Μαρίνα Σπανού | Συνέντευξη

Αν σε ρωτούσε κανείς πώς αυτο-προσδιορίζεσαι, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, τι θα απαντούσες;

Αυτοί οι μεγάλοι «τίτλοι», π.χ. «Είμαι τραγουδιστής», «είμαι γιατρός», «είμαι ηθοποιός», «είμαι, είμαι, είμαι….», εμένα με τρομάζουν πολύ. Είναι αυτές οι συγκεχυμένες έννοιες που δημιουργούν αυτόματα μία προσδοκία, με την οποία δεν τα πάμε πολύ καλά.

Ε, μη μου πεις ότι έχεις θέματα αυτοπεποίθησης…

Όλοι μας, λίγο-πολύ, έχουμε θέματα αυτοπεποίθησης. Εννοείται… Θα μπορούσαμε να μιλάμε γι’ αυτό άπειρες ώρες! (γέλια)

Κι όμως, συνήθως αποφεύγουμε να μιλήσουμε για τις ανασφάλειές μας, ενώ πρόκειται για κάτι κοινό που όλοι έχουμε νιώσει, κι όλοι έχουμε σκεφτεί.

Για πες μου, λοιπόν, πώς το σκέφτεσαι εσύ.

Νομίζω ότι οι ανασφάλειες, με τη μορφή της σκέψης ή του δισταγμού, δηλαδή «είμαι αρκετός;», «είμαι όμορφος;», «είμαι καλός σ’ αυτό που κάνω;», διαφέρουν από τη δύναμη που μπορεί να έχει κάποιος ως πυρήνας. Παρά τις δεύτερές μου σκέψεις, εγώ νιώθω ότι έχω μία δύναμη, η οποία μάλλον προέρχεται και από τον τρόπο που έχω μεγαλώσει, από τη στήριξη των γονιών μου. Μεγαλώνοντας, άκουγα από το σπίτι μου συνέχεια τη φράση «Ό,τι και να γίνει, εσύ θα είσαι εσύ και θα τα καταφέρεις!».

Νιώθω, λοιπόν, ότι είμαι ένα παιδί μέσα σε ένα σώμα που τρέχει να μεγαλώσει. Κι εγώ κάθομαι εκεί, στη μέση, προσπαθώντας να ισορροπήσω αυτά τα δύο άκρα, να προσδιορίζομαι από τη μουσική και την Τέχνη σε όλη μου τη ζωή.

Μου ανέφερες μεν την Τέχνη, η οποία τα περικλείει όλα, αλλά μίλησες και ειδικότερα για μουσική… Αυτό σημαίνει ότι, τη δεδομένη στιγμή, νιώθεις περισσότερο μουσικός παρά ηθοποιός;

Νομίζω πως η μουσική είναι μια μεγάλη ομπρέλα, κάτω από την οποία κινείται όλη η ζωή. Η μέρα μας ξεκινάει με έναν παλμό, η καθημερινότητά μας έχει πάντα ένα ρυθμό, τελειώνει με μια παύση, ενώ ακόμα και οι μεταβάσεις έχουν μία ρυθμικότητα.

Ίσως να ισχύει αυτό που λες. Αλλά πρέπει να επανέλθω κάποια στιγμή σε αυτό το ερώτημα, για να μου δώσω κι εγώ μια απάντηση. Άρα, κρατάω μια σημείωση για τον μελλοντικό μου εαυτό…

Αν κάποιος παρακολουθήσει ένα live σου, θα διαπιστώσει ότι είσαι πάρα πολύ επικοινωνιακή με τα τραγούδια σου. Σε ποιον νιώθεις ότι απευθύνεσαι όταν γράφεις; Στους συνομηλίκους σου, σε όλους…;

Απευθύνομαι στους ερωτευμένους ανθρώπους, όποια ηλικία κι αν έχουν! Για μένα ο έρωτας είναι μια δύναμη που μας υπενθυμίζει την παιδικότητά μας, την αθωότητά μας και όλη αυτή τη ζέση, που μας κάνει να θέλουμε να ανακαλύψουμε τον κόσμο.

Δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου ότι απευθύνομαι σε συγκεκριμένες ηλικίες, απλώς θέλω αυτά που γράφω να φτάσουν στους ανθρώπους που τους αφορούν.

Και τι μπορεί να έχει καταλάβει για τον έρωτα ένα κορίτσι 20 χρονών…;

Η απάντηση είναι «Τίποτα!». Τίποτα απολύτως! Και να σου πω και κάτι; Μ’ αρέσει που δεν καταλαβαίνω! Έχει πλάκα…

Θα σου πω, όμως: Μπορεί να μην έχω καταλάβει πολλά για τον ίδιο τον έρωτα, αλλά κάθε φορά που ερωτεύομαι καταλαβαίνω κάτι για τον εαυτό μου. Κι αυτό, επειδή έχω την τύχη να είμαι ενεργή με τα συναισθήματά μου. Νιώθω ότι είναι μια χύτρα, ένα καζάνι που βράζει, κι εγώ είμαι από πάνω, με το καπάκι, και λέω «καθίστε λίγο ήρεμα, μπας και μπορέσουμε να προχωρήσουμε τη ζωή»…

Απευθύνοµαι στους ερωτευµένους ανθρώπους, όποια ηλικία κι αν έχουν!

Και τα καταφέρνεις;

Όχι πάντα. Έχω αρκετές εκρήξεις, είμαι οξύθυμη… γενικώς είμαι λίγο των άκρων.

Κι όμως, αυτό δεν βγαίνει στη μουσική σου. Γενικώς, φαίνεσαι να έχεις μια «ησυχία».

Ναι, μου έχουν πει ότι στη σκηνή φαίνομαι λίγο «ζεν». Αλλά αυτό μόνο στη μουσική! (γέλια)

Η δική σου η γενιά έχει μεγαλώσει με τα κινητά, με social media, δημιουργώντας όλων των ειδών τους δεσμούς μέσω μιας οθόνης. Αναρωτιέμαι, καμιά φορά, πώς μπορεί να αντιλαμβάνεται ένα νέο παιδί της δικής σου ηλικίας τις ανθρώπινες σχέσεις…

Υπάρχει πια μια ευκολία να επικοινωνήσεις με κάποιον τυπικά, με αποτέλεσμα να αποφεύγουμε την ουσιαστική επαφή.

Νιώθω ότι υπάρχει μία πολύ μεγάλη ανάγκη για ρομάντζο, για έρωτες, για Ποίηση… και την εισπράττω μέσα από τον τρόπο με τον οποίο υπάρχουν οι συνομήλικοί μου στα live μου. Ακόμα και στην Αρεοπαγίτου που τραγουδούσα στην αρχή, υπήρχε ένας ρομαντισμός στον τρόπο με τον οποίο θα ερχόντουσαν μετά να μου πουν πόσο τους άγγιξε ένα τραγούδι ή να μου πουν μία σκέψη τους – άφηναν σημειώματα στην κιθάρα μου, μου έστελναν στίχους που έγραφαν…

Οπότε, ναι, υπάρχει μία μεγάλη ανάγκη για επαφή, αλλά ταυτόχρονα έχει αναπτυχθεί και μια τεράστια δυσκολία στο να υπάρξει μια ουσιαστική επικοινωνία. Αυτό μπορούμε να το δικαιολογήσουμε με την ανάπτυξη της τεχνολογίας. Επιπλέον, μπορεί να εξηγηθεί και από το ότι έχει αναπτυχθεί πολύ η συναισθηματική νοημοσύνη, υπάρχει και η ψυχοθεραπεία, πολλά παιδιά μιλάμε πια με τους γονείς μας… Παλιά τα πράγματα, απ’ ό,τι φαντάζομαι κι έχω ακούσει από δικούς μου ανθρώπους, δεν ήταν καθόλου έτσι: οι περισσότερες οικογένειες, δύο γενιές πριν, είχαν κάποιους κανόνες πατριαρχικούς, συντηρητικούς, που δεν επέτρεπαν στο παιδί να εκφράζεται.

Πώς ακριβώς να εννοεί ένα νέο παιδί, άραγε, αυτό το «είμαι ερωτευμένος»;

Δεν ξέρω αν μπορεί εύκολα και να διατυπώσει κάτι τέτοιο… δηλαδή να πει αυτή τη φράση στον εαυτό του. Έχω πάρα πολλούς φίλους που λένε «Δεν ξέρω αν το έχω νιώσει αυτό ποτέ». Ίσως είναι και θέμα ηλικίας. Από την άλλη, είναι και άνθρωποι που, σε πρώτο επίπεδο, λειτουργούν αμυντικά, έχουν μια άρνηση απέναντι στο συναίσθημα, έχουν ένα «κλείσιμο»…

Πάντως, σε αντιδιαστολή με αυτό που συζητάμε, τα τραγούδια σου είναι γραμμένα με τέτοιο τρόπο, ώστε αγγίζουν κι εμένα, που είμαι πολλά χρόνια μεγαλύτερή σου. Αν έπρεπε να τα περιγράψω, θα έλεγα ότι είναι πολύ συναισθηματικά, ίσως και λίγο μελαγχολικά. Τι λες κι εσύ…;

Ειδικά ο δεύτερος δίσκος…

Ακούγοντας κάποιος τα τραγούδια σου, θεωρείς ότι μπορεί να βγάλει συμπεράσματα για σένα;

Ναι… Τα τραγούδια μου είναι κομμάτια του εαυτού μου, σε διαφορετικές ηλικίες και διαφορετικές φάσεις. Αν τα ακούσει κανείς, γνωρίζει όντως ένα μεγάλο κομμάτι μου – αν και δεν θα με καταλάβει στην ολότητά μου, όπως ούτε κι εγώ καταλαβαίνω ακόμα εντελώς τον εαυτό μου…

Παρόλα αυτά, νομίζω πως ό,τι μπορούσα να αφήσω στα κομμάτια μου από την προσωπικότητά μου, το έχω αφήσει. Είναι στιγμιότυπα τού πού «βρισκόμουν» τη στιγμή που τα έγραφα.

Γιατί «25 τετραγωνικά» το δεύτερο άλμπουμ;

Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι το δωμάτιό μου! Αλλά, αν το σκεφτείς, 25 τετραγωνικά είναι πολλά για ένα δωμάτιο – ειδικά για το δικό μου…

Ε, λοιπόν, θα το λύσω αυτό το μυστήριο! (γέλια) Τα «25 τετραγωνικά» είναι δύο δωμάτια που επικοινώνησαν μέσω μίας νοητής θάλασσας μέσα στην πρώτη και δεύτερη καραντίνα, και εξής…

Ακούγοντας όλα τα τραγούδια με τη σειρά, αισθάνθηκα ότι ακούω μία ιστορία – η οποία, μάλιστα, αρχίζει από το τέλος… Ισχύει, πράγματι;

Χαίρομαι τρομερά που το κατάλαβες! Ναι, όλο το άλμπουμ είναι η αφήγηση μιας ιστορίας. Το πρώτο κομμάτι είναι, ουσιαστικά, ένα αποχαιρετιστήριο τηλεφώνημα, ένα γράμμα, που έρχεται στις «Δύο και κάτι», μετά από εκείνο το βράδυ που άφησα την «Πάνινη τσάντα» μαζί με τα γράμματα μέσα και τις «καρτ ποστάλ»… Πρέπει να σου πω ότι έχει βγει ήδη αυτή η πάνινη τσάντα με τις καρτ ποστάλ, και είναι προς πώληση.

Μου αρέσουν φοβερά τα παραμύθια και οι αφηγήσεις· γοητεύομαι πάρα πολύ από κάτι που σε παίρνει από το χέρι χωρίς να σου εγγυάται πού θα πάει, απλώς σε παρασύρει μαζί του…

Μέσα σ’ αυτή τη μουσική ιστορία, λοιπόν, εγώ σημείωσα δύο στοιχεία που άκουσα σε επανάληψη: τον «σκέτο γαλλικό» και τα «κλειστά παντζούρια». Θες να μου μιλήσεις λίγο γι’ αυτά τα δύο;

Ε, όλο το νόημα! Φράσεις-κλειδιά! (γέλια)

Γαλλικός σκέτος είναι ο καφές που πίνω κάθε πρωί. Μερικές φορές, κάποιες καθημερινές μας συνήθειες τις οποίες κάνουμε συνήθως μηχανικά, όπως ο καφές που πίνουμε το πρωί, όταν αρχίζουμε να τις μοιραζόμαστε με έναν άνθρωπο, γίνονται «σκηνές από ταινία» και αποκτούν μία υπόσταση ποιητική. Οπότε, ο γαλλικός ο σκέτος, από εκεί που ήταν σε μια κούπα καφέ, που δεν θυμόμουν και ποια ήτανε, μοιράστηκε σε δύο πολύ συγκεκριμένες κούπες, τις οποίες έχω μέσα στο μυαλό μου χαραγμένες, μετατρεπόμενος σε ολόκληρη ιεροτελεστία.

Τώρα, τα παντζούρια τα κλειστά… Ας πω, αρχικά, ότι το κεντρικό τραγούδι του άλμπουμ είναι ο «Αύγουστος» – από εκεί ξεκίνησε η ιδέα για να φτιαχτεί όλη αυτή η ιστορία.

Στην πρώτη καραντίνα, εγώ έδινα Πανελλήνιες. Επειδή, όμως, ο βασικός στόχος μου ήταν να μπω σε κάποια δραματική σχολή, και οι εξετάσεις ήταν για μένα κάτι δευτερεύον, αποφάσισα να πορευτώ με τις δικές μου δυνάμεις, χωρίς φροντιστήρια (βέβαια πέρασα τελικά στη Φιλολογία, οπότε είμαι και στο πανεπιστήμιο). Εκείνη την περίοδο ήμουν γενικώς πολύ φρικαρισμένη, είχα ερωτευτεί και για πρώτη φορά… Η εκτόνωσή μου, λοιπόν, ήταν τα απογεύματα, όταν οι γονείς μου έβγαιναν για περπάτημα, να βάζω πολύ δυνατά τη μουσική και να χορεύω με κλειστά παντζούρια – πάντα με κλειστά! Ε, κάποια στιγμή, δεν χόρευα πια μόνη μου με κλειστά παντζούρια…

Αλλά η ζωή, πολλές φορές, τα φέρνει αλλιώς, και οι Αύγουστοι που είχαμε υποσχεθεί μένουν στο μυαλό μας μόνο ως εικόνες. Έτσι κι εγώ ξαναγύρισα στο δωμάτιό μου, και δεν χορεύω πια με παντζούρια κλειστά…

Γενικά, όμως, τι θα έλεγες; Είσαι άνθρωπος των κλειστών παντζουριών ή των ανοιχτών, με το φως να μπαίνει άπλετο στο δωμάτιο;

Θα έλεγα ότι είμαι αρκετά μοναχικός και μελαγχολικός άνθρωπος, κατά βάση. Παράλληλα, όμως, μ’ αρέσει και να βρίσκομαι σε «βαβούρα», μέσα σε πολλούς ανθρώπους.

Αν έπρεπε να δώσω μια εικόνα αυτού του ψυχισμού, θα έλεγα ότι είμαι ο παρατηρητής που βρίσκεται πάντα τέσσερα βήματα μακριά από μια μεγάλη γιορτή με πολλούς ανθρώπους και πολλή διασκέδαση. Παρόλο που θέλω να έχω την ψευδαίσθηση ότι είμαι μία από εκείνους τους ανθρώπους της γιορτής, συνήθως είμαι λίγο πιο πίσω και καταγράφω νοητά…

Ο «Αύγουστος», λοιπόν, είναι το κεντρικό τραγούδι του άλμπουμ – άρα, καλοκαίρι. Περίγραψέ μου το δικό σου ιδανικό καλοκαίρι…

Όταν σκέφτομαι «καλοκαίρι», μου έρχονται συνειρμικά διάφορες λέξεις, από τις οποίες οι περισσότερες παραπέμπουν σε εικόνες διάσπαρτες – ζέστη, θάλασσες…

Βέβαια, για μένα, το καλοκαίρι έχει και πολλές εικόνες μέσα στην Αθήνα που «βράζει», δεν είναι μόνο διακοπές. Είναι τέτοιες βραδιές, όπως η σημερινή, που έχει ωραίο καιρό, έχουν ανθίσει τα λουλούδια και μυρίζει η γύρη, περνάς από σοκάκια και βλέπεις τις μπύρες να «ιδρώνουν» πάνω στα τραπέζια, παρέες να σχεδιάζουν τι θα κάνουν μετά… Γενικά μου αρέσουν οι στιγμές που περιμένουν κάτι να συμβεί – αυτό το «λίγο πριν»…

Αυτό το «λίγο πριν» σε γοητεύει περισσότερο από εκείνο που τελικά συμβαίνει;

Μερικές φορές, ναι. Γιατί μου επιτρέπει να αφήσω τη φαντασία μου να οργιάσει και να κάνω δικά μου ταξίδια του νου.

Γενικά, όμως, είμαι παιδί της θάλασσας. Η αγαπημένη μου θάλασσα είναι στην Επίδαυρο. Για μένα, καλοκαίρι χωρίς Επίδαυρο δεν υφίσταται, είναι το “safe place” μου. Είναι το τοστ κι ο καφές στην παραλία, γιατί δεν προλάβαμε να φτιάξουμε κάτι άλλο… Εγώ πίνω πάντα ζεστό καφέ, ακόμα και το καλοκαίρι – είμαι από εκείνους τους περίεργους! (γέλια) Είναι και το φαΐ, τα μεζεδάκια, το ούζο, το ταβερνάκι που κάθεσαι με το παρεό και το αλάτι στα μαλλιά…

Με εμπνέει πολύ αυτό το μέρος – το μπαλκονάκι, με τις βουκαμβίλιες απέναντι, να βλέπω την πανέμορφη θάλασσα… Κάθε φορά που πάω, γράφω κι ένα τραγούδι!

Γενικά µου αρέσουν οι στιγµές που περιµένουν κάτι να συµβεί – αυτό το «λίγο πριν»…

Για πες ένα τραγούδι που έγραψες στην Επίδαυρο…

Έχω γράψει την «Πάνινη τσάντα», τον «Αύγουστο», το «Ψυρρή»…

Μα καλά, το «Ψυρρή» το έγραψες στην Επίδαυρο, όχι στην Αθήνα;;; (γέλια)

Ναι, ναι! (γέλια)

Καλοκαίρι για μένα είναι, φυσικά, καρπούζι με χαλούμι, που το βάζουμε στη θάλασσα μέσα και, όταν πια το βγάζουμε, είναι στη σωστή θερμοκρασία!

Αλλά είναι και έρωτες, είναι νύχτες με αστέρια, πάρα πολλά αστέρια… Είναι φίλοι, η κιθάρα στην παραλία…

Ωραία, ας πούμε ότι είναι καλοκαίρι και είναι να πας διακοπές. Αλλά, λόγω υπέρβαρου του καραβιού, του αεροπλάνου, μπορείς να πάρεις μαζί μόνο τρία πράγματα. Ποια θα ήταν αυτά;

Απαπααα…. στον χειρότερο άνθρωπο το λες! Ποτέ δεν μπορώ να συντονιστώ και να πάρω λίγα πράγματα! (γέλια)

Θα πάρω σίγουρα την κιθάρα μου, θα πάρω το αγαπημένο μου παρεό με το μαγιό (αυτά τα μετράμε ως ένα) και ένα αέρινο λουλουδάτο φόρεμα.

Κι αν μπορείς να έχεις μαζί μόνο ένα άλμπουμ;

Μα ούτε καν μια playlist; (γέλια)

Νομίζω ότι θα πω το άλμπουμ που άκουγα πολύ πέρυσι στην Επίδαυρο: το «Ασανσέρ» των Usurum!

Είσαι σταθερή, λοιπόν… Όταν αγαπάς κάτι, δεν το βαριέσαι.

Όταν αγαπώ κάτι, το αγαπώ παντοτινά. Παθαίνω μεν διάφορες «εμμονές» κατά περιόδους, αλλά, τελικά, πάντα επιστρέφω σ’ αυτά που αγαπώ.

Επειδή έχω παρακολουθήσει δικό σου live, πρέπει να πω ότι η ενέργεια που υπάρχει είναι απίστευτη. Γεμάτη η αίθουσα πάντα, όλοι σε αντιμετωπίζουν με πολύ μεγάλη αγάπη, σαν να σε γνωρίζουν προσωπικά… Θέλω να μου πεις τις σκέψεις σου εκείνο το ένα λεπτό πριν ανεβείς στη σκηνή.

Έχω μάθει, ίσως και από τον πατέρα μου και το πώς εκείνος λειτουργούσε σ’ αυτές τις περιπτώσεις, να αντιμετωπίζω αυτές τις στιγμές ως ιερές. Αυτές οι στιγμές είναι απόλυτα προσωπικές.

Θα ακουστεί λίγο «κουλτουριάρικο» τώρα αυτό που θα σου πω, αλλά… εκείνη την ώρα συντονίζομαι στην αναπνοή μου, υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι «είμαι εδώ, τώρα» και ότι υπάρχει πολύ μεγάλη αγάπη εκεί έξω, που εγώ θα προσπαθήσω με το «όπλο» μου, την κιθάρα μου ή το πιάνο μου, να την πολλαπλασιάσω και να τη δώσω πίσω.

Αυτό σκέφτομαι, λοιπόν: «Σήμερα θα αγαπηθούμε»! Και όταν ανακοινώνω ένα live, πάντα αυτό γράφω. Θέλω σ’ αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι μου αφιερώνουν τον χρόνο τους, τη σκέψη τους, την ενέργειά τους και την παρουσία τους, να δώσω όλη μου τη θετική ενέργεια και την αγάπη.

Μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή που να θυμάσαι από κάποιο live;

Ξέρεις τι είναι φοβερό; Το ότι, όταν πάμε σε μια συναυλία (μιλάω και για μένα), έχουμε την αίσθηση ότι δεν μας βλέπει κανένας. Εγώ, λοιπόν, αντιλαμβάνομαι ό,τι γίνεται από κάτω, τα παρακολουθώ όλα. Πάρα πολλές φορές έχει πέσει το μάτι μου σε μάτια δακρυσμένα, σε σκηνές ερωτευμένων ανθρώπων, αγαπημένων φίλων… Τη μαμά μου πάντα τη βλέπω, γιατί ξέρω πού κάθεται.

Η μαμά κι ο μπαμπάς είναι οι Νο1 θαυμαστές! Ο μπαμπάς, βέβαια, έχει και μια δουλειά να κάνει στα live – είναι πάντα με τον ηχολήπτη, τον έχω στο ακουστικό μου. Η μαμά, όμως… Τα γράφει όλα στο κινητό (αλλά η ίδια δεν βλέπει την οθόνη, βλέπει από δίπλα το «κανονικό»!), τραγουδάει, είναι εκείνη που θ’ ανάψει πρώτη τον φακό! Ε, αυτό είναι τρομερά συγκινητικό… Ακούγομαι λίγο «μαμάκιας», ε; (γέλια)

Ξέρεις, τι… οι γονείς μου είναι παρόντες σε όλα. Είναι εκεί τη στιγμή που γεννιούνται τα τραγούδια, όταν ανακοινώνω τις συναυλίες, βλέπουν αυτά που θα ζωγραφίσω, ξέρουν πόσο παιδεύομαι… Είμαι πάρα πολύ ευγνώμων γι’ αυτό που συμβαίνει.

Η μαμά, που είναι και του μουσικού χώρου, σου κάνει παρατηρήσεις;

Πάντα! Πάντα υπάρχει κάτι, για το οποίο θα μου πει «αυτό το σημείο ξανατσέκαρέ το λίγο». Γενικώς, όμως, είμαι πολύ ελεύθερη σ’ αυτό που κάνω.

Κάποια στιγμή είχαμε μια συζήτηση οι τρεις μας, και με τον μπαμπά, για δύο-τρία θέματα σε live, στα οποία διαφωνούσαμε. Αλλά επειδή εκείνοι ξέρουν το παιδί τους καλύτερα από τον καθένα, είχαν δίκιο. Τα άφησα πίσω μου, λοιπόν, αυτά τα θέματα και, τώρα πια, αισθάνομαι ακόμα πιο απελευθερωμένη.

Υπάρχει κάποιο τραγούδι που, ό,τι και να γίνει, θα το πεις οπωσδήποτε στα live;

Το «Λουλούδι του δρόμου» του Γιώργου Ρους, οπωσδήποτε! Έχει γίνει κάτι σαν δεύτερό μου δέρμα, είναι ένα αριστούργημα! Δεν έχω αισθανθεί ποτέ μεγαλύτερη σύνδεση με κάποιο τραγούδι, είναι σαν να το έγραψα εγώ! Γι’ αυτό θαυμάζω πολύ τον Γιώργο Ρους, ταυτίζομαι πολύ με τον τρόπο σκέψης και έκφρασής του.

Κιθάρα ή πιάνο;

Εεε… και τα δύο! Είναι για άλλη συνθήκη το ένα, για άλλη το άλλο.

Με το πιάνο, επειδή παίζω από πολύ μικρή, έχω μία σύνδεση πιο βαθιά. Αλλά και η κιθάρα έχει αυτό το ωραίο χαρακτηριστικό ότι την παίρνεις παντού.

Έχεις προσέξει καθόλου τι συνθέτεις στο ένα, και τι στο άλλο;

Ναι… Άλλη πτυχή μού βγάζει το κάθε όργανο. Η κιθάρα έχει κάτι πιο «αλανιάρικο», έχει δύο χρώματα: έχει αυτό το pop στοιχείο, αλλά κι αυτό το παραδοσιακό. Έγραψα το «Καρτ ποστάλ» στην κιθάρα, ας πούμε. Έγραψα το «Παγκράτι», το «Αερικό»…

Το πιάνο είναι πιο δυναμικό για μπαλάντες και με βοηθάει όταν θέλω να αφηγηθώ κάτι. Εκεί μπορώ να γράψω ευκολότερα στίχους.

Θα σε δούμε κάπου τώρα το καλοκαίρι;

Θα είμαι λίγο φειδωλή από πλευράς εμφανίσεων το επόμενο διάστημα, γιατί έχω τις εξετάσεις μου στο Εθνικό. Αλλά θα έχω δύο εμφανίσεις, τις οποίες ήθελα πάρα πολύ να κάνω: Η μία θα είναι στην Τεχνόπολη, στις 6 Σεπτεμβρίου, και η άλλη στο Φεστιβάλ Αρβανίτσας, στις 15 Ιουλίου.

Είμαι πραγματικά ενθουσιασμένη!

Η Μαρίνα Σπανού στο Instagram