Μιλάει σε ήπιο τόνο, σχεδόν συνεσταλμένα, δίνοντας την εντύπωση ότι θέλει να περάσει όσο πιο απαρατήρητος γίνεται από τους υπόλοιπους ανθρώπους που βρίσκονται στον χώρο. Φύσει ευγενής, χαμογελαστός και με μια ηρεμία αυτόματα μεταδοτική, ο Κώστας Μακεδόνας μιλάει για την απενοχοποίηση της συμμετοχής σε τηλεοπτικά μουσικά σόου, για το αδιανόητο για εκείνον δίλημμα “πιλοτάρισμα ή τραγούδι”, αλλά και για το αν πρέπει να πεις ποτέ “είναι πια αργά” για να ζήσεις το όνειρό σου…
Συνέντευξη στη Μαρία Λυσάνδρου
Το καινούργιο σου τραγούδι, στο οποίο συνεργάστηκες με τις MELISSES, έχει τίτλο “Είναι πια αργά”. Δεδομένων όλων όσων συμβαίνουν γύρω μας, πώς θα συμπλήρωνες τη φράση: “Είναι πια αργά για…”;
Μάλλον είναι πια αργά για να ελπίζουμε ότι τουλάχιστον η δική μας η γενιά θα ξαναδεί άσπρες μέρες…
Ή θα μπορούσαμε να πούμε “Είναι πια αργά για να μένουμε αδρανείς”, μήπως και ενεργοποιηθούμε. Αυτό δεν είναι λίγο πιο αισιόδοξο;
Όσο και να ενεργοποιηθούμε, θα κάνουμε καλό για τους επόμενους, όχι για εμάς. Αυτό, βεβαίως, δεν πρέπει να μας αποτρέψει από το να λειτουργήσουμε πιο ενεργά.
Ποια πράγματα αναβάλλουμε συνεχώς, οι άνθρωποι, θεωρώντας ότι “έχουμε καιρό, έχουμε καιρό…”, μέχρι να μας συμβεί κάτι που θα μας ταρακουνήσει;
Εγώ, γενικά με όλα τα θέματα, δεν το κάνω αυτό το “έχουμε καιρό, έχουμε καιρό…”. Προσπαθώ όλα να τα αρχίζω και να τα τελειώνω τη στιγμή που πρέπει. Μου είναι αδιανόητο να μπω σ’ αυτή τη λογική της αναβολής. Θεωρώ ότι τα πράγματα πρέπει να γίνονται στην ώρα τους, να υπάρχει timing.
Λόγω πικρής πείρας; Μετά από το ατύχημα που είχες ή αυτό ίσχυε από πάντα;
Από πάντα! Το ατύχημα το ενίσχυσε ακόμη περισσότερο, αλλά δεν μου ήταν κάτι πρωτόγνωρο.
Είχες την τύχη να σε ανακαλύψουν νωρίς και να καθιερωθείς γρήγορα στο τραγούδι. Είναι ποτέ αργά, όμως, για κάποιον ν’ ακολουθήσει το όνειρό του;
Νομίζω ότι σε κανέναν τομέα, όχι μόνο στον καλλιτεχνικό, δεν υπάρχει αυτός ο περιορισμός. Είναι τόσο ωραία και μικρή η ζωή μας που, αν έχεις ένα όνειρο, ακόμα και 70 και 80 χρονών να είσαι, καλό είναι να το πραγματοποιήσεις αν μπορείς.
Θα μου πεις, αν είσαι 50 χρονών, περιμένεις να κάνεις καριέρα; Μπορεί και να κάνεις! Σαφώς, όταν είσαι 20 χρονών έχεις πολύ περισσότερες πιθανότητες για μια μεγαλύτερη διαδρομή. Αλλά αυτό δεν μπορεί να σου κόψει τα φτερά.
Ο Πασχάλης Τερζής, παρόλο που τραγουδούσε χρόνια, έγινε γνωστός σε μεγαλύτερη ηλικία, για παράδειγμα…
Ναι, μεγαλύτερος απέκτησε μεγάλη φήμη στο πανελλήνιο. Αλλά ο Πασχάλης, όταν ξεκινούσα εγώ, ήταν τεράστιο όνομα στη Θεσσαλονίκη και σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα. Απλά τότε ήταν διαφορετικά τα πράγματα, δεν υπήρχε η πρόσβαση. Αν κάποιος δεν κατέβαινε Αθήνα, η Αθήνα δεν τον έπαιρνε χαμπάρι ότι υπάρχει.
Ισχύει τώρα αυτό;
Τώρα όχι, δεν ισχύει πια. Τώρα, με όλα τα media, με το Ιnternet και τα κοινωνικά δίκτυα, αυτά τα πράγματα έχουν τελειώσει. Τότε, όμως, ήταν πολύ σημαντικό. Όταν εγώ έφυγα παιδάκι, ο Τερζής ήταν τεράστια φίρμα στη Θεσσαλονίκη, τεράστια…
Πόσο εύκολο είναι να ξεκινήσει κάποιος τόσο μικρός; Εσύ ξεκίνησες 18-20 χρονών… Ο νικητής του Rising Star, ας πούμε, πόσο είναι; 17 χρονών;
Ναι, είναι πολύ μικρός.
Και πόσο εύκολο είναι, ειδικά σε μια εποχή που μπορεί να “θεοποιηθείς” στα κοινωνικά δίκτυα αποκτώντας χιλιάδες ακόλουθους, να στέκεσαι γερά στα πόδια σου;
Νομίζω ότι ρωτάς ακατάλληλο άνθρωπο. Εμένα δεν πήραν τα μυαλά μου αέρα ποτέ, ούτε όταν ξεκίνησα τη δουλειά. Γυρνάω πίσω μετά από χρόνια και σκέφτομαι “έχω κάνει τόσα και δεν το πήρα χαμπάρι”… Δεν άφησα τον εαυτό μου να παρασυρθεί.
Πάντα με ενδιέφεραν οι άνθρωποι που μου έκαναν τα αρνητικά σχόλια, που ένιωθα ότι τα έκαναν καλοπροαίρετα. Ένιωθα ότι έβλεπαν τα λάθη μου και τις αδυναμίες μου, και προσπαθούσαν να μου τα δείξουν. Χαιρόμουν με τα καλά σχόλια, αλλά δεν κρατούσα μόνο αυτά. Έκανα το ακριβώς αντίθετο: ήταν στοίχημα προσωπικό μου το να δείξω ότι βελτιώθηκα σε ανθρώπους που εκτιμούσα την άποψή τους. Αλλά τώρα είναι πολύ εύκολο να πάρουν τα μυαλά σου αέρα. Πάντοτε ήταν. Νομίζω ότι είναι θέμα χαρακτήρα, θέμα πολιτισμού, θέμα κοινωνικής παιδείας… Η επιτυχία μπορεί να σε απογειώσει, αλλά μπορεί και να σε ξεφτιλίσει, αν δεν ξέρεις να τη διαχειριστείς!
Παλιά, βέβαια, υπήρχαν μεγάλα ονόματα, έβγαιναν ολοκληρωμένα cd… Τα τελευταία χρόνια ούτε ολοκληρωμένα cd βγαίνουν, ούτε “μεγάλα ονόματα” δημιουργούνται εύκολα. Είναι όλα πολύ αναλώσιμα…
Αυτό είναι τραγικό. Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα.
Παλιά έχτιζες την καριέρα σου κάνοντας δισκογραφία, τραγουδώντας συνθέτες, τραγουδώντας σημαντικούς στιχουργούς. Τώρα αυτό δεν υπάρχει. Τώρα η κατάσταση είναι: “Κάνω ένα σουξέ και εξαφανίζομαι μετά”.
Αυτό είναι κάτι που προσπαθούσα να πω και στα παιδιά στο Rising Star, ότι “μετά από 1-2-3 μήνες θα βγαίνετε στον δρόμο και θα σας αναγνωρίζουν, θα σας λένε πολλά. Θα νιώθετε ξαφνικά Νταλάρας, Μαρινέλα, Γλυκερία, Πάριος, Πανταζής… Ξεχάστε το, πετάξτε το στη θάλασσα! Δεν είναι τίποτα, είστε στο πρώτο βηματάκι! Κοιτάξτε πώς, σ’ αυτό το πράγμα που κάνετε τώρα, θα υπάρχει συνέχεια”.
Εγώ είχα την τεράστια τύχη να με ακούσει ο Σταμάτης Κραουνάκης όταν ήμουν 19-20 χρονών και να μπω ξαφνικά στη δισκογραφία. Αυτά τα παιδιά μπορεί να μην έχουν την τύχη να πάει ο “Χ” Κραουνάκης σε ένα μαγαζί να τους ακούσει. Η αντίστοιχη τύχη για τα παιδιά αυτά είναι ότι βγαίνουν στην τηλεόραση, τα βλέπει πολύς κόσμος, αλλά και άνθρωποι του χώρου που μπορεί να θέλουν να επενδύσουν πάνω τους. Πρέπει, όμως, να καταλάβουν ότι είναι μόνο αυτό – τίποτα παραπάνω. Είναι ένα σκαλάκι σε μια τεράστια σκάλα, που είναι δύσκολο να δεις το τέλος της.
Η αλήθεια είναι ότι έχουν πληθύνει και τα τηλεοπτικά προγράμματα που έχουν να κάνουν με τη μουσική. Έτσι, παρόλο που ακούς πολύ ωραίες φωνές, βγαίνουν τόσοι πολλοί παράλληλα, που μοιραία το πράγμα ξεφουσκώνει πολύ γρήγορα.
Εκ των πραγμάτων… Γι’ αυτό χρειάζεται η δισκογραφία, γι’ αυτό χρειάζεται κάποιος να πάει ένα βήμα παρακάτω, ν’ αρχίσει σιγά-σιγά να αποκτάει κοινό, να τον γνωρίζει μέσα από τα τραγούδια του.
Τραγούδια γράφονται. Αλλά φοβάμαι ότι δεν γράφονται πολλά καλά και, μέσα στον χαμό που γίνεται, χάνονται κι αυτά τα λίγα.
Κι όμως, δες πόσα απρόσμενα πράγματα μπορούν να προκύψουν μέσα από μια τέτοια τηλεοπτική συγκυρία: Αν κάποιος έλεγε, ένα χρόνο πριν, ότι οι Melisses θα έγραφαν τραγούδι για τον Μακεδόνα, αυτό θα ακουγόταν απίθανο. Κι όμως έγινε, και είναι και πολύ ωραίο τραγούδι…
Ναι, κι αυτό ήταν το σημαντικό για μένα. Δεν είναι ότι θέλαμε να εκμεταλλευτούμε το γεγονός ότι συνυπήρξαμε ένα διάστημα τηλεοπτικά και να πούμε “ορίστε, γεννήθηκε μια συνεργασία”. Πραγματικά προέκυψε!
Συζητούσα ένα βράδυ πριν το live με τον Ρέμο και με ρωτούσε αν προγραμμάτιζα κάτι δισκογραφικά. Του λέω “Σκέφτομαι, ψάχνομαι με τραγούδια…”. Και μου λέει: “Γιατί δε λες στον Χρήστο να σου γράψει κάτι; Δεν γράφει άσχημα”. Δεν είχε περάσει καν από το μυαλό μου! Ο Χρήστος ενθουσιάστηκε με την ιδέα και, μετά από δύο μέρες, έρχεται και μου λέει: “Έχω γράψει τραγούδι!”. Μου το τραγούδησε με την κιθάρα του και μου άρεσε πάρα πολύ. Και έκατσε!
Έχεις ακούσει καθόλου αρνητικά σχόλια για τη συμμετοχή σου στο Rising Star; Αν και η συμμετοχή σε μουσικά τηλεοπτικά σόου έχει απενοχοποιηθεί εδώ και πολύ καιρό…
Αρνητικά σχόλια για τη συμμετοχή μου, όχι… Ίσως να έχω συμβάλει κι εγώ λίγο στην απενοχοποίηση.
Είχα ακούσει, ωστόσο, το σχόλιο ότι στα πρώτα επεισόδια ήμουν πάρα πολύ σφιγμένος και φοβισμένος, σαν να ήμουν έξω από τα νερά μου. Ξέρεις, του στιλ “Γιατί πήγε τώρα αυτός εκεί;”.
Ένιωθες έξω από τα νερά σου, όντως;
Ήμουν πολύ συγκρατημένος γιατί, όταν ξαφνικά βρίσκεσαι να κάνεις ένα live στην τηλεόραση που κρατάει και 4 ώρες, δεν είναι τόσο εύκολο να χαλαρώσεις. Θέλει χρόνο. Δεν ξέρεις τι θα πεις, πώς θα ερμηνευτεί αυτό που θα πεις… Ε, αυτό στις πρώτες 2-3 εκπομπές λειτούργησε περίεργα. Με βλέπανε όλοι και έλεγαν “αυτός τώρα ούτε μιλάει, ούτε λαλάει”! Τελικά το συνήθισα.
Και χάρηκα που πολλοί μου είπαν “Πήγες στο Rising Star και η εκπομπή έφτασε να έχει ένα τελικό με πολλά τραγούδια από τον έντεχνο χώρο”. Και όχι μόνο στον τελικό. Ήταν και στα προηγούμενα live. Πολλοί μου το έδωσαν ως credit αυτό. Εγώ δεν ξέρω αν ήταν από μένα ή όχι. Αλλά και μόνο που κάποιοι το σκέφτηκαν, εμένα με τιμάει πολύ.
Εντωμεταξύ, στο Rising Star οι υπόλοιποι κριτές σχολίαζαν ότι ήσουν πάρα πολύ διαβασμένος, είχες τα πάντα οργανωμένα για τους παίκτες σου…
Ήμουν, γιατί το είχα πάρει πολύ σοβαρά.
Ισχύει γενικώς αυτό για σένα; Αυτό το “δεν αφήνω τίποτα στην τύχη, θέλω να έχω τον έλεγχο”;
Στη δουλειά κυρίως. Πιστεύω ότι είναι κάτι που το έχεις ως χαρακτήρας.
Αλλά είναι και το πώς μπαίνεις σε αυτή τη δουλειά, ποιους συνεργάτες έχεις δίπλα σου. Παίρνεις από παντού ερεθίσματα και, αν μπορείς, τα φιλτράρεις και κρατάς αυτά που πρέπει. Έχοντας κάνει το ξεκίνημά μου δίπλα σε ιερά τέρατα (τον Κραουνάκη, την Άλκηστη, τον Βουτσινά, την Τσανακλίδου, τη Μοσχολιού, τη Νικολακοπούλου κ.λπ.), έβλεπα πόσο σοβαρά αντιμετώπιζαν τη δουλειά. Όλο το υπόλοιπο ήταν πλάκα και χαβαλές. Αλλά στη δουλειά ήταν όλοι σοβαροί. Θεώρησα ότι έτσι πρέπει να είμαι κι εγώ.
Πολλοί φίλοι μου μού έλεγαν: “Ρε συ, γιατί δεν κάνεις στην τηλεόραση αυτές τις πλάκες που κάνουμε; Ο κόσμος θα πέθαινε να έβλεπε αυτό σου το προφίλ”. Ε, γιατί όταν είσαι στην τηλεόραση και κάνεις μια δουλειά, βγαίνεις να κάνεις κάτι σοβαρό.
Στις παρέες μου είμαι ο τρελός της παρέας, ο πλακατζής, αλλά όταν είμαι στη δουλειά είμαι σοβαρός. Βέβαια αυτό είναι αποτέλεσμα και της άλλης μου δουλειάς, που απαιτεί απόλυτη σοβαρότητα.
Έχουν καθόλου κοινά πιλοτάρισμα και τραγούδι;
Όχι… Το κοινό που έχουν, για μένα, είναι ότι και τα δύο τα αντιμετωπίζω σοβαρά.
Από την άλλη, το ότι δεν έχουν κοινά είναι το πιο θετικό. Γιατί το ένα έχει να κάνει κυρίως με το μυαλό και τη γνώση (και, βεβαίως, κάποιους άλλους παράγοντες του χαρακτήρα, όπως το να μπορείς να παίρνεις αποφάσεις που μπορεί να είναι πολύ κρίσιμες). Στο καλλιτεχνικό κομμάτι για μένα λειτουργεί το συναίσθημα, κυρίως το συναίσθημα. Για μένα είναι απίστευτη λύτρωση το να τραγουδάω, γιατί εκεί μου δίνει άλλη χαρά, εκεί λειτουργεί περισσότερο η καρδιά.
Και το άλλο, όμως, είναι λύτρωση. Είναι ωραίο να τελειώσεις ένα δρομολόγιό σου και να είναι όλοι ευχαριστημένοι, να κάνεις μετά τις πλάκες σου με τους συναδέλφους σου, με το πλήρωμα. Εμένα αυτό με φέρνει σε απόλυτη ισορροπία.
Δεν χρειάζεται, όμως, κα το μυαλό για να υπάρξει έστω κάποιος σχεδιασμός στο θέμα “καριέρα”;
Δεν έχω κάνει ποτέ, στα τόσα χρόνια της καλλιτεχνικής μου πορείας, ψυχρά σχέδια καριέρας, του τύπου “Τώρα θα κάνω αυτό και μετά θα κάνω εκείνο, γιατί πρέπει σε έξι μήνες να κάνω το άλλο”. Δεν το πάω ποτέ έτσι.
Παρόλα αυτά, υπάρχει ένας προγραμματισμός…
Ναι, προγραμματισμός υπάρχει. Μου έχει τύχει, όμως, να περάσουν και τέσσερα χρόνια χωρίς να κάνω δίσκο. Δεν προγραμματίζω και λέω “Έβγαλα τώρα ένα τραγούδι, θα πρέπει σε έξι μήνες να βγάλω το επόμενο και μετά από ένα χρόνο να βγάλω ένα live”. Κακώς ίσως…
Αυτό εξαρτάται μόνο από τον καλλιτέχνη, όμως; Δεν είναι και θέμα συμβολαίου;
Εξαρτάται. Εγώ, τουλάχιστον, δεν είχα ποτέ πίεση αν δεν υπήρχε κάτι αξιόλογο να κάνω δισκογραφικά. Και, αντίθετα, δεν ξέρω κατά πόσον θα μπορούσα να βγάλω κάτι καινούριο πολύ συνεχόμενα με το αμέσως προηγούμενο. Όμως μπορεί να κάνω ένα τραγούδι τώρα και, ξαφνικά, αύριο να μου φέρουν άλλο ένα πολύ ωραίο τραγούδι. Εκεί θα λειτουργήσω συναισθηματικά και θα πω ότι αυτό θέλω να το τραγουδήσω τώρα!
Αυτό ισχύει και σε θέματα συνεργασιών, φαντάζομαι. Η επιλογή συνεργατών, ας πούμε.
Ούτε σε αυτό έχω λειτουργήσει βάσει σχεδιασμού. Είναι, ίσως, αρνητικό στοιχείο του εαυτού μου αυτό. Πολλές φορές μου λένε “Μα κάθεσαι και περιμένεις να σου κάνουν προτάσεις κι εσύ δεν κάνεις!”. Έχουν δίκιο σ’ αυτό.
Σ’ έχει φέρει ποτέ η κατάσταση μπροστά στο μεγάλο δίλημμα “πιλοτάρισμα ή τραγούδι”;
Δεν θέλω να με φέρει – και προσπαθώ να μη με φέρει.
Αν ήθελα, θα μπορούσα αύριο να φύγω και να πάω να ζήσω στο εξωτερικό μόνιμα – κυρίως προς ανατολή, προς σαουδαραβικές χώρες. Αν πετάω προς τα εκεί και κάνω αποκλειστικά αυτό ως μόνιμη δουλειά, λύνω το πρόβλημά μου. Είναι καλοπληρωμένη η δουλειά αυτή, ειδικά εκεί… Αλλά η σκέψη και μόνο ότι αυτό μου αποκλείει την καλλιτεχνική μου δραστηριότητα, με διαλύει.
Από την άλλη, αν πω ότι ρίχνω το βάρος στο καλλιτεχνικό κομμάτι, και πάλι θα μπορούσα να κάνω πολλά που θα με βοηθούσαν να ζω καλά. Όμως ούτε κι αυτό μπορώ να το σκεφτώ. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι δεν θα ξαναπετάξω. Είναι εφιάλτης για μένα.
Απογείωση ή προσγείωση;
Ας πούμε ότι η απογείωση είναι η πιο… “ζόρικη”.
Γιατί; Επειδή είναι κρίσιμης σημασίας για την πτήση;
Σε όλο το κομμάτι της πτήσης, και στην απογείωση και στην προσγείωση και κατά τη διάρκεια, έχεις τεράστια ευθύνη. Απλώς η απογείωση είναι ένα κομμάτι της πτήσης, στο οποίο δεν έχεις περιθώρια να καθυστερήσεις ούτε ένα δευτερόλεπτο στην απόφασή σου. Είναι το πιο… challenging κομμάτι, ας πούμε.
Ως επιβάτης πώς είσαι; Είσαι χαλαρός επειδή ξέρεις τι γίνεται ή, ακριβώς επειδή ξέρεις τι γίνεται, είσαι συνεχώς σε ένταση;
Χαλαρός είμαι! Απλά νιώθω άβολα να μην είμαι μπροστά, στο πιλοτήριο, και να είμαι πίσω. Όπως νιώθω άβολα να κάθομαι στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου, ας πούμε. Συνήθως οδηγώ.
Ρωτάω γιατί οι άνθρωποι που είναι επαγγελματίες, όταν βρεθούν στην απέναντι πλευρά, τα παρατηρούν όλα. Ας πούμε “τώρα αυτό δεν έπρεπε να γίνει” ή “είναι λάθος αυτό που κάνουν οι αεροσυνοδοί” κ.λπ.
Όταν είσαι επαγγελματίας πιλότος, όπου και να βρίσκεσαι μέσα στο αεροπλάνο, ξέρεις τι συμβαίνει. Και ξέρεις αν πρέπει να ανησυχείς…
Άρα, ευτυχώς που δεν ξέρουμε οι περισσότεροι!
Μα γιατί; Τις περισσότερες φορές δεν χρειάζεται να ανησυχήσει κανείς!
Ας πάμε στα καλοκαιρινά σχέδια: Από το Βεάκειο Θέατρο στον Πειραιά, στις 7 Ιουλίου, ξεκινά μια σειρά συναυλιών…
Από το Βεάκειο ξεκινούν οι προσωπικές συναυλίες. Έχω και διάφορες άλλες μέσα στο καλοκαίρι.
Και τι περιλαμβάνουν οι άλλες;
Έχω κάποιες συναυλίες με τον Γιάννη Μαρκόπουλο, έχω με την ορχήστρα “Μίκης Θεοδωράκης” κάποιες συναυλίες σε Αθήνα και εκτός Αθήνας. Έχω και κάποιες άλλες συναυλίες με διάφορες ορχήστρες νέων σε Ελλάδα και Κύπρο. Αυτές είναι όλες διάσπαρτες μέσα στο καλοκαίρι.
Στις προσωπικές σου συναυλίες, όπως αυτήν της 7ης Ιουλίου, έχεις μαζί και δύο κορίτσια από το Rising Star – την Κέλλυ Βουδούρη και τη Γιάννα Φαφαλιού.
Σωστά!
Γιατί ειδικά αυτά τα δύο κορίτσια;
Κατ’ αρχάς, θεώρησα καλό το να πάρω δύο κορίτσια μαζί από το Rising Star, γιατί γενικώς υπάρχει η νοοτροπία “εντάξει, πάνε τα παιδιά εκεί. Και μετά τι; Τους αφήνετε στο έλεος του Θεού;”. Αφού, λοιπόν, είναι καλές τραγουδίστριες…
Την Κέλλυ την επέλεξα γιατί έφτασε στον τελικό. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό. Και ταιριάζουμε πολύ και στα γούστα τα μουσικά. Η Γιάννα είναι μαζί επειδή τη θεώρησα την πιο “αδικημένη”. Έφυγε πολύ νωρίς και δεν μπόρεσε να ξεδιπλώσει όλο το ταλέντο της. Το είχα βάλει στο μυαλό μου από τη μέρα που αποχώρησε από το Rising.
Πόσο εύκολο είναι σήμερα να βρεθεί ένας άνθρωπος με ειλικρινές ενδιαφέρον γι’ αυτά τα παιδιά, να τα βοηθήσει και να τους δώσει μια ώθηση για παρακάτω;
Δεν ξέρω. Εγώ, πάντως, έχω όλη την καλή διάθεση και, ευτυχώς, είναι κάτι που μου το αναγνώριζαν τα παιδιά και στην εκπομπή. Το να βοηθήσεις δεν είναι κακό. Με οποιονδήποτε τρόπο μπορείς – είτε έχοντας κάποιον μαζί σου στις συναυλίες, είτε λέγοντάς του τη γνώμη σου. Εμένα με τιμά πάρα πολύ να με πάρει κάποιος και να μου πει “Ξέρεις, έχω αυτό το τραγούδι που μου πρότειναν να τραγουδήσω. Θες να το ακούσεις;”.
Τώρα που η Κέλλυ ετοιμάζεται να βγάλει κάτι, της είπα αν μπορεί να το κανονίσει σε μέρες που θα είμαι εδώ, για να πάω μαζί της στο στούντιο. Αν μπορείς να βοηθήσεις με κάποιον τρόπο, νιώθεις ωραία κι εσύ. Το κάνεις και για σένα!
Αν και εσύ βοηθήθηκες από κάποιον κάποτε, ίσως να έχεις μεγαλύτερη διάθεση να κάνεις το ίδιο, αν σου δοθεί η ευκαιρία. Θα παίζει, φαντάζομαι, κάποιον ρόλο αυτό…
Φυσικά, είναι πολύ σημαντικό. Ακόμη πιο σημαντικό, βέβαια, είναι να θες να βοηθήσεις, ενώ εσύ δεν είχες βοηθηθεί…
Εγώ δεν μπαίνω σε αυτήν την κατηγορία, μπαίνω στους ανθρώπους που με βοήθησαν πολύ. Όταν έγραφα τα πρώτα μου τραγούδια, ερχόταν στο στούντιο η Δήμητρα Γαλάνη, ερχόταν ο Βουτσινάς παρέα με τον Κραουνάκη, ερχόταν η Λίνα και μου λέγανε πράγματα. Αυτό δεν μπορώ να το ξεχάσω.
Υπάρχει κάποιος για τον οποίο θα έλεγες: “Αν δεν ήταν αυτός ο άνθρωπος, δεν θα γινόταν ποτέ τίποτα”;
Είναι πάρα πολλοί, αλλά πιστεύω ότι ο καθοριστικός άνθρωπος ήταν ο Σταμάτης. Χωρίς να θέλω να ρίξω κανέναν…
Ήρθε τότε ένας συνθέτης που έκανε τη μια επιτυχία μετά την άλλη και μπορούσε να δώσει τα τραγούδια του σε όποιον τραγουδιστή ήθελε και, αντί να παίξει εκ του ασφαλούς, βρήκε ξαφνικά ένα παιδάκι 20 χρόνων και του εμπιστεύθηκε τα καινούργια του τραγούδια.
Προφανώς, όμως, το έκανε γιατί κάτι διέκρινε σε σένα…
Εντάξει, σαφώς. Κι εγώ, αν θελήσω να στηρίξω κάποιον τραγουδιστή ή ένα νέο δημιουργό, θα το κάνω επειδή θα αισθανθώ ότι “κάτι έχει”. Γιατί, αλλιώς, μπορεί και να βλάψεις κάποιον άνθρωπο, αν προσπαθήσεις να του φουσκώσεις τα μυαλά ενώ δεν έχει ταλέντο, κι εσύ το ξέρεις κατά βάθος. Ε, του κάνεις κακό και είναι ντροπή…
Ωραία, ο καθοριστικός άνθρωπος ήταν ο Κραουνάκης. Το καθοριστικό τραγούδι ποιο ήταν;
Πάλι θα αναφερθώ στον Κραουνάκη και στο “Μόνο μια φορά”. Παρόλο που ήρθε το 1991, δύο χρόνια μετά την πρώτη μου δισκογραφική δουλειά (το άλμπουμ “Δεν έχω ιδέα”), το “Μόνο μια φορά” ήταν το τραγούδι που ουσιαστικά με έβαλε σε όλα τα σπίτια. Παρότι βγήκε δεύτερο ως επιτυχία, μετά τη “Λίζα” με την οποία είχε γίνει σκοτωμός… ξαφνικά έλαμψε και ξεκλείδωσε όλες τις πόρτες. Μετά ακολούθησαν πολλά τέτοια τραγούδια, αλλά το “Μόνο μια φορά” ήταν το διαβατήριο, η κάρτα εισόδου!
