Η Σμαράγδα Καρύδη είναι φύσει ενδιαφέρων τύπος: Είναι μια ωραία γυναίκα, αλλά δεν το παίζει ωραία. Της αρέσει να περιποιείται τον εαυτό της, αλλά βαριέται λίγο κιόλας. Είναι αφοσιωμένη στη δουλειά της, αλλά θέλει και “το ελεύθερο” να κάνει διακοπές για κανένα εξάμηνο. Είναι “αντράκι”, αλλά δηλώνει ότι χρειάζεται και έναν άνδρα δίπλα της, τον οποίο θέλει να περιποιείται.
Τον Μήνα της Γυναίκας, δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε με καμία άλλη.
συνεντεύξη στη Μαρία Λυσάνδρου
– Φέτος παρουσιάζεις στον Alpha το μουσικό τηλεπαιχνίδι “Νότα Μία”. Έχοντας παρακολουθήσει το παιχνίδι αρκετές φορές, πραγματικά θέλω να σε ρωτήσω: Τελικά, ποιος περνάει καλύτερα σε αυτό το παιχνίδι, εσύ ή οι παίκτες;
Καλά… ελπίζω οι παίκτες να περάσουν καλύτερα! Γιατί εγώ περνάω μεν καλά, αλλά είναι και η δουλειά μου.
– Γενικά υπάρχει μια χαρά, ρε παιδί μου, φαίνεται πραγματικά να το απολαμβάνεις.
Κοίτα, μπαίνω στο τριπ. Και στο θέατρο, επί της ουσίας, γίνεται αυτό: Δεν είναι ότι κάθε βράδυ που πας στην ίδια παράσταση, έχεις την ίδια όρεξη να την κάνεις. Μη λέμε ό,τι θέλουμε… Μπαίνεις στο τριπ να την έχεις την όρεξη! Δεν πάω κάθε φορά στο γύρισμα και είμαι καταχαρούμενη!
– Τι βαθμό δυσκολίας έχει αυτή η διαδικασία; Το να είσαι κεφάτη, δηλαδή, ενώ συμβαίνει κάτι που μπορεί να σε στεναχωρεί…
Ε, αυτό είναι και το σκληρό κομμάτι της δουλειάς. Από την άλλη, όμως, σου κάνει και καλό, γιατί βγαίνεις λίγο από το δικό σου το θέμα και, όταν τελειώσει η μέρα, είσαι καλύτερα. Υπάρχουν και φορές που θέλεις να κλειστείς στο σπίτι σου, να μη δεις άνθρωπο.
Φέτος εγώ δεν έχω και κανένα ρεπό! Αυτό σημαίνει ότι κάθε μέρα πρέπει να εκτίθεμαι σε ένα κοινό, πρέπει να είμαι όμορφη, πρέπει να έχω κέφι… Είναι λίγο βαρύ, υπάρχει μια ψυχολογική πίεση. Αυτό, βέβαια, μπορεί να ακούγεται και βλακεία τώρα, σε έναν άνθρωπο που δουλεύει σε ένα εργοστάσιο ή κάνει μια βαριά δουλειά…
Αλλά δεν θέλω να είμαι αχάριστη. Οι δουλειές είναι καλές και, πραγματικά, όσο χάλια ψυχολογικά και να είμαι, αναγκάζομαι να το υπερβώ. Οπότε, καλό μου κάνει!
– Αν ήσουν παίκτρια στο “Νότα Μία”, ποιων τραγουδιστών τα τραγούδια θεωρείς ότι θα έβρισκες οπωσδήποτε και ποιων με τίποτα;
Έχω μάθει πολλά καινούργια τραγούδια μέσα από το παιχνίδι. Όλες τις επιτυχίες των μπουζουκιών, δηλαδή, εκεί τις έμαθα· δεν είχα ιδέα! Ενώ ξέρω όλα τα παλιά λαϊκά, τα ρεμπέτικα, ξέρω πολλά ξένα, πολλά έντεχνα, ξέρω όλα του Σαββόπουλου (μεγάλωσα με τον Σαββόπουλο… Ο πρώτος δίσκος που άκουγα από τον μπαμπά μου ήταν το “Φορτηγό”), στα μπουζούκια πρέπει να έχω πάει δέκα φορές στη ζωή μου.
– Άρα, έχει και διάβασμα το παιχνίδι, δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται!
Δεν έχει πραγματικό διάβασμα, γιατί όλη τη δουλειά την κάνουν οι μουσικοί και ο μαέστρος μας. Απλώς για εμένα είναι ένας άλλος κόσμος – μαθαίνω ποια είναι τα σουξέ της εποχής. Για να καταλάβεις, εγώ πριν από το παιχνίδι δεν ήξερα κανένα τραγούδι του Παντελίδη, εκτός από αυτό το πολύ γνωστό, πώς το λένε…
– Αυτή τη σεζόν, βλέπουμε πολλές γυναίκες ηθοποιούς να παρουσιάζουν τηλεπαιχνίδια: εσένα, τη Βίκυ Σταυροπούλου, τη Ζέτα Μακρυπούλια, πέρυσι την Ντορέττα Παπαδημητρίου… Τελικά, είναι ευκολότερο να δουλέψεις ως παρουσιάστρια, παρά ως ηθοποιός, τα τελευταία χρόνια;
Εντάξει, αυτό γινόταν από πάντα, μωρέ… Και άντρες ηθοποιοί παρουσιάζουν. Παρουσίαζε ο Σπύρος Παπαδόπουλος χιλιάδες χρόνια, και ο Θοδωρής έχει παρουσιάσει…
Δεν είναι κάτι ξένο με τη δουλειά του ηθοποιού το να παρουσιάζει ένα παιχνίδι. Είναι παρουσίαση, δεν είναι κάτι δημοσιογραφικό. Είναι στο ψυχαγωγικό κομμάτι, κι αυτό δεν είναι πολύ δύσκολο για έναν ηθοποιό που μπορεί να το κάνει.
Από την άλλη, εγώ το έχω ξαναπεί: προτιμώ να συμμετέχω σε ένα καλό τηλεπαιχνίδι, παρά σε ένα μέτριο σίριαλ. Δεν βρίσκεται συχνά μια καλή ευκαιρία στην τηλεόραση. Εγώ έχω υπάρξει τυχερή και μου έχει συμβεί. Δεν θα έπαιζα, όμως, σε οτιδήποτε, φτάνει να ήμουν σε ένα σίριαλ.
Το επάγγελμά μου το εξασκώ στο θέατρο, γι’ αυτό και δεν έχω κανένα έλλειμμα. Οπότε, προτιμώ το τηλεπαιχνίδι που με βάζει και σε μια άλλη διαδικασία.
Δεν θα έπαιζα σε οτιδήποτε, φτάνει να ήμουν σε ένα σίριαλ.
– Δηλαδή, μεταξύ τηλεόρασης και θεάτρου, προτιμάς σαφώς θέατρο;
Εντάξει, εξαρτάται… Η αλήθεια είναι ότι θεωρώ “δουλειά μου” το θέατρο. Ένας ηθοποιός που δεν έχει παρουσία στο θέατρο, δεν είναι ηθοποιός. Δηλαδή, το να παίζεις σε σίριαλ δεν σε κάνει και ηθοποιό – και δεν έχω και κανένα θέμα όταν παίζουν άνθρωποι που δεν είναι ηθοποιοί.
Στα σίριαλ δεν είναι τόσο δύσκολη η δουλειά. Μπορεί να γίνει και από κάποιον που δεν είναι επαγγελματίας, και να γίνει καλά. Στο θέατρο, όμως, έχει παρουσία το σώμα σου και όλη σου η ενέργεια. Και αυτό δεν είναι απλό, χρειάζεται μια κατάρτιση…
– Στις 8 Μαρτίου είναι η “Ημέρα της Γυναίκας”. Τελικά αυτή η γιορτή λειτουργεί υπέρ μας ή όχι; Κάποτε σχολίαζαν τις γυναίκες που έβγαιναν για να το γιορτάσουν, ότι το παίζουν ανεξάρτητες…
Όχι, μωρέ… ποιος να ασχοληθεί τώρα με αυτή τη γιορτή; Και μόνο ότι γιορτάζουμε τη γυναίκα, σημαίνει ότι η γυναίκα ακόμα έχει ένα “θέμα” και χρειάζεται τη μέρα της.
– Άρα, δείχνει και λίγο ζόρι;
Πιστεύω ότι ακόμα τα προβλήματα δεν έχουν λυθεί. Καλά, στον Δυτικό κόσμο έχουν γίνει βήματα – παρότι και εκεί οι γυναίκες παίρνουν λιγότερα χρήματα από τους άνδρες, πρέπει να αποδείξουν ότι αξίζουν, υπάρχει αυτό. Υπάρχει, όμως, και ένα τεράστιο κομμάτι του πλανήτη, στο οποίο οι γυναίκες έχουν ακόμα δρόμο.
– Στο Χόλιγουντ, ας πούμε, έχει γίνει μεγάλο θέμα το ότι οι γυναίκες ηθοποιοί είναι “ριγμένες” σε σχέση με τους άνδρες συναδέλφους τους, π.χ. σε επίπεδο αμοιβών, ακόμα κι αν έχουν αποδείξει την αξία τους. Παρατηρείται και στην Ελλάδα το φαινόμενο;
Έχω την εντύπωση ότι παρατηρείται. Βέβαια δεν ξέρω τώρα τι γίνεται, γιατί έτσι όπως είναι τα πράγματα στην Ελλάδα πια, όλα έχουν ισοπεδωθεί. Άνδρες-γυναίκες είμαστε λίγο στο έλεος της κρίσης και για το αν θα πληρωθούμε, και για το πόσο θα πληρωθούμε… Αλλά νομίζω ότι πάντα ο άνδρας πρωταγωνιστής έπαιρνε περισσότερα από μια γυναίκα.
Στην πραγματικότητα, εγώ ποτέ δεν μπήκα σε τέτοια διαδικασία, να συγκριθώ δηλαδή με τους άνδρες – δεν με ενδιέφερε. Δεν ήμουν, δηλαδή, και καμιά φανατική φεμινίστρια. Θεωρώ ότι, καμιά φορά, ο πολύς φεμινισμός βλάπτει. Δεν μπορούμε να λέμε ότι “όλοι οι άντρες είναι γουρούνια”· μια χαρά άνθρωποι είναι! Όλα θέλουν ένα μέτρο.
– Μήπως, όμως, και αυτός ο υπερβολικός φεμινισμός, αυτή η “απόλυτη χειραφέτηση”, είναι λίγο μύθος; Όσο ανεξάρτητες κι αν είμαστε, δεν υπάρχει πάντα η ανάγκη να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου, να έχεις μια αγκαλιά, να νιώθεις μια ασφάλεια;
Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, άρα και απόλυτα εξαρτημένος από τον άλλο – ειδικά από την αγάπη, από τον έρωτα, από τη συντροφικότητα… Με αυτήν την έννοια, όμως, ούτε και οι άντρες είναι τόσο “ανεξάρτητοι”. Πρέπει να βαδίζουμε μαζί, ούτως ή άλλως. Και να σέβεται ο ένας τον άλλον.
– Υπάρχει και αυτό το γυναικείο κλισέ: “Ο άντρας της ζωής μου είμαι εγώ”…
Όταν ακούω αυτό το “ο άντρας της ζωής μου είμαι εγώ”, εμένα μου βγάζει λίγο μοναξιά.
Από την άλλη, το καταλαβαίνω και το υπογράφω… Δηλαδή και εγώ θέλω να είμαι ανεξάρτητη, δεν θέλω να εξαρτώμαι οικονομικά από έναν άντρα. Δεν θέλω να είμαι με κάποιον μόνο και μόνο επειδή, αν τον χωρίσω, θα βρεθώ στον δρόμο! Αυτό για τον εαυτό μου δεν θα μπορούσα να το διανοηθώ ποτέ!
Θέλω να είμαι με κάποιον άνδρα, αλλά θέλω τα λεφτά μου να είναι λεφτά μου και η δουλειά μου να είναι δουλειά μου!
– Σε ένα υγιές επίπεδο δηλαδή: ανεξαρτησία σε φυσιολογικά πλαίσια…
Ναι! Και εκείνος θα απολαμβάνει τον ρόλο του – να μπορείς να του κάνεις ένα φαγητό, να τον περιποιηθείς, να κάνεις όλο το “τελετουργικό”… Δεν έχω κόμπλεξ να το κάνω, ότι και καλά “τώρα είμαστε ίσοι”. Χρειάζεται κι αυτός λίγο να απολαύσει αυτή τη διαδικασία. Γιατί όλα τα άλλα του τα έχουμε αφαιρέσει, δεν έχει μείνει και τίποτα!
– Αυτό ακριβώς θα σε ρωτούσα: Τελικά, μήπως με όλα αυτά τα περί ανεξαρτησίας, τους έχουμε όντως ευνουχίσει τους άνδρες;
Από ό,τι μαθαίνω, τα νέα παιδιά έχουν μεγάλο θέμα με το πώς να “την πέσουν” σε μια γυναίκα, πώς να φλερτάρουν, έχουν σεξουαλικές δυσλειτουργίες…
– Από την άλλη, μήπως η θεωρία ότι “παρα-είμαστε πλέον δυναμικές”, λειτουργεί κάποτε και ως δικαιολογία για την ανδρική ατολμία;
Δεν ξέρω, μωρέ… Αυτά τα “κοινωνικά” μόνο οι κοινωνιολόγοι μπορούν να τα απαντήσουν.
Εγώ, έτσι κι αλλιώς, δεν έχω συνολική εικόνα. Κινούμαι σε έναν κύκλο που δεν είναι και ο πιο συνηθισμένος, κάνω πολλή παρέα κυρίως με ηθοποιούς και ανθρώπους γύρω από τη δουλειά μου. Οι ηθοποιοί είναι άλλα “φρούτα” σε σχέση με τους υπόλοιπους – είναι λίγο “αλλιώς”, πιο ελεύθεροι, δεν είναι τόσο συμβατικοί ή, τουλάχιστον, προσπαθούν να μην είναι. Άρα, δεν μπορώ να την κάνω εγώ αυτή την κοινωνιολογική μελέτη…
– Αν ήταν να περιγράψεις τον εαυτό σου ως γυναίκα, τι τύπος θα έλεγες ότι είσαι; Είσαι “λουσού”, είσαι εναλλακτική…;
“Λουσού”: τι αστείο! Νομίζω ότι αυτά τα “γυναικεία” κομμάτια τα κάνω με μέτρο. Έχω και μια ανδρική πλευρά, την οποία είχα από πάντα. Μήπως επειδή είμαι μοναχοπαίδι; Μήπως επειδή ήμουν αγοροκόριτσο στην εφηβεία μου; Ίσως επειδή οι γονείς μου δεν με αντιμετώπισαν ποτέ ως κορίτσι, αλλά ως άνθρωπο, και δεν ένιωσα ποτέ ότι υπάρχει διαφορά από ένα αγόρι… Δεν ξέρω!
– Το λέω σε συνάρτηση πάντα με τη δουλειά σου, η οποία απαιτεί να είσαι συνέχεια περιποιημένη, να είσαι στα καλύτερά σου… Μήπως αυτό σε επηρέασε κάπου;
Κοίταξε, αυτό το κομμάτι της ομορφιάς, επειδή έχω και μια βαρεμάρα να το κυνηγήσω, το αφήνω και λίγο στην τύχη. Με τα χρόνια, με έχουν δει με όλους τους τρόπους: φωτισμένη καλά, φωτισμένη κακά, με απαίσιες φωτογραφίες, με ωραίες φωτογραφίες, με κοντινά πλάνα που έχω σπυριά… Νομίζω ότι ο κόσμος ξέρει πώς είμαι, γιατί δεν φρόντισα ποτέ να πουλήσω την “τέλεια εικόνα”.
Γενικά μου αρέσει να είμαι καλοφτιαγμένη, αλλά δεν μπορώ να ασχολούμαι και όλη μέρα με αυτό! Πολλές φορές, δεν έχω υπομονή μέχρι να μου φτιάξεις τέλεια τα μαλλιά, δεν έχω υπομονή να κάνω πολλές ώρες fitting, δεν έχω υπομονή να κάνω πολλές ώρες φωτογράφιση. Ειδικά σε σχέση με τις φωτογραφίες, τα τελευταία χρόνια ξέρουν όλοι ότι θα κάνουν μαζί μου εξώφυλλο σε ένα δίωρο, γιατί δεν έχω υπομονή για παραπάνω! Και μετά δεν θα ασχοληθώ καθόλου να δω τις φωτογραφίες, θα βγουν στο περιοδικό και δεν θα έχω ρωτήσει ποτέ πώς είναι…
Με την εικόνα μου ασχολούμαι πάντα τόσο-όσο, γιατί δεν θεωρώ ότι είναι και το πιο ουσιώδες στη ζωή αυτή.
– Κι όμως, τα social media δεν μας έχουν κάνει λίγο εμμονικούς με την εικόνα μας, δεν μας έχουν κάνει όλους πιο ωραιοπαθείς; Ρωτάω, γιατί ξέρω ότι ασχολείσαι αρκετά με το Ιnstagram…
Δεν είναι τα social media. Έχουμε χαζέψει όλοι – έχουμε παντελώς χαζέψει! Και το λέω εγώ που ασχολούμαι με το Ιnstagram, και το έκανα και τελευταία από όλους. Ούτε facebook είχα. Τώρα μόνο έχω μια σελίδα που δεν τη χειρίζομαι εγώ, αλλά μια φίλη μου.
Εντάξει, το Ιnstagram εμένα μου αρέσει, γιατί είναι light: μακιγιάζ, μαλλιά, ρούχα, τραλαλά, ωραίες εικόνες…
– Ωραίες εικόνες, ακριβώς… Εσένα, ως Σμαράγδα, το όλο κλίμα του Instagram δεν σε βάζει λίγο στη διαδικασία να κοιτάξεις αν βγήκε καλή μια φωτογραφία, αν εσύ φαίνεσαι ok, αν χρειάζεται να βάλεις κανένα φιλτράκι;
Εντάξει… δεν θα ανέβαζα ποτέ μια φωτογραφία στην οποία θα με θεωρούσα τέρας! Είναι και θέμα αισθητικής, βέβαια, το τι θεωρείς εσύ “ωραίο”. Εμένα τα πρόσωπα που είναι υπερβολικά ρετουσαρισμένα (που μου το έχουν κάνει κι εμένα στα περιοδικά, πολλές φορές), αυτά τα πρόσωπα που, ενώ γελάνε, δεν κάνουν καμιά ρυτίδα πουθενά και δεν καταλαβαίνεις πού ξεκινάει η μύτη, μου φαίνονται αντιαισθητικά.
Εγώ, ας πούμε, προτιμώ να βγω καλά φωτισμένη κι ας υπάρχει μια ρυτίδα, παρά να πλακώσω τη φωτογραφία στα φίλτρα και να σβήσω ό,τι υπάρχει. Πρέπει να υπάρχουν τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου και η ζωντάνια του βλέμματός του, θέλω να σου πω. Δεν μπορεί όλα να γίνουν σαν χαρτί! Κι όμως, αυτά πλέον τα κάνουν όλοι μόνοι τους στο Instagram…
– Μα δεν είναι απορίας άξιον το ότι δεν σκεφτόμαστε πως, σε κάποια στιγμή, ίσως κάποιοι μας δουν από κοντά και θα διαπιστώσουν πώς φαινόμαστε πραγματικά;
Άμα οι φίλοι είναι διαδικτυακοί, γιατί να σε ενδιαφέρει πώς θα φαίνεσαι από κοντά; Δεν θα σε δουν ποτέ από κοντά αυτοί!
Και μόνο ότι γιορτάζουμε τη γυναίκα, σημαίνει ότι η γυναίκα ακόμα έχει ένα “θέμα” και χρειάζεται τη μέρα της.
– Αυτό δεν είναι λίγο λυπηρό;
Πάρα πολύ! Γι’ αυτό σου λέω ότι έχουμε χαζέψει! Υπάρχει μια παράνοια. Τώρα, με τα κινητά, όλοι φωτογραφίζονται ανά πάσα στιγμή, ασταμάτητα…
Παλιά, μόνο οι ηθοποιοί ξέραμε ποια είναι η “καλή μας γωνία”, δεν υπήρχε λόγος να ξέρει κανείς άλλος. Τώρα όλος ο κόσμος ξέρει ποια είναι η καλή του γωνία! Έρχονται να μου ζητήσουν να φωτογραφηθούμε στο θέατρο και μου λένε “Όχι από ’δω, από την άλλη είναι η καλή μου”! Και με γυρνάνε από τη γωνία που είναι καλοί! Καταλαβαίνεις τι σου λέω;
– Και οι άντρες το έχουν πάθει, δεν έχουν ξεφύγει μόνο οι γυναίκες σ’ αυτό το θέμα…
Εντάξει, εμείς ασχολούμαστε λίγο περισσότερο με την ομορφιά μας. Αλλά και οι άνδρες, μη νομίζεις! Για μένα, είναι ό,τι πιο αντισεξουαλικό ένας άνδρας να ασχολείται συνέχεια με την εικόνα του, να είναι νάρκισσος.
– Τι περιλαμβάνει το πρόγραμμα από εδώ και πέρα, για το υπόλοιπο της σεζόν, για το καλοκαίρι;
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει συνέχιση των γυρισμάτων του “Νότα Μία”, δεν ξέρω για πόσο, πότε θα ολοκληρωθούν τα φετινά. Η παράστασή μας, “Το Ψέμα”, θα πάει μέχρι την Πρωταπριλιά, ενώ ήταν να κατέβει Γενάρη. Τα πήγε πολύ καλά.
Του χρόνου θα είμαι στο Παλλάς – θα κάνουμε τις “Μάγισσες της Σμύρνης”, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή.
Φέτος το καλοκαίρι θα κάνω διακοπές, γιατί πέρυσι έκανα περιοδεία. Βασικά, περιμένω πώς και τι τις διακοπές μου, αυτή τη στιγμή! Γιατί, σου είπα, τώρα δεν έχω ρεπό ούτε μία μέρα!
– Πώς βγαίνει ένα τέτοιο πρόγραμμα; Απορώ!
Δεν έχω ποτέ πρωινό ξύπνημα, γι’ αυτό μπορώ να το κάνω. Αυτό παίζει μεγάλο ρόλο σε μένα, γιατί έτσι όλα γίνονται: και το θέατρο το βράδυ, και οι εγγραφές της εκπομπής, που πρέπει να είμαι στις 3 στο στούντιο.
Αλλά έχω κάνει και πιο βαρύ! Όταν έκανα δυο χρόνια “Παρά Πέντε” και δυο χρόνια το “Φίλα τον βάτραχό σου”, μαζί με θέατρο το βράδυ, ήταν όλη η εβδομάδα κουραστική. Ξυπνούσες στις 7 το πρωί και πήγαινες για 10ωρο γύρισμα, μετά πήγαινες κατευθείαν στο θέατρο και τελείωνες στις 12. Αυτό ήταν…
– …σκότωμα;
Ναι! Και το έχουμε κάνει πολλοί ηθοποιοί αυτό: σίριαλ μαζί με θέατρο. Είναι τρομάκτικ!
– Κάπου είχα διαβάσει ότι, στην Ελλάδα, η δουλειά του ηθοποιού είναι από τις σκληρότερες, σε σχέση με τη δουλειά του ηθοποιού έξω. Γιατί εδώ έχετε τηλεόραση, θέατρο, ενδεχομένως και καμιά ταινία παράλληλα…
Είναι σκληρό… Από την άλλη, είναι και πιο μικρή η αγορά. Έξω, ok, κάνεις μια ταινία και λύνεις το πρόβλημα της ζωής σου οικονομικά. Βέβαια, αυτοί που δεν κάνουν ταινίες, είναι όλοι αυτοί που σερβίρουν στα μπαρ. Το Χόλιγουντ είναι γεμάτο με ηθοποιούς που σερβίρουν σε μπαρ και περιμένουν “την καλή”. Εκεί είναι πολύ σκληρή η αγορά και πάρα πολύ ανταγωνιστική.
Εδώ τα πράγματα είναι πιο “βιοτεχνία”, ρε παιδί μου… Αλλά και εδώ υπάρχουν παιδιά που ταλαιπωρούνται, που δεν βρίσκουν δουλειές.
– Το θέμα είναι ότι, πλέον, έχουν μπει πάρα πολλοί άνθρωποι στο επάγγελμα αυτό. Κατ’ αρχάς, ακούς για τόσες πολλές παραστάσεις στην Αθήνα και λες “Καλά, ρε παιδί μου, πώς είναι δυνατόν να διατηρούνται όλες αυτές;”…
Είναι πάρα πολλές. Διατηρούνται γιατί κανείς δεν πληρώνεται, κανείς δεν ζει από αυτό. Αυτές οι ομάδες, 10 άτομα που παίζουν δυο φορές την εβδομάδα σε ένα θέατρο κάπου εκτός κέντρου, τι παίρνουν; Τίποτα δεν παίρνουν!
Ε, μέσα στα χρόνια, οι ηθοποιοί μπορεί να αλλάξουν δουλειά άμα δουν ότι δεν τους παίρνει… Υπάρχει μεγάλος κορεσμός στη δουλειά. Κάποτε έβγαιναν 40 σίριαλ, αν θυμάσαι – καθημερινά, απογευματινά… Εκεί έβρισκαν δουλειά πολλοί, και πάρα πολλοί αποφάσισαν να γίνουν ηθοποιοί λόγω των σίριαλ. Δεν ήταν ηθοποιοί που ήθελαν να παίξουν π.χ. στο θέατρο. Ήθελαν απλά να γίνουν διάσημοι. Έτσι ανοίξανε σχολές, υπήρξε υπερπληθώρα. Τώρα πολλοί από αυτούς έχουν εγκαταλείψει, δεν χωράγανε.
– Το κακό είναι ότι, καμιά φορά, διατηρούνται άνθρωποι που μπήκαν στον χώρο μόνο για να γίνουν διάσημοι, και εγκαταλείπουν ηθοποιοί, οι οποίοι έχουν σπουδάσει το αντικείμενο και πραγματικά άξιζαν. Αλλά αυτό, τώρα, είναι μεγάλη συζήτηση…
Να σου πω κάτι; Θεωρώ ότι ένας άνθρωπος που διατηρείται σε μια δουλειά μέσα στα χρόνια, κάτι έχει και το πετυχαίνει. Για να διατηρείται, έχει κάποια αξία, τον αγαπάει ο κόσμος. Το βρίσκω fair αυτό – το να σε αγαπάει ο κόσμος, δηλαδή, και να είσαι εκεί που είσαι, ακόμη κι αν το υποκριτικό σου ταλέντο είναι μικρότερο από ενός άλλου που δεν τον αγαπάει ο κόσμος. Είναι ένα ταλέντο κι αυτό!
Δεν θεωρώ, δηλαδή, ότι κάποιος που έχει διάρκεια σε μια δουλειά δεν έχει αξία. Μπορεί να μη μου λέει εμένα κάτι, αλλά σε κάποιους λέει, και κάτι έχει να τους δώσει.
– Άρα, ουσιαστικά, λες ότι αυτό που πρωτίστως παίζει ρόλο είναι το ‘γκελ’ που κάνεις στον κόσμο και μετά το ταλέντο;
Ναι. Καλώς ή κακώς, το ‘γκελ’ που κάνεις στον κόσμο παίζει μεγάλο ρόλο, γιατί ο κόσμος είναι αυτός που σε τροφοδοτεί· ο κόσμος είναι αυτός που πληρώνει το εισιτήριο να σε δει· ο κόσμος είναι αυτός που βάζει το κανάλι να σε δει ή το αλλάζει.
Γι’ αυτό και είναι πιο δίκαιο όταν είσαι στο εμπορικό θέατρο, σε μια δουλειά δηλαδή που δεν είναι κρατικοδίαιτη, στην οποία κάποιος μπορεί και να σε έχει βάλει. Αυτό δεν ισχύει μόνο για το θέατρο, ισχύει για οποιαδήποτε δουλειά.
– Τι θα ήταν καλό να πούμε που δεν το είπαμε;
Αυτά που σου είπα υπάρχουν προς το παρόν και οι… ΔΙΑΚΟΠΕΣ! Τις αγαπώ!
Παρότι δουλεύω αρκετά στη ζωή μου, δεν είμαι εργασιομανής. Όσο καιρό και να έχω για διακοπές, δεν λέω ποτέ “Άντε να τελειώσουν!”. Μπορώ για μήνες να μην κάνω τίποτα. Μήνες! Έχω τη δυνατότητα! Δώστε τη μου και θα το κάνω!