Ελισάβετ Μουτάφη | Συνέντευξη

Η Ελισάβετ Μουτάφη κατάφερε να κερδίσει το κοινό από πολύ νωρίς, ξεδιπλώνοντας το ταλέντο της μέσα από πολλούς και διαφορετικούς ρόλους στο θέατρο και την τηλεόραση, αλλά κυρίως εκπέμποντας θετική ενέργεια και μια γλυκύτητα σε κάθε εμφάνισή της.

Φέτος, η Ελισάβετ Μουτάφη ως «Στάσα», στο δημοφιλές «Προξενιό της Ιουλίας» στον Alpha, κατάφερε να εξελιχθεί σε persona non grata για πολλούς τηλεθεατές – μία «αντιπάθεια» που η ίδια παραδέχεται ότι την ευχαριστεί, αφού αποδεικνύει ότι αυτός ο ρόλος πείθει.

Ωστόσο, ο τόνος αλλάζει όταν η συζήτηση περνάει στα κοινωνικά μηνύματα που στέλνει η σειρά, καθώς η Ελισάβετ είναι πεπεισμένη ότι τα όσα βλέπουμε σχετικά με την τότε θέση της γυναίκας και την κακοποίησή της, έχουν τη δύναμη να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο και να σώσουν, έστω, κάποιες ζωές σήμερα.

Και εκείνη δίνει τον καλύτερό της εαυτό, ώστε να κινητοποιήσει, μέσα από το τηλεοπτικό βήμα που της δίνεται, όσο περισσότερους μπορεί. Κι αυτό είναι που την κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.

Κάθε ρόλος που έχει μεγάλη χρονική διάρκεια, εξελίσσεται όσο περνάει ο καιρός. Τώρα που το «Προξενιό της Ιουλίας» βαίνει προς την ολοκλήρωσή του, πώς βλέπετε να έχει εξελιχθεί ο δικός σας χαρακτήρας, η Στάσα;

Θα απαντήσω ξεκινώντας με τον Νίκο Απειρανθίτη, ο οποίος για μένα είναι σπουδαίος σεναριογράφος. Ήταν ο άνθρωπος που μου είχε γράψει πέρυσι και την Μπενούτα Κοέν, στο «Βραχιόλι της Φωτιάς». Είναι πολύ σοβαρό για τους ηθοποιούς το τι έχουν να πουν – είτε στην τηλεόραση, είτε στο θέατρο, είτε στον κινηματογράφο. Αν δεν έχεις να πεις κάτι, δεν έχεις και να παίξεις κάτι, δεν έχεις εφόδια να δημιουργήσεις έναν ήρωα.

Το πρώτο που έκανε, λοιπόν, με τη Στάσα (αλλά και όλους τους υπόλοιπους), ήταν να φτιάξει ένα χαρακτήρα του οποίου παρουσιάζονται όλες οι πλευρές. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, διότι έτσι είναι η πραγματικότητα: Οι άνθρωποι δεν είμαστε ποτέ ένα πράγμα!

Βλέπεις, καμιά φορά, στο Twitter να σχολιάζουν τους χαρακτήρες και είτε να τους συμπαθούν, είτε να τους αντιπαθούν, και πάντα συζητάμε με τους συναδέλφους μου πόσο ωραίο είναι αυτό. Το να σου λένε, δηλαδή, άσχημα πράγματα για τον ήρωά σου επειδή π.χ. έκανε κάτι κακό, είναι πολύ σπουδαίο. Αυτό σημαίνει ότι τους πείθεις!

Η Στάσα, λοιπόν, είναι ένας ήρωας που έχει περάσει από πάρα πολλά στάδια
– γι’ αυτό και την αγαπώ τόσο. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για το 1959 στην επαρχία, και για τη θέση της γυναίκας. Διότι η σειρά, πέρα από τα υπόλοιπα, αυτό πραγματεύεται κυρίως.

Αντιλαμβάνομαι, λοιπόν, ότι η Στάσα δεν είναι και τόσο συμπαθής στους τηλεθεατές…

Μου λένε «Μα τι είναι αυτά που έκανες στην κόρη σου…». Χωρίς να προσπαθώ να τη δικαιολογήσω, θέλω να θυμίσω ότι την έχουμε ακούσει πολλές φορές να λέει «Εγώ έχω καταστρέψει τα παιδιά μου». Πρέπει, όμως, να σκεφτούμε ότι ήταν μια εποχή, στην οποία δεν υπήρχε καμιά επιλογή. Το να κάνεις έκτρωση ήταν αμαρτία, οπότε έπρεπε να βρει τρόπο να δώσει στην κόρη της την ευκαιρία να κρατήσει το παιδί της. Αν το γεννούσε χωρίς σύζυγο, το κορίτσι θα είχε καταστραφεί τελείως!

Τι θέλω να πω… Το ‘59 ήταν όλα τα πράγματα αλλιώς. Τώρα το πόσο «αλλιώς» ήταν, χωράει μεγάλη συζήτηση…

Για μένα, το σημαντικό στη Στάσα είναι ότι έχει παρουσιάσει πολλές διακυμάνσεις. Έχει ξεκινήσει με μίσος απέναντι σε έναν άνθρωπο, που της σκότωσε και τον άνδρα τελικά· υποστήριξε το παιδί της λέγοντας ψέματα σε έναν άλλο άνθρωπο, τον Προβιό, προκειμένου να την παντρευτεί… Πάλεψε να βρει άλλο τρόπο, αλλά ήταν αδύνατο. Αν δεν παντρευόταν, το κορίτσι θα καταστρεφόταν. Θα μου πεις… δεν καταστράφηκε τελικά, έτσι κι αλλιώς;

Η ιστορία της Ιουλίας είναι, όντως, τραγική. Μπορούσε, όμως, να προβλέψει η Στάσα την εξέλιξη;

Για μένα, το λάθος της Στάσας ήταν που δεν την άκουσε, όταν της είπε ότι ο άνδρας της είναι βίαιος, σηκώνει χέρι… Εκείνο ήταν κομβικό σημείο. Εκεί την κατηγορώ.

Το συζητάμε πολύ με την Άννα τη Μάσχα, που υποδύεται τη Χάδω, με την Πέγκυ την Τρικαλιώτη που υποδύεται την Κυριακούλα… Οι άνθρωποι τότε ήταν μεγαλωμένοι αλλιώς – αυτό ήξεραν, αυτό έκαναν!

Έχουν συζητηθεί πολύ και οι βίαιες σκηνές, ειδικά τώρα, προς το τέλος, με τα βασανιστήρια της Ιουλίας…

Έχουν πει κάποιοι ότι αναπαράγεται η βία στην τηλεόραση… Όχι, δεν αναπαράγεται η βία! Πρέπει να βλέπουμε τι υπήρχε και τι υπάρχει, για να έχουμε τον νου μας στο διπλανό διαμέρισμα. Για να έχουμε τον νου μας στους ανθρώπους που χρειάζονται τη βοήθειά μας ή που δεν έχουν τη δύναμη να το καταγγείλουν οι ίδιοι! Αλλά και να δώσουμε το μήνυμα «Αν κακοποιείστε, μιλήστε!». Αυτό δεν είναι καθόλου απλό!

Δεν είναι, λοιπόν, αναπαραγωγή βίας. Μας δείχνει τι συμβαίνει ακόμα και τώρα…

Και, παρόλο που πρόκειται για μια πολύ σκληρή ιστορία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, με κάποιον τρόπο, αποτελεί και μια ιστορία γυναικείας ενδυνάμωσης; Η Στάσα, για παράδειγμα, έμεινε χήρα και προσπαθεί να επιβιώσει προστατεύοντας τα παιδιά της· η Κυριακούλα επίσης· η Αλεξάνδρα, η κόρη της Κυριακούλας, δεν παντρεύτηκε και πήγε να γίνει δημοσιογράφος – αδιανόητο για γυναίκα στην Ελλάδα εκείνη την εποχή…

Μα έτσι όπως είναι όλο φτιαγμένο, φυσικά και είναι μια γυναικεία υπόθεση! Εμείς το λέγαμε εξαρχής! Χωρίς να σημαίνει, βέβαια, ότι οι άνδρες είναι σε δεύτερο πλάνο. Ίσα – ίσα, που υπάρχουν και πολύ έντονοι ανδρικοί χαρακτήρες…

Όλες οι γυναίκες της σειράς έχουν διαφορετικό χαρακτήρα και διαχειρίζονται τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο (ή και παρόμοιο, κάποιες φορές), ανάλογα με αυτά που τους συμβαίνουν. Ξαναλέω: Στην επαρχία του 1959, στον Τύρναβο! Τώρα να ανοίξεις την τηλεόραση, βλέπεις κακοποιήσεις, γυναικοκτονίες, δολοφονίες…

Αυτές οι γυναίκες προσπαθούν να επιβιώσουν. Εδώ η Κυριακούλα έχει βιαστεί και το κάνανε τουμπεκί ψιλοκομμένο! Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να βρεις το δίκιο σου τότε! Μέσα από αυτό, λοιπόν, οι σεναριογράφοι μας έχουν περάσει πάρα πολλά μηνύματα:

Κατ’ αρχάς, να μιλάμε αν μας συμβαίνει κάτι τέτοιο. Και, αν αντιληφθούμε ότι γίνεται κάτι δίπλα μας, να βοηθήσουμε! Να μη μείνουμε αμέτοχοι και αδιάφοροι, λέγοντας «α, δεν ανακατεύομαι… Είναι δικό τους θέμα…». Το καταλαβαίνω ότι κάποιες σκηνές στη σειρά μπορεί να σοκάρουν, αλλά έτσι είναι τα πράγματα, δυστυχώς…

Θα σας ρωτήσω για κάτι που μου έχει κάνει εντύπωση. Πρόκειται για μια ιστορία που, πράγματι, είναι κυρίως γυναικεία υπόθεση. Στηρίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Γιώργου Πολίτη, σενάριο Νίκος Απειρανθίτης, σκηνοθεσία Ανδρέας Μορφονιός, Νίκος Κρητικός, Νίκος Ζαπατίνας, Νίκος Καλλαράς, Χρίστος Γεωργίου… Πολλοί άνδρες πίσω από μια γυναικεία ιστορία τόσο γλαφυρά δοσμένη! Πόσο εύκολα είδατε να κατανοούν τη γυναικεία ψυχοσύνθεση;

Ας ξεκινήσουμε από τον κ. Πολίτη και τον κ. Απειρανθίτη… Το ότι αποφάσισαν να δημιουργήσουν κάτι με βάση τη γυναίκα, σημαίνει ότι το θέμα τους αφορούσε. Άρα το είχαν ψάξει· άρα το κατανοούν.

Από εκεί και πέρα, για μένα δεν έχει να κάνει… Πολλές φορές, ένας άνδρας μπορεί να κατανοήσει περισσότερο κάτι που περνάει μια γυναίκα – ή και το ανάποδο!

Οφείλω να πω ότι μέσα στην ομάδα του σεναρίου είναι και η Φένη Ψαθά, η Άντα Γκουρμπαλή, η Στέλλα Βασιλαντωνάκη, η Φώφη Κώττη… υπάρχουν, δηλαδή, και γυναίκες. Βέβαια, οι κύριοι δημιουργοί, ο Γιώργος Πολίτης και ο Νίκος Απειρανθίτης είναι άνδρες – σαφώς…

Κι όμως, είναι συχνό φαινόμενο οι άνδρες να καταλαβαίνουν πολύ καλά τις γυναίκες. Θα σας μιλήσω για θεατρικούς συγγραφείς: ο Ίψεν, ο Στρίνμπεργκ, ο Τενεσσί Ουίλιαμς! Οι ηρωίδες τους είναι γυναίκες!

Έτσι και στη δική μας την περίπτωση, απέδωσαν το θέμα και τους χαρακτήρες πολύ ωραία. Κι αυτό εμένα δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση. Δεν έχει να κάνει με το φύλο – έχει να κάνει με το πόση ευαισθησία έχεις και πόσο σε απασχολεί το θέμα. Αν έχεις και το απαιτούμενο ταλέντο, μπορείς να φτιάξεις κάτι πραγματικά καλό και αληθινό.

Το κριτήριό μου πάντα είναι να κάνω μια δουλειά που θα μ’ αρέσει. Δεν θα μετρήσει πρώτο το αν είναι εποχής ή όχι

Δεν μπορώ, ακόμα, να μην παρατηρήσω ότι και το «Προξενιό», και το «Βραχιόλι της Φωτιάς» στο οποίο ήσασταν πέρυσι, αλλά και άλλες σειρές της τηλεόρασης, όπως π.χ. ο «Σασμός», βασίζονται σε βιβλία. Κατ’ αρχάς, είναι μια πρόκληση για τον ηθοποιό να υποδυθεί ένα χαρακτήρα, τον οποίο ένα μέρος του κοινού έχει πλάσει κάπως στο μυαλό του, έχοντας διαβάσει το βιβλίο;

Αν σας πω ότι αυτό δεν το έχω σκεφτεί ποτέ…; Υποκριτικά, δηλαδή, δεν με προβλημάτισε ποτέ. Το βιβλίο, βέβαια, θα το διαβάσω οπωσδήποτε. Μάλιστα, έχω κάνει και το audiobook στο «Προξενιό της Ιουλίας» στις Εκδόσεις Ψυχογιός, είναι με τη δική μου φωνή. Από εκεί και πέρα, με το που παίρνω το σενάριο στα χέρια μου, εμπιστεύομαι τους σεναριογράφους μου. Βλέπω τι γράφουν και πάω σύμφωνα με αυτό. Αυτό που με απασχολεί είναι να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό και να ενσαρκώσω ένα χαρακτήρα όσο πιο αληθινά μπορώ. Έτσι λειτουργώ εγώ, φυσικά. Κάποιος άλλος μπορεί να το βλέπει διαφορετικά.

Εξάλλου, κάθε άνθρωπος που διαβάζει ένα βιβλίο, φτιάχνει με το μυαλό του μια δική του εικόνα. Αυτή η εικόνα για τον καθένα είναι διαφορετική. Αν αυτό που θα φτιάξω εγώ ως ηθοποιός συμπίπτει με εκείνο που έχει φανταστεί ο τηλεθεατής, καλώς!

Δεν είναι αισιόδοξο, ως προς την ποιότητα της τηλεοπτικής μυθοπλασίας σήμερα, το ότι έχουμε τόσες σειρές βασισμένες σε βιβλία;

Είναι πολύ σπουδαίο το ότι υπάρχουν τόσες σειρές που βασίζονται σε βιβλία – είτε το βιβλίο παραμένει αυτούσιο, είτε εμπλουτίζεται η ιστορία στην πορεία. Ειδικά αν σκεφτείς ότι υπήρξε μια εποχή που όλα ήταν συγκεκριμένα φορμάτ…

Επιπλέον, είναι σημαντικό το ότι αξιοποιούνται σύγχρονοι Έλληνες λογοτέχνες. Έχουμε τόσο ωραία Λογοτεχνία, έχουμε τόσο σπουδαίες ιστορίες ν’ αφηγηθούμε… Γιατί να παίρνουμε τα ξένα και να τα κάνουμε ελληνικά; Όχι ότι είναι κακό, αλλά υπάρχει λόγος; Εξάλλου, μιλάμε για άλλες χώρες, με άλλες συνθήκες ζωής, άλλη ιδιοσυγκρασία. Δεν μπορούν όλα να ισχύσουν εδώ. Δεν είναι ο δικός μας τρόπος ζωής ίδιος π.χ. με τους Σουηδούς!

Με το «Βραχιόλι της Φωτιάς», ας πούμε, ήταν η πρώτη φορά που ασχοληθήκαμε με τους Έλληνες Εβραίους. Και είδαμε τι απήχηση είχε! Τεράστια! Ε, δεν είναι τώρα κρίμα απ’ τον Θεό να ασχολούμαστε με ξένα φορμάτ, όταν η δική μας Ιστορία έχει να πει τόσα πράγματα;

Και μια και λέμε για Ιστορία… Πώς βλέπετε το φαινόμενο της ύπαρξης τόσων σειρών εποχής τα τελευταία χρόνια; Φέτος, δε, είχαμε τις περισσότερες. Ίσως υπερβολικά πολλές…

Κάποια στιγμή, παλαιότερα, λέγαμε «Τι ωραία να κάναμε κάτι εποχής…». Βέβαια, μια σειρά εποχής έχει τεράστιες δυσκολίες, έτσι; Διότι είναι ακριβές παραγωγές, δεν συγκρίνονται οικονομικά με μια σύγχρονη παραγωγή.

Από τη μια, είναι ωραίο που γίνονται σειρές εποχής. Από την άλλη, εγώ πιστεύω ότι πια έγινε και λίγο μόδα. Κάνει το ένα κανάλι μια ωραία σειρά εποχής, το βλέπει ένα άλλο κανάλι και λέει «Να κάνω κι εγώ». Και μετά λέει κι ο άλλος «Να κάνω κι εγώ»… Θεωρώ ότι αυτό κινείται λίγο και μέσα στο πλαίσιο του ανταγωνισμού. Ε, είμαστε και λίγο της υπερβολής… (γέλια) Πιστεύω, όμως, ότι τώρα θα αρχίσει λίγο να ισορροπεί το πράγμα.

Σημασία έχει να κάνουμε καλές δουλειές και να σεβόμαστε τον κόσμο. Το ότι όλοι επέλεξαν να κάνουν σειρές εποχής μάλλον σχετίζεται με τη γενικότερη τάση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια. Εντάξει, εμένα λογικό μου ακούγεται. Απλώς παντού χρειάζεται μια ισορροπία, γιατί και ο κόσμος κάποτε κουράζεται. Κι εγώ, ως τηλεθεάτρια, όταν έχω χρόνο (αν και πολύ σπάνια συμβαίνει αυτό), νιώθω την ανάγκη να δω κάτι σύγχρονο. Όταν βγήκε, για παράδειγμα, ο «Γιατρός» στον Alpha, μέσα σε όλα αυτά τα εποχής, είπα «Αυτό μ’ ενδιαφέρει να το δω!».

Ήταν και εξαιρετική σειρά αυτή, βέβαια…

Ήταν όντως.

Ωραία, ως τηλεθεάτρια, νιώθετε τώρα την ανάγκη να παρακολουθήσετε κάτι σύγχρονο. Ως ηθοποιός; Νιώθετε καθόλου την ανάγκη να παίξετε σε κάτι σύγχρονο, μετά από δύο συνεχόμενες σειρές εποχής;

Η αλήθεια είναι ότι, όλα αυτά τα χρόνια, και στο θέατρο, και στην τηλεόραση, ήμουν από τις τυχερές που έκαναν πολλά και διαφορετικά πράγματα. Και διαφορετικούς ρόλους, και διαφορετικά είδη – δεν έχω κανένα παράπονο ως προς αυτό. Το κριτήριό μου πάντα, πέρα από κάποιες βασικές προϋποθέσεις, είναι να κάνω μια δουλειά που θα μ’ αρέσει. Δεν θα μετρήσει πρώτο το αν είναι εποχής ή όχι.

Ναι, έχω κάνει συνεχόμενες δύο σειρές εποχής, ισχύει. Θα μπορούσα, όμως, να κάνω και μία τρίτη, εφόσον θα ήταν κάτι που θα μου άρεσε. Εμένα μ’ ενδιαφέρει κυρίως το σενάριο, οι συνεργάτες – και το κανάλι, φυσικά. Έχει μεγάλη σημασία για μένα το εάν και πόσο θα με αφορά αυτό που έχω να κάνω.

Θα ξαναγυρίσω λίγο στην αρχή. Το «Προξενιό της Ιουλίας» παρουσιάζει μία ιστορία που σχετίζεται με την υποβαθμισμένη θέση της γυναίκας, με την άσκηση βίας και τη σιωπή του περιγύρου στα τέλη της δεκαετίας του ‘50. Σήμερα, 65 χρόνια μετά, που φαινομενικά έχουμε προχωρήσει ως κοινωνία, πόσο έχουν εξαλειφθεί τελικά αυτά τα φαινόμενα;

Μα δεν έχουν εξαλειφθεί εντελώς! Κι αυτό δεν το λέω εγώ, το λένε οι ειδικοί! Μιλώντας με ανθρώπους που ασχολούνται με την κακοποίηση, διαπιστώνω ότι αυτά τα πράγματα υπάρχουν ακόμα. Εντάξει, μπορεί το φαινόμενο να μην το συναντάς στην ίδια μορφή με την οποία το έβρισκες στα χωριά ή και στην Αθήνα το ‘50, αλλά καθόλου δεν έχει εξαλειφθεί. Γι’ αυτό και παλεύουμε για την εξάλειψή του. Και δεν αφορά μόνο τις γυναίκες, τους αφορά όλους!

Και, ναι, μπορεί από τις γυναίκες εκείνης της εποχής να ξεκινάει (σαφώς η γυναίκα ήταν τεράστιο θύμα, δεν είχε τα ίδια δικαιώματα με τον άνδρα κ.λπ.), αλλά αυτό έχει να κάνει και με άλλους παράγοντες – το πώς διαμορφώνεται η κοινωνία, το πώς οι μαμάδες μεγαλώνουν τα αγόρια τους… Είναι τεράστια η συζήτηση.

Μου είπατε προηγουμένως ότι σκοπός σας είναι, βλέποντας κάποιος τη σειρά, να έχει τον νου του στο διπλανό διαμέρισμα, να βοηθήσει αν αντιληφθεί ότι μια γυναίκα υφίσταται βία. Πιστεύετε ότι μια σειρά –ή και μια παράσταση– μπορεί να κινητοποιήσει σε τέτοιο βαθμό την κοινωνία;

Ναι, το πιστεύω! Ακόμα κι αν κινητοποιήσει έναν στους χίλιους, έχει σημασία! Αλίμονο αν δεν το πιστεύαμε… διότι, στη δουλειά μας, εμείς έχουμε πάντα στο μυαλό μας να κινητοποιήσουμε με κάτι τον κόσμο. Και ξέρετε γιατί; Επειδή μπορούμε! Έχουμε τη δύναμη, ειδικά μέσα από την τηλεόραση που σε βάζει μέσα σε όλα τα σπίτια, να πούμε κάτι άμεσα στον κόσμο. Άρα, οφείλουμε να το κάνουμε!

Δεν αναπαράγεται με το «Προξενιό» η βία στην τηλεόραση! Πρέπει να βλέπουμε τι υπήρχε και τι υπάρχει, για να έχουμε τον νου μας στο διπλανό διαμέρισμα

Έχει τύχει να έρθουν άνθρωποι και να σας πουν ότι επηρεάστηκαν από τα όσα βλέπουν στη σειρά; Σας μιλάνε στον δρόμο;

Βέβαια! Κατ’ αρχάς τώρα, με τα social media, λαμβάνουμε συνέχεια μηνύματα. Στον δρόμο, όμως, αυτό συμβαίνει συνέχεια!

Αν θέλετε τη γνώμη μου, ο κόσμος στον δρόμο είναι πολύ σπουδαίο πράγμα. Διότι δεν έχουν όλοι social, δεν είναι όλοι της ίδιας ηλικίας… Για μένα εκεί, στον δρόμο, είναι η πραγματικότητα – όχι ότι τα social δεν είναι, απλώς εκείνα είναι «μπολιασμένα» και με άλλα πράγματα. Θα καταλάβεις τον πραγματικό αντίκτυπο της δουλειάς σου όταν πας στον φούρνο, όταν περπατάς έξω, όταν μπεις στο λεωφορείο…

Είναι πολύ συγκινητικό: Έρχονται και σου λένε ιστορίες δικές τους, σε ρωτάνε «μα γιατί το κάνεις αυτό στο παιδί σου;»… Απευθύνονται στον ρόλο, πέρα από την Ελισάβετ. Αυτό για εμάς είναι ευτυχία! Έρχονται κάποιοι να σου μιλήσουν και σου λένε «Συγνώμη που σας ενοχλώ»… Τι «συγνώμη»; Είναι χαρά μας να κάνουμε κάτι και να βλέπουμε ότι ο κόσμος ανταποκρίνεται, ότι «μπαίνει μέσα» σ’ αυτό και θέλει να έρθει να το συζητήσουμε!

Μη λέμε ότι αυτό υπάρχει μόνο στο θέατρο. Υπάρχει και στην τηλεόραση!

Θέλω να πούμε και κάτι τελευταίο σε σχέση με τη σειρά, το οποίο θεωρώ σημαντικό. Το «Προξενιό» έχει και ένα φοβερό soundtrack – ένα συγκλονιστικό τραγούδι των τίτλων με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, αλλά και φοβερή μουσική κατά τη διάρκεια… Μέχρι και Γιώργο Νταλάρα ακούμε. Τι ρόλο παίζει σε μια σειρά η μουσική της επένδυση;

Τεράστιο ρόλο! Ας ξεκινήσουμε από το ότι στο εξωτερικό υπάρχει ειδική σπουδή γι’ αυτό! Οι άνθρωποι πάνε και το σπουδάζουν!

Θα μιλήσω για τον Ανδρέα τον Κατσιγιάννη ο οποίος, πέρα από πολύ σημαντικός μουσικός, είναι και ένας υπέροχος άνθρωπος. Είναι και φαν της σειράς στην πραγματικότητα! Την παρακολουθεί! Γράφει σπουδαία μουσική – και αρχίζω από τους τίτλους. Μιλάμε για ένα ανατριχιαστικό τραγούδι με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, η οποία είναι και η αγαπημένη μου τραγουδίστρια. Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με την προσωπική μου προτίμηση…

Το ότι έχει πιάσει, από τον παλμό της εποχής εκείνης που τον μπερδεύει με το σύγχρονο μουσικά, μέχρι τη διασκευή που έχει κάνει στην «Τρυγόνα» με τη Βασιλική Καρακώστα – άλλη υπέροχη τραγουδίστρια… Από το «χαλί» που ακούγεται σε διάφορα σημεία της σειράς, μέχρι το ζεϊμπέκικο που έχει φτιάξει και το τραγουδάει ο Γιώργος Νταλάρας… Έχει πιάσει ακριβώς, μα ακριβώς, αυτό που ήταν τότε, σε σχέση με τον παλμό του κόσμου τώρα.

Μου συμβαίνει αυτή τη φορά, δεν μου συμβαίνει πάντα, να περπατάω και ν’ ακούω τη μουσική της σειράς! Θα ‘λεγε κανείς «εντάξει, ρε παιδί μου, όλη μέρα μέσα σ’ αυτό είσαι… Τι την ακούς τη μουσική;». Κι όμως! Τα κομμάτια όλα είναι συγκλονιστικά!

Τι προβλέπουν τα σχέδια για το άμεσο μέλλον; Έχετε προγραμματίσει κάτι ή αποφασίσατε να κάνετε διακοπές;

Παρόλο που είχα αρκετές προτάσεις για περιοδεία όπως είχαμε πάει πέρυσι με την «Ηλέκτρα» (κι ευχαριστώ πολύ τους σκηνοθέτες και τους συναδέλφους που με σκέφτηκαν), είπα φέτος να μην το κάνω, να δω λίγο και τον σύζυγό μου…

Για τα καινούργια, δυστυχώς, δεν μπορώ να πω κάτι ακόμα. Αυτή τη στιγμή είμαι σε συζητήσεις. Το μόνο που μπορώ να πω στο παρόν στάδιο είναι ότι υπάρχουν προτάσεις, και μάλιστα πολύ ωραίες προτάσεις – και για το θέατρο, και για την τηλεόραση.