Τελείωσε το Ιστορικό – Αρχαιολογικό, έκανε μεταπτυχιακό στο πλευρό του Φοίβου Δεληβοριά και διδακτορικό πλάι στους Imam Baildi. Ως Σούλη Ανατολή, μπορεί με ένα χορό της να “φέρει” 15 εκατ. προβολές στο youtube και ως Ρένα Μόρφη μπορεί να σου πει πολλά και ενδιαφέροντα για τη μουσική, τα ταξίδια, τις μικρές και μεγάλες της αγάπες. Μπορεί, επιπλέον, να σας δείξει πώς βάφεται η Μόνικα Μπελούτσι ή να σας κάνει διάλεξη, φορώντας μπικουτί…
Συνεντεύξη στον Θεόδουλο Παπαβασιλείου
– Είμαστε στον Κεραμεικό, σ’ ένα μικρό καφενείο. Είναι μια από τις αγαπημένες σου γειτονιές;
Ναι, είναι! Έχει κρατήσει ακόμη αυτό το “γειτονίστικο” στιλ, παρότι υπάρχει και ζωή, υπάρχουν πάρα πολύ ωραία μαγαζιά να πας, να πιεις κάτι. Επίσης, εδώ βρίσκεται το στούντιο που δουλεύουμε και δημιουργούμε.
– Ποιες άλλες γειτονιές της Αθήνας είναι στη λίστα με τις αγαπημένες;
Το Παγκράτι, εκεί που ζω, μου αρέσει πάρα πολύ. Βέβαια, είμαι εκεί δεκαπέντε χρόνια!
– Είσαι ένα παιδί που αγαπάει την πόλη ή γκρινιάζει γι’ αυτή;
Μου αρέσει πάρα πολύ η πόλη. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Βόλο και το όνειρό μου ήταν να έρθω στην Αθήνα. Ξέρεις, σκεφτόμουν σαν παιδί να φύγω από μία μικρότερη πόλη (παρεμπιπτόντως, πιστεύω ότι ο Βόλος είναι από τις πιο ωραίες πόλεις της Ελλάδας) και ήθελα να έρθω συγκεκριμένα στην Αθήνα. Ούτε στη Νέα Υόρκη, ούτε στο Λονδίνο, ούτε πουθενά αλλού… Είχα πάθος και αγάπη με την Αθήνα και δικαιώθηκα, γιατί έχω αποκτήσει μια σχέση με αυτήν την πόλη, που τη θεωρώ το σπίτι μου.
– Τι είναι αυτό που θα σε κάνει να γκρινιάξεις, που σε ενοχλεί σε μια μεγαλούπολη;
Έχω προσπαθήσει πολύ και έχω καταφέρει να μην κυκλοφορώ στην Αθήνα το πρωί, οπότε δεν έχω κάποιο παράπονο! (γέλια) Όταν βγαίνεις το πρωί στην Αθήνα, επικρατεί κάποιες φορές ένας πανικός που μπορεί να σε στρεσάρει χωρίς λόγο.
Είχα την ευκαιρία, και μέσω της δουλειάς μου, να ταξιδέψω σε πολλές μεγαλουπόλεις και σε πολύ όμορφα μέρη, όπου είναι όλα σε τάξη και όλα λειτουργούν μια χαρά. Έχω θαυμάσει πάρα πολλές άλλες πόλεις, αλλά δεν θα ήθελα να ζήσω σε καμία άλλη εκτός από την Αθήνα. Νομίζω ότι βγάζει μια ζεστασιά και ότι υπάρχει ένας υπόκωφος έρωτας, να σου το πω έτσι. Δεν το βλέπεις παντού, αλλά υπάρχει κάτι στην Αθήνα που την κάνει πάρα πολύ γοητευτική.
– Πόσο όλα αυτά τα ταξίδια έχουν διευρύνει τις μουσικές σου αναζητήσεις και πόσο, από την άλλη, έχουν ενισχύσει την αγάπη σου για το ελληνικό, το παλιό λαϊκό τραγούδι;
Όλες οι επιρροές μου έχουν να κάνουν με κάτι που έχω βιώσει, που έχω χορέψει, με το οποίο έχω συγκινηθεί, έχω ερωτευτεί. Σίγουρα το κλασικό ελληνικό τραγούδι είναι το τραγούδι με το οποίο μεγαλώσαμε όλοι. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος άνθρωπος, εκτός από τους πάρα πολύ ταγμένους στο ξένο ρεπερτόριο, που να μην έχουν ακούσει ποτέ στη ζωή του Ζαμπέτα. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε, έστω και ξυστά, περάσει από αυτόν τον κόσμο.
Εμένα αυτός ο κόσμος με εκφράζει πάρα πολύ. Θεωρώ ότι έκλεισε η παρένθεση της ακαταλόγιστης και αδικαιολόγητης αφθονίας, και είμαστε ξανά σε μια περίοδο, η οποία χρειάζεται ένα πιο λαϊκό αίσθημα, που θα μας ενώσει και θα μας κάνει να προχωρήσουμε μπροστά. Όπως κάνει και το λαϊκό τραγούδι.
– Πάνε σχεδόν τρία χρόνια από τότε που μας σύστησες τον “άλλο σου εαυτό”, τη Σούλη Ανατολή. Ποια είναι τα πρώτα συναισθήματα, ο απολογισμός αυτής της τριετούς γνωριμίας με το κοινό;
Ξεκίνησα ουσιαστικά το 2009 στο πλευρό του Φοίβου Δεληβοριά, εκεί ήταν τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα και, από εκεί και ύστερα, από το 2010, είμαι με τους Imam Baildi. Έχουμε κάνει πάρα πολλές συναυλίες σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και του κόσμου, αλλά δεν ήμουν έτοιμη καθόλου να κάνω ένα προσωπικό βήμα. Κι αυτό γιατί ήθελα, όταν θα κάνω έναν προσωπικό δίσκο, να έχω κάτι να πω, να έχω μία πρόταση, η οποία να με εκφράζει απόλυτα.
Ίσως τελικά αυτή η αναμονή να “έδεσε το γλυκό” και να ήρθαν όλοι αυτοί οι ταλαντούχοι άνθρωποι μαζί – εννοώ τον Φοίβο Δεληβοριά, τον Ορέστη Φαληρέα, όλους αυτούς που έβαλαν το δικό τους στοιχείο στο δικό μου όραμα– και έγινε κάτι που δεν μπορούσα καν να φανταστώ!
– Και φτάσαμε σήμερα το “Όταν σου χορεύω” να έχει 15 εκατομμύρια views! Αυτή η μεγάλη επιτυχία θεωρείς ότι έφερε και “παράπλευρες απώλειες”; Ότι “θάφτηκαν”, δηλαδή, άλλα τραγούδια εξίσου καλά;
Θα σου πω πολύ ειλικρινά. Δεν μπορώ να καταλάβω καθόλου σε τι μεταφράζεται το 15 εκατομμύρια views. Εννοείται ότι χαίρομαι που ένα τραγούδι μου έχει τόση επιτυχία. Κάποιες φορές, όμως, λέω, “έχω και άλλα παιδάκια σε αυτόν τον δίσκο, δεν είναι μόνο ένα το παιδάκι”! Αλλά η αλήθεια είναι ότι, έτσι όπως το βλέπω κι εγώ αποστασιοποιημένα, έχει διαφορά από τα υπόλοιπα τραγούδια.
Παρότι σε όλα έχω βάλει την ψυχή μου και θεωρώ ότι όσο τα μαθαίνει και ο κόσμος στο live, τόσο τους αρέσουν και τα ανακαλύπτουν κι αυτοί, το “Όταν σου χορεύω” ξεχωρίζει με ένα τρόπο μαγικό.
– Θα πέσεις στην παγίδα να ψάξεις το επόμενο “Όταν σου χορεύω” για τον καινούργιο δίσκο;
Τώρα που βρίσκομαι στο στούντιο για τον δίσκο, δυσκολεύομαι πια πολύ, γιατί νομίζω ότι έχω πάρα πολλά “Όταν σου χορεύω”! Τα νέα τραγούδια είναι εξελιγμένα, γιατί και εμείς οι ίδιοι, και ο Δημήτρης Μπαλογιάννης, και ο Φοίβος, και ο Ορέστης, και εγώ, και όλοι οι συντελεστές, έχουμε εξελιχθεί μέσα σε αυτό το πρότζεκτ και σαν άνθρωποι γενικότερα. Οπότε νομίζω ότι, ναι, είναι ένα βήμα παραπέρα.
Αλήθεια, δεν ξέρω καθόλου ποιο είναι αυτό το κομμάτι και εάν θα υπάρξει κομμάτι που θα κάνει αυτήν την τεράστια διαφορά. Και δεν είναι και καθόλου αυτοσκοπός. Αν μπεις σε αυτήν τη διαδικασία, κάηκες! Γιατί έτσι σταματάς να έχεις το στοιχείο της πηγαίας ανάγκης, ότι θες να πεις κάτι, γίνεται τελικά τεχνητά αυτό το πράγμα και τότε έχεις χάσει το παιχνίδι. Εξ ορισμού, δηλαδή, δεν το διαπραγματεύομαι, δεν με νοιάζει.
Είμαι πολύ έτοιμη ο επόμενος δίσκος μου να είναι όλα τα τραγούδια στα 10.000 views, δεν πειράζει! Είναι αυτό που νιώθω τώρα, αυτό που κάνω τώρα. Αν δεν υποστηρίξω τον εαυτό μου, νομίζω ότι μετά δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης.
– Και πότε περιμένουμε τα καινούρια τραγούδια;
Τώρα αμέσως! Πολύ αμέσως!
Βγάζω ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι και μετά τα Χριστούγεννα θα ξεκινήσουν σιγά-σιγά και οι κυκλοφορίες. Την άνοιξη ο δίσκος θα είναι έτοιμος. Πριν θα πάρετε και μια γεύση. Είμαι κατενθουσιασμένη, έχει πολύ ενδιαφέρον αυτός ο δίσκος.
Όλες οι επιρροές μου έχουν να κάνουν με κάτι που έχω βιώσει, που έχω χορέψει, με το οποίο έχω συγκινηθεί, έχω ερωτευτεί.
– Διαβάζοντας τις συνεντεύξεις σου όταν πρωτοπαρουσίαζες τη Σούλη Ανατολή σε διάφορα μέσα, διέκρινα μια ανησυχία μήπως ο κόσμος θεωρήσει ότι η Ρένα Μόρφη πάει να κάνει κάτι μόνη της, άρα εγκαταλείπει τους Imam Baildi…
Ναι, υπήρχε ανησυχία. Η Σούλη Ανατολή είναι ένα πολύ διαφορετικό πρότζεκτ, ακριβώς το αντίθετο των Imam. Οι Imam Baildi έχουν παλιά τραγούδια, ως επί το πλείστον, που τους δίνουν ένα νέο ήχο, πιο ηλεκτρονικό. Η Σούλη Ανατολή έχει τα καινούργια τραγούδια, πρωτότυπα, που έχουν μια πιο αναλογική προσέγγιση σαν πρότζεκτ.
Ήθελα οπωσδήποτε να πω ότι δεν έχουμε μαλώσει, δεν έχει συμβεί κάτι, ότι και τα παιδιά τα ίδια, και ο Ορέστης και ο Λύσανδρος Φαληρέας, μας ενθάρρυναν όλα τα μέλη του συγκροτήματος να κάνουμε δικά μας πράγματα. Νομίζω ότι το πιο φυσιολογικό και ώριμο θα ήταν να προχωρήσω και εγώ. Αυτό έγινε με πολύ καλές συνθήκες.
Τώρα, τα παιδιά ως συγκρότημα, συλλογικά, αποφασίσαμε να σταματήσουμε τις ζωντανές εμφανίσεις. Δηλαδή σταματάμε με τους Imam Baildi και συνεχίζω με τη Σούλη. Αλλά χαίρομαι που όλη αυτή η συνεργασία και συνεχίζεται, και δυναμώνει με διαφορετικούς τρόπους, παίρνει μια άλλη μορφή…
– Γιατί σταματάνε οι εμφανίσεις των Imam Baildi;
Δεν χρειάζεται να μαλώσεις, δεν χρειάζεται να συμβεί κάτι πολύ κακό για να πεις ότι θα κάνεις τώρα ένα βήμα πίσω, ώστε να κάνεις τα επόμενα δύο μπροστά. Και ήταν μια απόφαση που πήραμε όλοι μαζί και, φυσικά, ο Ορέστης Φαληρέας, που ήταν ο εμπνευστής, μαζί με τον αδερφό του, τον Λύσανδρο. Αποφάσισαν να σταματήσουν τις ζωντανές εμφανίσεις, για να μπορέσουν να κάνουν το επόμενό τους βήμα καλλιτεχνικά.
Είναι κάτι τρομερά πολιτισμένο και πολύ “μπροστά”. Κάνω μια παύση όταν είμαι στην ακμή μου, γιατί νιώθω ότι καλλιτεχνικά θέλω να κάνω ένα βήμα. Αλλά πρέπει πρώτα να πάρω μια ανάσα, για μπορέσω να το κάνω.
– Όπως βλέπεις, έχω ένα σκονάκι με παλαιότερες δηλώσεις σου και θέλω κάποιες διευκρινίσεις επ’ αυτών.
Θα τις διαβάσω εγώ. Λέω στην πρώτη ότι έχω μάθει να μαγειρεύω λαχανοντολμάδες, να χορεύω τσα-τσα, να μιλάω Ισπανικά, να βάφομαι σαν τη Μόνικα Μπελούτσι και ένα σωρό άλλα. Όλα αυτά μέσα από το Ίντερνετ…
– Πώς βάφεται η Μόνικα Μπελούτσι;
Λοιπόν, η Μόνικα Μπελούτσι, άμα πατήσεις tutorials “how to Monica Bellucci make-up”, θα σου βγουν τουλάχιστον 4-5 χιλιάδες κοπέλες που βάζουν το eye-liner λίγο στην άκρη, με το έντονο κόκκινο κραγιόν, βάζουν ίσως και μια περούκα και ένα ντεκολτέ για να γίνουν έτσι.
Έχει πλάκα όλο αυτό το πράγμα με το Ίντερνετ, γιατί έχεις πρόσβαση σε πληροφορίες από πολύ σημαντικές, μέχρι πολύ ασήμαντες. Στεναχωριέμαι λίγο, γιατί έτσι χάνεται η έρευνα, γιατί μέσα από την έρευνα αποκτάς την αληθινή γνώση. Οπότε ξέρουμε λίγο από όλα, αλλά στην ουσία τίποτα… Και για να επιστρέψω στο ερώτημα, έτσι βάφεται η Μόνικα Μπελούτσι!
Λαχανοντολμάδες θα πρέπει να σου μαγειρέψω για να σου δείξω πώς γίνονται! (γέλια)
– Η επόμενη δήλωση;
“Στο σπίτι μου θα βρεις: ρακέτες, πέδιλα του σκι, παπούτσια χορού, σπιρούνια, ακόμα και τόξο!”.
– Τόξο;
Ισχύει. Άμα έχεις μεγαλύτερη αδελφή που είναι πολύ πιο τρελή από εσένα… Κάθε φορά που ξεκινάμε κάτι μαζί, κάποια δραστηριότητα, θέλει οπωσδήποτε να αποκτήσουμε τον εξοπλισμό. Τώρα έχω και γάντια του μποξ!
– Κάνεις μποξ;
Κάνω λίγο kick-boxing που είναι της μόδας! (γέλια)
– Έχεις ακόμη την τάση να ενθουσιάζεσαι με ένα χόμπι και να το παρατάς στη μέση, για να ξεκινήσεις κάτι άλλο;
Όχι, νομίζω ότι έχω γίνει πιο σταθερή και πιο συνεπής. Και στις επιθυμίες, στους στόχους, σε όλα αυτά, δεν παρατάω πράγματα. Και νομίζω ότι και το πτυχίο της Φιλοσοφικής ήταν πάλι ένας στόχος που πολύ καλά έκανα και τον ολοκλήρωσα. Και όποιος ξεκινάει κάτι, ειδικά κάτι που έχει να κάνει με το Πανεπιστήμιο, ακόμα κι αν η ζωή τον πάει αλλού επαγγελματικά, καλό είναι να ολοκληρώσει τον στόχο του, γιατί αυτό τον διαμορφώνει σαν προσωπικότητα.
Δεν χρειάζεται να μαλώσεις, δεν χρειάζεται να συμβεί κάτι πολύ κακό, για να πεις ότι θα κάνεις τώρα ένα βήμα πίσω, για να μπορέσεις να κάνεις τα επόμενα δύο μπροστά.
– Επόμενη “δήλωση-σοκ”…
“Η φοιτητική μου ζωή αποτελείται από τα άπαντα του Τζόνι Μίτσελ, Τομ Γουέιτς, Χατζηδάκι. Ως τραγουδίστρια, Ζαγοραίος, Μοσχολιού, Γαβαλάς, Γιώτα Λύδια, Βούλα Πάλα, είναι ξεκάθαρα τα πρότυπα μου. Έλλη Πασπαλά και Μαίρη Λίντα έχουν ξεχωριστή θέση. Επίσης, έχω ένα πάθος με την Καίτη Γαρμπή”.
Ξέρεις, όλα αυτά είναι που κάνουν τους ανθρώπους πολύπλοκους και ενδιαφέροντες. Δεν θα μπορούσα να είμαι μονόχνοτη, γιατί κανένας δεν είναι. Όλοι έχουμε είτε ένοχες απολαύσεις, είτε πιο εξωστρεφείς συμπεριφορές κατά καιρούς, είτε διακυμάνσεις. Αλλιώς δεν θα ήμασταν αυτά τα πολύπλοκα όντα που είμαστε.
– Και πάμε στο ενδυματολογικό…
“Φοράω ό,τι βρω μπροστά μου, συχνά ένας συνδυασμός που στο ασανσέρ θα με κάνει να λυπηθώ τη δασκάλα μου που θα με αντικρίσει”. (γέλια) Ναι, όντως ισχύει!
– Όταν λες “ό,τι να’ ναι”, κάνε μας μια περιγραφή ενός outfit.
Συνήθως είναι το λάθος παπούτσι! Επειδή στη σκηνή και, κυρίως, πιο παλιά που άντεχε το σώμα μου, φορούσα πάρα πολλά τακούνια, τώρα δεν έχω στρωτά παπούτσια και είμαι συνέχεια με τα σπορτέξ!
Συνήθως το outfit θα είναι κάποια σπορτέξ, με μία μακριά φούστα μέχρι τη γάμπα και κάποιο παλτό από πάνω, πολύ πιο κοντό. Είναι σαν να πηγαίνω στην εκκλησία, αλλά όχι ακριβώς. Σαν να πηγαίνω στην εκκλησία τρέχοντας!
Η αλήθεια είναι ότι δεν δίνω καμία σημασία στην καθημερινότητά μου. Σε κάποια κοινωνική εκδήλωση προφανώς και θα προσέξω λίγο παραπάνω, αλλά δεν είμαι από τις κοκέτες. Βγάζω όλο μου το άχτι και τη θηλυκότητά μου πάνω στη σκηνή! Δεν βάφομαι καθόλου στην καθημερινότητά μου… Γιατί νομίζω ότι κάπως έτσι βρίσκω τις ισορροπίες μου η ίδια.
– Και κάπως έτσι, φτάνουμε και στη δήλωση “Με τα μπικουτί στα μαλλιά θα πάω για sound check και θα μιλάω με απόλυτη σοβαρότητα στον κόσμο”.
Και μάλιστα μπορεί να εκνευριστώ κιόλας, να είμαι με τα μπικουτί και έτοιμη να σε αρχίσω με την τσάντα! (γέλια)
– Αφήνουμε τις δηλώσεις και πάμε στις εμφανίσεις. Πες μας λίγο τι μας ετοιμάζεις στον “Σταυρό του Νότου”.
Στον “Σταυρό του Νότου” παρουσιάζουμε τα τραγούδια του πρώτου μου προσωπικού δίσκου, μαζί με κάποια ακυκλοφόρητα, για να πάρουμε μια γεύση, και άλλα αγαπημένα τραγούδια, τα οποία αποτέλεσαν αναφορά για να αποκτήσει αυτήν την αισθητική το όλο πρότζεκτ. Δεν λέμε αγγλικά, δε λέμε σουίνγκ καθόλου. Η μόδα πέρασε, τώρα ήρθε το λάτιν και χαίρομαι!
Είναι κάτι που βγαίνει από μέσα μου αυτό το greek latin, όπως το ονομάζω, και έχει πολύ βιωματική βάση. Γιατί είναι τραγούδια και καταστάσεις τις οποίες έχω βιώσει εγώ η ίδια, και όλα αυτά έχουν φιλτραριστεί μέσα από τη δική μου ιδιοσυγκρασία και περνούν στο πρότζεκτ και στο live.
Ουσιαστικά, ενώνουμε το λαϊκό τραγούδι του τόπου μας με το λαϊκό τραγούδι μιας άλλης ηπείρου, της Λατινικής Αμερικής, και συγκεκριμένα της Καραϊβικής. Το λαϊκό τραγούδι, το λαϊκό αίσθημα, το λάτιν. Νομίζω ότι υπάρχει κοινό ταμπεραμέντο, και αυτό αποδεικνύεται αρκετές δεκαετίες τώρα.
– Θέλω να κλείσουμε λίγο διαφορετικά… Κυκλοφορούμε 1η Δεκεμβρίου, που είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS. Ήδη άρχισαν να “τρέχουν” σχετικές καμπάνιες για ευαισθητοποίηση και ενημέρωση του κοινού. Θεωρείς ότι ως χώρα, ως κοινωνία, έχουμε ακόμη “θεματάκια” όσον αφορά το κομμάτι της ενσυναίσθησης, της ομοφοβίας, του ρατσισμού;
Ναι, αλλά όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Δηλαδή σε όλες τις κοινωνίες υπάρχει το φως, υπάρχει και το σκοτάδι, και δεν νομίζω ότι έχει να κάνει τόσο πολύ με τη χώρα μας. Παντού υπάρχει σκοταδισμός, άγνοια και ρατσισμός – αυτό το έχω δει, το έχω ζήσει.
Νομίζω ότι τώρα είμαστε σε καλό σημείο. Έχει σταματήσει ο κόσμος να σοκάρεται, έχει ενημερωθεί πολύ καλύτερα και, επιτέλους, άρχισαν να εντάσσονται οι άνθρωποι με έναν πιο σωστό και φυσιολογικό τρόπο. Και χαίρομαι γι’ αυτό, γιατί το βλέπω να γίνεται στις παρέες, στις κοινωνίες…
Μάλιστα, πολύ πρόσφατα σκεφτόμουν “Κοίτα να δεις, πόσο μεγάλη διαφορά έχει η αντίληψη και η αντιμετώπισή μας, σε σχέση με πριν μερικά χρόνια”. Όταν παλιά, για παράδειγμα, μάθαινες ότι κάποιος είναι οροθετικός, πόσος τρόμος υπήρχε και για τον ίδιο τον ασθενή και για τους δικούς του ανθρώπους. Τώρα είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα και το μόνο που σκέφτεσαι είναι “κρίμα που έχουν χαθεί ζωές στο παρελθόν”…
Η Ρένα Μόρφη παρουσιάζει τη Σούλη Ανατολή στο “Σταυρός του Νότου Club” (Αμβροσίου Φραντζή και Θαρύπου 37), τις Παρασκευές 14, 21 και 28 Δεκεμβρίου 2018, την Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2018 και την Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2019.
Τιμή Εισόδου στο μπαρ: 14 ευρώ με κρασί ή μπίρα.
Έναρξη 22:30.
