Κίτρινα Ποδήλατα: «Εκεί, στη μουσική μέσα, υπάρχει και το ταξίδι που δεν τελειώνει»

Τα Κίτρινα Ποδήλατα δεν είναι μπάντα, είναι ιδέα. Μιλώντας με τον Γιώργο και τον Αλέξανδρο Παντελιά, το διαπιστώνεις από τα πρώτα λεπτά: είναι τόσο «δοσμένοι» στη μουσική τους, που τα πάντα γύρω τους φιλτράρονται μέσα από αυτή τους την αγάπη. Για εκείνους αυτό είναι Ζωή. Πιο έντονος ο Γιώργος («βαθιά συναισθηματικό» θα τον έλεγα), πιο χαμηλών τόνων ο Αλέξανδρος (υποψιάζομαι ότι μέσα του φλέγεται –ναι, αυτή είναι η λέξη– όταν παίζει μουσική), αλληλοσυμπληρώνονται απόλυτα στη συζήτηση, όπως και στη σκηνή. Είπαμε πάρα πολλά, με αφορμή τη μεγάλη συναυλία για τα 25 τους χρόνια στις 30 Ιουνίου, στο Θέατρο Βράχων. Αλλά και πώς να σταματήσεις κάποιον όταν μιλάει για την καψούρα του – διότι περί αυτού πρόκειται. Άσε που είναι και μεταδοτικό… Στον δρόμο της επιστροφής, έπαιζε συνέχεια στο μυαλό μου «Μη μ’ αγγίζεις / είμαι σύρμα από ρεύμα κομμένο»… Ούτε κατάλαβα πότε έφτασα σπίτι.

25 χρόνια Κίτρινα Ποδήλατα, λοιπόν. Τελικά ο χρόνος περνάει γρήγορα ή αργά;

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Δεν καταλαβαίνεις πότε περνάει ο χρόνος. Όταν ασχολείσαι με κάτι που είναι όλη σου η ζωή, και είσαι συνεχώς «από πάνω», η μία στιγμή φέρνει την άλλη. Η ζωή κυλάει και έρχεται συνεχώς κι άλλο, κι άλλο… Σκεφτόμαστε συνεχώς νέα πράγματα, δεν κουραζόμαστε. Έχουμε όρεξη να δημιουργούμε συνεχώς μέσα από τη μουσική.

Ποιες οι ομοιότητες και ποιες οι διαφορές σας, σε σχέση με το πώς ήσασταν όταν πρωτο-ξεκινούσατε το 2000; Τι μάθατε μέσα από αυτή την πορεία;

ΓΙΩΡΓΟΣ: Εμείς ξεκινήσαμε πολύ μικροί, οπότε η σχέση μας με τον χώρο ήταν σχεδόν μηδαμινή. Πιο πριν, παίζαμε για ένα διάστημα ερασιτεχνικά, όπως τα περισσότερα νεανικά συγκροτήματα.

Νομίζω ότι ο τρόπος με τον οποίο αγαπάμε τη μουσική δεν έχει αλλάξει ούτε δευτερόλεπτο, ούτε κι αυτή η ρομαντική αίσθηση που έχουμε μέσα μας να προσφέρουμε κι εμείς ό,τι μπορούμε, να βάλουμε ένα λιθαράκι ή μια… φτυαριά λάσπη σ’ αυτό το οικοδόμημα της μουσικής. Μπορεί να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και να λες «Ωχ! Τι έγινε, ρε φίλε; Πέρασε ο καιρός…», αλλά μέσα σου αυτή η φλόγα παραμένει ίδια.

Αυτό που έχει αλλάξει είναι το φυσιολογικό του πράγματος – ότι μεγαλώνουμε με τη μουσική μας και με τους φίλους που μας τιμούν όλα αυτά τα χρόνια.

Και έχετε συνεργαστεί με πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες – δεν είναι ένας και δύο…

ΓΙΩΡΓΟΣ: Είχαμε την τύχη, τη χαρά, την τιμή –βάλ’ τα όλα σ’ ένα– να γνωρίσουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους του χώρου, να έχουν βάλει την υπογραφή τους δίπλα από τη δική μας και να είναι φίλοι μας πια. Είναι σπουδαίο να είσαι μικρός, να ονειρεύεσαι και, μετά από κάποια χρόνια, να μπορείς να σηκώσεις το τηλέφωνο και να πεις ένα ανέκδοτο και να γελάσεις με έναν άνθρωπο που θαύμαζες μικρός.

Αυτό που έχουμε προσέξει όλα αυτά τα χρόνια είναι να διευρύνουμε συνέχεια τη γνώση μας στη μουσική, στο «know how». Δεν επαναπαυτήκαμε, ακόμα κι όταν ήρθε μία πρώτη εξωστρέφεια και αναγνωρισιμότητα της μπάντας.

Στη μουσική σας έχετε διαφορές; Στον ήχο, στον τρόπο που δουλεύετε, στις ενορχηστρώσεις…;

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Ο Γιώργος το είπε πολύ ωραία. Από τη στιγμή που δισκογραφείς, υπάρχουν δύο κομμάτια: το ένα είναι το εμπορικό κομμάτι. Σ’ αυτόν τον τομέα μάθαμε πολλά – πώς να διαχειριζόμαστε καταστάσεις, πώς να ετοιμάζουμε μια μουσική παράσταση, πώς να ετοιμάζουμε ένα άλμπουμ. Σ’ αυτό γινόμαστε όλο και πιο έμπειροι.

Το άλλο κομμάτι είναι το δημιουργικό. Σ’ αυτό το «κόλπο» παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η συνεχής μάθηση. Εκεί πέρα ποτέ δεν υπάρχει τέλος – κι αυτό είναι που μας γοητεύει! Αυτό είναι το μικρό μυστικό για να διατηρούμε τη διάθεση και την όρεξή μας στα top επίπεδα.

Η απάντηση στην ερώτησή σου, λοιπόν, είναι ότι συνεχώς υπάρχει κάτι καινούργιο στη μουσική και στον ήχο μας, γιατί όλο και κάτι καινούργιο διαβάζουμε. Εμείς ανακαλύψαμε από νωρίς ότι εκεί, στη μουσική μέσα, υπάρχει και το ταξίδι που δεν τελειώνει.

Το ρωτάω γιατί αυτά τα νέα στοιχεία στον ήχο σας εγώ, που δεν είναι ειδικός, μπορεί να μην είμαι σε θέση να τα εντοπίσω, αλλά κάποιος γνώστης να τα αντιληφθεί αμέσως…

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Μα ξέρεις τι γίνεται… η μουσική δεν είναι για τους ειδικούς!

ΓΙΩΡΓΟΣ: Τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα στα πιο δύσκολα χρόνια της χώρας (της μεγάλης κρίσης, της πανδημίας κ.λπ.), εμείς δεν κρυφτήκαμε πίσω από δικαιολογίες. Τότε κάναμε τα πιο πειραματικά και τα πιο τολμηρά πράγματα σε ήχο, σε άποψη… κάναμε τις πιο ακριβές παραγωγές μας.

Δεν θέλαμε οι δυσκολίες να αποτελέσουν δικαιολογία. Αντιθέτως, ρίξαμε όλη μας την ενέργεια και τολμήσαμε νέα πράγματα: από το 2015 μέχρι το 2019, ας πούμε, κάναμε μια τριλογία (The acoustic project – The orchestra project – The electro project). Ε, δεν μπορεί να μην κατάλαβε κανείς ότι «αυτά τα παιδιά δοκιμάζουν πράγματα»!

Αυτό δεν το λέω για να ευλογήσω τα γένια μας. Το λέω γιατί υπάρχουν πολλά νέα παιδιά, τα οποία έχουν προβληματιστεί πάρα πολύ σχετικά με τη μουσική – «πώς μπορώ να ασχοληθώ;», «γιατί είναι τόσο ζόρικα τα πράγματα;»… Επειδή, λοιπόν, μας ρωτάνε πώς μπορούν να κάνουν κι εκείνα μια πορεία σαν τη δική μας, πρέπει κι εμείς να δείχνουμε με συγκεκριμένα παραδείγματα τη φιλοσοφία μας.

Ποια είναι, λοιπόν, η συμβουλή προς αυτά τα νέα παιδιά που ψάχνουν τρόπους να ασχοληθούν σήμερα με τη μουσική;

ΓΙΩΡΓΟΣ: Χρειάζεται υπομονή, συνεχής εμπλουτισμός της γνώσης, χρειάζονται προσεκτικά βήματα, χρειάζεται να κινηθείς ασκητικά.

Ο ροκάς δεν έχει να κάνει µε το behaviour, µε το πόσο «αλητάκος» θα σου φανώ – µπορεί να σου φανώ ο µεγαλύτερος φλώρος, δεν έχει να κάνει!

Αυτό το «ασκητικά» το πέτυχα πολλές φορές διαβάζοντας πράγματα που έχετε πει. Και το σημειώνω, επειδή είναι μια λέξη με πολύ ισχυρή σημειολογία.

ΓΙΩΡΓΟΣ: Μα δεν γίνεται αλλιώς! Ο Αλέξανδρος είπε πριν ότι όλη η ζωή μας είναι η μουσική. Αυτό δεν είναι απλά μια έκφραση, που ακούγεται ωραία να την πούμε σε μια συνέντευξη. Αν έρθεις να ζήσεις μαζί μας μια βδομάδα, θα πεις «Ρε φίλε, get a life! Πόσο πολύ πια με τη μουσική;».

Κι όμως, είναι σημαντικό να διευκρινίζεται, γιατί αυτό που πλασάρεται σήμερα στη νέα γενιά, η οποία είναι ικανότερη από ποτέ, είναι η αναβλητικότητα, η ευκολία, αυτό το «πού να τρέχεις τώρα… Πήγαινε σε ένα talent show να σε δούνε, και μετά μη σε νοιάζει!».

Κανείς δεν τους λέει ότι, αν θέλουν κάποτε να γιορτάσουν τα 25, τα 15 τους χρόνια στη μουσική, πρέπει να μελετήσουν, πρέπει αυτά τα χρόνια να τα δουλέψουν – κι αυτό ισχύει για όλα τα επαγγέλματα. Κι όμως, αντί να είναι αυτονόητο, όταν το λες σε κοιτάζει ο άλλος σαν εξωγήινο!

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Τα πάντα είναι θέμα ηθικής και θέμα θέλησης. Μας έχουν ρωτήσει πολλές φορές: «Να ασχοληθώ με τη μουσική; Οικονομικά θα τα καταφέρω;». Εμάς, όμως, αυτή την ερώτηση δεν μας την απάντησε ποτέ κανείς.

ΓΙΩΡΓΟΣ: Μα δεν τη ρωτήσαμε!

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Όταν κάτι σε έχει βάλει στο όχημά του και σε πηγαίνει σαν τρένο, απολαμβάνεις τη διαδρομή – και μετά έρχεται η λέξη «ασκητικά». Τα «όχι» και τα «ναι» τα λες χωρίς να σκεφτείς πολύ. Ένα δύσκολο «όχι» το λες πολύ εύκολα, γιατί ακριβώς έχει να κάνει με την ηθική και τη θέλησή σου.

ΓΙΩΡΓΟΣ: Ενώ κάποιος άλλος μπορεί να προβληματιστεί, να σκεφτεί «Θα ξαναβρώ, άραγε, μια τέτοια ευκαιρία, για να βγάλω τόσα λεφτά μέσα σε τρεις μήνες;».

Να υποθέσω, λοιπόν, ότι σας έχει τύχει αυτό που συζητάμε…

ΓΙΩΡΓΟΣ: Άπειρες φορές και με μεγάλα νούμερα! Καταλαβαίνεις, λοιπόν, ότι αυτά ήταν τα ευκολότερα «όχι» που είπαμε ποτέ – και δεν ξαναγυρίσαμε ποτέ πίσω να το σκεφτούμε. Και δεν το λέμε τώρα για να δείξουμε «τι φοβεροί τύποι που είμαστε»… Αυτή είναι η φιλοσοφία μας.

Φαντάσου ότι στο πρώτο μας συμβόλαιο δεν υπέγραψε ο Αλέξανδρος, υπέγραψαν οι γονείς μου, γιατί εκείνος ήταν ανήλικος! Κι όμως ο αδελφός μου από την αρχή, παρόλο που ήταν τόσο μικρός, έλεγε κάτι που μας συνοδεύει όλα μας τα χρόνια και, όσο πάει, παγιώνεται: το σημαντικό είναι ο λόγος για τον οποίο αποφασίζεις να κάνεις μουσική.

Και ποιος ήταν για εσάς αυτός ο λόγος;

ΓΙΩΡΓΟΣ: Ευτυχώς ήταν ο ίδιος και για τους δύο! Το να προσπαθήσεις πραγματικά να υπηρετήσεις τη μουσική – όσο βαρύγδουπο κι αν ακούγεται. Για να μπορέσεις να αποκτήσεις ουσιαστική δύναμη μέσα από τη μουσική, πρέπει να υπηρετήσεις αυτό το τεράστιο αγαθό με μεγάλο σεβασμό, κάθε μέρα να λες «ξεκινάω από το μηδέν». Αν σκεφτείς οτιδήποτε άλλο, το ‘χασες!

Κι αυτό δεν σου το λένε δυο παιδιά που είχαν λύσει το οικονομικό τους πρόβλημα ή είχαν από πίσω χρηματοδότες – γιατί το έχουμε ακούσει κι αυτό… Μιλάς με δυο παιδιά που έχουν δομήσει ολόκληρη τη ζωή τους με βάση την επένδυση που έχουν κάνει στη δουλειά τους. Μπορεί να έχουμε κάνει μόνο ένα πράγμα για τον εαυτό μας από τα 40 που θα έπρεπε να έχουμε κάνει. Το τίμημα το πληρώνουμε, αλλά δεν το έχουμε μετανιώσει ποτέ.

Και, βέβαια, να τα λέμε όλα: αν εγώ το έκανα μόνος μου αυτό, ίσως να τα είχα παρατήσει δέκα φορές μέχρι τώρα. Έχω τον αδελφό μου και, όσες φορές έχω κουραστεί, για χάρη του είπα «θ’ αντέξω». Το ίδιο έχει κάνει κι εκείνος για μένα. Κι αυτό είναι σπουδαίο.

Τα Κίτρινα Ποδήλατα θεωρούνται ροκ μπάντα. Κάποια στιγμή, έχετε πει ότι το να διατηρήσουμε το χαμόγελο και την ισορροπία μας, είναι η πιο ροκ πράξη σε μια εποχή τοξική, όπως η σημερινή. Το χαμόγελο και η αισιοδοξία, όμως, «γράφουν» τραγούδια; Μπορούν να εμπνεύσουν το ίδιο με τον θυμό, την απόγνωση και την απογοήτευση;

ΓΙΩΡΓΟΣ: Ακόμα κι αν γράψουμε ένα τραγούδι που προκύπτει μέσα από απογοήτευση, προσπαθούμε να το κάνουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί να λειτουργήσει γόνιμα. Ο σκοπός δεν είναι να βγει μόνο αιρετικά, με τη λογική «τα γκρεμίζω όλα και δεν προτείνω τίποτα». Υπάρχει αυτή η σπουδαία φράση που λέει «αν πέσεις εννιά φορές, πρέπει να σηκωθείς δέκα».

Άρα, λοιπόν, το σκεπτικό είναι ότι όποια κι αν είναι τα συναισθήματα, πρέπει να βρεις ένα τρόπο να πας στην επόμενη μέρα, να πιστέψεις ξανά στον εαυτό σου.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Θα απαντήσω ακριβώς σε αυτό που είπες με ένα τραγούδι, το οποίο έχει γράψει ο Γιώργος. Υπάρχει ένα τραγούδι που λέγεται «Βράδυ Αυγούστου», το οποίο έχει πυροδοτηθεί από όμορφες στιγμές σε ένα νησί.

Ξέρεις, το τραγούδι με τη μορφή που έχει πάρει σήμερα, έχει μια θεματολογία κατά 80-90% ερωτική. Το κοινωνικό τραγούδι, σαν το «Βράδυ Αυγούστου» ή σαν το «Να σε δω να γελάς», ή το πολιτικό, σαν το «Θα πάρω φόρα», δεν είναι η εύκολη επιλογή. Θέλει μεγαλύτερη προσοχή στο τι θα γράψεις και πώς θα το εκφράσεις. Κι όμως, διαπιστώνουμε ότι τα τραγούδια αυτά χρησιμοποιούνται σε διαφορετικές καταστάσεις μέρα με τη μέρα. Το «Να σε δω να γελάς» ζει αυτή την περίοδο δεύτερη ζωή…

ΓΙΩΡΓΟΣ: …ένα τραγούδι για το οποίο είχαμε υποστεί bullying όταν το πρωτογράψαμε, πρέπει να σου πω: «Τι δουλειά έχουν οι ροκάδες να λένε τέτοιους στίχους; ‘Να σε δω να γελάς;’». Το πιστεύεις αυτό…;

Και στο τελευταίο μας άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει τώρα, προσπαθούμε να πούμε «Έχουμε υποστεί πολλά, αλλά τώρα τέλος. Ελάτε να δούμε ποια είναι η επόμενη μέρα!». Πρέπει να αναλογιστούμε ποιο είναι το δικό μας μερίδιο ευθύνης σε όλα αυτά. Γιατί από εκεί που λες «δεν βαριέσαι, αδελφέ, καλά να περνάμε» και ανεβαίνεις στα τραπέζια, ξαφνικά μπαίνεις σε ένα τρένο, ρε μεγάλε…

Κι όμως, ενώ ως μπάντα έχετε συνδεθεί περισσότερο με τραγούδια κοινωνικού προβληματισμού, αν ακούσει κανείς αυτά που έχετε γράψει σε όλο τους το εύρος, διαπιστώνει ότι έχετε γράψει και πολλά ερωτικά τραγούδια…

ΓΙΩΡΓΟΣ: Έχεις δίκιο, όντως έχουμε μια θεματολογική γκάμα. Γιατί ο άνθρωπος, όταν σηκώνεται το πρωί της Δευτέρας, δεν ζει μόνο κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις: θα ερωτευτεί έναν άνθρωπο και θα νιώσει ωραία· μετά θα του έρθει ο ΕΝΦΙΑ, θα βρίσει· μετά θα ανοίξει την τηλεόραση, θα ρίξει πέντε μούντζες· μετά θα πάει να βρει τον άνθρωπό του και θα γουστάρει· θα τον αφήσει ο άνθρωπός του, θα πέσει σε κατάθλιψη…

Απλά, από πολιτικοκοινωνικής πλευράς, εμείς δεν θέλουμε να περιμένουμε να γίνει το συμβάν για να το περιγράψουμε και να κάνουμε ένα hit. Όταν οι υπόλοιποι ασχολούνται με άλλα πράγματα, εμείς θέλουμε να γράψουμε ένα τραγούδι για καταστάσεις που μας προβληματίζουν ώστε, όταν συμβεί κάτι, το τραγούδι να είναι «εκεί».

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Πάντως, το ότι μας έχουν στιγματίσει ως μπάντα τραγούδια όπως το «Θα πάρω φόρα» ή το «Τι είναι κράτος», εμένα προσωπικά μου αρέσει. Γιατί αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος.

Όταν ασχοληθείς με ένα πολιτικοκοινωνικό θέμα, δεν μπορείς να είσαι απλά περιγραφικός, πρέπει να το διαχειριστείς με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι πάντα επίκαιρο. Γι’ αυτό και η διάρκεια του χρόνου είναι εκείνη που δίνει σε ένα πολιτικό γραπτό την αξία του. Το ότι, λοιπόν, έχουμε κι εμείς ένα κομμάτι, όπως το «Θα πάρω φόρα», το οποίο έχει ένα τόσο δυνατό σήμα, είναι παράσημο για εμάς.

ΓΙΩΡΓΟΣ: Παρόλα αυτά, είμαστε άνθρωποι που «ανοίγουμε», δεν πάμε να εξυπηρετήσουμε κάποια «ταμπέλα». Τα 2-3 τελευταία χρόνια συμμετέχουμε και σ’ ένα φοβερό project «ρεμπέτικο με συμφωνική ορχήστρα», παίζαμε 2 χρόνια με την ορχήστρα του Μίκη Θεοδωράκη…

Κατά τη δική μου άποψη, ο ροκάς δεν έχει να κάνει με το behaviour, με το πόσο «αλητάκος» θα σου φανώ – μπορεί να σου φανώ ο μεγαλύτερος φλώρος, δεν έχει να κάνει!

Άρα, πώς θα όριζες εσύ το ροκ;

ΓΙΩΡΓΟΣ: Το ροκ είναι το να αντιστέκεσαι σε ό,τι πάνε να σου επιβάλουν, αλλά γόνιμα, όχι απορριπτικά. Θα μου πεις «ποιος είσαι εσύ που θα ορίσεις τι είναι ροκ;». Δεν προσπαθώ να δώσω τον ορισμό, απλά λέω την άποψή μου.

Εγώ δεν έχω το styling, δεν κάνω καταχρήσεις, γυμνάζομαι, δεν πίνω, δεν καπνίζω, δεν είμαι γεμάτος tattoo και piercing – τους γουστάρω πολύ όλους αυτούς τους τύπους, απλώς εγώ δεν είμαι έτσι.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Με λίγα λόγια, υπηρετείς το ροκ, αλλά δεν εξυπηρετείς την «ταμπέλα» του ροκ. Το να διατηρήσεις τον εαυτό σου είναι κι αυτό ένα είδος αντίστασης. Σε μια εποχή που η ώση από αυτό το «ποτάμι» των ανθρώπων με τα social media είναι τόσο μεγάλη, είναι επαναστατική πράξη το να παραμείνεις ο εαυτός σου, να έχεις φίλτρο σ’ αυτά που διαβάζεις και να υψώνεις το ανάστημά σου…

ΓΙΩΡΓΟΣ: …πληρώνοντας το τίμημα με θάρρος, έτσι;
Πάντως, τα πρώτα 10-15 χρόνια, εμείς αποποιούμασταν τον χαρακτηρισμό «ροκ». Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα να πεις «είμαστε ροκάδες»· αυτό το κατακτάς με τον χρόνο. Όταν ήρθε όμως η στιγμή, μετά από 25 χρόνια, που είδαμε ότι εξαργυρώνουμε –ηθικά, όχι χρηματικά έτσι;– την «ξεροκεφαλιά» και τη σταθερότητα στις απόψεις μας ενώ γύρω γίνεται μπάχαλο, είπαμε από μόνοι μας «ναι, τελικά στον τρόπο που κάνουμε μουσική, είμαστε ροκ»! Και το καμαρώνουμε!

Πάντως, σας παρακολουθώ τόση ώρα… Αυτό που παρατηρώ, βγαίνει και στη σκηνή: Ο Γιώργος έχει μια σαρωτική ενέργεια, ο Αλέξανδρος είναι πιο χαμηλών τόνων, εκεί δίπλα, με την κιθάρα του… (γέλια)

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Μα γι’ αυτό τραγουδάει κιόλας, γι’ αυτό και είναι ο τύπος που «επικοινωνεί»!

ΓΙΩΡΓΟΣ: Ναι, αλλά άμα «μεταφράσεις» αυτά που παίζει ο Αλέξανδρος στην κιθάρα… άσ’ το! (γέλια)

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Πάντως, σε ένα τραγούδι τον χαρακτηρισμό, το genre, το δίνει η μουσική, ο ήχος. Εμείς ακούμε πολλά είδη μουσικής και έξω απ’ τη ροκ – κι αυτό φαίνεται και από την τριλογία που κάναμε. Αλλά και ο δίσκος που θα κάνουμε τώρα, «ANAλOG» θα λέγεται.

ΓΙΩΡΓΟΣ: Είσαι και η πρώτη που μαθαίνεις τον τίτλο! Δεν το έχουμε πει πουθενά μέχρι τώρα!

Και πότε θα κυκλοφορήσει;

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Άμεσα! Θα βγει το πρώτο κομμάτι μέσα στις επόμενες ημέρες, και ο δίσκος θα έχει κυκλοφορήσει σίγουρα μέχρι τις αρχές Ιουνίου.

ΓΙΩΡΓΟΣ: Κι όταν λέμε «δίσκος», εννοούμε ότι θα βγει και βινύλιο. Είπαμε, θα είναι επετειακό άλμπουμ!

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Αυτός ο δίσκος έχει πολλά στοιχεία με ελληνικό ήχο – έχει κλαρίνο…

ΓΙΩΡΓΟΣ: …έχει τσάμικο…

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Άρα πού θέλω να καταλήξω: εμείς το «ροκ» το υπηρετούμε περισσότερο με τον στίχο και λιγότερο με τον ήχο. Αγαπάμε τόσο πολύ και τα άλλα είδη μουσικής, γι’ αυτό και τα εντάσσουμε στη μουσική μας, χωρίς να νιώθουμε υποχρεωμένοι να έχουμε πάντα τύμπανα και ηλεκτρικές κιθάρες.

ΓΙΩΡΓΟΣ: Ο τίτλος του δίσκου, «ANAλOG», δεν είναι τυχαίος: προτείνουμε στους ανθρώπους, σε μια εποχή που ο κόσμος βρίσκεται σε μια ψηφιακή στροφή, που σε λίγο καιρό δεν θα ξέρεις τι είναι αληθινό και τι όχι, να εμπιστευτεί τα αναλογικά του αισθήματα και ένστικτα: «Σταμάτα να ερωτεύεσαι με κουμπιά! Συνάντησε τον άλλον από κοντά και βρες τους «κωδικούς» για το πώς θα φερθείς», «Σταμάτα να παίζεις μόνο ηλεκτρονικά παιχνίδια! Μάζεψε τους φίλους σου και βγείτε έξω να παίξετε ποδόσφαιρο!».

Πόσο εύκολο, όμως, είναι να κατανοήσει αυτή την προτροπή ένα νεότερο παιδί, το οποίο έχει μεγαλώσει μέσα σε αυτή την ψηφιακή πραγματικότητα;

ΓΙΩΡΓΟΣ: Μα εδώ είναι και ο ρόλος των γονιών! Ο 45άρης που έρχεται στις συναυλίες μας και φέρνει το παιδί του που είναι 10 χρονών, πρέπει να ασχοληθεί μαζί του, να του μιλήσει. Οι γενιές πρέπει να ενωθούν με ένα τρόπο, που θα επιτρέψει σε όλους να μάθουν κάτι καινούργιο.

Σκέφτομαι: «Γιατί να πούμε πράγματα που θα είναι «εύκολα» στο αυτί;». Ας πούμε πράγματα που θα τα καταλάβουν δέκα άτομα, ρε αδερφέ, αντί 10.000. Αλλά αυτοί οι δέκα, το επόμενο πρωί, να κάνουν κάτι γι’ αυτό!

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Θεωρούμε ότι αυτό είναι κομβικό σημείο. Η αναλογική ζωή έχει αρχίσει να παραδίνεται στην ψηφιοποίηση – από τον τρόπο που ερωτεύεσαι, μέχρι τον τρόπο που επικοινωνείς. Όταν βλέπεις κάτι, λοιπόν, οφείλεις να το πεις, με όποια επικοινωνιακή δύναμη έχεις. Κι όποιος το καταλάβει, το κατάλαβε!

Θα θέλαµε αυτή η συναυλία για τα 25 χρόνια, που κάνουµε στο Θέατρο Βράχων στις 30 Ιουνίου, να είναι η κορυφαία µας στιγµή

Ποια θα λέγατε ότι είναι για εσάς η κορυφαία στιγμή αυτών των 25 χρόνων;

ΓΙΩΡΓΟΣ: Είναι πολλές οι στιγμές, φοβερές στιγμές!

Το αστείο ήταν όταν πρωτο-ακούσαμε το τραγούδι μας στο ραδιόφωνο: το κλείσαμε αμέσως! (γέλια) Αγχωθήκαμε! Μετά ακουγόταν παντού! Καλά, αυτό γινόταν όταν μας έπαιζαν ακόμα τα ραδιόφωνα… Μετά το «Θα πάρω φόρα», το σταματήσανε… (γέλια)

Υπήρξαν και πολλές δύσκολες στιγμές. Αλλά 20 βήματα πίσω, σ’ αυτόν τον χώρο, κάνουν ένα μεγάλο βήμα μπροστά.

Θα ήθελα αυτή η συναυλία για τα 25 χρόνια, που κάνουμε στο Θέατρο Βράχων στις 30 Ιουνίου, να είναι η κορυφαία μας στιγμή! Θέλω να ζήσουμε τα πιο δυνατά μας συναισθήματα – σαν να κάνουμε μια μεγάλη γιορτή και θα έρθετε να γιορτάσουμε όλοι μαζί!

Και θα είναι και πολλοί καλλιτέχνες μαζί σας σ’ αυτή τη συναυλία. Πραγματικά σαν γιορτή…

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Έχουμε συνεργαστεί με πάρα πολλούς ανθρώπους. Το ότι, όμως, αυτές οι συνεργασίες δεν ήταν δισκογραφικό «τερτίπι», αλλά οι άνθρωποι αυτοί μας έχουν βάλει στην οικογένειά τους, είναι πολύ σημαντικό για μας.

Το να μας υποστηρίξει, ας πούμε, ο Ορφέας Περίδης… Μαζί με τον Γεράσιμο Ανδρεάτο, ήταν από τους πρώτους που έβαλαν την υπογραφή τους στο δεύτερο δισκάκι μας. Μετά από 25 χρόνια, ο Ορφέας εξακολουθεί να παρακολουθεί την πορεία μας και να μας συμβουλεύει. Κι αυτό συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους που συνεργαστήκαμε, οι οποίοι είναι πάντα κοντά μας.

ΓΙΩΡΓΟΣ: Πάντως, είμαστε πολύ χαρούμενοι που θα είναι όλοι εκεί στις 30 Ιουνίου! Όπως και άλλοι τόσοι, που δεν θα μπορέσουν να είναι γιατί δεν το επιτρέπει το πρόγραμμά τους… Αλλά και μόνο η αγάπη και η διάθεσή τους είναι σαν να είναι εκεί!

Για πείτε, λοιπόν… Ποιο είναι, για εσάς, το τραγούδι της 25ετίας;

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Σίγουρα δεν είναι δικό μας! (γέλια)

ΓΙΩΡΓΟΣ: Θα σου πω εγώ: είναι ένα τραγούδι που, όταν το γράφαμε το 2006, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι, τελικά, θα μας συγκινούσε τόσο. Είναι το τραγούδι «Χρόνος», σε μουσική του Άλεξ και στίχους δικούς μου. Και ξαφνικά έρχεται τώρα μια συγκυρία, και το τραγούδι αυτό αποκτά μία πολύ μεγαλύτερη υπόσταση!

Παρόλο που το ερμηνεύσαμε πρώτα εμείς, άρεσε πολύ στον φίλο μας, τον Μπάμπη Στόκα, ο οποίος είπε «Κάποια στιγμή, αυτό πρέπει να το τραγουδήσω…». Γι’ αυτό και μας έκανε τη μεγάλη τιμή να το τραγουδήσει το 2013, στο άλμπουμ «Ετών 16» – σαφώς καλύτερα από μένα!

Μα γιατί τώρα τέτοια ηττοπάθεια; (γέλια)

ΓΙΩΡΓΟΣ: Εγώ θα το πω καλύτερα απ’ τον Μπάμπη στις 30 Ιουνίου! (γέλια)

Τα Κίτρινα Ποδήλατα στο Instagram

Photo credits: shutters up