαδή κι εγώ να πω σε κάποιον “Δεν μου άρεσες”, δεν σημαίνει ότι επηρεάζεται η καριέρα του. Δεν υπάρχουν αποχωρήσεις, κι αυτό κάπως σε προστατεύει. Οπότε, δεν θα αποκλίνω από τις αρχές μου!
– Υπάρχει κανένας από τους παίκτες που σας έχει εκπλήξει;
Θετικά;
– Θετικά ή και αρνητικά.
Ο καθένας έχει την προσωπικότητά του. Αρνητικά, πάντως, όχι. Λίγο-πολύ είναι όλοι γνωστοί. Όλοι έχουν το ενδιαφέρον τους. Εγώ ξεχωρίζω φωνητικά τον Ίαν (Στρατή), τη Μελίνα (Μακρή) και την Εύα (Τσάχρα), που είναι και τραγουδιστές αμιγώς – χωρίς να σημαίνει ότι οι άλλοι υστερούν.
Σε σχέση με αυτό που με ρωτάς, πάντως, εγώ δεν του “το ’χα” του Αργύρη Αγγέλου· τραγουδάει πολύ καλά! Τον ήξερα ως ηθοποιό, αλλά δεν είχε τύχει να τον δω κάπου. Και η Εύα ήταν έκπληξη, κατά κάποιον τρόπο. Τη θυμόμουν αμυδρά από το “The Voice”, αλλά…
– Το YFSF παίζεται φέτος για 5η χρονιά.
Ναι… Δεν με ενδιέφεραν τα άλλα, γιατί δεν ήμουν εγώ! (γέλια)
– Άρα, για να συνεχίζεται, σημαίνει ότι έχει ενδιαφέρον για το κοινό. Ποιο θεωρείτε εσείς ότι είναι το δυνατό του “χαρτί”; Τα τραγούδια, οι μεταμφιέσεις, οι διαγωνιζόμενοι…;
Κατ’ αρχάς, είναι ενδιαφέρον ως κόνσεπτ. Δεν σε προβληματίζει, σε διασκεδάζει, σε βοηθά να χαλαρώσεις – είναι ό,τι πρέπει! Το δε επίπεδο της παραγωγής είναι ασύλληπτο. Εγώ δεν έχω δει τόσα χρόνια τέτοιο πράγμα, ούτε τέτοιο πλατό.
– Εγώ, ας πούμε, που το παρακολουθούσα και τις προηγούμενες σεζόν, βλέπω τη διαφορά. Φέτος, από πλευράς παραγωγής, είναι πολύ μπροστά.
Και αξίζει να σου πω ότι αυτό δεν αποτυπώνεται απόλυτα στην τηλεόραση. Ο εντυπωσιασμός που νιώθει κανείς όταν βλέπει το πλατό, δεν φαίνεται στην οθόνη σε όλη του την έκταση.
Εμένα μου αρέσει αυτή η λογική. Γιατί ζούμε σε μια περίοδο “εκπτώσεων”, στην οποία έχουμε οδηγηθεί λόγω κρίσης. Υπάρχει η γενική αίσθηση ότι είμαστε όλοι… καημένοι, ότι αυτά δεν γίνονται. Είναι θετικό, λοιπόν, να βλέπεις ότι, ειδικά αυτήν την εποχή, κάποιος βάζει τα λεφτά του για να γίνει μια τέτοια παραγωγή· νιώθεις αξιοπρεπής, ρε παιδί μου…
Αν δεις, οι αλλαγές που βλέπει ο θεατής από το ένα τραγούδι στο άλλο είναι σχεδόν σε πραγματικό χρόνο, παρότι είναι μαγνητοσκοπημένο. Μέσα σε 7 λεπτά εμφανίζονται 50 άνθρωποι και αλλάζουν τα πάντα! Είναι τρομακτικό να το βλέπεις, είναι κανονικά σαν live.
Είναι θετικό να βλέπεις ότι, ειδικά αυτήν την εποχή, κάποιος βάζει τα λεφτά του για να γίνει μια παραγωγή όπως το YFSF. Νιώθεις αξιοπρεπής, ρε παιδί μου…
– Άρα, το συμπέρασμα είναι ότι συναγωνιζόμαστε με αξιώσεις άλλες “τηλεοπτικά προηγμένες” χώρες – άμα θέλουμε…
Με βάση αυτό που βλέπω εγώ κάθε βδομάδα, ναι! Όντως, δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα μεγάλες παραγωγές του εξωτερικού. Καλά είπε η Ντενίση, σε κάποια στιγμή: Το show μοιάζει να μην είναι ελληνικό.
Εντάξει, με πολύ αυστηρό κριτήριο, ίσως κάποιες φορές να έχω τις αντιρρήσεις μου… Αλλά είναι σαρωτικό, εντυπωσιακό· γι’ αυτό και πάει καλά. Εδώ πέρασε το “Survivor”, δεν έχει ξαναγίνει ποτέ αυτό!
– Η κυρία Ντενίση έχει πει και κάτι άλλο. Σε ένα επεισόδιο ένιωσε την ανάγκη να διευκρινίσει ότι δεν έγινε και τίποτα αν κάποιος πάρει χαμηλή βαθμολογία, ότι χρειάζεται να ηρεμήσουμε λίγο με αυτό το θέμα. Έχουν υπάρξει παράπονα;
Έχουν ειπωθεί κάποια πράγματα. Αλλά πρέπει να το δούμε όλοι πιο χαλαρά.
Έτσι όπως είναι η κατάσταση, ο καθένας που δεν είχε λόγο, τον έχει αποκτήσει τώρα με το Διαδίκτυο. Μπορεί να κάνει μια ανάρτηση, να αναπαραγάγει πράγματα… Έχει λεχθεί, φερ’ ειπείν, ότι δεν ψηφίζει το κοινό. Μα δεν έχει καμία διαφορά, όλοι οι συμμετέχοντες θα είναι εκεί και την επόμενη εβδομάδα!
Το show έχει στόχο να κάνει τη ζωή των τηλεθεατών πιο ευχάριστη και τη ζωή των ανθρώπων στα ιδρύματα που παίρνουν τα χρήματα πιο εύκολη. Αυτό είναι, μέχρι εκεί.
– Είναι γνωστό ότι ασχολείστε με τη μαγειρική, μάλιστα είχατε παρουσιάσει και μαγειρική εκπομπή παλαιότερα. Παρακολουθείτε “Master Chef”;
Ναι, βέβαια!
– Σας αρέσει;
Μου αρέσει, ναι. Μου αρέσει οτιδήποτε έχει τροφές και μαγειρέματα, τρελαίνομαι! Το τελευταίο δίωρο τουλάχιστον πριν κοιμηθώ, ασχολούμαι με τέτοια. Βλέπω στο Netflix βιογραφίες μεγάλων Γάλλων chef, κουζίνες ανατολίτικες, κουζίνες ασιατικές, ευρωπαϊκές, μεσογειακές…
– Σκέφτεστε καθόλου να ξανακάνετε μια τέτοια εκπομπή, τώρα που η μαγειρική έχει τόσο ρεύμα;
Εγώ θα ήθελα. Αλλά, επειδή δεν είμαι chef, δεν μπορώ να το πω. Μπορεί να είμαι και καλύτερος από μερικούς, λέω εγώ τώρα…
– Κι όμως, έχει ένα ενδιαφέρον το να μαγειρεύει ένας γνωστός άνθρωπος, όπως εσείς, που δεν είναι chef μεν, αλλά “το ’χει” στην κουζίνα…
Ναι, αλλά θα έπρεπε να προσαρμοστεί σε αυτό όλη η εκπομπή. Δεν μπορώ να κάνω τον έξυπνο, να βγω και να πω “Ελάτε να σας μάθω να μαγειρεύετε” – που μπορεί και να μπορούσα!
Εγώ είμαι πάντοτε υπέρ της ύπαρξης και κάποιας καινοτομίας. Μπορεί, ας πούμε, να το συνδύαζα με μουσική, σου λέω τώρα πρόχειρα… Θα μπορούσα να κάνω μια εκπομπή όπου θα μαγειρεύω με κάποιον. Το έχουμε ξεχάσει λίγο, αλλά το φαγητό ήταν ο λόγος για να συνδεθεί μια οικογένεια, να βρεθούν πέντε άνθρωποι και να ανταλλάξουν απόψεις, να περάσουν κάποιες ώρες μαζί με ένα καλό κρασί.
Η ανθρώπινη επαφή είναι πολύ μεγάλο πράγμα στη ζωή μας, αλλά μας διαφεύγει. Τώρα είμαστε μεταξύ της μιας δουλειάς και της άλλης, παίρνουμε κάτι πρόχειρο και το τρώμε οδηγώντας ή περπατώντας, που είναι τραγικό… Θα ήθελα, αν μπορούσα, να συμβάλω ώστε να επανέλθει το φαγητό εκεί που ήταν ως αξία.
– Στο “Master Chef”, τα περισσότερα πιάτα που παρουσιάζονται είναι λίγο πιο ιδιαίτερα, είναι λίγο πιο… γκουρμέ. Είναι κοντά στον Έλληνα αυτό το πράγμα; Αντιλαμβάνομαι ότι εσείς μιλάτε για φαγητά που αγαπάμε ως λαός, που ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μας.
Το “Master Chef”, όμως, έχει μια τιμιότητα, γιατί είναι ένας διαγωνισμός για επαγγελματίες μάγειρες, για να αναδειχθεί ο Master Chef της Ελλάδας. Υποτίθεται ότι έχει μια βαρύτητα αυτός το τίτλος.
– Κι όμως, οι περισσότεροι παίκτες λένε ότι δεν είναι επαγγελματίες…
Όμως μπορεί να έχουν ένστικτο. Γιατί πας να μάθεις και πέντε πράγματα…
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ένα φυσικό ταλέντο, ρε παιδί μου, στο να βλέπουν τις γεύσεις και να δημιουργούν. Κανονικά αυτό κάνει ένας chef. Δεν μιλάμε μόνο για κάποιον που μαγειρεύει καλά· αυτό είναι απλά… μάγειρας! Chef είναι αυτός που πρέπει να δημιουργήσει ένα πιάτο, να συνδυάσει τροφές.
Άρα, λογικό είναι η εκπομπή να είναι πιο προχωρημένη από εκείνες π.χ. που έκανε ο Μαμαλάκης, ο οποίος απευθυνόταν σε σένα, που θα μπορούσες να κάνεις αυτό που βλέπεις… Για μένα, μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας του Πετρετζίκη, ας πούμε, οφείλεται σε αυτό: ότι μπορεί να δει μια συνταγή του ένας φοιτητής και να καθίσει να τη μαγειρέψει ο ίδιος. Είναι άλλο πράγμα το “Master Chef”.
Βέβαια, είναι και reality. Υπάρχει ένα σπίτι που μένουν οι παίκτες, υπάρχουν κόντρες μεταξύ τους… Τα προβάλλει αυτά η εκπομπή, είναι κι αυτό μέρος του κόνσεπτ. Άρα, μπορεί να το δει και κάποιος που δεν τον νοιάζει απαραίτητα η μαγειρική. Έχοντας, όμως, πάντα και το φαγητό στο πλάνο. Δεν είναι, δηλαδή, “Power of Love”, ένα πράγμα που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί υπάρχει…
– Το έχετε δει ποτέ;
Όχι, βέβαια. Πραγματικά δεν βρίσκω τον λόγο που προβάλλεται αυτό το πράγμα. Είναι μία μαλακία και μισή.
– Και πώς εξηγείτε τις τόσο υψηλές περσινές τηλεθεάσεις;
Ξέρω ’γω; Στο κουτσομπολιό δεν μας ενδιαφέρει ο εαυτός μας, ούτε πράγματα που είναι όντως σημαντικά για να ασχοληθούμε. Μας νοιάζει τι κάνει ο άλλος, ποιος πηδάει ποιον, αν θα τα φτιάξει ο τάδε με την τάδε… το κουτσομπολιό είναι περασμένο στο DNA μας. Εμένα με θλίβει αυτό το πράγμα.
– Και, για να μην ξεχνιόμαστε, η ερώτηση-κόλαφος: Τρεις κριτές, υψηλού επιπέδου chefs, και οι τρεις αδύνατοι! Γίνεται, τώρα, chef και αδύνατος; Τον εμπιστεύεσαι;
Εντάξει, ο Σωτήρης σώζεται, γιατί μοιάζει με Ιάπωνα chef!
Ε, δεν είναι και απαραίτητο να είναι χοντροί! Εγώ, ας πούμε, μπορώ να σου πω για γυμναστική και διατροφές πάρα πολλά πράγματα. Κανονικά υπάρχει ένα κοντράστ: θα πει κάποιος “Τι μας λες; Κι εσύ γιατί δεν τα εφαρμόζεις;”. Είναι σαν αυτό που δίνεις συμβουλές. Μπορεί να δώσω σε σένα εξαιρετικές συμβουλές για μια σχέση σου, και στον εαυτό μου να μην εφαρμόζω τίποτα από αυτά! Έτσι δεν γίνεται πάντα;
Αλλά σε σχέση με το βάρος, η Ψυχούλη, ας πούμε, δεν μπορεί να με πείσει με τίποτα! 38 κιλά, δοκιμάζει και λέει “μμμμμμ…”! Αυτό είναι! (γέλια)
Άμα ξέρεις να μαγειρεύεις, ξέρεις και να τρως καλά, άρα δεν παχαίνεις. Παχαίνεις άμα τρως “σαβούρα”. Οπότε, έχει μια λογική να είναι οι chef αδύνατοι. Διαφορετικά, μόνο ο Λαζάρου και ο Σκαρμούτσος θα έπρεπε να είναι μάγειρες! Και ο Πέσκιας! Οι άλλοι όλοι θα αλλάξουνε δουλειά! (γέλια)
– Έχω διαβάσει ότι θέλετε να κάνετε κανάλι στο ΥouΤube.
Το ετοιμάζω.
– Πώς το φαντάζεστε; Τι θα παρουσιάζετε;
Συνήθως αυτά είναι θεματικά. Δηλαδή, κάποιος κάνει ένα κανάλι για να μαγειρεύει, άλλος για να παίζει μουσική, άλλος για να ξυρίζεται, άλλος για να κάνει τεστ σε φωτογραφικές μηχανές. Εμένα, επειδή με διέπει μια “πολυχρωμία”, θα μου άρεσε να έχει λίγο απ’ όλα. Μπορεί να έχει από συνεντεύξεις, μέχρι κιθάρες, μουσικές, φαγητά, χαβαλέδες. Θέλω να τα βάλω όλα μέσα εκεί, απλά να είναι επιμελημένο, δοσμένο με όμορφο τρόπο και να υπάρχει ενδιαφέρον. Γι’ αυτό και το καθυστερώ. Αν το έβλεπα επιδερμικά, θα το είχα ξεκινήσει ήδη.
– Σε μια εποχή όπου ο καθένας μπορεί να αποκτήσει δικό του “κοινό” μέσα από το Διαδίκτυο, και μιλάω για τον μέσο άνθρωπο που ενδεχομένως να μην αντιλαμβάνεται κιόλας τις δυνατότητες ή τα όριά του, πάσχουμε λίγο ως κοινωνία από το “σύνδρομο του influencer”;
Αυτό έχει δύο πλευρές, όπως τα περισσότερα πράγματα στη ζωή. Γενικώς, το Διαδίκτυο και η τεχνολογία είναι πλέον μέρος της ζωής μας, δεν μπορείς να τους γυρίσεις την πλάτη, γιατί αλλιώς γίνεσαι γραφικός. Έχω κόρη, δεν μπορώ να μην ασχολούμαι!
Κάτι τύποι, δηλαδή, με εκνευρίζουν αφάνταστα που λένε ότι μένουν πιστοί στη δεκαετία του ’60 και του ’70 – που και για μένα είναι λατρεμένη η δεκαετία του ’70, γιατί ήταν analog· τώρα η ζωή μας έχει γίνει ψηφιακή. Από την άλλη, αν είσαι μάγκας, πήγαινε στο Άγιο Όρος. Θα σου βγάλω και το καπέλο! Δεν μπορείς να είσαι κάτοικος Ψυχικού και να λες “Εγώ κάνω την επανάστασή μου στην τεχνολογία”!
Το Διαδίκτυο, λοιπόν, έχει και πράγματα σημαντικά, αλλά έχει και πολύ σκουπιδαριό… Παίρνει το “τίποτα” και το κάνει status.
– Κι όμως, πολλοί άνθρωποι σήμερα βγάζουν από το Διαδίκτυο πολλά χρήματα μέσω χορηγών, ως influencers…
Τι να κάνουμε; Έτσι είναι η ζωή πια…
Και ξαναλέω ότι δεν του γυρίζω την πλάτη, οφείλω να μπω μέσα σε αυτό. Κι ένας από τους λόγους είναι κι αυτός: αν μπορούσα να συμβάλω, να πω ότι έκανα κάτι ενδιαφέρον, θα το θεωρούσα μεγάλη επιτυχία για μένα.
Από την άλλη, είναι κι αυτό το πράγμα: ο “κανένας” γίνεται γνωστός ξαφνικά, επειδή τον αναπαράγουν όλοι.
– Αυτό τι σημαίνει; Ότι κάπου και η δημοσιογραφία είναι επηρεασμένη και αναδεικνύει τέτοια θέματα χωρίς ουσιαστικό κριτήριο;
Μα, ναι, ρε παιδί μου… Έγραψε κάτι πρόσφατα η Θεοφανία Παπαθωμά για μένα, του τύπου “πώς μπορεί ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να σηκώσει το πόδι του, να κρίνει κάποιον που κοπανιέται στη σκηνή…”. Το είδα να παίζεται σε όλα τα sites και μου έπεσαν τα αυτιά. Λέω “Μα είναι δυνατόν τώρα; Για ποιον λόγο;”.
Δεν δικαιούμαι να παραπονιέμαι. Με θεωρώ ευλογημένο, κάνω αυτό που θέλω, πάντοτε βρίσκομαι στα καλύτερα σχήματα χωρίς να το επιδιώξω.
– Σας στεναχωρούν τέτοια σχόλια;
Όχι, γιατί το συγκεκριμένο έχει ένα κίνητρο που δεν μπορώ να το καταλάβω.
Αλλά υπάρχει και μια άλλη πτυχή του Ίντερνετ: Κάνεις ένα ψεύτικο προφίλ, βάζεις τη φωτογραφία ενός άλλου ανθρώπου και παρουσιάζεσαι ως “ο τάδε”. Έχουν ανακαλύψει σπείρες που γίνονταν φίλοι με παιδάκια και μάθαιναν πότε λείπουν όλοι, για να πάνε να ληστέψουν το σπίτι! Μας κοροϊδεύουν και δεν παίρνουμε χαμπάρι. Και είναι θέμα Πολιτείας αυτό, κάποιος πρέπει να σου ανοίξει τα μάτια.
Υπάρχουν απελπισμένοι άνθρωποι που πάνε σε μέντιουμ. Δεν θυμάμαι πού το διάβαζα πέρυσι… Πήγαινε ο πελάτης και ο τύπος είχε 15 συνεργάτες. Μπαίναν αυτοί στο προφίλ του πελάτη και του έλεγαν από το ακουστικό ό,τι διάβαζαν, ότι π.χ. είχε σχέση με έναν Κώστα κάποτε. Κι ο άλλος εντυπωσιαζόταν, “Α, τα βρήκε όλα!”. Τόσο χαϊβάνια…
– Κι όμως, ο κόσμος εξακολουθεί να τα εμπιστεύεται. Δεν είναι παράξενο αυτό, σε μια εποχή που υποτίθεται ότι είμαστε πιο υποψιασμένοι;
Για μένα, είναι θέμα Παιδείας όλα αυτά.
– Αυτό αφορά και την τηλεόραση; Και τις Τέχνες;
Βέβαια! Θα δεχτείς και τη μαλακία, αλλά δεν μπορεί το 80% όσων παρουσιάζονται να είναι αυτό το άχρηστο πράγμα. Και δεν υπάρχει και αντίποδας! Πάει και η κρατική τηλεόραση… τώρα έχει 15 ώρες μια σαύρα σε ένα δέντρο κι αυτή.
Κάπου διάβαζα ένα γκάλοπ: Είχαν ρωτήσει παιδιά 13-16 χρόνων τι θέλουν να γίνουν, και το 60% –τεράστιο ποσοστό– ήθελαν να γίνουν πορτιέρηδες σε club! Σε πιάνει μια απελπισία, ρε παιδί μου…
– Τώρα αυτό δεν ξέρω αν είναι καλύτερο ή χειρότερο από το “να γίνουν παρουσιαστές”…
Ε, τι να κάνουμε τώρα, έτσι είναι… Δεν πάει αξιοκρατικά το πράγμα. Εδώ δεν γίνεται στην πολιτική, ρε! Κάποιος παίρνει ένα υπουργείο επειδή “του το χρωστούσανε”, επειδή είναι ξάδελφος κάποιου, όχι επειδή ξέρει το αντικείμενο!
– Θα την ξεπεράσουμε ποτέ αυτή τη φάση;
Δεν ξέρω. Για τα πολιτικά, εγώ γενικώς πιστεύω ότι είναι προ-αποφασισμένα, προ-υπογεγραμμένα. Δηλαδή, όποιος και να έρθει, το ίδιο πράγμα θα γίνει.
Έτσι είναι φτιαγμένος ο κόσμος πια – με τις αγορές και τα χρηματιστήρια. Δηλαδή, ποιοι είναι αυτοί οι Οίκοι αξιολόγησης; Που ξυπνάς ένα πρωί, μια χώρα σαν την Ισπανία, με τέτοια κουλτούρα, και σου λέει ο άλλος “Από σήμερα είσαι φτωχός”. Ποιος είσαι, ρε πούστη, και με βαθμολογείς;
– Πείτε μου μερικά πράγματα και για το “TOC TOC – Eνεργός τώρα”, τη θεατρική παράσταση στην οποία πρωταγωνιστείτε.
Είναι ένα εξαιρετικό έργο, μια παράσταση που παιζόταν πριν 3-4 χρόνια και ήταν μόνιμη επιτυχία.
Φέτος είναι όλος ο θίασος αλλαγμένος. Για μένα, η συμμετοχή σ’ αυτή την παράσταση είναι και μια πρόκληση – βιολογικά και καλλιτεχνικά. Και το θεωρώ και τιμή μου. Αλλά είναι δύσκολο… Ξεκινάει το έργο και είναι όλοι επί σκηνής για δυόμιση ώρες!
Γενικώς πάει πάρα πολύ καλά. Τώρα ξεκινάμε και μια περιοδεία στην επαρχία τα σαββατοκύριακα, ενώ Δευτέρα και Τρίτη θα παίζουμε στην Αθήνα, στο Θέατρο Ήβη, μέχρι το Πάσχα.
– Και με το YFSF πώς θα τα βολέψετε;
Το γύρισμα του YFSF είναι Τετάρτη, και δεν παίζουμε Τετάρτη – Πέμπτη. Μια Πέμπτη έχουμε ελεύθερη πια!
– Δεν πειράζει… Καλύτερα να τρέχετε, και να τρέχετε για καλό!
Εντάξει, ναι, αλλά… με δεδομένα 15ετίας, με τέτοιο τρέξιμο, θα είχα λύσει το πρόβλημά μου σε 2-3 σεζόν! Τώρα κάνουμε την πενταπλάσια δουλειά για το 1/3 των χρημάτων – και ούτε…
Αλλά δεν πειράζει, εγώ δεν δικαιούμαι να παραπονιέμαι. Με θεωρώ ευλογημένο, κάνω αυτό που θέλω, πάντοτε βρίσκομαι στα καλύτερα σχήματα χωρίς να το επιδιώξω. Και όταν ήμουν με τον Γρηγόρη (Αρναούτογλου), πήγαινα εγώ, έβλεπα το “Breaking Bad” και, άμα μου άρεσε ένας καλεσμένος, έβγαινα, έλεγα και μια μαλακία…
– Νιώθετε ποτέ και λίγο εγκλωβισμένος σε αυτήν την ταμπέλα του ατακαδόρου; Ότι οι άλλοι περιμένουν, είτε σε μια εκπομπή, είτε ακόμα και σε παρέα, να πείτε οπωσδήποτε κάτι αστείο για να γελάσουν;
Όχι, με ευχαριστεί.
– Δεν είναι, όμως, κι αυτό μια καταπίεση κάποιες φορές που μπορεί να μην έχετε διάθεση;
Ε, μπορεί. Οι άνθρωποι που είναι κοντά μου και με ξέρουν, γνωρίζουν ότι πολλές φορές “έχω και τις μαύρες μου”, και ψιλο-καταθλιπτικός είμαι. Συμβαίνει αυτό στους ανθρώπους που υποτίθεται ότι είναι κωμικοί.
– Αυτό ισχύει, δηλαδή, στη δική σας περίπτωση;
Μέχρις ενός σημείου. Γενικώς εγώ χρησιμοποιώ το χιούμορ σαν δικλείδα ασφαλείας. Αν δεν γελάσω με τους ανθρώπους με τους οποίους είμαστε σε καθημερινή επαφή, θα πάθω κάτι, δεν ξέρω. Και βιολογικά να το δεις, αν γελάς για κάνα 10λεπτο, ο οργανισμός σου την υπόλοιπη μέρα δουλεύει ρολόι!
