Μελίνα Ασλανίδου: «Έκανα πάντα αυτό που ένιωθε η ψυχή μου»

Με τη Μελίνα Ασλανίδου συναντηθήκαμε στα γυρίσματα της εκπομπής «Νύχτα Στάσου», την οποία η ίδια παρουσιάζει στην ΕΡΤ1 μαζί με τον «μεγάλο δάσκαλο», όπως τον αποκαλεί, Χρήστο Νικολόπουλο, και σταθερούς συνοδοιπόρους την κορυφαία στιχουργό Λίνα Νικολακοπούλου και τον δημοσιογράφο – ερευνητή της ελληνικής μουσικής Κώστα Μπαλαχούτη. Κι ενώ γύρω μας επικρατούσε ένας μικρός αναβρασμός, με το που κλείνει η πόρτα στο καμαρίνι, απλώνεται στον χώρο μία σχεδόν μαγική ησυχία. Το μόνο που χρειάζεται είναι να γίνει η πρώτη ερώτηση, κι αμέσως η Μελίνα αρχίζει να διηγείται ιστορίες, να θυμάται περιστατικά που την κάνουν να γελάει και να συγκινείται, αλλά και να αναλύει τη δική της οπτική για τη ζωή. Μοιράζεται μαζί μας τη χαρά της για τις συναυλίες παρέα με τη Γλυκερία, τον ενθουσιασμό της για τη νέα της δουλειά που έρχεται σύντομα από την Panik Records, με ακυκλοφόρητους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, σε μουσική Ηλία Μακρίδη, αλλά και την προσμονή για τα καλοκαιρινά της σχέδια.

Η ώρα για το γύρισμα φτάνει, η κουβέντα σιγά-σιγά ολοκληρώνεται. Αλλά αν με ρωτήσουν αν θα καθόμουν άλλο τόσο να συζητάω μαζί της… «Ναι» θα πω.

Ρίχνοντας μια ματιά στο instagram σου, βλέπω ότι γράφεις “Artist”, “singer” – διαχωρίζεις αυτά τα δύο. Αν σου ζητούσα να μου ορίσεις τι είναι για σένα «καλλιτέχνης», τι θα μου έλεγες;

O καλλιτέχνης είναι μια πιο ευρεία έννοια, γι’ αυτό και θεωρώ ότι καλλιτέχνης μπορεί να είναι και ένας άνθρωπος που κάνει π.χ. μακιγιάζ, ο οποίος «ζωγραφίζει» ένα πρόσωπο. Κάθε πρόσωπο είναι για εκείνον ένας καμβάς από το οποίο εμπνέεται και το μεταμορφώνει. «Τέχνη» μπορεί να είναι και το να φτιάχνεις ένα όμορφο έπιπλο ή το να είσαι φωτογράφος, έχοντας μια ξεχωριστή ματιά απέναντι σε αυτό που θες να αποτυπώσεις. Ακόμα κι ένας δημοσιογράφος μπορεί να είναι καλλιτέχνης, από τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζει τους άλλους.

Στην καθημερινότητα μπορείς να βρεις πολλούς καλλιτέχνες, οι οποίοι δεν ασχολούνται απαραίτητα με τη μουσική ή την υποκριτική, αλλά είναι οι ίδιοι καλλιτεχνικές φύσεις. Ένας καλλιτέχνης εμπνέεται από την ίδια τη ζωή, και αυτό το αποτυπώνει με τον δικό του, ξεχωριστό, τρόπο – όποιος κι αν είναι αυτός. Αυτό είναι, για μένα, Τέχνη.

Έχω διαβάσει ότι σπούδασες κάτι εντελώς διαφορετικό, το οποίο δεν είχε σχέση με το τραγούδι. Παρόλα αυτά, σε κέρδισε η μουσική. Γνωρίζοντας όλα όσα γνωρίζεις σήμερα, τι θα συμβούλευες εκείνο το κορίτσι που ξεκίνησε τότε να κάνει την ανατροπή στη ζωή του;

Θα έδινα την ίδια συμβουλή που μου έδωσα και τότε που ξεκινούσα: Ακολούθα την καρδιά σου, αυτή ξέρει! Για τον κάθε άνθρωπο υπάρχει ένας δρόμος που πρέπει να διανύσει. Η καρδιά, αργά ή γρήγορα, θα σε βγάλει εκεί.

Για μένα ο δρόμος ήταν αυτός. Από την αρχή το ήξερα πολύ καλά, κι ας μην ήξερα πού θα φτάσω και πώς θα φτάσω. Και δεν μου ήρθαν όλα εύκολα, με χαλιά στρωμένα. Ούτως ή άλλως, ο δρόμος αυτός δεν είναι ροδοστόλιστος…  Αλλά και πάλι, παρά τις δυσκολίες, το ίδιο θα έλεγα στον εαυτό μου. Θα του έλεγα «προχώρα!».

Δεν μ’ αρέσει να δίνω συμβουλές, ούτε και να τις ακολουθώ. Γνώμες ακούω, πάντα ακούω, ιδιαίτερα των ανθρώπων που νιώθω ότι είναι κοντά μου και μ’ αγαπάνε. Στο τέλος της ημέρας, όμως, ο ίδιος ο άνθρωπος είναι εκείνος που παίρνει την τελική απόφαση. Κι αν αποφασίσεις ακούγοντας την καρδιά σου, αυτή θα σε πάει στον δικό σου δρόμο, αυτόν που σου ταιριάζει.

Το πιστεύεις πολύ αυτό… Κι όμως, πόσοι άνθρωποι καταλήγουν να κάνουν στη ζωή τους πράγματα που δεν τους εκφράζουν, επειδή το επιβάλλουν οι καταστάσεις ή το περιβάλλον τους…

Μπορεί, όμως, σε κάποια φάση της χρονογραμμής τους να αφυπνιστούν και να κάνουν αυτό που πραγματικά θέλει η καρδιά τους. Έχω πολλά τέτοια παραδείγματα! Ξέρω ανθρώπους που μπορεί να έχουν διανύσει μέχρι και 70 έτη στη ζωή τους, και ξαφνικά να το αλλάξουν όλο. Ο πατέρας του Βασίλη Σκουλά, στα 70 του, άρχισε να καλλιτεχνεί και να ζωγραφίζει Βενιζέλους, να τους φτιάχνει με ξύλο… Απίστευτο!

Εγώ, λοιπόν, το πιστεύω ακράδαντα. Αν το θελήσεις, μπορείς να αλλάξεις τη ζωή σου! Αρκεί να είναι όλα «ανοιχτά» – να είναι «ανοιχτό» το μυαλό, το πνεύμα και η ψυχή σε αυτό το κάλεσμα…

Δεν βάζω σύνορα στη µουσική. Γι’ αυτό και δεν περιορίστηκα ποτέ. Ένιωθα ότι, αν κάτι µου αρέσει, θα το πω.

Ποτέ δεν είναι αργά, λοιπόν…

Ποτέ! Κάποιες φορές, ίσως χρειαστεί να σου συμβεί κάτι σοβαρό για να αφυπνιστείς. Αλλά, ακόμα κι αν έχεις χαραμίσει χρόνια κάνοντας κάτι άλλο, μπορεί έστω και αργά να αλλάξεις και να ολοκληρώσεις αυτόν τον κύκλο που ήταν να κάνεις, να το ζήσεις το όνειρό σου!

Έχεις πει ότι μεγαλώνοντας άκουγες, μεταξύ πολλών άλλων, Γλυκερία και Γιώργο Νταλάρα. Δεν τα αναφέρω τυχαία τα ονόματα αυτά, διότι η ζωή τα έφερε έτσι, ώστε να συνεργαστείς αργότερα και με τους δύο. Αυτό πώς το διαχειρίστηκες όταν σου συνέβη;

Σαν παιδί, 4-5 χρονών, στα αυτιά μου ηχεί η φωνή της Χαρούλας Αλεξίου. Μετά έρχεται η φωνή της Ελένης Βιτάλη, μετά της Γλυκερίας και του Γιώργου Νταλάρα – όλη αυτή η φουρνιά των ερμηνευτών ήταν τα παιδικά μου ακούσματα. Ήταν οι φωνές από τις οποίες εμπνεύστηκα, με αυτές ερωτεύτηκα, ήταν εκείνες που μου έδωσαν μια βάση.

Όταν ήρθε η στιγμή να συνεργαστώ με τον Γιώργο Νταλάρα, που ήταν και η πρώτη μου συνεργασία, έκανα πολύ καιρό να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει! (γέλια) Εξ ου και υπήρχε από μέρους μου μια πολύ μεγάλη συστολή και ταπεινότητα. Στεκόμουν δίπλα του και σκεφτόμουν «Δεν μπορεί να είναι αληθινό τώρα αυτό…». Γι’ αυτό και η Μαρινέλλα μού είχε πει το αμίμητο: «Όταν τραγουδάς, μικρή, μην κοιτάς τα πόδια σου! Να κοιτάς τον κόσμο!». Για μένα ήταν φυσιολογικό να κοιτάω τα πόδια μου, ντρεπόμουν πάρα πολύ!

Σιγά-σιγά, και με τη Γλυκερία, και με την Ελένη Βιτάλη, και με τον Δημήτρη Μητροπάνο, τον Πασχάλη Τερζή, με όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες που βρέθηκα, τον Γιάννη Κότσιρα, τον Κώστα Μακεδόνα, τον Δημήτρη Μπάση… ένιωσα ότι είμαι κι εγώ κομμάτι της «οικογένειας». Με αγκάλιασαν όλοι. Η συνεργασία μου, δηλαδή, με τη Γλυκερία…

…μα τη Γλυκερία την ανέφερα ακριβώς επειδή ξέρω ότι αυτή την περίοδο κάνετε συναυλίες μαζί!

Ε, με τη Γλυκερία είναι πια εντελώς οικογενειακή υπόθεση! Το αντιλαμβάνομαι κάθε φορά που την ακούω να τραγουδάει και καταλαβαίνω κι εγώ πόσο έχω επηρεαστεί από τον τρόπο που τραγουδάει.

Ταιριάζετε, κι αυτό φαίνεται και στο ντουέτο σας, το «Φτάνει και περισσεύει»... Νομίζω ότι είστε τραγουδίστριες της ίδιας φιλοσοφίας…

Είμαστε της ίδιας φιλοσοφίας γενικότερα! Όχι μόνο στο τραγούδι, αλλά και ως αντίληψη ζωής. Βλέπουμε τα πράγματα μέσα από το ίδιο πρίσμα.

Πόσο σημαντικό είναι αυτό σε μια συνεργασία; Να μην ταιριάζει, δηλαδή, μόνο το ρεπερτόριο, αλλά και οι ίδιοι οι άνθρωποι;

Για μένα είναι πάρα πολύ σημαντικό. Όταν με τον άλλον μιλάς την ίδια «γλώσσα», επικοινωνείς πιο αβίαστα. Πολλές φορές, δεν χρειάζεται να πούμε τα αυτονόητα, γιατί το αυτονόητο είναι το ίδιο και για τους δύο. Άρα, όλο το πράγμα είναι πιο «ξεκούραστο», πιο αρμονικό…

Αυτό φαίνεται πολύ και όταν πια κλείνει η αυλαία – διότι εκεί βρίσκεται και η ουσία. Τελειώνοντας, νιώθεις μια εσωτερική αρμονία, μια ηρεμία και μια γαλήνη. Αισθάνεσαι ότι αυτό που έγινε, πολύ σωστά έγινε.

Με την αγαπημένη μου Γλυκερία έχουμε κάνει μια μεγάλη περιοδεία στην Αμερική, έχουμε πάει στην Αυστραλία και, τώρα, μέσα στον Μάιο, θα κλείσουμε αυτόν τον κύκλο συνεργασίας καταλήγοντας στην Ευρώπη. Αλλά οι κύκλοι είναι για να κλείνουν και να ξανα-ανοίγουν… Είμαι σίγουρη ότι στο μέλλον οι δυο μας θα ανοίξουμε κι άλλους τέτοιους κύκλους!

Ένα πολύ χαρακτηριστικό σου γνώρισμα, το οποίο γνωρίζουν καλά όσοι σε παρακολουθούν, είναι και η αγάπη σου για την παραδοσιακή μουσική. Σε μια εποχή, στην οποία οι εικόνες και οι ήχοι αλλάζουν με ταχύτατους ρυθμούς, και η μουσική τείνει να γίνεται όλο και πιο «ψηφιακή», πόση ανάγκη έχουμε από παραδοσιακά ακούσματα;

Για μένα είναι το Α και το Ω αυτό. Γι’ αυτό και είναι πολύ σοβαρό αυτό το θέμα…

Η παράδοσή μας είναι η ρίζα μας. Χωρίς την παράδοσή μας είμαστε «ασύνδετοι». Δεν γίνεται να ξεχάσουμε ή να απομακρυνθούμε από την παράδοσή μας, γιατί εκεί θα το έχουμε χάσει το στοίχημα ως λαός. Θεωρώ, λοιπόν, ότι είναι πολύ σημαντικό να έχουμε επαφή με τη ρίζα μας. Η παράδοσή μας είναι η δύναμή μας. Εξάλλου, οι άνθρωποι στο εξωτερικό αυτό θαυμάζουν σ’ εμάς! Μετά μαθαίνουν και τα καινούργια μας.

Είναι πολύ σοβαρό κομμάτι για όλους τους καλλιτέχνες, γι’ αυτούς τουλάχιστον που αγαπούν την παράδοση, να την αναμεταδίδουν και να μην την αφήνουν να ξεχνιέται.

Εντωμεταξύ, ενώ είσαι μια καλλιτέχνις που «πατάει» πολύ στην παράδοση, είσαι παράλληλα και ένας άνθρωπος που δεν φοβάται να δοκιμάζει συνεχώς καινούργια πράγματα: έχεις τραγουδήσει λαϊκά, έχεις τραγουδήσει παραδοσιακά, ποπ, συνδυασμούς διαφόρων ειδών… Πολλοί καλλιτέχνες δεν το τολμούν, φοβούμενοι ότι μπορεί να αλλοιώσουν την ταυτότητά τους. Πόσο σημαντικό είναι, για σένα, να «ξεβολεύεσαι» καλλιτεχνικά;

Δεν βάζω σύνορα στη μουσική. Ούτε και την περιορίζω σε ένα κομμάτι: Μ’ αρέσει το λαϊκό τραγούδι, μου αρέσει και η ποπ, και η ραπ, και η παράδοση, τα Ποντιακά, τα Κρητικά, τα Ηπειρώτικα, που τα θεωρώ και πολύ δύσκολα…

Μου αρέσει να πειραματίζομαι στη μουσική, γι’ αυτό και δεν περιορίστηκα ποτέ. Ένιωθα ότι, αν κάτι μου αρέσει, θα το πω. Μπορεί να μου κάνει και κακό αυτό, δεν ξέρω… Έτσι όπως έχω πορευτεί, έκανα πάντα αυτό που ένιωθε η ψυχή μου, δεν έβαλα ποτέ τον εαυτό μου σε στεγανά. Μου αρέσει να ξεβολεύεται ο καλλιτέχνης, να «τσαλακώνεται» – με όρια πάντα, έτσι;

Για ένα τραγούδι που έχω πει, ας πούμε, τα «Συνθήματα», ο Αντώνης Βαρδής μου έλεγε «αυτό δεν είναι για σένα», κι εγώ έλεγα «όχι, εγώ το θέλω!». (γέλια) Ο ίδιος δεν θα μου έδινε ποτέ από μόνος του το τραγούδι αυτό!

Νομίζω ότι και η τηλεόραση περιλαμβάνεται μέσα σ’ αυτόν τον «πειραματισμό»… Ένας τομέας ο οποίος, φαινομενικά τουλάχιστον, είναι εκτός τραγουδιστικού πλαισίου. Εσύ τόλμησες να τον δοκιμάσεις! Και όχι μόνο φέτος, με το «Νύχτα Στάσου», αλλά και παλαιότερα, ως coach σε μουσικά talent shows. Και, εκ του αποτελέσματος, αποδεικνύεται ότι σου πάει.

Δόξα τω Θεώ, η τηλεόραση εμένα με αγάπησε από την πρώτη στιγμή. Με φλέρταρε και τη φλέρταρα κι εγώ – ασυνείδητα όμως. Διότι και το «Τι σου ‘κανα και πίνεις», όπως και το «Ναι θα πω», μέσα από την τηλεόραση έγιναν ευρύτερα γνωστά. Έτσι με άκουσε όλη η Ελλάδα, και όχι μόνο…

Όταν, λοιπόν, μου έγινε η πρόταση για το “The Voice”, ενώ στην αρχή ήμουν διστακτική, μετά είπα «Θα το κάνω, γιατί έτσι θα έρθω σ’ επαφή με περισσότερο κόσμο. Θα τους πω κι εγώ τη δική μου αλήθεια». Ναι, δεν ήταν κάτι συμβατό με όσα έκανα μέχρι τότε, όμως θεώρησα ότι ήταν κάτι διαφορετικό που ήθελα να δοκιμάσω. Και χαίρομαι πολύ που το έκανα τελικά, γιατί εκεί ήρθα και σ’ επαφή με την πραγματικότητα…

Ε, δεν μπορώ τώρα να μη ρωτήσω: Αυτό τι σημαίνει;

Σημαίνει ότι, στη ζωή μου, έχω έναν τρόπο να λειτουργώ μέσα από το συναίσθημά μου, λειτουργώ λίγο ρομαντικά. Στην τηλεόραση, αλλά και στη δισκογραφία, τα πράγματα λειτουργούν πιο ρεαλιστικά, κι αυτό εμένα μου έκανε πολύ καλό. Όχι, βέβαια, ότι άλλαξα… Δεν άλλαξα καθόλου! (γέλια) Συνεχίζω τον δρόμο που είχα από πάντα χαραγμένο στο μυαλό μου, με τον τρόπο τον δικό μου – κι αυτό για την ψυχή μου το θεωρώ ευλογία.

Μίλησέ μου λίγο και για το «Νύχτα Στάσου», που παρακολουθούμε κάθε Σάββατο στην ΕΡΤ1. Στον ρόλο της παρουσιάστριας πια, μαζί με τον Χρήστο Νικολόπουλο…

Με το «Νύχτα Στάσου» ξαναγυρίζω λίγο στην αφετηρία μου. Επανέρχομαι στη βάση μου. Διότι εγώ, ως παιδί του «φυτωρίου» της Θεσσαλονίκης όπου έκανα τα πρώτα μου καλλιτεχνικά «μπουσουλήματα», είχα έρθει σ’ επαφή με όλους τους μεγάλους δημιουργούς (τον Άκη Πάνου, τον Καλδάρα, τον Παπαϊωάννου, τον Ζαμπέτα, τον Πλέσσα, τον Δήμο Μούτση, τον Χρήστο Νικολόπουλο βεβαίως…). Μέσα από τα δικά τους τραγούδια «ανδρώθηκα» και άρχισε να με γνωρίζει ο κόσμος της μουσικής – εκεί με είδε ο Νταλάρας, εκεί με είδε ο Διονύσης Σαββόπουλος, εκεί γνώρισα μεγάλους καλλιτέχνες από το εξωτερικό, όπως ο Nick Cave…

Άρα, λοιπόν, τώρα συνεχίζω αυτό που είχα ξεκινήσει. Ο δάσκαλός μου, ο Χρήστος Μητρέντζης, μου είχε μάθει όλο αυτό τον πλούτο της μουσικής μας, και τώρα έρχομαι να συνεχίσω δίπλα σε έναν άλλο μεγάλο δάσκαλο, τον Χρήστο Νικολόπουλο, συναντώντας ανθρώπους που έχουν υπηρετήσει με μεγάλο σεβασμό και συνέπεια το ελληνικό τραγούδι – τη Λίνα Νικολακοπούλου και τον Χρήστο Μπαλαχούτη, τον ιστορικό ερευνητή μας, ο οποίος είναι μια Wikipedia της μουσικής! Η Λίνα Νικολακοπούλου είναι μια μεγάλη στιχουργός και ποιήτριά μας. Κι αυτό δεν το λέω μόνο εγώ, το λέει όλος ο κόσμος… Ακόμα και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος έχει πει ότι είναι η μεγαλύτερη ποιήτρια της εποχής της!

Η εκπομπή, πάντως, έχει αγαπηθεί πολύ. Είναι και μια ευκαιρία για τους νεότερους να μάθουν πράγματα για την ελληνική μουσική, αλλά και να έρθουν σε επαφή με τραγούδια που ίσως δεν γνώριζαν…

Δεν το λέω τώρα επειδή συμμετέχω, αλλά εγώ νιώθω ότι φρεσκάρω τις μνήμες μου με αυτή την εκπομπή. Και κάθε φορά που τη βλέπω, δεν μου φτάνει! Νιώθω ότι θα ήθελα ν’ ακούσω κι άλλα!

Πρόσφατα, με αφορμή τα 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή, τραγούδησες μαζί με τη Μαρία Θεοδότου το τραγούδι «Κραυγή», το οποίο κυκλοφόρησε από την Panik Oxygen και είναι εμπνευσμένο από την ιστορία της Χαρίτας Μάντολες, μιας εμβληματικής μορφής της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας. Αυτό πώς προέκυψε;

Θέλω να σου πω ότι εγώ έχω μία πολύ μεγάλη σύνδεση με την Κύπρο, έχω και προσωπική ιστορία… Σαν παιδί, μεγάλωσα με έναν ιερέα, τον πατέρα Παρθένιο, ο οποίος κατάγεται από το χωριό Λυθροδόντας της Κύπρου. Εγώ κατάγομαι από την Παραλίμνη Γιαννιτσών. Όταν ήμασταν μικρά, ο πάτερ Παρθένιος μας πήγε, δέκα κοριτσάκια, στην Κύπρο, όπου θα γινόταν αδελφοποίηση της Παραλίμνης με το Παραλίμνι της Κύπρου, το οποίο βρίσκεται στο ελεύθερο κομμάτι της επαρχίας Αμμοχώστου. Είμαστε αδέλφια πια!

Πήγαμε, λοιπόν, για να χορέψουμε ποντιακούς χορούς. Μάλιστα, είχα χορέψει και πιτσάχ, έναν υπέροχο πολεμικό ποντιακό χορό, τον οποίο χορεύουν μια γυναίκα και δύο άνδρες που παλεύουν με μαχαίρια. Εκεί ήταν η πρώτη μου επαφή με την Κύπρο. Μας είχε δει τότε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και θυμάμαι ακόμα, όταν πηγαίναμε βόλτα στα χωριά, που μας καλούσαν οι άνθρωποι στα σπίτια τους για να μας κεράσουν γάλα με τριαντάφυλλο!

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ο πατέρας Παρθένιος μάς ενέπνευσε μια πολύ μεγάλη αγάπη για το νησί, πριν καν το γνωρίσουμε από κοντά. Εγώ μεγάλωσα με αυτή την αγάπη… Και, δεν ξέρω, να είναι καρμικό; Η Κύπρος ήταν η πρώτη που με αγκάλιασε, στέλνοντάς μου το πρώτο μεγάλο κύμα αγάπης που εισέπραξα ως καλλιτέχνις.

Για τον κάθε άνθρωπο υπάρχει ένας δρόµος που πρέπει να διανύσει. Η καρδιά, αργά ή γρήγορα, θα σε βγάλει εκεί.

Για πες, λοιπόν, για την «Κραυγή»…

Είναι ένα τραγούδι συνταρακτικό. Συμπληρώνονται φέτος και τα 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή – άλλο ένα κοινό που έχουν οι Κύπριοι με τους Ποντίους, ένα κοινό τραύμα…

Τη Μαρία τη γνωρίζω πολλά χρόνια, είναι πολύ καλή μου φίλη. Οπότε, όταν μου είπε ότι θα γίνει αυτή η δουλειά, θεώρησα υποχρέωσή μου να συμμετάσχω. Χάρηκα πάρα πολύ που με κάλεσε να τραγουδήσουμε αυτό το τραγούδι που έγραψαν η Μαρία Χατζηαυξέντη και ο Ανδρέας Κατσιγιάννης. Το επέλεξα ανάμεσα σε δύο τραγούδια, το βρήκα συνταρακτικό. Ένιωσα ότι, έτσι, κατέθεσα κάπως κι εγώ αυτή την ψυχική μου σύνδεση με την Κύπρο. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε…

Κοιτώντας πίσω, σε αυτή τη μεγάλη πορεία που έχεις κάνει, ποιο συστατικό της επιτυχίας θεωρείς εσύ σημαντικότερο; Το να έχεις πει καλά τραγούδια; Το να έχεις κερδίσει την εκτίμηση των συναδέλφων σου; Το να έχεις κερδίσει την αγάπη του κόσμου…;

Είναι όλα αυτά μαζί… Αλλά, τελικά, για μένα επιτυχία είναι να είσαι ευτυχισμένος στη ζωή σου – ό,τι και να κάνεις. Να είσαι ευτυχής! Διότι αν κάνεις, κάνεις, κάνεις, αλλά εσύ δεν είσαι καλά… τι νόημα έχει;

Τι περιλαμβάνουν τα σχέδια για το άμεσο μέλλον;

Σιγά-σιγά ολοκληρώνουμε τα γυρίσματα για το «Νύχτα Στάσου». Επιπλέον, υπάρχει μια εξαιρετική δουλειά, με στίχους του μέγιστου Λευτέρη Παπαδόπουλου, μελοποιημένους από τον Ηλία Μακρίδη. Δουλεύουμε πάνω σε αυτό και πολύ σύντομα θα είμαστε σε θέση να βρεθούμε με τον Πρόεδρο, να ακούσει την ενορχηστρωμένη μορφή τους και να μας δώσει την ευχή του. Ήδη έχουμε συναντηθεί μαζί του και έχει ενθουσιαστεί με αυτό το εγχείρημα!

Μέσα στον Μάιο έχουμε και την περιοδεία στην Ευρώπη μαζί με τη Γλυκερία, κάτι που είναι επίσης πολύ σημαντικό για μένα.

Το καλοκαίρι θα κάνουμε συναυλίες μαζί με τον Στέλιο Βαμβακά, αλλά παράλληλα θα κινηθώ και μόνη μου. Θα κάνουμε τον Σεπτέμβριο μαζί με τον Χρήστο Νικολόπουλο μια μεγάλη συναυλία στο Ηρώδειο, ενώ μαζί θα βρεθούμε και σε ορισμένα ακόμα, επιλεγμένα, μέρη της Ελλάδας. Επιπλέον, έχουμε και στο Καλλιμάρμαρο το μεγάλο αφιέρωμα στον Λευτέρη Παπαδόπουλο, στο πλαίσιο του «Όλοι μαζί Μπορούμε».

Υπάρχουν και μερικά άλλα πράγματα, τα οποία δεν μπορώ να πω ακόμα… Προς το παρόν, αυτά!

Η Μελίνα Ασλανίδου στο Instagram

Photo credits εξωφύλλου & συνέντευξης

Photographer: Πάνος Σταυριανός

Make Up & Hairstyling: Ελευθερία Σαββοπούλου

* Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία την γκαλερί Iraklis Fovakis στο Κολωνάκι