Μαρία Λυσάνδρου
Η Κατερίνα Παπουτσάκη γοήτευσε φακό και κοινό άμα τη εμφανίσει. Εδώ και χρόνια, ο κόσμος την παρακολουθεί με ενδιαφέρον, το ίδιο και τα ΜΜΕ, σε σειρές που έκαναν αίσθηση και αγαπήθηκαν πολύ, σε μιούζικαλ ευρωπαϊκών προδιαγραφών, σε μουσικές σκηνές όπου ξεδιπλώνει το ταλέντο της και στη μουσική. Φέτος, στον «Άγιο Έρωτα» του Alpha, η ίδια κάνει τη δική της υπέρβαση, υποδυόμενη για πρώτη φορά έναν αντιπαθητικό χαρακτήρα, εντελώς διαφορετικό από ό,τι την είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα. Και το κυριότερο: τα καταφέρνει άψογα. Μιλώντας μαζί της, δεν μπορεί να μη σε κερδίσει η ευγένεια και η γλυκύτητά της, καθρεφτίζοντας αμέσως το πόσο «κόντρα ρόλος» είναι για εκείνη η «Χριστίνα» της. Εξάλλου, πώς αλλιώς θα είχε και το εγχείρημα τόσο μεγάλη αξία;
Κατ’ αρχάς, να ξεκαθαρίσω ότι δεν θα σε ρωτήσω τίποτα σχετικά με την περίοδο που υποδύθηκες την Αλίκη. (γέλια)
Καλό αυτό!
Υπάρχουν θέματα για τα οποία έχεις κουραστεί να απαντάς;
Ε, όλο αυτό το κομμάτι, νομίζω…
Τα τελευταία χρόνια, πέρα από την υποκριτική, έχεις δώσει μεγάλο βάρος και στο κομμάτι της μουσικής, με την οποία υπήρχε μεν πάντα μια ενασχόληση, προχωρώντας πια και σε solo εμφανίσεις. Αν σε ρωτούσα πώς αυτοπροσδιορίζεσαι;
Δεν μπορώ να βάλω κάποιο τίτλο. Στην πραγματικότητα, κάνω πράγματα που μ’ αρέσουν, φροντίζω να εφαρμόζω διάφορες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης – κάπως έτσι λειτουργεί, χωρίς ταμπέλες.
Αυτός ο διαχωρισμός γίνεται συνήθως στην Ελλάδα· στο εξωτερικό είναι όλα πιο «ανοιχτά». Δεν χρειάζεται κανείς να λογοδοτήσει, εάν περάσει από τη μία καλλιτεχνική έκφραση στην άλλη. Είναι δεδομένο ότι όλες αυτές οι μορφές μπαίνουν κάτω από μία κοινή ομπρέλα έκφρασης.
Μιλώντας για το τι θες να φέρει ο χρόνος από εδώ και πέρα, έχεις πει «Θέλω να έχω όμορφες στιγμές στη δουλειά, με καλλιτεχνικές υπερβάσεις…». Τι συνιστά για σένα καλλιτεχνική υπέρβαση;
Αυτό που κάναμε φέτος, ας πούμε, με τον «Φόβο», στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, ήταν ένα τόλμημα πολύ διαφορετικό. Για μένα αυτό ήταν κάτι υπερβατικό. Όλη η ομάδα δουλέψαμε πολύ ωραία.
Υπήρχε μια κάμερα που βρισκόταν καθ’ όλη τη διάρκεια στη σκηνή μαζί μας, υπήρχαν πολλά καινούργια στοιχεία στην παρουσίαση. Η όλη προσέγγιση ήταν ιδιαίτερη, γι’ αυτό και είχε μεγάλο ενδιαφέρον.
Η Χριστίνα είναι ένας ψυχικά εύθραυστος χαρακτήρας, µια γυναίκα που ψάχνει απεγνωσµένα την αγάπη.
Η παράσταση αυτή θα συνεχίσει;
Είχε πάρει ήδη μια παράταση και τώρα έχει τελειώσει, εδώ στην Αθήνα τουλάχιστον. Αυτό ήταν το πρόγραμμα. Πιο μετά θα πάει Θεσσαλονίκη.
Επειδή ένα θέμα, το οποίο καλείσαι συχνά να σχολιάσεις, είναι το πώς σε έχουν αντιμετωπίσει κατά καιρούς τα ΜΜΕ, σκέφτομαι ότι τα social media, ως ένα ισχυρό εργαλείο για τη δική σας δουλειά, μπορεί να λειτουργήσει αντισταθμιστικά. Κι επειδή είσαι αρκετά ενεργή στα social media, έχοντας μεγάλο αριθμό ακολούθων στους οποίους απευθύνεσαι άμεσα, βλέπεις αυτό να λειτουργεί και ως μέσο διαχείρισης της δημόσιας εικόνας σου με τους δικούς σου όρους πλέον;
Αυτό είναι αλήθεια. Μπορώ να επικοινωνήσω αυτό που θέλω, με τον τρόπο που το θέλω… Και, γενικώς, αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι τα φαινόμενα των paparazzi, τα οποία παλαιότερα ήταν πολύ έντονα, έχουν πια ατονήσει. Δεν έχει πια νόημα αυτή η τακτική…
Οπότε, ναι. Τα social media σού δίνουν βήμα να επικοινωνήσεις μια πληροφορία με τον τρόπο που εσύ θα ήθελες να την επικοινωνήσεις. Γι’ αυτό και παρατηρώ ότι, όντως, αυτή η τεράστια έκταση της paparazzo-κατάστασης που υπήρχε πριν από 15-20 χρόνια, τώρα πια έχει χάσει τη δυναμική της.
Όχι ότι έχει εξαφανιστεί και εντελώς βέβαια…
Μα εξακολουθεί να υπάρχει! Απλά σίγουρα όχι στον βαθμό που ήταν τότε· κάποτε όλο αυτό ήταν πάρα πολύ έντονο…
Όμως είσαι κι εσύ διαφορετική πια. Έχεις πει ότι παλαιότερα σ’ ενδιέφερε περισσότερο τι θα πει ο κόσμος, αλλά τώρα κάνεις προσπάθεια και το παλεύεις. Πώς πάει αυτό γενικά;
Πάει λίγο καλύτερα. Προσπαθώ να εστιάζω πιο πολύ σ’ αυτά που θέλω να κάνω και τα υπερασπίζομαι, χωρίς να αισθάνομαι αυτή την ανασφάλεια τού τι θα πει ο ένας κι ο άλλος. Μάλλον έχω πια μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση σε σχέση με τα πράγματα.
Κάπως έχω καταλήξει στο ότι δεν χρειάζεται να παίρνουμε τα πράγματα πιο σοβαρά από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Προτιμώ να εστιάζω σε αυτά που έχουν πραγματικά αξία, σε πράγματα πιο ουσιαστικά, που τους αναλογεί πραγματικά να επενδύεις ενέργεια – στη δουλειά μας, στα παιδιά μας, στα «θέλω» μας, στις αναζητήσεις μας.
Εξάλλου, η ζωή είναι πολύ σύντομη, και το παρατηρούμε γύρω μας διαρκώς. Δεν το λέω μοιρολατρικά, αλλά είναι κάτι που προσπαθώ να θυμάμαι συχνά. Να θυμάμαι πόσο τυχεροί είμαστε, που έχουμε όμορφο το «εδώ και τώρα» μας… Δίνω σημασία, λοιπόν, σ’ αυτά που βοηθούν να είναι καλά η ψυχή μου, γιατί όλα τα υπόλοιπα είναι παροδικά.
Θα ξαναγυρίσω για λίγο στα social media. Τώρα, με τη «Χριστίνα Βαρελά», τον χαρακτήρα σου στον «Άγιο Έρωτα» του Alpha, που δεν τη λες και συμπαθητική… (γέλια), σου έχουν γράψει κάτι καλό που να θυμάσαι;
Δεν τα θυμάμαι κι όλα ακριβώς, αλλά το γενικό νόημα είναι ότι δεν τη συμπαθούν καθόλου! Στο προφίλ του Alpha γράφουν τα περισσότερα! Στο δικό μου το προφίλ γράφουν κυρίως καλά λόγια, «Πόσο καλή είστε στον ρόλο» και τέτοια…
Εντωμεταξύ, έχει πολλή πλάκα, γιατί παράλληλα παίζονται σε επανάληψη και «Τα καλύτερα μας χρόνια» οπότε, από τη μια πλευρά, έχεις τη Μαίρη, την καλοσύνη την ίδια, σχεδόν αγία, και, από την άλλη, τη Χριστίνα, τον άνθρωπο που κάνει όλες τις λάθος επιλογές, που παίζει με τα ανθρώπινα συναισθήματα…
Παρόλα αυτά, εγώ μέσα μου προσπαθώ να τη δικαιολογήσω, για να μπορέσω να την προσεγγίσω. Πρέπει ν’ αγαπάμε τους χαρακτήρες που υποδυόμαστε, ακόμα κι αν είναι οι χειρότεροι δολοφόνοι. Η διαδρομή της Χριστίνας, μέχρι να φτάσει να κάνει όλα αυτά τα άσχημα πράγματα, είναι λίγο παράξενη. Είναι ένας άνθρωπος με πάρα πολλά άλυτα ζητήματα, έχει ερωτευτεί παράφορα τον λάθος άνθρωπο και γίνεται υποχείριό του, εξυπηρετώντας τελικά τα δικά του σχέδια. Οπότε, συνέχεια προδίδεται απ’ αυτόν, συνέχεια νιώθει μόνη και απροστάτευτη – γενικώς έχει μπει σε μια δίνη γεγονότων και δεν μπορεί να σωθεί από πουθενά. Νομίζω ότι, μόλις η Χριστίνα καταφέρει να συνέλθει από όλα αυτά που συμβαίνουν, θα είναι πολύ γερό το χαστούκι που θα φάει.
Θα καταφέρει όντως να συνέλθει;
Αχ, δεν ξέρω… Εμένα, πάντως, αυτό που με δυσκολεύει πάνω απ’ όλα είναι εκείνο που έχει κάνει με τον Αργύρη και την κόρη της. Για το ότι σκοτώνει τον Βλάση, λες «ok, πήγε να τη βιάσει, την είχαν στείλει στο στόμα του λύκου, δεν είχε άλλη επιλογή». Κι όμως, στα όσα κάνει εμπλέκει και τα δύο της τα παιδιά. Ε, αυτό είναι φοβερό…
Αν σου ζητούσα να μου κάνεις το ψυχογράφημα της Χριστίνας, τι θα μου έλεγες;
Είναι μια γυναίκα σε απόγνωση! Το λέει και σε μια εξομολόγησή της στον παπά: «Είναι σαν να μπήκα σε μια δίνη, που με τραβάει όλο και πιο κάτω, και δεν μπορώ να βγω. Κι όλα αυτά από έναν άνθρωπο που δεν με υπολογίζει καν, με υποτιμά, αλλά εγώ δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτόν. Και δεν ξέρω αν θα με συγχωρέσουν ποτέ οι άνθρωποι που έχω πληγώσει…».
Πάντως, παρακολουθώντας τη Χριστίνα στη σειρά, σκέφτομαι ότι έχει το εξής αντιφατικό: ενώ είναι μια πολύ ωραία γυναίκα, η οποία θα έπρεπε να έχει τους άνδρες στα πόδια της, στην πραγματικότητα εκείνοι συνεχώς την απορρίπτουν. Και ο άνδρας της, ο οποίος ουσιαστικά αγαπάει την υπηρέτριά τους, αλλά και ο Μαρκόπουλος, ο οποίος μονίμως την ακυρώνει…
Η Χριστίνα είναι ένας ψυχικά εύθραυστος χαρακτήρας, δεν είναι καμιά ακέραια γυναίκα. Είναι μια γυναίκα που ψάχνει απεγνωσμένα την αγάπη, χρειάζεται να έχει δίπλα της έναν άνδρα να τη στηρίζει, δεν μπορεί καθόλου να διαχειριστεί το «μόνη της».
Κατ’ αρχάς, όντως το πρώτο μεγάλο πλήγμα που δέχτηκε ήταν από τον άνδρα της και την υπηρέτρια. Σκέψου να μεγαλώνει μέσα στο σπίτι σου ένα παιδί που να ξέρεις ότι είναι του άνδρα σου, αλλά δεν είναι δικό σου. Δεν ξέρω, βέβαια, αν αυτό το ήξερε από την αρχή, είναι λίγο ασαφές. Αλλά εγώ στο μυαλό μου, για να τη δικαιολογήσω, έχω ότι μάλλον είναι κάτι που κατάλαβε από νωρίς. Φαντάσου, λοιπόν, να γνωρίζεις όλα αυτά τα χρόνια κάτι τέτοιο – είναι βαρύ. Ο δε άνδρας της είναι τζογαδόρος, έχει χάσει στα χαρτιά όλη την περιουσία τους.
Από την άλλη, κάπου υπάρχει και η πληροφορία ότι τον Παύλο, τον Μαρκόπουλο, εκείνη τον ήθελε από πολύ μικρή, αλλά η οικογένειά της δεν είχε την αντίστοιχη οικονομική επιφάνεια, δεν ήταν της τάξης του. Έτσι, εκείνος παντρεύτηκε τη Θάλεια που ήταν «αντάξιά» του. Ήταν, λοιπόν, μια ματαίωση από τότε. Με τον άνδρα της, τον Κλεάνθη, δεν υπήρξε ερωτευμένη ούτε μια στιγμή, γι’ αυτό και βρήκε παρηγοριά στο ποτό και στην αγκαλιά του Παύλου.
Όταν τελείωσαν «Τα καλύτερα µας χρόνια», σκέφτηκα «Χριστέ µου, θέλω να κάνω κάτι διαφορετικό, βαρέθηκα να είµαι µονίµως η καλή!».
Τελικά, πού καταλήγεις; Έχουν μεγαλύτερο γκελ οι κακοί χαρακτήρες; Η Μαίρη, ας πούμε, στα «Καλύτερα μας χρόνια», ήταν μεν πολύ αγαπητή, αλλά δεν απασχολούσε τόσο ως χαρακτήρας το κοινό. Η Χριστίνα, από την άλλη, τον «τσιγκλάει» τον τηλεθεατή, του προκαλεί πιο έντονα συναισθήματα…
Πιθανόν να έχουν μεγαλύτερο γκελ, ναι. Δημιουργούν πάθη! (γέλια) Το ίδιο ισχύει και για τον Παύλο, φοβερά αγαπητή φυσιογνωμία! (γέλια)
Και υποκριτικά, όμως, είναι μεγαλύτερη η πρόκληση όταν καλείσαι να υποδυθείς έναν τέτοιο χαρακτήρα και να βρεις τρόπο να αποδώσεις στοιχεία πιο πολυσύνθετα. Προσπαθώ πάρα πολύ μέσα σε αυτό το «κακό» περιτύλιγμα να βρω πού είναι η ψυχή της. Οπότε, ναι, η πρόκληση είναι μεγάλη.
Δεν έχεις ξανα-υποδυθεί τέτοιο κακό χαρακτήρα, έτσι;
Όχι, ποτέ! Είναι φοβερό ότι, όταν τελείωσαν «Τα καλύτερα μας χρόνια», σκέφτηκα «Χριστέ μου, θέλω να κάνω κάτι εντελώς διαφορετικό. Βαρέθηκα να είμαι μονίμως η καλή και συγκαταβατική!». Και να που ήρθε αυτό!
Ο «Άγιος Έρωτας» είναι μια σειρά που συνεχώς να κερδίζει έδαφος, το κοινό δείχνει να την προτιμά όλο και περισσότερο. Ποια θα έλεγες ότι είναι τα μεγαλύτερα ατού της;
Το ατού της είναι ότι έχει πολύ γρήγορες εξελίξεις, παίζουν πολύ «δυνατοί» ηθοποιοί, γενικώς η ομάδα είναι πολύ δυνατή. Είναι πολύ καλή σκηνογραφικά και, αν και καθημερινή σειρά, είναι γυρισμένη με όρους εβδομαδιαίου σίριαλ – οπότε, αυτό είναι όντως ένα δυνατό χαρτί. Και, κυρίως, δεν κάνει «κοιλιά», δεν αφήνει τον θεατή να βαρεθεί.
Πέρα, όμως, από τον «Άγιο Έρωτα», έχεις και τις εμφανίσεις στη μουσική σκηνή “Σφίγγα” τώρα, τον Φεβρουάριο. Μίλησε μου λίγο γι’ αυτό.
Είναι δύο εμφανίσεις, τις Παρασκευές 21 και 28 Φλεβάρη, με προοπτική βέβαια να συνεχιστεί. Θα είμαστε μαζί με τον Ody Icons και θα κάνουμε ένα πρόγραμμα πολύ χορευτικό, κεφάτο και up tempo. Και πέρυσι είχαμε κάνει κάτι αντίστοιχο, αλλά φέτος απογειώνεται με τον Ody.
Σου ταίριαξε γενικώς η «Σφίγγα», θυμάμαι ότι πέρυσι είχε πάει πολύ καλά.
Ναι, πολύ! Έχουμε πολύ καλή συνεννόηση και με τον Κώστα που την έχει, οι συνθήκες είναι πολύ καλές. Είναι ωραία και τα Εξάρχεια…
Είμαστε πολύ χαρούμενοι, έχουμε την μπάντα μας και αυτή την περίοδο είμαστε σε πρόβες. Ανυπομονούμε να βρεθούμε ξανά μαζί στη σκηνή· ο Ody είχε έρθει και πέρυσι σαν γκεστ και είχαμε περάσει πολύ καλά! Το πρόγραμμα θα είναι πραγματικά κεφάτο, με παλιά τραγούδια που αγαπάμε, κάτω από μια ομπρέλα διαφορετικής προσέγγισης.
Πέρα από τη σειρά και τη «Σφίγγα», υπάρχει κάτι άλλο στο πρόγραμμα;
Ε, όχι, φτάνει! Ειδικά αν έχεις τη σειρά, δεν είναι να κάνεις τίποτα άλλο, είναι πολλή η δουλειά. Έχουμε πολύ διάβασμα, είναι όλο πολύ απαιτητικό. Πολλά λόγια, άπειρες σκηνές! Αλλά είμαστε γερή ομάδα, το παλεύουμε.
Παρακολουθώντας στα social τις backstage φωτογραφίες σας και τα βίντεο, πάντως, βλέπω γενικώς χαρούμενα πρόσωπα…
Ναι, ισχύει. Είμαστε άνθρωποι που γνωριζόμαστε, θα έλεγα ότι είμαστε της ίδιας ποιότητας και πάστας. Είναι όλοι πολύ καλοί συνάδελφοι, καλοί άνθρωποι.
Αλλά, πέρα από αυτό, το γεγονός ότι η σειρά πάει καλά, σου δίνει και μια αίσθηση χαράς παραπάνω. Είναι κι αυτό σημαντικό, λες «μπορεί να δουλεύω πάρα πολύ, αλλά ο κόπος μου ανταμείβεται».
Κι έτσι, για να το κλείσουμε… Μια και είμαστε στην αρχή της χρονιάς, έχεις στο μυαλό σου κάποιους στόχους, επαγγελματικούς ή και προσωπικούς, που θα ήθελες να πετύχεις;
Θα ήθελα να υπάρχει ψυχική ισορροπία, να είμαστε καλά όλοι, και εγώ και τα παιδάκια μου, και να μπορώ να κάνω πράγματα που μου αρέσουν και με γεμίζουν. Να υπάρχει ισορροπία, ηρεμία και αγάπη!
