Χρήστος Φερεντίνος: "Η τηλεόραση δεν είναι... δημόσιο! Δεν υπογράφεις και κατοχυρώνεις μια μόνιμη θέση." | Συνεντεύξεις - planbemag.gr
Plan Be Mag
Συνεντεύξεις

Χρήστος Φερεντίνος: “Η τηλεόραση δεν είναι… δημόσιο! Δεν υπογράφεις και κατοχυρώνεις μια μόνιμη θέση.”

Συνομιλώντας για μία ώρα μαζί του, συνειδητοποιείς ότι η πολύχρονη επιτυχία και η μεγάλη δημοφιλία του δεν είναι καθόλου τυχαίες. Ευγενής, σοβαρός και απόλυτα κατασταλαγμένος, ο Χρήστος Φερεντίνος σε “αναγκάζει” να τον παρακολουθήσεις με προσοχή, γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι όλο και κάτι έχεις να μάθεις από αυτόν. “Νομίζω ότι, τελικά, προτιμώ περισσότερο να παίρνω εγώ τις συνεντεύξεις, παρά να τις δίνω”, μου λέει. Ευτυχώς δεν μπήκαμε καθόλου σε διαδικασία διαπραγμάτευσης για το ζήτημα αυτό. Είχε διάθεση να μιλήσει: Τo deal ήταν ξεκάθαρα υπέρ μας.

Συνεντεύξη στη Μαρία Λυσάνδρου

Το Deal το είχες παρουσιάσει και στο παρελθόν, υπό άλλες, πιο χαλαρές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Παρατηρείς καθόλου διαφορές μεταξύ των παικτών του “τότε” και του “τώρα”;
Είναι οι παίκτες προ κρίσης και μετά κρίση. Είναι ξεκάθαρη η διαφορά στόχων και αναγκών των ανθρώπων που έρχονται. Αλλιώς ρισκάρουν πια, άλλος πόνος, άλλη στεναχώρια εκδηλώνεται όταν κάποιος δεν πετυχαίνει τον στόχο του.
Έχει αλλάξει η έννοια του χρήματος. Έχει αλλάξει το τι σημαίνει “ανάγκη”, τι σημαίνει “δουλειά”, τι σημαίνει “ρισκάρω για κάτι”… Μπορεί να είναι ένα παιχνίδι τύχης μεν, αλλά οι παίκτες το αντιμετωπίζουν με πολλή προσοχή πια.

Με λιγότερο ρίσκο, δηλαδή;
Δεν ξέρω… Αποδεικνύεται ότι, ενώ το σκέφτονται περισσότερο, η τελική απόφαση πάντα ενέχει ρίσκο. Κι αυτό γιατί οι παίκτες θεωρούν ότι μια φορά τους δίνεται αυτή η ευκαιρία, και η τύχη θα είναι με το μέρος τους. Παρόλα αυτά, η κάθε απόφασή τους έχει πολύ περισσότερη σκέψη σε σχέση με τότε. Αυτό μπορώ να πω με σιγουριά. Δεν έρχεται παίκτης που συνεχίζει αλόγιστα.
Με αυτήν την έννοια, έχει πολύ ενδιαφέρον αυτό το παιχνίδι. Γιατί έχει εναλλαγή συναισθημάτων και πραγματική αγωνία. Και αυτού του είδους τα παιχνίδια εκεί βασίζονται: στην αλήθεια των συναισθημάτων, στην αλήθεια των χαρακτήρων… Είναι ωραίο να βλέπεις κάποιον άνθρωπο να παίρνει μια απόφαση και να δικαιώνεται. Ταυτόχρονα, όταν ο παίκτης απογοητεύεται πραγματικά, ο τηλεθεατής ταυτίζεται μαζί του. Άρα, με αυτά τα δεδομένα, το Deal τώρα έχει περισσότερο “ψωμί”.
Δεν είναι τυχαίο το ότι φέτος έχει πάρα πολλές συμμετοχές. Ο κόσμος θέλει να παίξει! Στον δρόμο με σταματάνε συνέχεια και με ρωτούν “Πώς θα γίνει να παίξουμε;”.

Ωστόσο, πέρα από το δέλεαρ του χρηματικού επάθλου, το οποίο είναι βασικό, μήπως έχουμε και λίγο το “ψώνιο” τού να μας δείξει η τηλεόραση; Πόσο σημαντικά είναι, τελικά, αυτά τα “15 λεπτά δημοσιότητας” για τους ανθρώπους;
Έτσι όπως είναι πια τα πράγματα, που η δημοσιότητα έρχεται από παντού με τα social media, δεν νομίζω ότι ισχύει πολύ αυτό. Ή μάλλον, για να το θέσω διαφορετικά, αυτό έχει ενισχυθεί. Δεν έχουν τόση ανάγκη την τηλεόραση για να γίνουν γνωστοί οι άνθρωποι.
Νομίζω ότι, εκτός από το χρηματικό δέλεαρ, λειτουργεί και η όλη διαδικασία, η ψυχαγωγία που προσφέρει το παιχνίδι, η εμπειρία. Επιπλέον, είναι και η ευκολία με την οποία παίρνεις αυτά τα χρήματα: δεν απαιτούνται γνώσεις, δεν φοβάσαι μήπως εκτεθείς με κάποιον τρόπο, είναι ένα παιχνίδι στο οποίο οποιοσδήποτε μπορεί να κερδίσει. Αυτό, σε συνδυασμό με μια ωραία ατμόσφαιρα που έχουμε στήσει, κάνει τον παίκτη να νιώθει ασφαλής και να είναι σίγουρος ότι η εικόνα του θα βγει προς τα έξω με ωραίο τρόπο.

Θεωρείς, δηλαδή, ότι η φύση κάθε τηλεπαιχνιδιού παίζει καθοριστικό ρόλο στον αριθμό συμμετοχών;
Κάθε εκπομπή βγάζει τον δικό της χαρακτήρα… Οι εκπομπές, στις οποίες νιώθεις ότι δεν υπάρχει σοβαροφάνεια, στις οποίες μπορείς να είσαι ο εαυτός σου, σε κερδίζουν ευκολότερα. Γιατί, ξέρεις, πολλοί άνθρωποι φοβούνται μην κομπλάρουν, μην υπερβάλουν σε κάτι και εκτεθούν.
Οι περισσότεροι παίκτες έρχονται στο Deal γιατί νιώθουν καλά. Αυτό εμένα μου αρέσει πάρα πολύ και νομίζω ότι είναι επιτυχία της εκπομπής. “Κερδίσαμε – δεν κερδίσαμε, εμείς περάσαμε καλά”: πραγματικά αυτό λέει η συντριπτική πλειοψηφία. Άσε που δημιουργούνται και παρέες μέσα στο Deal που βρίσκονται, ξαναβρίσκονται…

Μα, έτσι κι αλλιώς, οι παίκτες μένουν για πολλά επεισόδια.
Ακριβώς! Πολλοί από αυτούς έχουν γίνει κολλητοί μετά. Κατά περιόδους, βρίσκω ανθρώπους από το παλιό Deal που έχουν κρατήσει επαφή. Και, μάλιστα, χωρίζονται όπως στον στρατό: “Είμαι η σειρά τάδε!”. Άσε που ο καθένας λέει “Εμείς ήμασταν η καλύτερη σειρά!”.
Θα σου πω και κάτι άλλο: Θυμάμαι παλιά, όταν είχε ολοκληρωθεί το Deal, είχα στεναχωρηθεί. Το απολαμβάνω τόσο πολύ ως διαδικασία, που ξεχνάω οτιδήποτε άλλο. Με το που ξεκινάει το παιχνίδι, με βάζει σε έναν δικό του κόσμο. Έτσι και φέτος, όταν αποφασίστηκε ότι θα ανανεωθεί, χάρηκα πάρα πολύ!
Γιατί, ξέρεις, στην τηλεόραση, καλό είναι να σταματάς ένα προϊόν όταν είναι ψηλά. Αν αρχίσει να πέφτει, να πέφτει, και δεν το προλάβεις, μετά δύσκολα θα ανακάμψει. Άσε που χαλάει και την προηγούμενη καλή εικόνα… Το είχαμε κάνει με το Άκου τι είπαν – το σταματήσαμε σε μια χρονιά που ήταν πρώτο στην ώρα του και με πολύ καλά νούμερα.


Στην τηλεόραση, καλό είναι να σταματάς ένα προϊόν όταν είναι ψηλά. Αν αρχίσει να πέφτει, να πέφτει, και δεν το προλάβεις, μετά δύσκολα θα ανακάμψει.


ferentinos2

Κατά καιρούς, σχολιάζεις γεγονότα πέρα από την τηλεόραση, μετρημένα βέβαια… Είναι καλό για ένα προβεβλημένο άτομο, ας πούμε από τον χώρο της ψυχαγωγίας, να σχολιάζει τα εκάστοτε τεκταινόμενα –είτε πολιτικά, είτε κοινωνικά– ή είναι δεδομένο ότι, τελικά, αυτό κάπως θα γυρίσει εναντίον του; Πού έχεις καταλήξει;
Εμένα μου αρέσει ο σχολιασμός όσων συμβαίνουν γύρω μας, και αυτό κάνω από τη μέρα που ξεκίνησα.
Νομίζω ότι τα πάντα εξαρτώνται από τον τρόπο με τον οποίο κάποιος επιλέγει να σχολιάσει. Δεν υπάρχει κανόνας σ’ αυτό. Γιατί, αν τοποθετηθείς με εύστοχο τρόπο, με χιούμορ, με φαντασία αν θες… το αποδέχεται και ο κόσμος. Βέβαια, αν σε ενδιαφέρει να τα έχεις καλά με όλους, δεν πρέπει να σχολιάζεις. Ή θα πρέπει να σχολιάζεις με έναν πολύ έξυπνο τρόπο, ώστε να κρατάς αποστάσεις.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι τέτοια η εποχή μας, που σε μερικά πράγματα δεν γίνεται να μην πάρεις θέση, δεν γίνεται να μην τοποθετηθείς. Και εγώ στο Deal θα είχα πολύ περισσότερο σχόλιο, αν ήμασταν πιο επίκαιροι. Αλλά επειδή οι εκπομπές είναι μαγνητοσκοπημένες, δεν προλαβαίνουμε πολύ την επικαιρότητα. Οπότε, πολλές φορές… φαντάζομαι την επικαιρότητα!

Και πώς το κάνεις αυτό;
Φαντάζομαι τι μπορεί να συμβαίνει μετά από ένα διάστημα! Ουσιαστικά, ζω σε δύο παράλληλους κόσμους: τον κόσμο του κανονικού, αυτόν που ζω ως πραγματικό χρόνο, και τον κόσμο του Deal, που μπορεί να έχει γυριστεί ένα και ενάμιση μήνα πριν.
Σκέψου ότι έχουμε περάσει περιόδους, που δεν ξέραμε τι νόμισμα θα έχουμε την άλλη εβδομάδα! Την τελευταία οκταετία, δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Αυτή η κατάσταση καθορίζει πολλά, ακόμα και τη διάθεση. Δεν μπορείς, λοιπόν, να είσαι “στην κοσμάρα σου”, από τη στιγμή που έξω γίνονται τόσο φοβερά πράγματα… Άρα, όταν κάνω εκπομπή και είναι για παράδειγμα Σεπτέμβριος, εγώ μπαίνω σε φάση Οκτώβρη! Είμαι Οκτώβρης μέσα μου!

Αφήσαμε, όμως, αναπάντητη την προηγούμενη ερώτηση. Τελικά σου κάνει καλό να σχολιάζεις δημοσίως θέματα πέραν του αντικειμένου σου;
Στην πραγματικότητα, αυτό δεν μπορεί να σου το απαντήσει κανένας. Γιατί πολλοί που πήραν θέση σχετικά με κάποια γεγονότα –επώνυμοι, ηθοποιοί, παρουσιαστές κ.λπ.– μπήκαν τελικά στο στόχαστρο. Πολλές φορές, κάποιοι τοποθετούνται και μετά το μετανιώνουν, γιατί αυτό που υποστήριξαν είτε τους πρόδωσε στην πορεία, είτε δεν ήταν συνεπές με αυτό που πίστευαν. Πολλές φορές συμβαίνει…
Επίσης, κάτι άλλο που πρέπει να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους όσοι θέλουν να τοποθετηθούν επί ενός θέματος είναι τα fake news που κυκλοφορούν. Τα fake news παίζουν πολύ δυνατό ρόλο πια, ανακυκλώνονται πολλές παραποιημένες δηλώσεις, πληροφορίες που συχνά στοχεύουν κάπου.
Είναι πολύ σύνθετη η εποχή μας, γι’ αυτό και χρειάζεται προσοχή στο τι θέση θα πάρεις, αν θες να είσαι λίγο υπεύθυνος.

Και μια και έχεις εξασκηθεί στο να φαντάζεσαι την επικαιρότητα… θέλω να σε ρωτήσω για τις καταστροφικές φωτιές στο Μάτι, τη μεγαλύτερη τραγωδία που έζησε η χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες. Ποια είναι η δική σου πρόβλεψη για την επικαιρότητα, τρεις μήνες μετά από τώρα; Ακόμα θα ψάχνουμε για ενόχους; Θα εξακολουθεί να μας απασχολεί το ζήτημα ή θα το έχουμε ξεχάσει, όπως κάναμε με πολλά άλλα;
Δεν νομίζω ότι μπορεί να σβηστεί από τη μνήμη μας αυτή η εθνική τραγωδία. Δεν θα ξεχαστεί και δεν πρέπει να ξεχαστεί. Όμως, κάποια στιγμή, ο χρόνος παίζει τον ρόλο του… Αυτοί που δεν ξεχνούν είναι οι άμεσα εμπλεκόμενοι. Αυτά είναι τα τραγικά πρόσωπα, οι συγγενείς που έχουν μείνει πίσω. Κάποιοι θα προσπαθήσουν να ξεχαστεί το θέμα λόγω των ενδεχόμενων ευθυνών που τους αναλογούν, ενώ κάποιοι που θα θέλουν να το χρησιμοποιήσουν πολιτικά, θα το θυμούνται συνέχεια.
Ας δούμε την ουσία του πράγματος. Αυτό που έμεινε είναι ο πόνος, ο τελείως αδικαιολόγητος χαμός τόσων ανθρώπων μέσα σε μία ώρα. Είναι τρελό! Και ειδικά σε ένα μέρος τόσο κοντά στην Αθήνα… Γι’ αυτό δεν πρέπει να ξεχαστεί το γεγονός – όσοι έχουν ευθύνες πρέπει να πληρώσουν. Τώρα, τι θα γίνει σε τρεις μήνες από τώρα… ήδη, σχεδόν δύο μήνες μετά τα γεγονότα, το θέμα έχει πέσει πολύ σε προτεραιότητα στην επικαιρότητα.
Κι όμως, αυτό που έχω διαπιστώσει εγώ αυτό το καλοκαίρι, είναι ότι ακόμη και σε μια γιορτή ή σε ένα πανηγύρι, σε ένα χαρούμενο γεγονός δηλαδή, έβλεπες ανθρώπους που είχαν μέσα τους μια ενοχή που διασκέδαζαν, με κάποιον τρόπο η κουβέντα κατέληγε πάντα εκεί· και όλοι σιωπούσαν για λίγο. Ήταν τόσο δυνατό αυτό το σοκ…

Έχει σχολιαστεί, όμως, και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκε γενικώς το θέμα. Ποια είναι η δική σου άποψη: εξελίχθηκε λίγο σε ένα μικρό “ριάλιτι” η όλη ιστορία;
Να σου πω κάτι; Εγώ δεν πιστεύω ότι ήταν ριάλιτι. Ήταν τόσο μεγάλη εθνική τραγωδία, που ήταν δεδομένο ότι θα ασχοληθούν τόσο πολύ. Τι να κάναμε, δηλαδή; Να κάναμε ότι δεν το βλέπαμε; Δεν υπήρχε περίπτωση να μην είναι όλοι καθηλωμένοι εκεί, επί 24ώρου βάσεως.

Εγώ αναφέρομαι στο πώς παρουσιάστηκαν οι ιστορίες κάποιων από τα θύματα. Μερικές φορές, ίσως μαθαίναμε υπερβολικά πολλές λεπτομέρειες…
Μα γίνεται να μην ειπωθούν τέτοιες ιστορίες; Και στο εξωτερικό, δηλαδή, μου έλεγαν φίλοι, υπήρξαν περιγραφές που συγκλόνισαν την υφήλιο. Εγώ νομίζω ότι, σε αυτή την περίπτωση, αξίζει να μάθεις για τον κάθε άνθρωπο που χάθηκε. Εμένα, τουλάχιστον, με ενδιαφέρει.
Πρόσεξε να δεις… Δεν είναι ότι το απολαμβάνω να ακούω λεπτομέρειες, ότι ψυχαγωγούμαι με τη φρίκη. Αλλά με τόσους συνανθρώπους μας, στη θέση των οποίων θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς, πόσο τρελό είναι αυτό; Πώς “την πάτησαν” έτσι και κανείς δεν μπόρεσε να τους προστατέψει; Δεν πρέπει να γνωρίζουμε; Τι κοινωνία είμαστε;

Ας πάμε σε κάτι που επίσης μας αφορά όλους: Είσαι ένας από τους τέσσερις επώνυμους, μαζί με τη Μαρία Μπεκατώρου, την Ελένη Φουρέιρα και τον Γιάννη Τσιμιτσέλη, που συμμετέχουν στο “Κάνουμε θόρυβο για μια αθόρυβη νόσο”, την εκστρατεία ενημέρωσης που οργανώθηκε πρόσφατα για την Ηπατίτιδα C. Θέλω να μου μιλήσεις λίγο γι’ αυτό.
Πολύ χάρηκα που το έκανα! Κατ’ αρχάς, γιατί ήταν ωραία η καμπάνια. Μου άρεσε πολύ η όλη ιδέα – γιατί, πολλές φορές, οργανώνονται τέτοιες καμπάνιες, χωρίς όμως να έχουν και το καλύτερο δημιουργικό ή την καλύτερη ιδέα για να επικοινωνήσουν το μήνυμα.
Αυτή η καμπάνια νομίζω ότι ήταν ένα ωραίο πρότζεκτ. Μου άρεσε και που δεν χρειάστηκε να μιλήσω καθόλου, έτσι για αλλαγή (γέλια). Αλλά το κυριότερο είναι ότι ήταν σημαντικός ο στόχος της. Ούτε εγώ ήξερα πολλά για τη συγκεκριμένη ασθένεια, εκεί ενημερώθηκα.

Και, όντως, η Ηπατίτιδα C είναι αθόρυβη νόσος. Μπορεί κανείς να νοσεί και να μην το ξέρει.
Ακριβώς! Μια απλή εξέταση χρειάζεται! Άμα την προλάβεις νωρίς, μπορεί να πάει πολύ καλά, υπάρχει ίαση. Άμα την αφήσεις, δυστυχώς δεν είναι το ίδιο… Γι’ αυτό και δέχτηκα με μεγάλη χαρά, όταν είδα ότι μπορούσα να ενημερώσω τον κόσμο μ’ αυτόν τον τρόπο.

Υπάρχει παιδεία στην Ελλάδα ως προς τα θέματα υγείας; Έχουμε καλλιεργημένη τη νοοτροπία της πρόληψης ή είμαστε λίγο στο “Αν μου προκύψει η τάδε ασθένεια, βλέπουμε…”;
Όχι, δεν υπάρχει παιδεία, δυστυχώς. Νομίζω ότι βελτιώνεται κάπως η κατάσταση, αν και υπάρχει και πολλή παραπληροφόρηση, και δεν ξέρεις τι γίνεται. Γι’ αυτό είναι καλό να ακούμε την επιστήμη, να ακούμε δηλαδή τεκμηριωμένες απόψεις. Εγώ έτσι έχω μάθει: πρώτα τι λέει η επιστήμη, τι λένε οι ερευνητές, τι λένε οι γιατροί που έχουν σπουδάσει και έχουν μοχθήσει γι’ αυτό.

Βέβαια, τώρα υπάρχει και η μάστιγα της “διάγνωσης του Ίντερνετ”. Ο καθένας μπαίνει, διαβάζει και αυτο-διαγιγνώσκεται. Κι όμως, οι γιατροί τονίζουν ότι κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, πάντα χρειάζεται να σε δει ένας επιστήμονας.
Όπως και για τα εμβόλια… Δεν υπήρχε ένα ολόκληρο κίνημα εναντίον των εμβολίων;
Νομίζω ότι θέλει πολλή δουλειά στην Ελλάδα το θέμα “πρόληψη”. Πρέπει να ξεκινάει από τα σχολεία, αλλά είναι και θέμα παιδείας στο σπίτι. Κι εγώ τα τελευταία χρόνια, με τα παιδιά, άρχισα να μπαίνω περισσότερο σ’ αυτό. Με τον εαυτό μου δεν είμαι τόσο συνεπής, αλλά όταν γίνεσαι γονιός και έχεις ευθύνη, αλλάζει το πράγμα…


Νομίζω ότι θέλει πολλή δουλειά στην Ελλάδα το θέμα “πρόληψη”. Πρέπει να ξεκινάει από τα σχολεία, αλλά είναι και θέμα παιδείας στο σπίτι.


ferentinos3

Ας ξαναγυρίσουμε, όμως, στα τηλεοπτικά… Τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται πολύ έντονα το φαινόμενο να αναλαμβάνουν εκπομπές ή να συμμετέχουν σε διάφορα πάνελ άτομα που έχουν συμμετάσχει σε διάφορα ριάλιτι της σεζόν που πέρασε. Άτομα, όμως, που σύντομα “εξαφανίζονται” και γρήγορα ξεχνιούνται. Γιατί τόση αναλωσιμότητα στην τηλεόραση;
Η τηλεόραση δεν είναι… δημόσιο! Δεν υπογράφεις και κατοχυρώνεις μια μόνιμη θέση. Το κοινό καθορίζει, κυρίως, αν θα υπάρξει κάποιος ή όχι – και για πόσο.
Τώρα, το γιατί υπάρχουν τηλεοπτικά κάποια πρόσωπα για χρόνια… Είναι επειδή τους έχει συνηθίσει το κοινό και έχουν “χτίσει” μια σχέση μαζί τους; Τους βλέπει επειδή τους γουστάρει; Τους βλέπει επειδή τους αντιπαθεί; Χίλια δυο μπορεί να είναι… Το σίγουρο είναι ότι υπάρχει μια σχέση με το κοινό.
Τα νέα πρόσωπα που βγαίνουν κάθε φορά, περνούν από διάφορες δοκιμασίες. Άλλα αντέχουν, άλλα δεν αντέχουν. Υπάρχουν και πρόσωπα που προέρχονται από ριάλιτι, τα οποία εξακολουθούν να έχουν θέση στην τηλεόραση, όπως ο Γιώργος ο Λιανός, ο οποίος όχι μόνο υπάρχει, αλλά εξελίσσεται και πάει και πολύ καλά τελευταία.
Από την άλλη, είναι και λογικό να εναλλάσσονται συνεχώς τα νέα πρόσωπα. Κάποιοι βγαίνουν και το εκμεταλλεύονται αυτό, έστω και για λίγο. Ή εξαργυρώνουν τη φήμη τους μεταπηδώντας σε κάτι άλλο.

Ρωτάω κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η τηλεόραση – όχι τόσο για τα ίδια τα πρόσωπα…
Αυτό ακριβώς σου λέω: Ότι η τηλεόραση πάντα δοκιμάζει νέα πρόσωπα, ακόμα και αυτά που έχουν βγει από ένα ριάλιτι (γιατί δεν είναι και όλα τα ριάλιτι ίδια – άλλο το ριάλιτι μαγειρικής, άλλο τα παιχνίδια επιβίωσης…). Τα χρειάζεται τα νέα πρόσωπα η τηλεόραση, αλλά δε σημαίνει ότι όλα μπορούν να έχουν και διάρκεια.
Αν ρωτάς, τώρα, για ποιον λόγο γίνεται αυτό, μάλλον είναι λογικό οι άνθρωποι που βρίσκονται σε διοικητικές θέσεις να χρειάζονται συνεχώς νέες ιδέες, νέα άτομα, και να πειραματίζονται πάνω σε αυτό.

Είσαι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπου της τηλεόρασης που έχει γλιτώσει από αυτό το “τσουνάμι αναλωσιμότητας”. Κάνοντας την αυτοκριτική σου, πού το αποδίδεις εσύ αυτό;
Νομίζω στην προσαρμοστικότητά μου. Ή στο ότι κάθε πρότζεκτ που αναλαμβάνω με ενδιαφέρει πραγματικά να πετύχει.

Μα πετυχαίνει, είναι αποδεδειγμένο! Το θέμα είναι για ποιους λόγους.
Για να πετύχει μια εκπομπή, χρειάζεται ένα σύνολο πραγμάτων: βασική είναι η επιλογή του συγκεκριμένου κόνσεπτ, θα πρέπει δηλαδή να είναι καλό προϊόν. Πολλές φορές, εμφανίζονται προϊόντα που πετυχαίνουν για λίγο, που κάνουν σουξέ, αλλά μετά από λίγο τα ξεπερνάει η μόδα. Έτσι, μπαίνεις στην αποθήκη.
Άρα, λοιπόν, η επιλογή πρέπει να είναι τέτοια, ώστε το προϊόν να είναι αξιοπρεπές. Εμένα με ενδιαφέρει να έχει την πλάκα του, να έχει αγωνία, να κρατά το ενδιαφέρον του κόσμου, όπως το Deal ή το Φορτ Ρουαγιάλ παλιότερα. Ή οι εκπομπές του δρόμου που έκανα, το Μπαμ, ο Μονομάχος, που ήταν παιχνίδι γνώσεων. Πολλοί έχουν την εντύπωση ότι είναι εύκολα τα τηλεπαιχνίδια, ότι έχουν εκεί δέκα κανονισμούς και τέλος· δεν είναι έτσι.


Πολλοί έχουν την εντύπωση ότι είναι εύκολα τα τηλεπαιχνίδια, ότι έχουν εκεί δέκα κανονισμούς και τέλος· δεν είναι έτσι…


Είναι και το κομμάτι της διαχείρισης των παικτών δύσκολο…
Η διαχείριση των παικτών είναι όντως δύσκολη. Αλλά επειδή και τα παιχνίδια επαναλαμβάνονται κάθε μέρα, θα πρέπει να φροντίσεις να μην είναι… επαναλαμβανόμενα. Δηλαδή πρέπει να διασφαλίσεις ότι αυτό που παρουσιάζεις δεν θα γίνει ανιαρό, για να μη γίνει συμβατικό. Χρειάζεται να κεντρίζεις συνεχώς το ενδιαφέρον. Αυτή είναι η δυσκολία του.

Και πώς είναι για τον άνθρωπο που παρουσιάζει το ίδιο κόνσεπτ για πολύ καιρό; Τελικά μπαίνει “στον αυτόματο”;
Το δύσκολο είναι να μη γίνει το παιχνίδι ανιαρό πρώτα για τον ίδιο. Να μη φτάσει στο σημείο να πηγαίνει για γύρισμα και να λέει “Ωχ”. Μου έχει συμβεί στο παρελθόν να πηγαίνω και να λέω “Πάλι τα ίδια…”.
Με το Deal αυτό δεν μου έχει συμβεί. Να είναι η μουσική; Να είναι το ότι σηκώνομαι πάνω και κυκλοφορώ; Να είναι το ότι πίνω το καφεδάκι; Το ότι μπορώ να ρίχνω και κανένα χορό; Όλο αυτό το “πακετάκι” είναι κάτι που απολαμβάνω.
Βέβαια, το δράμα ποιο είναι; Να μην είναι για σένα ανιαρό, και να γίνει για τον τηλεθεατή. Tότε πρέπει να στρίβεις με μικρά πηδηματάκια. Η τηλεθέαση είναι ανελέητη, δυστυχώς, και πρέπει να τη σεβαστείς.

Γιατί έχουμε τόσα πολλά τηλεπαιχνίδια τα τελευταία χρόνια στην ελληνική τηλεόραση;
Γιατί οικονομικά συμφέρουν. Στήνονται πιο εύκολα. Οικονομικοί είναι οι λόγοι. Και από τη στιγμή που είναι πετυχημένα…
Θυμάμαι, όταν ξεκινήσαμε 5 χρόνια πριν, ήμασταν οι πρώτοι που ξαναφέραμε τα παιχνίδια στον ALPHA, με το “Άκου τι είπαν”. Τη χρονιά εκείνη δεν υπήρχε παιχνίδι, είχε μόνο κάτι στην ΕΡΤ. “Έσκασε” το “Άκου τι είπαν”, σάρωσε την πρώτη χρονιά και ξαναθυμήθηκαν τα κανάλια τα τηλεπαιχνίδια. Όταν ο ALPHA μου έκανε την πρόταση, το πίστευα πάρα πολύ το καθημερινό τηλεπαιχνίδι. Δεν σημαίνει, όμως, ότι όλα τα τηλεπαιχνίδια κάνουν. Χρειάζεται το σωστό τηλεπαιχνίδι στη σωστή ώρα και τη σωστή περίοδο.
Βέβαια όλα κάνουν κύκλους. Όπως έγινε και με τα ριάλιτι. Δεν είναι όπως βλέπεις σε άλλες χώρες, που υπάρχουν κάποια πράγματα μόνιμα – βλέπεις, ας πούμε, να παίζεται κάθε χρονιά ένα παιχνίδι γνώσεων, όπως “Ο Εκατομμυριούχος”.

Μα δεν μπορούμε και να αντιγράψουμε απόλυτα τους ξένους. Εδώ είναι άλλη η αγορά, άλλο το μέγεθος, άλλη η ιδιοσυγκρασία του κοινού…
Εγώ νομίζω, όμως, ότι κάνουμε ωραία τηλεόραση. Η ελληνική τηλεόραση κινείται σε δύο επίπεδα: Έχουμε δει πολύ trash και πολύ άσχημα στημένα προγράμματα, αλλά και πολύ ωραία στημένα.
Αυτό που λείπει είναι η επένδυση σε δικές μας ιδέες. Πώς έκαναν, ας πούμε, οι “Ράδιο Αρβύλα” μια τόσο πετυχημένη εκπομπή, φτιάχοντας ουσιαστικά μια δική τους τηλεόραση; Αυτού του είδους η τηλεόραση λείπει, τέτοιες εκπομπές καινούργιες, φρέσκες.

Άρα, είναι αισιόδοξα τα μηνύματα για την ελληνική τηλεόραση;
Ξέρεις, δεν είναι θέμα αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας. Υπήρχε μια γενικότερη απαισιοδοξία πριν μερικά χρόνια, είδαμε όμως ότι, τελικά, δεν ισχύει αυτό.
Η τηλεόραση έχει γιγαντωθεί με άλλον τρόπο. Γίνονται πλέον τεράστιες επενδύσεις παγκοσμίως σε καταπληκτικές σειρές, όπως το Game of Thrones, το House of Cards… Δεν είναι τυχαίο το ότι έχει ανέβει το Netflix, ότι έχει αυτή την παγκόσμια επιτυχία. Γίνονται επενδύσεις και σε ντοκιμαντέρ και σε talk shows. Θεωρώ ότι αυτό δεν μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστη την ελληνική αγορά και τον τρόπο με τον οποίο βλέπει την τηλεόραση.
Η τηλεόραση μάλλον χάνει ένα κομμάτι από τον παλιό της εαυτό και αρχίζει να προσαρμόζεται στις εξελίξεις – και οι άνθρωποι που τη χειρίζονται το έχουν καταλάβει αυτό. Από αυτήν την άποψη, είμαι αισιόδοξος.

Και τι προβλέπει για σένα το πρόγραμμα γι’ αυτήν τη νέα σεζόν;
Στην τηλεόραση, γι’ αυτή τη σεζόν, έχουμε το Deal καθημερινά, στον ALPHA. Αλλά και στο ραδιόφωνο, θα είμαι κάθε μέρα 13:00 – 14:00 στα Παραπολιτικά 90,1.