Του αρέσει το κόκκινο, αλλά θέλει τον Άγιο Βασίλη πράσινο. Είναι τραγουδιστής, τραγουδοποιός, ηθοποιός, συγγραφέας, φάσιον άικον, ινφλουένσερ, μπιούτι έντιτορ, κομμωτής, υπήρξε πίτσα μπόι και, στα πρώτα χρόνια της καριέρας του, είχε χορηγό ένα sex shop. Ο φανταστικός Σπύρος Γραμμένος είναι ό,τι πιο αληθινό κυκλοφορεί στην καλλιτεχνική πιάτσα αυτή την περίοδο.
Συνέντευξη στoν Θεόδουλο Παπαβασιλείου
– Έχεις ένα απωθημένο, από ό,τι διάβασα, να κάνεις μια συνέντευξη με ερωτήσεις τύπου “καλλιστείων”, επομένως ήρθα εδώ να ικανοποιήσω το όνειρό σου!
Επιτέλους! (γέλια)
– Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;
Κοίταξε, θα έλεγα ότι είναι το μαύρο, αλλά όταν το λέω αυτό, μου λένε ότι το μαύρο δεν είναι χρώμα, είναι συναίσθημα. Οπότε, είναι το κόκκινο. Και το συνδυάζω με το μαύρο.
– Το αγαπημένο σου φαγητό;
Μου αρέσουν γενικά τα ψητά κάθε είδους, είτε λαχανικά είτε κρέατα. Οτιδήποτε, δηλαδή, ψητό: χοιρινό, μοσχάρι, κοτόπουλο, κουνουπίδι, μπρόκολο, καρότο, στα κάρβουνα όλα, μελιτζάνες, πιπεριές. Αυτά. Όλα τα ψητά.
– Αν ξέμενες μόνος σου σε ένα νησί, ποια τρία πράγματα θα έπαιρνες μαζί σου; Μη γελάς! Είπαμε να κάνουμε μια σοβαρή συζήτηση!
Γελάω από χαρά! Σε ένα νησί, θα έπαιρνα ένα κιθαρόνι μικρό, σαν αυτό που έχω στην παράσταση “Το φανταστικό χωριό”, κάπου να αποθηκεύω νερό σίγουρα – θα το είχα πολύ άγχος. Και, αν μπορούσα να πάρω ποσότητα, και καραμέλες!
– Ποιο είναι το μεγαλύτερό σου ελάττωμα;
(γέλια) Πολύ σκληρές ερωτήσεις! Τι λένε σε αυτά;
– “Η ειλικρίνεια”, κατά κύριο λόγο…
Η ειλικρίνειά μου! Αλλά θα γράψεις ότι το είπες εσύ πρώτα! (γέλια)
– Αν ήσουν Πλανητάρχης…
Θα πέθαινα από ενοχές! (γέλια)
– Ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα άλλαζες στον κόσμο;
Αν ήμουν Πλανητάρχης; Το χρώμα στην Coca Cola. Θα την ξανάκανα πράσινη. Αν ισχύει αυτός ο μύθος. Όχι… ο Άη Βασίλης ήταν πράσινος. Ωραία, θα άλλαζα τον Άη Βασίλη, θα τον ξαναέκανα πράσινο!
– Και μια ευχή για το τέλος;
Εύχομαι Παγκόσμια Ειρήνη και Αγάπη!
– Συνέντευξη τέλος! Τον υπόλοιπο χώρο θα τον καλύψουμε με φωτογραφίες σου με μαγιό. Πλάκα-πλάκα, μία τύπου “παγκόσμια ειρήνη” έχεις δημιουργήσει στο “Φανταστικό χωριό”. Έτσι δεν είναι;
Δεν είναι παγκόσμια. Το χωριό μόνο λειτουργεί έτσι.
Τα άλλα χωριά δεν είναι καλά. Στο φανταστικό χωριό δεν υπάρχουν εξουσίες, δεν υπάρχουν ηγέτες, κάτι που μας τρώει δηλαδή. Όλοι περιμένουμε έναν ηγέτη να μας σώσει, συνεχώς τρέχουμε πίσω του και, αν σκοντάψει, πέφτουμε όλοι από πάνω του. Και, στο τέλος, αυτός ο ηγέτης θέλει να τα πάρει όλα γύρω του, οπότε σταματάει αυτό να είναι όνειρο, αυτό το ουτοπικό που είχαμε.
Εκεί, στο χωριό, δεν υπάρχουν ηγέτες. Υπάρχει ένας κόσμος που ζει χωρίς εξουσίες, χωρίς ιδιοκτησίες, πέρα από την ατομική ιδιοκτησία του καθενός, το σπίτι που μένει, πολύ αρμονικά. Βρίσκονται τις Κυριακές το πρωί, συζητάνε όλα τους τα προβλήματα.
Μέχρι που έρχεται ένας που έχει πάει ταξίδι σε ένα διπλανό χωριό (πήγε να δει έναν ξάδερφό του), το χωριό λέγεται “Δίχως σκέψη”, όπου του εξήγησαν πώς λειτουργεί εκεί η φάση: ότι έχουν υπεύθυνο για το ένα, υπεύθυνο για το άλλο και ότι δεν χαλάνε τον χρόνο τους την Κυριακή το πρωί συζητώντας όλοι μαζί τα προβλήματα. Υπάρχει υπεύθυνος για την παιδεία, υπεύθυνος για την υγεία… Έτσι, αποφασίζουν να το εφαρμόσουν αυτό στο μισό φανταστικό χωριό. Το άλλο μισό μένει όπως ήταν. Προσπαθούν να φτιάξουν μια κοινωνία σαν τη δικιά μας και αποτυγχάνουν – δεν γίνεται, είναι πολύ δύσκολο.
Δεν είμαι καθόλου της ελπίδας, είμαι της προσδοκίας άνθρωπος.
– Με ποια αφορμή έγραψες αυτό το θεατρικό που παρουσιάζεις Τετάρτες και Κυριακές στο Θέατρο 104 και το οποίο κυκλοφορεί και σε βιβλίο;
Όνειρό μου ήταν. Πάντα, από μικρός, σκεφτόμουν γιατί η κοινωνία να μην είναι έτσι; Γιατί να μη ζούμε έτσι; Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να πληρώνεται για να δέρνει; Τι διαφορά έχει ένας άνθρωπος που πληρώνεται για να δέρνει, από τον άνθρωπο που πληρωνόταν για να κατεβάζει τη λαιμητόμο; Τη δουλειά του έκανε, ξέρεις… Ή πώς γίνεται κάποιος να αποφασίζει να γίνει πόλεμος σε ένα άλλο μέρος, στο πουθενά; Ή πώς γίνεται κάποιος να αποφασίζει να γίνει πόλεμος, τέλος.
– Αν λειτουργούσαν στην πράξη όλα αυτά που εφαρμόζονται στο φανταστικό χωριό, θεωρείς ότι θα ήταν το ιδανικό για εμάς ή θα το βαριόμασταν πολύ σύντομα;
Δεν πιστεύω ότι θα το βαριόμασταν. Φυσικά και πιστεύω ότι θα ήταν το ιδανικό. Θέμα παιδείας είναι, ο άνθρωπος δεν γεννιέται κακός.
Η “σκατοψυχιά”, γράφ’ το όπως θες, όλη αυτή η κακία μαθαίνεται. Όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα μαθαίνονται, όσο ζούμε, από την κοινωνία. Δεν νομίζω ότι γεννιέται άνθρωπος και θέλει να κλέψει· και δεν υπάρχει κανένας λόγος να κλέψει, όταν όλοι έχουν τα ίδια.
– Τι σε “βαραίνει” πιο πολύ από όλα αυτά τα ζοφερά της εποχής μας;
Νομίζω ότι περισσότερο με “βαραίνει” η αδικία. Η αδικία και το ότι ο άνθρωπος δεν προσπαθεί να πάει προς το καλύτερο. Αυτό που θέλει είναι να ξαναγυρίσει στην ασφάλεια τού “μπορούμε να παίρνουμε δάνεια”, και “μπορούμε να πάμε διακοπές”, και “μπορώ να πάρω δάνειο να πάρω καλύτερο αυτοκίνητο από τον διπλανό μου”.
Τον άνθρωπο τον “καίει” το να έχει καλύτερα κάγκελα στο μπαλκόνι από τον δίπλα, να έχει καλύτερο αυτοκίνητο. Τον “καίνε” τέτοια πράγματα, εκεί κολλάμε. Δεν πάει ένα βήμα παραπέρα, το πώς όλοι μαζί μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα. Εκεί χάνεται αυτό το πράγμα. Κλείνεται στον εαυτό του, και αυτό με “βαραίνει”.
– Έχω μια απορία. Το σι-βι που έχεις στο site σου είναι αληθινό;
Ναι.
– 100%; Αποκλείεται να γεννήθηκες 8 κιλά!
Μ’ έπιασες! 3,5 γεννήθηκα! Γεννήθηκα 3,5 κιλά και, άμα πάω σε νησί, θα θέλω μαζί μου καραμέλες!
– Είχες, όντως, μαθησιακές δυσκολίες;
Ναι, είχα. Έτσι είπε η δασκάλα μου στην Α’ Δημοτικού. Ήταν πειραματικό το σχολείο μας, ήμουν πολύ καλός μαθητής, αλλά, για κάποιο λόγο, με έβαλε σε μία τάξη που είχαν φτιάξει για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Πήγε ο μπαμπάς μου στο σχολείο, τη ρώτησε το γιατί και με έβγαλε από την τάξη. Είχαν κάτι προβλήματα με κάτι οικόπεδα τα σόγια μας! (γέλια) Αυτή είναι η αλήθεια!
Αλλά γενικά, και στο Γυμνάσιο μετά, δεν το μπορούσα το σχολείο καθόλου. Δεν ήθελα το σχολείο.
– Το ολοκλήρωσες;
Το Γυμνάσιο. Μετά πήγα σε μια τριετή σχολή του ΟΑΕΔ και έγινα κομμωτής. Την ολοκλήρωσα κανονικά.
– Τι θυμάσαι από τη σχολή;
Στο 1ο έτος έμεινα Μαθηματικά και Περμανάντ! (γέλια) Οι φίλοι μου στο σχολείο είχαν μείνει ο ένας Άλγεβρα, ο άλλος στα Αρχαία… Εγώ είχα μείνει Περμανάντ! Μετεξεταστέος, δηλαδή έδωσα ξανά εξετάσεις τον Σεπτέμβρη Περμανάντ! Αυτό.
– Αποκλείεται!
Κι όμως!
– Πώς συνδέεται αυτό το παρελθόν σου με το παρόν και το “Barber Show” στο YouTube; Κρύβει κάποιο απωθημένο;
Μου αρέσει πάρα πολύ η δουλειά αυτή. Βαριέμαι λίγο το κομμωτήριο. Μάλλον επειδή καλύπτω την ανάγκη μου της επικοινωνίας στην άλλη μου δουλειά, όταν παίζω στα lives. Να κουρεύω μου αρέσει πάρα πολύ.
Το “Barber Show” το σταματήσαμε τώρα. Και σκέφτομαι να κάνω κάποια άλλη εκπομπή τώρα, στο YouTube. Δεν ξέρω αν θα κουρεύω και εκεί. Μόνο αυτό ξέρω να κάνω… Θα είναι εκπομπή μαγειρικής και θα κουρεύω! Συζητάω διάφορα…
Μου αρέσει το YouTube πάρα πολύ. Με εκνευρίζουν αυτοί που κάνουν στο YouTube videos και βρίζουν, επειδή δεν υπάρχει ΕΣΡ. Το εκμεταλλεύονται στο έπακρο για διάφορους λόγους, για να κερδίζουν views. Με στεναχωρεί αυτό. Βρίζουν αισχρά, βρίζουν, βρίζουν, βρίζουν… Δεν μπορώ να τους βλέπω.
Γι’ αυτό και όταν συζητούσαμε για την εκπομπή, τους είπα “Παιδιά, ό,τι και να κάνουμε, δεν θα έχουμε αυτό το πράγμα με τα βρισίδια”. Άλλο να σου ξεφύγει κάτι πάνω στην κουβέντα, και άλλο επί τούτου να κάνεις ένα video 3 λεπτών και στα 3 λεπτά να βρίζεις.
– Επανέρχομαι στο σι-βι σου που γράφει ότι δούλεψες και ως pizza boy.
Pizza boy δούλεψα 5-6 χρόνια. Τελείωνα το κομμωτήριο και πήγαινα στις πιτσαρίες.
– Και σε sex shop…
Και sex shop, αλλά ήμουν εξωτερικός συνεργάτης! (γέλια)
Όταν ξεκίνησα τις παραστάσεις μου ως Σπύρος Γραμμένος, στα Γιάννενα, είχα κάνει μια παράσταση, τον “Αμελή”. Δεν ξέρω αν έχεις δει την αφίσα, είχα τη φάτσα της Amelie… Είχα χορηγό ένα sex shop, που το είχα χορηγό και στην εκπομπή που κάναμε κάθε Κυριακή βράδυ σε ένα τοπικό ραδιόφωνο, 12-2 το βράδυ, και δίναμε απίστευτα δώρα. Είχε πάρα πολλή πλάκα.
Ήμασταν τρεις τύποι και δίναμε από δονητές, φουσκωτές κούκλες, ημιδιαμονή σε ξενοδοχεία των Ιωαννίνων, δίναμε πίτσες, δίναμε κιμά ζυμωμένο για μπιφτέκια, δίναμε πανσέτες! Αλλά δίναμε και ένα τριήμερο στα Ζαγόρια! Οπότε, γι’ αυτό το αναφέρω το sex shop!
– Πάμε στις καινούριες προσθήκες στο σι-βι και στον “Εύκολο έρωτα”. Αυτό είναι κάτι διαφορετικό…
Άλλο πράγμα τελείως, είναι κάτι που δεν έχω ξανακάνει – και το να γράψω κείμενα για να τα πει άλλος άνθρωπος, αλλά και το να γράψω αυτού του είδους κείμενα.
Η Ζωή Ξανθοπούλου, που είναι η σκηνοθέτις του “Φανταστικού χωριού”, έχει δει γενικά γραπτά μου έτσι κι αλλιώς, από την παρέα μας και από τις συνεργασίες μας τόσο καιρό. Μου ζήτησε, λοιπόν, να γράψω και, στη συζήτηση επάνω, και πειράζοντάς την εγώ για την προσωπική της ζωή, κάπως βγήκε ότι θα της γράψω για τον εύκολο έρωτα. Και της έγραψα!
Είναι 10 ιστοριούλες, 10 κείμενα που κάποια στιγμή ενώνονται όλα πάνω στον χαρακτήρα που παίζει, τα οποία μιλάνε για τον έρωτα από όλες τις απόψεις. Έχει, φυσικά, την αστεία του πλευρά, αλλά και την τραγική του, και καταλήγει μέχρι τους έρωτες που έχω ζήσει! Παραπάνω δεν ξέρω, δεν έχει μυθοπλασία δηλαδή!
– Είσαι ταλαιπωρημένος από τον έρωτα εσύ;
Καθόλου. Δεν έχω κανένα παράπονο από τέτοια θέματα. Ήρθαν όλα –και το πιστεύω για όλα τα πράγματα αυτό στη ζωή μου– όπως έπρεπε. Δηλαδή και τα πιο τραγικά πράγματα στη ζωή μου, είπα ότι έτσι έπρεπε να γίνουν. Όσο κι αν πληγώθηκα ή πληγώνομαι ακόμη για κάποια πράγματα, έτσι έπρεπε να γίνουν. Οπότε και ο έρωτας έτσι ακριβώς έπρεπε να γίνει.
Γνώρισα πάρα πολύ ωραίους ανθρώπους στη ζωή μου. Σε όλους χρωστάω πράγματα. Και αυτοί μου χρωστάνε. Μια πρώην μου, ας πούμε, μου κρατάει 25-30 CD, εδώ και είκοσι χρόνια! (γέλια) Ήμασταν μικρά τότε και ακούγαμε CD…
– Μουσικά πού βρισκόμαστε; Ταλαιπωρείς έναν δίσκο εδώ και πολύ καιρό;
Ένα χρόνο και…
Έχουμε τελειώσει με τον δίσκο. Εκεί μάς βγήκαν διάφορα προβληματάκια. Τρία άτομα –και εγώ και ο παραγωγός, και ο τεχνικός ήχου– πήγαμε και οι τρεις στο νοσοκομείο. Ο ένας πήγε δύο φορές κιόλας…
– Γουρλίδικος δίσκος!
Ναι. Το στούντιο πλημμύρισε δύο φορές, γιατί ήταν υπόγειο. Τη μία φορά, κιόλας, το ξήλωσαν όλο και έκλεισε για ενάμιση μήνα. Δηλαδή συνέβησαν τέτοια πράγματα όσο γράφαμε. Αυτή τη στιγμή έχουμε τελειώσει, αλλά εγώ είχα πάρα πολλές υποχρεώσεις Σεπτέμβρη, Οκτώβρη και Νοέμβρη, οπότε έμεινε λίγο πίσω όλο αυτό.
Έχω γράψει ταυτόχρονα και κάτι διηγηματάκια, τις “Ιστορίες του Χόρχε”. Δεν ξέρω αν το έχω ξαναπεί αυτό, οπότε μπορεί να είναι… παγκόσμια πρώτη! Είχα ένα blog πρόπερσι, ανώνυμα τελείως, και έγραφα τις ιστορίες του Χόρχε. Μάζεψα κάποιες από αυτές και θα κυκλοφορήσω ένα βιβλιαράκι που θα έχει τις “Ιστορίες του Χόρχε” και μέσα τον δίσκο. Άσχετο το ένα με το άλλο, απλά θα βγουν μαζί.
– Στον δίσκο τι θα ακούσουμε;
Τα μισά τραγούδια τα παίζουμε ήδη στο live. Οι φίλοι μού λένε ότι είναι ένας πιο ώριμος δίσκος από τους προηγούμενους. Μου το λένε σε κάθε δίσκο αυτό. Μάλλον περνάει ο καιρός και ξεχνάνε! (γέλια)
Ναι, έχει και πιο εσωτερικά τραγούδια, έχει μέσα και την “90άρα TDK”, που είναι πιο ανάλαφρο και το “γ.τ.σ.σ., γ.τ.χ.μ.”… Αλλά, γενικά, ίσως να είναι λίγο πιο βαρύς. Διαφορετικός μουσικά, έτσι αρκετά “κιθαριστικός” δίσκος, θα έλεγα…
– Τι άλλο αναμένουμε από εσένα προσεχώς;
Είναι τόσα αυτά που ετοιμάζονται, που δεν ξέρω. Τον δίσκο περιμένουμε. Μια παράσταση, επίσης, που θα κάνουμε με τον Θωμά Ζάμπρα και τον Διονύση Ατζαράκη την ημέρα των Χριστουγέννων, στον “Σταυρό του Νότου”. Το κάναμε και πέρυσι αυτό, και περάσαμε πάρα πολύ καλά οι τρεις μας. Θα έχει αρκετό stand-up και τραγούδι.
Επιπλέον, εγώ κάνω κάθε χρόνο Valentine’s day στον “Σταυρό του Νότου”… Φέτος, επειδή αυτό γεμίζει, μπλοκάρουν οι guest που έρχονται, είναι πάρα πολλοί, δεν ξέρουν ποιος θα πρωτοβγεί και γίνεται ένας χαμός, θα κάνω 6 Valentine’s dayz, από 14 Φλεβάρη μέχρι τέλη του Μάρτη, με διαφορετικούς καλεσμένους κάθε φορά.
– Να κλείσουμε με…
Ε, ναι, κάποια στιγμή πρέπει να κλείσουμε! (γέλια)
– Φέτος περιμένεις κάτι από τον Άη Βασίλη; Εκτός από το να αλλάξει ρούχα…
Όχι, όχι, τι να περιμένω; Δεν περιμένω τίποτα. Δεν είμαι καθόλου της ελπίδας, είμαι της προσδοκίας άνθρωπος. Η ελπίδα είναι αυτό που σε κάνει να σταυρώνεις τα χέρια και να περιμένεις να έρθουν τα πράγματα. Το θέμα είναι να προσπαθείς να τα αλλάξεις, η προσδοκία.