Μαρία Λυσάνδρου
Ο Θεόδωρος Βρανάς είναι αναμφισβήτητα ταλαντούχος. Το διαπιστώνει κανείς αμέσως, φτάνει να ρίξει μια ματιά στις φωτογραφίες του. Απόλυτα σύγχρονες, με ένα «άρωμα» ρετρό, οι φωτογραφίες της καινούργιας του έκθεσης απεικονίζουν τον ίδιο. Αλλά θα μπορούσαν, κάλλιστα, να απεικονίζουν κι εσένα, τον θεατή. Ή, τουλάχιστον, συναισθηματικές καταστάσεις τις οποίες αναγνωρίζεις γιατί τις έχεις περάσει. Αποφάσισε να βαφτίσει την έκθεση αυτή “ABSORBED”, πιθανόν επειδή ο ίδιος είναι συχνά απορροφημένος στα προβλήματά του – από τα λιγότερο ουσιώδη, μέχρι τα πιο βαθιά και ουσιαστικά. Πιθανόν. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι, επισκεπτόμενος κανείς τη “The Blender Gallery”, θα… απορροφηθεί από το κόνσεπτ, την ατμόσφαιρα και την τόσο «προσωπική» ματιά του Θεόδωρου.
“ABSORBED”: «Προσηλωμένος – απορροφημένος» στα ελληνικά. Αυτός είναι ο τίτλος της έκθεσής σου, η οποία ξεκινά στις 24 Νοεμβρίου στη “The Blender Gallery”. Γιατί τη βάφτισες έτσι;
Δυσκολεύτηκα να βρω τον τίτλο που ταιριάζει σε αυτή την δουλειά. Ίσως τη βάφτισα έτσι επειδή είμαι συχνά απορροφημένος στα προβλήματά μου. Χάνομαι σε αυτά, αγχώνομαι και πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό. Από ανούσια πράγματα, όπως το να πληρώσω κάποιο λογαριασμό, μέχρι το να συνυπάρξω ουσιαστικά με τους γύρω μου.
Μια άλλη εξήγηση είναι το πόσο με απορροφάει το κινητό μου και πώς αυτό ενισχύει και την προηγούμενη κατάσταση. Πάλι καλά, όμως, έχω ζεστό φαΐ να φάω και πόσιμο νερό να πιω, οπότε αποφάσισα εξαρχής σε κάποιες εικόνες να υπάρχει το στοιχείο της ειρωνείας και του σαρκασμού για το μέγεθος αυτών των προβλημάτων.
Επίσης, οι αναμνήσεις και οι εμπειρίες του παρελθόντος με απορροφούν σε τέτοιο βαθμό, που πιστεύω πως χάνω συχνά την επαφή μου με το παρόν.
Δημιουργώντας σιγά-σιγά αυτά τα αυτοπορτραίτα, συνειδητοποίησα πολλά από τα παραπάνω και κατέληξα πως το “ABSORBED” αντιπροσωπεύει ιδανικά αυτή τη δουλειά.
Και το «σχόλιο» στον τίτλο; “Damn I miss snowboarding”;
Αυτός ήταν ο αρχικός τίτλος της έκθεσης, αλλά πιστεύω πως πολύς κόσμος θα στεκόταν στο snowboarding. Ως υπότιτλος αντιπροσωπεύει τα πράγματα που θα ήθελα να κάνω στη ζωή και δεν τα κάνω. Τα πράγματα που έζησα και δεν μπορώ να ξαναζήσω με τον ίδιο τρόπο. Την έλλειψη αυτών των δραστηριοτήτων και των συναισθημάτων που τις ακολουθούν. Μου λείπουν.
Αλλά, συγχρόνως, ειρωνεύομαι τον τίτλο της έκθεσης. Δηλαδή, τα αυτοπορτραίτα παρουσιάζουν ένα χαρακτήρα ξεπεσμένο, μονίμως προβληματισμένο, ο οποίος είναι συνήθως μόνος του, φοράει ένα κοστούμι που παραπαίει σιγά σιγά, καπνίζει εμμονικά και, καμιά φορά, τρέχει είτε για να προλάβει κάτι, είτε για να γλιτώσει από κάτι. Είναι τόσο απορροφημένος σε αυτό που τον προβληματίζει, που η διευθέτησή του θα είναι η απάντηση σε όλα του τα προβλήματα. Είναι το μόνο πράγμα στο μυαλό του που έχει νόημα. Και αυτό, σαρκαστικά, είναι το snowboarding.
Κι επειδή η περιγραφή της έκθεσης φροντίζει να μας ενημερώσει ότι αυτό που θα δούμε είναι «σκηνοθετημένα αυτο-πορτραίτα», μου γεννιέται αυτομάτως η απορία: Υπάρχεις καθόλου «εσύ» μέσα σ’ αυτές τις φωτογραφίες; Θα μπορούσε να καταλάβει κανείς κάτι για σένα βλέποντάς τες;
Μου φαίνεται περίεργο και συγχρόνως εντυπωσιακό όταν κάποιος θεατής μπορεί να καταλάβει κάτι για μένα μέσα από τις φωτογραφίες μου. Διότι, όταν παρουσιάζω μια δουλειά, έχω μείνει τόσο πολύ επικεντρωμένος στη διαδικασία της εκπλήρωσής της και στην αναζήτηση του άρτιου αποτελέσματός της, που έχω ξεχάσει τον λόγο και το συναίσθημα για το οποίο την έκανα εξαρχής.
Σε αυτή την δουλειά, που είναι γεμάτη με αυτοπορτραίτα, είμαι φοβισμένος και περίεργος τι θα δει ο κόσμος.
Πέρα από τη φωτογραφία, ασχολείσαι και με τη μουσική ως ντράμερ στην μπάντα “Pale Oaks”. Έχεις σκεφτεί ποτέ, αν αυτή η έκθεση είχε soundtrack, τι θα ήταν αυτό;
Θα μπορούσε να είναι κάτι μεταξύ της μουσικής του Κάρπεντερ στο «Απόδραση από την Νέα Υόρκη» και του Κλιφ Μαρτίνεζ στο “Drive”. Θα μπορούσε να είχε και κομμάτια από τους Pale Oaks.
Οι Pale Oaks με εκφράζουν μουσικά, όσο αυτή η έκθεση με αντιπροσωπεύει φωτογραφικά. Στους Pale Oaks υπάρχει έντονα το στοιχείο της μελαγχολίας, της νοσταλγίας των προηγούμενων δεκαετιών, όπως διακρίνεται και η αγάπη μου για τη μουσική των 80s. Εύχομαι, αντίστοιχα, να φαίνονται και αυτά στις φωτογραφίες μου.
Στις περισσότερες φωτογραφίσεις που κάνω υπάρχει κάποιο είδος μουσικής στο βάθος. Είτε στο αμάξι, είτε στο σπίτι, η μουσική αυτή θα παίξει τεράστιο ρόλο για τη δημιουργία κάθε εικόνας.
Κι έτσι, για την «ίντριγκα» του πράγματος: Πώς αποφάσισε ο… καλλιτέχνης να δημιουργήσει μία έκθεση με αυτο-πορτραίτα, τη στιγμή που στα δικά του social media ψάχνεις «με το κιάλι» να εντοπίσεις έστω μία δική του φωτογραφία;
Τα αυτοπορτραίτα γενικότερα στην τέχνη δεν μου αρέσουν, διότι νομίζω πως ο κόσμος είναι εγωπαθής και νάρκισσος. Για μένα, τον ίδιο, νιώθω άβολα και αμήχανα.
Για τη συγκεκριμένη δουλειά θα ήθελα κάποιον άλλο στη θέση μου. Αλλά ήταν αδύνατον να μπορεί να είναι διαθέσιμος την ώρα και τη στιγμή που τον χρειαζόμουν. Πολλές εικόνες είναι εκτός Αθήνας και κάποιες εκτός Ελλάδας, οπότε δεν θα μπορούσε να είναι εφικτό. Αναγκαστικά έβαλα τον εαυτό μου. Διευκόλυνε αυτό που επιθυμούσα να κάνω με τις φωτογραφίες μου και, στη συνέχεια, αυτό που θέλω να δείξω στο κόσμο.
Μου φαίνεται περίεργο και συγχρόνως εντυπωσιακό, όταν κάποιος θεατής μπορεί να καταλάβει κάτι για μένα μέσα από τις φωτογραφίες μου.
Τελικά, «τι εκμαιεύουμε εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας, στη θέασή του σε πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης;». Η δική σου απάντηση σ’ αυτόν τον προβληματισμό;
Ότι είναι εγωπαθής και νάρκισσος 🙂 Σας ανέφερα νωρίτερα ότι δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο πολύ ο θεατής μπορεί να καταλάβει πράγματα για μένα μέσα από τις φωτογραφίες μου, πόσω μάλλον να καταλάβω εγώ τι πιστεύει κάποιος άλλος για τον εαυτό του όταν ποστάρει εικόνες του στα σόσιαλ μίντια.
Θέλει προσοχή, πάντως, τι μπορεί να εκμαιεύσουμε από τα σόσιαλ μίντια. Μπορεί να νομίζουμε πως είμαστε αρεστοί στην κοινωνική ομάδα που ανήκουμε, μπορεί όμως και να γυρίσει ανάποδα απλά με μία ανάρτηση. Οπότε, μια πιθανή απάντηση μου είναι πως πρέπει να είμαστε ώριμοι στο τι βλέπουμε και δεν βλέπουμε στις πλατφόρμες αυτές, και να μην ξεχνάμε πως αυτοί που γνωρίζουν τον εαυτό μας καλύτερα είναι οι άνθρωποι που ζούνε μαζί μας, έξω από τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης.
Και, για το τέλος, συμπλήρωσέ μου τη φράση: «Έλα να δεις αυτή την έκθεση, γιατί…»
Γιατί έχει κάποιες εικόνες μυθοπλασίας που θυμίζουν κινηματογράφο και ίσως απεικονίζουν το στρες, τη μελαγχολία, την εμμονή και την αναβλητικότητα στην καθημερινότητά μας με μια δόση ειρωνείας και αυτοσαρκασμού.
Διαβάστε περισσότερα για την έκθεση “ABSORBED” του Θεόδωρου Βρανά εδώ
