Μαρία Λυσάνδρου
Με την Τόνια και τον Στρατή συναντηθήκαμε με αφορμή την παράσταση «Τριαντάφυλλο στο στήθος» του Τέννεσσι Ουίλιαμς, με την οποία ξαναπαίρνει ζωή από τον Οκτώβριο ο ιστορικός κινηματογράφος του Παγκρατίου «Πτι Παλαί», λειτουργώντας πλέον ως θέατρο. Σκοπός μας ήταν να μιλήσουμε για το έργο – τουλάχιστον έτσι το ξεκινήσαμε. Στην πορεία, φτάσαμε να συζητάμε για τον έρωτα, για τα στερεότυπα, για τη σημερινή εποχή των social media και της απόλυτης ερωτικής ελευθερίας, που σε κρατάει συχνά στην επιφάνεια των πραγμάτων. Συνδέονται οι ιστορίες της Σεραφίνας, της Ρόζας και του Τζακ με τους προβληματισμούς της σύγχρονης εποχής; Επενδύουμε σήμερα, οι άνθρωποι, σ’ αυτό το «για πάντα»; Ο Τέννεσσι Ουίλιαμς σίγουρα θα χαμογελάει από κάπου ψηλά ευχαριστημένος…
Το «Τριαντάφυλλο στο στήθος» θεωρείται η μόνη κωμωδία που έχει γράψει ο Τέννεσσι Ουίλιαμς. Πόσο μπορεί να έχουν κωμική πλευρά θέματα, όπως οι προκαταλήψεις, οι κοινωνικοί περιορισμοί ή η θρησκοληψία;
Τόνια: Υπάρχει κωμική πλευρά στα θέματα αυτά, όσο υπάρχει και στην ίδια τη ζωή. Η ζωή, στην εξέλιξή της, περιλαμβάνει και τα κωμικά της, και τα θλιβερά της…
Στρατής: Νομίζω ότι η συνύπαρξη του κωμικού με το δραματικό αποτελεί στοιχείο του ρεαλιστικού θεάτρου γενικά. Εγώ, ας πούμε, βλέπω να υπάρχει χιούμορ και στον Τέννεσσι Ουίλιαμς, και στον Τσέχωφ. Ακόμα κι αν έχουμε συνηθίσει σε ανεβάσματα που τονίζουν τις δραματικές ποιότητες ενός έργου, όταν έχεις ένα ρεαλιστικό έργο που τονίζει τη ζωή στα πραγματικά της μέτρα, κάπως θα τη δεις αυτή τη συνύπαρξη κωμωδίας και δράματος.
Τόνια: Πάντως, στο έργο δεν γίνεται κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια να αναδειχθεί το κωμικό στοιχείο… Το βλέπεις να προκύπτει μέσα από στιγμές!
Οι δικοί σας χαρακτήρες είναι δύο νέα παιδιά, τα οποία θέλουν να πάνε κόντρα στους κοινωνικούς περιορισμούς της εποχής. Αν και το έργο διαδραματίζεται αρκετές δεκαετίες πριν, υπάρχουν καθόλου στοιχεία στη Ρόζα και τον Τζακ, στα οποία να βλέπετε λίγο την Τόνια και τον Στρατή;
Τόνια: Μπορεί η ιστορία να είναι «δοσμένη» σε μια άλλη εποχή, αλλά όλοι έχουμε υπάρξει έφηβοι που έχουμε ζήσει αυτή την ενοχοποίηση στον έρωτα, το «απαγορευμένο», το ταξίδι στο άγνωστο… Επομένως, δεν κοιτάζουμε ακριβώς την εποχή, αλλά εστιάζουμε στην ιστορία δύο παιδιών που πρωτο-ερωτεύονται, σ’ αυτή την αγωνία τού πώς θα ακουμπήσει ο ένας τον άλλον…
Στρατής: Όσο και να προσπαθείς να ενοχοποιήσεις το ερωτικό συναίσθημα («Δεν μπορώ να αγαπήσω επειδή έχει πεθάνει ο άνδρας μου», «Δεν γίνεται να αγαπήσω επειδή είμαι ακόμα μικρός»…), δεν μπορείς να το ελέγξεις.
Πρόκειται για δύο νέους ανθρώπους, στους οποίους επιβάλλεται από το σπίτι της Ρόζας ένα είδος απαγόρευσης της ερωτικής επαφής. Υπάρχει αυτό το αστείο, στην υπερβολή του βέβαια, που η Σεραφίνα βάζει τον Τζακ να ορκιστεί ότι θα διατηρήσει την παρθενία της κόρης της.
Αλλά και η ίδια η Σεραφίνα αυθυποβάλλεται σ’ αυτές τις απαγορεύσεις: ενώ στην αρχή του έργου βλέπουμε έναν άνθρωπο τρελά ερωτευμένο, στην πορεία αποφασίζει ότι, αφού έχει χάσει τον άνδρα της, τελειώνει και η σχέση της με τον έρωτα.
Πώς ν’ ακούγονται, άραγε, όλα αυτά σε ένα νέο άνθρωπο σήμερα; Εκ πρώτης όψεως, όλο αυτό το πλαίσιο φαίνεται ξένο. Είναι, όμως, όντως;
Στρατής: Σήμερα είμαστε το ακριβώς αντίθετο. Ζούμε σε μια κοινωνία απόλυτης ερωτικής ελευθερίας.
Και πάλι… Είμαστε τόσο ελεύθεροι σε ερωτικό επίπεδο, όσο πιστεύουμε;
Στρατής: Δεν είμαι σίγουρος…
Τόνια: Όσο υπάρχει αυτή η ενοχοποίηση, δεν νομίζω ότι είμαστε απόλυτα ελεύθεροι.
Στρατής: Ίσως είμαστε ελεύθεροι θεωρητικά. Στην πράξη δεν ξέρω…
Είμαστε όλοι πολύ συγκινημένοι που συμμετέχουμε στην πρώτη θεατρική παράσταση που θα ανέβει στο «Πτι Παλαί».
Δύο αντίστοιχα νέα παιδιά σήμερα, που είναι τόσο εξοικειωμένα με τα social media, στα οποία γίνονται και οι περισσότερες γνωριμίες… αντιλαμβάνονται, άραγε, με τον ίδιο τρόπο τον έρωτα;
Στρατής: Ξέρεις πού βλέπω τη διαφορά; Κατ’ αρχάς στη συνθήκη. Εγώ, ας πούμε, θεωρητικά έχω την ελευθερία να «ερωτευτώ» σαρκικά όποια ή όποιον θέλω σήμερα. Και ενώ και στο έργο υπάρχει πολύ έντονη η ανάγκη για σεξουαλική επαφή μεταξύ των δύο αυτών παιδιών, παράλληλα είναι και δύο άνθρωποι βαθιά ερωτευμένοι. Είμαι σίγουρος ότι σήμερα αυτό το βρίσκεις πολύ δύσκολα.
Ίσως αυτή η υπέρμετρη ελευθερία να κάνω σεξ όσο θέλω, όποτε θέλω, με όσους θέλω, να με κάνει να μην επενδύω τόσο στο συναίσθημα, όσο κάποτε. Η διαφορά, λοιπόν, είναι ότι στο έργο οι άνθρωποι δεν έχουν μόνο ερωτική επιθυμία· έχουν και έντονο συναίσθημα.
Τόνια: Εγώ, βέβαια, πιστεύω ότι ακόμα κι αν σήμερα έχουμε αυτή την έντονη επικοινωνία μέσω social, η οποία περιορίζει την άμεση επαφή, το στρες της «πρώτης φοράς» εξακολουθεί να υπάρχει. Το στρες ενός εφήβου για το πώς θα κάνει για πρώτη φορά έρωτα, πώς θα δει τον άλλον γυμνό ή πώς θα τον αγγίξει, δεν αλλάζει. Είναι ανίκητο αυτό το συναίσθημα.
Στρατής: Ναι, συμφωνώ. Το συναισθηματικό χτίσιμο που θα με οδηγήσει στην «πρώτη φορά» είναι εκείνο που αλλάζει – εκεί βλέπω εγώ τη διαφορά. Και είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό: Σήμερα έχεις μια συνθήκη απόλυτης σαρκικής ελευθερίας, αλλά… τι γίνεται με το συναίσθημα; Ενώ, στη συνθήκη που δίνει το έργο, απαγορεύεται η σαρκική επαφή, αλλά το συναίσθημα είναι πάρα πολύ έντονο.
Μα είναι και το άλλο. Σήμερα, αυτή η επικοινωνία εξ αποστάσεως που γίνεται μέσω social media, σου ικανοποιεί εν μέρει την ανάγκη της επαφής, με αποτέλεσμα πολλοί τελικά να αρκούνται σ’ αυτό…
Τόνια: Μα αν είσαι ανασφαλής, δύο likes σε μια φωτογραφία σου από κάποιες γυναίκες, ή άνδρες αντίστοιχα, μπορούν να ικανοποιήσουν το «εγώ» σου!
Στρατής: Ακριβώς. Είναι σαν να φλερτάρεις!
Τόνια: Και, επίσης, πόση υπομονή θα ήταν διατεθειμένος να κάνει σήμερα ένας 25χρονος άνδρας για να περιμένει μια κοπέλα, μέχρι να είναι έτοιμη για την πρώτη της φορά;
Στρατής: Έχεις δίκιο! Θα πήγαινε στην επόμενη!
Τόνια: …και θα της διέλυε την αυτοπεποίθηση. Θα την έβαζε στη διαδικασία να σκεφτεί «αν το είχα κάνει νωρίτερα, δεν θα τον έχανα…».
Στρατής: Και ποιος θα έφτανε σήμερα στο σημείο να ορκιστεί «Δεν θα την αγγίξω» και να το εννοεί όντως; Τελικά, νομίζω ότι αυτή η κουβέντα θα μας είναι χρήσιμη και στην προσέγγιση των χαρακτήρων! (γέλια)
Ε, να με αναφέρετε κάπου στο πρόγραμμα, μη με ξεχάσετε… (γέλια)
Στρατής: Αυτό το ζήτημα της υπομονής στον έρωτα είναι μεγάλο πράγμα…
Τόνια: Μα δεν πιστεύετε ότι πολλά κορίτσια γίνονται πιο βιαστικά σήμερα;
Αν το δούμε από την πλευρά των γυναικών γενικότερα, διαπιστώνει κανείς ότι τις έχει χαρακτηρίσει, τελικά, αυτή η κοινωνική καταπίεση – φανερή ή μη. «Μην ενδώσεις, επειδή είσαι πολύ μικρή ή επειδή είσαι πολύ μεγάλη, ή επειδή είναι λίγος ο καιρός που έχεις χάσει τον άνδρα σου, ή επειδή δεν το επιτρέπει η θέση σου…»
Τόνια: Στην περίπτωση της Σεραφίνας, το θέμα δεν είναι μόνο ο έρωτας.
Στρατής: Η Σεραφίνα επιβάλλει στον εαυτό της περιορισμούς μεγαλύτερους από εκείνους της κοινωνίας! Αλλά, για μένα, η ματαίωση του έρωτά της είναι εκείνη που την ωθεί να τα κάνει όλα αυτά. Λέει «Εγώ θα γίνω μοναχή, τελείωσε! Και όποιος ζει σ’ αυτό το σπίτι, θα γίνει κι αυτός μοναχός μαζί μου!».
Για τη Ρόζα, όμως, ο έρωτας αυτός είναι και μια διέξοδος από την αόρατη φυλακή, στην οποία βρίσκεται κλεισμένη…
Τόνια: Μα φυσικά! Γιατί ο έρωτας είναι ζωή! Μέσα από αυτόν τον έρωτα θα μπορέσει να ζήσει. Είναι σαν να είσαι εσύ κλειδωμένος μέσα σε ένα σπίτι ενώ έξω υπάρχει ένα ολόκληρο λιβάδι με λουλούδια ανθισμένα, κι εσύ να μην μπορείς να πας να τα μυρίσεις!
H Τόνια Μαράκη στο Instagram
Τελειώνει ποτέ αυτή η ανάγκη μας να αγαπήσουμε και ν’ αγαπηθούμε; Μιλάμε εδώ μεν για τη Ρόζα που είναι έφηβη, αλλά… είναι θέμα ηλικίας; Ισχύει αυτό το «Είμαι π.χ. 50 χρονών πια, δεν είναι για μένα αυτά…»;
Τόνια: Δεν μπορεί να τελειώνει… Και γιατί να τελειώνει;
Στρατής: Το κακό είναι ότι αυτά δεν τα λέει μόνο η κοινωνία· μερικές φορές, τα λέμε κι εμείς στον εαυτό μας: «Εγώ έκλεισα! Μετά από αυτή τη σχέση, δεν θα ξαναερωτευτώ…». Για μένα, αυτό είναι και το βασικότερο μήνυμα στο έργο. Όσο κι αν υπάρχει αυτό το ιδανικό του έρωτα…
Τόνια: Ή αυτό το «για πάντα»…
Στρατής: Καμιά φορά, συνδέουμε στο μυαλό μας τον έρωτα με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Ο έρωτας, όμως, είναι σαν ανάγκη, είναι ανθρώπινο ένστικτο – ξεπερνάει τα πρόσωπα!
Τόνια: Κι αφού ο κόσμος εξακολουθεί σήμερα να παντρεύεται, σημαίνει ότι στο κεφάλι τους υπάρχει ακόμα αυτό το «για πάντα».
Στην παρούσα φάση, δεδομένων και των εμπειριών που έχει ο καθένας σας, είναι εφικτό για εσάς αυτό το «για πάντα»;
Τόνια: Εμένα μου φαίνεται πολύ δύσκολο… Προφανώς υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Δεν το θεωρώ απίθανο, αλλά μου φαίνεται πολύ δύσκολο.
Πολύ δύσκολο από πάντα ή εξαιτίας των σημερινών συνθηκών ζωής;
Τόνια: Από πάντα. Απλά ίσως πιο παλιά, εξαιτίας της ίδιας της κοινωνίας, δεν απελευθερωνόταν εύκολα ο κόσμος από ένα γάμο ή μια μεγάλη σχέση. Το ζήτημα, όμως, είναι ποιος είναι πραγματικά καλά. Είσαι χρόνια σε ένα γάμο, είσαι όμως καλά;
Πόσο συγκινητικό είναι να βλέπεις στον δρόμο ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, ένα παππού και μια γιαγιά, να περπατάνε χέρι-χέρι; Αυτό πλέον δεν υπάρχει…
Ποιος ο λόγος να ζεις καταπιεσμένος σε ένα σπίτι, και να καταπιέζεις και τα παιδιά σου; Και μετά τα παιδιά σου να καταπιέσουν τα δικά τους παιδιά, και πάει λέγοντας…
Ε ναι, αυτό πάει συνήθως αλυσίδα…
Τόνια: Εννοείται! Όλοι είμαστε τα κόμπλεξ και η καταπίεση που έχουν φάει οι γονείς μας και οι παππούδες μας…
Στρατής: Εγώ ελπίζω στο «για πάντα». Δεν το θεωρώ δεδομένο, γι’ αυτό και λέω «ελπίζω»…
Θα ήταν ωραίο να προσπαθούμε γι’ αυτό το «για πάντα». Αλλά αν δεν βγαίνει, δεν έγινε και τίποτα. Νιώθω ότι είναι ηττοπαθές να ξεκινάμε μια σχέση λέγοντας ότι το «για πάντα» δεν μπορεί να υπάρξει. Το να προσπαθούμε γι’ αυτό κι ας χάσουμε, για μένα είναι ωραίο ταξίδι.
Ας ξεκινάμε σε όλα με το «για πάντα», κι ας φάμε τα μούτρα μας! Γιατί, αλλιώς, δεν μπαίνουμε στη σχέση «ολόκληροι».
Τώρα, μ’ αυτά που συζητάμε εδώ, συνειδητοποιώ ότι αυτή είναι και η διαφορά σήμερα: Έχουμε ελευθερία να κάνουμε τα πάντα, αλλά όχι «για πάντα»! Επενδύεις συναισθηματικά μόνο αν ξεκινάς κάτι που θες να διαρκέσει όλη σου τη ζωή – κι εμείς σήμερα πολύ δύσκολα επενδύουμε.
Μα δεν το βλέπετε αυτό κι αλλού; Τα τελευταία χρόνια, υπάρχει παντού αυτό το «ζήσε τη στιγμή!» – στις διαφημίσεις, στις σχέσεις, στους στόχους που μπορεί να βάζεις στη ζωή σου…
Στρατής: Που δεν είναι κι απαραίτητα κακό… Ωραίο είναι. Απλά, και πάλι, είναι το πώς ζεις τη στιγμή. Πώς να μπεις «ολόκληρος» σε κάτι, αν δεν επενδύσεις; Αν όλα γίνονται απλά «για την εμπειρία» χωρίς να με αφορούν προσωπικά, ποιο είναι τελικά το νόημα;
Από την άλλη, η επένδυση σ’ αυτό το «για πάντα» δεν πρέπει να γίνεται και εμμονικά, φτάνοντας σε σημείο να υποφέρεις. Τα όρια είναι πολύ δυσδιάκριτα.
Το να επιμένεις σε ένα δυσλειτουργικό «για πάντα», τελικά εγκλωβίζει εσένα, εγκλωβίζεις κι εσύ τον άλλον, και τελικά καταστρέφεται η ζωή όλων.
Στρατής: Ε, σ’ αυτό το άκρο έχει φτάσει η Σεραφίνα!
Τόνια: Και, μάλιστα, ο Γιωργής ο Τσουρής που μας σκηνοθετεί, προσπαθεί να το φωτίσει πολύ ωραία στην παράσταση. Μιλάμε για μια εποχή, στην οποία μια γυναίκα χωρίς άνδρα δεν είναι τίποτα. Ενώ, στην πραγματικότητα, το ζήτημα είναι καταφέρεις πρώτα να σταθείς στα πόδια σου και, από εκεί και πέρα, να ζήσεις τη στιγμή!
Πώς να ερωτευτείς και να μπορείς να «δώσεις», αν έχεις χάσει τον εαυτό σου; Αυτό εξακολουθεί να μας αφορά και σήμερα.
Πέρα από αυτό, ποιο άλλο κομμάτι «φωτίζεται» στην παράσταση;
Στρατής: Είναι και το ότι μιλάμε για μια γυναίκα που είναι ξένη. Είναι μια Ιταλίδα, η οποία έχει έρθει στη Νέα Ορλεάνη μετανάστρια και, ουσιαστικά, ελπίζει να γίνει κάποια στιγμή Αμερικάνα, να γίνει όπως όλοι οι άλλοι. Κι αυτό ματαιώνεται με τον θάνατο του συζύγου της.
Είναι μακριά από τη χώρα της, μακριά από τους δικούς της, μακριά από την κοινωνία που η ίδια γνωρίζει… Αυτή η σύγκρουση υπάρχει και με τον Τζακ, τον δικό μου χαρακτήρα, στο κομμάτι το πολιτισμικό: «Στην Ιταλία, από την οποία προέρχομαι εγώ, δεν γίνονται έτσι τα πράγματα». Είναι σχεδόν σαν να του λέει «Αν την αγαπάς πραγματικά, πρέπει κι εσύ να προσαρμοστείς σ’ αυτό. Πρέπει, από Αμερικάνος, να γίνεις Ιταλός!». Δεν τον εμπιστεύεται.
Όσο και να προσπαθείς να ενοχοποιήσεις το ερωτικό συναίσθημα, δεν μπορείς να το ελέγξεις.
Ε, είναι και ναύτης, με όσα συνεπάγεται αυτό. Δεν το λες και ιδανικό…
Στρατής: Ναι αλλά, τελικά, είναι κι ένα πολύ καλό παιδί! Αυτό την ξαφνιάζει: παρότι είναι ξένος, το παιδί αυτό έχει «κάτι».
Τόνια: Είναι αυτό το κομμάτι που φαίνεται και στην αρχή. Μας έλεγες πριν ότι είσαι Κύπρια. Όταν συναντήσεις κάποιον που είναι Κύπριος, δεν χαίρεσαι πολύ; Δεν είναι σαν αυτός ο άνθρωπος να έχει κάτι από σένα; Και κάπως, κατευθείαν, νιώθεις να του έχεις περισσότερη εμπιστοσύνη.
Παρόλο που μπορεί αυτό να μην ισχύει στην πράξη…
Τόνια: Ακριβώς! Αν εκείνη έβλεπε έναν Ιταλό, ακόμα κι αν ήταν κωλόπαιδο, θα τον έβλεπε θεό – ενώ το «Αμερικανάκι» τής φαίνεται αλήτης.
Άρα, άλλο ένα θέμα είναι και τα στερεότυπα – το στερεότυπο της καταγωγής, της ιδιότητας, της ηλικίας…
Στρατής: Είναι πολύ έντονο το κομμάτι των στερεοτύπων στο έργο. Είναι οι προκαταλήψεις που είπες και στην αρχή…
Τόνια: Και το θέμα της γυναίκας, επίσης, παίζει παντού στο έργο.
Υπάρχει κάποια φράση από την παράσταση, η οποία να «μιλάει» στη δική σας καρδιά;
Στρατής: Εγώ έχω μία φράση που με συγκινεί πολύ, και μία που με εντυπωσιάζει. Κατ’ αρχάς, αυτό που λέει στην αρχή «Τον αγαπάω τόσο πολύ, που μου ‘ρχεται να κλαίω», δείχνει πόσο στην κόψη του ξυραφιού μπορεί να είναι ένας άνθρωπος. Μου κάνει εντύπωση το πού μπορεί να φτάσει το συναίσθημα.
Αυτή που με συγκινεί είναι η φράση του Αλβάρο. Τον ρωτάει «Τι έχετε να μου προσφέρετε;» και απαντάει «Αγάπη και παρέα»…
Τόνια: Μα, στην πραγματικότητα, αυτό δεν έχουμε ανάγκη όλοι οι άνθρωποι;
Και είναι και η άλλη φράση: «Εμένα μου κάνει καλό να κλαίω». Ακόμα και το κλάμα είναι ενοχοποιημένο πια. Ενώ το έχουμε ανάγκη – για να ξεσπάσουμε, για να αποφορτιστούμε…
Πιστεύετε, λοιπόν, ότι ένας θεατής θα βρει κομμάτια του έργου για να ταυτιστεί;
Τόνια: Σίγουρα θα βρει! Ο Γιωργής πάει να «φωτίσει» καταστάσεις που συμβαίνουν ακόμα και σήμερα. Πρόκειται για πράγματα που αφορούν τον άνθρωπο σε όλες τις εποχές. Δείτε μόνο τι συζήτηση ανοίξαμε εμείς εδώ, με αφορμή το έργο! Εν τέλει, δεν έχουμε και τρομερές διαφορές.
Στρατής: Η απόδοση του έργου προσπαθεί να τονίσει ανθρώπινες ανάγκες και ποιότητες που υπάρχουν και σήμερα. Το κυρίαρχο είναι ο έρωτας. Αλλά ακόμα κι αν αυτό δεν σε απασχολεί, θα βρεις σίγουρα πράγματα που θα νιώσεις ότι σε εκφράζουν. Εξάλλου, το «αγάπη και παρέα» δεν είναι μόνο σε επίπεδο ερωτικό, έχει να κάνει γενικώς με τις ανθρώπινες σχέσεις. Γι’ αυτό εμένα μου φαίνεται τόσο συγκινητικό…
Για πείτε μου λίγο πώς είναι να συνεργάζεσαι με τη Μαρία Καβογιάννη και τον Μάκη Παπαδημητρίου.
Τόνια: Εντάξει, η Μαρία είναι υπέροχη… Με τη Μαρία νιώθουμε, λες και είμαστε με μια συνομήλικη που παίζουμε μαζί στην αυλή κουτσό!
Ο Στρατής Χατζησταματίου στο Instagram
Καλά, εσύ ήσουν μαζί της και στο “Maestro”, την ξέρεις καλύτερα…
Τόνια: Ναι, εγώ έχω και την ασφάλεια της συνεργασίας που έχουμε από το 2021. Είναι ένα δώρο τεράστιο! Η Μαρία έτσι είναι πάντα, σαν μικρό παιδάκι.
Στρατής: Εγώ τώρα τη γνώρισα, αλλά νιώθω λες και είναι συνομήλική μου. Και, την ίδια στιγμή, σαν να έχει και κάτι απ’ τη μαμά μου.
Τόνια: Η Μαρία έχει κάτι απ’ τη μαμά σου και κάτι από την κόρη σου παράλληλα! (γέλια)
Στρατής: Εντάξει, και ο Μάκης είναι ένας άνθρωπος με απίστευτο χιούμορ. Στην ανάγνωση εγώ είχα πεθάνει στα γέλια.
Τόνια: Δεν σταματάει! Είναι αστείρευτος!
Γενικά είμαστε πολύ τυχεροί. Και όχι μόνο με τον Μάκη και τη Μαρία, με όλους τους συνεργάτες!
Το «Πτι Παλαί» ήταν για πολλές δεκαετίες ένας κινηματογράφος – σήμα κατατεθέν για το Παγκράτι. Πώς είναι να είσαι ο πρώτος που θα παίξει στη σκηνή του ως θεάτρου πια;
Τόνια: Είμαστε όλοι πολύ συγκινημένοι που συμμετέχουμε στην πρώτη θεατρική παράσταση που θα ανέβει στο «Πτι Παλαί».
Στρατής: Είναι πολύ ιδιαίτερο… Εμένα, τουλάχιστον, δεν μου έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Με κάποιον τρόπο, κάνεις τα εγκαίνια ενός χώρου! Είναι σαν να είσαι μαζί στην αρχή του ταξιδιού του… Φαντάζομαι ότι θα το σκεφτόμαστε και μετά, κάθε φορά που θα περνάμε από ‘δω. Εύχομαι η τόσο ωραία ενέργεια που νιώθουμε σε αυτή την ομάδα να εμποτίσει και τον ίδιο τον χώρο!
Έχει γίνει πολλές φορές να κλείνει ένα σινεμά, και στη θέση του να ανοίγει ένα σουπερμάρκετ. Αν μη τι άλλο, τώρα ανοίγει ένας χώρος πολιτισμού. Εύχομαι αυτό το παράδειγμα να το ακολουθήσουν κι άλλοι – όσο περισσότεροι τέτοιοι χώροι ανοίξουν, τόσο το καλύτερο!
Να ξέρετε, η γειτονιά το περιμένει ν’ ανοίξει πώς και πώς…
Τόνια: Το ξέρουμε! Το «Πτι Παλαί» ήταν ένα από τα τελευταία «μνημεία» του Παγκρατίου που κρατιέται ζωντανό. Το πιο συγκινητικό ήταν το πώς μας αντιμετώπισε ο κόσμος την πρώτη ημέρα που ήρθαμε εδώ για πρόβα. Ερχόντουσαν και μας μιλούσαν άνθρωποι, οι οποίοι είναι πολλά χρόνια Παγκρατιώτες, και ήταν πολύ συγκινημένοι που ξαναδίνουμε ζωή στη γειτονιά. Για εκείνους, είμαστε αυτοί που κρατάνε το «Πτι Παλαί» ζωντανό – κι ας μην είναι ακριβώς δική μας η ευθύνη γι’ αυτό. Όταν σε σταματάει ένας άνθρωπος που ζει χρόνια εδώ, σε κοιτάζει στα μάτια και σου λέει «ευχαριστώ», είναι ακόμα πιο συγκινητικό.
Στρατής: Πρέπει να πούμε ότι και η δουλειά που έκαναν με την ανακαίνιση είναι πολύ ωραία. Έγινε πολύ όμορφος ο χώρος.
Τόνια: Μου είχε στείλει μήνυμα ένας φίλος που μένει στο Παγκράτι και μου είπε ότι είχαν όλοι στεναχωρηθεί πολύ που έκλεισε το «Πτι Παλαί». Όταν άκουσαν ότι ξανανοίγει ως θέατρο, συζητούσαν με την οικογένεια ότι όποια παράσταση κι αν παίζει, θα πηγαίνουν να τη βλέπουν για να το στηρίξουν! Τι πιο ωραίο από αυτό…
Ας πούμε, τότε, και τα της παράστασης!
Στρατής: Η παράσταση είναι το «Τριαντάφυλλο στο στήθος», του Τέννεσι Ουίλιαμς. Από τις 10 Οκτωβρίου, Πέμπτη έως Κυριακή εδώ, στο «Πτι Παλαί»!
Photo credits: Γιώργος Καπλανίδης
